Weer is een jaar voorbij gevlogen. Bij het schrijven van deze blog meenden we even te moeten beginnen met een schaatswinter. De natuurijsperiode lag echter in december van het vorige jaar. Dit jaar begon voor ons bij kennissen in Stiens. Vanuit hun zolderraam hadden we een prachtig uitzicht op alle vuurwerk in de wijk. Het was een gezellig begin van het nieuwe jaar. Vanuit Stiens brachten we de nieuwjaarswensen eerst bij heit en mem in Franeker, daarna bij ma in Giethoorn.
Ook dit jaar gingen we er graag af en toe even samen op uit. We hadden een hotelbon die we in februari verzilverden in Callantsoog. Daar mocht Yerke ook mee en het was heerlijk om even uit te waaien op het strand. Op de terugweg bezochten we nog even Aafke’s neef Jan Gerlof die in Den Helder woont dus ook dat was leuk. Daarna werd het tijd om aan de wintersport te gaan denken.
In maart vertrokken we weer naar Steinach am Brenner. Anke ging ook mee en nam ook collega Lieneke mee. Die kon je er wel bij hebben. Omdat normaal Anke vaak op Yerke past als wij weg zijn, ging hij deze keer ook mee. Het was even inschikken maar best te doen met z’n vieren plus hond in de Golf. We hadden een mooie vakantie met goed weer en prima sneeuw, al was het jammer dat de wind de natuursneeuw bij de Hochsonnlift had weg geblazen. Ook Arianna kwam langs om een dagje met ons mee te skiën. Dit jaar was het tenminste de 50e wintersport van Hank in Steinach. Op z’n zesde begonnen. Een keer overgeslagen bij corona maar ook wel eens met de kerstdagen extra geweest plus daarbij pakweg tien keer in de zomer. De VVV Wipptal vond dat een goede reden voor een Gäste-Ehrung. Dat was een mooie mijlpaal.
Een dag voordat we op wintersport gingen, had Aafke op haar werk en leuke functie langs zien komen. Arbeidsdeskundige Voorzieningen had haar altijd al interessant geleken en nu vond ze het een mooi moment om voor een nieuwe uitdaging te gaan. Ze mailde de functie naar huis en wilde daar in de vakantie naar kijken. Helaas bleek de opmaak van de vacature in de privémail onleesbaar. Thuis van wintersport moest ze op haar werk eerst nog wat andere dingen doen en toen ze naar de vacature keek, bleek dat ze die dag nog moest reageren. Aafke vond het te kort dag om nog een goede brief en een CV op te stellen, dus helaas. Een tijdje later sprak ze een collega die op de afdeling Voorzieningen werkte en vroeg ze naar de nieuw aangenomen collega. Er bleek echter nog niemand aangenomen, en de vacature ging nu extern. Hierop besloot Aafke alsnog te solliciteren. Half juli kon ze beginnen.
Tot juli ging Aafke gewoon verder in haar eerdere functie en gaat ook het leven thuis gewoon door. Na de wintersport gaat het bij ons altijd jeuken om de boot weer in het water te doen. Nu mag het voorjaar beginnen. Vanaf april varen we weer. We hebben ook de jacuzzi na de wintersport weer gevuld. Door de idiote regels van dat energieplafond zou het extreem duur zijn om in de wintermaanden de jacuzzi warm te houden, ondanks dat we in de zomer met onze 33 panelen stroom zat over houden. Omdat Hank last bleek te krijgen van de lage dosering chloor in de jacuzzi. probeerden we het nu met een zoutwater onderhoudssysteem. Dan heb je bijna helemaal geen chloor meer nodig. Deze Aquafinesse Dead Sea Experience bevalt ons goed.
Het voorjaar is ook altijd een mooie tijd om mooie natuurfoto’s te maken. Hank kreeg eindelijk de blauwborst mooi voor de lens. Een andere bijzondere foto was een vlucht ganzen voor de maan langs.
Andere foto’s maakten we in april in Roden. Mark won er in 2022 een wielerronde en tussen de prijzen zat een waardebon voor een shoot bij Foto Joke. Het zou zonde zijn om daar niks mee te doen en zo werd het een leuke serie foto’s.
In mei werd het Pinksteren. Bekenden van ons uit oostelijk Duitsland hadden gevraagd of we het leuk vonden om het pinksterweekend met hen te kamperen aan de Werbellinsee. We vonden dat een leuk idee als we het konden combineren met een bezoekje aan Berlijn. We plakten er dus een paar dagen bij aan. We hebben er in de buurt gefietst, een sluizencomplex met scheepsliften bezocht, zelfs even een waterfiets gehuurd, kort in Polen gekeken en uiteindelijk zijn we met de fietsen achterop naar Berlijn gereden. We hebben er in een dag heel veel gezien. Een compleet verslag van ons pinksterweekend hebben we HIER staan.
Het was begin juni dat Yerke een beetje zielig deed in de hoek van de keuken. Toen we met ‘m wilden lopen, ging hij met zijn kop naar z’n flank. Toen Hank keek, zag hij een enorme vleeswond. We hebben meteen de dierenarts gebeld waar we snel terecht konden. Eén blik van de dierenarts was voldoende. Hier blijven en hechten. Toen we Yerke ’s middags weer ophaalden, had hij een hele winkelhaak in zijn zijde gehecht. Ook onderhuids was er gehecht. Volgens de dierenarts was het geen bijtwond. Yerke moet ergens achter zijn blijven haken. We hebben het hele huis en de tuin afgezocht op uit stekende spijkers maar niks raars gevonden. Het enige dat we konden bedenken was dat hij in de tuin een kat heeft willen wegjagen en toen achter een gesnoeide tak van de vlinderstruiken is blijven hangen. Toen de hechtingen er uit mochten, bleek een deel huid in de winkelhaak te zijn afgestorven. Dat is verwijderd waardoor er een open wond open bleef. Drie keer daags schoonmaken en insmeren met honingzalf en een paar weken later was het eindelijk dicht. Inmiddels is de vacht van Yerke weer gegroeid en er niks meer van te zien.
In juni kwam ook Arianna weer bij ons op visite. Het is altijd leuk om onze Italiaanse bonusdochter weer te zien. Inmiddels woont ze en werkt ze als microbiologe in Tübingen, Duitsland. We zijn met haar en twee schoolvriendinnen uit haar AFS jaar bij ons wezen varen. Het was in het begin van de zomer nog mooi weer. We zijn regelmatig even met de boot op pad geweest, wezen fietsen of wandelen. De eerste twee weken van juli had Aafke vrij genomen, als overgang tussen haar oude en haar nieuwe functie bij UWV. Echte plannen hadden we niet maar het zou zonde zijn om deze weken voorbij te laten gaan en dan alleen maar in en om huis te zijn geweest. We hadden een nieuwe tent, het was mooi weer dus besloten we te gaan kamperen. In de eerste week boekten we drie nachten bij Flevo Natuur. Dat is een naturistencamping bij Zeewolde. We gaan vaak genoeg naar de sauna om geen problemen te hebben met naakt dus we wilden wel eens ontdekken hoe het daar was. Met Yerke bij ons kwamen we op een kampeerveld voor mensen met hondjes te staan; heel gezellig. We hadden zo’n 20 meter schapengaas gehaald waardoor we Yerke bij de tent konden houden als we zelf bijvoorbeeld naar het zwembad of de sauna gingen. Dat werkte prima. Voor extra schaduw hadden we onze event-shelter voor de tent gezet. We vonden het zo apart om naakt te fietsen dat we een overbuurman hebben gevraagd of hij met onze eigen mobiel een foto van ons wilden maken. Hank ze meteen: “Die komt op de kerstkaart.”
De laatste dag op Flevonatuur hebben we de tent snel ingepakt voor er noodweer zou komen. Na een dag of twee thuis, werd het weer mooi weer en besloten we naar Texel te gaan. Op camping Loodsmansduin vonden we een mooi plekje. Het was iets minder warm dan de week er voor maar we hebben ons prima vermaakt op het strand en op de fiets. Ook deze keer bleef Yerke achter het schapengaas terwijl wij naar zeehondencentrum Ecomare fietsten.
Half juli begon Aafke in haar nieuwe functie en met haar opleiding. Als Arbeidsdeskundige Voorzieningen ga je over praktische hulpmiddelen die het mensen met een beperking mogelijk maken aan het werk te gaan of een opleiding te volgen. Dat kan variëren van een vervoersregeling of een aangepaste auto tot aangepaste schoenen, een brailleregel, traplift of speciale software. Voor haar opleiding ging Aafke vanaf half juli elke woensdag naar Utrecht en verder met mensen uit haar opleidingsklasje door het hele land voor verdieping in bepaalde onderwerpen of op bezoek bij leveranciers. Haar standplaats blijft Zwolle maar ze kan nog steeds veel thuis werken.
Fotografie is al heel lang een hobby van Hank. Hij vindt het ook altijd interessant om weer eens wat nieuws te ontdekken. Hij heeft er lang tegenaan gehikt maar uiteindelijk deze zomer een drone gekocht: de DJI min 3 pro. Daar heeft hij deze zomer al flink mee geoefend en in de herfst heeft hij ook zijn dronebewijs A1 – A3 gehaald. Voor deze drone van minder dan 250 gram is dat niet nodig maar het is altijd goed om de regels te kennen en wie weet wat de toekomst verder brengt. Hank is nog steeds huisman. Hij zorgt vaak voor lunch en het avondeten en doet extra veel in de huishouding. Hij zou liever een leuke, uitdagende parttime baan hebben maar kan nog steeds niks vinden dat aansluit bij zijn HB zijn. Hij laveert nu tussen acceptatie en dan maar wat andere uitdagingen in het leven zoeken, en de hoop om toch weer iets te vinden dat net zo goed bij hem past als destijds bij UMCG Ambulancezorg voordat die functie door een reorganisatie totaal werd uitgehold. Ondertussen besteedt hij nog elke dag aandacht aan zijn privéproject en ook daar haalt hij veel voldoening uit. Hij is deze zomer zelfs gastspreker over dit project op een themadag geweest. Dat lag best wel buiten zijn comfortzone maar het tóch te doen, gaf best voldoening.
Deze zomer hebben we allebei wel even in de lappenmand gezeten. Hank had kiespijn. Dat werd een wortelkanaalbehandeling. Daarna kwam de kiespijn terug. De kies zou toen getrokken worden maar de tandarts wilde toch nog een poging wagen bij de kaakchirurg. Daar kreeg Hank een wortelpuntbehandeling. Toen Hank een paar dagen later belde dat het leek alsof toch weer een ontsteking onder de kies ontstond, werd hij afgescheept door de assistente van de kaakchirurg. Dat kon niet na een geslaagde ingreep. Na een week pijn lijden constateerde de kaakchirurg zelf dat het toch zo bleek te zijn. Opnieuw aan de antibiotica en toen was Hank voorlopig wel even klaar met alles wat op tandarts lijkt. In dezelfde periode had Aafke een flinke oorontsteking. De huisarts had het nog niet eerder zo ernstig gezien dus dat wil wel wat zeggen. Aafke moest dagelijks op controle maar gelukkig bleek opname in het ziekenhuis niet nodig. En zo gingen we langzaam richting de herfst, maar eerst vertellen we nog wat over de rest van de familie.
Met Mark en Ella gaat het goed. In mei is Ella bij Mark ingetrokken. Eind dit jaar was de grote verbouwing van de badkamer in Mark’s huis in Heerenveen. Het is er flink van opgeknapt. Deze zomer zijn de ouders van Ella gezellig een keer met ons mee wezen varen. Onderweg maakte Hank varend en wel in een snelle reactie een bijzondere foto van een buizerd met prooi die werd aangevallen door een zwarte stern. Een heel bijzondere foto.
Aan het eind van de zomer zijn wij een keer met Mark, Ella en haar broer met hun eigen karts wezen karten bij Eefde. Dat doen we graag nog een keer, liefst als er niet allemaal kindertjes aan het trainen zijn voor hun wedstrijd van een dag later. Verder zijn Mark en Ella natuurlijk veel aan het fietsen. Tijdens hun mountainbikevakantie in Oostenrijk werden ze in de skilift overvallen door een vreselijk noodweer dat onverwacht over Tirol trok. Wij zijn blij dat ze er zonder kleerscheuten vanaf zijn gekomen. Zij zijn blij dat ook de mountainbikes heel zijn gebleven. Mark was dit jaar profwielrenner bij Scorpions Cycling Team; een nieuwe Continental ploeg. Het was een seizoen met veel materiaalpech, een nare valpartij en minder successen dan vorig seizoen. Volgend jaar fietst Mark weer voor Houttec Cycling Team Fryslân.
Met Anke gaat het ook prima. Ze heeft sinds begin dit jaar een leuke vriend in Kars. Ze zijn al een paar keer samen met zijn camper weg geweest en volgens ons hebben ze het wel naar hun zin. Anke woont nog steeds in Drachten. Kars woont vlakbij Ruinerwold, dus dat is ook vanaf hier lekker in de buurt. Anke houdt erg van duurzaamheid. Als je je haar wast met een shampoobar, dan scheelt dat verpakkingsmateriaal. Ze bezocht in 2023 de volgende plaatsen: België meerdere keren, Steinach, Luxemburg, London, Reims, Vlieland, Griekenland, Warschau en Egypte. Dat was allemaal al geboekt voor ze Kars leerde kennen trouwens.
Op 22 augustus waren heit en mem 60 jaar getrouwd. Wij wisten natuurlijk al dat de wethouder namens de gemeente Waadhoeke zou komen feliciteren dus zorgden we dat we er zelf ook waren. Onderweg haalden we de oranjekoek op die Ingrid had geregeld.
Het weekend er na hadden ze een gezellig feestje in Wier. We hebben er een leuk fotoboek voor hen van gemaakt. Toen we van het feestje naar huis reden, hadden we geen puf meer om ’s avonds nog de Gondelvaart van Giethoorn te bekijken. Het is niet anders. We zagen deze zomer wel die in Belt Schutsloot. Daar zijn we met vrienden in onze boot heen gevaren. Ook dat was heel gezellig.
Met ma gaat het ook goed. Haar nieuwe woning wordt steeds meer haar eigen plekje. We brengen er vrij regelmatig een prakkie eten als we wat over hebben en lunchen ook vaak op zaterdag een kiploempia van de markt in Steenwijk met haar. We zijn deze zomer spontaan een middagje met ma naar Urk geweest om een visje te eten, omdat ze dat vroeger ook graag met pa deed.
Op haar verjaardag had ma geen zin om thuis te zijn. Toen zijn we naar Hattem geweest waar we hebben gewandeld, twee musea bezochten en lekker hebben gegeten. Later aten we ook nog een keer gezellig met onze kinderen en aanhang pannenkoeken in Vledder met oma.
Eind augustus belde een bekende van ons. Hij was door verdrietige omstandigheden in het bezit van een boot gekomen en die moest nu van Katwijk naar Leeuwarden. Hij zelf was geen watersporter dus of Hank het zag zitten om daarbij te assisteren. Op de derde dag lag de Makma Cabin sloep op de plek in Leeuwarden. De eerste dag via de Kagerplassen tot net voor Haarlem. Dag twee door Haarlem, via het Noordzeekanaal, achter CS Amsterdam langs en dan via het Markermeer bij Lelystad naar het IJsselmeer tot Lemmer en dan de laatste dag door naar Leeuwarden. Het was een bijzondere ervaring en leuk dat Aafke in Lemmer nog even mee uit eten ging.
De zomer was trouwens niet echt geweldig. We hebben een tijd lang weinig gevaren en gefietst. Aan het eind van de zomer werd het beter en hebben we de boot weer meer gebruikt en wat vaker de racefiets gepakt. We zijn ook een paar keer wezen kitesurfen.
Verder zijn we dit jaar een paar keer naar de sauna en het theater geweest. We zagen een stuk in het Shakespeare openlucht theater in Diever en aan het Zuiderpad in Giethoorn zagen we Fanfare. In het Woudagemaal te Lemmer bezochten we de voorstelling Floed. We fietsten naar de Oldtimerdag in Ruinerwold. Volgende keer kunnen onze eigen Solexen er ook wel staan, of Cornelis met z’n eend en brommers. In De Meenthe zagen we Toby Kooiman. Die voorstelling had Hank uitgekozen nadat hij in het voorjaar met ma naar de previews was geweest. De film Barbie zagen we in het Luxor in Steenwijk en was ook best leuk. Bij de Tocht, over de Elfstedentocht, eind november, had Hank last van een luchtweginfectie. Daarom is Aafke daar met Anke heen gegaan.
Tegen het najaar hebben we onze NEFIT combiketel vervangen. Deze was bijna 15 jaar en het einde van de levensduur was in principe in zicht. De overheid lijkt aan te sturen op een verplichte vervanging van een ketel door een hybride ketel met warmtepomp. Ons huis en het verwarmingssysteem is helemaal niet geschikt voor een duur systeem met warmte van een lagere temperatuur dus maken we liever zelf een keuze die voor ons het beste werkt. We hebben nu een ATAG ketel met een verwachte levensduur van rond de 25 jaar. Wie dan leeft, die dan zorgt.
Elk najaar komt het moment waarop we de boot opruimen. Dit jaar deze we dat begin oktober. Op 17 oktober vertrokken we voor het eerst naar Gran Canaria. Het was een heerlijke vakantie waarover we hier niet zoveel vertellen omdat de hele blog HIER te vinden is. We hebben inmiddels alweer geboekt voor het najaar van 2024.
De blog over deze vakantie eindigt trouwens met het airco hoestje van Hank. Deze groeide uit tot een flinke luchtweginfectie. Die scheen te heersen en komt bij Hank met z’n astma altijd net wat harder aan. Dus dubbele pufjes en gelukkig maakten een paar pilletjes codeïne een einde aan onbedaarlijke, doodvermoeiende hoestbuien.
Eind november hadden we nog een hotelbon liggen die in 2023 op moest. We boekten een hotel in De Koog op Texel, waar Yerke ook welkom was. We kwamen aan op een vrijdag bij zware noordwesterstorm. Het strand was niet te doen. Het was een zandstorm die we onszelf, maar ook zeker Yerke niet aan wilden doen. In de duinen was het beter. We hebben museum Kaap Skil weer bezocht en heerlijk gegeten bij Burgers, Beer en Blues.
De volgende ochtend liepen we eerst met Yerke over het strand vlakbij het hotel. Dat was al een stuk beter dan de dag eerder, maar toen we na het uitchecken bij de Slufter wilden lopen, was het natte hagel, wind en kou. Toen hebben we maar de boot van 11.00 terug gepakt. Nog even via heit en mem in Franeker en de badkamerverbouwing van Mark in Heerenveen en toen waren we mooi op tijd thuis voor de kwalificatie van de F1 in Abu Dabi.
We zitten nu in de laatste weken van 2023. Het mooie van het afgelopen jaar was dat we het weer samen mochten beleven. Op naar weer een nieuw jaar om mooie herinneringen te maken. Kerstkaarten sturen we in print alleen nog naar de oudere generatie en broers en zussen. Voor elk ander staan hier onze digitale wensen voor kerst en nieuwjaar. Klik op de kaart voor een vergroting.
PS met kerst heeft Aafke griep. Hank probeert haar zo goed mogelijk te verzorgen.
Wat vooraf ging
Voor ons is de wintersport al jaren vaste prik rond februari / maart. Hoewel we ook genoeg mooie zomervakanties hebben gehad, hebben we de laatste jaren ontdekt dat het ook wel heel erg lekker is om in het najaar nog een keer de zon en warmte op te zoeken. We wonen in een mooi natuur- en watersportgebied en hebben onze boot altijd klaar liggen. We hoeven dus niet perse in de zomer op vakantie. Dit jaar hebben we tussen de twee banen van Aafke in even gekampeerd, en toen werd het bedenken wat we in de herfst wilden doen.
Mark gaat al jaren zo’n beetje elke winter met een paar fietsmaatjes en de racefiets op trainingskamp op Gran Canaria. Hij vertelt ons elk jaar dat wij het daar ook zeker mooi gaan vinden. Vorig jaar kregen we van Mark en Anke een verrassingsreis cadeau. We meenden toen al dat ze ons naar Gran Canaria zouden sturen. Dat werd Griekenland en was ook een heerlijke vakantie. Dit jaar besloten we maar eens door te pakken.
Als eerste noteerden we al Anke haar vakantieplannen. Yerke kan namelijk het beste naar haar toe. Dat vinden ze allebei leuk. In de tussenliggende weken hadden we nog twee keer een theatervoorstelling gereserveerd die we ook niet wilden missen. De tweede helft van oktober leek het meest geschikt. Toen we aan het einde van de zomer in Meppel voor een reisbureau langs liepen, vroegen we daar naar een eerlijk antwoord over wat zij slim vonden: Nu vast boeken of een last minute? Even later liepen we in de Hoofdstraat voor Tui langs. Daar vroegen we hetzelfde. We werden geadviseerd door een dorpsgenote en vroegen haar om ons wat voorstellen te mailen die pasten bij onze wensen. Die middag kregen we de eerste mail. Een paar mailtjes later hadden we een pakketreis van 9 nachten geboekt bij Sunny Village. Tui was ons destijds naar Bali ook prima bevallen en door een pakketreis te boeken heb je niet ineens een probleem met de accommodatie als de vlucht verandert. Omdat het voor de prijs niet uitmaakte of we via Sunny Cars zelf of via Tui boekten, vroegen we een tijd later om ook een huurauto aan de reis toe te voegen. Deze reservering hebben we nog één keer geannuleerd en opnieuw gemaakt toen dat zo’n 50 euro goedkoper kon. In de periode daarna verzamelden we wat toeristische informatie en sloegen we ook Whatsappjes van Mark op in een notitie op de mobiel. Pas later ontdekten we dat we in de herfstvakantie reisden.
We hadden op de tweede helft van juli en begin augustus na best een aardige zomer en vooral een prima nazomer. En dag of twee nadat de kou zijn intrede deed, hadden we de tassen gepakt (alleen handbagage) en vertrokken we van huis. We reisden op advies van Anke met haar The North Face Base Camp duffel S (50 l) en nog een die we zelf hadden gekocht. Daar kan heel veel in en die mag mee in de cabine. Daar nog een personal bag van de Decathlon bij en zo kregen we alles mee. We gingen naar de warmte dus hadden weinig nodig. In de week voordat we heen gingen was het trouwens extreem warm op Gran Canaria met temperaturen richting de 40 graden. Wij zouden het meestal rond de 27 a 28 graden mee gaan maken. Twee dagen voor vertrek reserveerde Aafke nog een tijdslot bij de security van Schiphol.
Maandag 16 oktober Anke had Yerke in het weekend al mee genomen naar Drachten, We zorgden dat we ons huis schoon en netjes achter lieten en vertrokken na het eten naar Charles en Leona. Dat zijn vrienden uit Zaandijk. Onze vlucht zou de volgende ochtend te vroeg vertrekken om met de trein op tijd op Schiphol te zijn. Mark en Anke zijn gewoon aan het werk. We vertrokken iets te vroeg en dachten onderweg wat tijd te rekken door de toeristische route te nemen maar na Vollenhove konden we niet linksaf. Daarom heel rustig gereden en toch een kwartier te vroeg in Zaandijk, maar gelukkig was dat geen probleem. We hebben gezellig bijgekletst tot het echt tijd werd om hun logeerkamer op te zoeken. De volgende ochtend ging de wekker al heel vroeg.
Dinsdag 17 oktober Het was nog te vroeg voor ontbijt maar een kop thee was wel lekker. Charles en Leona brachten ons samen naar Schiphol. Onze auto bleef bij hen voor huis staan. We zijn werkelijk nog nooit zo snel van auto naar de gate gegaan. Dat tijdslot werkte prima al denken we dat we, ondanks de herfstvakantie, ook vlot door de gewone rij waren gekomen. We stegen mooi op tijd op. Eerst zagen we Amsterdam goed liggen met mooi overzicht hoe Hank pas nog met John hun boot op weg van Katwijk naar Leeuwarden via het Noordzeekanaal achter het CS langs naar het Markermeer was gevaren.
Later zagen we Parijs liggen. Onderweg keek Hank een filmpje op de mobiel die hij vanaf Netflix had gedownload. Aafke had een luisterboek opgezet waarbij ze in slaap viel. Op het vliegveld bij Las Palmas konden we met onze handbagage zo doorlopen. Bij de SPAR vlakbij de uitgang kochten we nog een sandwich. Voor de deur was de ontmoetingsplek van Goby Cars. De chauffeur had nog meer namen op zijn lijst staan maar toen niemand op kwam dagen, bracht hij ons tweetjes in 10 minuutjes naar hun locatie. Onze eerste indruk trouwens: Gran Canaria is droger en minder groen dan we hadden gedacht. We houden wel van woeste landschappen.
De dame van de verhuur vroeg eerst of we wilden bijbetalen voor een tweede bestuurder. Dat vonden wij niet perse nodig. Toen bood ze ons voor 5 euro per dag een grotere auto aan met de tweede bestuurder gratis inbegrepen. Dat klonk ons wel aantrekkelijk dus hebben we daar voor gekozen. We kregen een nieuwe witte Citroën C3 met nog geen 2500 km. op de teller mee. Fijn was dat die ook Android Auto had. Dat was wel zo handig want zo konden we precies hetzelfde navigeren en muziek afspelen als in onze eigen Golf. Kort onderweg zagen we een Lidl. Daar zijn we gestopt zodat Aafke even wat boodschappen kon doen terwijl Hank even keek wat er langs de route te doen was. Aafke kwam terug met onder andere flessen water, fruit, een pot jam en een kuipje boter. We zetten de navigatie op een door water uitgesleten kloof; de Barranco de las Vacas. In een bocht stond een groot bord. Daar stopten we eerst. Hank testte er vast even de drone uit maar we bleken toch verkeerd te zijn. Een eind verder stond er geen bord maar stonden er wel auto’s geparkeerd. We liepen een klein stukje de weg omlaag en daarna een paadje af en zowaar: we waren in die kloof. Die was voor de drone niet zo vliegbaar, ook omdat er andere mensen liepen. Maar we hebben we een paar mooie foto’s.
Daarna gingen we verder via een snelweg naar het zuiden. Het was niet zo ver naar Sunny Village en we konden er de auto vlakbij de ingang aan de straat kwijt. Bij het inchecken bleek dat ze ons al hadden gemist met de Tui airport transfer. We hadden Tui in Meppel al gevraagd dit even door te geven. Zij hadden nota bene onze huurauto geregeld. Als wij aankomen op een vreemd vliegveld dan zoeken we als eerste de autoverhuurder en zitten we er niet op te wachten om ook nog Tui op te zoeken om te vertellen dat we niet mee gaan. Bij de receptie werd ons ook verteld hoe laat het ontbijt was. Dat bleek bij onze reis mee geboekt. Dan de zojuist gekochte boter en jam maar opsmeren voor de broodjes onderweg. Het ontbijt was vanaf 08.30. Van ons had dat trouwens wel een uurtje eerder gemogen trouwens, maar het zij zo.
Het huisje was verder prima. We waren alleen niet echt enthousiast over de bedden. Het waren twee lossen bedden op wieltjes naast elkaar. Wij liggen altijd de hele nacht dicht tegen elkaar aan, dus dan kun je er op wachten dat de bedden midden in de nacht uit elkaar schuiven en één van ons op de grond ligt. In onze eigen auto liggen dan altijd wel spanbanden. Nu vonden we in de buurt (in een winkeltje boven de supermarkt in CC Sandia (Commerical Centre)) grote tie-raps. Daarmee hebben we de poten van beide bedden aan elkaar vast gemaakt. De topdek matrasjes hebben we overdwars neer gelegd. Bij de supermarkt haalden we lunchbroodjes, een brood in plakjes, kipfilet en een soort toetjes van vla met een biscuitje er op. En Tui trouwens, als jullie mee lezen: vraag ook even of ze de airco vast aan zetten voordat de gasten komen en of ze er een gebruiksaanwijzing van in de infomap stoppen. Wij besloten even in het zwembad te plonzen terwijl het huisje afkoelde. Het was tegen de 30 graden.
Sunny Village kan uitsluitend via Tui geboekt worden. Je ziet er dan ook alleen maar Nederlanders. Het ligt in Playa del Inglés op goed 300 meter van CC Yumbo, net zo ver van CC Sandia en zo’n 900 meter lopen van CC Cita. Toen Mark ons vertelde dat we vlak naast de Jumbo zaten, vonden we dat wel handig; zo’n supermarkt naast de deur. Yumbo blijkt echter een groot winkelcentrum te zijn dat hotspot is voor de gay scene. Heel veel homostellen dus, verrassend weinig vrouwen hand in hand. Voor spannende kleding zou Hank er beter kunnen slagen dan Aafke. Verder ook veel ander publiek en neutrale winkels natuurlijk, veel restaurantjes met mensen die je aanspoorden om er te komen eten, maar ook dragshows, homobars en dergelijke.
CC Sandia is een kleiner winkelcentrum met restaurantjes, cafés en bars waar we vooral opvallend veel Duits hoorden. CC Cita is een groot maar verouderd winkelcentrum waar je allerlei winkeltjes hebt en ook veel café’s, barretjes, terrasjes, erotische clubs en zelfs Nederlandse horecagelegenheden zoals eetcafé de Volendammer. We hoorden dat je hier zelfs een frikandel speciaal kan bestellen. Er zijn sportbarren waar vooral voetbal op de tv schermen staat en er is live muziek waarbij je soms van het terras weg zou vluchten; zo vals! Ondanks de oude meuk vonden we Cita altijd wel gezellig en we voelden ons hier beter op onze plek dan in Yumbo of tussen de Duitsers in Sandia.
Woensdag 18 oktober Onze biologische klok stond op half 10 toen we naar het ontbijt konden. We waren de eersten. Je kon kiezen tussen thee of een paar varianten koffie en uit roerei, omelet of spiegelei. Helaas kon je geen gewoon gekookt eitje krijgen. Na een paar dagen zei Hank maar dat hij geen ei meer hoefde. Het buffet kende versgebakken broodjes, plakjes brood om te roosteren, voorverpakte croissantjes, bakjes yoghurt, belegsoorten, muesli, fruit en vruchtensappen. Raar was dat er maar een paar messen in de bak lagen waarmee je fatsoenlijk brood kon smeren. Snijden wel, maar smeren niet. Gelukkig waren we altijd vroeg, Na het ontbijt hebben besloten we het strand maar eens op te zoeken.
We liepen naar de boulevard van Playa del Inglés en gingen daar het strand op. Langs de branding liepen we richting de vuurtoren van Maspalomas. Al snel wordt het textielstrand een naaktstrand. Wij hebben daar geen problemen mee. Bij een strandtent die ons was aangeraden, hebben we zelf ook een tijd aan streeploos bruin gewerkt. Smeren met factor 50 en regelmatig de zee in. Er hing een gezellig sfeertje met goede muziek. We onthielden de grote letters LOVE op een paal voor de strandtent. Witte letters, alleen de O was rood. Later leerden we dat de strandtenten ook nummers hebben, Dit was nummer 7 en werd ons favoriete plekje op het strand. Onthoud dit, want het komt later nog terug. We hebben ook even in de beroemde duinen gekeken.
Een paar mooie foto’s in die duinen en in zee houden we mooi voor ons privé-album. Toen we voelden dat we genoeg zon hadden gehad, liepen we door naar de vuurtoren van Maspalomas en daarna nog iets verder de boulevard op. Hank had het idee om een taxi terug te nemen omdat die hier vrij goedkoop zijn maar we besloten via de andere kant van de duinen terug te lopen. Eerst besloot Aafke echter nog een grote fles water te kopen terwijl we nog een volle bidon hadden zodat Hank mooi wat extra gewicht had om mee terug te dragen.
Na 13 km. bij 28 °C en een hoge luchtvochtigheid hadden we daarna bij het zwembad in Sunny Village wel een Sex on the Beach cocktail verdiend. Het is er van vier tot zes happy hour dus twee voor de prijs van één. Aafke vond hem wat te zoet. Na overleg met de receptie mocht Hank ook de drone even omhoog sturen. We hebben dus ook luchtfoto’s van het resort en ons huisje (nummer drie).
Die avond hebben we lekker gegeten bij grillrestaurant Skansen in CC Yumbo. Daarna hebben we nog even een drankje in CC Cita gedaan. We hebben er bij een gezellige cafeetje leuk gekletst met diverse andere vakantiegangers waaronder leuke mensen uit Noorwegen. We kwamen zelfs bekenden vanuit Nederland tegen die we ooit ergens bij een event hadden gesproken. Hen hebben we deze week een paar keer gezien. We hebben het deze avond niet vreselijk laat gemaakt. We wilden een beetje onze energie verdelen over een vakantie waarin we veel willen zien en doen. Daarna hebben we thuis nog drie dagen om bij te komen.
Donderdag 19 oktober Deze ochtend waren we op tijd wakker dus besloten we voor het ontbijt rond 8.03 uur bij de Dunas de Maspalomas de zon op vanuit zee op te zien komen. We liepen naar hotel Riu. Daar kun je via een mooie tropische doorgang met palmbomen naar een uitzichtpunt. Het was een attractie, zo bleek, want we waren er niet de enigen. We hebben daar de drone ook even laten vliegen. Je mag bijna nergens op Gran Canaria vliegen. We denken vanwege een militaire radarpost midden op het eiland en natuurlijk het vliegveld. Hier was een randje groen, maar je moet er officieel toestemming aanvragen om foto’s of videobeelden te maken omdat het een gebied met naaktrecreatie is. Maar dat formulier was Spaans en ingewikkeld en rond zonsopkomst zal dat naakt wel meevallen. Bovendien zou ik in dat geval het fatsoen wel hebben om daar bij langs te filmen. Het was heel apart om de zon vanuit zee te zien opkomen.
We hebben verder deze dag gesnorkeld bij Playa de Arinaga. We gingen met de auto. Daar heb je een soort stadsstrandje met een soort dam er omheen waardoor er weinig tot geen golfslag is. We zagen veel mooie visjes en hebben er met de GoPro wat opnamen gemaakt.
Daarna zijn we met de auto richting Puerto Rico gereden. Mensen hadden ons verteld dat Playa Amodorea heel erg mooi was en ook mooi snorkelen. We zagen het vanaf de kustweg beneden liggen maar vonden het vreselijk massaal, toeristisch en commercieel aan doen dus zijn we nog een eindje door gereden en toen maar weer omgekeerd. In de omgeving van Puerto Rico zelf waren de berghellingen vol gebouwd met appartementencomplexen. Vreselijk. Halverwege de terugweg parkeerden we de auto bij een zijweggetje waar ook drie andere auto’s stonden en liepen we naar zee. Daar troffen we een klein strandje waar nog ongeveer vijf of zes mensen lagen. We hebben er even in de zon gelegen en in zee gezwommen. Voor snorkelen wierp de branding teveel zand op. We zijn daarna naar de vuurtoren van Maspalomas gereden. Het was er druk en dus even zoeken naar een parkeerplek.
Vervolgens liepen we naar ons favoriete plekje op het strand bij huisje 7. Nog even een beetje zon pakken. Overal…. Terug in Sunny Village gingen we eerst even plonzen. Het was Happy Hour. Die avond kookte Aafke en later op de avond zijn we nog gezellig een glaasje gaan doen bij één van de barretjes in CC Cita.
Vrijdag 20 oktober Vandaag reden we eerst naar Puerto de Mogán.
Gisteren waren we al een aardig eind in de buurt. Deze keer namen we grotendeels de snelweg in plaats van de kustweg. Puerto de Mogán is een leuk stadje waar elke vrijdag een heel grote braderie blijkt te zijn. Voor velen is dat een trekpleister. Wij zouden volgende keer liever een andere dag kiezen. Het oude stadje is wel leuk met mooie straatjes en kanaaltjes onder huizen door.
Onder het motto “dat hebben we nog nooit gedaan” hebben we een rondvaart met een echte onderzeeboot gemaakt. Met de trip naar de Titanic in gedachten, hebben we Mark en Anke nog even gezegd dat we blij zijn hen gekend te hebben en dat ze goed op Yerke moesten passen. Maar we hebben het overleefd en het was leuk. We gingen tot ca. 25 meter onder water, zagen vissen en scheepswrakken en ook nep-decoraties van beton waarop zeebodemleven zich moest ontwikkelen. Grieks-Romeinse pilaren, een walvisskelet en dat soort dingen.
Toen we terug liepen naar de auto waren ze de braderie aan het opruimen. Hank wilde nog wel een groot strandkleed mee nemen. Er hingen er drie achterin de kraam. Hank koos kleur 1. Aafke vond die niet zo mooi (omdat er een nietszeggende olifant op stond). Hank zei dat zij dan maar moest kiezen tussen kleur 1 en 2. Kortom, nummer drie ging mee. Hank vond de kleuren van nummer twee mooier, waarop Aafke vroeg waarom hij die dan niet gekocht had. Het is nooit saai bij ons.
Daarna hebben we een paar door Mark aanbevolen wegen door de bergen gereden. Eerst gingen we via de CG 200 waar ik de drone nog even rond een molen liet vliegen.
Bij La Aldea de San Nicolas de Tolentino gingen we de CG 210 op. We hadden prachtige uitzichten maar het was wel een erg smalle weg met heel veel onoverzichtelijke haarspeldbochten. Daarna namen we de CG 60 terug naar Playa des Inglés. Hank had in zijn totale leven nog niet zoveel haarspeldbochten als op deze dag gereden.
Het is deze dag trouwens 36 jaar geleden dat wij ons in Esch-sur-Sûre in Luxemburg verloofden. Dat gingen we lekker vieren op een terrasje in CC Cita. We drinken er trouwens gewoon cola light en spa rood maar ook dan is het gezellig.
Zaterdag 21 oktober Deze ochtend was het wat bewolkt dus dat leek ons mooi voor op het strand. Dan verbranden we niet zo snel. We zijn door de duinen heen gelopen en met een goed gevoel voor de stand van de sterren en aardmagnetische velden kwamen we perfect uit bij de strandtent die we gezellig vinden. Vandaag wapperde er de regenboogvlag. Aafke zei dat het wel gayday zou zijn of zo. We vinden dat helemaal prima maar dat bracht wel een ander publiek naar de strandtent. We lagen er mooi op tijd op onze baddoek en om ons heen kwamen steeds meer homostellen te liggen. Aafke was op een gegeven moment de enige vrouw in de verre omtrek. Een echt probleem hebben we daar verder niet mee maar we voelden ons niet helemaal op onze plek en besloten een eindje te verkassen. Misschien lagen we hen ook in de weg.
Pas later ontdekten we dat er nóg een strandtent was met grote letters LOVE in het zand. Dat is strandtent nummer 5 met kleurige logootjes op de rode O van LOVE. Toen we over het laatste duin kwamen en dat bord zagen staan, waren we zo tevreden met onszelf dat we in een keer goed waren gelopen dat we niet verder hebben gekeken. We lagen dus op het homostrandje, pakweg 300 meter dichter bij Playa del Inglés en verder van Maspalomas. We kunnen er wel om lachen en gaan deze vergissing niet meer maken.
Grappig detail. Toen we uit zee kwamen, vroeg Aafke waarom mijn achterste een beetje lichtblauw was. Bij haar bleek dat ook zo te zijn. Blijkbaar gaf de blauwe kleur van het grote strandkleed dat we gister voor een tientje op de braderie van Puerto de Mogán kochten, een beetje af. Met zonnebrand kon je het gelukkig wegpoetsen. We hebben toen de badlakens maar op het kleed gelegd. De zon was inmiddels flink gaan schijnen dus we bleven goed smeren met factor 50 en plonsden regelmatig in zee. Op een gegeven moment is het dan verstandiger om te stoppen met in de zon liggen. We zijn toen maar via het strand terug gelopen. Het is 28⁰C als we weer in ons huisje aan komen. We spelen dan met de gedachte om deze avond de zon vanaf het hoogste punt van het eiland onder te zien gaan maar besluiten toch anders. We aten aan de boulevard van Playa del inglés ambachtelijk gemaakte pizza op een plek die Mark ons aangeraden had. We hebben er nog even langs allerlei bars en restaurants gelopen. Op veel plaatsen was er lekkere live muziek. We liepen door naar CC Cita en kwamen daar in gesprek met leuke Italiaanse mensen. Hij kwam van Sardinië waar Mark ooit een driedaagse Giro won. Zij kwam van Bologna waar Arianna gestudeerd heeft. Toen we terug bij ons huisje kwamen, had het geregend dus waren er wat baddoeken nat. Geeft niet. Droogt wel weer op.
Zondag 22 oktober Vandaag werd regen voorspeld. Daarom vonden we dit een mooie dag om een keer naar het Aquarium bij Las Palmas te gaan; “Puma del Mar”. Aafke reed. Het is een mooi aquarium trouwens met metershoge zuilen en een enorme glazen wand waar achter haaien, roggen, zeeschildpadden en talloze andere vissen zwommen.
Omdat we toch in die buurt waren, zijn we wat langs de bananenplantages gereden. Er was in de buurt ook een plantagemuseum maar die was op zondag gesloten. We konden wel bij een oprit mooi tussen de bananenbomen staan voor een paar foto’s.
Op de terugweg zijn we nog in de vallei Barranco de Guayadeque langs grotwoningen gereden. Daar hebben we een korte wandeling gemaakt.
Omdat ik zo’n man die daar woonde wat vroeg, mochten we zelfs even binnen kijken. Hij woonde er met z’n oude moeder. Eerder met drie dus we vermoeden z’n vader ook.
Het was er langs de weg en op de parkeerplaats erg druk. Hank heeft er nog even twee dames in een Fiat 500 behoed voor ernstige blikschade. Die ene kon serieus niet achteruit rijden.
We gingen in Sunny Village nog even het zwembad in. Daarna kookte Aafke. Overigens: Hank kookt thuis bijna altijd dus rolbevestigend is dit niet. Met de F1 op de mobiel liepen we even later naar Yumbo. Daar hadden we voor een drankje afgesproken met de familie Smit van Smits Paviljoen in Giethoorn. Bij een juweliertje kreeg Aafke nog een mooi sexy enkelkettinkje. Ze had de hare thuis vergeten en Hank vindt het nou eenmaal leuk. Aafke zelf ook wel hoor. Het was gezellig met de familie Smit en tussendoor zagen we Verstappen winnen in Austin. Even later zagen we elkaar nog even toen we langs een dragshow liepen. Daarna gingen wij weer gezellig een drankje doen in CC Cita. Aafke raakte er in gesprek met een straaljagerpiloot van de Turkse luchtmacht. We hadden al eerder straaljagers in formatie zien vliegen. Er schijnen oefeningen te zijn. Last of hinder hebben we er niet van.
Maandag 23 oktober Deze ochtend hebben we even rustig aan gedaan en daarna hebben we ons met de taxi vanaf Yumbo naar de vuurtoren bij Maspalomas laten brengen. De taxi’s werken er met vaste tarieven. Deze rit was negen euro. We gaven er tien. Vanaf de taxistandplaats was het zo’n 1400 m. lopen naar onze favoriete strandtent met de O zonder logootjes. Die fout maken we niet opnieuw. Daar hebben we lekker streeploos bijgebruind. Er is weer veel in zee geplonsd en er is bijna een halve fles factor 50 door gegaan. Toen het qua zon wel weer genoeg was geweest, heeft Aafke maar haar Columbia shirt met lange mouwen aan gedaan en zijn we het strand af gelopen naar Playa del Inglés met nog een plonsje onderweg.
Op de boulevard hebben we een half haantje gedeeld. Daarna zijn we langs de boulevard en de duinen door gelopen naar Sunny Village.
Omdat we op de boulevard aan het einde van de middag al dat halve haantje hadden gedeeld, hebben we in ons huisje, met magnetron, het kliekje pasta op gemaakt. Later die avond reden we naar een punt zo’n 15 minuten de bergen in waar je de sterren goed zou kunnen zien. We hadden echter een maan van 71% en wat bewolking die daardoor oplichtte dus het was niks anders dan in Wanneperveen. We hadden op een sterrenhemel als in IJsland gehoopt.
