Vorig weekend waren we in Bolzano voor de Starclass wedstrijden shorttrack. Anke reed bij de meisjes junioren B en Mark voor het eerst bij de senioren. Beide hebben het goed gedaan en we hebben er verder een mooi weekend van gemaakt. Helaas had Duitsland een nationale feestdag en wilden vele dat in de Alpen vieren waardoor we veel files hebben gehad. Nog veel vervelende was de vervelende val en blessure van Anke’s teamgenoot Jesse. Beterschap!
We hebben veel mooie ritten gezien en Hank heeft veel foto’s gemaakt die via www.mijnactiefoto.com te vinden zijn. Ook staan er een paar filmpjes op YouTube.
Op de sites van Mark en Anke staan uitgebreidere verslagen van de wedstrijden en alles er om heen.
Deze tekst heeft Hank op zijn site gezet, en ik deel ‘m via mijn site:
We zijn weer thuis van Alpe d’Huzes. Het was een indrukwekkende ervaring. De omvang van de organisatie, de stromen fietsers en alle verhalen er omheen. Ons team van de Haak om Leeuwarden, bestaande uit Age Beuving, Wouter Korenromp, Wiebe Kramer, Michel Marijnissen, Sander Bucx, Klaas Kroese, Hans van Oijen en mijzelf (ondersteund door Janine. Jacinta en Aafke), heeft ongeveer € 30.000 bij elkaar gefietst voor de strijd tegen kanker. In totaal heeft de actie tot op dit moment ruim € 25 miljoen opgebracht en de teller loopt nog.
Aafke en ik zijn op maandag in alle vroegte naar de Franse Alpen vertrokken. Vlakbij Lyon hebben we nog een koffiestop bij kennissen gedaan en geheel toevallig reden we direct achter Age en Janine Camping la Cascade op. We hebben voor het eerst in een jaar of twintig weer eens een tent opgezet. ’s Middags zijn we naar de supermarkt gelopen en hebben we de nodige voorbereiding in gang gezien. We zijn die avond na een lange dag vroeg gaan slapen.
De proloog van Aafke:
Op dinsdag (de dag voor de eerste koersdag) heeft Aafke de Alpe d’Huez al op gefietst. Ik haalde haar steeds in met de auto zodat ik mooie foto’s kon maken. Het was al druk op de berg met fietsers en auto’s en ze waren druk bezig overal spandoeken neer te hangen en dergelijke. Aafke was in ongeveer 2,5 uur boven. Ze had met wat rustmomenten de Alp op haar racefiets bedwongen, zonder met de racefiets in de hand te moeten lopen. Ze was blij met de twee lichtere tandwielen (26 en 28) die ik een week eerder op haar achterwiel had gezet. Na even rond gekeken te hebben in het Palais du Sport, zijn we afgedaald. Aafke op haar racefiets en ik in de Toyota. Beneden waren ook andere teamleden langs gekomen. We hebben gegeten, ik heb mijn fietsspullen klaar gemaakt en we zijn op tijd gaan slapen.
Mijn Alpe d’Huzes:
Op de eerste koersdag; woensdag 5 juni, ging Aafke op tijd met de auto naar boven omdat die dag de weg werd afgesloten voor het verkeer. Ik vertrok even later samen met Klaas en Hans naar de start. Wij startten op de korte dag. ik had inmiddels al uitgerekend dat vier keer omhoog er gezien de beschikbare tijd voor mij niet in zou zitten, maar had goede hoop het drie keer te halen. We vertrokken vanaf 10:00 vanuit het dorp Bourge des Oissans in groepen achter motorrijders aan naar de voet van de berg, vlakbij onze camping. Een hele belevenis; honderden mensen die om heel bijzondere redenen aan de klim begonnen, toegejuicht door honderden anderen. Ik voelde me goed en reed zonder pauzes door naar boven. Onderweg werd het wel wat zwaarder en ik had meerdere keren de behoefte om nog een keer (of twee) terug te schakelen, maar een lichtere versnelling was niet beschikbaar. Ik finishte in iets meer dan anderhalf uur. Vlak voor de top hoorde ik het publiek naast mij steeds over Joop Zoetemelk praten en ik kwam dan ook pal na hem over de meet. Daardoor kon ik mezelf later bij thuiskomst ook nog even op de opgenomen tv beelden vinden.
