Het jaar begon na de nieuwjaarswensen zoals meestal met het NK shorttrack. Mark reed degelijk naar de vijfde plek in Amsterdam en haalde brons op de 1000 meter. In de halve finale 500 meter kwam hij ten val en brak twee ribben. Daar kwam hij een paar weken later achter.
Het was een raar toernooi met wazige beslissingen. We hoorden achter de jurytafel scheidsrechters conculderen dat een ritwinst in de A-finale een Penalty moest zijn. “Ik kan het nu ook niet meer terug draaien” hoorden we de hoofdscheidsrechter zeggen. Het is belangrijk om te weten dat uitslagen op deze toernooien mede bepalend zijn voor kwalificaties voor o.a. Worldcups, EK en WK. Topsporters verdienen de beste arbitrage en dat was in Amsterdam helaas zeker niet het geval. Mark plaatste zich niet voor het EK maar hoopte dat de Worldcups in Dresden en Minsk, die hij wel mocht rijden, alsnog toegang zouden geven voor het WK in Ahoy.
Het was ook in deze periode dat Dukky steeds zieker werd. Als je met hem liep, dan leek alles prima, maar thuis lag hij continue te trillen en zachtjes te janken. Bij de dierenarts bleken zijn bloedwaarden erg slecht. Met een dag infuus en medicijnen hebben we geprobeerd dat te herstellen en het proces te keren. De waarden leken even verbeterd, maar een week later waren ze nog veel verder achteruit gegaan. We konden toen niet anders dan onze goede trouwe vriend in laten slapen. In onze ogen het beste dat we hem konden gunnen in plaats van langer laten lijden en aftakelen. Rust zacht lieve Dukky; je was een fijne hond!
Wij hadden een paar maanden eerder via Vakantieveilingen voor een paar euro een midweek hotel in het Oost-Duitse Jöhstadt gewonnen. Het idee was dat Mark en Freya daar dan in de zomer mooi samen heen hadden gekund. In de week dat zij konden, was het hotel echter niet beschikbaar. Met niet verzilveren was maar een paar euro verloren gegaan, maar het kwam nu mooi uit. We besloten om naar de Worldcup in Dresden te gaan, dan aansluitend een midweek naar Jöhstadt en dan meteen door naar de wintersport in Steinach.
Mark reed een nette Worldcup in Dresden. Hij reed mee in de relay en het team won er zilver. Individueel ging het ook heel aardig. Dresden is een mooie stad en die hebben we uiteraard ook weer goed bekeken. Na de Worldcup reden we eerst nog even naar de Bastei; een mooi stukje landschap met bijzondere brug vlakbij Dresden, en daarna naar Jöhstadt. Het hotel was zoals verwacht van Nederlanders, die niet helemaal begrepen dat je op een menukaart meer dan alleen varkensvlees en vis moet aanbieden als je graag wilt dat gasten in het hotel gaan eten. Maar gelukkig was er even verderop een restaurantje waar het allemaal prima in orde was. Vanuit Jöhstadt brachten we een bezoek aan o.a. het prachtige Praag, aan Karlovy Vary met alle warmwaterbronnen en aan de echte voormalige oostblokstad Chemnitz. Kortom, we hebben ons wel vermaakt en reden vervolgens door naar Tirol.
We reden eerst naar Innsbrück om Anke van het vliegveld op te pikken die ook een paar dagen mee wilde skiën. Haar vliegtuig had flinke vertraging wegens een lekke band van een militair toestel op de startbaan. Daarom hebben we die tijd maar in winkelcentrum DEZ doorgebracht. Maar uiteindelijk hadden we haar in de auto en zijn we doorgereden naar Cavareno in Italië. Onderweg was het even flink glibberen in de sneeuw op de Mendelpas. In Cavareno was het even zoeken naar het huis van Arianna maar ook dat lukte. We aten met haar en ons gezin pizza (met ananas) en reden toen naar het huis van Arianna’s oma waar we die nacht zouden slapen. De volgende ochtend vertrokken we naar Steinach. Arianna en haar vriend kwamen ook mee voor een dagje skiën.
Het was twee nachten wat krap in het appartement, maar met een beetje improviseren lukte het prima. We hebben lekker met z’n allen geskiet, daarna ging Arianna met de trein terug en was Anke er nog even. Met haar hebben we ook nog een dag op de Stubaigletscher geskiet. Daarna werd Anke door Christa op het vliegveld afgeleverd, hebben we zelf nog in Steinach en Racines geskiet en vervolgens reden we huiswaarts. Tijdens ons eerste weekend in Steinach reed Mark de Worldcup in Minsk. Hij reed erg sterk naar twee B-finales en haalde goud op de relay.
Ondertussen was Hank gestopt met zijn werk. Hij was als senior adviseur binnengehaald maar de beoogde strategisch adviserende rol werd mede door een organisatieverandering steeds meer uitvoerend. Bedrijf en werkveld waren leuk, maar de voldoening in het werk verdween. Het was beter om te stoppen en op zoek te gaan naar nieuwe kansen dan om met tegenzin naar het werk te gaan, dus heeft hij ontslag gevraagd en gekregen
Thuis was het ook rustig zonder Dukky. In ons huis hoort gewoon een hond. Een blik op Marktplaats leerde ons dat de fokker waar zowel Voegel als Dukky vandaan kwamen, een hondje beschikbaar had. Hij was als eerste was uit het nest uitgezocht, maar de beoogde nieuwe eigenaar had een arm gebroken en besloot nog even te wachten met een pup. Op Facebook hadden we gevraagd mee te denken over een geschikte naam die een relatie met een eend had (kooikerhondje). Nog op de oprit van de fokker kwam er een appje van Ingrid dat een collega van haar Yerke voorstelde: Fries voor woerd. Die naam vonden we meteen mooi en zo reed Yerke met ons mee terug naar Wanneperveen. Yerke kon meteen beginnen bij de puppycursus van Kwispel en slaagde later in het jaar ook voor de jonge honden cursus. Het is een vriendelijk, gezellig beestje.