Dan maar een paar foto’s van Playa del Inglés en Maspalomas bij avond gemaakt, de camera weer terug gebracht en nog even naar het uitgaansgebied gelopen. Eerst keken we even bij CC Sandia maar daar hoorden we alleen maar Duits. In CC Cita is het internationaler en dat vinden we veel gezelliger.
Dinsdag 24 oktober We hadden in gedachten om voor het ontbijt te vertrekken en ergens in de bergen een mooie hike rond een meertje te doen. Aafke las echter op internet en in de Komoot app allemaal berichten over gevaarlijk, glad na regen, ontbrekende paden en meer. We hebben dus alsnog aan het zwembad van Sunny Village ontbeten.
Tijdens het ontbijt besloten we om deze ochtend te gaan snorkelen. Deze keer reden we naar Playa del Cabrón. Dat is een mooie rustige baai. We parkeerden er bij een oud vervallen hotel en liepen naar beneden. Daar hebben we weer veel mooie visjes op de GoPro gezet.
Er waren ook straaljagers aan het oefenen. Misschien was het de piloot wel die Aafke eerder in CC Cita gesproken had. Hank vond het jammer dat hij de R6 met telelens niet mee had bij deze gratis vliegshow, want we zouden alleen gaan snorkelen. Bij die plannen heb je ‘m niet echt nodig en kan er op het strand alleen maar wat mis gaan. Maar dan ken je Aafke niet. Kortom: we reden weer de bergen in. Via de GC 130 omhoog met mooie uitzichten naar de Pico de las Nieves; het hoogste punt van Gran Canaria. Ook vanwege de prachtige uitzichten op deze route was het jammer dat de EOS R6 in ons huisje lag.
Het was weer een route met veel haarspeldbochten en hellingen waarvoor we terug moesten naar de tweede en zelfs eerste versnelling. Gelukkig was de weg niet zo smal als de CG210 van een paar dagen eerder dus tegenligger vormden geen uitdaging. Een eindje onder het hoogste punt waren de bomen in herfstkleuren. Gezien de zwart geblakerde bodem denken we dat dit door brand komt. We stopten erven bij een krater om van het uitzicht te genieten. Er stond een kraampje waar ze lokale specialiteiten verkochten. Omdat onze bergrit niet gepland was. hadden we geen lunch mee genomen. Daarom kochten we er een soort klein amandel / marsepein taartje. Er liep een hondje op de weg. Die zou bij een huis in de buurt horen maar schooide graag bij toeristen. Dat taartje vonden we zonde maar er lagen nog wel een paar theebiscuitjes in de auto die Aafke op dag één bij de Lidl tussen vliegveld en Sunny Village had gekocht.
Even later waren we bij het hoogste punt van Gran Canaria; Pico de las Nieves. Het was bewolkt maar af en toe trok dat weg. We zagen zelfs Tenerife liggen. Dat was een heel apart gezicht zo boven de bergen van Gran Canaria waarop wij uit keken. Extra jammer dus dat de grote camera nog in het huisje lag.
Via Cruz de Tejeda (vooral kippen) en het witte stadje Tejeda via de CG 60 terug. In Tejeda hebben we even langs de witte huisjes gewandeld, in de kerk gekeken en koffie met heerlijke koek gehad bij het beroemde bakkerijtje Dulceria Nublo.
Daarna is Aafke gaan rijden omdat ze op het stuk weg dat nu ging komen, vorige week misselijk werd. Deze keer werd Hank dat dus. We waren rond etenstijd terug bij ons huisje nummer 3 in Sunny Village.
Hank was dus een beetje misselijk na al dat gedraai in de bergen en wist al wat hij wilde eten. Gewoon simpel gegrilde kipfilet met Canarische aardappeltjes bij Skansen in Yumbo. Daar werd het al meteen een stuk beter van. Hij dronk er gewoon een cola light en Aafke een spa rood bij. Na het geven van de fooi werden er ineens twee shotjes voor ons neer gezet. Vooruit dan maar. Toen we vroegen wat het was (caramel wodka) kregen we opnieuw, en voor we die half op hadden, werd alweer bijgevuld.
Ook Aafke haar lege glas van de Spa rood begonnen ze te vullen tot we snel “Ho!” riepen. We hebben dat uit het grote glas in het lege spa rood flesje gegoten voor thuis. We vonden het sneu om te laten staan maar hoefden het echt niet. Op de terugweg kwamen we nog dragqueens tegen maar Hank ging gewoon met zijn eigen prinses naar het huisje. Daar hebben we nog even een uurtje bij geslapen. Toen zijn we toch nog even op uit gegaan voor een drankje in CC Cita.
Een dag later hoorden we trouwens dat er vanwege de wind veel mensen het strand tussen Playa del Inglés en Maspalomas hadden verlaten. Je werd er gezandstraald. Het bleek dus een goede dag geweest te zijn om andere dingen te doen.
Woensdag 25 oktober Dit was onze laatste volle dag op Gran Canaria. Het werd een echte stranddag. We zijn even door Yumbo om te zien hoe de sfeer er in de ochtend was, en toen door de duinen gelopen en nu wel in één keer goed naar ons favoriete plekje. We wilden er eigenlijk voor € 7.50 twee ligbedjes met parasol huren maar alles was al bezet. Toen ontdekten we, net voor onze vakantie stopt, dat je er ook alleen een parasol kunt huren. Voor € 2.50 zetten ze die bij je eigen strandlaken neer. Dat scheelt een hoop zonnebrand en we konden nu ook wat langer blijven. Hank heeft mooie foto’s gemaakt van zijn favoriete model maar hij wil Aafke en jullie allemaal natuurlijk ook niet in verlegenheid brengen door deze te delen. We konden iig wel mooi zien dat we aardig zijn bijgekleurd. Af en toe hebben we lekker geplonsd. Verder leuke mensen gesproken met wisselende nationaliteiten. We lagen onder de gehuurde parasol tussen leuke Duitsers en Noren. Een lekker muziekje en sfeertje daar. Als we in zee gaan, laten we altijd onze zonnebrillen in de pet op onze badlakens liggen. Eerder deze week hielpen we nog een Engelsman zoeken die zijn zonnebril in de branding was verloren. Eén op recept nog wel. Door de onderstroom was zoeken een kansloze missie. (Aafke heeft later die dag zijn rug trouwens even ingesmeerd omdat hij precies op dat plekje waar hij zelf niet kon komen, behoorlijk rood werd. Aardig zijn kost niks.) Wij namen zelf al vanaf dag één bewust onze zonnebrillen niet mee de golven in. Deze middag echter troffen we bij terugkomst uit zee Aafke’s Oakley totaal verbogen en gebroken aan. Die van Hank was ook flink verbogen maar was met enige moeite weer draagbaar, maar nog steeds alles behalve in model. Inmiddels heeft de opticien in Steenwijk deze weer weten te herstellen. Die van Aafke is total loss. Dank aan degene die over onze spullen is gelopen.
En terecht. We hebben er prima gegeten al hadden we vast de large portie ook wel op gekregen. Het enige dat jammer was, was dat je buiten vanaf drie kanten verschillende muziek hoorde. Het eten was echter prima, en gezond! ’s Avonds in CC Cita kwamen we de buur-Noren van het strand weer tegen. Ze hadden andere Noorse vrienden bij zich. We hebben gezellig met z’n zessen een paar drankjes gedronken en hebben het verder niet te laat gemaakt. De volgende ochtend moesten we inpakken.
Donderdag 26 oktober
Met alleen handbagage waren we snel klaar met inpakken. We moesten voor 12.00 uur uitchecken. Bij ons laatste ontbijtje bij het zwembad van Sunny Village heeft Aafke haar hier gekochte flesje nagellakremover aan die leuke dame van de bediening gegeven. Dat mag niet mee het vliegtuig in. Wat andere dingetjes uit de koelkast heeft ze aan een ouder echtpaar gegeven. Tassen inpakken, uitchecken en rijden. We checkten tegen 10 uur uit en wilden nog wat dingetjes niet al te ver van de autoverhuur bekijken. Een of andere groene kloof was met een dik hek afgesloten. De bananenplantage was nu wel open.
We hadden geen tijd om op de volgende rondleiding te wachten maar een Nederlander die deze net had gehad vertelde graag de highlights toen we deze bij een tros bananen troffen. We hebben daarna onderweg de auto afgetankt en deze bij Goby Cars ingeleverd. We hebben 778 km in de C3 gereden. Hank heeft zich op het invalidentoilet van Goby Cars vast omgekleed naar de lange broek en er het restant zonnebrand achter gelaten. We vliegen met alleen handbagage dus niet alles kan en mag mee. Met nog twee Nederlanders werden we met de shuttle naar het vliegveld gebracht. Daar kleedde Aafke zich snel even om naar Nederlandse condities. We waren in no time door de security check. De camera en het plastic tasje met vloeistoffen hoefden niet eens bekeken. We aten nog even wat stevigs bij de Burger King want we verwachtten (terecht) niks in het vliegtuig.
We werden vanaf de gate met een bus naar het toestel gebracht. Deze keer vlogen we in een Dreamliner; groter dan de heenweg en nu met schermpjes voor je. We zagen Tenerife weer liggen.
Aafke keek een film waarbij ze steeds in slaap viel. Ik had m’n eigen muziek op de koptelefoon en keek naar het toestel op de kaart en alle vluchtinformatie. Eén knikje in de route waardoor we maar een minimaal puntje van de Golf van Biscaje mee pikten. En bijzonder dat ze speciaal voor ons ook Giethoorn op de kaart projecteerden. Lang taxiën na de landing waarbij ook de feestverlichting even aan ging. Zonder ruimbagage vlot naar Vertrek 3 waar onze vrienden Charles en Leona ons opwachtten. Bij hen thuis in Zaandijk een koffie gehad en daarna nog een soepje en wat mini-loempiaatjes. Betere vrienden kun je niet hebben! Toen in onze auto gestapt en vlot naar huis gereden. Daar hebben we de eerste was in de machine gedaan en de jacuzzi omhoog gezet. Een paar uur later kreeg Aafke thee op bed. Tegen de middag bracht Anke Yerke toen we bij ma op de koffie zaten. Een mooie vakantie zit er op. Ik vind het leuk om onze belevenissen steeds even op Facebook te delen zodat vooral ma en oom Jan en natuurlijk ook anderen op afstand mee kunnen lezen. Ik heb zo ook een mooie basis voor deze blog. Zo kunnen we het ook later zelf nog eens terug kunnen lezen en komen mooie herinneringen weer naar boven.
Resumé
We hebben een heerlijke vakantie gehad waarin we veel gezien en gedaan hebben, ook van de dingen die we op ons lijstje hadden staan. We hadden ons goed voorbereid en veel tips gekregen. We accepteren ook dat je niet altijd alles kunt doen. En we zijn flexibel genoeg om andere dingen te doen die we van plan waren. Het bleek veel warmer dan normaal in oktober op Gran Canaria. Daarom hebben geen e-bike meer gehuurd of lange hikes gedaan. We denken dat we wel weer opnieuw naar Gran Canaria gaan. In het najaar nog even de zon en warmte opzoeken, bijzondere landschappen en plekken zien, leuke dingen doen, relaxen op het strand en ’s avonds bij het uitgaan leuke mensen van alle nationaliteiten spreken: dit bevalt ons wel.
We zaten op een mooi afgesloten appartementencomplex, met zwembad en tropische uitstraling. We waren even afgesloten van het nieuws. De TV met circa 80 zenders hebben we niet gebruikt. Er was een constante doorstroom van Nederlandse vakantiegangers bij het ontbijt. De mensen in de bediening, bij de receptie en de poolman waren allemaal super aardig. Eén middag bestelden we aan het zwembad één hamburgermenuutje om te te delen voor tussendoor, en dat kregen we op twee bordjes met elk een halve hamburger er op.
Op Gran Canaria worden veel huizen en appartementencomplexen tegen de berg opgebouwd. Er zijn veel hoge muren en hekken bij huizen langs de straten; geen open tuinen zoals wij die kennen. Er zijn leuke dorpjes met steegjes en er zijn helaas wat weinig parkeerplaatsen langs mooie bergwegen. Aan de oostkant zie je veel windmolens. Hoge rotskusten en woeste golven in het noorden. We vonden mooie plekken met super helder snorkelwater. Het kan er waaien. Sommige plekken op het strand hebben constant rode vlag, zoals bij de “punt” in het strand tussen Playa del Inglés en Maspalomas, wat trouwens “Veel duiven” betekent. We zagen veel tortelduiven en soms grote groene parkieten.
De CC’s kenden veelal dezelfde soort winkeltjes. Yumbo was “anders”. Als gay hotspot had het een heel eigen sfeer. CC Sandia en CC Cita waren ook op loopafstand. De eerste vonden we te klein en te Duits. De tweede gezellig, afwisselender en internationaler. Door alle wisselingen van binnen naar buiten en andersom heeft Hank met z’n astma nu wel tijdelijk een airco kuchje. Daar hielp geen extra dosis puffer tegen.
Dingen die we op ons lijstje houden voor een volgende keer:
De laatste week van mei ’23 zijn we er gezellig samen even tussenuit geweest. Duitse kennissen hadden gevraagd of we zin hadden om een lang pinksterweekend met hen aan de Werbellinsee door te brengen. Ze hadden vast nooit verwacht dat we zouden komen, maar waarom niet? Het is weer eens wat anders en niet zo ver van Berlijn waar we nog eens heen wilden. We haalden nog een nieuwe tent bij de Decathlon en de trekkingbikes gingen achterop. De cameratas stond klaar maar de auto was al erg vol. Aafke vond het ook geen fijn idee om zulke kostbare apparatuur mee te nemen naar een camping. Daarom besloten we deze dagen alleen foto’s met de mobiel te maken.
Donderdag 25 mei
Na koffie bij ma reden we donderdagochtend rustig die kant op. Anke zou Yerke later de dag bij ma weg halen. We reden lekker rustig aan want we hadden geen haast en wilden zwaar beladen met de fietsen achterop het benzineverbruik binnen de perken houden. Stefan en Sabine waren er voor ons met hun campervan. We bleken op het terrein van een zeilclub te staan. Tijdens corona, toen alle campings sloten, hadden zij als zeilers van een andere club deze mogelijkheid ontdekt. Vrijdagavond zou ons veld vol staan met kanoclubs want de kanovereniging hiernaast had zelf geen plek genoeg voor hun wedstrijden. Zondagavond waren zij allemaal weer vertrokken. Het opzetten van de tent ging vrij vlot.
We gebruikten de opblaasbare veldbedden van de Decathlon die Carolien en Kor ons hadden meegegeven om te proberen. Die bevielen prima, al hebben we na twee nachten wel een spanband om de zelf-opblazende matrasjes gedaan zodat die ’s nachts niet uit elkaar dreven. We aten een soepje en wat hapjes, kletsten wat bij en dronken wat bij het kampvuur. Daarvoor hadden zij een soort matje edelstaal dat op pootjes stond.
Handig. Toen op tijd naar bed.
Vrijdag 26 mei
Vrijdagochtend moest Sabine nog wat werken via de laptop. Wij zijn samen op de fiets naar de Edeka gegaan voor wat boodschappen. Na de lunch zijn we met z’n vieren zo’n 25 km. rondom de Werbellinsee gefietst. Zij op e-mountainbikes. Wij op onze trekkingbikes. Toch hadden wij wat minder behoefte aan rust dan zij. Wij houden van een eind fietsen en stoppen dan misschien om ergens wat te eten. Zij stopten op elk mooi plekje. Dat is ook prima natuurlijk. Wij pasten ons wel aan.
Het was een mooi rondje. Daarna hebben we een ijsje gehaald en die avond hadden we barbecue tussen tent en camper. Het is hier een gebied met veel bos in een licht glooiend landschap en het water van het meer is behoorlijk helder. Langs de oevers zie je soms vraatsporen van bevers.
Zaterdag 27 mei
Die ochtend hebben we als eerste de e-bike van Stefan achterop de auto gezet omdat hij een lekke band had. In het Cube centre iets verderop hebben ze er in nieuwe binnenband in gezet. Daarna hebben we een rondje gereden en aan het eind een visje gegeten. Bij de tent en camper ging de barbecue opnieuw aan. Daarna zwommen we nog even bij de steigers van de zeilclub.
Qua sfeer had dit terrein wel iets weg van Paviljoen Aan ’t Wiede in Wanneperveen, maar dan zonder restaurant.
Zondag 28 mei, eerste pinksterdag.
Deze dag hadden we twee Canadese kano’s gehuurd. De tocht naar een sluis en terug zou twee uur duren maar met een half uur waren we al bij het keerpunt. Op de heen- en terugweg zagen we een bever.
Daarna wilden zij op hun eigen manier relaxen. Wij wilden wat actievers doen en zijn samen nog een rondje op de fiets geweest. Eerst langs de kanoroute kijken of we de bever nog zagen maar helaas. Toen door, om de andere sluis heen en bovenlangs richting de Werbellinsee. Daar hebben we voor een tientje een waterfiets gehuurd voor een uur. Het was mooi weer en zeker 23 graden. Dus een eind het meer op varen, kleren uit en dan zwemmen en zonnen, eerst even in zwemkleding, daarna gewoon lekker zonder. Die laatste foto’s houden we mooi voor onszelf.
Onderweg op de fiets hadden we mensen met een Berlijns kenteken om tips voor Berlijn gevraagd en volgens hen konden we het best gratis parkeren bij Zweirad Stadler fietswinkel.
Terug op de camping maakten we Spätzle met kaas uit zakjes die we bij de Edeka hadden gehaald.
Maandag 29 mei, tweede pinksterdag
Deze ochtend waren Stefan en Sabine al op tijd de camper aan het inpakken. Zij moesten de volgende dag weer aan het werk. Naast ons was een openlucht kerkdienst bezig onder de Askanierturm. De muziek was best te doen. Nadat zij vertrokken, zijn wij naar Schiffshebewerke Niederfinow gereden. Het is een soort sluis waarbij de schepen in een soort badkuip omhoog of omlaag gaan.We liepen er goed 3 km.
Omdat we redelijk dicht bij Polen zaten, zijn we daar ook maar even heen gereden. We keken er bij een heel grote adelaar die het afweren van een Duitse inval van 1000 jaar geleden herdacht.
We tankten voor € 1,48 maar helaas slechts 7,7 liter want we hadden op de heenweg al een keer getankt. Toen hadden we niet verwacht nog naar Polen te rijden. Daarna kwamen we op de Polenmarkt Hohenwutzen terecht. Het was een soort mix van de oude Brenner en Nuevo Laredo vol kraampjes en winkeltjes. Sigaretten, alcohol, kleding, seksshops, eetbaars, prullaria,…. Aafke kocht een leuk zomerjurkje en we aten er iets.
We hebben die nacht weer prima geslapen, alleen op ons veldje. Vandaag reed Mark trouwens de fietselfstedentocht. Fijn dat het blessureleed weer achter hem lijkt te liggen.
Dinsdag 30 mei
We stonden rustig op en reden na het ontbijt in zo’n drie kwartier naar Berlijn. We konden de auto makkelijk parkeren langs de straat bij Zweirad Stadler en fietsten met Google Maps richting de Brandenburger Tor. Fietsen in Berlijn gaat prima trouwens. We kwamen langs de tv toren en besloten eerst maar eens Berlijn van boven te zien. Online boeken op de mobiel bleek zo’n 4 euro per persoon goedkoper te zijn. We zagen dat bepaalde tijdsblokken al niet meer beschikbaar waren. De fietsen zetten we op slot en met een zwaar kettingslot aan elkaar vast.
We konden zo doorlopen de lift in. Boven had je rondom mooi uitzicht en voor de ramen stonden borden met foto’s en tekst. We schreven in een notitie op de mobiel op wat ons interessant leek. Weer beneden stond er al een rij voor de ingang. Dat hadden er dus mooi op tijd gedaan. We liepen eerst een rondje Alexanderplatz en stapten weer op de fiets. Bij de fietsverhuur onderaan de tv toren kregen we een kaartje van Berlijn waarmee we wat beter overzicht kregen.
Eerst maar eens koersen op de Brandenburger Tor. Op bovenstaande foto zie je die op de rand van het bos. Toen iemand met onze mobiel een foto van ons maakte, werd een figuur die verkleed op een kratje stond, kwaad. Hij kwam zelfs van het kratje af en zou de politie wel roepen want we mochten daar niet fietsen. Dat deden we ook niet dus we hebben ‘m lekker laten tieren. Ga daar dan niet zo irritant op de plek staan waar mensen graag foto’s maken. Mafklapper.
We wilden nu door de Tiergarten naar de overwinningszuil fietsen. Daar kon je met tunnels onder de drukke rotonde door om er omheen te lopen. Je kon er ook op maar ze accepteerden alleen maar cash. Jammer dan. Zo makkelijk als je in IJsland overal met de kaart betaalt, zo lastig blijkt dit in (oostelijk) Duitsland. Achteraf bezien hadden we nu beter naar de Gedächtniskirche kunnen fietsen maar we hadden de kaart van Berlijn nog niet zo goed in ons hoofd. Dus zagen we eerst nog in random order een Russisch momument waarbij ons niet duidelijk werd of onder het gazon gesneuvelden lagen, het holocaust monument, de Potsdammer Platz, de Reichstag, een stuk Muur met bezoekerscentrum over WWII, verschillende standbeelden, Checkpoint Charly en meer.
Tiergarten was een mooi groot park met onder andere een rustige Rosengarten, een stuk vol bloeiende rhododendron en grasveldjes waarop mensen lekker konden relaxen. In een hoek van zo’n veldje zagen we ook naaktrecreanten.
We aten een Berliner Currywurst met Pommes nadat we gevraagd hadden of we konden pinnen. In die omgeving hingen ook borden met naam en toedracht van mensen die hun vlucht over de muur niet overleefden. Best heftig. Toen wilden we richting de mooiste brug van Berlijn; de Oberbaumbrücke. Dat was een eindje uit de richting maar wel een mooi stukje fietsen zo.
Daar vlakbij stond ook een grote lengte Muur, vol beschilderd; de East Side Gallery.
Anke had ons een adres geappt zonder te vertellen wat dat was. We gingen een ingang te vroeg in, en kwamen bij allemaal hofjes vol winkeltjes. Later vonden we ook het straatje vol vlaggetjes en volgeplakte muren dat Anke bedoeld had. Toen wilden we als laatste nog de Gedächtniskirche zien. Dat was weer een eindje fietsen waarbij we o.a. langs de Zoo reden.
Omdat we weer naar de auto moesten navigeren en de mobiels aardig leeg waren, hebben we bij MacDonalds aan het plein een mikshake en McChicken-menuutje genomen terwijl de mobiels aan onze dubbele snellader hingen. Zo lukte het om de auto terug te vinden. In totaal fietsten we 50 kilometer.
Op de terugweg bogen we bij Eichhorst nog even af naar de Edeka waar we nog wat flessen holunder (vlierbes) ranja scoorden, wat lekkers voor de terugweg in de auto, Nudossi; het lekkerdere Nutella en twee zakjes pasta plus een bak griesmeelpudding. Zo’n tien kilometer verder aten we even later de pasta en pudding bij onze tent. Toen we de afwas gingen doen en de mobiels aan de laders legden, nodigden Duitse mensen ons uit voor een worstje bij de barbecue. Zo konden we gezellig pratend wachten tot de mobiels weer goed vol waren. Toen maar snel naar bed.
Woensdag 31 mei
Ook nu werden we wakker van de vogeltjes. ’s Avonds hoor je op de camping eerst vogels, dan kikkers. Er zit een vogel bij met een heel aparte roep die we in de verste verte niet thuis kunnen brengen.
We gingen langzaam ontbijten en opruimen. Alles paste weer in de auto. We reden weer lekker relaxed en werden door Maps vanwege vertragingen iets omgeleid. We kwamen bij Nieuweschans de grens over. Op de heenweg was dat bij Zwartemeer. Thuis hebben we meteen de auto leeg gepakt en deze snel even gewassen. Door bos en stuifmeel zag die er niet uit. Ook de fietsen sopten we snel af en we konden de jacuzzi de wekelijkse beurt geven. Karina had ‘m al voor ons op 38 graden gezet. We draaiden twee wasjes en hingen die buiten aan de lijn. Het meeste campingspul staat alweer boven.
Het was een heerlijk uitje tussendoor naar een voor ons onbekend stuk Duitsland. We hadden er heerlijk weer bij: niet te warm en niet te koud en elke dag zon. Berlijn was super leuk en ook Polen kan worden aangevinkt. De tent beviel prima dus gaan we zeker weer vaker kamperen. Wie meer tijd wil doorbrengen in Berlijn, raden we www.doeninberlijn.nl aan. Jammer dat we Emma niet meer getroffen hebben.
Geen ijs, wel wintersport
Het jaar 2022 begon rustig. We hadden helaas geen natuurijswinter en we vermaakten ons vooral met wat wandelen, een enkel fietstochtje, een sauna bezoekje en natuurlijk onze heerlijke jacuzzi. In maart hadden we mogelijk het beste weer ooit op wintersport. We hebben de hele week geen wolkje gezien en door lage, maar niet bitterkoude temperaturen bleef de sneeuw de hele dag perfect. Het was leuk dat Arianna vanuit Italië een dagje mee kwam skiën en ook Mark en Ella ontmoette.
Mark en Ella kwamen na een wielerkoers van Mark met het vliegtuig en haalden we op vanuit Innsbruck. Ella heeft haar ski-vaardigheden deze paar dagen enorm opgeschroefd met aanwijzingen van Mark en van Hank. Een vriendin van haar heeft haar ook nog een dag les gegeven. Na de vakantie reden Mark en Ella met ons mee naar huis. Ella reed het laatste stuk. Die bekeuring hebben we haar vast als verjaardagscadeautje betaald.
Niet meer diesel rijden Net voor onze vakantie was Poetin Oekraïne binnen gevallen, de idioot. Behalve dat oorlog op zich al triest genoeg is, schoten ook de brandstofprijzen omhoog. De diesel nog veel harder dan de benzine. Toen onze roverheid de accijns op benzine veel meer verlaagde dan die op diesel, werd ons nogmaals duidelijk dat het rijden op diesel ondanks andere logica, zwaar ontmoedigd moet worden. We reden door al het thuiswerken toch al te weinig kilometers voor een diesel, maar hadden in onze Avensis echt een heerlijke, luxe en reeds betaalde auto. Nu besloten we echter toch maar anders. We konden hem heel erg goed inruilen op een iets jongere VW Golf GTE. Daarmee rijden we de eerste 47 á 48 km. op onze zonnepanelen. Daarna gaan we gewoon verder op benzine. Onze wegenbelasting ging van 470 naar 110 euro per kwartaal , de verzekering ging per maand 25 euro omlaag en we rijden nu, omdat Aafke veel bedrijfsbezoeken in de eigen regio aflegt, tenminste 1:300. Zuiniger kan de boordcomputer niet aangeven. Eigenlijk hadden we dit dus veel eerder moeten doen.
De Golf heeft 250 pk, is in de GTE stand een beest maar het voordeel is vooral dat ‘ie ook onze trailer met boot mag trekken. Ma kreeg deze zomer nieuwe zonnepanelen op haar huis. De vier die er bij oplevering op zaten, hebben we op het dakje van onze aanbouw gelegd. Deze kunnen het laden van de Golf GTE redelijk afdekken, denken we. Met nu 33 panelen en totaal 8875 Wp houden we zelfs met onze jacuzzi nog steeds veel stroom over. Het jaar 2022 was qua zon sowieso een recordjaar. We isoleerden in 2022 ook onze kruipruimte door deze door Drowa (sponsor van Houttec Cycling Team) vol te laten blazen met kunststof schelpjes en hebben niks te klagen over onze energie rekening.
We hebben het wel serieus te doen met gezinnen die veel huur betalen voor een slecht geïsoleerde woning en daar dan nog eens een enorme energierekening bovenop krijgen. Steunpakketten door de roverheid kunnen verlichting bieden maar we zien liever structurele aanpassingen in het systeem waardoor grote marktpartijen zich niet meer verrijken op kosten van de samenleving.
De ouders
Een ander voertuig dat we na de Golf GTE aanschaften, was een scootmobiel voor heit. In Franeker vonden ze dat niet nodig, maar wij dachten anders. Ze vonden het eerst heel confronterend, maar na een paar dagen belde mem hoe blij ze er mee waren. We zetten er nog wel even een nieuwe accu in. Kort daarna lieten heit en mem weten dat het niet de beste scootmobiel was en dat er veel betere waren. Dat wisten wij ook wel, maar die kopen wij niet zomaar even om eens te proberen. Heit heeft daarop in Franeker zelf een echt mooie gebruikte scootmobiel gekocht en wij hebben die andere scootmobiel met nieuwe accu zonder verlies of winst doorverkocht aan iemand anders die er ook heel blij mee was.
Met heit en mem gaat alles z’n gangetje. Heit wordt fysiek langzaam wat minder. De Kahler lijkt stabiel maar hij krijgt steeds meer ongemakken. We hopen dat hij er toch nog een tijdje lekker met de scootmobiel op uit kan. Mem kreeg deze zomer de schrik van de diagnose darmkanker. Gelukkig was de operatie succesvol en lijkt het herstel voorspoedig te gaan. Wel merkt ook zij dat ze ouder wordt. Aafke heeft rechtstreeks contact met het maatschappelijk werk van de gemeente Waadhoeke. Inmiddels lijkt een taxivoorziening geregeld en ook worden heit en mem geholpen met het vinden van activiteiten om hun wereld weer wat groter te maken dan de huiskamer en hen twee. Toen mem in juni 80 werd, gebeurde het onmogelijke: de hele familie compleet tijdens een etentje; geen enkel kleinkind in een ver buitenland. Uniek!
Ma zit lekker op haar plek in het nieuwe huis aan de Vlier in Giethoorn noord. Het wordt steeds meer haar eigen plekje. Inmiddels staat ook de carport en kan ze haar e-bike kwijt in het nieuwe schuurtje. Ze fietst bijna elke dag en soms meer dan 40 kilometer. Vaak halen wij op zaterdag kiploempia’s op de markt in Steenwijk en hebben we die dan als lunch met en bij haar. We komen regelmatig even aanwippen om een kliekje te brengen of een kop koffie te drinken en volgens ons vindt ze dat altijd wel gezellig. Na haar 80e verjaardag in oktober aten we gezellig samen met Mark, Anke en Ella bij Silverado.
Tirol en corona
In de zomer hebben we veel gevaren, een paar keer is Hank wezen kitesurfen en we zijn nog een weekje naar Steinach geweest. Dat hebben we met Voegel en met Dukky gedaan en nu is ook Yerke een echte Alpenhond. We hebben lekker gewandeld en gefietst op een e-mountainbike. Toen we bij het hutje van Franz de fotoshoot uit 2013 van Aafke in dirndl over wilden doen, bleek deze iets te klein te zijn geworden.
In Innsbrück vonden we een mooie nieuwe dirndl met een mooie aanbieding dus hebben we nu twee dirndl fotoshoots in 2022. Bij het maken van de tweede fotoshoot was Hank niet topfit. Aafke meende daarna zeker dat er ergens een paadje binnendoor was waarna we de halve berg rond liepen.
We zouden na een weekje Steinach door rijden naar Italië om Arianna en haar familie op te zoeken. Daarom deed Hank voor de zekerheid maar een corona thuistest: positief! Daarom hebben we ons bezoekje aan onze favoriete bonusdochter helaas af moeten zeggen. Aafke ging de laatste vakantiedag met Yerke in de bus naar Gschnitz en wandelde terug terwijl Hank op goede momenten het appartement bij Christa wat opruimde en schoon maakte. Toen we de volgende dag naar huis reden, werd Aafke ziek. Precies op dat moment was Hank over zijn vermoeidheid heen en reed hij zonder problemen het laatste stuk naar huis. Aafke testte daar ook positief. We hebben nu dus de antistoffen binnen en zien geen noodzaak voor weer een nieuwe door de commercie opgedrongen booster. We zijn allebei 1 á 2 dagen erg moe geweest en dat was het dan.
Mark en Ella
Behalve veel varen, wat wandelen en fietsen hebben we een paar koersen van Mark bezocht. Hij reed deze zomer criteriums en klassiekers voor Houttec Cycling Team. Het zal er niet veel naast zitten als we zeggen dat hij dit jaar vaker op de eerste plek stond dan niet op het podium.
Na een mooie tijd bij Houttec is het een goed moment om een stapje hoger te gaan. Deze zomer tekende Mark een profcontract bij Scorpions Racing Team. Voor dit team reed Mark al 24 uurs races. SRT won dit jaar alles wat er te winnen viel. We zagen dat met eigen ogen op het Circuit van Zandvoort. Verder reed Mark in Feltre (Italië), Le Mans en een 300 km. race in Finland. We zijn benieuwd wat de Continental koersen van volgend jaar gaan brengen.
Mark heeft een superleuke vriendin in Ella. Ook zij is een fervent fietser, op race en mountainbike. Omdat ze beide bijna tegelijk jarig zijn, hebben we dat met een bbq bij Ella haar ouders gevierd. Zij zijn ook met ons in de boot mee geweest naar het Drijf In Bluesfestival in Giethoorn. Mark zit lekker in zijn eigen huis in Heerenveen. We hebben er nog een middagje geholpen met het isoleren van de zolder. Deze zomer zijn Mark en Ella lekker op vakantie geweest. De racefietsen natuurlijk mee en ze hebben er ook de F1 in Monza bezocht.
Anke
Anke zit lekker op haar plekje in Drachten. Ze heeft inmiddels een vaste aanstelling en mag wat extra taken op zich nemen. In het voorjaar heeft ze onze Avensis mee gehad voor wintersport met vriendinnen in Oberstdorf . Ze kwamen met corona thuis. Gelukkig had ook Anke er weinig last van. Hun terugreis was tijdens een zware storm. Wegen waren afgesloten maar we wilden hen zo vlak voor onze vakantie ook liever niet hier hebben met corona. Gelukkig hebben ze een route naar huis weten te vinden. In november is ze bijna vier weken op reis geweest door Brazilië waar ze veel vrienden vanuit haar uitwisselingsjaar in de USA heeft opgezocht.
Ze vindt het gezellig om af en toe op Yerke te passen wat voor ons ook wel weer fijn is als we een keer weg willen. Daar willen we heit, mem en ma liever niet meer mee belasten. Op de Worldcup schaatsen in Thialf, tijdens Anke’s reis door Brazilië, stonden een paar van haar oud ploeggenoten van Glen Elynn Speedskating Chicago aan de start. De broer van Ethan sliep bij ons en bij Mark en samen met de ouders van Ethan zijn we nog uit eten geweest bij Hendrik en Janneke in Giethoorn. Anke baalde vreselijk dat de Worldcup samen viel met haar vakantie maar misschien krijgt ze bij het WK in maart 2023 een nieuwe kans om deze mensen weer te zien. Anke liep dit jaar ook haar eerste Mudrun en heeft zich al op gegeven voor de tweede.
Arianna
Onze Italiaanse bonusdochter zagen we voor het laatst op wintersport. Ze behaalde dit najaar haar Master in Science in Biotechnologie en is in de buurt van Stuttgart gaan wonen en werken. Dat ligt ongeveer halverwege Cavareno en Wanneperveen dus wie weet biedt dat nog mogelijkheden om elkaar weer wat vaker te zien.
Concert, Griekenland en Limburg Op 19 april waren wij 31 jaar getrouwd. Wij maken ons nooit zo druk om trouwdagen en verjaardagen. We proberen van elke dag wat moois te maken. Daar is geen datum voor nodig. Maar dit jaar kwamen de kinderen met een mooi cadeau. We kregen een verrassingsreis, gaven data door waarop we konden en zo hoorden we op een zondagavond in september waarheen het vliegtuig ons maandag zou brengen. Dat bleek Athene te zijn. We hadden een heerlijke vakantie in en vanuit deze stad. De blog staat HIER online, dus hoeven we hier niet in herhaling te vallen.
In juni zijn we naar het Concert van Two Steps From Hell in Amsterdam geweest. De kaartjes lagen al van voor corona in huis en eindelijk was het dan zover. Machtig mooi! We bezochten verder in Utrecht de musical Tina Turner en in het Shakespeare openluchtheater van Diever de Koopman van Venetië. We waren ook bij de première van de film Grutte Pier; de roemruchte Fries die bij Aafke in haar stamboom staat. Aafke bezocht in december ook nog het concert van de Dolly Dots met een vriendin.
In oktober zijn we nog een paar daagjes naar Zuid Limburg geweest. Een kennis heeft een huisje in Mechelen. Als we hem een dagje hielpen te klussen dan konden we er gratis bij in. Hij kon het dan toch niet verhuren. Zo gezegd, zo gedaan.
Vanwege de weersvoorspellingen besloten we de fietsen thuis te laten. Yerke ging uiteraard wel mee. We hebben ondanks een paar buien lekker gewandeld en op een onverwacht mooie dag nog e-bikes gehuurd. Yerke in het mandje achterop. Het was echt even lekker zo tussendoor een paar daagjes in on-nederlands Nederland.
Oom Harm Eind oktober hoorden we dat oom Harm op zijn verjaardag zijn heup had gebroken. Hij is nog geopereerd maar het was allemaal teveel voor een man in een kwetsbare leeftijd. Hij overleed een week of drie na de val. Het afscheid was in besloten kring dus wij hebben volstaan met een kaartje. Toch fijn dat we hem achterin de zomer nog even aan de weg hebben gesproken toen we langs reden en hem buiten zagen lopen. Van de drie broers is nu alleen oom Jan nog over. We hopen dat we hem nog vaak uit Den Haag mogen ophalen of terug mogen brengen.
Onszelf Aafke werkt nog steeds overwegend thuis. Ze krijgt ook nog steeds elke zondag ontbijt op bed. Sommige tradities moet je koesteren. Verder krijgt ze lekker koffie, lunch en avondeten verzorgd en is er al een boel in de huishouding gedaan. Hank vindt het mooi dat ze hier blij mee is, maar voor hemzelf geeft het niet bepaald de uitdaging en voldoening waar hij naar verlangt. Terug naar het oude en aan het werk in functies en organisaties waar hij als HB’er opnieuw vastloopt in verveling en irritatie, wil hij echter ook niet meer. Die schade daardoor is al te groot. Er zit een project aan te komen waarin hij mag bijdragen aan de aansluiting van HB’ers zoals hij zelf op de arbeidsmarkt. Dat project heeft helaas wat vertraging opgelopen door de aankomende recessie. Af en toe doen we een wandeling met andere HB’ers omdat het fijn is anderen te ontmoeten die snappen wat het voor je betekent. Ondertussen vindt hij wat voldoening in zijn privé project waar we niks over kwijt willen (dus ook niet naar vragen) maar we hopen nog steeds dat er iets nieuws op zijn pad komt. Iets waarin hij zijn uitdaging en voldoening vindt en in zijn HB zijn niet slechts getolereerd wordt maar juist gewaardeerd. Tussendoor loopt hij af en toe een extra rondje met Yerke of gaat hij soms kitesurfen met Mark.
Basic Fit
Dit najaar hebben we een abonnement op de Basic Fit genomen. Voorheen waren we elke avond met Mark en/of Anke onderweg naar ijsbanen en zo. Dat hoeft niet meer dus hebben we tijd zat over om actievere dingen te doen dan in de jacuzzi liggen, tv kijken, een stukje wandelen of een rondje fietsen. Het abonnement staat op Aafke haar naam vanwege een vergoedingsregeling op haar werk en ze mag elke keer iemand mee nemen. Meestal is Hank dat.
In Meppel zit een grote Basic Fit waar ze ook veel groepslessen aanbieden. Inmiddels heeft Aafke alles geprobeerd; Yoga, Sh’bam, Booty, Body Balance, – Combat, – Pump en -Attack en Zumba. Ze weet nu wat ze het leukste vindt. Hank vindt Body Attack ook een fijne actieve training maar zijn kuit dacht daar na de eerste keer anders over. Die was ondanks alle fitheid en andere beweging dat gespring niet gewend. De fysio heeft dat met dry needling, massage en goed advies behandeld en inmiddels is hij opnieuw begonnen, maar dan met iets meer opbouw.
Al die training konden we half december nog mooi gebruiken want toen hadden we zowaar ineens kort natuurijs. IJs en vis moet je nemen als het er is. We hebben allebei voor het eerst onze Zweedse kluunschaatsen geprobeerd en dat beviel prima!
Resumé
Het jaar 2022 was het jaar waarin we na corona de draad weer wat oppakten. We maken er samen wat moois van en dat lukt heel aardig.
We zien dat Mark, Anke en Arianna het goed doen en zijn blij met Ella. Op naar een nieuw jaar. De wintersport in maart is alweer bij Christa besproken. We denken dat we in de zomer gewoon wat van onze boot en mooie omgeving gaan genieten en zo na de zomer met vakantie is ons ook wel bevallen. Ons motto is echter: het loopt toch anders en daar moet je dan het beste maar van maken, dus we zien wel.
Dan hier onze digitale kerstkaart. We sturen die in print alleen nog naar de oudere generatie en een paar anderen. Voor ieder ander is de digitale versie net zo welgemeend. Klik op onderstaande kaart voor een vergroting. We wensen iedereen het allerbeste voor 2023. Maak er wat moois van!
Op 19 april waren wij 31 jaar getrouwd. Iets waar we verder niet zoveel aandacht aan besteden. Ook onze eigen verjaardagen vieren we altijd bescheiden of niet, en zonder cadeaus. Vooral Hank heeft weinig met bijzondere datums. Wij proberen van elke dag iets moois te maken en een spontaan bloemetje tussendoor heeft voor ons veel meer waarde dan op een verjaar- of trouwdag “verplicht” met iets aan te komen.
Mark en Anke dachten hier anders over: “Wij hebben jullie bijna nooit iets gegeven op jullie verjaardagen of trouwdagen. Nu hebben we onze eigen plek en een baan en sturen we jullie op een verrassingsvakantie. Geef maar aan wanneer jullie kunnen. Wij kiezen dan de bestemming.”
Frontpage (Iceland 2021)
For translate: Lieve pappa en mamma. Van harte gefeliciteerd met jullie 31e trouwdag! Alweer zoveel jaar samen. Twee grandioze kinderen, een fantastische Italiaanse bonusdochter en een heel lief hondje! Jullie boffen maar! Nu covid eindelijk een beetje voorbij is, is het tijd voor alle trouwdagen en verjaardagen van de afgelopen jaren! Hiervoor gaan wij een heel speciaal cadeau regelen, namelijk ….. EEN VERRASSINGSREIS! Waar jullie heen gaan, zeggen we uiteraard niet. Dan is het geen verrassing meer. Maar het wordt vast en zeker een mooi avontuur!! Hoe zit dit er uit? – jullie geven ons een aantal tijdbestekken waarop jullie weg kunnen gaan -wij zoeken een onvergetelijke reis voor jullie – wij vertellen jullie de nodige details om goed voor te kunnen bereiden – jullie worden verrast met een legendarische bestemming!! Gieniet van de voorbereidingen en nogmaals GEFELICITEERD!! Mark en Anke ♡♡
We gingen puzzelen met onze agenda’s. Hoe lang? Twee maanden? In dat geval mochten we met een tent op een camping in Wanneperveen gaan staan en dan brachten Mark en Anke ons broodpakketjes. Uiteindelijk maakten we twee weken in september vrij en konden Mark en Anke gaan boeken. Op een gegeven moment wisten we dat het een zonnige bestemming zou worden dus de winterjassen hoefden niet mee. We hintten wat op de Canarische eilanden maar we werden geen steek wijzer. Wel werd onze vlucht een dikke dag vervroegd. Anke wist dat met de accommodatie te regelen en onze agenda was voor die dag al vrij. We lieten Anke op onze kosten bij Sunnycars een compacte huurauto boeken omdat zij meende dat wij dit wel handig zouden vinden. Na het vervroegen van de heenreis bleek annuleren en opnieuw een dag langer boeken voordeliger dan een dag verlengen en zelfs goedkoper dan de eerste boeking.