Net over de streep belde Aafke. Ze had me nog wel zien fietsen maar het was te laat om een foto van me te maken en elkaar te vinden. Ik heb mijn windjack aangedaan en ben meteen naar beneden gegaan. De afdaling verliep zoals die hoorde: als beloning voor de zware klim. Ik heb me vooral waar het wat drukker was, wel ingehouden. Je mocht maximaal 45. Hoewel ik me daar niet overal goed aan heb gehouden, kwam ik toch weer veilig beneden. Even snel een chocomelkje bij de tent, de bidons vullen met sportdrank die ik klaar had staan en door naar het keerpunt voor een nieuwe start.
De tweede klim. Voor de echte kanjers, die het veel zwaarder hebben dan ik hier.
Ik merkte al snel in de benen dat de eerste klim hard aangekomen was. Ik ben geen goede klimmer en zeer zeker geen krachtfietser, maar het werd echt hard werken omhoog. Ik kon de vaart er niet meer voldoende inhouden om nog een redelijk ritme te trappen. Terug schakelen kon niet verder dus het was bij elke pedaalslag hard werken. Ik moest dus noodgewongen, en verder naar boven steeds vaker, af en toe even van de fiets om de ergste druk van de benen te halen. Soms in een bocht. Soms in een schaduwplekje want het was ook behoorlijk warm. Ik heb m’n benen meer dan leeg gereden en deze klim duurde dan ook ruim een uur langer dan de eerste. Overigens had ik deze keer Aafke wel getroffen boven. Ik heb van haar nog een jack gekregen voor de terugweg en heb daar weer het windjack overheen gedaan. Ik ben daar nog wel door het keerpunt gefietst maar wist al dat ik niet de klim opnieuw zou doen. Het zat er gewoon niet in dat ik binnen de tijd en zonder ongelukken nog eens boven zou komen dus dan moet je verstandig zijn.
Ik ben reëel genoeg om tevreden te zijn met twee beklimmingen, maar ook sportman genoeg om er van te balen dat er meer in had gezeten als ik één of twee grotere tandwielen achter had gemonteerd. Alle voorbereidingen op deze kom hebben het nodige tijd, moeite en geld gekost en dat ik dan onvoldoende beseft heb dat een tandwiel van 25 achter voor mij en deze berg te zwaar zou zijn. Ik heb me nooit echt verdiept in tandwielen en wat er nodig is in de bergen. Met m’n ATB kan ik het altijd aardig volhouden, maar die heeft standaard al een lichter verzet. Als ik later hoor dat nagenoeg iedereen op 28 of lichter omhoog is gefietst, dan is twee keer naar boven op 25 achter voor mij best een aardige prestatie. Maar geloof me: ik baal als een stekker dat ik me hier niet beter in heb verdiept en voor een lichter verzet heb gekozen. Teamgenoot Klaas reed ook sterk, wisselde zijn 25 na de eerste klim voor een 28 tandwiel maar moest het vanwege een blessure ook bij twee beklimmingen houden. Hans deed het in zijn eigen tempo en haalde ons heel knap in met een derde klim. ’s Avonds kwam Aafke net op tijd van boven voor de pasta (de weg moest eerst weer opengesteld worden) en daarna ging iedereen weer op tijd de slaapzak in. We hadden ook nog even een teamfoto gemaakt.
Team Haak om Leeuwarden
De tweede koersdag:
Na een toch wel vermoeiende woensdag hadden we geen wekker gezet, maar we werden al op tijd wakker van de vuurpijl waarmee de groepen gestart werden en het gejuich langs de weg. Dus rond half vijf stonden we bij de camping langs de weg om met vele anderen de deelnemers aan te moedigen en natuurlijk heb ik daarbij ook veel foto’s gemaakt. We zijn daarna gaan ontbijten en klaar maken voor de rest van de dag. Ondertussen kwamen Wouter en Wiebe na hun eerste afdaling langs de camping en hen hebben we voorzien van warme chocolademelk. We hebben nog een aantal foto’s gemaakt bij de camping en op weg naar de auto die we e avond er voor al buiten het parcours hadden geparkeerd. Bij de start veel koude mensen met een deken om zich heen een een kop bouillon in de hand. We zijn met de auto zo’n 8 km. naar de skiliften van Oz gereden die deze dagen waarschijnlijk alleen voor de Alpe d’Huzes in bedrijf waren. Boven hebben we erg veel foto’s gemaakt en teamgenoten aangemoedigd. We hebben deze dagen ook wat dingen uit de Alpe d’Huzes winkels gehaald, waaronder op deze middag boven. Ik ben daar ook nog even op de foto gegaan met Dries van Agt die er boekjes zat te verkopen. Aafke had de dag eerder al zo’n boekje van hem gekocht en zij stond al met ‘m op de foto. Daarna zijn we in het Stiltecentrum bij de muur met hartekreten geweest, waar we er nog twee van ons aan hebben toegevoegd.
Daarna zijn we weer met de skilift naar beneden gegaan en met de auto naar Bourge des Oissans. Daar hebben we nog even in het dorp gezien en vervolgens zijn we weer naar de camping gelopen. Hier hebben we langs de weg nog een hele tijd deelnemers aangemoedigd en gefotografeerd en toen al onze teamgenoten er voor het laatst langs waren, zijn we aan eten gaan denken. We hebben ’s avonds de auto voor zover mogelijk ingepakt en de volgende ochtend kwam daar een natte tent bij. Teamgenoot Klaas reed met ons mee tot Meppel en na een bezoekje aan de afhaalchinees zaten we zo’n 12 uur na vertrek uit Frankrijk in onze tuin aan een combi-menuutje met nassi. Nog even ere wie ere toekomt: Age: 5x, Wiebe, 5x, Michel 6x, Sander 6x, Wouter 6x. Respect!
Terugblik:
Alpe d’Huzes 2013. Geen idee waar ik aan begon toen ik “ja” zei tegen de vraag of ik mee wilde doen, maar ik zei het met overtuiging. Een indrukwekkend evenement. Niet alleen door de schaal van de organisatie, maar zeker ook door alle persoonlijke redenen waarom mensen de strijd tegen kanker willen steunen. Ik bedank iedereen die ons heeft gesteund met sponsoring en andere initiatieven. Ik ben tevreden wat ik gegeven de omstandigheden uit mijn benen heb weten te halen, maar blijf balen dat ik geen lichtere tandwielen op mijn nieuwe racefiets heb gezet. Wat dat betreft had ik wél beter moeten weten waar ik aan begon. Wie weet, een volgende keer ….?
Bekijk onderstaande fotoalbums voor een indruk van Alpe d’Huzes. Voor downloads heb ik een verlaagd tarief ingesteld. De helft van de opbrengst gaat naar het KWF.
Op woensdag 1 oktober arriveerden laat in de middag, respectievelijk vroeg in de avond ene heer Dennis V. en Gerrit S. te Wanneperveen. De vader van eerstgenoemde nam na het afleveren van zijn zoon nog een Tacx trainer mee om op de terugweg naar het verre Friesland bij Hilda W. af te leveren. De vader van de tweede verzuchtte nog eenmaal: “wat een eind in de rimboe” voordat hij de terugweg naar het vertouwde heitelân aanvaardde.
Na een vrij rustige nacht die door beide heren en Mark P. op de daarvoor door moeder P. extra opgeruimde zolder werd doorgebracht, ging op half twee in de nacht van deze woensdag op donderdag de tweede oktober de wekker. Het grote avontuur was aangebroken! De heren gingen schaatsen in Bolzano!
De heenreis en het eerste Historische Moment
De heenreis verliep in een vlot tempo. Gerrit ontdekte al snel dat de plek achter Aafke’s stoel de meeste beenruimte bood, dus met het wisselen van de rijbeurten tussen Hank en Aafke vond ook op de achterbank een ware stoelendans plaats. Vlak voor de grens werd de tank nog even afgevuld en zelfs nog een Telegraaf gescoord. Voor Frankfurt werd besloten het goede advies van de dame op het dashboard te volgen en te gaan voor de kortste route. De weg was goed, we hadden tijd, dus omlaag richting Stuttgart om de Fernpas te nemen.
Om niet zenuwachtig te hoeven worden van de gestaag dalende brandstofmeter, werd onderin Duitsland zekerheidshalve nog even voor 10 euro getankt. Achteraf bleek dat niet nodig, maar de tankbeurt leverde wel het eerste Historische Moment van het Grote Avontuur Bolzano op. Waarschijnlijk praten de mensen van Nesselwang er nog over. Gerrit en Mark in ieder geval. De scheet van D. (dit moest anoniem worden opgeschreven, vandaar D.) duurde minimaal 5 seconden. Mogelijk zelfs 10! Mark werd vervolgens door Gerrit uit het WC-hokje geëvacueerd en ter plekke weer bij bewustzijn gebracht voordat het gezelschap de reis kon vervolgen. Hank bedankte Dennis nog even vriendelijk dat hij deze explosie tot buiten de auto had weten te bewaren en de reis ging voort.
Via kilometerslange tunnels en de fraaie Fernpas werd uiteindelijk Oostenrijk bereikt. Het stuk Fernpas schoot niet echt op, maar we hadden tijd. Zoveel tijd dat we nabij Innsbruck besloten niet de Autobahn, maar de oude Brennerstrasse te nemen. Het bood ons een fraai uitzicht op de Europabrücke en 8 euro winst. Foto van de Europabrücke op de hyve.