Op zondag 11 september kwam Anke bij ons thuis om ons de volgende ochtend vroeg naar Schiphol te brengen. Onze tassen stonden klaar voor een warme bestemming. De bagage hadden we over twee tassen verdeeld. De helft van Hank bij Aafke in en andersom. Zo ben je iets minder beperkt als er in de chaos op Schiphol een tas zoek raakt. ’s Middags vertelde Anke dat de bestemming Athene werd zodat we nog tijd hadden om eventueel iets aan onze bagage aan te passen. Ze deed dat met een envelop vol reisbescheiden en een reisgidsje. De bagage aanpassen, bleek niet nodig. We hadden natuurlijk veel te veel mee. De lange broek hadden we alleen op de heen- en terugreis aan dus de extra lange broek was overbodig, De bergschoenen ook. Het was te warm om noordelijk van Athene te hiken en het gebied was bovendien zwaar gehavend door bosbranden. De TEVA sandalen waren wel helemaal top omdat we zouden ontdekken dat veel strandjes kiezelstranden zijn en er onder water ook veel scherpe stenen en zee-egels zijn. Hank downloadde nog wel even snel de kaart van Griekenland in de offline navigatie app Sygic.
Maandag 12 september – Schiphol
We vertrokken al vroeg met onze auto naar Schiphol. Hank reed heen. We hadden geen haast dus reden rustig aan door de polder. We dachten dat het met zo’n vroege vlucht wel lekker rustig zou zijn. Goed drie uur voor vertrek kwamen we op Schiphol aan. Anke reed weer naar Wanneperveen om nog even te dutten en haar eerste online overleg vanuit ons huis te doen. Daarna nam ze Yerke mee naar haar appartement in Drachten.
Wat een rijen op Schiphol. De twee reistassen bij de zelf incheck-balie ruimbagage ging nog wel. Daarna een hele lange rij. Eerst naar buiten, dan weer terug, vertrekhal 1 door, de trap op, en dan slingeren naar de security check. In de rij werden mensen al zenuwachtig of ze hun vlucht wel zouden halen. Daar waren wij niet bang voor maar wat vlotter had gerust gemogen. Vlak voor de Security wurmde zich een man naar voren. “Sorry, my flight leaves in half an hour.” Hank antwoorde “Mine in 20 minutes”. Verschrikt keek de man om. “Just kidding!” maar het was toch een klein prikje dat je niet vanzelfsprekend meer haast hebt dan een ander.
Bij de gate ontdekte Hank dat zijn nieuwe Galaxy S20 geen aansluiting had voor de noice canceling koptelefoon die hij mee had. Er was nog tijd voor hem om even naar de shops te gaan. Een mooie JBL bluetooth koptelefoon was dik 200 euro. Dat was iets te gortig dus even maar even naar een alternatief vragen. Een Sony bleek iets onder de 100. Dat was al beter. Toen Hank de reden uitlegde, bleek er ook een USB-C naar koptelefoon snoertje te bestaan. Dat was nog beter. Voor 11 of 12 euro was het probleem opgelost.
Anke had priority boarding voor ons geboekt. Dan weet je zeker dat je handbagage in de cabine mee mag. Wel zo fijn voor de rugzak met wat basisdingetjes maar vooral voor de fototas met kostbare camera en objectieven. We zaten rechts, net voor de vleugel.
Onze vlucht vertrok met ongeveer 40 minuten vertraging. Er waren zes mensen te laat en dan schrijven de veiligheidsregels voor dat hun bagage van boord moet. En dat kon vanwege personeelstekort iets langer duren. Dus door personeelstekort krijg je lange rijen en missen mensen hun vlucht waardoor de druk op het personeel nog groter wordt door extra taken. Naar ons idee had het vast korter geduurd als we gewoon even op die mensen hadden gewacht, die wellicht door het raam van de gate zagen hoe wij stonden te wachten tot hun koffers van boord werden gehaald…. Later die dag kregen we van het thuisfront berichtjes en lazen we ook op teletekst over de totale chaos op Schiphol. Wij mochten dus nog blij zijn.
Overigens denken wij dat Schiphol kan halveren door het hubmodel met die overstappers los te laten waar onze samenleving niks aan heeft behalve extra herrie, stikstofkrapte en fijnstof. Ons land is te klein om bus- en tankstation voor alle vluchten van en naar Europa te zijn. Met een half Schiphol kunnen we meer huizen bouwen en boeren houden en kan nog steeds elke Nederlander op vakantie en weer thuis komen. Maar dat terzijde.
Onderweg hadden we stralend weer met mooie uitzichten. We zagen de Alpen met Achensee en Inntal en vliegend over Kroatië zagen we over de Adriatische zee Italië liggen. De hak en voet van de “laars” konden we heel goed herkennen. Via de Sygic app (GPS werkt ook in de vliegtuigstand) konden we zien welke Italiaanse kuststeden we zagen liggen.
Na de landing verliep alles vrij vlot. Buiten vielen meteen de vele gele taxi’s op en even later zaten we in een busje op weg naar de autoverhuur. Tussen het ophalen van de auto en dat we ons appartement in konden, moesten we nog wat tijd doden dus vroeg Hank de chauffeuse om een mooi strand. Ze adviseerde Rafti.
Bij de autoverhuur boekten we voor 70 euro een extra verzekering bij waarmee de auto ook op veerboeten verzekerd was voor schade. Achteraf weg gegooid geld omdat we dit niet hebben gedaan. We kregen een zilverkleurige Opel Corsa mee. Slechts 6000 km op de teller maar wel een beste deuk in het bestuurdersportier. Deze en andere kleine krasjes werden op papier en op de foto gezet, de bagage werd ingeladen en toen gingen we op weg naar Rafti beach. De mobiel met navigatie op het been. Na een paar kilometer vonden we een mooi plekje om de auto even aan de kant te zetten. Hank had in het display op op het dashboard gezien dat de Corsa Android Auto had en dat heeft onze VW Golf GTE ook. Eerst even in het menu de taal van de auto op Nederlands instellen. Daarna proberen de mobiel via bluetooth en USB te verbinden. Dat lukte even niet, dus reden we door richting Port Rafti. Langs de kustweg zagen we allemaal strandjes met ligstoelen, parasols en een enkele Baywatch hoogzitter. Van veel bomen was de stam wit geschilderd. Op een plek die ons leuk leek, zijn we gestopt. Het was even zoeken in de tassen op de achterbank maar even later konden we zwemmen. Het water was heel helder, we zagen visjes en maakten een paar foto’s. Daarna zijn we op strandstoelen van een restaurantje gaan liggen en bestelden we wat voor lunch. Aafke een Griekse salade. Hank iets met kip.
Veel eerder dan gedacht appte Anke dat ze bericht van de accommodatie had dat we in ons appartement konden. Even later reden we richting Kitsou 36A in Athene. Athene is een stad met vijf miljoen inwoners. Dat was te merken. Het was erg druk en het weggebruik op z’n zachtst gezegd creatief te noemen. De rijstroken lagen dicht op elkaar en soms stond er iemand op de rechter rijstrook geparkeerd of juist op de linkerbaan stil om af te slaan. Het meest irritant waren de vele motorrijders die als een zwerm horzels dwars door alle verkeer heen hun weg zochten. Niet behoedzaam en voorzichtig maar gewoon met een behoorlijk snelheidsverschil links en rechts langs auto’s, zonder helm en in T-shirt en korte broek alsof ze negen levens hebben. Wij durven de verwachting uit te spreken dat deze motorrijders de gemiddelde levensverwachting in Griekenland aardig omlaag halen. Je ziet vrijwel geen auto zonder deuken. Je durfde een motorrijder die ineens rechts rakelings voorbij schoot geen extra ruimte te geven omdat er links ook ineens een kon opduiken. Desondanks wisten we ons appartement te bereiken zonder iets of iemand te raken.
Het appartement zag er netjes uit. Het lag aan een steile straat en net op die plek was de straat wat vlakker. We konden precies voor de deur tussen parkeren. De sleutel zat in een sleutelkluisje. Binnen stond de airco aan. In de koelkast lagen twee pilsjes en een flesje wijn. Op het aanrecht lag al wat eetbaars. Er was een woonkeuken, een slaapkamer en een badkamer met douche en toilet. Bij de voordeur was een zitje. Via de achterdeur kon je naar een dakterras en ook een soort wit betonnen tuin. Daar hebben we tijdens ons verblijf geen gebruik van gemaakt.
We hebben onze tassen uitgeruimd en wat geïmproviseerd met eten. Boterhamen die we nog mee hadden en iets van wat er op het aanrecht lag. Hank probeerde zijn mobiel met een betere USB kabel met de Corsa te verbinden en toen werkte Android auto prima. Dus gewoon navigeren, muziek en bellen vanaf de mobiel via het scherm in de auto. We hadden van Anke een boekje, mails, appjes en andere informatie over Athene gekregen maar dat was best veel leesvoer. We besloten eerst zelf eens te googelen en kwamen al snel op Baja bikes die Nederlandstalige fietsexcursies rond het centrum van Athene aanbood. Aafke vond zelfs nog een kortingscode en boekte voor de volgende ochtend. In de mail die we hierop kregen, stond het verzoek om even te bellen maar toen kregen we een antwoordapparaat. Later kreeg Aafke een bevestiging in de Whatsapp dus wisten we dat alles goed was door gekomen en de excursie door ging. Ondertussen downloadde Hank nog een groot gebied rond Athene als offline kaart in Google Maps. Sygic werkt ook fijn maar Maps geeft vaak een beter real time beeld.
Dinsdag 13 september – fietsexcursie
Na opstaan en wat geïmproviseerd ontbijten (we hadden nog geen boodschappen gedaan) liepen we het hoger gelegen stadsdeel omlaag richting Baja Bikes dat redelijk dicht bij het centrum ligt. Het was een wandeling van 4,7 kilometer. Onderweg zag Hank ineens iemand met een foil onder de arm de straat over steken. Hij schoot er op af om die man te vragen waar je in de buurt van Athene kunt kitesurfen en gear kunt huren. Van die man kreeg hij gegevens van iemand die hem misschien verder kon helpen.
Vlak voor Baja bikes liepen we ineens gelijk op met een Belgisch gezin die ook met de mobiel in de hand hun weg zochten. Ook zij bleken mee te fietsen. Het was ter plekke even zoeken want de fietsverhuur lag naast een trappetje maar al snel hadden we beide een Cortina damesfiets met drie versnellingen in de hand. Onze gids was Marieke. Zij had tijdens haar studie in Griekenland haar liefde ontmoet en was er blijven hangen. Ze vertelde leuk over de dingen die we onderweg zagen en ook hoe het leven voor haar en haar gezin in Griekenland aardig afwijkt van een leven in Nederland. In de zomer is het zo heet dat veel mensen van 3 uur ’s middags tot 3 uur ’s nachts op zijn en en dus de ochtend en het begin van de middag slapen. Ook haar kinderen dus. De fietstocht was 9,2 kilometer en gaf ons een mooi beeld van de layout van het centrum van Athene met alle (archeologische) bezienswaardigheden.
We bezochten een oude Taverne, zagen graffiti van een beroemde hond die bij elke demonstratie bij CNN in beeld was, het antieke Olympische stadion, de poort van Hadrianus, de vis- en vleesmarkt en meer en aten een yoghurtje met walnoot en honing. Bij de wisseling van de wacht legde Marieke wat symboliek van de kleding uit. Rood van het bloed, de tranen van de vrouwen en 400 plooitjes voor de 400 jaar Ottomaanse overheersing. Hank sprak met de militair die op alles toe zag. Het blijkt dat traditionele functie een erebaantje is waar de familie apetrots op is. De wachters trainen eerst drie maanden, zijn dan drie maanden wachter en verdienen hier 8 euro per maand mee. De militair was hiervoor zelf ook paleiswachter geweest, moest er op toezien dat het publiek niet in de weg liep en moest de wachters beoordelen op hun uitvoering van de bijzondere choreografie.
Op het eind van de fietsexcursie wees Marieke ons een goede plek voor lunch aan en daarna kwamen we weer terug ons startpunt. Daar nam Monique, die het kantoor naar ons idee runde, even tijd voor ons om met ons mee te denken over dingen die we de komende anderhalve week in er rond Athene zouden kunnen doen. Dat was wel even fijn omdat we door het verrassingselement van onze reis zelf geen plan hadden kunnen maken. En iemand die met je meedenkt en aan wie je vragen kunt stellen, werkt fijner dan je eindeloos inlezen. Uiteindelijk hebben we vrijwel alles gezien en gedaan wat Monique voor ons op een papiertje had geschreven.
We hebben de huurfietsen gehouden tot het eind van de volgende dag om Athene nog iets beter in eigen tempo te verkennen. Als eerste fietsten we naar het lunchrestaurantje vlakbij Baja bikes. Daar at Aafke een Mousaka en Hank weer iets met kip. We raakten in gesprek met het meisje dat ons bediende en zij was super enthousiast over het door Monique aangedragen idee om het eilandje Agistri te bezoeken. Ook hier bij het terras waren de stammen van de bomen wit geschilderd dus we vroegen haar waarom dit was. Ze vroeg daarop haar vader (de eigenaar?) en het bleek tegen schimmel te zijn.
We hebben deze middag wat rond gefietst in en rond het centrum. Als we de fietsen parkeerden dan zetten we die extra op slot met het kabelslot dat we van Baja mee hadden gekregen. Voor Mark, Anke en Ella kochten we leuke T-shirts als souvenir. Voor zichzelf kocht Aafke een leuk zonnehoedje om wat schaduw in het gezicht te hebben. Hank kocht later ook een luchtig hoedje. Voor de pet was het te warm. We hebben die middag nog ruim 12 kilometer gefietst en gelopen en beklommen onder andere de Acropolis. Dat is dus de berg, en niet het beroemde zuilencomplex dat er op staat.
Dat is het Parthenon. We kochten voor 30 euro per persoon een toegangsbewijs waarmee we vijf dagen lang ook andere archeologische bezienswaardigheden konden bezoeken. Bij het Parthenon hadden we een mooi uitzicht over Athene.
De weg naar ons appartement ging creatief. Soms op straat, soms over de stoep. Het laatste stuk was pittig, niet meer fietsbaar steil omhoog. De fietsen zetten we in de woonkeuken. De tafel hadden we wat in de hoek geschoven. Later in de avond zijn we een eindje terug gelopen om nog wat te eten. We hadden een soort Gyros kip wraps of hoe dat ook maar heet. Aafke een wijntje erbij. Hank een Grieks biertje. Normaal zijn we niet zulke bierdrinkers maar aan het einde van een hete dag in Athene was een koel pilsje heerlijk. Op de terugweg naar het appartement stopten we bij een avondwinkel voor flessen water (het drinken van kraanwater in Athene werd niet geadviseerd), een fles cola, cornflakes met tropisch fruit en met chocola, een melk, kwark en een doos met 8 cornetto’s.
Woensdag 14 september – fietsen
Deze dag hebben we bijna 40 km gefietst. Er loopt een mooi fietspad vanuit het centrum naar de kust. Monique van Baja bikes had ons een online fietsroute gegeven. Bij de kust waren we zo gewend om niet meer op de mobiel te kijken maar gewoon het fietspad te volgen, dat we even verkeerd reden. Ook dat werd met creatief weggebruik opgelost. Als eerste kwamen we bij jachthaven Flisvos, vol superjachten.
Er stond een tankwagen zoals die benzinestations bevoorraadt om zo’n jacht af te tanken. Echt niet normaal wat daar lag. Daarna zijn we een eind de kust langs gefietst. Bij een strandje hebben we omstebeurt even gezwommen. We werden gewaarschuwd om de fietsen mee het strand op te nemen om diefstal te voorkomen. Daarom zijn we ook maar niet tegelijk het water in gegaan. Terug in Athene hebben we een paar archeologische sites bezocht.
Daarna hebben we bij Baja de fiets ingeleverd en zijn we naar de oude taverne gelopen die we tijdens onze fietsexcursie hadden bezocht. Daar hebben we lekker gegeten. Ondertussen zette Hank de Beat Athene taxi app op de mobiel zodat we een taxi konden bestellen en vooraf wisten wat die ging kosten. Zeven tot negen euro zou het zijn. In twee minuten reed de taxi voor. We wilden een tientje geven inclusief fooi en toen de chauffeur een tientje wilden afrekenen terwijl de meter op negen euro stond, heeft hij die ook gehad. We pakten onze spullen in want voor de volgende ochtend hadden we de veerboot naar Agistri geboekt. De boeking van een hotelletje had Anke voor ons gedaan. Monique van Baja bikes had voor ons op Agistri e-bikes gereserveerd.
Donderdag 15 september – naar Agistri
Het verkeer onderweg naar de haven van Piraeus was verschrikkelijk. Een dik uur over 15 kilometer. We kwamen niet echt lekker langs de ideale route bij de haven aan omdat we de navigatie eerst op Piraeus hadden gezet in plaats van op de haven. Toch zagen we ineens een Parking langs de weg richting veerterminal E8. Hoewel er 5 euro op een groot bord stond, betaalden we 13 euro voor twee dagen. We hadden niet eens zin meer om opheldering te vragen, maar wie weet was de nacht 3 euro. Fijn was dat het parkeerterrein ’s nachts met een hek werd afgesloten. Lastiger was dat het hek om 22.00 uur al dicht ging. Maar onze boot terug zou de volgende volgende avond rond 9 uur aan komen dus dat hoefde geen probleem te zijn. Voor de zekerheid kregen we een visitekaartje met route en mobiel nummer mee.
De veerboot bracht ons na aan korte stop op het grote eiland Egina naar het prachtige eilandje Agistri. We belden met de fietsverhuurder en die pikte ons even later op bij de kerk met het blauwe dak waar we heen gelopen waren. De fietsverhuur was schuin tegenover hotel Meltemi studios waar we onze bagage vast neer mochten zetten. We kregen twee mooie e-bikes mee. Hank wees de verhuurder nog even op wat speling in het balhoofd wat snel hersteld werd. Toen zijn we gaan fietsen. Agistri is een mooi overzichtelijk en verkeersluw eiland met de nodige hoogteverschillen waar we blij waren met onze e-bikes. We zwommen en snorkelden onder andere bij Dragona beach (het vrije gedeelte) en bij een verborgen baai vlakbij een meertje.
Daar waren ook twee iets oudere mensen aan het zwemmen. Hij zocht een soort mini-oestertjes die goed zouden smaken bij Ouzo. Aafke heeft er een geprobeerd. We fietsten een e-bike rondje met snorkelstops voor (20 km) en na (16 km) het inchecken op onze mooie hotelkamer.
Na een mooie zonsondergang bij Dragona Beach gingen we eten bij een restaurantje onderaan de straat dat ons door de fietsverhuurder was aanbevolen. De laders van de fietsen hadden we voor de zekerheid mee genomen naar de hotelkamer maar omdat we zo dicht bij zaten en op tijd terug waren, hadden we de fietsen weer ingeleverd tot de volgende ochtend. Aafke at seafood; wat leek op een paella met ook een paar grote garnalen en naar ze vermoedde ook inktvisringen. Hank hield het weer veilig (en betaalbaar) bij iets met kip. Om ons heen allemaal schooiende katten. zeker toen Hank hen garnalenkoppen voerde.
Terug in het hotel namen we beide een plons in de hotelpool die verrassend koel was. Daarna probeerden we samen een Ouzo. Best te doen, met mooi uitzicht richting Egina. In een club vlakbij werd live gezongen. Niet al te zuiver….
Vrijdag 16 september – Agistri
Deze ochtend werden we voor zonsopkomst wakker. Vanaf ons balkon hadden we een prachtig uitzicht op voor anker liggende zeiljachten in de opkomende zon.
Vanaf iets over acht in de ochtend kon je ontbijten. Wij kozen er voor om het ontbijt op het terras naast de hotelpool te gebruiken; Aafke met roerei, Hank met twee gekookte eitjes. Na het ontbijt zwom Hank nog even in de hotelpool en zwommen we samen nog even in zee vlak voor het hotel. Toen hebben we uitgechekt. De vriendelijke dame van ons hotel vond de tattoo van Hank erg mooi. Onze reistas konden we bij de fietsenverhuurder neer zetten. Helaas was de oude baas vergeten onze fietsen aan de lading te zetten. Daarom kreeg Hank de accu vanaf een andere fiets. Aafke’s fiets leek beter geladen. We gingen naar Chalikiada beach; een mooie baai met kiezelstrand en naaktrecreatie. Helaas staat het strand niet echt lekker aangegeven vanaf de weg. We parkeerden de e-bikes aan een boom op de plek die Google Maps aangaf. Rechts van ons leek een pad omlaag te lopen. Dat pad werd wel steeds slechter en dat op badslippers. Op het eind stond Hank al aan een steile klif. Hij zag het strandje al liggen maar de weg verder omlaag leek te gevaarlijk, laat staan dat je er ooit weer omhoog komt.
Toen we terug liepen, zagen we een ander pad. Nog steeds niet best maar die kwam wel opzij van het strand uit waar we anderen al over een paar rotsen het strand zagen bereiken. We hebben er heerlijk aan streeploos bruin gewerkt en tussendoor steeds gesnorkeld. Ook maakten we een paar mooie foto’s waarvan de meeste in ons privé-album gaan belanden. Hank maakt nu eenmaal graag foto’s van wat hij mooi vindt.
Toen we terug omhoog wilden, vroegen we anderen of er een makkelijk pad was. Dat zou zo zijn, maar we kwamen weer op ons moeizame pad uit. Een toevallig daar lopende Oostenrijker met in Griekenland wonende familie, liep met ons mee. Eenmaal bij de fietsen aangekomen, zagen we rechts van ons het moeilijke pad dat wij hadden genomen. Links van ons kwam iemand fluitend op badslippers tussen de bomen weg gelopen. Mensen op Agistri, als jullie dit lezen; één bordje, please! In het stadje bij de haven aten we crêpes. Daarna fietsten we door en hebben we nog twee baaien bezocht om nog wat te snorkelen. Bij de eerste baai zagen we veel plastic en andere vervuiling. Zo zonde! We leverden de e-bikes in na bij een dagafstand van ongeveer 24 kilometer. De verhuurder bracht ons naar het kerkje met het blauwe dak. Daar vonden we op een terrasje een mooie plek in de schaduw en wind. Heerlijk! We hebben hier wat gegeten terwijl Hank zijn mobiel er aan de lading mocht leggen. Nog even wandelden we door het dorpje. Toen hebben we bij de haven gewacht op de veerboot van 19.15 uur. Heel apart hoe opnieuw de auto’s al op en af reden terwijl alleen nog maar de klep op de kade lag.
Agistri is een prachtig eiland waar we graag nog eens terug zouden willen komen. Een aanrader voor wie rond Athene leuke dingen wil doen.
De rit in onze huur-Corsa naar het appartement dat Mark en Anke voor ons geboekt hadden, ging redelijk vlotjes al blijven die motorrijders die de ruimte tussen de auto’s als extra rijbaan zien, zwaar irritant.
Zaterdag 17 september – Athene
Deze dag hebben we zo’n 17 km door Athene gewandeld. Eerst had Aafke het lumineuze idee om via een berg met soort kerkje er op, St. George, naar het centrum te lopen. En dat op een dag met ca. 35°C. Op de weg omhoog vroeg Hank of ze er wel rekening mee wilde houden dat de rugzak zwaar was. Ze mocht deze tot de volgende bocht zelf achterop doen en dan kiezen of ze deze terug wilde geven. Dat wilde ze wel graag en daarna liep ze ietsje rustiger. Het was een hele klim maar wel met mooi uitzicht over Athene en op de Acropolis.
Toen liepen we aan de andere kant via een soort tuin omlaag. Bij een drogisterij haalden we een tube Gehwol om de ruwe hakken van al dat gezwem en gewandel even goed in te smeren. Bij de Engelse ambassade hing de vlag halfstok. Het leek alsof je er een condoleanceregister voor Queen Elisabeth kon tekenen maar we geloofden het wel. Later zagen we in een zijstraat ook de Nederlandse ambassade. We liepen richting het antieke Olympiastadion. Daar bleek een ander ticket voor nodig dan het vijfdaagse multi-ticket dat we hadden gekocht dus zijn we door gelopen naar de Olympische tempel. Van Aafke werd nog een Pisa-foto gemaakt maar dan met een zuil bij deze tempel.
Daarna liepen we langs de boog van Hadrianus. In een winkeltje aan de overkant had Hank een dag eerder al een leuk Grieks zomerjurkje voor Aafke gezien maar die bleek haar in werkelijkheid niet te staan. Een ander wel, maar die vonden we voor een souvenir domweg te duur. Een eindje verder hebben we op een stoepje onze broodjes gegeten terwijl Hank op de mobiel vast tickets voor het Acropolis museum kocht. Dat was drie minuutjes werk en bij aankomst konden we zo langs de lange wachtrij.
Het was een mooi museum, net als de opgraving er onder. En ze hadden er heerlijk airco. Voor dames is het advies om in het Acropolis Museum ook met heel warm weer niet commando te gaan ,want je kijkt zo door de verdiepingsvloeren omlaag en dus ook omhoog.
Na het museum zijn we via toeristenstraatjes afgezakt naar het kloosterplein. Als mooi souvenir kochten we een echt mooie glazen schaal met typische kleuren. Aafke kocht een leuk Grieks zomerjurkje dat een stuk beter geprijsd was dan het eerder jurkje. Daarmee zijn we opnieuw even de bibliotheek van Hadrianus in gegaan voor een snelle fotoshoot Griekse stijl. Officieel mochten we er op onze kaart niet meer in omdat we de kaart hier al gebruikt hadden maar de mevrouw bij de toegang kneep een oogje dicht. Overigens staan vlakbij de ingang van deze locatie mannen van Afrikaanse komaf armbandjes uit te delen. We hebben elke keer vriendelijk maar beslist geweigerd omdat we al gehoord hadden dat ze, als het armbandje eenmaal vast geknoopt is, vervelend gaan doen over donaties.
Toen hadden we genoeg gelopen. Hank wilde een taxi regelen. Aafke had een ander idee. Voor een euro of 8 p.p. koop je in Athene een vijfdagenkaart voor het lokale openbaar vervoer. De aankoop op het station naast het Monastir Square ging makkelijk. Toen moesten we nog de goede metro in. Lang leve het Griekse Alfabet want met wat hulp van omstanders bij het kiezen van de eerste metro en de overstap, kwamen we kwamen totaal verkeerd uit. We moesten naar Ambelokipi en kwamen uit bij Anthoulopie. En dat dan in Grieks alfabet. Buiten het station wilden we met hulp van Google Maps de route voor de laatste kilometer naar het appartement vinden, maar die bleek bijna 10 kilometer. Hank was er helemaal klaar mee en wilde een taxi regelen maar Aafke besloot dat we opnieuw de metro in gingen. Eerst terug, dan goed overstappen en dan nog drie haltes. We hebben zo aan het eind van een lange dag een dik uur verspeeld. Dit was overigens de enige middag waarop we onze vijfdagenkaart hebben gebruikt. Het levert in ieder geval weer een mooi verhaal op. In de metro werd trouwens in het Grieks, Engels en Duits omgeroepen dat mondmaskers verplicht waren. De Duitse versie deed door toon en stem heel erg aan WWII denken. Iets minder dan de helft hield zich er trouwens aan. Wij niet. We kookten zelf: pasta.
Zondag 18 september – Tempel van Posseidon
Deze dag begon al goed. De gehuurde Corsa stond op zo’n steil stuk van de straat geparkeerd dat Hank ‘m niet achteruit omhoog kreeg om afstand te nemen van de auto die er voor stond. Hij kon gewoon geen toeren maken om desnoods met piepende banden achteruit te rijden. Gelukkig zag de eigenaar van de auto voor ons het gespartel vanaf z’n balkon en reed hij zijn auto even weg waardoor wij vrij baan hadden om vooruit weg te rijden. Eerst reden we naar een plekje bij de kust waar iemand wel even met Hank wilde kitesurfen. Dit nog als vervolg op de man met de foil onder de arm die we eerde op straat aanspraken. We ontmoetten Jean en zijn vrouw Annie bij de windsurfclub maar helaas was de wind niet sterk genoeg. Hank vroeg nog even bij de naastgelegen surfzaak of hij dan misschien een surfplank kon huren maar die waren allemaal bezet voor les. We hebben wel gezellig gekletst en nog even een Club Sandwich geluncht.
Vervolgens reden wij langs de kust naar de tempel van Posseidon. De zonsondergang moet er magisch zijn. We informeerden of een ticket eenmalig of voor de dag was en het eerste was het geval. Daarom zeiden we dat we voor zonsondergang wel terug zouden komen.
We moesten dan vooral op tijd zijn, zei de dame bij de entree, vanwege de lange rij mensen. We zochten daarop een klein, verstopt strandje op en besloten na het zwemmen geen zin te hebben om zo lang te wachten en dan in de mensenmassa de zon onder te zien gaan. Op het strandje waren ook twee Griekse stellen die stomverbaasd waren dat wij Hollanders dit plekje hadden ontdekt. Ze waren tot dusver altijd alleen op hun vaste favoriete plekje. Een van de mannen had een tweelingbroer met een hotel op een authentiek Grieks eilandje. Aafke en hij voegden elkaar toe op Facebook zodat hij makkelijker iets voor ons kon regelen.
Hank kreeg bij het zwemmen iets van stookolie of teer tussen twee tenen maar, lang leve de wetenschap, vettigheid verwijder je met vettigheid en zonnebrand ging prima. We zijn daarna de kustweg omhoog gereden die we al op ons lijstje hadden staan, Het was zondag maar onderweg zagen we toch een supermarkt open. Aafke liet hier een blikje bier stuk vallen in het gangpad en bij de kassa een muntje klemvast in een opening vallen. Hank haalde aan de overkant bij de bakker een soort broodje voor onderweg. Terug bij het appartement wisten we de auto iets verder weg redelijk vlak te parkeren. We aten het prakkie van een dag eerder. We wilden de Acropolis nog bij nacht zien vanaf St. George. Hank pakte de fototas met alle lenzen en bestelde een taxi met de Beat app. Deze keer wilden we wat makkelijker omhoog en dan omlaag terug lopen. Voor € 6,80 plus fooi waren we boven. Er waren veel mensen die foto’s boven nachtelijk Athene maakten en Hank legde velen uit hoe je iemand met een andere mobiel bij kunt lichten als je een avondfoto zonder flits maakt.
Zo’n foto maakten we zelf natuurlijk ook, plus mooie met de wijde lens van de stad en met de telelens van de Acropolis.
De 150-600 was niet lichtsterk genoeg maar met de 70-200 en extender ging het prima. Wat een iso performance van de R6. We zijn weer aan de achterkant door die tuin omlaag gelopen om ook foto’s van een lagere hoogte te kunnen maken. Onderaan was het nog 2.6 km lopen naar het appartement.
Maandag 19 september – Naupilon
Deze dag reden we richting Nauplion. Dat is een mooi en pittoresk havenstadje, voor Athene de eerste hoofdstad van Griekenland zelfs. Op de heenweg hebben we genavigeerd met “tolwegen vermijden” waardoor we langs de kust en later door de binnenlanden meer zagen van Griekenland dan op de snelweg. In een bocht waar we parkeerden om een foto te maken, kwam er opeens een hond uit de bosjes. En daarna nog een paar, en vanaf de andere kant. We vonden zo’n roedel zwerfhonden niet zo prettig dus zijn we snel ingestapt en verder gereden. Een eind verderop moesten we 25 minuten op een brug wachten om het kanaal van Korinthië over te steken. We konden met 5 minuten omrijden over de snelweg maar wilden graag zien hoe dat met die brug dan ging want we zagen ‘m niet. Die bleek vanaf de kanaalbodem in één stuk naar boven te komen. We staken het kanaal over en gingen eerst op zoek naar een mooi uitzichtpunt. Omdat het kanaal ongeveer 6,5 km. lang is, reden we eerst naar het andere einde.
Eerst zagen we bij de andere ingang van het kanaal een weggetje omhoog. Daar zagen we hetzelfde megajacht waarop we eerder gewacht hadden, langs varen. Toen besloten we een stoffig weggetje vol kuilen en gaten omhoog te rijden omdat we op Google Maps een brug gezien hadden. Slechte wegen kenden we van IJsland wel, dus dat durfden we wel aan. Zo reden we per ongeluk een groot bouwterrein op. Het hek stond open en toen liepen we zo naar een soort werkbrug over het kanaal.
Het was natuurlijk niet de bedoeling naar we mochten van twee werklui doorlopend die brug op gaan om foto’s te maken. Aan de overkant liepen mensen een soort toeristisch pad maar daar stond een hek voor de brug waarop wij dus stonden met het best denkbare uitzicht op het kanaal. Nu kwamen er boten vanaf de andere kant waardoor we mooi overzicht hadden op de brug aan die kant die ook vanaf de kanaalbodem omhoog kwam.
Daarna reden we door een heuvelachtig gebied met veel olijfboomgaarden. We stopten voor een ijsje en daarna bij Mykines, ook door Monique van Baja bikes aanbevolen.
Dit waren de restanten van een paleis van 3500 jaar geleden. We bezochten de ruïnes, het museum en de vlakbij geleden tombe van Atreus. Vanwege de warmte hebben we ongetwijfeld de nodige bordjes met uitleg en restanten gemist. Het zij zo maar we hebben wel een mooie indruk gekregen.
Daarna reden we door naar Nauplion. Hier staat een burcht op een berg en een op zee en er zijn veel pittoreske straatjes.
We hebben er wat rond gekeken, geluncht en reden toen langs de kust omhoog richting Athene. Net voor het kanaal van Korinthië namen we de snelweg. Aafke reed en bij binnenkomst van Athene heeft Hank het stuur weer over genomen want dat verkeer zag ze niet echt zitten. Onderweg naar Athene heeft Hank online de veerboot naar Hydra geboekt. Dat gaf nogal wat verwarring omdat de mail met het reserveringsnummer sprak van 24-48 uur verwerkingstijd voor je bij de tickets kon. Terwijl we over een uur of 14 al zouden varen. Hank parkeerde de auto in Kitsou helemaal bovenaan op een straathoek. Achteruit, strak langs een container en op een iets vlakker stuk. zodat we de volgende dag makkelijker weg zouden kunnen rijden dan eerder. In het appartement belde Hank met de rederij wat we moesten doen als we de volgende dag wel een reserveringsnummer maar geen tickets hadden. Net op dat moment kwam op Aafke’s mobiel de mail binnen waarmee we online konden inchecken voor de veerboot. Anke reserveerde vervolgens voor ons op Hydra hotel Filenia dat we zelf al hadden uitgezocht. We belden ook nog even met de vrouw van de parkeerplaats in Piraeus omdat onze boot terug om 21.55 uur aan zou komen en zij het hek om 22.00 uur sluit. We konden bellen als de boot aanlegde. We aten wat losse knabbels en pakten onze tas in voor Hydra. Die nacht lag Aafke tegen half drie gestresst wakker. Ze zag het al helemaal voor zich dat de Corsa de volgende dag in alle vroegte opnieuw zou zakken voor de hellingproef. En dan dat drukke verkeer nog door. Hank zei dat de auto geen probleem zou zijn en we anders alsnog tijd zat hebben voor een taxi. En we hadden de reistijd ruim ingepland. We konden vanaf 07.00 uur de parkeerplaats op. De boot ging om 08.00 uur. Het was tien minuten lopen van de parkeerplaats naar de boot, dus niks om over wakker te liggen.
Dinsdag 20 september – naar Hydra
Deze ochtend zijn we heel vroeg uit Athene weg gereden. Hank reed eerst zonder enig probleem de auto van z’n plek. Daarna stapte Aafke in met de bagage. De straten van Athene hebben we nog nooit zo rustig gezien als deze dinsdag, voor dag en dauw. We waren dus veel te vroeg in Piraeus. Het hek van de parkeerplaats links van ons in de zijstraat was nog dicht en toen zagen we voor ons iemand vanaf een andere parkeerplaats lopen. Daar zijn we dus ook maar eens gaan vragen. We hadden er Google Translate op de mobiel voor nodig maar het bleek dus dat de man van de parkeerplaats het hek om 14.00 afsloot, maar je kreeg een sleutel van het hek die je via een buis in een bakje op het terrein kon deponeren nadat je de auto weer op straat had staan en het hek had afgesloten. Dat leek ons een betere oplossing, en nog een euro voordeliger ook. Op weg naar opnieuw veerterminal E8 hebben we extra lang over een bak koffie (Douwe Egberts) gedaan. Toen zijn we verder naar de boot gelopen.
We voeren met een snelle catamaran veerboot (69 kmh volgens GPS). We hadden er gewoon een mooi plekje bij het raam gevonden. Later bleken de tickets op stoelnummer. Wisten wij veel. Noem dat op de tickets dan ook “seats” ipv “class”. Maar we konden mooi blijven zitten tot aan Hydra. In tegenstelling tot de veerboot naar Agistri, waar mondmaskers werden aanbevolen en nauwelijks gebruikt, was het in deze boot verplicht. Wij hebben het onzinnige ding half op een oor gehangen en een beetje bij geschoven als er een bemanningslid langs kwam.
De haven van Hydra is erg pittoresk. Het stadje heeft vooral nauwe straatjes en steegjes. Gemotoriseerd verkeer en fietsen zijn er niet. Er rijdt alleen een vuilnisautootje en eventueel ander onderhoudsverkeer maar na een uur of 11 ook dat niet meer. Vervoer gaat er te voet, met ezeltjes of paardjes of per boot. Bij de haven staan de ezeltjes en paardjes al klaar voor vervoer van bagage.
Wij konden het zelf wel af met een rugzak en een tas op wielen. We besloten eerst maar naar het hotelletje te gaan om de tas vast kwijt te kunnen. We werden supervriendelijk ontvangen door Rebecca en konden meteen al de kamer in. Ze vond het helemaal prachtig dat Mark en Anke deze reis als verrassing voor ons hadden geboekt en kwam er keer op keer op terug wat een fantastische kinderen dat moesten zijn. Op advies van Rebecca namen we meteen om 11 uur een boot naar St. Nicolaas beach. Voor 18 euro per persoon was het een half uur varen waarbij we weer de nodige kapitale megajachten zagen varen Toen de boot aanlegde, zagen we rechts een strand vol ligbedden en parasols. Kosten: 15 euro voor twee ligbedden met parasol. We hadden echter al gezien dat links van de boot, achter een rotsblok, ook een klein strandje uit het zicht lag. Het ging ons niet eens om het bedrag maar we lagen liever lekker samen op ons privéstrandje dan op zo’n commercieel strand.
We zijn er weer verder streeploos bijgekleurd. De foto’s zijn ook mooi maar houden we mooi voor onszelf. We hebben tussendoor veel gesnorkeld met onze duikmaskers en met de GoPro onder water gefilmd. Er was op een gegeven moment één klein visje dat echt continu onder en rond Aafke bleef zwemmen. Die dacht misschien dat zij een walvishaai was of zo. Of z’n moeder. En dat dus de gehele zwembeurt van pakweg 20 minuten. Waar Aafke zwom, zwom dat visje onder haar mee. Heel apart.
We konden tot 18.00 uur bij het strand blijven maar hebben de boot van 16.00 uur terug gepakt. Het was lang genoeg geweest. Na aankomst in de haven, hebben we bij het supermarktje vlakbij het hotel kwarkjes en rijstepapjes als ontbijt voor de volgende dag, wat eetbaars voor overdag en wat drinken gehaald. In de hotelkamer hebben we eerst gedoucht. Tegen zonsondergang zaten we bij de ingang van de haven om de zon in de zee te zien zakken.
Daarna zijn we naar een restaurantje gelopen dat Rebecca van het hotel ons had aanbevolen. Alle tafeltjes buiten bleken gereserveerd maar toch konden we gaan zitten. Later werden er mensen door gestuurd omdat er geen plek meer was. We aten beide een andere verse vis en deelden een karaf witte wijn. Ook hier waren de nodige katten aan het schooien. Een oudere Amerikaanse man aan een tafeltje verderop heeft zelfs een foto van ons tafeltje met al die katten gemaakt en die uiteindelijk aan ons gemaild. Daarna zijn we via een klein omweggetje naar Hotel Filenia gelopen. Het brood dat we niet op hadden, hadden we maar mee genomen.
Woensdag 21 september – Hydra
We waren al op tijd wakker en hebben op het mooie binnenplaatsje buiten de hotelkamer ontbeten met yoghurtjes en rijstepapjes uit de koelkast van de hotelkamer. Ook de broodjes vanaf het restaurant konden we nu mooi opeten. Thee konden we op de kamer zetten. Koffie ook. We hebben nog even overwogen om voor de dag een kleine rib met 60 pk te huren (€120 plus benzine) maar zagen daar toch van af. We geven al meer geld uit dan de bedoeling was en hebben thuis wel een boot, aldus Aafke. Onze bagage konden we bij Rebecca kwijt tot de veerboot ging. Dus gingen we lopend richting Mandraki beach en zijn kort daarvoor een kleiner, gemoedelijker en betaalbaarder strandje op gegaan.
We huurden er twee ligstoelen met parasol voor een tientje en hebben gewoon lekker lui afwisselend in de zon en schaduw gelegen en tussendoor steeds gesnorkeld. Er waren enorme scholen lange dunne visjes met een naald-spitse neus, na even googelen needle-fish geheten. Een filmpje daarvan staat alvast op YouTube. Er is nog veel meer materiaal te bekijken en monteren.
Een eind in de middag besloten we om maar eens wat bij het strandje te gaan eten. Nadat we op de uitgebreide kaart onze keus hadden bepaald, bleek het meeste niet beschikbaar. Dus moesten we snel schakelen. Aafke koos voor meatballs in tomatensaus. Hank keek bij de salades. Omdat hij niet van komkommer en olijf houdt, dacht Aafke dat de spinazie-salade wel wat voor hem was. Zij kreeg lekkere gehaktballetjes met patatjes. Hank kreeg een bord warme spinazie. Die hebben we dus maar gedeeld en hij bestelde hetzelfde als Aafke bij.
Daarna zijn we weer richting de haven gelopen. Hank vond de zonnebril aan één kant irriteren op de neus en ontdekte dat een neusvleugeltje miste. Een zonnebrillenwinkel met Oakley zei dat ze dat vleugeltje op typenummer moesten bestellen. Bij een andere zonnebrillenwinkel trok de man een doosje open, verving beide neusvleugeltjes, boog ze nog wat bij, poetste de bril en dat allemaal als service. Bij het hotel hebben we onze zwemtas in de reistas gestopt. Die haalden we op voor we op de boot gingen. Toen hebben we nog wat random zonder plan door de steegjes van Hydra gewandeld. Zo kwamen we op ongedachte plekje waar we een mooi uitzicht op de haven hadden en waar we zagen waar de paardjes en ezeltjes woonden. Een lollig hondje liep zeker een half uur enthousiast met ons mee.
Toen het even licht begon te regenen zijn we op een terrasje bij de haven onder een groot zonnescherm neergestreken voor koffie (Aafke koude, Hank cappucino) en een wafel met maple syrup. We haalden de tas op en daarna de ferry van kwart over 8. Het was inmiddels donker op Hydra.
Door de aangetrokken wind was het water hier en daar wat choppy. We kwamen met een kwartier vertraging in Piraeus aan dus het was maar goed dat we geen parkeermevrouw hoefden te bellen maar gewoon zelf een hek konden openen. Het verkeer van Athene was op dit tijdstip redelijk te doen. Hank kon mooi rechts op een vrij vlak stuk straat fileparkeren maar toen Aafke de deur open wilde doen, bleken we strak langs een stoeprand van een dikke halve meter hoog te staan. Daarop is ze via de bestuurderskant uit de auto gekropen.
Donderdag 22 september – kiten en vliegen
We zijn onze laatste dag mooi op tijd opgestaan, hebben ontbeten, de laatste spullen in gepakt, hebben een fooi en een pak stroopwafels achtergelaten voor de extra dag die we kregen toen Transavia de heenreis vervroegde, en zijn Athene uit gereden naar de kust. Daar hebben we bij de windsurfclub opnieuw Jean ontmoet. Hij kitesurft veel en wilde me wel helpen omdat hier nauwelijks kiteverhuur is. Hij had wel een kite en board over die Hank mocht lenen. Wij zouden dan de lunch betalen. Mooie deal. Het was een hele beste wind met flinke vlagen en stevige golven. In het begin ging Hank wel lekker, met zelfs een voorzichtige jump want hij wilde het board niet kwijt raken.
Dat gebeurde toch toen een windvlaag hem bij het starten in de golven over de punt van het board trok. Upwind bodydrag ging niet zo goed dus ging Hank maar naar de kant, wat al lastig genoeg was. Er was niemand met een bootje dus onze nieuwe kennis ging met z’n eigen board de baai in. Op een gegeven moment zagen we hem via de telelens aan de overkant maar daarna niet meer. Daarom reden wij met de huurauto de baai rond om hem te zoeken en op te pikken. In de tussentijd had hij echter zijn gear bij de hem bekende beachclub Albatros neer gelegd en was hij via het strand de baai rond terug gelopen. Die lunch had hij dus dik verdiend. We met de auto naar diezelfde beachclub Albatros gegaan waar zijn vrouw (Annie) zich bij ons voegde. We zagen mensen windsurfen met mooie aanlandige wind en vroegen ons af of dit niet een betere spot bij deze wind was geweest.
Ondertussen ontdekte Aafke dat haar hoedje nog aan de andere kant van de baai in een boom hing. Annie haalde die op. Na de lunch namen we afscheid en hebben we de huurauto ingeleverd. Bij de autoverhuur wisselden we onze zwemkleding voor gewone kleren. Daarna werden we met een busje naar het vliegveld gebracht. We organiseerden eerst onze twee tassen bagage. Het was erg rommelig bij de bagage dropoff maar de security check ging vlot en we waren ruim op tijd bij de gate. Jean appte ondertussen dat het vermiste board terecht was. Gelukkig!
Het poortje naar de gate stond open dus was iedereen daar vast gaan zitten. We vonden er een stopcontact voor de mobielladers. Toen de gate echt open ging, moest iedereen er weer uit om vervolgens met boardingpas weer naar binnen te mogen. We lieten eerst gewoon onze rugzak en fototas in de gate staan, maar dat mocht niet. Dankzij de door Anke geboekte priority boarding zaten we snel in het vliegtuig dat overigens van een andere maatschappij was maar wel een Transavia vluchtnummer had. Daar was eerder al mail over gekomen. Anke had ons ingecheckt en er op gelet dat we onze mooie zitplaatsen behielden.
We vlogen westelijker dan de heenreis die o.a. over München ging. Tijdens de vlucht gaf Flitsmeister meldingen over landen die we binnen kwamen en zelfs van een paar flitspalen onder ons. We zagen opnieuw Italië liggen en zelfs Venetië. Later zagen we ook Brussel goed liggen. Dit waren de meldingen van Flitsmeister in Griekse tijd:
Op Schiphol kwamen onze koffers redelijk vlot op de band. Mark stond ons in de ontvangsthal op te wachten. We reden in zijn auto naar huis waar we rond 2 uur aan kwamen. De eerste was ging in de machine en wij naar bed. Vrijdag bezochten we onze ouders en ruimden we verder op. Zaterdag bracht Anke ons kooikerhondje Yerke weer thuis.
Griekenland is een mooi land met aardige mensen. We hebben samen een prachtige vakantie gehad. Wie weet komen we er ooit nog eens. Het lijkt Hank nu al mooi om zelf met een zeilboot eilanden zoals Agistri en Hydra langs te gaan.
Mark en Anke, heel erg bedankt voor dit mooie en originele cadeau. En wat Rebecca op Hydra zei: jullie zijn fantastische kinderen!
Als 2021 begint, zitten we nog steeds in onze kleine coronabubbel. We willen zelf niet ziek worden en het virus ook niet bij onze ouders brengen. Anke zit nog in IJsland en Mark woont in een woning via het CTO in Heerenveen. Aafke werkt elke dag thuis. Hank doet wat meer in het huishouden en verzorgt koffie, lunch, fruit en het avondeten. We wandelen en fietsen wat en in dit kleine wereldje zijn we extra blij met de jacuzzi in onze achtertuin.
In februari mogen we eerst genieten van sneeuw, dan begint het te vriezen. Hank heeft iets meer tijd over dan Aafke en benut elk van de vijf schaatsdagen optimaal. Het slechte ijs op sprintbuizen heeft hij nog weken in zijn schenen gevoeld. Ook reed hij een paar mooie rondjes met Aafke. Echt puur genieten van onze mooie omgeving. Mark baalde terecht als een stekker dat het NK marathon op natuurijs ondanks een bubbel die tien keer dichter zat dan het profvoetbal, niet door kon gaan. Hij ging daarop met een paar marathonmakkers de Wieden in. Helaas kende hij als gids de standaard zwakke plek bij het gemaal op De Wetering niet. Hier gingen ze met vijf rijders door het ijs. Aafke heeft er een paar met de auto opgehaald. Mark schaatste met de rest terug, al had ook hij tot zijn nek in het water gezeten. Mark ging ook ijskiten op de Stille Belter, samen met Floris Jan Jansma. Een prachtig gezicht en veel bekijks bij snelheden van bijna 85 kmh. Als deze ijspret compenseerde toch een beetje dat we door corona niet op wintersport konden. Voor Hank was het de eerste winter in zo’n 45 jaar dat hij niet in Steinach kwam.
In maart overleed heel onverwachts tante Bob. Zij was weduwe van de broer van Hank’s moeder. Hank is samen met zijn moeder in Barendrecht afscheid gaan nemen. Op de terugweg bezochten ze in Den Haag oom Jan. De uitvaartdienst van tante Bob hebben we via de livestream gezien.
Ondertussen had Mark al enige tijd zijn vaste aanstelling bij Accel. Dat was voor hem aanleiding om in Heerenveen naar een eigen huis uit te kijken. Dat viel niet mee in een overspannen woningmarkt. Twee keer werd hij fors overboden op een woning aan de Dovenetel. Maar ergens in maart werd hij gebeld door een makelaar voor een andere woning in dezelfde straat. De verkoper wilde niet een proces met kijkers en biedingen in maar zocht gewoon iemand die de vraagprijs wilde betalen. De makelaar bleek een groot schaatsliefhebber en dacht daardoor als eerste aan Mark. Hank is met Mark mee gegaan om de woning te bezichtigen. Er bleek nog één andere partij te komen kijken dus werd met de makelaar afgesproken dat Mark de eerste keus zou hebben. Voordat Hank weer thuis was, belde Mark al dat hij het huis gekocht had.
Eind februari kwam Anke terug van haar jaar in IJsland. Het was voor haar een prachtige belevenis in een geweldig mooi land en ze heeft er veel geleerd. Nog vanuit Reykjavik had ze online een sollicitatiegesprek gehad bij Wij Zijn GERRIT in Drachten. Voor die functie werd ze niet aangenomen, maar een week later werd ze gebeld dat ze een goede, enthousiaste indruk had gemaakt en ze haar graag een half jaar junior-/traineefunctie wilden aanbieden, met kans op een vervolg. Bijna daags nadat wij haar ophaalden van Schiphol, reed ze naar Drachten voor een persoonlijke kennismaking. Het aanbod werd aanvaard en toen werd het tijd om te kijken naar woonruimte. Op Funda stond een appartement in de middelste Tjaardaflat, maar die bleek al vergeven. Een dag later werd Anke gebeld dat de flat was terug gegeven en zij hem kon huren. Keuken, badkamer en toilet bleken vernieuwd dus het appartement was nog mooier dan op Marktplaats. Even later konden we laminaat leggen en Anke verhuizen. Inmiddels heeft Anke een jaarcontract gekregen. Ze woont nu op 500 meter lopen van haar werk.
In april waren we er hard aan toe om er even tussenuit te gaan. Texel was ons eind ’20 (zie vorige blog) goed bevallen en dezelfde bungalow bleek een midweekje vrij. We zijn wandelend en op de fiets heerlijk uitgewaaid en ook Yerke vond het heerlijk op het strand.
Nadat Mark in mei de sleutels van zijn woning kreeg, konden we de opgedane ervaring in het laminaat leggen mooi bij hem toepassen. Het huis bleek behoorlijk vies en uitgewoond maar een flinke schoonmaak- en sausbeurt en het nieuwe laminaat zorgden voor een ware metamorfose. Erg trots zijn we op de zelf gemaakte plinten met ingebouwde stopcontacten. Er liggen nog steeds kleine klusjes te wachten maar Mark heeft het al heel aardig op orde. Er liggen inmiddels 15 zonnepanelen op het dak en de kruipruimte is vol gespoten met isolatiekorrels. Twee sporters huren een kamer bij Mark. Dat is gezellig en zo kan hij mooi sparen voor dubbel glas in nieuwe kunststof kozijnen op de verdieping.
Op 19 april waren we 30 jaar getrouwd. We hebben er verder weinig aandacht aan besteed want verliefd zijn we elke dag al. Maar het is toch een mijlpaaltje. Behalve klussen bij Mark en Anke, deden we dat ook in eigen huis. Eindelijk nam Hank eens de tijd om de kozijnen in de woonkamer aan de binnenkant te schilderen. Toen Aafke in de veilingen van BVA keek naar een tv-meubel voor Mark, zag ze ook een leuk tv-meubel met ingebouwde sfeerhaard voor onszelf. Onze tv stond nog steeds op de betonblokken uit onze studietijd en de eikenhouten planken die we bij punterwerf Schreur hadden gehaald toen we in Wanneperveen kwamen wonen. We boden op BVA en wonnen het tv meubel met de sfeerhaard. Daarop haalden we het oude “meubel” weg en sausde Hank de muur. Omdat we toch bezig waren, sausde Hank ook de keuken, de voor- en achtermuur van de woonkamer en de badkamer. Toen bleek dat ons op BVA gewonnen kavel niet geleverd kon worden, besloten we zelf een nog mooier tv-meubel te maken. We vonden een inbouw-sfeerhaard die nog veel mooier en luxer was dan die op de veiling. Daaromheen ontwierpen en bouwden we samen met eiken meubelplaat ons eigen tv-meubel waar we nu erg trots op zijn.
Van de coronapandemie hadden we persoonlijk niet heel veel last. We hielden onze bubbel klein en vermaakten ons met andere dingen dan theater en sauna. De meeste last had en heeft vooral Hank met zijn ergernis over visieloos, strategieloos, willekeurig, onsamenhangend en onlogisch beleid dat daarmee ook extra ruimte schept voor ruis. De betrouwbaarheid van en het vertrouwen in de overheid lijdt daaronder en daarmee ook het draagvlak voor maatregelen. Hij als analytisch denker die in alles de logica en de verbinding zoekt en vanuit het totaalplaatje denkt, kan zich mateloos irriteren aan Rutte, de Jonge, het hele kabinet en de zwakke Tweede Kamer en pers. Zo ook ten aanzien van de vaccinaties, die in een onnavolgbaar gecompliceerde en inefficiënte aanpak werden uitgerold. Toen daarbij ook nog allerlei discussie over Astra Zeneca ontstond, sprak hij zich op Facebook uit dat ze hem daarmee gerust mochten vaccineren als die doses toch bleven liggen of weggegooid werden. En zo kreeg hij in april een appje van een kennis die aan het einde van een vaccinatiedag inderdaad doses Astra Zeneca in de Kliko moest gooien en bedacht dat die beter nuttig gebruikt konden worden. Ook voor Aafke bleek er nog wel een prik over. Die eerste vaccinatie voelde als een opluchting. Eindelijk iets van bescherming tegen die onzichtbare dreiging. De volgende dag waren we iets vermoeid, maar dat kan ook komen omdat we de dag eerder het grootste deel van de bestrating van onze oprit hadden verwijderd. Inmiddels netjes weer opgestraat door Hoveniersbedrijf (neefje) Arno Smit uit Giethoorn.
Twee weken na de vaccinatie begon Aafke weer met inachtneming van andere voorzorgsmaatregelen af en toe voor haar werk een bedrijfsbezoek af te leggen. Toen we wisten wanneer de tweede vaccinatie gegeven zou worden, begonnen we ook weer aan een vakantie te denken. We hadden in 2020 Anke in de zomer op IJsland willen bezoeken en besloten dat prachtige land dan maar een jaar later te gaan bewonderen. We wilden in ieder geval graag puffins zien en de actieve vulkaan. We boekten twee weken na de geplande prik: via Icelandair omdat die heel flexibel zijn in omboeken en we van bijvoorbeeld Transavia tegengestelde verhalen hoorden. Dat bleek een goede keuze toen de tweede vaccinatie een dag later werd gegeven dan gepland en we dus ook een dag later pas zonder extra toestanden konden vliegen. Anke regelde voor ons voordelig een campervan en de rest van deze geweldig mooie vakantie is te lezen in DEZE BLOG (klik hier).
Terug van deze heerlijke vakantie besloten het normale leven weer zo goed mogelijk op te pakken. We hebben te lang niemand gezien. We gaan gewoon op visite en krijgen ook weer vrienden en bekenden bij ons thuis op bezoek. Als wij of zij klachten zouden hebben, dan zeggen we gewoon af. De drukte zoeken we nog steeds niet op maar we houden de bubbel niet meer zo angstvallig klein als voor de vaccinaties. We vinden ook dat het groene vinkje bij de QR code een verkeerd signaal over veiligheid geeft. We doen er dan ook niet aan mee omdat we tegen de invoering van een social creditsysteem zijn en qua corona veel meer geloven in investeren in de zorg, in een gezonde levensstijl en in de eigen verantwoordelijkheid van mensen. Want dat corona blijft, daar twijfelen wij niet aan.
Ook leuk om te vermelden: Met wol die we in juli in Reykjavik kochten, breide Aafke haar eigen IJslandse trui (Lopapeysa) en Anke breide er een voor Hank. Dat campervannetje op IJsland was ons trouwens goed bevallen. Hank wilde wel op zoek naar een leuke bestelbus om daar zelf een leuk project van te maken maar Aafke zag het niet zitten om dan daarmee de stad in te moeten in plaats van in de Panda. Toen bedachten we ons dat de Avensis achter de voorstoelen dik twee meter ruimte heeft. Hank bestelde een goedkoop matras van 200 x 140 centimeter en sneed daar de wielkasten uit. We prutsten wat gordijntjes in elkaar en zetten onze dakkoffer op het dak. De eerste testnacht was achter de grote woonboerderij van Aafke’s nichtje Anje en haar man Hittjo, nadat we eerst in die regio een wielerwedstrijd van Mark zagen. Yerke vond het wat apart maar het ging prima. Later bezochten we Elroy en Hanneke in Ouddorp en sliepen we een nacht in de auto op een camping omdat de naastgelegen camperplaats vol was. Wie weet waar onze Toyota ons de komende jaren op die manier nog gaat brengen maar er moet nog wel een tent-achtig iets bij voor bij regen.
Onze heerlijke boot hebben we zelden zo weinig gebruikt als dit jaar. We hadden steeds wat anders en het weer zat ook lang niet altijd mee. We zijn een paar keer wezen kitesurfen. Hank vindt dat ‘ie best lekker gaat al halen zijn sprongen het niet bij die van Mark. Anke pakt het ook heel aardig op en ook Aafke gaat goed. Zij voelt zich echter nog lang niet comfortabel als het druk is.
Fotografie blijft een hobby van Hank. Hij had in IJsland de Canon Eos R6 van een Duitse buurman op de camping bewonderd en was zich er thuis in gaan verdiepen. Uiteindelijk is de 7DII voor niet teveel door Anke over genomen en heeft hij dit mooie spiegelloze fullframe toestel gekocht. Het is even wennen maar de foto’s zijn echt nóg mooier. In november kon de camera mee naar Terschelling waar we gezellig drie dagen bij vrienden doorbrachten die daar een huisje hadden gehuurd. We hebben in november ook nog een hotelvoucher verzilverd met een overnachting in Almere. Daar waren we nog nooit geweest. Op de heenreis bezochten we Bataviastad en ’s avonds bekeken we het centrum van Almere. Eten scoren zonder een QR code te willen gebruiken, bleek even lastig maar ook dat lukte. De hotelkamer en het ontbijt waren prima en de volgende dag reden we via de Afsluitdijk voor koffie in Franeker. Zo werd het een mooi rondje Markermeer en IJsselmeer.
Heel 2021 stond ook in het teken van ma haar nieuwe woning aan de Vlier 27 in Giethoorn. De bouw ging een stuk minder voorspoedig dan was toegezegd en ook na de oplevering in november heeft het project nog wel wat restpuntjes op te lossen. Maar we zijn blij dat ze haar eigen plekje krijgt en dat de familie Van Vossen, de nieuwe eigenaar van Beulakerweg 137, haar alle tijd heeft gegeven om tot de verhuizing in haar oude woning te blijven wonen. Op 18 december verhuisten we haar met z’n allen naar haar nieuwe plekje. We hopen dat ze er nog lang met veel plezier en in goede gezondheid mag wonen.
Bij heit en mem in Franeker gaat alles zijn gangetje. Helaas bleek de behandeling van heit tegen de ziekte van Kahler niet meer aan te slaan. Voor een nieuwe behandeling bezoekt hij nu wekelijks het Medisch Centrum Leeuwarden. Gelukkig kan dat met de taxi. We hopen dat het nog een hele tijd relatief goed blijft gaan. De eerste uitslagen na de nieuwe behandelingen lijken in ieder geval positief. In augustus vierden heit en mem hun 58e trouwdag. Op deze dag hebben ze een rondtoertje gehad langs het huis van Mark en de flat van Anke.
Begin december gaf Anke zichzelf een mooi Sinterklaascadeautje. Tot dusver had ze vanaf haar verhuizing naar Drachten onze Fiat Panda gebruikt, maar nu Aafke steeds meer op bedrijfsbezoek gaat, beginnen we in ons dorp zonder openbaar vervoer de tweede auto toch wel te missen. Dus hielp Hank haar zoeken en vond ze een nette Suzuki Alto. Een leuke, betrouwbare en zuinige occasion waarvan we hopen dat ze er nog lang en zonder extra kosten plezier van heeft. Verder rondde Hank medio december een eigen project af waarover we niks kunnen vertellen maar waar we wel heel erg trots op zijn. Toch hopen we dat hij die met zijn HB lang niet overal op zijn plek valt, toch nog een keer een leuke functie en werkplek vindt waar dat wel zo is.
Bij het schrijven van deze blog hebben we nog een paar dingen op de rol staan. Als het nodig is, passen we het laatste stukje tekst nog aan. Mark gaat nog op vakantie op Gran Canaria, we zullen dan nog wel wat op te ruimen hebben aan de Beulakerweg en als alles mee zit dan zitten wij samen in het oude jaar nog een paar daagjes in de buurt van Berlijn.
En zo gaat weer een jaar ten einde….. We wensen iedereen met onderstaande kaart fijne feestdagen en een heel goed, gezond, gelukkig en hopelijk snel weer zo normaal mogelijk 2022!
Wij houden van natuur, woeste landschappen en minder van drukke plekken, luxe resorts etc. Het Noorderlicht stond hoog op ons lijstje. In de zomer van 2019 riep Aafke vanuit de tuin naar binnen dat we voor in november goedkoop naar IJsland konden vliegen. Hank riep terug: “Boek maar!” Het was een prachtige vakantie. Zie DEZE BLOG. Dit mooie land wilden we nog wel eens in de zomer bekijken. Niet in de laatste plaats om ook de puffins te zien waarover Diljá ons veel verteld had.
Een paar maanden daarna kreeg Anke de kans om een jaar lang vanuit Reykjavik voor AFS IJsland te gaan werken. Wij dachten haar dan mooi ergens in de zomer te kunnen bezoeken en trouwens ook dat Anke vanwege de terminale de ziekte van haar opa nog een keer een weekend terug kon komen. En toen kwam Covid-19. Wij zelf deden twee keer een paar dagen Texel en Anke kreeg de kans om gedurende haar jaar extra voordelig een extra rustig IJsland te ontdekken.
Toen onze eerste vaccinatie geprikt was en wisten dat we 25 juni prik 2 van Astra Zeneca zouden krijgen, begonnen we langzaam aan vakantie te denken. IJsland stond nog steeds hoog op ons lijstje en was bovendien een land dat corona-gezien door een erg consistente aanpak (schoolvoorbeeld voor Rutte en De Jonge hoe het ook kan!) steeds erg veilig was. Volledig gevaccineerd konden we zonder tests en quarantaine inreizen. We boekten onze vluchten via Icelandair omdat zij ook in coronatijd een heel goed omboekingsbeleid hebben en ook omdat KLM en dochter Transavia in onze ogen hun credit door hun door kerosinebelangen gestuurd nalatig coronabeleid behoorlijk hebben verloren. Anke wist via de IJslandse versie van de website en haar IJslandse telefoon- en sofinummer extra voordelig een Campervan voor ons te reserveren bij Go Campers. Dat scheelde meer dan de helft met de normale prijs.
We bestelden online een grote kaart van IJsland. Daarop plakten we samen met Anke etiketten met pijltjes naar de belangrijkste bezienswaardigheden. Dat werkt beter dan onderweg allerlei opgeslagen linkjes opzoeken. De dingen die we zeker niet wilden missen, gaven we een fluor roze accent. We plakten oranje pijltjes op de kaart die naar campings wezen die waren aangesloten bij de Campingcard. Daar konden we na aanschaf van deze kaart voor € 159,- gratis overnachten. Normaal komt daar bij de camping nog toeristenbelasting bij maar vanwege Corona niet. Op onze mobiel stond nog steeds de Friend in Iceland app, met GPS verschillende routes en hun bezienswaardigheden. Aanrader! We bestelden voor de vlucht medische mondkapjes FFP2 via Amazon uit Duitsland en een aantal maaltijden Adventure food.
Eind juni kregen we de uitnodiging voor de tweede vaccinatie. Deze bleek één dag uitgesteld naar 26 juni. We lieten de vaccinatie ook opnemen in ons gele boekje, waar vanwege onze reis naar Bali ook de Hepatitis prikken staan opgenomen. Drie dagen voor vertrek naar IJsland moesten we ons online registreren om IJsland binnen te reizen. Daarbij bleek dat IJsland (terecht) strikt twee weken na de laatste prik hanteert om van volledige vaccinatie te spreken. Wij kwamen dus één dag tekort. Om alle stress en onzekerheid te vermijden, hebben we onze heenreis een dag omgeboekt en de terugvlucht twee dagen. Bij Go Campers boekten we een dag bij. Het begin van onze campervanhuur was nog flexibel omdat test- en quarantainebeleid bij het boeken nog wat wisselde maar ook dat was nu duidelijk. Voor zover alles dat vooraf ging. Vanaf hier een verslag van onze reis van dag tot dag. Voor ons zelf leuk om nog eens terug te lezen, misschien ook voor anderen en wie weet interessant en informatief voor mensen die nog plannen hebben om dit prachtige land te bezoeken.
Zaterdag 10 juli, de heenreis:
Anke bracht ons in onze eigen Toyota naar Schiphol. Ik reed zelf heen. Anke is daarna met Yerke door gereden naar Friesland. Het was erg warm op Schiphol. De rij voor het afgeven van de koffers was redelijk lang. Er was maar 1 balie van Icelandair open. We hadden de medische mondkapjes op die we voor deze reis vanuit Duitsland hadden besteld en vermeden verder zoveel mogelijk drukte. We vertrokken wat later dan gepland maar de vlucht verliep verder voorspoedig. Noice canceling koptelefoon op met eigen muziek vanaf de mobiel die via de USB aansluiting naast het schermpje aan de lading lag.
Vlak voor de landing zagen we tientallen walvissen in zee. We hoorden later dat dit mogelijk “pilotwhales” zijn geweest. Wel een heel mooi gezicht. Op het vliegveld van Keflavik konden we gevaccineerd en wel zo doorlopen. Ons vaccinatiebewijs was in orde. De taxi van Go Campers was iets later. De chauffeur vertelde ons wat interessante dingen, zoals over de opvallende en massaal vertegenwoordigde Alaska lupine bloemen die eigenlijk pas sinds ca. 1920 zijn geïntroduceerd. Via bacteriën op de wortels brengen ze stikstof in de bodem waardoor deze vruchtbaarder wordt. Op zich wel lekker met al die lavavelden maar velen hebben ook een hekel aan deze exoot.
Bij Go Campers kregen we onze campervan. Een Dacia Dokker met matras achter de voorstoelen en daarboven aan de achterkant een stelling met bergvakken waarin boxen stonden met kook- en eetgerei. We hadden als extra een koelbox, twee stoelen en een tafeltje bij gehuurd en kregen er bij navraag ook een jerrycan voor water bij. De eerste werd gevuld en bleek bij het kraantje te lekken. De tweede was wel waterdicht. We meenden dat we slaapzakken moesten huren maar omdat onze campervan geen verwarming had, zaten die er toch bij. Anke had al geregeld dat we slaapzakken van AFS IJsland mochten lenen dus nu hadden we vier slaapzakken. Later bleek tijdens een paar koude nachten dat dit niet verkeerd was. We kochten ook nog een vol gasflesje. Bij de sleutels van de campervan zaten twee druppels. Eén voor korting bij de Orkan tankstations en een voor korting bij N1. Voor de laatste kregen we ook een boekje met coupons voor gratis koffie.
We installeerden onze eigen splitter met USB aansluitingen, GPS hud en 12-120 volt omvormer van 300 W. plus twee usb aansluitingen en hebben de binnenspiegel zo gezet dat we tijdens het rijden elkaar in de ogen konden kijken. Je kon ‘m anders toch niet gebruiken en zo konden we toch af en toe een knipoog geven….. Als eerste deden we wat inkopen bij de Bonus die om de hoek zat. Samen met de Kronan en de Nétto zijn dat zo’n beetje de goedkoopste supermarkten van redelijk duur IJsland. We haalden o.a. bananen, brood, jam, chocopasta, pasta, eieren, muesli en crusli en natuurlijk Skyr. De melk die Aafke kocht, bleek later karnemelk te zijn. Melk zit in een geel of blauw pak; karnemelk in groen. We kopen er nog twee koelelementen naast de twee die Go Campers bij de koelbox levert maar die stonden op de vriezer in plaats van er in. Dat heeft Hank even hersteld voor volgende kampeerders. Voor de aangebroken zakken crusli en muesli hadden we trouwens vanuit Nederland een pak 3 liter ziplockbags mee genomen. Dat bleek ideaal. We hadden ook voor hikes een paar grote fietsbidons mee, en drie kleine knijpflesjes geconcentreerde ranja. Zo konden we ook tijdens het rijden af en toe wat drinken.
Hierna reden we naar het huis vlak naast de binnenstad van Reykjavik waarin Anke een jaar haar kamer heeft gehad. Anke zelf navigeerde ons het laatste stukje via Whatsapp videobellen. We hadden haar IJslandse SIM-card in onze oude Galaxy S7 edge gezet en hier samen met Anke voor zo’n 50 euro 250 GB data bij gekocht. Deze mobiel gebruikten we om online te navigeren en als hotspot voor de eigen mobiels. We hadden in de campervan op splitter en omvormer 4 usb poorten om steeds de drie mobiels te laden en een powerpack waarmee de mobiels de avond en nacht door kwamen als de auto stil stond. Aan de omvormer hing een Canon acculader waarmee de Eos 7DII met z’n twee accu’s de hele vakantie steeds ruim voldoende stroom had.
Bij Anke’s huis werden we opgewacht door Anke’s AFS collega en vriendin Nathalie uit Tsjechië die ons twee slaapzakken van AFS gaf en nog een halfvol gasflesje. Natuurlijk keken we ook nog even binnen. Hierna vertrokken we naar camping Sandgerdi. We wilden eerst zien hoe het er daar uit zag voordat we bij onze kennissen Kalli en Anna in Keflavik op bezoek zouden gaan. We hadden hen in 2019 gesproken en via Whatsapp een paar leuke foto’s gestuurd en het contact is daarna wat blijven hangen. Toen we meldden weer naar IJsland te komen, nodigden ze ons uit. Echt aardige mensen die IJslanders. De camping had geen hek of beheerder. We hebben eerst nog even snel de campervan en onze bagage wat geordend. Voor de reis hadden we onze kleding over de twee tassen verdeeld voor het geval (vanuit de USA wel eens gebeurd) er een tas de vlucht mist maar nu konden alles weer overzichtelijk verdeeld over elk onze eigen tas met kleding. Bij Kalli en Anna aten we heerlijke lasagne en hebben we gezellig bijgepraat. Kalli is oud-visser die op een bepaald moment heeft besloten op de wal te willen werken. Toch had hij bijzondere verhalen zoals die keer dat hij twee walvissen met hun staart zag “tennissen” met een dikke boomstam en dat orka’s domme beesten zijn die metershoog kunnen springen maar zielig met de kop boven water liggen te piepen als ze worden ingesloten door een net.
Terug op de camping vonden we een mooi plekje en gingen we onze eerste nacht in de campervan in.
Zondag 11 juli, vulkaan en eerste stukje zuidkust:
We hebben lekker maar kort geslapen. Zo zijn we om half 5 al gaan douchen. In Nederland was het op dat moment half 7 dus wat dat betreft een heel normale tijd voor ons. We zijn gaan ontbijten naast de campervan en vertrokken. We hebben geen beheerder gezien en er werd dus geen nacht van de Campingcard afgeboekt. Dat schijnt vrij normaal te zijn. We reden via de kust naar Grindavik door een mooi gebied met veel visdiefjes, weidevogel en bloemen. Bij Grindavik hebben we gevraagd hoe we het beste bij de vulkaan Falgradalsfjall konden komen. Langs de weg richting Selfoss bleek links een grote nieuwe parkeerplaats te liggen. Je kon er via een QR code 1000 Kronen (€ 6,70 volgens de QE app) parkeergeld betalen en dat vonden we alleen maar fair gezien de aanleg van de parkeerplaats voor bezoekers aan de vulkaan. In de eerste dagen van de eruptie stonden er auto’s geparkeerd tot voorbij Grindavik en hadden mensen al 10 kilometer gelopen voor ze de heuvels in konden. Het moet veruit de langste file ooit op IJsland geweest zijn.
In het begin konden mensen vlakbij de eigenlijke eruptie komen maar nu de vallei vol ligt met deels rokende en gloeiende lava, is er een trail over de heuvels die begint met een pittige klim. Rond een antenne met webcams en computerkasten kun je in de krater kijken, maar er zat nogal wat nevel tussen. We hoorden ‘m wel bulderen. Op dat moment ging de vulkaan ongeveer om het kwartier. Omdat het pad nog verder ging, zijn we een eindje door gelopen en hebben we iemand gevraagd die ons tegemoet kwam of het de moeite waard was. De man liet foto’s van goed 15 minuten verderop zien en dat was meer dan genoeg reden om door te lopen. We kwamen op een heuvel te zitten en zagen de vulkaan vuur spuwen. In de verte zagen we gloeiende lava stromen. Af en toe was het mistig maar een paar keer was de mist op het goede moment grotendeels weg. We moesten wel een waasje uit de foto’s filteren maar het was echt heel bijzonder. Hank nam een stuk nieuwe lava met mooie kleuren mee voor op de vensterbank thuis.
De terugweg naar de auto was het flink drukker op het pad. Veel mensen zonder geschikte kleding en schoeisel voor dit ruwe terrein. In totaal hadden we ongeveer 10 km. gelopen. Op de P was inmiddels de snackwagen open gegaan. We kochten twee hotdogs een een patatje om te delen. Lekker warm en inmiddels wel verdiend.
Kijkend op onze kaart besloten we door te rijden naar Hella waar zich een camping bevond die was aangesloten bij de Campingcard. Diljá had voor de volgende dag (met korting) tickets voor ons gekocht voor de veerboot naar Vestmannaeyjar (Vestman eiland) waar zij met haar gezin woont. Diljá was AFS uitwisselingsstudent in het gezin van Aafke’s oom Wim en tante Rika in Sellingen en bezocht in haar uitwisselingsjaar zelfs nog onze bruiloft (19 april 1991). We hebben haar sindsdien een paar keer terug gezien in IJsland en Nederland. Hank had ondertussen onder voorbehoud van onze flexibele planning gemaild met de mensen van de ribtours op het eiland dat we bij Diljá op bezoek gingen en of maandag een tour beschikbaar was. Eerst kregen we mail terug dat alles vol was maar later bleek dat ze met Diljá hadden gebeld en toch een mogelijkheid hadden gevonden.
De camping in Hella was een groot veld met een gebouwtje met voorzieningen. Helaas waren er geen douches. We aten er Adventurefood Pasta Bolognese met Skyr na en besloten de dag met een slokje Jim Beam Bourbon Whiskey uit de fles die we in Nederland hadden mee genomen. Drank is in IJsland ruim twee keer zo duur als bij ons. We zijn geen grote drinkers maar een slaapmutsje aan het einde van een mooie dag is soms wel lekker. De campingbeheerder kwam langs om een nacht van onze campingcard af te boeken. Hij had haast want hij wilde de finale van het EK voetbal zien. Wij hebben een stukje via de livestream op de mobiel gezien maar besloten het er bij te laten. We riepen nog een keer “Forza Italia!” en zagen de volgende dag dat het geholpen had. Football didn’t come home.
Maandag 12 juli: Vestmannaeyjar:
We stonden vroeg op zodat we op tijd bij de veerboot naar Vestman Island waren. De campervan lieten we op het vasteland staan. Wat overigens ook een eiland is, maar dat terzijde. Diljá pikte ons op. We gingen meteen puffins kijken want het weer zou minder worden. De allereerste foto van een puffin werd later de foto op de voorkant van onze hallmark kaart naar ouders, oom Jan en Gré. Het weer werd daarna te slecht voor de ribtour. Het is niet anders. We deden een boodschapje en Aafke pinde wat geld om Diljá de tickets voor de veerboot te betalen en wat kleingeld voor campingdouches op zak te hebben. Bij het Klettur Oily tankstation van Diljá’s familie haalden we hun heerlijke hotdog. Bij Diljá thuis aangekomen, gaven we haar de fles curry die we net zoals in november 2019 voor haar hadden mee gebracht. Ze is er gek op maar het is in IJsland niet te koop.
Toen het weer even iets opklaarde, bezochten we nog wat mooie plekjes aan de kust en zagen we nog wat puffins. De jongen vliegen in augustus uit. Veel vliegen naar het licht van het dorp de verkeerde kant op. Vrijwilligers verzamelen ze en werpen dozen vol jonge puffins in zee waar ze horen. We doen het daarna even rustig aan, eten uiteraard vis op het eiland dat draait om de visvangst en plonzen ook nog even de jacuzzi in. We voelen ons hier echt thuis!
Dinsdag 13 juli, de zuidkust:
We staan op tijd op om de eerste boot te halen. Diljá’s zoon Jon is net terug van een nacht werken op de visfabriek. Hij wil wat extra verdienen dus zijn werk in de telefoonwinkel in Reykjavik is even op pauze gezet. Dochter Tara hadden we de dag van aankomst al gezien. Echtgenoot Inky zit met zijn vissersboot op zee. Na ontbijt met Skyr en thee brengt Diljá ons naar de boot. We rijden de zuidkust af naar het oosten en zien als eerste de bekende waterval Seljalandfoss, waar je achterlangs kunt lopen. Omdat we dit al eens hadden gedaan, houden we het nu op een fotootje vanaf de parkeerplaats. Ook bij Skogafoss waren we al eens eerder. De trap omhoog (waarna je ook nog verder kunt lopen naar een andere serie watervallen die de meeste mensen missen) laten we voor wat het is. We maken een paar fotootjes beneden en rijden naar het er naast gelegen Kverufoss. Dit is een fraaie waterval aan het eind van een mooi klein dal.
Ergens rond deze watervallen, rijden we ook langs het BH-hek. In november 2019 zetten we dit nog op de foto maar nu waren alle BH’s verdwenen. Men zegt dat het op dit stuk weg te gevaarlijk werd dat toeristen stopten op foto’s te maken. Dus kon Aafke haar BH gewoon aan houden.
De volgende stop was Reynisfara beach. Een zwart strand met mooie rotsformaties in zee en een grote wand basaltzuilen. Grote borden waarschuwen voor onvoorspelbare gevaarlijke golven. Op YouTube staan veel filmpjes van toeristen die er in zee gesleurd worden. Maar wij stapten weer droog in onze auto en reden verder richting Vik.
In Vik stopten we eerst bij de Icewear store. Hank kocht er een muts die past bij de Icewear trui die hij in november 2019 kocht en haalde twee borrelglaasjes van het noorderlicht op IJsland en twee tinnen bekertjes van IJsland. Zo hoefden we de rest van de Jim Beam niet als bodempje uit de plastic theebeker te drinken. Op aanraden van Anke stopten we bij Scool coffee; een oude Amerikaanse schoolbus die was ingericht als knusse koffiebar. Na drie pogingen om te tanken bij Orkan was het de vierde pomp waarvan de zuil niet in storing ging bij het invoeren van de betaling.
De volgende stop was een mooie kloof: Fadragjulfur. We raakten er in gesprek met een jong Nederlands stel en voor we het wisten ging het even over coronabeleid in Nederland, en de ergernis daarover die je als HB’er extra voelt omdat je meer overziet en anders denkt. De term was spontaan tussen neus en lippen door gevallen en hij, Cas, bleek ook HB te zijn. Een feest van herkenbare verhalen en ervaringen en we noteerden elkaars 06. Altijd fijn om met mensen te praten die snappen wat het voor je betekent.
Na een reis door de eindeloze met mos begroeide lavavelden en onafzienbare paarse velden vol lupine, parkeerden we om de klim naar Svartifoss te maken. Een mooie in basaltzuilen gelegen waterval. We maakten een kort omwegje terug naar beneden. Bij het gletsjermeer Fjallsárlón zagen we mensen in een rib langs de machtige gletscher varen. Het volgende gletsjermeer was Jökulsárlón. We zagen er minder ijsbergen dan in november 2019 maar wel een zeehond.
Ook op Diamond beach lag flink minder ijs. Er liep een gepanikeerde man te zoeken naar zijn autosleutels die hij op het zwarte strand kwijt was geraakt. We namen ons voor nog beter op te letten om de autosleutels consequent veilig op te bergen. Steeds op dezelfde plek achter rits of drukknoop op een plek waar geen andere dingen zitten die je nodig hebt. We reden langs de uitlopers van de gletsjer door naar Höfn en zagen ook fietsers. Zelf zijn wij ooit naar Tirol gefietst maar dit vonden we toch van een andere orde. Zulke lange stukken hetzelfde, weer en wind, lange klimmen en op wegen met nauwelijks fietspaden. Áls we er al aan zouden beginnen, dan toch echt met een fluor shirt, jack of hesje aan en met fel knipperend LED licht achterop. Wij namen bij het inhalen van fietsers altijd maximaal afstand. Bij de N1 hebben we getankt en fish & chips gegeten. Gratis koffie er bij na inlevering van een coupon. Bijna hier tegenover lag een grote camping. Deze was niet aangesloten bij de Campingcard maar een andere camping lag te ver weg of terug. Dus wordt dit de enige overnachting die we moeten afrekenen.We betaalden, vonden een mooi plekje en ruilden er onze inmiddels ontdooide koelelementen om voor een bevroren stel. De mogelijkheid om koelelementen in te vriezen of om te ruilen vonden we in het algemeen te beperkt tijdens onze reis. Daar gaan we de organisatie achter Campingcard nog een keer over tippen. ’s Avonds laat zien we dat Cas en Malou ook op de camping zijn aangekomen. Wij zijn toe aan een slaapmutsje Jim Beam maar zij moeten nog eten. In tegenstelling tot destijds in november kun je nu lange dagen maken want de nacht bestaat uit een paar uurtjes lichte schemering ergens tussen grofweg 1 en 3 uur. Je ziet rond middernacht kinderen op de camping spelen. Hoe dan ook gaan wij naar bed. Onze bagage en de klapstoeltjes gaan voorin de auto en de dekens en slaapzakken worden neergelegd. Mummie-slaapzakken zijn niet of lastig aan elkaar te ritsen tot een tweepersoons dus doen we het anders. Twee opengeklapte slaapzakken van Go Campers overlappen elkaar op het matras iets waardoor wij er fijn bovenop tegen elkaar aan kunnen liggen zoals we gewend zijn. Ook bovenop laten we ze overlappen. De AFS slaapzakken leggen we er nog als extra laag overheen. Deze nacht is dat wel nodig want die nacht daalde het kwik tot een graad of twee. Daarom zetten we de koelbox vaak ’s nachts naast het achterwiel van de campervan.
Woensdag 14 juli: de oostkust omhoog:
We worden ’s ochtends wakker van een vogel op de auto. We staan op een veldje langs een soort lagune die ons aan de Waddenzee doet denken. De steltlopers die er voedsel zoeken ook. We zien deze vakantie veel meer vogels dan toen in november. Wulpen, grutto’s. tureluurs en ook heel veel sterntjes en andere gevederde vriendjes. Er vloog zelfs een keer een uil voor de auto langs. We koken zoals elke ochtend twee eitjes, drinken een kopje thee en eten crusli (Hank) en muesli (Aafke) met Skyr. Voor we weg rijden, leggen we nog even twee zakjes uit Nederland meegenomen oploskoffie amaretto neer op het tafeltje bij de campervan van Cas en Malou. We rijden de Ringroad weer op en pakken net voor de tunnel de gravelweg rechtsaf naar Stokkness. We zijn inmiddels verder gekomen dan in november 2019, toen we tot in Höfn zijn gekomen. Het is prutweer. We doen de regenpakken aan en zien een vuurtoren, de zee, mooie rotsen, zeehondjes en zetten zelfs met de 600 mm. lens een walvis op de foto die we vanaf de wal zien. Later blijkt dat een bultrug te zijn. We lopen op een zwart strand met zwarte duintjes voorzien van groen helmgras. Er staat ook een filmdecor van een Vikingdorp waar we even doorheen lopen.
We draaien even later rechtsaf de Ringroad 1 op, gaan de tunnel door en vervolgen onze route langs een kust met mooie uitzichten. Bij Djúpivogur zien we reusachtige eieren om de haven staan. Als we bij een waterval even van de weg af draaien, komen we toevallig Cas en Malou weer tegen. We besluiten even verderop om niet de gravelroad door de bergen te pakken maar ook niet de omweg langs de kust te blijven volgen. Dat brengt ons op een gravelroad door een soort hoger gelegen, door bergen omzoomd dal. Vooral als we op het eind omhoog de bergen over moeten, levert dat een prachtig uitzicht op. Het weer klaart inmiddels wat op. We slaan bij het centraal gelegen Egilsstaðir rechtsaf want we zijn van plan om op de camping in Seyðisfjörður te overnachten. Dit is de plaats waar de veerdienst naar het Deense Hirtshals aankomt en vertrekt. Deze hadden we ook nog overwogen. Maar in onze eigen Avensis rijden en slapen met de dakkoffer bovenop op de boot via de Faroer eilanden werd ons domweg te kostbaar en kost ook extra dagen. Bovendien raadde Anke het ons niet aan met alle gravelwegen die we onderweg tegen zouden komen.
We reden via een hoog geleden gletscherachtig landschap met sneeuw, ijs en water omhoog en weer naar beneden. We zagen een groot cruisechip liggen maar weten achteraf niet of dat nou de veerboot was of een ander schip. De veerboot zou namelijk de volgende ochtend vertrekken en het schip lag er de volgende ochtend niet meer. De camping was overvol met vooral Duitsers in campers, met caravans en auto’s met een tent op het dak. Op een bepaalde plek stonden ze in parkeervakken naast elkaar als was het bij de Albert Hein. Niet echt aantrekkelijk dus maar gelukkig vonden wij een klein veldje waar je nog enigszins een campinggevoel kreeg. We liepen kort het dorpje in en maakten wat foto’s op de beroemde Rainbow Road voor het kerkje. We deden in de lokale supermarkt een paar kleine boodschapjes, waaronder kipfilet. In de regen kookten we rijst met kip in IJslandse chicken tonight, die we op aten achter het dashboard. Daarna gingen we maar op tijd naar bed. Volgens ons zijn we op deze dag Hank’s Serengeti zonnebril kwijt geraakt. Die heeft hij vrijwel altijd op achter het stuur maar zet hij buiten bij regen op het voorhoofd vanwege de spetters. Met de cap van het regenpak op het hoofd is dat waarschijnlijk ergens mis gegaan. Om knijpoogjes bij het rijden te vermijden heeft hij de verdere vakantie de Serengeti uit Bali van Aafke gedragen en heeft zij bij de N1 in Egilsstaðir een merkloze zonnebril gehaald.