Aankomst in Nösslach
Na 10 uur en zo’n 950 kilometer arriveerden de shorttracknomaden in het rustieke Nösslach. Een bergherderinnetje en twee verdwaalde koeien –p mét bel – keken verbaasd hoe er allemaal tassen, slijpblokken, elastieken, bananen en mueslirepen uit de kofferbak kwamen en in het appartement (www.nosslach.at) verdwenen. Terwijl Dennis en Gerrit de omgeving verkenden op Tiroler schonen, gingen Hank en Aafke met Mark boodschappen doen. Hansi (www.hansi.nl) werd even goeiedag gezegd en bij de M-preis in Steinach werd de boodschappenkar volgeladen met etenswaren en voor Anke, die eenzaam thuis was gebleven om op de hond te passen, Almdudler en Landjäger.
Ondertussen kwam ook de familie Sijtzema nog even langs. Zij vervolgden hun weg richting Bolzano na een glaasje Almdudler en het bewonderen van het fraaie uitzicht. Terwijl de houtkachels heerlijk warmte afgaven, stond er die avond aardappels met kipschnitzels en een mix van worteltjes, doperwtjes en mais op het menu. Volgens Dennis was het heerlijk, maar hij ontkwam daarmee niet aan de afwas. Gerrit liet halfweg de afwas het water weglopen alsof de pannen niet schoon hoefden, maar uiteindelijk was alles weer klaar voor de dag van morgen en ging iedereen op bed.
De eerste wedstrijddag met het tweede Historische Moment
De wekker ging de volgende ochtend, we schrijven inmiddels vrijdag, om een uur of zes. Opstaan, snel wat eten met eitjes die toch nog even iets langer in het water mochten, en op naar Bolzano. In een klein uurtje tijd wisselden de Alpen voor de Dolomieten en werd het ijsstadion gevonden. Hier troffen we rond een uur of acht ook de families Sijtzema en Wijnja. Inrijden, teamleadersmeeting en we kregen de caps, maar wisten nog niet wie welk nummer had. Even later was dat ook geregeld. Het was een prachtige hal trouwens, met tribunes rondom en ruime kleedkamers.
Toen het programma bekend werd, bleken Mandy, Dennis en Mark ’s ochtends en begin van de middag te rijden, en Gerrit en Hilda vanaf halfweg de middag tot in de avond. Er is in deze dagen zoveel gebeurd dat niet alle ritten meer precies te reconstrueren zijn. We verwijzen daarom naar www.shorttrackonline.info en beperken ons tot wat algemeenheden. Mandy deed het prima. Na één rit op de 1000 meter wist ze dat ze niet voluit op kop van start moest gaan en dat Italiaantjes en andere niet-Friezinnen ook hard kunnen rijden. De tweede 1000 meter ging al een stuk beter, maar tegen meiden die tot drie jaar ouder zijn is het niet altijd makkelijk schaatsen. Mandy reed in ieder geval prima, heeft echt karakter getoond en veel geleerd. Dennis kwam heel aardig mee, had leuke acties maar wist niet altijd door te dringen in hogere finales. Mark reed ook goed maar had de pech dat hij tijdens de kwartfinale in een valpartij met nog twee rijders werd meegenomen. Hij heeft hard geknokt om zich nog te plaatsen, maar kon dat nét niet redden. Uiteindelijk werd Mark 14e op de 1500.
Na afloop van het ochtendprogramma dachten we even de kamers te betrekken, die op krap vijf kilometer afstand van de Eiswelle te vinden waren. Bolzano blijkt niet de meest autovriendelijke stad. Waarvoor de Wijnja’s al hadden gewaarschuwd, bleek bewaarheid. Het kostte bijna drie kwartier om aan de andere kant van de stad te komen. Daarbij overigens naar goed voorbeeld door pappa Wijnja niet altijd even goed gehoor gevend aan borden die eenrichtingsverkeer aangaven en rotondes op soms creatieve wijze te nemen. Truus Dashboard gaf keurig aan welke weg rechtdoor moest worden gevolgd, maar ja; welke van de drie rechtdoor? Uiteindelijk keurige kamers. Wat hier verteld moet worden is Historisch Moment nummer 2 van Dennis V. Hij was zo moe van de wedstrijd dat een oud vrouwtje van naar schatting 100 jaar, misschien wel 150, zijn tas de trap op moest tillen. En nóg kon Dennis V. haar niet bijhouden, Ja, ja beste lezers; shorttracken vraagt wat van de sporter!
Na een poosje settelen en rust dachten we later in de middag met z’n viertjes wat te gaan eten., Daarna zouden Mark en Dennis nog wat verder kunnen rusten en op tijd naar bed kunnen gaan, terwijl Aafke en Hank naar de ijshal gingen om Gerrit op te halen. Leer één ding van Italianen: behalve dat ze geen fatsoenlijke kruisingen aan kunnen leggen, doen ze de restaurants ook niet voor zes uur open. En al vind je een restaurant, dan nog kun je er niet parkeren. Uiteindelijk kwamen we dus weer bij de ijshal aan, waar Gerrit en Hilda met redelijk succes hadden gereden.
Je zou daar om zes uur kunnen eten, dus dat leek ons wel wat. Leer nog wat van Italianen: behalve dat ze geen kruisingen aan kunnen leggen en de restaurants pas laat open doen, kunnen ze ook slecht plannen. Rond kwart over zes bleek dat je pas vanaf acht uur kon eten. Daar wilden we niet op wachten, want rust en herstel zijn ook belangrijk in een zwaar toernooi als deze, dus Hank met Mark en Dennis langs de Mac. Die bevond zich op een paar honderd meter van de Eiswelle en werd in zo’n 20 minuten bereikt (ja, ja, Bolzano is geen autovriendelijke stad). Bij de praatpaal werden we in het Italiaans te woord gestaan. Nee, ze kon geen Duits, vandaar dat Hank in het plat Gieters verder ging. In paniek werd de manager gehaald. Die kon wel Duits maar een shake bij het menu; dat kon nu net weer niet.
Toen de Toyota na nog weer een half uurtje weer aan de Lorenzstrasse stond en Dennis en Mark naar de kamer konden, meende Hank dat hij ook net zo goed meteen terug kon naar de ijshal. Oei: plannen konden de Italianen ook wat moeilijk, dus nét op tijd aangekomen om Hilda een prima 1500 meter te zien rijden, was het bericht dat ze die avond een heel deel van het zaterdagprogramma wilden doen, zodat het zondag extra kort kon. Volgens de announcement zou het zondag 14.00 afgelopen zijn, maar dat zou toch wel wat uurtjes later worden. Dat was zeker ook vliegtuig-gezien voor een aantal mensen wat bezwaarlijk, dus het werd een lange avond. Ondertussen was het wel acht uur geworden, dus konden Hank en Aafke in het stadion eten. Toen ook Gerrit zijn laatste rit erop had zitten, werd voor hem rond 22.00 een bord eten gehaald dat in de auto werd opgegeten. Het was trouwens een dag met veel regen en flink onweer. Een rare gewaarwording als je vanuit de Eiswelle naar buiten stapte. Ineens realiseer je je dat er buiten ook nog een wereld gaande is.
De tweede wedstrijddag
De volgende ochtend stond rond half acht de tafel gedekt voor vier. We overlegden dat Mark en Dennis (hadden een éénpersoons kamer) en Gerrit naar de kamer zouden verhuizen die we hadden besproken en waar we ook konden koken. Die was de dag ervoor nog bezet geweest. Even later vertrokken we met Mark en Dennis weer naar de ijshal wat gelukkig wat vlotter ging dan de dag ervoor. Iedereen deed het prima op de 500 meter. Mark wist de B-finale te halen. Daar stond hij dan: een klein ventje tussen drie grote kerels. Die schrokken vervolgens zo hard dat dit Hollandse kereltje steeds weer een goede positie bemachtigde dat voor de laatste bocht eerst degene met wie Mark om de plekken één of twee vocht, door z’n hoeven ging en daarna prompt ook de andere twee de kussens in gingen. Mark ging in z’n derde 48’er en daarmee derde PR als eerste over de streep en keek vervolgens verbaasd waar iedereen gebleven was. De vijfde plek was binnen.
Ondertussen arriveerde ook Gerrit met zijn nieuwe mem Dora en de rest van de familie Wijnja. Die had naast een pizza in de stad ook een mooi bierglas gescoord, dus zijn dag kon eigenlijk al niet meer stuk. Hoewel; in een poging om vanaf plek twee de eerste positie te pakken, werd hij links en rechts voorbij gestoken waardoor de vierde plek uiteindelijk het gevolg was. De rit was te kort om er verder nog iets aan te doen, dus helaas. Gerrit reed inmiddels met geleende handschoenen, de helm van Hilda en een geïmproviseerde helmcap. Zijn spullen waren weg.