Donderdag 15 juli, Stuðlagil en Hengifoss
Achteraf bezien toont deze dag een onlogische route maar het weer dwong ons tot prioriteiten die niet noodzakelijkerwijs logistiek voor de hand lagen. We hadden prima geslapen en na het standaard ontbijt van eitje, thee en Skyr met crusli dan wel muesli deden we eerst een ochtendloopje. Zoals al geschreven was het grote schip dat we de dag ervoor zagen, verdwenen maar wel werd alles bij de veerterminal gereed gemaakt voor de veerboot. De eerste auto’s stelden zich al op. Omdat het op Rainbow road nu mooi rustig was maakten we er nog een paar foto’s. Al dan niet toevallig had Hank de regenboogonderbroek van American Eagle aan die we ooit in Amerika hadden gekocht, gewoon omdat we wel van een beetje kleur en afwisseling houden. Van ons mag iedereen zijn wie en hoe die wil dus we vonden het wel een leuk statement om even in de onderbroek op deze weg op de foto te gaan. En toen liep daar net een mevrouw bij een huis maar omdat we elkaar toch niet kennen en het sowieso in onze ogen nog best wel fatsoenlijk was, hebben we gewoon de foto gemaakt. Ze kon er wel om lachen.
Op naar de puffins. Volgens Anke moesten we daarvoor naar Borgarfjörður Eystri. Dat was na de tocht over de hoog gelegen winterwereld richting Egilsstaðir rechtsaf en een klein uurtje naar het noorden. Daar weer een berg over en het fjord in rijden, het dorpje door en eindigen bij een vissershaventje met grote rots er naast. Daar bleek het inderdaad vol met puffins. Op een gegeven moment is Hank gestopt met foto’s maken. Hij wilde alleen nog heel graag een mooie foto van een puffin met een rij visjes in de snavel. Deze puffins echter komen vanaf zee vliegen, landen voor hun hol en zijn een halve seconde later verdwenen. Toen kwam er een puffin met visjes aan die rustig ging zitten, zich eens omdraaide, een eindje verder liep en zich weer van alle kanten liet zien. Hij poseerde echt voor ons. Hank heeft soms het gevoel dat zijn vader er invloed op heeft dat er zo vaak mooie momenten in de natuur zijn. Hoe dan ook: we hadden de foto en konden weer onderweg.
In Egilsstaðir hebben we de campervan bij de N1 afgetankt en brood gehaald, plus skyr en bij gebrek aan bevroren koelelementen een zak ijsklonten. En natuurlijk ruilden we twee coupons in voor een lekker bakje koffie-to-go. Het was mooi weer maar we wisten niet voor hoe lang en we vonden de Stuðlagil canyon belangrijker dan de Hengifoss waterval. Daarom reden we daar het eerst heen. Na een tijdje op een asfaltweg sloegen we linksaf een gravelroad op. Afstand van de voorganger hielden we niet alleen vanwege opspattend gravel en het feit dat we ruitschade niet verzekerd hadden, maar ook vanwege de enorme stofwolken. Alsof het hier niet geregend had. We kwamen aan bij een parkeerplaats met twee bruggen: een historische en een nieuwe en zouden bijna parkeren om naar Stuðlagil te lopen. Toen zagen we dat het pad voorbij de (nieuwe) brug verder ging en zijn we toch maar door gereden. Dat pad was een flink stuk slechter, maar geen F-road dus we mochten er rijden. Pakweg 2,5 kilometer verder was er opnieuw een parkeerplaats en daar parkeerden we. Een T-shirt en hemdje waren vandaag genoeg dus hebben we ons goed ingesmeerd met zonnebrand en zijn we gaan lopen. Na zo’n 2,5 kilometer waren we bij een prachtig diepe kloof met basaltzuilen en blauw water. We hebben we wat rond gelopen en veel foto’s gemaakt. Het was dan ook een prachtige plek.
Op de heenweg hadden we op een paaltje een mooie blauwe North66 muts zien hangen. Die hing er op de terugweg nog. Wij zijn best lang in de canyon geweest en naar onze eerlijke inschatting zou de eigenaar ‘m vast niet meer halen. Omdat we ‘m dan liever zelf een nuttige bestemming gaven dan een willekeurig ander iemand, hebben wij ‘m mee genomen. Om hygiënische redenen deden we ‘m in de zak met wasgoed. Karma sloeg later toe. Op weg vanaf de parkeerplaats hadden we medelijden met de mensen die hun auto bij de brug neer hadden gezet. Altijd je ogen open houden en na blijven denken dus. Dat scheelde toch 4 kilometer langs een stoffig paadje lopen, bovenop de ca. 5,7 kilometer die we sowieso al deden.
Omdat we nog tijd genoeg hadden, reden we de hele weg terug en sloegen we vlak voor Egilsstaðir rechtsaf naar Hengifoss. Deze waterval is bekend om zijn gekleurde aardlagen. Op het einde van de middag werd alleen de rechterkant nog wat door de zon beschenen dus mensen die ‘m optimaal willen zien, raden we aan rond de middag te komen. In een half uur á drie kwartier loop je naar boven. Naar beneden gaat wat sneller. We kwamen op het pad omhoog ook iemand in een AFS t-shirt tegen. Dat bleek een Italiaanse jongen uit Bergamo te zijn die zijn uitwisselingsprogramma iets eerder had afgebroken om met zijn Belgische gastgezin op vakantie naar IJsland te kunnen. De bofkont!
Bij Hengifoss spraken we een paar Duitsers die vertelden dat je ietsje verderop een weg met haarspelbochten omhoog kunt rijden naar een hoogvlakte waar je mooi uitzicht hebt op de Vatnajökul. Zo gezegd, zo gedaan. We maakten een paar foto’s, reden weer omlaag en besloten een brug over te steken om langs de andere kant van het water terug te rijen naar Egilsstaðir om daar de camping op te zoeken. Deze bleek echter overvol. Met wat goede wil hadden we de campervan wel ergens tussen kunnen drukken maar die wil was er niet. Dus reden we nog zo’n anderhalf uur door, opnieuw langs de afslag Stuðlagil maar dan door naar de camping in Möðrudalur. Dat bleek een heel leuk sfeervol plekje met een kerkje en gras op de daken in de middle of nowhere waar plek genoeg was om redelijk vrij te parkeren. We aten rijst met het restant van de kipfilet en een blikje mais. Daarna even een heerlijke douche waarvoor Hank bij het gezellige restaurantje 1000 kronen van de pinautomaat op Vestman eiland wisselde voor 10 muntjes van 100. Twee muntjes gaven een paar minuten warm water. Aafke had niet goed gelezen en meldde zich na het douchen in het restaurant om te vertellen dat de douche koud was. Tsja: met één muntje klopt dat. Op het kampeerveld liepen twee kleine geitjes en op een gegeven moment kwam er een vrouw uit een camper waarschuwen dat er één in onze campervan zat. Vanaf dat moment lieten we de deuren goed dicht. Deze avond ontdekte Aafke trouwens dat ze bij de Bonus naast Go Campers karnemelk had gekocht.
Vrijdag 16 juli, Dettifoss
Na het ontbijt vertrokken we van deze leuke camping. De westkant van de massieve Dettifoss waterval is de meest bezochte maar volgens Anke moesten we de weg aan de andere kant nemen.We kregen dat net te laat in de gaten dus reden we terug en belandden we op 30 kilometer gravelroad. Dettifoss toonde een imposante, massieve watermassa maar de Selfoss waterval na pakweg 2 kilometer stroomopwaarts lopen, was zeker zo mooi. Bij de campervan maakten we koffie en een broodje terwijl een groepje Amerikanen hun Dacia Duster met veel gekraak met de voorkant van een groot rotsblok wisten te drukken. Omdat de gravelroad wegens onderhoud voor doorgaand verkeer na Dettifoss was afgesloten, reden we de deze 30 kilometer terug en reden we kort daarna opnieuw langs Dettifoss maar dan van de andere, de meer toeristische kant. Inderdaad was de oostzijde mooier.
We vervolgden onze weg naar het noorden op weg naar Ásbyrgi. Daar bevindt zich een soort bijzonder hoefijzervormig dal tussen rotsformaties waar volgens de verhalen het paard van een god had gestapt. Het regende echter flink dus hebben we ons vanuit de auto proberen voor te stellen hoe het was maar niet een uur lange wandeling gemaakt. We hebben er wel getankt. Dat deden we steeds als de brandstofmeter onder half stond want de afstanden in IJsland zijn groot, we kennen de auto niet en we hebben geen enkele behoefte om er zenuwachtig over te worden.
Via een mooie kustweg reden we hierna richting Husavik. Op last van Anke stopten we bij het Mánárbakki museum want daar was zo’n aardige man die zoveel vertelde en die zo’n leuke hond had. We gaven de oude man een paar porseleinen klompjes namens Anke (want die had ze destijds niet mee). Blijkbaar was dit een ander mannetje want die snapte er niks van en vertelde niet heel erg veel . Maar hij was wel erg aardig en we kwamen er niet met goed fatsoen onderuit om door het museum te lopen en dus ook de entree van 1000 kronen per persoon te betalen. Bijna 15 euro down the drain maar ach: het verhaal is ook wat waard.
Bij het binnen komen in Husavik speelden we vanaf de mobiel het mooie nummer van de Fire Saga. Daarmee had IJsland het echte Songfestival kunnen winnen, zo denken wij. We informeerden ons bij Gentle Giants whale tours naar de mogelijkheden voor een walvisexcursie. Omdat we via Anke’s IJslandse mobiele abonnement bij Nova in Akureyri een whaletour met 2 voor de prijs van 1 konden maken, kregen we hier 10% korting aangeboden. Omdat Husavik dé plek is en we de ribtour van Vestman eiland al gemist hadden, kozen we voor de ribtour maar dan voor zondag in plaats van zaterdag. Het weer voor zaterdag leek niet zo geweldig en zondag zou het een heel stuk beter zijn. We aten aan de haven fish & chips en reden een kwartiertje door naar Camping Heiðarbær met zwembad en hottub. En we laten er twee van onze vier koelelementen invriezen. Het is hier een geothermisch gebied. Aan de overkant van de straat staan kassen en komt stoom uit de berg. Aafke neemt even de tijd om een knoop van haar IJslandse wollen vest vast te zetten met het reissetje naaigerei. We gaan even plonzen in het zwembad en praten in de hottub met mensen uit Polen. We horen deze vakantie veel talen: naast natuurlijk IJslands veel Slavische talen, Spaans Italiaans, veel Duits, Frans en eigenlijk weinig Nederlands. Als Aafke ’s nachts nog even naar het toilet gaat, ziet ze de zon boven de berg uit komen.
Zaterdag 17 juli, Godafoss, Mývatn area:
Als we opstaan, is het koud. We doen zelfs de handschoenen aan. We rijden eerst naar Godafoss. Deze waterval heet zo omdat een bekerende priester heel lang geleden IJslandse godenbeelden in deze waterval heeft geworpen. Onderweg genieten we van de mooie landschappen. In de auto is het lekker warm in de zon. In de verte zien we mist en wolken. Prachtige uitzichten in dalen. Aafke noteert voor het blog gele paaltjes en schaapjes langs weg, watervalletjes en veel groene velden. Als achtergrondmuziek draaien we via bluetooth de playlist met ~tig nummers van 2Steps from Hell. Deze epische muziek past prima bij het overweldigende IJslandse landschap.
Godafoss is een mooie waterval die we vanaf twee kanten bekijken. We zien een regenboog in de waterdruppels en hoe mensen onderin de kloof een grote forel (?) vangen. Daarna rijden we door. Grjótagjá is een ondergrondse grot met warm water in een lavaveld. Omdat de temperatuur sterk kan wisselen, mag je er niet gaan zwemmen, We zien wel iemand uitglijden en een natte voet halen. Een auto met Nederlandse jongeren staat met een lekke achterband en ze weten niet zo heel goed wat ermee te doen. Wachten op de garage? Hank leg hen uit hoe je eerst de wielmoeren licht los draait, dan de auto opkrikt bij het merkteken en na het wisselen kruislings de moeren aan draait. Dan kunnen ze in ieder geval weer verder.
Wij gaan naar geothermisch gebied Hverir. We doen de buff om en trekken deze over het gezicht vanwege de stank van rotte eieren. Later horen we dat je nog iets verder kunt rijden en dan aan de andere kant van de doorgaande weg een gravelroad in kunt slaan naar en vers geothermisch en nog rokend lavagebied. Dus voor de liefhebber of een andere keer…. Als we de stank zat zijn, rijden we naar de Hverfjall krater. Deze wandeling van 4,4 kilometer blijkt een ware 360 graden uitzicht experience. Het is inmiddels helder en mooi weer en we hebben prachtige uitzichten rondom.
We vinden dat we het na deze wandeling en alles dat we in de afgelopen dagen gedaan hebben, wel verdiend hebben. Dus gaan we naar Nature Baths Mývatn. Het is een soort Blue Lagoon maar kleiner en betaalbaarder. Het is er heerlijk. Als we dorst krijgen, neemt Aafke (de BOB) een Appelsin en Hank een Viking bier. We spreken een stel uit Reykjavik waarvan hij ook met AFS weg is geweest. Zij is een zeer aantrekkelijke dame. We proosten en als zij weer verder gaan, geeft ze een kushandje. Hank krijgt het er bijna warm van maar dat kan ook aan het hete bronwater liggen.
We horen Amerikanen spreken over hun plannen en geven hen een paar tips. Zij zijn wel eens in Nederland geweest. In Arnhem om precies te zijn want ze hebben veel interesse in de Tweede Wereldoorlog. Zij spraken daar een mevrouw die 8 was bij operatie Market Garden. Haar vader wilde de schuilkelder in toen hij de vliegtuigen hoorde die de zweefvliegers met troepen trokken. Haar moeder wilde in de keuken blijven omdat het eten op stond. Zij haalde hen over om toch buiten te gaan kijken want dit was anders. Toen het gezin buiten stond, viel er een dikke staalkabel waarmee de zweefvliegers gesleept werden na loskoppelen naar beneden en verwoestte hun keuken. Deze vrouw had dus als kind van 8 haar familie gered. Een bijzonder verhaal.
In het stoombad sprak een man ons aan omdat hij wat had opgevangen over onze plannen richting Landmannalaugar. Hij was er jaren gids geweest en gaf allemaal tips die door de vele moeilijke namen niet te onthouden waren. Maar aardig was het. Toen we uitgebadderd waren, reed Aafke de campervan voor de tweede nacht naar Camping Heiðarbær. Deze keer lieten we zwembad en hottub voor wat het was. We kwamen immers net uit de Nature Baths. We aten Adventure Food stamppot en ook een toetje van dit merk. Bij het eten nemen we trouwens altijd een glas water met een vitamine bruistablet. Het zijn vermoeiende dagen en een paar vitamientjes extra zijn dan vast niet verkeerd. Het glaasje Jim Beam noemen we niet altijd in de blog, slaan we ook wel eens over, maar smeert de keel wel lekker voor het slapen gaan.
Zondag 18 juli, Husavik whaletour
Na opstaan en ontbijt zijn we mooi op tijd onderweg. We komen zelfs op tijd om met de eerste ribtour mee te kunnen, maar die blijkt al vol dus we houden het bij de oorspronkelijke afvaart van 09.30. We horen dat alle tours van gister zijn afgelast vanwege het weer. Het was dus een goede keuze om onze twee dagen om te gooien. IJsland vraagt om een flexibele planning en inspelen op /aanpassen aan de omstandigheden en accepteren dat het soms anders loopt. Onze gids blijkt een Nederlander met de naam Koen. Hij is in IJsland blijven hangen toen hij dit werk kon gaan doen. Een oud-visser vaart de rib. Wij vinden ons plekje op de voorste twee stoelen. Uiteraard! Gewoon alvast een praatje met de schipper gaan maken tot de rest vanaf de andere kant van de straat aan komt lopen. Als eerste varen we langs een eiland met ongelofelijk veel puffins. In zwermen vliegen ze rond. Overal op zee schieten ze voor de boot weg. Op het eiland zijn twee mensen met een soort groot schepnet die proberen puffins te vangen. Dat mag twee weken in het jaar en ze schijnen prima te smaken. We weten niet of dat deze keer het doel ook is. Dat lijkt ons wat vreemd in het broedseizoen van een soort die, hoewel hier massaal aanwezig, ook een zeker mate van bedreigd wordt.
Dan gaan we op zoek naar walvissen. Die laten zich vandaag lastig vinden. Aan de overkant van de baai vinden we wel dolfijnen. Dan komt er bericht van de andere schepen dus varen we met gezwinde spoed die kant op. We kunnen een paar keer een bultrug bewonderen voor de tijd gaat dringen en de boot terug moet. Hij kan goed 50 knopen en we komen daar af en toe aardig in de buurt, zo ziet Hank op zijn Polar Vantage M. In totaal varen we net geen 60 kilometer.
We vervolgen onze weg door het mooie landschap rond Mývatn richting de hoofdstad van het noorden: Akureyri. Op advies van Anke nemen we een klein en mooi omweggetje om de tol van de saaie tunnel te vermijden. Dat is twee keer winst. We bezoeken het Christmas house / garden net ten zuiden van Akureyri. Je moet er van houden. Vooral Hank is er snel uitgekeken. We halen er wel een koelkastmagneet van de IJslandse Yulad voor de verzameling reismagneten en een potje lemonachtige chutney waarvan het proefje wel lekker was. In Akureyri zelf doen we wat boodschappen bij de Bonus. Bij het stoplicht zijn we wat laat om op de foto te kunnen zetten dat het stoplicht een hartje was. Ze wisten gewoon dat wij langs kwamen. Gelukkig moeten we opnieuw voor hetzelfde licht wachten.
In Saudarkrokur bevindt zich het Battle of Iceland museum met veel VR elementen. Anke heeft ‘m al twee keer gemist en ook wij hebben weinig geluk. We rekenen uit dat we bij aankomst nog een half uurtje hebben tot het museum al om 17.00 uur sluit. De volgende dag opent het museum pas om 11 uur. Een bezoek aan dit ene museum kost ons domweg teveel tijd dus rijden we door. We slaan nog wel even af voor het oudste Vikingkerkje van IJsland; het Víðimýrarkirkja in Skagafjörður.
Het is echt een pareltje dat via de status van cultureel erfgoed van de teloorgang gered kon worden. Als wij IJslanders waren dan waren we niet in de Gieterse punter maar daar getrouwd. De kroonluchter in het kerkje is in 1942 van Duitsland gekocht en waarschijnlijk roofkunst uit Nederland.
We rijden langs Blonduos waar Aafke even bij de kerk wil stoppen omdat die beeldbepalend is voor deze plek. Voor het licht uit de goede hoek staat er een lelijke container in de weg en voor de goede hoek staat het licht verkeerd. Deze heeft Instagram niet gehaald. We vervolgen onze route en navigeren op Hvítserkur. Volgens de Friend in Iceland app doet deze rotspartij in zee aan een draak denken. Volgens Anke is het meer een neushoorn. Wij gaan met Anke mee.
Op de gravelroad naar Hvítserkur rijden we kilometers achter een zeer voorzichtig rijdende camper waarvan de bestuurder vermoedelijk denkt dat elk gebruik van de buitenspiegels geld kost. Eindelijk bij een tegenligger, kunnen we er langs. We parkeren bij Hvítserkur. Als we een paar honderd meter verderop langs het klif zij afgedaald naar het keienstrand, zien we twee orka’s zwemmen. Hank haast zich terug naar de campervan om de grote lens te halen, maar we zien ze niet meer. Weer naar boven geklommen, treffen we een Nederlands echtpaar met twee jonge dochters die in eigen elektrische auto met de veerboot zijn gekomen. We vertellen hen om op te letten dat er in in zee orka’s kunnen zwemmen. Als we terug lopend naar de auto over de schouder achterom kijken, zien we een fonteintje in zee. We rennen terug en het blijkt een bultrug.
We rijden daarna via de gravelroad de landtong verder rond, zien veel groen met mooie rotspartijen en IJslandse paardjes. Aangekomen bij camping Hvamstangi eten we Knorr pasta carbonara die we in de Bonus bij Go Campers hadden gehaald. We kunnen echter de gebruiksaanwijzing niet lezen. Beginnen we nu met koud of heet water? IJslandse mensen in een camper naast ons kunnen het ook niet lezen want het blijkt Noors. Maar zij kent het product en zo kwam alles toch nog goed.
Maandag 19 juli, de Westfjords, Dynjandi:
Het wordt tijd om eens aan het thuisfront te denken. We sturen een ansichtkaart met vakantiegroet naar ma, heit en mem, oom Jan en Gré Koster. Dat doen we via Hallmark zodat de kaart er een dag later al is en niet pas weken na onze thuiskomst. We uploaden mooie foto’s, zetten de eerste puffinfoto van Vestman eiland voorop en een paar mooie andere aan de binnenkant. Als we later bij de bestelbevestiging kijken, zien we dat de voorkant slechts een stukje bloemetjes van de hele foto laat zien, zonder puffin. Een telefoontje naar Hallmark leert ons dat de kaart wel goed is, en dat blijkt later ook, maar dit is niet erg handig van Hallmark en dat hebben we ook doorgegeven.
We vertrekken naar de Westfjords en kiezen er voor vooral het zuidelijke deel te bekijken. Het kost ons gewoon teveel tijd om elk fjord in het noorden rond te rijden en dat is aan de zuidkant ook mooi. We zien veel aangespoelde houtstammen langs de kust en meteen al een zeearend vliegen. Ook hier veel visdiefjes en we stoppen even bij een kolonie om er een paar mooie foto’s van te maken. Het zijn zo sportief-sierlijke vogeltjes.
In Broddanes zien we de nieuwe instagram hotspot van de Westfjords onstaan: Het dak van de regenboogschuur is aan de wegzijde al klaar. Aan de andere kant staat iemand de paarse baan te schilderen. Even later maken we een halve noodstop als er direct achter een blindhæd” (een bult waar je overheen rijdt zonder dat je de andere kant kunt zien) een groepje schapen op de weg staat. We zien ook schaapjes in zeewater staan. We zien mooie fjorden met blauw water en kwelderachtige gebieden. Dan slaan we rechtsaf om de Dynjandi waterval te bezoeken. We belanden op de slechtste weg tot dan toe. Stenen en gaten, kuilen, bulten in de weg. Geen begroeiing, alleen maar stof en stenen. Later wordt het landschap mooier en groener maar de weg blijft belabberd. En daar rijden dan ook gewoon auto’s met joekels van caravans over. Onze campervan doet het prima al klappert en rammelt alles wat los en vast zit. Koop nooit een gebruikte auto op IJsland.
Dynjandin is een prachtige waterval. Ze doet ons denken aan een bruidsjurk met veel laagjes. Al op de parkeerplaats zien we mensen met een spuitbus. “Is dat zonnebrand of insectenspray?” Dat laatste blijkt het geval. Of wij ook even mogen, en dat mag. We zien hier voor het eerste mensen met een muskietennet om hun hoofd lopen. We lopen langs andere mooie watervalletjes naar boven en zien bovenin ook nog een regenboog in Dynjandi. We zien mensen op een rots in het stromende water vlak voor de volgende trap klimmen voor een foto. De Darwin Award lonkt.
Als we rammelroad weer terug zijn gereden en onze weg naar het westen vervolgen, komen we langs Reykjafjardurlaug; een geothermisch buitenzwembad in de middle of nowhere. Daar moeten we natuurlijk even in badderen. De Kitesurfponcho is toch niet voor niks mee gekomen. Later horen we dat 20 meter naast het bad een beek loopt waarin je ook heerlijk kunt relaxen. Opnieuw: voor de liefhebber die dit leest of een volgende keer. We eindigen de dag bij Camping Bildutatur. We staan op een prachtige plek aan een fjord. De camping heeft wasmachine en droger. We hadden babyshampoo mee omdat je daarmee je haar, de vaat en je kleding kunt wassen maar er is gewoon waspoeder. De zak wasgoed wordt geleegd en terwijl de wasmachine draait, maken wij een wandelingetje. Het is een klein vissersdorpje met ook enig verval zo links en rechts. ’s Avonds ligt het in de schaduw van de kliffen / bergen. Het zeemonsters museum is om 18.00 uur dicht.We bekijken het haventje en de zelfgebreide truien die een mevrouw in een partytentje naast huis te koop aanbiedt. Bij een winkeltje kopen we twee appelpunten voor vanavond. Maar eerst Adventurefood cashew nassi. Die smaakt prima. Aafke brengt de koelelementen naar de vriezer van de campingreceptie en doet de was in de droger. Hank waarschuwt nog voor de eerder gevonden 66North muts maar karma strikes. Aafke ziet ‘m pas als ze de droger weer leeg trekt. Misschien dat ‘ie nog past als je een heel groot hoofd hebt, maar alle rek en vorm zijn verdwenen. Behalve een appelpunt bij de koffie vullen we deze avond de Noorderlicht borrelglaasjes voor de laatste keer met Jim Beam. Dan is de fles (0,7 liter in de actie bij de Sligro gekocht) leeg. Proost! En weltrusten!
Dinsdag 20 juli, Hotpods en veerboot:
We slapen heerlijk aan het grootste fjord van IJsland. Hank is als eerste wakker. Aafke krijgt haar thee op bed. We ontbijten en halen de twee bevroren koelelementen bij de receptie op. We rijden eerst kort het dorpje in om te tanken en koersen daarna op de Pollurin hotpod. We zijn mooi vroeg en blijken er alleen te zijn. De badkleding kunnen we dus nog even droog houden . Het is heerlijk water met een prachtig uitzicht het fjord in.
Dan horen we ineens een auto over de gravelroad aankomen en omhoog draaien. Het blijkt een groene Nederlandse VW camper. Terwijl Aafke snel haar badpak aanschiet, draait de camper om en rijden ze weer weg. Jammer: voor niks de badkleding nat.
Even later doen we in het wat grotere plaatsje Patreksfjörður een paar boodschapjes. IJslandse hotdogworstjes, klein flesje coctailsaus, een bakje gare en voorgesneden stukjes kip en twee blikjes bier. De mevrouw van de winkel vraagt of we wel weten dat dit alcoholvrij is. Voor echt bier moet je twee deuren verder naar de slijter. Alcohol mag niet in een supermarkt verkocht. Dus doen we dat. We halen twee blikjes gewoon IJslands bier, één Viking bier en ook nog een roze blikje met een drankje waar Viking op staat. Zo kunnen we ons beide Viking voelen. Hierna rijden we verder westwaards naar Látrabjarg. Dat is het meest westelijke punt van IJsland, en in feite dus ook van Europa. Of telt Groenland dan mee? We komen nog langs een Noors vissersschip dat gestrand ligt in de rand van een fjord en kijken buiten bij een museum waar buiten een vliegtuig van de US Navy staat. De man van het museum is erg aardig maar we kiezen er toch niet voor het museum te bezoeken.
Onderweg zien we nu ook witte zandstranden en duinen van wit zand, Voor ons heel normaal; op IJsland heel bijzonder. Bij Látrabjarg is het koud, nevelig en winderig. We zien er puffins, alken en meeuwen. Het is een tot 400 meter hoge hoge klif en er staat een vuurtorentje. Nadat we er even rond gelopen hebben, maken we in de luwte van de campervan een lekker warm broodje hotdog met coctailsaus. Lekker!
We zijn al twee dagen aan het mailen met de veerdienst tussen de Westfjords en Snæfellsnes want hun site is voor ons vrij onduidelijk als het gaat om vertrektijden en reserveren. De telefoon wordt niet opgenomen. We hebben per mail laten weten graag dinsdag met onze campervan en twee personen naar Snæfellsnes te varen en delen het kenteken en onze namen. Uiteindelijk is de vertrektijd helder en vragen ze of ze moeten te reserveren. Dat vinden wij prima. De bevestiging die we deze ochtend krijgen, spreekt echter over donderdag. Dus moeten we er weer achteraan. Deze keer wordt de telefoon wel opgenomen en zo is ook dat geregeld. De boot vertrekt om 18.15 uur vanaf Brjánslækur, stopt onderweg bij het vogeleilandje Flatey en vaart dan door naar Stykkishólmur op IJslands schiereiland Snæfellsnes. De totale overtocht duurt ongeveer drie uur. Sommige mensen, veelal vogelaars, overnachten op Flatey en vervolgen de overtocht een dag later. Hun auto wordt dan aan de overkant klaar gezet want die gaat bij Flatey niet van boord. Wij willen uiterlijk half zes bij de veerboot zijn. Dat geeft ons tijd om de laatste twee hotpods in de zuidelijke Westfjords te bezoeken.
Maar eerst stoppen we nog even bij een wit strand. Een paar minuten de neus in de wind en verder naar de tweede hotpod van vandaag. Dat blijkt een soort zwembassin aan de kust met daaronder nog een in ruwe steen uitgehouwen pool. We willen de boot niet missen dus besluiten tot een bliksembezoek. Hank is als eerste bij het kleedgebouw, vraagt netjes aan een paar mensen of hij er even langs mag, doucht, schiet in de zwembroek (ja dát is de volgorde op IJsland!) en plonst het bad in. Als Aafke aan komt lopen, hoort ze dan ze moet betalen. “But my husband is already in there!” “Yes, he was fast!” waarna Aafke voor ons beiden betaalde. Hank heeft later nog even netjes zijn excuses aangeboden en uitgelegd dat hij niet wist dat dit een betaalde hotpod was en dat zij er bij hoorde. En dat we een beetje snel wilden om de volgende hotpod en de boot te halen. Na een minuut of twintig reden we weer. Met de badslippers aan de voeten. Die hadden we ’s nachts ook steeds onder de schuifdeur van de campervan liggen voor nachtelijk toiletbezoek. Dat werkt toch makkelijker dan alle lussen van de bergschoenen.
De laatste hotpod , Hellulaug, was een natuurlijk bad. Heerlijk warm en pal aan de oceaan. We hebben er kort met z’n tweetjes gelegen voor er steeds meer mensen bij kwamen. Een Frans echtpaar, een Amerikaans gezin. Toen vonden we het mooi geweest. Hank liep nog even de zee in maar die was ‘m toch te koud. We kleedden ons weer aan en stonden een kleine tien minuten later redelijk vooraan in de rij voor de veerboot.
De veerboot bleek de oude veerboot tussen Harlingen en Vlieland te zijn. Mogelijk hebben we er al eens mee gevaren. We mochten redelijk als eerste aan boord. Aafke te voet en Hank reed als chauffeur de campervan aan boord. Hij mocht deze strak bakboord langs de rand tussen parkeren en moest de auto via het rechterportier verlaten. Boven in de salon had Aafke inmiddels een mooi bankje met verlengsnoer en meerwegstekker gevonden. We liepen wat achterop met het laden van alles. Daarom gingen we omstebeurt naar het restaurant benedendeks voor een hamburgermenuutje. Daar kwamen we bij de Nederlandse familie met de twee dochtertjes en hun elektrische Hyundai te zitten die we twee dagen eerder hadden ontmoet. Aangekomen op Snæfellsnes reden we een tijdje achter hen. Aafke maakte een paar mobiele foto’s van hun auto in het mooie landschap. Ze zijn waarschijnlijk wel te vinden met het werk dat we van haar gehoord hebben en de namen van hun dochters. We knipperden nog even naar hen toen wij afsloegen naar de boerderij van Bjarni en Gunna waar we hartelijk werden ontvangen. In november 2019 hadden we een AirBnb bij hen geboekt en hen leren kennen als AFS familie IN en OUT. Dan ben je meteen een soort familie dus hadden we een extra gezellig verblijf. In haar jaar in IJsland mocht Anke ook met hen mee schapen voor de winter uit de bergen halen. Nathalie was er kort geleden ook nog geweest en haar familie komt er een maand na ons. Ook Anke is er inmiddels alweer op bezoek geweest. Zij heeft er een geweldige indruk achter gelaten en blijft daar altijd welkom, zo werd ons benadrukt. We eindigden de dag gezellig in hun jacuzzi. In tegenstelling tot thuis was het badkledingdag. Helaas sneuvelde er een glas, zij het gelukkig aan de buitenkant. We hebben inmiddels een kunststof glazenset besteld en zorgen dat die hun kant op komt. Voor alles wat ze voor ons en Anke hebben gedaan. Dat is veel veiliger bij een jacuzzi dan echt glas.
Woensdag 21 juli, Snæfellsnes:
Snæfellsnes is een prachtig schiereiland dat ook wel klein-IJsland genoemd wordt omdat alle landschappen er te vinden zijn. Omdat Gunna nog wat in en rond huis te doen had, nam Bjarni ons mee op pad. Eerst reden we een oude weg door prachtige lavavelden waar we ook even stopten voor een paar foto’s en toen reden we naar een haaienfarm. Hier maken ze gefermenteerde haai. Dat is Groenlandse haai die heel diep leeft en soms als bijvangst naar boven komt. Vroeger in barre tijden was elk eten kostbaar maar dit vlees was giftig. Naar het schijnt omdat urine van de haai via het vlees het lichaam verlaat. Toen ontdekte men dan je het vlees kunt laten rijpen waarbij in een week of tien de gifstoffen verdwijnen. Als je je het daarna nog een tijd droogt dan vinden ze het zelfs lekker en is het mooi houdbaar. Het fermenteren deden ze vroeger in een gat in de grond maar nu in houten kisten. Daarna hangt het vlees in een drooghuis.
Na een korte uitleg mochten we zelf gefermenteerde haai proeven. Het advies was om dat eerst op een prikkertje met een stukje donker brood te doen en daarna zonder. Eerst proef je weinig maar dan na een paar keer kauwen komt de smaak los. Het viel mee maar het wordt voor ons geen delicatesse. Wel een ervaring rijker.
Na lunch op de boerderij pakte Bjarni de grote 4×4 pickup truck met 6,6 liter V8 van 500 pk en ging ook Gunna mee. In 2019 hadden we al een groot deel van de bezienswaardigheden op Snæfellsnes bekeken, maar omdat de dagen toen erg kort waren, hadden we Kirkjufell gemist. Nu zijn de dagen extra lang en kun je dus extra veel zien op je roadtrip. Kirkjufell is beroemd sinds een bekend iemand er een foto van plaatste en omdat de typische berg in Game of Thrones voorkomt, waarvan wij overigens nog geen aflevering gezien hebben.
Terwijl wij de gletscher van Snæfellsnes op reden via wegen die geen wegen meer genoemd konden worden, landde Anke op Keflavik. We reden tot in de sneeuw omhoog en bij het keren moesten er even wat dikke keien opzij. We waren blij dat we zonder schade aan de auto weer bij de gewone weg kwamen. Wat hadden we ons schuldig gevoeld.
We kwam nog op de omweg terug naar de boerderij nog langs de Singing cave (echo) en een minerale bron. Na het eten liet Bjarni nog even zijn klassieke Corvette Stingray zien met nieuwe 600 pk motor. Die werd gestart en daarna werd de power eerst met Aafke en daarna met Hank gedemonstreerd. Gelukkig geen flitspalen op dat stukje weg. We eindigden de dag opnieuw in de jacuzzi waar we IJslandse les kregen van een nichtje dat inmiddels ook op de boerderij was gearriveerd. Ook de dochter van Bjarni en Gunna was met kleinzoon Baldur op de boerderij aangekomen. Zij is met AFS een jaar naar de USA geweest en is nu zwanger van haar tweede.
Donderdag 22 juli, Reykjavik
We stonden rustig op en pakten onze spullen alvast weer in de campervan. Bij Bjarni en Gunna sliepen we in de gastenkamer. Hank hing net als de dag ervoor de IJslandse vlag van de boerderij weer in top. We haalden de koelelementen uit de vriezer (elke dag hadden we er twee in gelegd) en na het ontbijt gingen we weer op pad. Maar niet nadat we van Gunna een doos met 1,2 kilo IJslandse bonbons kregen en de toezegging dat ze ook een keer bij ons op visite komen. Wat zijn dit toch geweldig fijne mensen.
We namen de weg bovenlangs naar de Ringroad 1. Mooie uitzichten en mooie regenbogen. De auto zag er al snel uit als een beest. We hadden het idee om de Golden Circle in te duiken, om te beginnen naar de Tomato-farm, maar vanwege het slechte weer stelden we onze plannen bij. We lieten we Anke weten naar Reykjavik te komen. * Het was een mooie route en bij Borganes of Akraness zagen we de Nederlandse familie met elektrische Hyundai weer staan. We toeterden nog even.
We ontmoetten Anke bij het AFS kantoor en haalden in hetzelfde gebouw pitabroodjes als lunch. Deze nuttigden we op het kantoor waar Anke een jaar had gewerkt. Daarna keken we even bij de 66North outlet en bij de Icewear outlet. Bij een kantoorwinkel vlakbij haalden we Scotch tape om de vouwranden van onze IJsland kaart te verstevigen voor die verder scheurden. Hierna parkeerden we de auto gratis bij de haven van Reykjavik en bezochten we als eerste Fly over Iceland. Een mooie experience al had volgens Hank de keuze wat meer op de film mogen liggen en wat minder op de rollercoaster kermiseffecten. Hij vond dat afbreuk doen aan de mooie beelden. Op weg naar het centrum van Reykjavik haalden we als eerste een ijsje bij Anke’s favoriete ijssalon. Zwembaden en ijs zijn echte IJslandse cultuur-dingetjes. In dezelfde winkel waar Aafke in 2019 haar IJslandse vest kocht en waar Anke later haar wol haalde, vonden we de juiste wol en een boek patronen waarmee Aafke aan haar eigen IJslandse trui kan beginnen (meerjarenproject?) en Anke een trui voor Hank kan breien. Ook voor zichzelf vond Anke mooie wol. Nog een paar breipennen er bij en klaar.
Voor Tim (de baby van Jenniek) kochten we puffinsokjes en om Liv niet met lege handen te laten laten staan, kwam daar een IJsland frisbee bij. En Hank kocht een nieuwe North66 muts. Het trieste verhaal van wasmachine en droger in de Westfjords leverde nog 10% korting op toen hij die uitgezakte muts liet zien. Deze gaf hij daarna af bij het Rode Kruis schuin tegenover de winkel. Met rainbow road, Hallgrimskirkja en de Sun Voyager hadden we de belangrijkste dingen wel weer gezien. Terwijl Anke met onze autosleutels langs de haven liep om de wol daar af te leveren en daarna lopend iets verderop haar gehuurde 4×4 voor de komende dagen te halen, bezochten wij het Penismuseum van Reykjavik. Doe eens gek. De grootste collectie piemels ter wereld; van hamster via rendier tot walvis en olifant. Bijzonder waren ook de zilverkleurige afgietsels van het Olympische handbalteam va IJsland dat zilver had gewonnen. Terwijl Aafke bedacht dat ze niks te klagen had, vroeg Hank zich af hoe dat idee en die gesprekken in hemelsnaam gegaan waren. Kom er maar eens op.
Op de parkeerplaats bij onze campervan troffen we Anke met haar 4×4 Dacia Duster met Nathalie, Karen en onze autosleutels. Wij gingen hen alvast een eind vooruit richting Landmannalaugar waar we de volgende dag samen heen zouden. Dat zijn F-wegen waar wij met de campervan niet mogen rijden van de verhuurder. We reden door vreselijk slecht weer naar camping Camping Álfaskeið, die moeilijk te vinden was. Volgens de GPS waren we er al maar we stonden op een stuk wegwerk in uitvoering. Gelukkig liep er iemand in het veld die ons het landweggetje wees waar we in moesten draaien. We vonden aan het eind een soort bergweide de camping met een gebouwtje zonder stroom en warm water, maar wel met een paar toiletten en een lekke afwasgootsteen. Er stonden in totaal met ons er bij vijf kampeervoertuigen. Een Fransman die in zijn camper aan kwam rijden, vroeg ons waar de receptie was. We hebben hard gelachen. Deze nacht is niet op onze Campingcard geboekt. We aten rijst met kip en IJslandse chicken tonight en dronken koffie. Daarna werd de wekker gezet en gingen we naar bed.
Vrijdag 23 juli, Landmannlalaugar:
Terwijl Anke en twee vriendinnen in slecht weer vanuit Reykjavik onderweg waren, reden wij hen vast een eindje vooruit op zoek naar een geschikte parkeerplaats op de route. Die vonden we na een kwartiertje waarna we er ontbeten en de spullen bij elkaar zochten. Op het dashboard legden we een half A4’tje met de uitleg dat we er alleen vandaag stonden om met een 4×4 verder te gaan naar Landmannalaugar. Dat niet iemand zich zorgen gaat maken en de auto openbreekt omdat er niet wordt gereageerd als je aanklopt. Even later stapten we in Anke’s 4×4 Duster.
Door een woest landschap reden we naar Landmannalaugar waar het weer steeds beter werd en we uiteindelijk voor een rivier parkeerden. Anderen reden nog driehonderd meter verder door de rivier heen, maar met deze 4×4 mocht Anke geen rivieren oversteken. Wij liepen de 400 meter naar het startpunt van de hikes en staken met een bruggetje het water over. Terwijl we de mogelijkheden bespraken, raadde een Nederlands koppel ons een mooie wandeling van ca. 10 km en 2 a 3 uur aan. Dat was ongeveer wat we in gedachten hadden dus liepen we door een lavaveld, een vallei, door stroompjes en een berg op.
Even bleven we de witte paaltjes volgen terwijl we verder moesten met de rode, maar daar kwamen we vrij snel achter. We hadden al een snackpauze gehad toen er dames een lunchpauze wilden. Hank vond dat prima, maar hij wilde liever doorlopen omdat hij er voor zichzelf de vaart in wilde houden en ook wel aan een toiletbezoek toe was. Dus is hij het laatste stuk vooruit gelopen en lag hij al in de hotpod toen de rest ook binnen kwam.
Nadat iedereen een tijdje lekker in het warme, soms hete, water had gelegen. gingen we weer naar de auto en op weg naar een soort geheime waterval.
Deze staat niet met bordjes en hikes aangegeven maar Sigöldugljufur was werkelijk prachtig. Een kort stukje op de gok lopen en we stonden op de rand van een kloof met veel groen, een blauwe rivier en meerdere watervallen die zich vanuit de wand naar beneden stortten.
Daarna wilden we nog de waterval Haifoss bekijken maar na de rit over gravel omhoog bleek het er te mistig en nat voor een wat langere hike. Ook dat is IJsland. Soms zit het mee, soms zit het tegen. We werden door Anke bij onze campervan afgeleverd en reden met z’n tweetjes naar camping Þorlákshöfn. Een mooi veld bij een kerkje en naast een groot zwembad. Daar aten we onze laatste Adventurefood; chicken curry aangevuld met extra kip die we van de dag eerder hadden overgehouden. Deze camping had heerlijke en gratis douches. Inmiddels regende het weer. We dronken achterin de campervan onze Viking blikjes; Hank zijn biertje en Aafke haar roze blikje mixdrank, toen er werd aangeklopt voor het afrekenen via de campingcard.