Ook Hilda had die avond wat pech, met een disk. Mark en Dennis lagen op dat moment trouwens al moe maar voldaan en volgegeten met heerlijke eigengemaakte macaroni op bed. Die macaroni werd later die avond opgewarmd zodat ook Gerrit zijn voorraad koolhydraten weer op peil kon brengen. Eerder in de avond hadden we ook nog een korte wandeling langs de wijngaarden gemaakt en Aafke had ’s middags nog even met de bus Bolzano verkend. Op de terugweg naar de kamers met Gerrit ’s avonds, was er een Italiaan druk aan het knipperen achter ons. We stopten, raam open, hij roep wat en wees naar onze auto. Geen idee wat hij bedoelde maar we zagen niets. Later bleken we een wieldop verloren. Ach, als dat alles was.
De laatste wedstrijddag met het derde Historische Moment
De laatste dag werd het huisje afgerekend en kregen we van de mevrouw (de dochter van de 150-jarige) een zak appels mee. Ja, het waren nu eenmaal fruitboeren. De eerste ochtend hadden we bij het ontbijt eigen yoghurtjes opgegeten. De tweede ochtend had zij yoghurtjes voor ons neergezet. Kijk, zulke mensen. Als we weer in Bolzano moeten schaatsen, zullen we ze meteen bellen. We ontbeten deze ochtend met z’n allen en vertrokken ook met z’n vijven naar de ijsbaan. Mandy reed weer een PR op de 800. Dennis reed leuke 1000 meters en Mark reed een technisch prima, maar tactisch dramatische rit die hem een disq opleverde. Hij herstelde dat in de D finale door eerder in de aanval te gaan maar werd op de meet door de achtervolger toch nog met 4/100 geklopt. Toch prima gereden. Gerrit reed inmiddels weer met zíjn eigen spullen. Die bleken in een Italiaanse kleedkamer te liggen, maar gelukkig weer terug! Mark was ook nog even bij de Italianen, om foto’s over te zetten naar een laptop van één van hen. Nadat we ook nog een prachtig spectaculaire A-finale van de jongens A zagen, was het tijd te vertrekken.
Sijtzema was al eerder vertrokken en Wijnja ging tegelijk met ons. Omdat we een SMS’je van Sijzema kregen dat het dikke file was voor de tol op de Autostrada, hebben wij de oude route beneden langs genomen. Mooi toeristisch en op een klein stukje wegwerk na, geheel zonder problemen. Hoewel …..? Gedurende het Grote Shorttrackavontuur in Bolzane was gebleken dat je jongens het nummer “It’s me bitches” wel erg leuk vonden en dat de Toyota best een fraaie stevige bas heeft. Al in Bolzano gingen bij stoplichten de ramen open, moest het nummer op en de speakers op vol en werd door de heren een beetje stoer naar buiten gekeken. Zo moest het ook gebeuren op de terugweg toen we in druk verkeer door Brixen reden, waar flink geflaneerd werd. Op het moment dat Dennis twee agenten zag die auto’s aanhielden die verderop gelaserd waren, maakte hij fraaie uitdagende gebaren onder het roepen van “It’s me bitches”. Even later zag Hank in de spiegel al blauwe zwaailichten opdoemen. O, nee; dat was de avond ervoor in Bolzano toen die ambulance heel handig de weg vrijmaakte waardoor we extra snel door de stad heen konden. Dus ook het derde Historische Moment; de actie van Dennis met de politie van Brixen liep weer goed af.
Snel in Steinach naar de lift, maar die ging niet meer. Daarom weer snel omhoog naar Nösslach waar Aafke met de jongens tot aan het eind werden gebracht. Zij zijn omhoog gewandeld naar de Nösslachhutte en langs de andere kant weer omlaag. In een beekje werden de voeten gewassen en de wedstrijd de handen zo lang mogelijk in de sneeuw houden, eindigde onbeslist en met erg koude vingers. Ondertussen pakte Hank de auto uit. In het huisje brandden de houtkachels behaaglijk en bij Paul en Gaby kreeg hij koffie met gebak.
Toen de jongens eenmaal omgekleed om het huis liepen, wist Hank, twee dagen voor zijn 42e verjaardag, toch nog even iets van zijn vroegere jeugdigheid te hervinden. Vanuit de vreemdste hoeken regende het vervolgens sneeuwballen op de jongens, die geen flauw idee hadden waar die vandaan kwamen. De voltreffer recht bij Gerrit op het achterhoofd was verreweg de allermooiste. Of het moest zijn de sneeuwbal van de jongens die Aafke op het balkon diep uit haar fraai gevormde decolleté moest vissen. Daarover kan misschien eerdaags op de hyve gestemd worden.
Het eten bracht daarna opgebakken Hollandse aardappelen met gehakt en boontjes. Alleen Hank at zijn bordje niet netjes leeg, maar ja, die had ook net een flink stuk gebak op. Even later kwam Gaby met dochter Maria; een fraaie jonge Tiroolse boerendochter n die Mark ’s zomers en ’s winters het hoofd op hol weet te brengen, nog even langs met vers gebakken brood en eigen gemaakte kaas voor onderweg en thuis. Maria wilde graag even de jongens bekijken, maar bleek ter plekke toch nogal verlegen; vooral toen Gerrit en Dennis haar hun spierballen toonden. Voorlopig zal ze het wel bij Mark houden, zo is het vermoeden, want hij komt in augustus alweer, dus daar heeft ze meer aan. Dat wordt wel oppassen, want Mark en Maria hebben allebei een beugel, maar dat is van later zorg.
De terugreis
De afwas werd gedaan, de auto werd ingepakt, Hank en Aafke gingen naar bed en de jongens keken nog een DVD. Volgens Dennis zijn zijn scheten lang, maar Gerrit laat er meer. Wie de waarheid wil weten, kan het aan Mark vragen. Hij is ervaringsdeskundige. Op de terugweg ging het wel over de Brennerautobahn, maar daarna werd weer de Fernpas genomen. ’s Nachts lekker rustig en toch zo’n 100 km korter. Bovendien geen drukte bij München, Nürnberg of Frankfurt. Bij Zwolle wisten we nog de file te omzeilen door via Hasselt en Zwartsluis te rijden en na zo’n 9,5 uur rijden stopten we in Wanneperveen. Even later werd Dennis afgehaald door z’n moeder die hem vreselijk gemist had. Gerrit kreeg een lift richting Leeuwarden door de pake en beppe van Mark die op Anke hadden gepast. Zijn ouders zouden wel vreemd opkijken omdat Gerrit had gezegd dat ‘ie dinsdag thuis zou komen. Hank kon dit verhaal aftypen dat hij in de auto was begonnen. Het was het einde van een intensieve 3 dagen waarin goed gereden en veel geleerd is.
sportReacties uitgeschakeld voor Topsport en studie
aug092012
Al in een eerder blog schreven we over de impact van topsport op een gezin en de dingen waar je tegenaan loopt. We laten de financiële aspecten en dergelijke even achterwege en focussen nu even op het onderwerp studie. Oftewel: hoe je moet kiezen tussen een Olympische ambitie en een opleiding in een richting die je voor ogen hebt:
Vandaag in het nieuws: “Topsportklimaat in Nederland gaat achteruit”. Dat kun je wel stellen ja. Een praktijkvoorbeeld:
Al als C junior wordt Mark door de KNSB opgenomen in het Masterplan 2018. Een lange termijnplan voor NOC*NSF om toen al de talenten op te pikken die het in Korea moeten gaan doen.
Als B junior wordt Mark opgenomen in Jong Oranje en daarin begint hij nu aan z’n derde jaar. Hij doet en laat alles voor z’n sport en ook op ons gezin heeft zijn sport een grote weerslag.
Mark rijdt steeds vooraan mee, terwijl hij pas het laatste jaar ook fysiek is gaan groeien. Na een wat onstabiele periode (20 cm groei in een half jaar) gaat het weer lekker. Er zit echt potentie in hem.
Ondertussen doet hij via het CTO de laatste twee jaar van het VWO. In een soort zelfstudie haalt hij zonder vertraging en met prachtige cijfers het diploma. Het beste cijfer van de hele (reguliere) school op natuurkunde, na slechts twee ontmoetingen met de leraar! Respect voor talent, discipline en inzet!
Nu wil Mark graag een technische studie doen. De TU Delft was niet te combineren met topsport in Heerenveen. Ook HBO werktuigbouw in Leeuwarden was niet te doen. Er is onderzocht of er voor Mark en nog twee schaatsers in samenwerking met de LOI een aangepaste opleiding werktuigbouw kon komen, maar na thuiskomst van vakantie uit Tirol blijkt ook die (laatste?) optie niet gelukt.
Komend seizoen gaat Mark vol voor een succesvol shorttrack jaar en probeert hij daarnaast iets nuttigs te doen voor een toekomstige studie. Als er na dit seizoen nog geen oplossing is gevonden voor een studie in zijn richting, wordt het een keuze tussen een Olympische kans zonder (technisch) diploma in 2018 of wel een diploma als recreatief sporter. In dat geval staat de keuze nu al vast.