Zaterdag 24 juli, Geen vulkaan en dan toch nog
Hank nog begon de dag met nog een keer lekker douchen en Aafke thee op bed brengen. We ontbeten achter de campervan. Van een stel Duitsers naast ons kregen we een ui en boter. Zij moeten hun Mercedes 4×4 camper later die dag inleveren. Het plan voor deze dag was om rond 10 uur bij de Parkeerplaats van de vulkaan te zijn, omdat het rond de middag een paar uur zou opklaren. Op weg hadden we nog wat tijd over. We bezochten het Strandarkirkja en Krysuvik geothermal area. Dat lag op de route van Anke dus daar ontmoetten we haar. Ze had vriendinnen en Ragnar van de vriendengroep uit Reykjavik mee. Inmiddels was het weerbericht weer veranderd dus de vulkaan was een kansloze optie geworden. Plan B was de Gulfoss waterval vanaf de andere kant, maar ook daarvoor was het te slecht weer. Daarom kozen we er voor ons vermaak laag bij de kust te zoeken. Eerst reden we achter Anke’s Duster 4×4 aan een gravelroad af naar kliffen met zeevogels. We zagen puffins vliegen maar de rand van het klif was te gevaarlijk om over het randje naar beneden te kijken. Wel zagen we op het kiezelstrand beneden een dode vis liggen, mogelijk een walvis-achtige. Het Nederlandse stel met de twee dochters kwam ook aan rijden. Sowieso kom je langs de ringroad vaak dezelfde mensen tegen maar dit was wel weer toevallig. Maar we hebben nu ook hun 06 om ze de foto’s te appen. Zij dachten er ook aan om naar de vulkaan te gaan maar zagen daar vanwege het weer van af.
De gravelroad naar het verlaten vissersdorp Selatangar was slecht. Dat was echt terrein rijden tussen gaten en keien door. Aan de kust lagen veel keitjes met rare gaten er in. Eén daarvan ligt nu bij ons achter huis op de fontein met de verzamelde bijzondere stenen en keien vanaf overal. Terug Bij de auto zag Hank twee keer een fontein van een walvis ver in zee maar het dier zelf hebben we niet gezien.
In Grindavik hebben we getankt en een burgertje gegeten bij hetzelfde station waar we ook in 2019 al eens aten. Daarna keken we bij een soort natuurlijke pool in de rotskust: Brimketill. Het was er echter beslist geen zwemplek want koud en gevaarlijk. Leuk waren de visdiefjes die het beslist vervelend vonden dat wij op de parkeerplaats stonden.
Hierna bezochten we de enorme bron blazende stoom van Gunnuhver. Erg imposant: zoveel energie die bulderend en blazend vrij komt. In dit gebied wordt dan ook ook massaal warmte gewonnen. Blue Lagoon is eigenlijk afvalwater van de energiefabriek.
Bij de Bridge of Continents worden de Europese en de Noordamerikaanse aardplaat met elkaar verbonden. De scheiding hier tussen loopt door heel IJsland en wordt elk jaar zo’n 2 centimeter breder. Hierna vonden wij het mooi geweest. We zeiden Anke en haar gezelschap gedag en reden naar de camping in Grindavik. Die ligt mooi dichtbij de vulkaan, voor als het de volgende dag beter weer zou zijn.
Bij aankomst wilden we ons melden maar de campingbaas was echt zo’n baasje die meteen begint over mondkapjes (de cijfers in IJsland lopen weer op) en schoenen uit en de openingstijden van zijn bureau. Eerst maar eens eten naast de campervan. Daar zaten we ineens in de zon! We keken om en zagen de bergtoppen bij de vulkaan. Het was er helemaal opgeklaard. We aten snel ons bord leeg, reden naar de vulkaan en belden Anke dat ze naar de vulkaan moest. Wij dachten dat een andere parkeerplaats misschien een ander perspectief gaf maar het pad kwam op dezelfde trail uit alleen dat was iets verder dan vanaf de andere P. Dat lieten we ook Anke weten die inmiddels weer op weg was vanuit Reykjavik. We hadden meteen boven, nog voor de antenne al zicht op de krater. Niks elk kwartier spuwen maar volcontinu actie. We zien een man met kind op de rugdrager poseren op de lava. Die gaat voor de Darwin Award en dat zeggen we hem ook. Daaronder kan het heet en vloeibaar zijn. Poseren op een korstje als dun ijs. Omdat we in de verte lava zagen stromen, liepen we door, ook de plek van de eerste keer voorbij, tot we op de laatste heuvel echt niet verder konden omdat je dan in de hete lava zou stappen. Het was prachtig en we hebben er lang gezeten.
Met de verrekijker zag je extra goed hoe vreselijk snel de lava stroomde. Als een woeste bergbeek. Op de weg terug kwamen we Anke en haar gezelschap tegen. We hebben haar gezegd dat ze echt door moest tot het laatste heuveltje. Op de terugweg was het mistig. Mensen zaten bij de antenne te wachten met camera op statief. We hebben hen gewaarschuwd om door te lopen tot het einde. Gelukkig bevestigde een fotootje van Anke in de Whatsapp dat het daar nog steeds helder was. We denken dat velen ons dankbaar zullen zijn. We kregen regen en wind tegen en waren rond kwart over 11 terug bij de auto. Die gebruikten we in het half uur naar de camping als rijdende föhn. Verwarming vol aan op de benen gericht. We hadden geen reden meer om naar de camping in Grindavik met z’n strakke manager te gaan dus kozen we dezelfde camping als de vorige nacht. Dat was een beter uitgangspunt voor de Golden Circle en had als het anders werd een lekker zwembad naast de deur. We kwamen rond middernacht aan. Behalve in een soort discobus was iedereen in rust. We hebben dus lekker samen gedoucht en daarna heerlijk geslapen. Anke was trouwens rond 5 uur ’s nachts weer in Reykjavik. Toen zij weer op de P bij de vulkaan aan kwamen (dat moet rond kwart voor 4 geweest zijn) vertrokken er nog mensen naar de vulkaan.
Zondag 25 juli, Golden Circle:
De Golden Circle is een gebied waar je dicht bij elkaar en dichtbij Reykjavik veel attracties vind die je in één dag kunt bezoeken. Onze dag begon met thee op bed voor Aafke. Toen we klaar waren om te gaan, hadden we geen zin om nog drie kwartier te wachten tot het zwembad open ging. In onze ogen raar dat zwembaden in IJsland weekends beperkter open zijn dan door de week. We begonnen te rijden richting Geysir. Bij de Kronan in Selfoss kochten we bananen, Skyr en eten. Omdat we de weg herkenden, belden we Diljá om te vragen of ze heel toevallig in het zomerhuis zat. Dat bleek zo te zijn. Ze was er met haar echtgenoot Inky en haar zus. We maakten er een gezellige spontane koffiestop van. Leuk om ook Inky weer te zien want die zat op zee toen we bij hen thuis op Vestman eiland waren.
In de regen brachten we een bliksembezoek aan Geysir met waar we Stokkur twee keer zagen spuiten. De tomatenfarm Friđheimar vonden we te druk en we besloten er daarom niet te gaan eten. We vonden het wel een leuk concept trouwens; een restaurant in de kas met producten uit die kas. We reden door naar Secret Lagoon waar we lekker zo’n anderhalf uur hebben gebadderd. Rond het bassin waren er ook kleine sputterende bronnen en een mini-geisertje. En er stonden elfenhuisjes.
Daarna waren we mooi op tijd op camping Stokkseyri. We begonnen met een broodje hotdog en daarna hebben we er een was gedraaid. In het gebouwtje hebben we de was op het droogrekje voor de kachel gedroogd. Eén handdoek droogde slecht. Die bleek later van de buurman op de camping en was er dus later bij gehangen. Oeps. Anke kwam die avond ook met haar campervan naar deze camping. Zij gaat nu ook op roadtrip. Ze kwam aan nadat er iemand langs was geweest om af te rekenen via de campingcard. Die mazzel heeft ze maar weer. Wij gingen de laatste nacht in onze campervan tegemoet.
Maandag 26 juli, Reykjavik:
Na een nacht met veel regen, was het ’s ochtends gelukkig droog. Zo konden we makkelijk al onze overtollige spullen overpakken: de S7 met haar IJslandse nummer, onze campingcard, ons eigen extra gasbrandertje, ons extra kooksetje en bestek, eten en drinken dat we over hadden, twee koelelementen, de GPS hud, omvormer, splitter, etc. Daarna vertrokken wij naar Reykjavik. Onderweg knalde er bij wegwerk nog nog een steen van af de wielen van een tegemoet komende vrachtwagen op onze voorruit. Gelukkig ging het goed. Ruitschade hadden we niet bijverzekerd. Als eerste bezochten we Perlan.
Dit is een mooi museum in een mooi gebouw me markante koepel maar na tweeënhalve week coronavrij in natuur en landschap rondtoeren, voelde het ineens beklemmend tussen mensen met mondkapjes te staan. We zijn er niet lang blijven hangen. IJsland voert een heel strikt, logisch en efficiënt coronabeleid met visie en strategie. De cijfers worden nauwgezet gevolgd en men doen meteen wat nodig is om de ze laag te houden. Omdat de besmettingen opliepen, moeten er weer mondkapjes in openbare gebouwen en moeten ook gevaccineerden zich weer laten testen bij binnenkomst. IJslanders ergeren zich aan de gratis quarantainehotels met gratis eten voor toeristen. We hoorden van een groep die gewoon vijf dagen eerder op vakantie is gegaan. Gratis vijf dagen in een hotel met goed eten, op de laptop betaald doorwerken en daarna het land in trekken. Handig, maar ook van ons mag dit op eigen kosten. Verder zie je overal in IJsland handsanitizers en handenwasinstructies. Degelijkheid troef.
We wilden nog steeds graag Valdur persoonlijk ontmoeten, van Your Friend in Reykjavik. We hadden wat contact gehad over nieuwe acties voor zijn business zonder toeristen maar hij was nu erg druk met de verhuizing naar Groot Brittannië. We hadden een korte ontmoeting bij zijn huis en reden door naar Caroline en Steinar: de ouders van Anke’s vriendin Laura die in Wageningen studeert. Zij hebben ook een beetje op Anke gelet die in een lastige tijd in Reykjavik zat met corona en het overlijden van haar opa. We waren er vroeger dan gedacht maar hebben gezellig bijgepraat en een heerlijke lunch gehad. Ze vonden het ook leuk onze campervan naast hun huis te bekijken. Na onze mededeling dat het best lekker lag en je voor andere activiteiten even een goede positie moest zoeken maar dat ook dit prima ging, haastte Laura zich weer naar binnen. TMI 🙂
Steinar vertelde nog over het tekort aan huurauto’s. Toen het toerisme onder corona inzakte, zijn er veel verkocht, maar nu kan er mede door corona niet snel genoeg aangevuld worden. Wij hadden onze campervan nog voor een dumpprijs, Anke had een leuke korting maar mensen nu betalen vaak meer dan het dubbele voor een auto, als die er al is. Ze denken hier ook dat de vulkaan een soort microklimaat in het zuidwesten creëert. Het is een slechte zomer terwijl juist noord IJsland erg warm is. Uitstoot van de vulkaan waait vaak naar zee en komt dan later terug. Dat veroorzaakt pieken in de luchtkwaliteit en waarschuwingen voor mensen met astma en om kinderen niet in de kinderwagen in de tuin te zetten.
Daarna was het tijd om onze campervan terug te brengen. We tankten ‘m af en reden naar Go Campers. Terwijl Hank binnen de administratie afwikkelde, haalde Aafke alles uit de auto. De wagen werd goed gekeurd en op Hanks verzoek werd hier voor getekend. We hebben er 3840 kilometer mee gereden. Voeg daarbij Landmannalaugar in de 4×4 van Anke, de vele wandelingen en de overtocht per veerboot, dan hebben we dik 4000 kilometer op IJsland afgelegd. Een shuttlebus reed ons richting Keflavik. Daar wilden ze ons eerst nog voor laten betalen maar dat was niet de afspraak en gebeurde dus ook niet. Eerst werd een jong Duits stel afgeleverd bij een airport hotel. Daarvan hoorden we later dat die in de vorm van compleet ingerichte containers uit China was gekomen, in een week in elkaar is gezet en daarna in een half jaar is afgewerkt. Wij werden vervolgens afgeleverd bij het appartementengebouw van Kalli en Anna. Zij hadden het zo gezellig gevonden dat ze ons de logeerkamer hadden aangeboden en om ons de volgende ochtend naar het vliegveld te brengen. Kalli kwam er net aan lopen. Na de koffie reden we met hen nog een rondje door de omgeving. Onder andere langs een mooi kerkje met vissersmonument. We aten vers gevangen schol en dronken een wijntje. We hebben gezellig bijgepraat met zicht op de gloeiende lucht boven de vulkaan tot het echt tijd werd om een paar uur slaap te pakken. De wekker werd om 4 uur gezet.
Dinsdag 27 juli, de terugreis:
Nadat de wekker was gegaan, ontbeten we snel met Skyr met crusli. Kalli bracht ons daarna in een paar minuten naar het vliegveld. Dank jullie wel Kalli en Anna. Jullie zijn fijne mensen. Altijd welkom bij ons! Officieel moet je de tax-free claim doen voor je de koffers afgeeft maar het loket was dicht en het zou erg druk worden. We hadden een sms van Icelandair gehad om vroeg te komen en dat inchecken vanaf 04.30 kon. Een boardingpas werd niet via de app aangeboden. We stonden redelijk mooi voor in de rij maar al snel stond achter ons de hele hal vol. Later stuurde Kalli ons een nieuwsberichtje dat de rijen tot op straat stonden. Mooi dus dat we zo vroeg waren. Het meisje aan de balie was nieuw en wist even geen raad met een vraag op haar scherm, maar dat ging er alleen om dat we in het vliegtuig een verklaring moesten invullen als we Nederland in wilden. We leverden de tassen in, elk rond de 20 kilo, en kregen onze boarding passen. Daarna bleek de balie van de tax free claim wel open en dat was binnen drie minuten geregeld. Vooral de wol voor drie IJslandse truien zal wel wat teruggave opleveren.
De security check ging snel. In het shopping centre kochten we twee trollenboekjes die bij het boek met het IJslandse kerstverhaal horen en een goedkoop leesbrilletje want die van ons zaten ergens in de bagage, maar waar? Op de mobiel lazen we een mail van Go Campers dat ons statief nog in de auto lag. Aafke had alleen de twee tassen en rugzakken uit de campervan gepakt. Dat betekent dus ook dat het personeel van Go Campers verblijd is met twee bananen en vier blikjes IJslands bier, waarvan twee alcoholvrij. Anke gaat dat statief aan het eind van haar roadtrip oppikken. Kuki campers zit vlakbij, heeft dezelfde eigenaar als Go Campers.
We zochten een rustig plekje bij gate C21 en konden even later boarden. We hadden bij onze boeking plekken linksachter geboekt en er niet meer naar om gekeken maar zaten ineens in het middenpad. Gelukkig waren achterin zowel links als rechts nog rijen vrij. Van de stewardess mochten we daar gaan zitten dus ging Hank links en Aafke rechts aan het raam zitten. Dubbel kans om de vulkaan nog vanuit het vliegtuig te zien. Hank was de gelukkige. De vulkaan zat te dicht onder het vliegtuig om de Canon met 70-200 tegen het raam te zetten maar de mobiele foto is best aardig gelukt. Daarna zijn we naast elkaar gaan zitten.
Verder was het onderweg een kwestie van een beetje dutten met eigen muziek (Hank) en twee documentaires van de onboard entertainment kijken (Aafke). Op het eind nog even creatief gedaan met de mondmaskers.
Op Schiphol duurde het wachten op de bagage vreselijk lang. Naar het formulier dat we in het vliegtuig moesten invullen, werd niet gevraagd. Wat een farce: coronamaatregelen op Schiphol. Jammer dat er geen trein naar IJsland gaat en dat de boot niet te betalen is. Een dame van 123-parking belde toen Hank net de tweede tas van de band pakte. Even later stonden we buiten tussen Arrivals 1 en 2 en werden we opgepikt en naar onze auto gebracht. Hank reed ‘m naar huis. Een grijze BMW station probeerde ons nog een inhaalactie te laten afbreken door knetterhard van achter op ons in te rijden en te gaan bumperkleven maar dan gaat Hank alleen maar ietsje later en wat trager weer naar rechts. In een dikke file na een ongeluk op de Ketelbrug reden we ‘m in de rechterbaan weer dik voorbij. Omdat de snelweg na de file zo druk was, reden we langs Schokland en Ens. De brug bij Vollenhove was op maar de volgende twee gelukkig niet. In Giethoorn was Yerke erg blij om ons te zien. Volgens ma had hij ons erg gemist en had hij sacherijnige buien. Na een bakje koffie zijn we naar huis gereden waar we een eerste was draaiden. Een dag later kwam wasje nummer twee en hebben we de jacuzzi weer gevuld. En deze blog getypt.
Wat een overweldigend prachtig land is IJsland en wat hebben we genoten samen. Zoveel gedaan en zoveel gezien. Mooi om dit later in deze blog nog een keer terug te lezen.
Translation option available in the menu on the right
Strava links bevatten vaak ook foto’s
Instagram posts bevatten vaak meer dan één foto
Vereenvoudigde weergave toont geen instagram foto’s
We mogen 2020 gerust een soort rampjaar noemen. Desondanks zijn we op het eind dankbaar voor het vele mooie dat we in ons leven hebben en alle bijzondere momenten die we dit jaar met elkaar mochten beleven. We beginnen met het afscheid nemen van pa.
Het was in het begin van 2020 dat Hank met pa en ma naar de neurochirurg in Zwolle reed voor een consult. Op dat moment dachten we nog dat de twee of drie puntjes in de hersenen van pa die op de scan te zien waren, misschien nog met een operatie of bestraling te verwijderen waren. Hoe rauw op ons dak viel ons het nieuws dit slechts de eindjes van een grote hersentumor waren en dat pa nog hooguit een half jaar te leven had, met behandeling misschien nog een maand of drie langer. In volgende gesprekken spraken we met de regieverpleegkundige en de radiologe over het vervolg. Pa besloot de enige strohalm te grijpen die hij nog had. Hij koos voor een biopsie om te achterhalen om welke tumor het ging en welke behandelmogelijkheden hij had om nog een paar extra maanden te krijgen. Deze biopsie wees uit dat de hersentumor een erg agressieve variant betrof. Een chemo zou niks uithalen en gezien de goede conditie van pa werden hem drie weken bestraling op elke werkdag aangeboden. Hier heeft pa vervolgens voor gekozen.
In deze drie weken reden we hem en ma omstebeurt naar Zwolle. Anke zou in februari voor een jaar naar IJsland vertrekken (daarover later meer) en mede daarom ging zij ook een keer met opa naar de bestraling. Zo hadden zij nog een extra kostbaar moment met zijn tweetjes samen. Omdat Anke vanwege haar baan in IJsland een sollicitatiegesprek bij Radiologie in Zwolle had moeten afzeggen, raakte ze hierover in gesprek en mochten zij en opa achter de schermen van de grote machines kijken. Ook pa vond dat super interessant. We spreken af om ’s avonds coronaproof thee met appelgebak te nuttige bij de zonsondergang aan de Stille Belter. Luc en Marja nemen pa en ma coronaproof mee in een rondvaartboot door Giethoorn. Petra gaat met pa naar de bollenvelden. Allemaal mooie momenten samen waarvoor vroeger gek genoeg nauwelijks tijd werd genomen.
Of en hoe de bestralingen effect gehad hebben, zullen we nooit weten. Feit is wel dat het ineens heel hard achteruit ging met pa. Achteraf bezien vonden we al wat langer dat hij niet altijd zichzelf was zoals we hem kenden. Wat sneller geïrriteerd, soms wat onredelijk en nukkig, maar dat brachten we altijd in verband met leeftijd en de vermoeidheid van het nog dagelijks runnen van het hele bedrijf. Daarom ook hadden hij en ma eind vorig jaar besloten alles te koop te zetten. Deze verkoop werd vanwege pa’s ziekte begin 2020 op pauze gezet. Inmiddels weten we ook dat de tumor in het gedeelte van de hersenen zat waar het karakter zit. Dat verklaart een hele hoop. Naar het einde toe uitte de tumor zich eerst in verwardheid. Pa kon me vol verbazing vragen hoe het kon dat alle klokken 15 uur 40 aangaven terwijl het zes uur was. Ook voor ma was dit confronterend en vermoeiend. Daarna kwam de fysieke achteruitgang. De coördinatie liet hem steeds meer en vaker in de steek. Eten werd lastig vanwege trillende handen, fietsen lukte niet meer en lopen ging met de wandelstok. We hebben pa in een paar maanden oud zien worden. Pa was erg blij toen hij een rollator kreeg waarmee hij toch weer buiten kon lopen. Twee dagen later kon ook dat niet meer. We moesten hem in en uit de stoel assisteren en helpen als hij voetje voor voetje door de kamer liep. Toen ook het eten en drinken niet meer lukte, hielpen we hem hier mee.
Op 29 april kan pa niet meer uit bed komen. Hij heeft die dag een videogesprek met Anke maar blijft in deze periode steeds weer denken dat zij onderweg is naar huis. Hij vraag regelmatig of ze al in de lucht zit of is geland. Oom Jan is ook uit Den Haag gekomen. Die avond krijgt pa weer een epileptische aanval. De dokter komt. De volgende dag kan pa niet meer eten en drinken. De thuiszorg zegt dat iedereen maar afscheid moet komen nemen. De coronaregels doen er even niet meer toe. Wie reden heeft om iets in die richting te veronderstellen, moet maar weg blijven. Iedereen komt langs maar niet alles komt bij pa binnen. Er wordt een hoog-laag bed voor in de woonkamer gebracht. Mark, Stefan en Luc tillen pa over. Die eerste nacht waken Luc en Petra omstebeurt met pa. De komende nachten lossen we elkaar af. Ook wij slapen samen op een matrasje in de woonkamer en zijn omstebeurt wakker bij pa.
Op 1 mei lijkt pa iets herstel van de epileptische aanval. Er komt meer bij hem binnen. Hank leest hem voor wat hij had opgeschreven om pa te bedanken voor alles. Je ziet dat dit hem raakt. De komende dagen heeft pa afwisselend heldere momenten. We vragen Arianna en Anke om een videoboodschap te sturen die we op zo’n helder moment kunnen laten zien. We vragen Anke ook om duidelijk te maken dat ze heel erg mee leeft maar door corona niet naar Nederland kan komen. Deze videoboodschappen raken pa enorm. Op 4 mei eten we in Giethoorn een thuisbezorgd aspergemenu van De Otterskooi. We kijken met elkaar de Dodenherdenking op de uitgestorven Dam. Anke kijkt mee in IJsland. Het rare is dat pa, die nog steeds niet kan eten en drinken, steeds helderder wordt naarmate zijn lichaam uitdroogt. De druk van de tumor in de hersenen wordt waarschijnlijk minder. Je emotie vraagt om sondevoeding. Je ratio niet. Omdat de huisarts ook een kennis van ons is, belt Hank haar om beter gevoel te krijgen bij zijn innerlijke tweestrijd. Gelukkig wordt de ratio bevestigd.
Op Bevrijdingsdag zegt pa ’s ochtends mensen van vroeger gezien te hebben in “het dorp aan de overkant”. Hij is klaar om te gaan. Maar kort daarna is hij klaar om uit bed te stappen, een broodje te eten en de pomp open te doen. De dokter komt en vraagt of pa wil slapen. Dat wil hij wel. Wil pa dan blijven slapen? “Nee, tot een uur of half elf is wel goed” zegt pa. Mark kwam nog even langs om bij opa te kijken. Die kijkt hem bij vertrek na tot hij hem niet meer kan zien. Elke keer weer zo emotioneel afscheid nemen. Het wordt te zwaar. Als de dokter weer komt ,wil pa wel blijven slapen. Terwijl de dokter daarvoor de medicijnen haalt, nemen we eerst allemaal omstebeurt afscheid en halen daarna samen nog wat herinneringen op. Als het slaapmiddel wordt toegediend, kijkt pa iedereen nog even omstebeurt aan. Als hij lijkt weg te zakken, opent hij nog één keer zijn ogen om ma aan te kijken. Dan valt pa in slaap. Die nacht waken wij bij hem. Waar we pa voorgaande nachten nog zachtjes gerust stelden als hij onrustig was, zijn we nu behoedzaam stil om zijn rust niet te verstoren.
Als we op 6 mei ’s ochtends thuis in de jacuzzi bijkomen en ons afvragen hoe lang dit kan gaan duren, worden we gebeld. Pa is in alle rust overleden. Hank plaatst een tekst op Facebook die hij al had voorbereid. We gaan naar Giethoorn en daar blijkt ineens heel veel geregeld te moeten worden. De begrafenisondernemer komt. Hank maakt een eerste voorstel voor een rouwkaart die na wat kleine aanpassingen gebruikt gaat worden. Ook zijn foto blijkt een mooie voor op de kaart.
Er komen briefjes op de pomp dat we wegens omstandigheden gesloten zijn en de website wordt aangepast. Hank oppert het idee om belangstellenden in coronatijd in de gelegenheid te stellen om na de kerkdienst langs de Beulakerweg een laatste groet aan pa te brengen. We mogen dit niet in de advertentie zetten maar wel op de rouwkaart. Deze scannen we en delen we op social media in een aantal groepen. Daarmee lijkt het bereik groter dan van een advertentie. Hank schrijft op verzoek van de Steenwijker Courant een artikel over pa dat ongewijzigd wordt geplaatst. Ook staat hij de Stentor te woord.
De uitvaart wordt gepland op 11 mei; een dag voor Mark’s verjaardag. In de kerk zitten we met 19 personen. Pa heeft nooit een grootste begrafenis gewild. “Dankzij” corona krijgt hij zijn zin. We zitten met 19 personen in de kerk in Giethoorn-noord. Dominee Elsje Pot verzorgt de uitvaart. Anke en Arianna kijken via de livestream mee vanuit IJsland en Italië. Als we na de dienst naar het crematorium in Meppel rijden, staan overal langs de Beulakerweg en zelfs aan de overkant van het kanaal mensen. Mark rijdt met oma achter de rouwauto. Daar achter rijdt Luc met zijn gezin. Dan rijden wij met oom Jan in onze auto. Dan Petra, haar kinderen met aanhang en dan oom Harm en tante Janny en dominee Pot. Bij ons tankstation stopt de stoet voor een moment van herdenking. Een kippenvelmoment. Hank had fotojournalist Wilbert Bijzitter gevraagd of hij met de drone kon filmen en deze beelden zijn zeer indrukwekkend. Bij het crematorium in Meppel mogen we omstebeurt met z’n tweetjes naar binnen om nog één keer in een rouwkamer afscheid te nemen van pa. Daarna rijden we naar huis, pikken we Yerke op en hebben we bij ma thuis soep met broodjes en een kroketje.
dronebeelden met dank aan Wilbert Bijzitter (c)
We willen hier en nu nogmaals al die mensen bedanken die langs de Beulakerweg stonden om pa een laatste groet te brengen. Dit was indrukwekkend en ook voor ma en ons een enorme steun.
Anke We memoreerden in het bovenstaande stuk tekst al aan Anke, die voor een jaar naar IJsland vertrok. Na het afronden van haar opleiding Mens en Techniek (gezondheidszorg technologie), is ze in de zomer van 2019 eerst op rondreis door oostelijk Europa gegaan en daarna op zoek naar een leuke baan. Die was niet van de ene op de andere dag gevonden en net toen ze werd uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek bij Isala in Zwolle, kreeg ze ook de kans om voor een jaar naar IJsland te gaan om daar via de Erasmus+ regeling te werken bij AFS in IJsland. Omdat ze moest beslissen over die kans voordat ze uitsluitsel had voor de baan in Zwolle en omdat deze kans eenmalig zou zijn, heeft ze op een nette manier het gesprek in Zwolle afgezegd. Vanwege de situatie rond opa was het geen makkelijke beslissing maar opa en oma hebben haar opgedragen hier geen rekening mee te houden. Het laatste bezoek aan opa en oma was hartverscheurend maar gelukkig kunnen we videobellen en begin februari dachten we nog dat een weekendje naar huis of een bezoekje aan IJsland ergens in de loop van 2020 altijd wel een keer in te plannen was. En toen kwam corona. Anke haar opdracht in IJsland kreeg een heel andere invulling maar ze zijn allemaal erg tevreden over hoe ze dat oppakt. Bezoeken over en weer bleken niet mogelijk als je vanwege corona niet wilt vliegen en daar komen later in het jaar de IJslandse quarantaineregels nog bij.
Doordat het toerisme in IJsland grotendeels plat ligt, kon Anke wel supervoordelig auto’s huren om door IJsland te reizen en allerlei activiteiten ondernemen. En hoewel ze nog nooit eerder gebreid had, heeft Anke inmiddels haar tweede zelfgebreide prachtige IJslandse trui af. We genieten van haar mooie foto’s en verhalen en zijn super trots hoe zij zich in deze tijd staande houdt. We hopen dat Anke nog mooie dingen mag beleven maar kijken er ook weer naar uit dat ze weer fijn naar Nederland komt.
Mark
Mark heeft de laatste maanden van opa actief mee gemaakt. In februari wisten we opa de dag voor zijn eerste bestraling nog mee te krijgen naar Hoorn. ’s Middags bezochten we eerst het (aanrader!) Museum van de twintigste eeuw. Daarna gingen we naar de ijsbaan en zagen we Mark in een marathon naar het podium rijden. Pa was enorm geëmotioneerd en ook deze dag was weer een enorm kostbaar moment. We zijn apetrots op de rust en volwassenheid die Mark ook in deze moeilijke periode uitstraalde. Cycling Team Fryslân had alles prima voor elkaar voor het nieuwe seizoen maar corona zette een heel dikke streep door de wielerkalender. Voor heel veel sporters jammer, maar zeker ook voor Mark die in geweldige vorm verkeerde. Zo won hij bij gebrek aan wedstrijden een uitdaging over 100 kilometer met een gemiddelde snelheid van 43,4 kmh. Hij vertelde ons wel dat hij dit voorlopig niet meer ging proberen. Marathonteam ZiuZ ging op in Or-Quest Bouw en Techniek. Helaas zette corona ook een streep door de eerste schaatsmarathons. En het NK Massstart ging niet door terwijl Mark na twee kwalificatiewedstrijden tweede in het klassement stond. Wat wel door ging was het kitesurfen. Mark verwisselde dit jaar zijn set F-one Bandits voor Crazyfly kites en de sprongen worden steeds hoger en ingewikkelder.
Tussendoor helpt Mark samen met Hank om Aafke het laatste stapje naar zelfstandig kiten te zetten. Zij nam de oude F-One Bandits (9 en 12 m. van 2016) over van Mark. Ondertussen werkt Mark met veel plezier en waardering bij Accel waar inmiddels het ontwerp voor een testopstelling uit zijn afstudeerproject wordt gerealiseerd. Half december kreeg hij een vaste aanstelling en een leuke opslag. Overigens is Mark sinds begin dit jaar weer vrijgezel, dus dames…..!
Arianna We hebben nog steeds regelmatig contact met onze Italiaanse bonusdochter. Ze is dit jaar afgestudeerd in de biotechnologie en is aan een vervolgstudie in Bologna begonnen.
De laatste keer dat we Arianna zagen was rond kerst 2019 op de Stubaigletscher maar er komen weer betere tijden. Het is overigens verbluffend hoe goed Arianna nog steeds Nederlands spreekt.
Aafke Sinds corona in Nederland een dagelijks terugkerend onderwerp werd, werkt Aafke thuis. In de zomer gebruikte ze daarvoor Hank’s werkplek in de kamer die zoveel jaar geleden we op onze garage bouwden. Nu het na de zomer kouder wordt, hebben we Mark’s oude slaapkamer omgebouwd tot thuiswerkplek. Deze is comfortabeler en energiezuiniger dan de kamer op de garage. Via BVA-veilingen wonnen we tegen aantrekkelijke kosten een elektrisch hoog-laag bureau, een mooi kantoorkastje en een bijpassend ladenblok. Ook wonnen we op een andere veiling een mooi schilderij voor aan de muur. Van het werk mocht Aafke een goede bureaustoel meenemen en kreeg ze een extra monitor. Later boden we weer op BVA op een doos met redelijk onbekende inhoud maar in ieder geval met één of twee JABRA Evolve 65 headsets. Deze gok pakte goed uit. Behalve dat Aafke en Anke nu zo’n mooie headset hebben, konden we de nodige andere mensen er voor een nette prijs blij maken en zo kwamen we zelfs op een beetje winst te staan. Aafke werkt nu lekker thuis en Hank verzorgt haar goed met koffie lunch, avondeten en wat extra huishoudelijke taken. Ze krijgt in principe elke zondag ontbijt op bed met verse croissantjes, een eitje, thee en jus.
Verder gaat ze heel aardig met kitesurfen en is het nog maar een kleine stap naar vol vertrouwen zelfstandig tussen anderen varen.
Hank Nadat Hank vorig jaar ontdekte wat de diepere oorzaak is dat hij zich in banen en functies steeds weer begint te ergeren en vervelen, heeft hij een coachingtraject gevolgd over de valkuilen en de kansen van hoogbegaafdheid. Hij wil nu erg graag met vernieuwde inzichten een bijzondere betekenis brengen in organisaties maar herkent in de meeste aangeboden functies denkbeelden die hem niet de ruimte gaan geven die hij nodig is om uit de verf te komen. Hij kiest niet voor functies waarin een volgende beschadiging bij voorbaat ligt besloten en we accepteren dat lekkerder in je vel zitten belangrijker is dan een extra inkomen, al zouden we het graag anders zien. Omdat Hank zich is gaan realiseren dat precies hetgeen hij bij uitstek graag wil brengen, niet gevraagd lijkt te worden, heeft hij ergens in oktober besloten om hier dan maar een punt achter te zetten. Door niet vast te houden aan het verleden, ontstaat er ruimte voor nieuw kansen in de toekomst. De website is aangepast. LinkedIn is verwijderd. Eerst lucht, dan weer verder. Hank heeft dit jaar echter niet stil gezeten. Hij is enorm druk geweest om in het bedrijf in Giethoorn alle restpartijen, voorraad en inventaris een voor pa zo respectvol mogelijke bestemming te geven. Sommige dingen zijn verkocht, andere dingen weg gegeven al dan niet tegen een donatie voor ons Alpe d’HuZes team Climb4Hope gaat Harder. En helaas moesten sommige dingen de container in. Daarnaast hebben wij steeds gezorgd dat de benzine- en dieselpompen steeds op de adviesprijzen van Avia stonden en dat de website steeds up to date was voor de betreffende openingstijden en opruimingen. Daarnaast gaat Hank steeds lekkerder met kitesurfen en begint hij na aanmoediging van Mark zelfs al een beetje te springen.
Geld dat we door het thuiswerken niet hoefden te besteden aan diesel, werd voor een deel gestoken in een nieuw board, een nieuw wetsuit en een winterset met neopreen schoenen, handschoenen en cap. Verder zoekt Hank wat extra uitdaging in fotografie.
Corona Ergens begin februari werden we al wat zenuwachtig over wat ons te wachten stond en toen corona Nederland letterlijk in z’n grip kreeg, werden we er op momenten letterlijk misselijk van. Ook omdat je er nog zo weinig van wist, voelde de dreiging extra groot. We hadden de beelden van de Italiaanse ziekenhuizen gezien, Hank heeft astma net als Anke en die zit in IJsland, Mark is de astma uit z’n jeugd te boven maar je weet niet wat dit voor het virus betekent en onze ouders zijn al een dagje ouder. In de eerste periode was ons huis onze veilige vesting. Aafke werkte al vanaf het begin thuis, we lieten de boodschappen bezorgen en als Mark met de racefiets langs kwam dan dronken we een glas in de tuin. Uit verveling is er het nodige in en rond huis opgeknapt maar dat Hank bij het snoeien van de aardbeienplanten ergens in maart een vingertop afknipte, hielp niet echt. Later werd het iets relaxter. Mark kwam gewoon logeren als dat zo uit kwam en we deden gewoon weer zelf de boodschappen maar wel op rustige tijden en alleen. In de sauna, het theater of winkelcentra kwamen we niet meer. Uit bescherming voor onze ouders en onszelf mijden we alle drukte en houden we onze bubbel klein. Geen sauna, geen theater, geen vrienden en bekenden op bezoek of een gezellige avond bij hen, niet even de stad in tenzij heel gericht voor die ene boodschap op een rustig moment…
Vooral Hank die in zijn werk en in zijn denken altijd op zoek is naar logica, samenhang en consistentie was (is) de Nederlandse corona-aanpak een voortdurende bron van ergernis. Omdat we het luchtvaartdossier vanwege de dreiging van Lelystad Airport vrij intensief volgen, herkennen we patronen en belangen van de luchtvaarlobby tot in de aanpak van corona. En dat terwijl we al ruim voor de zomer voorspelden dat het besmettingsgevaar in vliegtuigen en op vliegvelden en de ongehinderde import van het virus op Schiphol een grote rol zouden spelen bij het verloop van corona in Nederland. We misten in Nederland een consistente aanpak van corona vanuit visie en strategie, los van verborgen (politieke) belangen en zagen via Anke hoe de aanpak in IJsland een stuk logischer was, wat ook weer een positief effect had op de betrouwbaarheid van de overheid en het draagvlak van de maatregelen. Wij hebben vooral onze eigen verantwoordelijkheid genomen. Gingen niet naar Ikea, Intratuin, winkelcentrum , sauna, theater of met het vliegtuig maar telden ook niet met hoeveel we in huis waren als dat toevallig even samen viel bij het opruimen in Giethoorn. Van ons mag dat vaccin er snel komen en dan hopen we dat alles snel weer wat normaler wordt.
Overige bezigheden
We hadden dit jaar aanvankelijk gedacht om in maart nog naar de wintersport te gaan. Omdat vorig jaar ineens bleek dat we rond kerst samen met de kinderen konden, hadden we toen de skivakantie maar naar voren gehaald. Achteraf bleek dat maar goed want vanwege corona was skiën in maart niet mogelijk geweest. We hebben nu onder het voorbehoud van corona weer bij Christa in Steinach gereserveerd voor februari en hopen dat dit door kan gaan. We vinden het corona gezien veiliger om samen in de auto dan met honderden vreemden in het vliegtuig te reizen en als ze het rond de skipiste goed hebben geregeld…. Naar de supermarkt moeten we thuis ook, koken doen we we zelf wel en met aprés ski hebben we nooit wat gehad.
Sowieso maakt corona het er allemaal niet leuker op. We hebben gelukkig een goed huwelijk, een fijn huis met lekkere tuin en jacuzzi, een boot en we wonen in een gebied met alle ruimte. Maar ook wij missen het contact met anderen, Aafke haar schaatsen, het spontaan ergens op bezoek gaan, als supporter naar een wedstrijd van Mark gaan. We maken ons zorgen om de eenzaamheid van ouderen maar ook om de jeugd. Sommigen hebben extra moeite om met deze situatie om te gaan en ook in onze nabije omgeving zagen we, al dan niet door corona, gebeuren dat sommige mensen het moeilijk hebben.
In het begin van de zomer zijn we op een avond naar Zandvoort gereden en een week later hebben we een hotelletje in Hillegom geboekt om bij Noordwijk naar het strand te gaan en zeevonk te beleven. We kenden het nog niet en vonden de blauw oplichtende golven een prachtig gezicht! En we fotografeerden midden in de nacht de sterrenhemel met komeet Neowise.
Aafke moest daarna in de zomer wat dagen opnemen en die bleken precies tijdens de hittegolf te vallen. We probeerden elke ochtend iets actiefs dan wel nuttigs te doen (fietsen – huishouden) en gingen daarna elke middag op de Beulaker voor anker. Heerlijk luieren in de schaduw van de biminitop en af en toe overboord springen voor wat extra verfrissing. Yerke vond het helemaal prima. Verder hebben we wat mooie routes in de Kop van Overijssel gevaren en zo is onze heerlijke boot weer goed gebruikt. Eén vaartochtje met meerdere boten stond helemaal in het teken van pa. Aan waterskiën zijn we dit jaar zelf niet toe gekomen. ’s Avonds duiken we nog steeds vaak onze jacuzzi in. Naar drukkere plekken waar we niet strikt noodzakelijk moeten zijn, gaan we niet. Met het oog op onze ouders, Hank’s astma en omdat we liever deel van de oplossingen dan van het probleem zijn, houden we onze bubbel klein.
Na het overlijden van pa kwamen we in de werkplaats de Solex van oom Koop, de broer van Hank’s opa, nog tegen. Deze heeft Hank nog iets opgeknapt en hebben we bij de RDW in Groningen laten keuren voor een kenteken. Eenmaal verzekerd, mochten we er officieel mee op de openbare weg. Maar één Solex is geen Solex. Omstebeurt een rondje rijden is niet zoveel aan. Dus kregen we van Aafke’s broer Cornelis één van zijn oude Solexen. Daar zat iets meer werk in maar ook die is inmiddels door de RDW goedgekeurd en voorzien van kenteken en verzekering. Het eerste rondje samen hebben we er al op zitten.
Aan het eind van het jaar vonden we dat we er toch nog even tussenuit mochten. Hank was nog nooit op Texel geweest en die overtocht mag (moet) je in de eigen auto blijven zitten. De eerste dag op Texel werden de corona maatregelen verscherpt. Maar wij zaten prima in ons eigen bungalowtje en op het strand en in de duinen was het vrijwel uitgestorven.
We hebben gewandeld en een dag gefietst. De eigen fietsen waren mee. Yerke vond het prachtig om over het strand te rennen en Hank maakte een paar echt mooie foto’s.
Helaas bleven de kitespots leeg en alleen het voor ons vreemde water van Noord- en Waddenzee op gaan, leek ons geen goed idee. We hebben samen een heerlijk midweekje uit gehad. Eigen land is ook mooi.
Heit en mem Ook de ouders in Franeker worden een dagje ouder. We komen er regelmatig. Heit doet het met de ziekte van Kahler al jaren beter dan gehoopt maar dit jaar werd het toch ineens een stuk minder. Verzakkende rugwervels zorgden vanaf begin augustus voor hevige pijn en het duurde nogal even voor alle diagnoses gesteld waren en de zorg op orde was. Inmiddels staat er een bed in de kamer en hij zal zich moeten dwingen om geen klusjes in en rond huis te gaan doen op dagen dat het beter gaat. De hele situatie leverde ook voor mem de nodige stress op en daar kreeg zij zelfs fysiek last van. Gelukkig lijkt het zorgnetwerk zich nu rond hen te sluiten en dat dan mede dankzij de geweldige coördinerende rol die schoonzus Ingrid hierin gespeeld heeft. We hopen dat het lukt om heit en mem nog lange tijd fijn samen in eigen huis te laten wonen.
Ma Tot slot nog even over ma. Zij heeft het dit jaar flink voor de kiezen gehad. Van de diagnose tot de zorg en het afscheid van haar man. En dan alles wat er bij komt kijken om de zaak nog even voort te zetten en af te ronden. Administratie, notaris, makelaar en gedoe met de ING die fout op fout stapelt waardoor belangrijke overschrijvingen niet verwerkt werden. We hebben allemaal op onze eigen manier ons best gedaan om haar te helpen bij dit alles. Als we een prakkie over hadden, dan ging dat naar Giethoorn. Hank was er vaak ’s ochtends zodat ma even de boel de boel kon laten om een rondje te fietsen. We hopen dat ze met de verkoop van het bedrijf en woning in december de rust krijgt om een punt te zetten en verder te gaan met een nieuwe fase in van haar leven. Ze mag nog een tijdje in het huis blijven wonen zodat ze in alle rust uit kan kijken naar andere woonruimte. Wat we voor 2020 ook nog willen noemen is het verlies van Oom Jan, die met ma’s zus tante Ida getrouwd was. Triest dat door corona in de eindfase van zijn leven zoveel afzondering en verwarring ontstond. De uitvaart hebben we online gezien.
* Klik op de kaart voor een vergroting *
En zo gaat weer een jaar ten einde. We gaan ons 2020 herinneren als een hectisch jaar met het nodige verdriet maar vooral ook heel veel dankbaarheid. Dat we gezond zijn. Dat Mark en Anke het goed doen. Dat we lekker kunnen varen en kitesurfen en skiën komt ook wel weer. Dat we op zo’n mooie manier pa konden begeleiden en afscheid konden nemen en dat het met heit en mem ook weer wat op orde lijkt. Onze traditionele kerstkaart vol foto’s uit het afgelopen jaar versturen we sinds vorig jaar alleen nog naar de oudere generatie, broers en zussen en de families in Texas en Canada. Voor alle anderen staat ‘ie hier digitaal. Door er op te klikken en daarna in Flickr te vergroten, is die beter te bekijken. We hopen dat 2021 een jaar wordt waarin de wereld weer wat terug keert naar het normale en dat we nog veel mooie momenten mogen beleven waarvoor we dankbaar kunnen zijn. Dat wensen we iedereen toe!