Het zou eeuwig zonde zijn van alle ambitie, potentie en investeringen van bond en onszelf tot dusver, maar het is het resultaat van Nederlands topsportklimaat. We blijven alle mogelijkheden verkennen en hopen op een (financieel haalbare) oplossing. Alle tips welkom!
NASCHRIFT 12-8: Op Facebook nog even een discussie gehad met iemand dat dit juist topsport tot topsport maakt. Ik ben het daar slechts ten dele mee eens. Topsport vraagt offers, in de dingen die je doet en in de dingen die je laat. Al die discipline en het doorzettingsvermogen maken samen met talent, arbeid en inzet het succes. Een land met een topsportklimaat zorgt dat van deze talenten de beste aan de start komen te staan. Niet degenen waarvan de ouders het meeste geld hadden, of die het meest van hun maatschappelijke carrière na de sport wilden opofferen. Een land met een topsportklimaat heeft visie en maakt integraal beleid om dat soort drempels weg te nemen, zodat de échte toppers; fysiek en mentaal, aan de start staan. In zo’n land heeft sport écht betekenis in de politiek en zijn de OS niet alleen een feestje voor bestuurders om mee te juichen. Dan hebben de sporters ook support in hun weg naar die OS. Via scholarschips of wat voor regelingen dan ook. Zodat ze zich vol op hun sport kunnen concentreren.
Mooie woorden van Van der Geest op de TV vanavond. Fijn dat hij het zo direct durft te zeggen. Sluit mooi aan bij de essentie van deze blog. Ons bezwaar zit ‘m niet in alles wat we al doen en laten voor de sport, maar in het gebrek aan beleid om drempels weg te nemen zodat echt de beste athleten aan de start komen te staan.
UPDATE DEC. 2012:
Inmiddels zijn ze optimistisch om voor Mark via contractonderwijs met Stenden de opleiding Werktuigbouw rond de sport te plooien. We hopen dat dit lukt en ook dat hier snel zekerheid in komt. Ten eerste zodat het Mark een stuk rust geeft en hij zich met volle overtuiging op zijn sport kan richten. Ten tweede zodat het ons tijd geeft nieuwe alternatieven te zoeken, mocht het alsnog niet lukken.
En Anke Prinsen zit weer in de Friese shorttrack selectie.
Negenkoppig nationaal shorttrackteam
schaatsen.nl 11-05-2012 11:22
AMSTERDAM – De indeling van de shorttrackselecties van de KNSB zijn bekend. Aan de Nationale Trainingsselectie Shorttrack, de nationale ploeg, bestaat komend seizoen uit negen rijders en twee aspirant-leden: Itzhak de Laat en Rianne de Vries.
Itzhak de Laat is samen met Rianne de Vries aspirant-lid van de nationale shorttrackploeg | Foto: Martin de Jong
De status van De Laat en De Vries is nieuw. Disciplinemanager Wilf O’Reilly legt uit waarom beide rijders als aspirant aan de selectie worden toegevoegd. “We zien dat ze heel veel talent hebben, maar ze zijn nog niet zo ver als de toppers.”
In feite is het verschil tussen de negen vaste leden van de nationale ploeg en de aspiranten vooral trainingstechnisch van aard. “Ze doen aan alles mee, maar krijgen inhoudelijk wel een ander programma”, legt O’Reilly uit. “Ze kunnen nog niet zo hard en veel trainen als een Sjinkie Knegt of een Niels Kerstholt.”
Koen Hakkenberg en Jan-Ebele van der Ree zullen komend seizoen geen onderdeel meer uitmaken van de NTS. Zij zijn opgenomen in de opleidingsploeg. Met hun vertrek bestaat de NTS uit: Annita van Doorn, Sanne van Kerkhof, Yara van Kerkhof, Jorien ter Mors, Sjinkie Knegt, Freek van der Wart, Christiaan Bökkerink, Niels Kerstholt en Daan Breeuwsma.
Opleidingsploeg en Jong Oranje
De opleidingsploeg bestaat komend seizoen naast Van der Ree en Hakkenberg uit Lara van Ruijven, Björn Postma en Jeroen Sonneveld.
Niet alleen van de nationale selectie en de opleidingsploeg, maar ook van Jong Oranje is de samenstelling nu bekend. Onder leiding van Dave Versteeg zullen acht talenten aan de slag gaan. Het gaat om Roza Kooystra, Sara Rog, Leon Bloemhof, Mark Prinsen, Adwin Snellink, Dennis Visser, Dylan Hoogerwerf en Mylan Elzink.