(let op: bij vereenvoudigde weergave op de mobiel stopt de blog halverwege bij een ingevoegde instagram-foto)
Traditiegetrouw ook dit jaar weer een terugblik. Altijd leuk om later nog eens terug te lezen. Het jaar begon met talloze containers die in Waddenzee belandden. Wat een enorme puinzooi op de stranden van de Waddeneilanden. Net terug van Vlieland waar wij samen met Yerke tussen kerst en nieuwjaar even uitwaaiden, stapten we op één van de eerste dagen van het jaar met Anke op de boot naar Terschelling om daar te helpen met opruimen. We werden er in de haven ontvangen door de burgemeester en met bussen naar de stranden gebracht. Nadat we een heel stuk strand hadden gedaan en een vuilniszak gevuld hadden met vooral kleine plastic brokstukjes in alle kleuren, werden we door een voertuig van de KNRM van het strand gehaald en naar een restaurant gebracht voor de nieuwjaarsbijeenkomst van Terschelling. We kregen soep en broodjes en drinken dus de verzorging was prima. En we hebben zo ook een klein steentje bij gedragen aan het opruimen van de enorme vervuiling. Verder bracht het begin van het jaar ons wat sneeuw maar helaas geen natuurijs.
Ergens in maart gingen we samen naar de wintersport. We vonden weer een superdeal met Transavia waardoor we de auto thuis lieten. Over vliegen binnen Europa straks meer. Helaas bleek het liftbedrijf van Raffl achter skigebeid Bergeralm in het nazeizoen de Hochsonnlift niet in bedrijf te hebben. Dit ondanks de goede skicondities. Het was ze gewoon te rustig. Volgens ons moet je dat gemiddeld zien maar zij denken er anders over. Daarom beginnen wij er zo langzamerhand over na te denken om na al die jaren een ander skigebied te te zoeken. Bergeralm zonder de prachtige Hochsonnlift is voor meerdere dagen gewoon te beperkt. We zijn dan ook een keer met de skibus naar de Stubaigletscher geweest. Een hele onderneming maar een dag heerlijk geskiet. Ook leuk was dat Arianna nog een dagje langs kwam om mee te skiën en dat ook Petra en Riette er een deel van onze vakantie waren. Dat de Hochsonnlift niet ging, was een enorm gemis maar we hadden verder heerlijk weer en de hele piste soms voor ons alleen.
In het voorjaar was er een informatiebijeenkomst over Lelystad Airport in de Meenthe. Wij dachten aanvankelijk dat het allemaal wel mee zou vallen maar schrokken van de impact die dit vliegveld op onze mooie en rustige omgeving gaat hebben. We schrokken nog veel harder van alle bewust gemaakte fouten in de rapportages van het ministerie. Geluidsbelasting die creatief werd uitgerekend op basis van één vliegtuigmotor per toestel en risico’s op botsingen met vogels die werden berekend na het gemakshalve vergeten van de halve vogelstand in Nationaal Park Weerribben en Wieden en vervolgens voor het oppervlakte van een sportvliegtuigje om maar binnen de veiligheidsnorm te blijven. We zijn daarop de ontwikkelingen rond het vliegveld nauwer gaan volgen en geschrokken van de manier waarop minister en ministerie de kluit belazeren en met inspraak (niet) om gaan. Zeker in het licht van de stikstofdiscussie werd ook Lelystad Airport steeds actueler. Wij kunnen er met ons rationele verstand niet bij hoe dit project ondanks en ten koste van alles wordt doorgedramd. Wij zien hier echt een andere taak voor de overheid die in deze tijd moet inzetten op andere mobiliteit en via o.a. krimp van de luchtvaart geluidsoverlast, fijnstof, geluidshinder, CO2 en stikstof zou moeten terugdringen. Dat kan onder andere door vliegen niet te bevoordelen maar belasting op kerosine te steken in snelle en betaalbare Europese treinverbindingen. Hoewel we de belangrijkste rol voor de overheid zien en het mensen niet kwalijk nemen als ze naar hun portemonnee kijken en er voor kiezen voor weinig geld snel op hun bestemming aan te komen, hebben wij besloten in ieder geval volgende vakantie niet naar de wintersport te vliegen. We houden alle ontwikkelingen rond Lelystad nauwlettend in de gaten en waar mogelijk proberen we via reacties op Social Media de echte feiten rond dit project breed te delen. Wij houden van betrouwbare politiek en eerlijke besluitvorming. Zie HIER voor meer informatie.
Mark reed ondertussen zijn marathons en als dat in de buurt was, probeerden we te supporteren. Hij had helaas een vervelende en hardnekkige knieblessure opgelopen, waardoor hij op de Weissensee niet tot competitief schaatsen kwam en ook in het begin van het wielerseizoen bang was om schade te verergeren. Een scan van de knie gaf uitkomst: het was een soort botkneuzing die wat tijd nodig had maar bij belasting niet tot meer schade kon leiden. Met dat vertrouwen kon Mark echt gaan bouwen en gingen ook de koersen steeds beter. Cycling Team Fryslân had de zaken goed op de rit staan. Mooie nieuwe fietsen en ook het ploegenspel ging steeds beter. Het team heeft vele koersen gekleurd en Mark was de eerste die een Elitekoers op zijn naam wist te schrijven, in Roden. Een dag daarna won hij opnieuw, in Bedum. CTF heeft deze zomer verschillende malen en met verschillende rijders op het podium gestaan.
Mark reed ook nog een 24 uurs race op de Nürburgring waar hij met Team Sarto ondanks materiaalpech in de laatste ronde een mooie tweede plek pakte. Aansluitend is hij met Freya door gereden naar Tirol voor een mooie vakantie in de berghut van onze goede vriend Franz. Ook dit jaar mocht Mark in de profronde Het Spektakel van Steenwijk koersen, waar hij na aankomst van de kopgroep de pelotonsprint won.
Tweede Pinksterdag fietste Anke de Elfstedentocht in Friesland. Wij zelf hebben alleen op een paar plekken langs de route aangemoedigd en haar en oud-buurjongen Robin van pannenkoeken en meer voorzien. Wij zelf hebben dit jaar weinig gefietst. Aafke had een kleine maar zeer hardnekkige blessure. Omdat Hank samen fietsen leuker vindt dan alleen, zijn we andere dingen samen gaan doen. Het was een mooie zomer dus de boot is goed gebruikt.
Hank had de eerste maanden van het jaar geprobeerd om voor zichzelf op een rijtje te zetten wat hij qua werk nou eigenlijk precies wilde en hoe hij daarvoor zijn eigen kansen zag. De laatste opdracht in de laatste maanden van 2018 had hem helemaal niet gebracht wat hij er van verwachtte en daardoor was de twijfel bij hem gegroeid. Hij kwam er maar niet uit en heeft op enig moment gemeend al zijn twijfels, constateringen en ergernissen op een feitelijke manier op Facebook (friends only) te delen. Door twee mensen werd hij daarop gewezen op Hoogbegaafdheid (HB). Nou had hij bij die term altijd het beeld van vroeg-wijze kindertjes die op hun 6e Chopin spelen, op hun elfde zeven talen spreken en op hun 14e al twee universitaire studies hebben afgerond. Maar dat bleek het helemaal niet te zijn. Hoogbegaafdheid is de combinatie van een hoog IQ met een heel andere manier van denken: complexer, sneller, conceptueler, etc. Ongeveer twee à drie procent van de bevolking heeft dat. Het zijn mensen met een sterk rechtvaardigheidsgevoel, vernieuwers, verbeteraars en ontwikkelaars. Ze hebben de ruimte nodig om zich te ontwikkelen en uitgedaagd te worden en gaan zich vervelen als routine intreedt. Als je niet weet dat je HB’er bent, ontstaat er ergernis als anderen je niet kunnen volgen, want wat je zegt is toch zo logisch en vanzelfsprekend. En er ontstaat twijfel aan jezelf. HB’ers zijn niet per definitie overal goed in, maar als iets hun interesse heeft, dan willen ze er alles van weten om het te snappen.
Dit alles staat heel mooi omschreven in het e-book van Adrienne van de Bos van Gifted People. Dit boek is HIER gratis op te vragen, en heel interessant, vooral ook als je Hank een beetje wilt begrijpen. Het boek gaat voor 99% over hem. Hank is daarop het Insight coachingtraject van een jaar bij Adrienne gaan volgen. Hij neemt de tijd om een functie en werkplek te vinden die hem blijft uitdagen op zijn specifieke kernkwaliteiten en die niet na een paar maanden verveelt of irriteert. Hij wil niet weer tegen een muur lopen. Hij wil ook niet meer van zijn echte doel afgeleid worden door ondertussen dingen te gaan doen die niet bij hem passen. Dat betekent in praktische zin dat het eten tegenwoordig klaar is zodra Aafke thuis komt. Het betekent ook dat hij zijn ups en downs heeft omdat hij het te lang vindt duren en zich thuis verveelt. We vragen iedereen om het begrip dat het tijd kost om na jarenlange geleidelijke beschadiging jezelf weer op te bouwen. Hij popelt in ieder geval om weer gewoon ergens van bijzondere en bovengemiddelde betekenis te zijn met zijn specifieke kwaliteiten. En vanaf nu kan dat in de wetenschap dat HB een heleboel verklaart waar hij altijd tegenaan liep en dat hij daar dan ook dankzij de coaching een stuk handiger en met minder twijfel, irritatie en frustratie mee kan omgaan.
Een bericht gedeeld door Mark Prinsen (@mark.prinsen) op
Tegen de zomer hadden we twee afstudeerders. Eerst werd Anke ingenieur gezondheidszorgtechnologie en nog geen week later werd Mark werktuigbouwkundig ingenieur. We zijn er trots op hoe ze allebei heel vlot hun opleiding met een mooi resultaat hebben afgerond. Mark ook nog eens naast een topsportcarrière. Hij kon meteen kiezen uit een aantal functies en begon na de zomer bij Accell. Hij krijgt van zijn nieuwe werkgever genoeg ruimte voor sport en kan dus blijven fietsen voor Cycling Team Fryslân en schaatsten voor team ZiuZ. Anke besloot eerst naar een congres van AFS in Oostenrijk te gaan en daaromheen door Oost Europa te reizen. Daarna heeft ze nog een opleiding tot trainer in Denemarken gehad en heeft ze vervolgens als trainer een congres van EFIL in Brussel begeleid. Het valt voor haar nog niet mee om betaald werk te vinden dat aansluit op haar opleiding, maar ze is volop bezig met solliciteren. We hoop dat het binnenkort lukt om een leuke baan te vinden.
Verder hebben wij deze zomer veel gevaren. Het was mooi weer en we wonen zo mooi dat we tegenwoordig liever in het najaar voor vakantie weg gaan. Zo gebeurde het deze zomer dat Aafke vanuit de tuin naar binnen riep: “Ik zie dat we in november voor 55 euro naar IJsland kunnen vliegen”, waarop Hank vanuit huis terug riep: “Boek maar!”. We controleerden nog even of dit een goede tijd was om eventueel het noorderlicht te kunnen zien en boekten een vakantie van 18-29 november.
Maar eerst gingen we nog kitesurfen leren. Mark en Freya hadden dat inmiddels heel behoorlijk onder de knie en vonden voor ons een actie met een introductieles in Workum. Zelf hadden ze trouwens nog een mooie kitevakantie in Portugal gehad begin dit jaar. Bij Soal Surf in Workum ging het wel aardig goed. We kregen een mooie basis om met wat hulp en tips van Mark zelf wat verder te gaan oefenen. We wilden echter niet afhankelijk zijn van zijn materiaal dus kochten op Marktplaats voor een leuke prijs een mooie kiteset, bestaande uit een Gaastra Spark 13 m2 van 2015 plus bar, twee boards en een trapeze. Helaas bleek deze kite zich slecht te laten doseren. Dus bij harde wind of een vlaag, reageerde de kite nauwelijks met verminderde trekkracht op het depoweren. Daardoor werd Aafke soms door het water gesleurd en had ook Hank soms onnodig veel moeite terwijl het op die momenten met een kite van Mark of Freya wel lekker ging. De kite met bar hebben we toen voor een nette prijs weer verkocht op Marktplaats waardoor we nog steeds erg voordelig twee boards en een trapeze over hielden. Daarop hebben we via Marktplaats een heel weinig gebruikte F-one bandit van 12 m2 uit 2018 met bar gehaald. Toen Hank later ook een ongebruikt prijzig macro-objectief kon verkopen, volgde een nette F-one Bandit van 9 m2, ook uit 2018 en compleet met bar. Het varen met deze kites is een wereld van verschil vergeleken bij die Gaastra Spark en het kiten ging dan ook steeds lekkerder. Hank heeft de basis al aardig onder de knie. Aafke heeft door de ervaringen met de Spark wat teveel ontzag gekregen voor de power van een kite en gaat het volgend voorjaar opnieuw proberen met eerst weer een dagje cursus. Anke bleek een dikke maand na een dagje introductieles en een paar uur na een nachtelijke reis vanuit Praag zomaar met kite en board weg te kunnen varen. Ze kreeg via Facebook een kapotte kite van 9m2 die nog repareerbaar bleek, kocht via Marktplaats een mooie Bandit van 11m2 en kreeg alvast voor haar verjaardag een mooi gebruikt Cabrinha boardje. Dus in 2020 zal ze ons even wat laten zien!
Eind augustus is in Giethoorn traditioneel het Blues Festival en daarna de Gondelvaart. We hadden ontdekt dat Dilja uit IJsland rond de blues in Nederland was. Zij was in 1990-’91 AFS uitwisselingsstudent en gastdochter van een oom en tante van Aafke en destijds zelfs nog op onze trouwerij. We hadden elkaar via Facebook nog in beeld en hadden haar gevraagd wat mee te denken over onze reis naar IJsland. Op de dag van de Blues is ze met een groot deel van haar eigen en haar gastgezin op visite geweest. We hebben die dag een mooi eind gevaren, eerst in de zon en daarna in de stromende regen en het Bluesfestival bezocht. We hebben ook afgesproken voor in november op IJsland. Dat werd een prachtige reis. We hebben veel meer van IJsland gezien dan waar we op gehoopt hadden en zelfs vier nachten achtereen samen het noorderlicht mogen beleven. Een verslag van deze hele reis staat HIER.
Ondertussen is het december. Op de valreep besloten we rond kerst een wintersport te boeken met Mark, Anke en Freya omdat bleek dat we met z’n allen konden. Steinach lukte niet met onderdak maar Neustift in het Stubaidal is ook een mooie uitvalsbasis. Ondertussen kunnen we al een beetje terug kijken op weer een mooi jaar samen. Een jaar waarin Mark en Anke afstudeerden, we veel leuke dingen hebben gedaan en een prachtige vakantie hadden. Een jaar waarin voor Hank alle puzzelstukjes na het lezen van een e-book over hoogbegaafdheid ineens op hun plek vielen. Daarmee viel ook ineens een hele last van zijn schouders en dat schept ruimte om weer vooruit te kijken, al heeft dat tijd nodig. Een jaar waarin onze ouders er gelukkig nog allemaal zijn. Heit gaat naar omstandigheden goed. De chemo’s doen hun werk.. Mem heeft last van haar oog gehad maar gelukkig lijkt dat de goede kant op te gaan. Voor pa en ma was het best een hele grote stap om uiteindelijk toch het hele bedrijf inclusief woning te koop te zetten. We hopen dat er snel een geschikte koper is en dat ze daarna ook snel hun plekje en bezigheden weer vinden. Hoe alles lopen gaat? Het nieuwe jaar 2020 zal het ons leren. We wensen iedereen het allerbeste en hopen er ook zelf weer wat moois van te maken!
UncategorizedReacties uitgeschakeld voor IJsland november 2019
dec012019
Niet voor vereenvoudigde weergave kiezen
translate options available on this site
klik op een foto voor een vergroting in een nieuw venster
Hoe het begon…..
Het bevalt ons al een paar jaar goed. In de zomer genieten wat onze eigen mooie omgeving te bieden heeft en dan ergens in het najaar op vakantie. Op onze vakantie bucketlist stond ergens nog het noorderlicht met als optie IJsland. Zo zat Aafke deze zomer in de tuin wat op haar mobiel te bladeren en riep ze naar binnen: “Hank, we kunnen in november voor 55 euro met Transavia naar IJsland vliegen!” waarop uit de kamer terug klonk: “Boek maar!” We controleerden nog even of er in deze periode inderdaad goede kans was op het noorderlicht en kozen een terugvlucht 11 dagen later, voor 60 euro. Er kwamen nog een paar kosten bij voor een zitplek naar onze voorkeur en ruimbagage en zo lagen de heenreis op 18 november en de terugreis op de 29e vast.
We oriënteerden ons wat verder op IJsland, werden lid van twee Facebook groepen en vroegen Dilja om wat mee te denken. Zij was in 1990-’91 AFS studente bij Aafke’s oom en tante in Sellingen en was op 19 april 1991 zelfs nog op onze bruiloft. Op basis van de informatie besloten we om voor de hele vakantie een auto te huren die twee stappen boven de goedkoopste klasse lag. Gezien mogelijke weers- en wegomstandigheden leek ons dat wat veiliger dan het kleinste autootje wat we normaal wel genoeg vinden. We kozen niet voor een 4WD omdat we niet van plan waren om omstandigheden op te zoeken waarin dit nodig is. Als we met onze Avensis op winterbanden de Alpen in kunnen, dan komen we ook in IJsland wel waar we willen zijn. We houden het bij de gewone wegen en passen ons rijgedrag wel aan op de omstandigheden. Bovendien was een 4WD ruim twee keer zo duur en we wilden de kosten van onze reis wel een beetje binnen de perken houden. We boekten via Sunny Cars omdat je dan de zekerheid hebt dat alles ruim verzekerd is. Ze hoeven je dan op het vliegveld niks meer aan te praten en je weet zeker dat het in orde is.
We reserveerden ook onze eerste twee nachten en onze laatste nacht vlakbij het vliegveld; Anita’s Guesthouse in Grindavik. Goede beoordelingen en laag geprijsd. Blue Lagoon lag vlakbij en daar wilden we toch heen. Dus reserveerden we ook die online, voor ’s ochtend 9 uur op de ochtend na aankomst. Op goed geluk naar Blue Lagoon gaan wordt zeer afgeraden. Vaak zitten alle tijden al vol. ’s Ochtends vroeg was het voordeligst en zo hielden we de rest van onze dag na aankomst mooi over om Reykjavik te ontdekken. Vliegtickets, auto, deze drie nachten onderdak en de Blue Lagoon was het enige dat we vanuit Nederland gereserveerd hadden. In november blijkt dat prima te doen. En we kochten via een actie vier keer treinvervoer naar en van Schiphol.
Ondertussen hadden we nog steeds contact met Dilja, die nog steeds verbluffend goed Nederlands spreekt, en ze bleek in augustus naar Nederland te komen. Uiteindelijk is zij met haar gezin en een groot deel van haar toenmalige gastfamilie (dus ook Aafke’s familie) op de dag van de Blues bij ons rond Giethoorn wezen varen en hebben we met een deel van dit gezelschap het Bluesconcert op het Wiede bijgewoond. We hebben die dag nog wat doorgepraat op ons bezoek aan IJsland uiteindelijk hebben we ook via Messenger contact afgesproken elkaar op IJsland te ontmoeten en ook in hun vakantiehuis bij Selfoss te verblijven.
We downloadden een paar apps op onze mobiel, waaronder die van Friend in Iceland. Daarop stonden een paar mooie routes. Ons voornemen was om Reykjavik, de zogenaamde Golden Circle, de zuidkust tot en met de gletscher en Snæfellsnes te bezoeken als het weer dit toestond. Alles wat we extra konden doen, zagen we als bonus. De rondweg rond IJsland vonden we in november met een gewone auto te onzeker. Als in het hoge noorden de winter invalt en het lastig wordt om je terugvlucht te halen, heb je stress in plaats van vakantie.
Omdat je in november alles kunt verwachten, moesten we bij het inpakken ook rekening houden met alle omstandigheden. We haalden beiden een waxbare broek van Fjallraven zodat we bij regen of het bezoeken van watervallen niet de rest van de dag met een natte broek in de auto zouden zitten. De skibroeken en thermisch ondergoed gingen mee voor ijskoude nachten waarin we hoopten het noorderlicht te fotograferen. Via Ali Express kochten we ijzers voor onder onze bergschoenen voor extra grip bij het bewandelen van ijzige paden. We haalden online twee keer vier verschillende smaken Adventure Food. Dat was nog wat voordeliger dan bij de Bever. Makkelijk, heel prima te eten zoals we nog van onze fietsreis naar Tirol weten, en ook weer een keuze om de kosten binnen de perken te houden. Een miniflesje zwaar geconcentreerde ranja leek ons ook wel handig voor bij de bidon. Verder gingen er een paar multipacks Snickers, Twix en Mars mee plus mueslirepen voor de vliegreis en de trek onderweg in de auto. Vier pakken stroopwafels voor mensen die we zouden ontmoeten en voor Dilja een fles currysaus. We besloten één tas ruimbagage mee te nemen. Om voldoende volume kwijt te kunnen, kozen we voor de ijshockeytas die Anke uit de USA had mee genomen. Achteraf was dat niet onze handigste beslissing ooit, omdat het tijdens al het reizen erg lastig was om het overzicht in die reuzentas te bewaren en snel wat te vinden. Hij was ook nogal lomp te hanteren.
Verder sloegen we handige tips in de Facebook groepen op in de collectie IJsland en zagen we wat tutorials over noorderlichtfotografie. Daarover meer verderop in deze blog. Anke kreeg de kans trainer te worden bij een symposium in Brussel en ging daar samen met Laura uit Reykjavik heen, die eerst nog even een paar dagen bij ons zou zijn als wij al in IJsland zaten. We spraken af haar nog even in Reykjavik te ontmoeten en werden uitgenodigd bij haar en haar ouders te eten. En zo ging er een mooie zomer voorbij en naderde de datum van 18 november.
Reisdag 1 – Maandag 18 november 2019: de heenreis
Anke bracht ons naar de trein in Meppel. Zelf reed ze door om even met Yerke op de boswachterij Punthorst te wandelen. Een conducteur die langs kwam, herkende ons van het perron waar we vroegen of het klopte dat we met onze barcode op de NS app niet konden inchecken. Hij hoefde daarop in de trein de barcode niet te controleren want hij geloofde het zo ook wel.
Op Schiphol ging het vrij vlot met het inchecken van die grote tas. Bij de veiligheidscontrole werd nog even de cameratas flink geïnspecteerd en toen konden we richting de gate. Via de site van see-buy-fly kregen we nog een actiecode. Aafke moest nog een deo halen. Door de kortingscode hadden we een eerstehulp pocket tastje gratis. Verder haalden we nog een klein plastic flesje Jim Beam, en drie miniflesjes Jack Daniels Tennesse Honey voor koude IJslandse avonden, plus twee repen Tony Chocellony coffee crunch. Dilja vond de breeklijnen van de reep en het verhaal erbij later op IJsland erg interessant. We zagen vanuit het vliegtuig dat onze tas nog werd gebracht en ingeladen. Zou dat te maken hebben gehad met het onhandige formaat?
We hadden een vlotte reis van drie uur met wel wat turbulentie en kochten onderweg een saucijzenbroodje. Bij het inzetten van de landing was het erg slecht weer. We zagen de regen langs de straalmotoren gaan. Eenmaal geland moesten we bijna 3 kwartier in vliegtuig wachten omdat Transavia en het vliegveld eerst de procedures voor het aanmeren aan de gate bij deze storm naast elkaar moesten leggen en bespreken wat er kon en mocht en waar welke verantwoordelijkheid lag. We hoorden later dat een broer van Dilja ooit 7 uur moest wachten omdat er maar aan één gate aangemeerd kon worden en zij het laatste vliegtuig in de rij waren. Onze bagage kwam laat in een bagagehal waar een enorme puffin uit het plafond keek. Aafke ging ondertussen geld pinnen. Het was een lastige automaat waarbij niet helemaal duidelijk was hoeveel je kon opnemen. Achteraf was dat pinnen niet echt nodig omdat je op IJsland echt overal met een pinpas of creditcard kunt betalen. Kies voor betalen in IJslandse kronen ipv euro’s want dan is de koers voordeliger. Handig is ook dat onze Europese mobiele internet- en belbundels gewoon zonder extra kosten in IJsland werken. De meeste plekken hebben ook wifi. Dat IJsland gewoon 220 Volt heeft en dezelfde stopcontacten als wij in West Europa, is ook wel handig.
Normaal gesproken was Hank al naar de desk van de huurauto’s gegaan terwijl Aafke op de bagage wachtte. Gezien de onzekere situatie door het weer en wanneer de bagage uit het vliegtuig kon, zijn we toch maar samen gebleven omdat Hank niet terug zou kunnen lopen bij bijzonderheden. Uiteindelijk kwam de bagage op de band en al vrij vlot onze grote tas. Bij de huurauto’s waren we de vierde in de rij. Het duurt altijd lang als ze de mensen voor je nog allerlei verzekeringen of toch nog een upgrade naar 4WD gaan aanbieden en die mensen dat dan samen moeten overleggen. Wij konden vrij kort zijn: via Sunny Cars hoeven we geen extra verzekeringen, alleen Hank rijdt en een 4WD is niet nodig. We kregen een Suzuki Baleno mee. Deze bleek spijkerbanden te hebben en helaas geen cruisecontrol. Dat laatste bleek wel lastig voor de afstanden die we hebben gereden (totaal 2260 km in deze auto). Lastig was ook de auto vooraf op schades te moeten controleren in de storm en regen bij een lantarenpaal. We vonden nog wat niet vermelde lakbeschadigingen bij de greep van de achterklep waarvan we een foto maakten die we hebben gemaild. De maximum snelheid op de hoofdwegen is hier 90. In de bebouwde kom liggen veel zebrapaden op een drempel.
Het was een harde stormwind op weg naar Grindavik. Twee handen aan het stuur vanwege de windstoten. Ook was het onwennig rijden op spijkerbanden. We dachten steeds dat er iets mis was met de banden. We hadden vanuit de Panda de autostekker met de GPS hud op het dashboard en de mobielladers. We navigeerden offline via de Sygic app. Bij het appartement moesten we als eerste de schoenen uit doen. Dat blijkt overal in IJsland de gewoonte te zijn. Ze zijn wel makkelijk met het open laten staan van de deuren. Warmte is geen probleem. Er komt warmte genoeg uit de grond. We hadden een mooie ruime kamer. In de keuken aten we Adventure Food pasta. Twee keer vier verschillende maaltijden meenemen heeft ons best veel geld bespaard. Als je niet elke dag patat me een hamburger wil eten dan loopt dat behoorlijk in de kosten. Dat hebben we dus vier keer uit gespaard wat gezien ons banksaldo niet echt verkeerd was. Beetje heet water erbij (water koken kan overal) en het is echt heel prima eten.
Reisdag 2 – Dinsdag 19 november 2019: Blue Lagoon en Reykjavik
Het ontbijt was prima. Er stond yoghurt, melk en boter in de koelkast en ook soorten jam en smeerkaas. Er was brood en er stond een broodrooster. Je kon thee en koffie (Senseo) zetten en er waren cereals. Hank vond de Reese bolletjes wel lekker. In het verblijf bleken ook twee Amerikaanse basketbalsters te wonen. Voor één van hen was het de laatste dag als speelster voor een IJslandse club. Zij ging nu kiezen tussen Frankrijk of Israël.
We waren mooi op tijd voor de Blue Lagoon. Dat was tien minuutjes rijden. Het stormde nog steeds dus de auto werd met de kop in de wind geparkeerd om schade aan deuren te vermijden. We hadden reserveringen voor 9 uur. Het instappakket vonden wij wel voldoende. Dat betekende onbeperkte toegang vanaf de gereserveerde aankomsttijd, een baddoek, masker en drankje. We waren wat te vroeg maar konden vast naar binnen. Hank had zijn kitesurfponcho mee. Lekker handig. Je kwam eerst langs een gebouwtje waar mensen die rechtstreeks vanaf het vliegveld kwamen hun bagage konden stallen. Eenmaal binnen, gingen we elk naar een kleedruimte. Het douchen zou er naakt moeten. Veel mensen op Facebook vonden dat heel erg. Wij zitten er echt niet mee maar er werd niet naar gekeken dus het kon ook gewoon in badkleding. Even flink wat conditioner (daar beschikbaar) in je haar doen zodat je na de Blue Lagoon niet dagen lang met een bos touw op je hoofd rond loopt. Door de storm bleek de rustige lagoon een golfslagbad te zijn.
Het was nog donker en het water was met 38 á 39 graden heerlijk warm. Waar het water de lagoon in kwam, was het nog iets warmer. Toen wij het bad in kwamen, was het nog heel rustig, Als we naar het achterste gedeelte gingen, liep er langs de kant op enige afstand een dik ingepakt lifeguard mee. We hebben wat foto’s met de mobiel proberen te maken maar dat lukte niet omdat het touchscreen door stuifwater en damp nat werd en niet bediend kon worden. Je kon er een plastic hoes voor kopen maar die was zo’n 25 euro en hebben we thuis wel liggen.En ondanks dat de Galaxy S9+ waterdicht is, was dit water in zijn samenstelling misschien ook niet zo goed voor het toestel. Dus hebben we die maar weg geborgen en er de GoPro maar bij gepakt. Dat ging beter. Ondertussen werd het ‘langzaam lichter en ook langzaam drukker. We kregen een masker prut op ons gezicht en ook een smoothie of andere drank zat in ons instappakket.
Na zo’n 2,5 uur vonden we het wel mooi geweest. Dus werd het douchen en omkleden, buiten nog een paar fotootjes maken en in de auto, op naar Reykjavik.
We volgden Sygic naar het centrum van Reykjavik. We hebben er eerst langs de straat geparkeerd en bij een automaat parkeertijd gekocht. Dat ging op het kenteken van de auto. Op de mobiel een timer gezet en toen de stad in. Veel huizen van golfplaat, veel gekleurde huizen en veel muurschilderingen. In het centrum stond een soort kunstwerk/standbeeld van een grote zwarte kat met lampjes er in. Later zagen we dat deze kat onderdeel is van de IJslandse kersttraditie. Er is sowieso al erg veel kerstverlichting op de huizen en in de straten en we hoorden zelfs de eerste kerstsongs op de radio. Die lichtjes snappen we ook gezien de donkere dagen. Ze blijken in IJsland dertien kerstmannen te hebben, elk met hun eigenaardigheid. Elke dag komt er één langs en begin januari is ook de laatste weer weg. Kinderen zetten een schoen met iets voor die specifieke kerstman voor het raam.
Wij liepen even een winkel in waar Hank een koelkastmagneet voor de verzameling kocht en Aafke wel een IJslandse trui paste maar besloot om nog even niets te kopen. Daarna liepen we verder richting de oude havens. We zagen dat veel huizen van golfplaat zijn. In de haven oude zeilschepen, vissersschepen en boten voor walvisexcursies. Boven de baai hing een zeer bijzonder wolk.Het concertgebouw heet Harpa en is een prachtig stuk architectuur vol transparantie en lichteffecten. Overdag natuurlijk, ’s nachts met gekleurde lichtpatronen. Langs de kust staat even verderop het kunstwerk Sun Voyager. Het stelt een soort Vikingschip voor. Omdat er in de verte een groep Aziaten op af kwam lopen, vroeg Aafke even aan twee heren of die heel even een stapje opzij wilden doen zodat we het kunstwerk nog zonder mensen op de foto konden krijgen. De mannen gingen even vriendelijk opzij maar wilden dan wel even met Aafke op de foto.
Daarna liepen we met een omweg langs de Hallgrímskirkja; de beroemde kerk van Reykjavik waarvan de vormgeving is geïnspireerd op een vulkaan. Omdat er een begrafenis was, konden we er niet binnen kijken. Wel een beetje respectloos als je dan mensen selfies ziet maken met op de achtergrond de lijkwagen die net aan komt rijden.
We liepen vanaf de kerk weer omlaag een winkelstraat in. We haalden in een winkeltje als hartig tussendoortje even een soort mini-pizaatje. Daarna vond Aafke in een leuke winkel de IJslandse trui die aan haar verwachtingen voldeed. In IJsland hangen winkels vol met in IJsland hand gebreide truien. Volgens ons zijn alle IJslandse vrouwen in de donkere wintermaanden volop aan het breien. Omdat elke trui met een bepaald patroon door iemand anders is gebreid, moet je even een paar truien passen om te zien welke je het lekkerst zit.
Omdat onze parkeertijd ten einde liep, gingen we eerst even langs de auto. We hadden bij het parkeren een paar auto’s met bekeuring zien staan. Omdat we nog niet klaar waren in de stad, hebben we de auto maar een eindje verderop in een een parkeergarage gezet. Daarna liepen we naar een studio waar je een Viking fotoshoot kon doen. Dat leek ons wel een leuke aanvulling op onze Wild West shoot in Texas. De Vikingshoot was echter veel te duur. Eén foto kostte bijna 60 euro. Je kon nog enigszins betaalbaar een set van zes foto’s laten maken maar als je er samen op wilde dan moest de tweede persoon er ook zo’n set bij kopen. Dan was je voor 12 digitale foto’s zo’n 260 euro kwijt. Niet leuk meer dus we hebben gezegd dat het zijn business is maar ons vakantiebudget dus dat het helaas niet door ging. Hij zal z’n redenen hebben maar hij had ook 25 euro bij 1 set van zes foto’s op kunnen doen als we er ook samen op wilden. Dat was toch omzet geweest en nu had ‘ie niks. En er liep ook geen andere klandizie rond.
We hebben nog wat rond gestruind, fotootjes gemaakt bij Rainbow Road en zijn even lekker gaan zitten in Cafe Babalu; een café met een leuk sfeertje. We kochten een bak koffie met gratis refill. Aafke had per ongeluk de grootste beker gepakt dus hadden we wel een beetje erg veel koffie. Het toilet had er het Starwars thema. Na dit rustmomentje zijn we weer naar de auto gelopen en richting de ouders van Laura gereden.
We meenden nog even dat we geflitst werden en daar klopte dan niks van maar dat bleken later waarschuwingslampen te zijn in die borden die je snelheid weergeven. Bij Laura aangekomen werden we hartelijk ontvangen door Caroline, Steinar, Laura en Ivar. Zij zijn ook een echte AFS familie en Anke kent Laura van een symposium in Noorwegen. Laura zou dus twee dagen later naar Nederland vliegen. We hebben heerlijk IJslands gegeten. Zalm, rijst en een toetje met bevroren besjes en een chocorozijntjes en een mars in stukjes en dat dan in de oven. Lekker! Iets typisch IJslands, vooral voor februari, is het opdienen van een schapenkop. Zoiets afkluiven dan wel leeg lepelen, had ons eerlijk gezegd niet echt aangetrokken. Niet al te lang na het eten zijn wij weer naar Grindavik gereden. Het werd al laat. De volgende dag zouden we Dilja ontmoeten.
Reisdag 3 – Woensdag 20 november 2019: Met Dilja naar Þingvellir
Na wederom een prima ontbijt hebben we onze spullen in de auto gezet en zijn we vroeg vertrokken. Het was rustig op de weg en bleef lang donker. We stopten de auto om de zonsopkomst te zien aan zee met zwart strand. Het was prachtig licht. Door de lage zon duurt het “gouden uurtje” met mooi warm licht voor fotografie hier op IJsland in november de hele dag.
Daarna reden we door naar Selfoss; de grootste stad van Zuid IJsland. We hadden afgesproken bij een Google Maps locatie die Oili Selfoss heette en dat bleek een tankstation. We parkeerden en meldden Dilja dat we er waren. Internet haperde even dus kwamen we er 10 minuten later achter dat zij binnen zat terwijl wij op de P stonden. We zijn naar binnen gegaan en toen eerst met haar auto boodschappen gaan doen. Daarna hebben we de huurauto opgepikt en is Hank achter Dilja en Aafke aan gereden naar het vakantiehuis van de familie, even buiten Selfoss. Dat bleek een heel mooi plekje met twee houten huizen en een jacuzzi die normaal gesproken leeg staat en gevuld wordt met heet water uit de bodem zodra je ergens een kraan open draait. Er stonden zelfs een paar bomen. Die zie je op heel IJsland bijna niet.
Na een snelle lunch gingen we weer op pad met de auto van Dilja. We reden door nationaal park Þingvellir waar we een mooie wandeling maakten. We zagen de scheur (Almannagjá) in het landschap waar twee continentale platen onder IJsland zo’n 2 cm/jaar uit elkaar drijven. In het park kun je bij Sifra ook duiken in de kloof tussen de continenten. Ergens bij de kloof is ook een plek waar mensen muntjes in het water gooien voor geluk. Hoewel we al erg gelukkig zijn, hebben we dat toch ook even gedaan. Verder zagen we de mooie Öxarárfoss waterval. Aan de overkant van het grootste meer van IJsland zagen we de stoompluimen van de heetwaterfabriek voor Reykjavik. Het hete water wordt gewoon uit de grond gehaald. Je ruikt rond Reykjavik dan ook heel licht een zwavelachtig geurtje als je de warme kraan open draait.
Het park is voor IJsland historische grond waar het parlement zitting had en en recht gesproken werd. De doodstraf voor vrouwen werd vroeger door verdrinking voltrokken. Na een mooie wandeling reden we terug. In het vakantiehuis maakten we lekker eten en een tijd laten stapten we in de jacuzzi. Deze was erg heet, gevuld met water diep uit de grond. Af en toe moesten we even op de rand zitten om af te koelen. Het was een super heldere nacht onder de Melkweg. We zagen ook meerdere vallende sterren. Elke heldere nacht zagen we die. Van ons mag in in Nederland een stuk minder straatverlichting om ook veel meer van de sterrenhemel te kunnen zien. Hank zette de camera klaar op het statief met de groothoek zoomlens maar we zagen geen noorderlicht opdoemen. Ook vanuit bed hebben we nog een paar keer gekeken maar niks gezien.
De volgende ochtend zagen we een notificatie van de Aurora app maar die had geen geluid gegeven omdat onze mobiel ’s nachts op “niet storen” staan. Dat hebben we dus maar uit gezet. Overigens was het ’s ochtends al vroeg aan het regenen dus mogelijk hebben we er sowieso niks aan gemist. Toch jammer.
Reisdag 4 – Donderdag 21 november 2019: Watervallen en toch nog op de avondboot
Na een lekker ontbijt met Skyr, geroosterd brood en een gekookt eitje, gingen we op weg naar de boot naar Vestman eiland, waar Dilja met haar gezin woont. Zo’n overtocht met de boot duurt ongeveer 40 minuten maar bij verkeerde wind moet de boot naar een andere haven aan de vaste wal en dan duurt het ongeveer drie uur. Daarom neemt Dilja altijd haar auto mee op de boot want je weet nooit zeker of je weer bij je auto wordt afgezet. Dilja had in haar auto een grote koffer staan omdat ze zelf met een vriendengroepje naar Schotland gaat en die hebben we even tijdelijk in onze huurauto gezet. Op weg naar de boot kregen we bericht dat onze overtocht om 9.45 uur niet zou vertrekken. We besloten de volgende te nemen en om de tijd door te komen het Lava expocentrum te bezoeken. Dat was erg interessant. Eerst kregen we een film te zien. De zitzakken lagen lekker.
Toen een soort chronologisch overzicht van uitbarstingen, daarna zag je hoe IJsland op een soort magma kolom zit, vervolgens uitleg over soorten vulkanen en uitbarstingen en uiteindelijk kwam je in een grote ruimte met een soort experience van een uitbarsting waarin je op een panorama ook per bestaande vulkaan allemaal informatie kon lezen.
Ondertussen kwam er bericht dat ook de volgende boot niet ging omdat die stuk was. Daarom zijn we eerst maar eens wat gaan eten in afwachting van een volgende boot. Ondertussen had Dilja contact met een IJslandse vriendin van Dilja die in Canada woonde en ook weer even thuis kwam. Zij zat in de veerhaven op dezelfde boot te wachten. Ook was Inky, de man van Dilja, ondertussen ook aan de vaste wal met hun zieke kat. Er is geen dierenarts op hun eiland en met de dierenarts op de vaste wal is besloten het diertje te laten inslapen. Toen de boot van kwart voor 1 ook niet ging, besloten we eerst maar eens watervallen te bezoeken. Inky pikte die vriendin op en ontmoette ons later.
Wij reden eerst het langs het BH hek. Daar heeft iemand na een feestje ooit een paar BH’s (van de waslijn gehaald?) aan het hek gehangen en inmiddels zijn daar talloze bij gekomen. De eigenaar van het hek laat ze hangen en haalt af en toen weg wat geen BH is. Even later reden we langs een zus van Dilja maar zij bleek niet thuis. Haar man is afgelopen zomer overleden en ze is druk met de afhandeling. We rijden er door indrukwekkende landschappen. De zus woont naast de vulkaan Eyjafjallajökull, die in 2010 uitbarstte en het Europese vliegverkeer lange tijd verstoorde. Als eerste bezochten we de Skogafoss waterval. Deze is zo’n 60 meter hoog. Het regende flink. Nadat we beneden bij de waterval hadden gekeken, ging Dilja even in de auto zitten terwijl wij een lange trap omhoog liepen naar de bovenkant van de waterval. We zagen er mensen over een hekje op de rand stappen voor een selfie. Zo’n onnodig risico. Boven zijn we op aanraden van Dilja even verder door gelopen dan iedereen deed en daar vonden we nóg een waterval. Eenmaal terug op de parkeerplaats zouden we samen in de verkeerde auto stappen. De man achter het stuur keek ons erg vreemd aan toen we elk een rechterportier openden. “Sorry, wrong car!” Gelukkig kon hij er wel om lachen. Dilja ook.
Vervolgens hebben we nog even snel in de regenbui een paar plaggenhutten onder een rots bekeken. Onze regenpakken hadden we in onze huurauto gelaten want we hadden naar Vestman eiland zullen gaan. Tsja……
Daarna reden we door naar de Seljalandsfoss waterval. Deze is 65 meter hoog en je kunt er je achterlangs lopen. Echt imposant. Ietsje verder was er nog een waterval in een kloof, de Glúfrabuí. Je moest er over stenen in het water naar toe lopen maar het water stond hoog en ze waren er bezig dikke stenen te leggen zodat mensen toch met droge voeten de kloof in konden lopen. Ondertussen kwam Inky er met hun vriendin aan rijden. De man die bij de waterval aan het stenen leggen was, had ons de tip gegeven dat verderop nog een mooie waterval was die bijna niemand kende.
Dus zijn we met z’n allen in de auto van Inky door gereden tot de weg een gravelweg werd en even later konden we rechtsaf slaan naar de waterval bij NaUhúsagil. Nog even met de 4WD door een stroompje heen en toen kwamen we bij een parkeerplaats. We zijn eerst door het water de kloof in gelopen tot het water te diep werd. Daarna zijn we terug gegaan en langs de zijkant van de kloof omhoog gelopen. Alleen de vriendin had totaal ongeschikte schoenen aan en bleef bij de auto. Eenmaal boven had je een mooi uitzicht op de waterval. Als je om keek en op de terugweg naar beneden, keek je een schitterend landschap in.
We waren hier de enigen. Op de weg terug zijn we nog even heel kort bij de waterval geweest waar de stenen inmiddels hoog genoeg boven het water uit staken om de kloof in te lopen, Daarna heeft Inky ons bij de auto van Dilja af gezet en reden we achter elkaar aan naar de veerhaven. De boot zou inmiddels toch nog om 19.15 uur gaan en het leek ons handiger om de avondboot te pakken dan eerst weer naar het vakantiehuis te gaan en dan de volgende ochtend weer terug. Na het parkeren van de auto in de boot, gingen we met een lift omhoog naar de passagiersruimte. Bij binnenkomst van de haven op Vestman eiland wees Dilja op een kerkje dat je niet zag omdat het donker was en het kerkje zwart.
Dilja en Inky hebben een mooi huis met mooi uitzicht. We aten er vis die Inky zelf gevangen heeft. Hij werkt op een vissersschip. We zijn daarna nog even met Dilja naar een donker deel van het eiland gereden, maar het was veel te bewolkt om ook maar iets van eventueel noorderlicht te kunnen zien. We zijn vervolgens nog even in de jacuzzi geweest (deze wordt gewoon met stroom verwarmd) en daarna was het bedtijd.
Reisdag 5 – Vrijdag 22 november 2019: Vestmannaeyjar (Vestman eiland)
Na het ontbijt gingen we met Dilja de noordkust van Vestman eiland langs. Helaas was het te bewolkt om alle toppen van de oude vulkanen te kunnen zien. Ze hebben hier trouwens de meeste wind van Europa. We zien een groepje rotsen uit zee opdoemen die namen dragen die met kip en haan te maken hadden. Als eerste stoppen we bij gestold lava aan de kust met alle grillige vormen. Een bijzonder gezicht. Daarna reden we door naar de grote berg op een soort schiereiland van Vestman eiland. Hier is een soort vogelkijkhut maar het is geen puffin (papegaaiduiker) seizoen. Die zitten nu ver op zee. In de zomer vangen de inwoners van Vestman eiland puffins om te eten. En in een slecht jaar voor de jongen vangen ze die op om later weer aan zee uit te zetten. Nu willen we ook een keer ergens echte puffins in het wild zien. Dilja vertelde van een aanval van Algerijnse of Marokkaanse piraten op het eiland in 1627. Ze werden nota bene aangevoerd door een Nederlander. De inwoners van het eiland konden geen kant op en er zijn ook veel verhalen over. Zij noemen het de Turkse aanval omdat men in die tijd het onderscheid tussen de islamitische landen niet goed kende.
Op de terugweg stopten we bij een feestterrein. Elk jaar in de eerste week van augustus is daar een groot festival. De inwoners van het eiland hebben er witte tenten. Duizenden gasten van elders kamperen iets verderop. Naast het terrein ligt een grote golfbaan en staan er twee plaggenhutten. In een inham zwommen mooi gekleurde eendjes, dus even de extender op de telelens gezet.
Vervolgens reden we door naar de haven. Bij een visnettenfabriek keken we even binnen. Het zijn kennissen van Dilja en Inky maar er was niemand. Daarna was het tijd voor lunch bij Dilja thuis en gingen we weer op pad. Inky en dochter Tara gingen ook mee (de zoon woont trouwens in Reykjavik). We reden eerst even langs de ouders van Dilja. Katrin Sjöfn bleek een aardige en bereisde vrouw. In een veld tegenover het huis staat een rots die in het IJslands de Elfenvrouw-rots heette. Dilja speelde daar vroeger en toen vroeg een buurvrouw haar de elfenvrouw niet te storen. Omdat Dilja zich nooit aan die rots bezeerd heeft, denken ze dat de elfenvrouw haar altijd beschermd heeft. Veel IJslanders geloven rotsvast in elven en trollen. Wegen maken een bocht om hun woongebieden te omzeilen.
We reden door langs de nieuwe lavavelden van de laatste uitbarsting in 1973 (vulkaan Eldfell). Het grondoppervlak van het hoofdeiland Heimaey werd toen in enkele maanden met 1/3 uitgebreid. Inmiddels wonen weer zo’n 4000 mensen op het eiland. Voor de uitbarsting waren dat er meer. We keken bij de vuurtoren. Omdat de nieuwe lava ook weer erodeert, moest de vuurtoren al een paar keer verplaatst worden. Midden in de lavavelden lag een soort klein parkachtig tuintje: Gaujulundur. Een echtpaar heeft hier geprobeerd weer wat leven in wildernis te brengen. Er bloeien ’s zomers talloze plantensoorten. We reden nog even door en kwamen vlakbij de plek van de uitbarsting. Dichterbij kon niet. Vervolgens reden we nog even naar de ingang van het fjord waar het kerkje zwaar in de teer stond. Inky heeft er de verlichting aan gezet.
Daarna gingen we naar het Sæheimar museum. Dilja, Inky en Tara hadden een abonnement. Wij betaalden een vrij pittige entree. In het museum zagen we een paar levende puffins en de hoofdattractie waren twee beluga walvissen die nieuwsgierig aan het raam kwamen kijken. Ze zijn ooit gevangen naast Siberië, in China beland en via Scandinavië naar Vestman eiland gekomen. Op het eiland hebben ze trouwens ook geprobeerd de orka uit Free Willie klaar te maken voor terugkeer in de natuur, maar dat is geen succes gebleken omdat orka’s alleen in familieband functioneren.
Na het museumbezoek keken we nog even bij het tankstation van Dilja’s vader. Een heel vriendelijke man die blij was met de stroopwafels. Hotdogs schijnen wat speciaals te zijn op IJsland en deze (dus van het Olis Klettur tankstation) blijken echte uitblinkers. We probeerden ook een mix van maltbier (kerstbier, alcoholvrij) en soort sinas. Dit drankje hoort op IJsland typisch bij kerst. Wat we wel apart vonden is dat er op zo’n klein eiland maar liefst tweee tankstation zijn die tot 11 uur ’s avonds open zijn! Vader Magnus serveert gratis koffie en een deel van de shop is een echte snoepwinkel.
Hierna brachten we Inkje en Tara naar huis. Wij reden door naar museum Eldheimar dat ook wel het Pompeii van het noorden wordt genoemd. Bij de vulkaanuitbarsting van 1973 zijn op het eiland veel huizen onder de as en lava verdwenen. Eén huis hebben ze weten uit te graven en daar is het museum overheen gebouwd. Alle voorwerpen die de bewoners achter hebben moeten laten, zijn nog in de restanten as te vinden. Hank kreeg lichte flashbacks naar de brand van het eigen ouderlijk huis in 1983. Verder laat het museum zien hoe de uitbarsting destijds is beleefd. Hoe ze er met grote hoeveelheden water in zijn geslaagd om lava te laten stollen en delen van het dorp te sparen en hoe ze zelfs vanaf boten de lava hebben gekoeld om de ingang van de zo belangrijke haven open te houden. Dilja vertelde dat de as zo fijn was dat mensen in die tijd de kozijnen dicht tapeten en dat de as zo scherp was dat de ritsen van kleding er stuk van gingen.
Een deel van het museum is ook gewijd aan Surtsey. Dat is een vulkaaneiland dat vanaf 1963 in vier jaar vanaf de zeebodem omhoog is gekomen. Biologen doen er nu studies naar het koloniseren van nieuw land door de natuur. Surtsey is ook alweer aan erosie onderhevig. Samen met het eerder bezochte lava museum geeft dit een goed beeld en gevoel van de invloed van vulkaanactiviteit op IJsland. IJsland is erg groot maar het overgrote deel is onbruikbaar. Het bestaat uit reusachtige velden gestolde lava en brokstukken lava in alle soorten en maten. Soms begroeid met een beetje of juist veel mos. Je kunt er verder weinig mee. Op het oog zagen wij weinig natuurlijke activiteit. Nauwelijks bomen. Wat zeemeeuwen, een paar raven en een soort merels en op onze laatste dag zagen we één roofvogeltje op een paal langs de weg. IJsland heeft nog geen 400.00 inwoners en daarvan wonen er zo’n 120.000 in Reykjavik en nog eens ongeveer 80.000 daar direct omheen.
We zagen nog hoe op lantarenpalen stond aangegeven hou hoog de as in de straat lag en de restanten van een huis dat door de lava was verzwolgen. Terug bij het huis van Dilja en Inky pakten we onze tas weer in en aten we. Ondertussen hadden we voor de volgende dag een Airbnb overnachting geboekt in Höfn (spreek uit als Höpn). IJslands is een ingewikkelde taal. We brachten nog even een tas van Dilja’s ouders naar Tara die deze avond op het tankstation werkte en reden door naar de boot. We hadden deze avondboot geboekt zodat we de boot van de volgende ochtend nog als reserve hadden als er weer problemen zouden zijn. Wij moesten naar Höfn en Dilja en Inky zouden de volgende dag met vrienden naar Schotland vliegen. Op de boot troffen we deze vrienden. Eén vriendin had een paar jaar in Nijmegen gewoond en sprak dus ook Nederlands. Aan boord ook een lokaal handbalteam. Hun coach was ook de coach van de Nederlandse handbalheren. We zagen bij het weg varen het kerkje mooi aangelicht staan, met dank aan Inky die eerder deze dag de stekker van de verlichting in het stopcontact had gestoken. Een kleine drie kwartier later reden we naar het vakantiehuis. Daar trokken we een zak chips los en probeerden ook “vis-jerky”. Zo noemden wij de gedroogde vis die met wat boter wordt gegeten. We zijn toch meer van de beef jerky. We dronken nog iets, gingen de jacuzzi nog even in en toen naar bed. Het was bewolkt dus was er geen kans op het noorderlicht.
Reisdag 6 – zaterdag 23 november 2019: De Zuidkust van IJsland
We stonden redelijk op tijd op, hebben ontbeten en afscheid genomen van Dilja en Inky. We zijn erg blij dat we hen weer hebben ontmoet. Het was gezellig en Dilja wist ons heel veel te vertellen. De sleutel van het hek hebben we onderaan de paal gelegd omdat zij na ons zouden vertrekken. Het eerst stuk was donker maar dat hadden we al gehad. We reden langs de LAVA-expo, het BH-hek en de Skogafoss waterval. Toen we bij het vliegtuigwrak stopten, was het redelijk licht geworden. Hier is op 24 november 1973 een Amerikaanse DC-3 neergestort op het zwarte strand. Alle inzittenden hebben dit overleefd. Het wrak ligt er nog steeds, zonder vleugels en staartstuk. Volgens een informatiebord bij de parkeerplaats zou het heen en weer wandelen zo’n 3 à 4 uur duren. Die tijd hadden we niet, maar net toen we verder wilden rijden, kwam er een shuttlebus aan.
Achteraf bleek dat de wandelduur op het bord was bedoeld voor bejaarden met een rollator, maar dit was ook wel lekker. Het duurde even voor we wat kansen kregen het wrak zonder mensen op foto te zetten. Er stonden twee jonge Aziatische dames in een bijzondere outfit uitgebreid voor elkaar te poseren. Ze hadden zelfs een pruik mee. We hebben er vol verwondering naar gekeken. Is dit de Instagram generatie influenzers? We hopen dat ze naast het bezig zijn met zichzelf ook van alle bijzondere plekken op het mooie IJsland hebben kunnen genieten.
Terug bij de auto reden we verder naar Dyrhólaey; een mooi uitzichtpunt op de mooie rotspartijen aan de kust en op de gletscher Mÿrdalsjökul. Hier hadden we ook uitzicht op Kirkjufjara Beach, een zwart strand. Je kunt vanaf de andere kant van de baai ook op dat strand komen maar dat hebben we later overgeslagen. We konden het ook van deze kant zien en het woeste water met de sterke stroming maken het een gevaarlijke plek. We hebben daar beelden van gezien. We keken nog even bij de “lofsalahellir grot” die ooit gebruikt werd als opslag- en schuilplaats voor boeren, maar nu trokken vooral de meeuwen er aandacht.
De reis ging verder door de bergen richting Vik. Daarna stopten we nog kort bij een watervalletje en reden we door het enorme lavaveld Skaftáreldahraun, ongeveer 565 km2 groot. Onherbergzaam. Onbegaanbaar. Met mos begroeide lavabulten zo ver het oog reikt. Regelmatig werd onze 2 baansweg onderbroken door en brug met maar 1 rijstrook. Daarna kwam de grootste ijskap van Europa in beeld met met uitlopers van de gletschers. We stopten bij Jökulsárlón oftwel de gletscherlagune. Het was prachtig. Het is een meer waarin de gletscher afbrokkelt en grote ijsschotsen drijven. Een natuurlijk proces, alleen is door de opwarming van de Aarde het evenwicht zoek en worden de gletschers steeds kleiner.
Op het strand langs het gletschermeer spoelen ijsbrokken aan. Op het zwarte strand langs de Atlantische Oceaan zijn ook grote blokken ijs die op het strand zijn aangespoeld of in de branding tuimelen. We hadden er ook nog eens mooi avondlicht op de bergen en hebben veel mooie foto’s gemaakt. Daarna was het nog een klein uurtje rijden naar Höfn. Bij de invallende duisternis reden we langs de gletschers. Je kunt in dit gebied veel (outdoor)activiteiten doen maar we hadden er de tijd niet voor en alles is enorm kostbaar.
Op de autoradio moesten we deze hele reis en ook op andere dagen steeds van zender wisselen. Als ze eenmaal beginnen te praten dan houden ze niet op. Dus weer zappen naar een ander station en hopen dat ze daar niet aan het praten zijn. Het verkeer in IJsland rijdt erg netjes ten opzichte van voetgangers en zo. Ze stoppen als ze zien dat je wilt oversteken. Er waren echter wel vaak bumperklevers en dimmen bij een tegen- of voorliggen doen ze hier ook niet al te vlot. Dat kunnen natuurlijk ook toeristen zijn geweest. Veel auto’s hebben de verlichting niet op orde. Wij hadden rechtsvoor ook geen dimlicht. Alleen stads- en groot licht. We geloofden het wel. Als het de andere kant was geweest of de eigen auto dan was de lamp snel vervangen maar nu even niet.
In Höfn gingen we eerst even tanken en kort daarna betraden we in het donker onze eerste Airbnb ooit via een sleutelkluisje. Höfn is een havenstadje met uitzicht op de gletcher Vatnajökul. De gletcher heeft qua volume de grootste ijskamp in Europa. In de Airbnb waren we de enige gasten. In de keuken aten we Adventure Food stamppot met rundvlees. Aafke sloot ons per ongeluk buiten onze kamer. Niet handig dat zo’n kamerdeur op slot valt en niet op slot gedraaid moet worden, maar met één telefoontje kwam iemand het snel oplossen. Daarna douchen en slapen. Het was een nette Airbnb maar de kamer was zo klein dat het ons benauwde. We hebben daarom met de deur open geslapen. Nog steeds te bewolkt voor het noorderlicht. Ondertussen hebben we de volgende Airbnb geboekt. Een cabin niet te ver van de geisers in de Golden Circle. Dat één dag vooraf boeken gaat prima in november.
Reisdag 7 – zondag 24 november 2019: Op naar de Golden Circle
Deze ochtend zijn we al vroeg vertrokken . Zo konden we in het donker alle plaatsten passeren die we de dag er voor al bij daglicht gezien hadden en hielden we genoeg tijd over om nieuwe dingen te zien voor het weer donker werd. Het voordeel van deze korte dagen en lage zon is trouwens wel dat je de hele dag in het “gouden uurtje” foto’s kunt maken met mooi warm licht. We reden dus met de geldende maximumsnelheid van 90 (OK, ietsje meer dan, maar niet veel) langs Chrystal beach, lavavelden, black beach en het vliegtuigwrak. Onderweg weer veel one lane bruggen. Je moet dan eerst terug naar 70 en dan naar 50. Je ziet dat al van ver aankomen door het oranje knipperlicht bij de brug. We hadden nauwelijks verkeer op de weg dus hebben maar één keer te maken gehad met tegenliggers bij de brug. Eén brug was trouwens wat langer en had twee uitwijkstroken op de brug. Onze eerste stop in de ochtendschemer was bij nog even bij de Sólheimajökull gletscher.
In de buurt van Selfoss was het licht geworden en reden we noordwaarts de Golden Circle in. We stopten even bij Urriðafoss, een mooie waterval waar het ochtendzonnetje onder de wolken door ons op een mooie regenboog in de druppels trakteerde. Het was er koud en glad maar wel mooi.
Vervolgens stopten we bij de Kerið vulkaankrater. Deze is ongeveer 6500 jaar oud, zo’n 270 meter lang, 170 meter breed en 55 meter diep. Men rekende een bescheiden toegangsprijs. We hebben er een keer op de kraterrand bovenlangs gelopen en een keer onderin rond het kratermeer dat tussen de 7 en 14 meter diep is en deels bevroren was.
Daarna reden we naar de geisers. Let hier op want je mag er 50 rijden maar er liggen flinke drempels in de weg aan weerszijden van deze plek. Zet er dan 30 neer, denken wij dan. Het parkeren en de toegang zijn er gratis. Je loopt eerst langs een aantal kleinere stoompunten. Dan kom je langs de Strokkur geiser die gemiddeld eens in de 12 minuten spuit. De andere is Geysir. Deze is soms een tijdje actief maar ligt alweer heel wat jaren alleen maar zacht te bubbelen.
Hierna reden we door naar de Goðafoss waterval. Ook hier gratis parkeren en toegang. We hebben deze mooie waterval van onderaf en bovenlangs bekeken. Daarna hebben we nog een paar IJslandse paarden geaaid. Bij het weg rijden kwam het avondzonnetje er ineens bij dus zijn we weer afgeslagen naar de parkeerplaats onderaan de waterval: een afslag eerder als je aan komt rijden. We maakten nog een paar foto’s en vertrokken toen echt.
Op de terugweg keken we nog één keer bij de geiser. We reden toch langs. In de winkel zochten we nog even naar een trui van IJsland die Hank al een paar keer had gezien. De laatste in blauw en maat L had echter een paar haakjes aan de wol dus hebben we die laten liggen.
Het was niet meer zo ver naar onze Airbnb in Tjarnargevur. We pakten de oprit die de navigatie aan gaf en belden aan bij de boerderij. Een bejaarde man deed open en met enige moeite werd duidelijk dat we één oprit verder het erf op moesten. Daar stond een huis waar de schoondochter woonde die de cabin verhuurde. Echt de mooiste Airbnb van de vakantie. En op een mooie plek met vrij uitzicht op het noorden! We hebben Adventure Food chicken-curry gegeten en zijn even lekker gaan douchen met warm water uit de grond. De lucht klaarde ondertussen. Het was helder en we zagen de hemel vol sterren. Later op de avond zagen we ineens wat aan de hemel. Is dit dan het noorderlicht? En ja hoor. De camera stond al klaar. Het werd een prachtig mooi schouwspel.
Onze eerste keer dat we het poollicht zagen dansen! Vanaf het boerenerf scheen er wat licht op de akker. Dat laat zich nog wel wegshoppen maar we zijn ook nog even ietsje verder gereden voor opnamen zonder dat licht. We zijn zo blij met deze eerste ervaring en de foto’s. We hebben ook nog een vanaf het bed naar buiten gemaakt. Dat moest zonder statief dus heeeeeel stil liggen! Onder het laatste restje noorderlicht zijn we samen heerlijk in slaap gevallen.
AURORA BOREALIS
Wikipedia: Het poollicht wordt veroorzaakt door de zonnewind. Deze zonnewind is vooral sterk bij uitbarstingen (van plasmawolken) op de zon, waarbij grote hoeveelheden geladen deeltjes het heelal in geslingerd worden. Dan wordt het poollicht ook beter zichtbaar tot extreem veel sterker. Het aardmagnetisch veld zorgt ervoor dat de deeltjesstroom in de omgeving van de aarde wordt afgebogen en in de buurt van de Noord- en Zuidpool met verhoogde snelheid de atmosfeer binnendringt. De van de zon afkomstige deeltjes bevatten veel energie, die in de bovenste kilometers van de atmosfeer door botsingen wordt overgedragen op zuurstof- en stikstofatomen. Die energie komt uiteindelijk weer vrij en wordt op 80 tot 1000 kilometer hoogte uitgestraald in de vorm van het kleurrijke poollicht.
Via bijvoorbeeld de app Autora kun je voor je actuele locatie de voorspelling zien. Daarvoor zijn de zonne-activiteit en bewolking van belang. De eerste wordt met een indexcijfer aangegeven. Hoe hoger, hoe beter. Tussen wolken door kun je het noorderlicht alleen fotograferen als de wolken niet door lichtvervuiling worden aangeschenen.
FOTOGRAFIE
Op basis van een aantal tutorials hadden we vooraf elk van de drie voor te programmeren settings op onze Canon Eos 7D mkII een iets andere instelling gegeven. Witbalans stond op automatisch. We fotografeerden met de Canon EF 16-35 1:2.8 L USM mk II, handmatig ingesteld op oneindig. De camera stond stevig op een statief.
Lage intensiteit: 30″ f2.8 -3200 iso.
Gemiddelde intensiteit 30″ f3.2 – 1250 iso.
Hoge intensiteit: 20″ f5.6 – 2500 iso.
Vanuit deze instellingen hebben we nog wat andere settings geprobeerd. Bij een foto met een persoon stelden we de focus handmatig bij. De persoon bleef tijdens de opname zo stil mogelijk staan en we flitsten in door er met het lampje van de mobiel ongeveer een seconde op te schijnen. Dat werkte best heel aardig. Een andere keer zouden we bij sterk dansend poollicht de belichtingstijd inkorten en dat compenseren met een hogere iso en/of een groter diafragma. Ook willen we beter nakijken of oneindig op het objectief werkelijk de scherpste focus geeft op de sterren of dat je er nog net een puntje voor moet gaan zitten. Dat laatste lijkt het geval en hadden we even moeten weten. Groethoek scherp stellen op sterren is nauwelijks te zien dus vertrouw je op de maatschaal van het objectief. Niet meer doen dus. Tikje terug draaien. Een supergroothoek of fisheye objectief zou ook mooi zijn om de hele boog te kunnen vastleggen. Maar we zijn erg blij met onze foto’s en sowieso met het feit dat we dit spektakel uiteindelijk maar liefst vier avonden achtereen samen mochten beleven!
Reisdag 8 – maandag 25 november 2019: Mooi Snaefellsnes
Deze ochtend hebben we rustig ontbeten, de auto ingepakt en het huisje netjes achter gelaten. Op naar Snaefellsnes. Dat is het schiereiland ten noordwesten van Reykjavik dat ook wel “klein IJsland wordt genoemd. Als eerste reden we het gebied van de Golden circle uit. Het was al licht en er was al redelijk veel verkeer. Eén stroom Dacia Dusters. Wat moet het hier ’s zomers vreselijk druk zijn. We kozen een alternatieve route die iets langer was, maar veel rustiger en die door een mooi woest bergachtig landschap ging. De andere route zouden we op de terugweg wel pakken. We reden langs het grootste fjord van IJsland en kwamen door een zes kilometer lange tunnel onder het fjord door. Aafke meende dat we nu binnen drie uur online tol moesten betalen maar dat geldt niet meer voor deze tunnel. De tol is hier recent verdwenen.
We keken eerst nog even in Borgarnes. Er was een leuk kerkje. Aafke deed wat boodschappen en we besloten om even in een klein winkelcentrum te kijken. Bij de bakkerij kochten we voor elk een soort warme appelkoek. Er was ook een toeristisch informatiecentrum waar we geholpen werden door een Nederlandse dame. Haar advies was om eerst onderlangs het schiereiland rond rijden vanwege het uitzicht op de gletscher. We gebruikten de route op de app Friend in Iceland en reden zo van bezienswaardigheid naar bezienswaardigheid. We tankten nog even bij een Orkan tankstation. Dat was de goedkoopste maar die pakte onze pinpas niet. Gelukkig de creditcard wel.
We zagen op onze route mooie, wisselende landschappen en woeste uitgeslepen kusten. We rijden langs kraters , waaronder de Eldborg krater die 60 meter boven de lava landschappen uitsteekt. Ook was er een mooi stuk kust “Gerðuberg” met grote basaltpilaren en het zwart kiezelstrand “Djüpalónsandur” met brokstukken van de in 1948 vergane Britse trawler Epine. We zijn de gletscher Snaefelljokul rond gereden en reden langs de kust naar een fjord waar onze volgende Airbnb wachtte.
Dit was op een boerderij met schapen en melkvee. We werden daar hartelijk ontvangen met koffie. Toen bleek dat we beide als gastouder én ouder van een eigen kind ervaring hadden met AFS was het helemaal leuk. Ze boden aan dat we mee mochten eten. Nadat zij het vee gemolken hadden, aten we lamsvlees van eigen schapen. Die lammetjes leven onbezorgd in de bergen van gewas en bessen en worden op de boerderij geslacht als ze twee maanden oud zijn. Prima en eerlijk vlees en een heel gezellige avond. Er grazen schapen van meerdere boerderijen op de berg en aan de inkepingen die in de oren worden geknipt, herkent elke boer zijn eigen vee. De schapen worden twee keer in het jaar geschoren. Eén keer voor de winter omdat ze dan warm naar binnen gaan. De boerderij stond trouwens al weer een tijdje in de schaduw van de berg. In maart krijgen ze hun eerste zon weer. Sneeuw vinden ze lekker want daar wordt het lichter van.
Toen het bedtijd werd, zijn zij naar bed en wij op aurora-jacht gegaan. Het was een heldere nacht. We vonden wat mooie donkere plekken, ook bij een bevroren poel en aan het water. Daardoor kreeg je mooie reflecties onderin de foto’s. En het was er heel donker dus we hadden geen enkele last van lichtvervuiling, op één passerende vrachtwagen na. Waarschijnlijk vis op weg naar Reykjavik. We zijn erg blij met deze foto’s en dat we weer samen het dansende noorderlicht mochten beleven. We maakten foto’s aan weerszijden van een brug over het fjord.
Nog niet zo lang geleden moest je om het fjord heen rijden maar door de brug kan dat nu korter. Soms zwemmen er orka’s onder de brug. In 2013 is er een grote school haring het fjord in gezwommen en daar door zuurstofgebrek omgekomen. Met man en macht en vrijwilligers en hele schoolklassen kinderen is zo’n 30.000 ton dode haring opgeruimd om een verdere milieuramp en enorme overlast te voorkomen. Wij waren tegen 2 uur ’s nachts terug van het foto’s maken en hebben daarna best geslapen. De Airbnb voor de volgende dag is alweer geboekt.
Reisdag 9 – dinsdag 26 november 2019: Borgarfjörður route met lavatunnel
We deden ’s ochtends rustig aan omdat we veel wilden zien vanaf het moment dat we onderweg gingen. En als je in IJsland in november niet in het donker wil vertrekken dan is half 10 á 10 uur een goede tijd. Iets na half 11 komt de zon op. In Nederland gaan we nooit meer zeuren over de korte dagen in de winter.
Als eerste reden we naar Stykkishólmur. Het is een oud vissersplaatsje met veel Deense invloeden. We reden rustig even het dorpje door, maakten wat foto’s en kochten bij een bakkerijtje twee lekkere en grote soort van koffiebroodjes. Dit is nu het noordelijkste punt waar wij tot dan ooit geweest zijn.
En verder ging het weer richting Borgarfjörður. Die rondrit had Aafke in de Friend in Iceland app opgezocht. Het landschap was er mooi maar de route omvatte wel heel erg veel gravelwegen met soms beste gaten en kuilen. Omdat het ook glad was, moest Hank zijn aandacht meer bij de weg dan bij het landschap houden. We zagen een mooi kerkje bij de oudste brug van IJsland (1899). Ook dit kerkje was van golfplaten.
De Hraunfossar waterval was 900 meter breed en echt mooi om te zien. Daarna reden we over een gravelweg naar Viðgelmir grot, een lavatunnel. Dit was 1100 jaar geleden een grote dikke lavastroom waarvan de bovenkant door afkoeling is gestold terwijl de onderkant door stroomde en uiteindelijk in niveau zakte. Zie het als een soort opvriezende rivier waarin het water daalt en waarvan de ijslaag over blijft. Het lavadak is dus over gebleven. We waren de enige twee gasten dus de gids Pete kon rustig de tijd nemen. Het was een mooie ervaring vanwege de hele uitleg over het hele vulkanische gebeuren. Qua beeld hebben we wel mooiere grotten gezien maar het was wel super interessant.
Omdat men in vroegere tijden geloofde dat er geesten en trollen in grotten zaten, moest je wel heel wanhopig zijn om daar te willen schuilen. Er zijn dingen gevonden die op het verblijf van voortvluchtigen duiden. Uit de tunnel gekomen, was het inmiddels min 9. Dat is het koudste dat we gezien hebben. Meestal zat de temperatuur net onder of boven het vriespunt. In de schemer zijn we verder gereden naar ons mini-huisje van Kria Cottages. We hadden mooi vrij uitzicht op het noorden. We moesten wel nog even beddengoed bijboeken want dat hadden we over het hoofd gezien. We hebben onze laatste porties Adventure Food gegeten: nassi cashew.
Laat op de avond nam Hank de camera mee naar buiten maar de aurora was zeer zwak. Toen we echter daarna vanuit bed naar buiten keken, werd het poollicht ineens heel actief en erg goed zichtbaar. We hebben meteen alle kleren weer aangetrokken en buiten veel mooie foto’s kunnen maken. Toen het licht af nam, zijn we in bed met de gordijnen open onder de laatste restjes aurora in slaap gevallen.
Reisdag 10 – woensdag 27 november 2019: Reykjavik met walvistour
De volgende ochtend zijn we rustig opgestaan, hebben we lekker ontbeten en het huisje netjes achter gelaten. In de ochtendschemer vertrokken we naar Reykjavik. We reden weer door de tunnel onder het fjord door. Voor Reykjavik zijn we nog even gestopt om een journalist die ons belde de mobiele nummers van pa en ma te geven. Het ging over een artikel in de Steenwijker over de verkoop van het bedrijf. Deze stop was bij een mooi uitzichtpunt op Reykjavik. Even later parkeerden we bij de haven en hebben we geïnformeerd naar de walvistocht die om 13:00 uur zou gaan. Deze hebben we maar geboekt. Eerst konden we nog even de stad in. Hank vond z’n trui. Aafke haalde nog een mooie IJslandse hand gebreide muts met wanten. Daarna hebben we bij de auto nog even de zonnebrillen gepakt en de gekochte dingen achter gelaten. Toen gingen we naar de boot.
Het was heerlijk weer met prachtige vergezichten. We kregen een superwarm pak aan en zagen de gletscher op de verste punt van van Snaefellsnes waar we twee dagen daarvoor nog omheen gereden hadden. Dat was echt uitzonderlijk volgens de gids. Voor de walvissen of dolfijnen moesten we op de drie B’s letten: Body’s, Breathing en Birds. We zagen de birds: een grote groep vogels druk op het water. Het bleek een groep witsnuitdolfijnen. Later vonden we een tweede groep. Er was in dit seizoen nog een kleine kans op een dwergvinvis maar die liet zich helaas niet zien. In andere jaargetijden is er behoorlijke kans om deze of de bultrug te zien.
Op de terugweg naar de haven konden we aan boord voor weinig geld (500 kronen per persoon is totaal goed 7 euro voor 2 personen) nog tickets kopen voor het walvismuseum. Als we flink doorstapten, hadden we nog goed drie kwartier om daar te kijken. Gelukkig was het een prikkie want hoewel leuk opgezet, waren wij er snel uit gekeken. Daarna gingen we eten bij Koffi Loki, vlak tegenover de kerk. Dit op advies van Anke’s vriendin Laura uit Reykjavik, die op dat moment met Anke bij ons thuis in Wanneperveen was. We kozen beiden iets IJslands. Hank had daarna nog wat trek en ook wel zin in iets warms. Hij bestelde een pannenkoek met Skyr. Die bleek ook koud en hebben we samen als dessert genuttigd.
Op weg naar de auto haalden we nog twee blikjes van die malt/sinas drank en bij Rainbow Road vonden we een met noorderlicht beschilderde kerstbal. We vonden ook een cadeautje voor Liv die tijdens onze vakantie 4 jaar is geworden: een paar puffin-sokken. Daarna gingen we op weg naar ons onderkomen voor deze nacht. Dat was The Blue House vlakbij de Grotto vuurtoren aan de westelijke kant van Reykjavik. Het was even zoeken naar de ingang maar een belletje bood uitkomst. We bleken e-mail met instructies te hebben maar hadden uitleg in de inbox van de Airbnb app verwacht. Het was een mooie ruime kamer met een tv die we niet snapten. Er lag een QR code om lid te worden van een Whatsapp groep over het noorderlicht. ’s Avonds namen we de auto richting de vuurtoren. Dat hadden er meer gedacht. We moesten aan de kust echt even onder de rand op de rotsblokken staan om geen last te hebben van autolampen die aan en af reden. De vuurtoren zelf was voor lange belichtingstijden iets te sterk aangelicht zodat het meer een hinderlijk object dan een leuk onderdeel van de compositie werd. Toch hebben we vanaf verschillende plekken een aantal mooie opnames van het dansende licht kunnen maken. En dankzij andere mensen ook één van ons samen.
Je moet iemand hebben die tijdens de 30 seconden opname even een seconde met het lampje van de mobiel op je schijnt. We hadden dit ook met de flitser op het tweede gordijn geprobeerd maar dat was veel te sterk. Het vraagt teveel tijd om het allemaal anders te programmeren en met de mobiel werkte prima. Terug in het huis zijn we heerlijk in slaap gevallen onder de laatste restjes noorderlicht. Dit was de vierde avond op rij dat we heel mooi de aurora borealis konden zien en fotograferen en daarmee hebben we echt heel erg veel geluk.
Reisdag 11 – donderdag 28 november 2019: De omgeving van Grindavik
De laatste volle dag op IJsland vertrokken we na douchen en ontbijt weer richting Grindavik. Maar eerst reden we nog even kort Reykjavik in omdat we nog steeds niet in en bovenop de Hallgrímskirkja waren geweest. Op onze tweede dag was daar net een begrafenis en na de walvistocht was het te laat. De architectuur van de kerk is geïnspireerd op een vulkaan. Van binnen is deze erg sober maar er was wel een prachtig mooi orgel. Boven in de toren kwam je na het kopen van een kaartje met de lift. We hadden door de randen van de klokken aan alle kanten mooi uitzicht over de stad en een verdieping hoger (trappetje) waren er uitzichtpunten naar alle kanten. De zon was aan het opkomen. Ondertussen gingen de klokken een keer en het was grappig daar een paar mensen erg van te zien schrikken. Hierna gingen we weer naar de auto.
We volgden een route op de Friend in Island app. Als eerste kwamen we langs het leuke Kälfatjörn kerkje dat in de vroege ochtendzon en tegen de donkere lucht prachtig op de foto kwam. Na een korte wandeling om het kerkje reden we verder. Eerst keken we bij een paar vuurtorens en toen kwamen we bij Sandgerðie met een haven en een kunstwerk. Interessanter was echter dat er een klein vissersschip gelost werd. Metalen bakken werden uit het ruim omhoog gehesen en op de kant gezet. Met een heftruck werden deze dan opgetild en boven een grote kunststof bak geleegd. Hier liep via grote gaten water en bloed onderuit. Een ander iemand op de wal gooide een enkele vis in een andere bak en schepte grote scheppen ijs bovenin de kunststof bakken. We hadden op Snaefellsnes al gehoord dat de vis meteen met vrachtwagens naar Reykjavik gaat voor verdere verwerking en veel export.
We kwamen daarna bij het zwarte kerkje Hvalsnes uit 1887. Hier zagen we op de begraafplaats ook een aantal kruizen van lampjes bij de graven staan. Dat kenden we niet maar ergens toch wel mooi dat er zo ook aan de overleden dierbaren wordt gedacht.
Volgende stop was Sandvik “the bridge of the continents”. IJsland ligt op twee continentale platen die zo’n twee cm/jaar uit elkaar drijven. Deze scheidslijn is over het hele eiland heen in het landschap te zien. Hier verbindt een brug boven een lage kloof het Noord-Amerikaanse en het Europese continent met elkaar. We maakten er een korte wandeling en een paar foto’s en gingen door naar de volgende stop. Dat was een lage vulkaankrater waar je bovenop kon staan. Toen zag je vlakbij nog een paar kraters liggen (Stampar).
Vervolgens gingen we naar de Gunnuhver warmwaterbronnen op Grindavik. Vlakbij stonden al fabrieken waar de aardwarmte wordt afgegeven aan een warmwaternet en/of gebruikt om elektriciteit te maken. Volgens ons zijn ze op IJsland ook bezig warmte te winnen uit zeewater. De Blue Lagoon ligt ook in dit gebied en maakt gebruik van deze aardwarmte. Bij de Gunnuhver heetwaterbronnen waren we eerst als enigen. Op allerlei plekken borrelde en stoomde het uit de bodem. Van mini-plekjes tot aardige stoompluimen en op één plek donderde een enorme stoompluim de grond uit. Aan de basis zag je het kokende water spatten. Hier kwam een ontzaglijke hoeveelheid energie uit de aarde vrij. Erg indrukwekkend.
Zoals op veel bijzondere plekken op IJsland is ook aan dit gebied een sage uit vroeger tijden verbonden. Deze ging over de vrouw Gudrúnu die door een advocaat van haar laatste bezit, een kookpan werd beroofd. Deze Gunna (roepnaam) werd woest, weigerde heilig water te drinken en viel dood neer. Toen men haar kist naar de begraafplaats brachten, werd deze ineens lichter. Bij het graf hoorde men “graaf niet diep, ik lig hier niet lang”. De dag er na werd de advocaat bont en blauw en dood in het veld gevonden. Zijn vrouw stierf kort daarna. Mensen werden gek of overleden na het zien van de geest van Gunna. Het is een priester gelukt de geest van Gunna te vangen en bij het hete water kun je in het geruis soms nog haar schreeuw herkennen.
Dit soort sagen staan overal op plekken in IJsland aangegeven. We hebben wat over het terrein gelopen. Inmiddels waren er twee auto’s bij gekomen en toen we weer naar de auto liepen, kwam er net een bus aan. Mooie planning zo.
De weg naar Reyjanesviti, de oudste vuurtoren van IJsland, was afgesloten. Wel bezochten we de woeste kustlijn van Valahnükur. Hier heb je normaal gesproken veel wind. Gelukkig viel het vandaag mee. Het was een strand met grote basaltkolommen die uit zee op rezen. Er stond een standbeeld van de inmiddels uitgestorven Grote Alk. Deze werd veel bejaagd en was een makkelijke prooi omdat ‘ie niet kon vliegen. De laatste werd in 1844 gedood op verzoek van een Deense verzamelaar. De weg naar dit strand was het slechtste stuk gravelweg dat we tot dusver hadden gereden. Koop nooit een gebruikte auto op IJsland!
Voordat het donker werd, konden we nog net langs Krýsuvík / Seltún; het actiefste hetebronnengebied van Zuidwest-IJsland. We reden Grindavik voorbij en volgden de route die we op dag 3 richting Selfoss reden. Leuk omdat gedeelte ook nog even in het licht te zien. Een eind verderop sloegen we linksaf. We zagen langs de weg onze eerste en enige roofvogel op een paaltje. Het leek een soort valkje. Toen we een mooi watertje zagen en uitstapten voor een foto, roken we de zwavelgeur al. Verderop zag je de stoompluimen.
Wat een stank! Deed Hank denken aan die keer ooit dat hij een zwanenei wilde uitblazen dat verrot bleek. We wisten ook niet echt welke invloed dit zwaveldioxide kon hebben op de astma van Hank dus hij deed ook daarom de buff maar voor de mond langs. Het was mooi om te zien maar we waren ook wel weer blij dat we weg konden. Toen we even later de foto’s bekeken, roken we het opnieuw. Bij Krýsuvík / Seltún sneeuwde het ook heel even licht.
In Grindavik meldden we ons bij Anita’s Guesthouse waar we onze eerste twee nachten op IJsland ook geslapen hadden. We kregen deze keer helaas een behoorlijk kleinere kamer. Met het uitzoeken en inpakken van al onze bagage voor de terugreis was het dus even behelpen. We aten in de keuken onze laatste Knäckebröd met kaas en jam op en maakten met onze laatste zakjes oploskoffie een koffie amaretto. Daarna zijn we even lekker en gezellig samen in een warm bad geweest. We kleedden ons alvast om in de kleren voor het vliegtuig en reden naar een fish & chips restaurant. Buiten was het spek- en spiegelglad van de ijzel maar de spijkerbandjes van de huurauto deden het prima en we reden voorzichtig. Hank bestelde schotel 7 die bestond uit patat, gefrituurde visstukjes, een beetje salade en een flesje cola. Aafke had nummer 9 wat een soort broodje was gevuld met vis en spek en wat groente-achtig spul. Ook zij had er een cola bij. Dit kostte ons in totaal bijna 40 euro om even een beeld te geven van het meest simpele cafetariamenuutje in IJsland.
Hierna reden we terug naar ons verblijf waar we nog wat dronken en uitzochten waar we het noorderlicht nog zouden kunnen zien. Rond 11 uur reden we weg. Het was soms even zoeken en oriënteren waar het noorden was maar onze mee gebrachte GPS HUD op het dashboard geeft ook de rijrichting aan en met sterrenbeeld Orion in de rug sta je ook aardig goed. Tussen de wolken waren grote open plekken met sterren te zien. Helaas werd het noorderlicht op elke foto overstemd door lichtvervuiling op de wolken die van onderaf werden aangeschenen. We zijn toen weer naar Grindavik gereden en gaan slapen. Overigens hadden Anke en IJslandse Laura ondertussen bij ons thuis twee uur stroomstoring.
Reisdag 12: Vrijdag 29 november 2019: Weer naar huis
We werden kort voor de wekker wakker en zijn toen maar opgestaan en gaan ontbijten. Daarna hebben we de tanden gepoetst, onze spullen in de auto gelegd en zijn we gaan rijden. Het was nog steeds erg glad. Net voor het vliegveld tankten we de auto af en na kort zoeken konden we ‘m inleveren bij AVIS Budget. We hadden er 2260 km mee gereden. De auto werd nagekeken en akkoord bevonden. Een shuttle bracht ons naar de vertrekhal. Eerst leverden we bij de taxfree desk nog de ingevulde aankoopbonnetjes in van de truien van Aafke en Hank en de muts en handschoenen van Aafke. We gaan op onze creditcard ontdekken wat dat nog oplevert. Daarna ging de tas met deze aankopen weer in de grote tas voor de ruimbagage en konden we deze afgeven. De veiligheidscontrole ging vlot dus hadden we ruim de tijd om nog even op de winkels in de luchthaven rond te kijken, waarbij we ternauwernood uit de kookpot van een trol wisten te ontsnappen.
We kochten nog drie van die blikjes maltbier/sinaasappelsap zodat we er nu vijf hebben: voor onszelf, Mark, Freya en Anke. Er was nog een miniflesje IJslandse borrel met de naam Freyja dus dat is ook duidelijk. Een boek over de dertien kerstmannen van IJsland was in een souvenirwinkel nogal duur en lieten we dus met enige spijt liggen. In de boekwinkel er tegenover was datzelfde boek flink goedkoper en dan ging er ook nog eens 30% Black Friday korting af. Het boek ging dus alsnog mee. Hank haalde toch nog een pluche puffin en twee t-shirts en dat was het dan. We maakte hiermee de laatste nog contante IJslandse kronen op.
Het vliegtuig vertrok iets later dan bedoeld. We kregen nog een prachtig uitzicht op Vestman eiland en hebben nog even naar Dilja gezwaaid en mooie foto’s gemaakt. Ongeveer twee uur en drie kwartier na vertrek landden we op Schiphol. De tas kwam redelijk snel en niet al te lang daarna zaten we in de trein. Vanaf de overstap in Zwolle moesten we staan tot Meppel waar Anke de Panda al klaar had staan voor ons. Zij was die ochtend met Laura uit Reykjavik vertrokken naar Brussel voor een AFS gerelateerd kamp waar zij trainer zijn. Nog even snel langs de Aldi en naar huis. Yerke was erg blij. Terwijl Aafke hem uit liet (’s morgens en ’s middags hadden pa en ma dat nog gedaan) haalde Hank de auto leeg. We aten lekker simpel een bak mihoen uit de magnetron met een sateetje en gebakken eitje en dat was het dan. De wasmachine kon draaien en wij sliepen weer in ons eigen bed. Het was een prachtige vakantie!
We zijn bezig de mooiste foto’s op te bergen in een Flickr foto-album: LINK