Mark had goede hoop dat hij op basis van zijn rijden op het NK, bij de laatste twee Worldcups en tijdens trainingen zou worden geselecteerd voor het WK Shorttrack in Ahoy. Het mocht helaas niet zo zijn. Later dit jaar zou blijken dat het WK relayteam automatisch geplaatst was voor de eerste Worldcups van het nieuwe seizoen, en daarmee een voorsprong nam in de Olympische kwalificatie. Dit betekent dus dat een eerste kwalificatietoernooi tussen buitenlanders (Invitationcup 2016) en slechte arbitrage op het NK direct invloed hebben op de kwalificatie voor de Olympische Spelen in het volgende seizoen. Wij vinden dat een buitengewoon kwalijke zaak, maar zijn helaas niet bij machte dit te veranderen.
Anke was ondertussen rond aan het kijken voor een minor en ontdekte dat ze via Windesheim in een project op Bali mee kon doen. Ze solliciteerde en werd uitgekozen. Op de warmste dag van de zomer haalde Hank met haar de studentenkamer in Tilburg leeg. Een paar weken na de zomervakantie vertrok Anke naar Indonesië. Toen wij in de zomer met haar mee keken naar tickets, vonden we voor onszelf een mooie aanbieding van TUI voor een 12-daagse reis naar Bali. Vliegen met Emirates en een mooi hotel met ontbijt. We hadden na een informatieavond al gehoord wat een bezoek aan de Olympische Spelen zou kosten (om te beginnen 500-700 dollar p.p.p.n voor een hotel, plus de rest, terwijl het nog maar afwachten was of Mark zich zou kwalificeren) en besloten na overleg met Mark om daar in ieder geval niet heen te gaan. Dus boekten we Bali voor de herfstvakantie en de halve week daarna.
Eind augustus kwam Sophia aan op Schiphol. We hadden toch maar weer besloten via AFS een uitwisselingsstudent in huis te nemen, en deze keer kwam die uit Virginia. Nog diezelfde avond bezochten we het corso in Sint Jansklooster en kort daarna de Blues en Gondelvaart. We hebben deze zomer redelijk wat gevaren en een enkele keer gewaterskiet. Sophia kon in haar eerste weken mooi met Anke op stap, tot zij naar Bali vertrok.
Hank had in augustus een prettig gesprek gehad bij de gemeente Tynaarlo en kon een paar dagen later tot het eind van het jaar beginnen. Aafke deed zo links en rechts nog wat workshops en trainingen en startte de opleiding Bedrijfsadviseur inclusieve arbeidsorganisatie. Anke werkte op Bali aan haar projecten en deed ook veel mooie dingen, Mark trainde hard en Sophia begon haar schooljaar op Stad en Esch.
Het shorttrackseizoen 2017-2018 begon voor Mark goed bij de KNSBcup en wat minder bij de Invitationcup. Tijdens het kwalificatietoernooi kwam hij net één plekje tekort voor de eerste Worldcups. Het relayteam van het WK in Ahoy bleek namelijk al geplaatst. Daarmee begon de Olympische kwalificatie via de nieuwe Worldcups feitelijk al onzuiver. Het WK team werd namelijk bepaald in een seizoen dat begon met een onzuivere selectiewedstrijd in het begin van shorttrackseizoen 2016-2017, namelijk de Invitationcup. De uitkomsten van die wedstrijd worden altijd sterk beïnvloed door de deelname van buitenlandse rijders en dan heb je geluk of pech. Daarna kwam er nog een NK met slechte arbitrage en zo werkt een onzuiver seizoen meteen door in de Olympische kwalificatie tijdens het volgende seizoen. Het WK relayteam had daarom nooit mogen worden aangewezen voor de eerste Worldcups. Het zijn allemaal jongens die van elkaar kunnen winnen en verliezen en die verdienen allemaal een eerlijke kans in een nieuw seizoen. Eerlijker zou zijn geweest om de NTS rijders en een paar RTC rijders in twee weekenden elke afstand twee keer te laten rijden om de Worldcup tickets. Dan heb je een zuivere kwalificatie waarbij niemand een beschermde status van Sjinkie zal betwisten. Helaas was dit niet het geval, en stond Mark al aan het begin van het seizoen op achterstand voor de Olympische Spelen.
In oktober vertrokken wij naar Bali. Het werd een heerlijke vakantie waarin we ook nog een paar dagen met Anke en vriendinnen op stap waren. We hebben veel gezien en gedaan. Vooral het snorkelen vonden we geweldig. Al onze belevenissen staan van dag tot dag beschreven in >> deze blog <<.
Op de terugweg in het vliegtuig bleek de overgang van tropische, vochtige, warme lucht naar een dag airco in het vliegtuig voor Hank verkeerd uit te pakken. Het hoesten begon al in het vliegtuig en werd thuis snel erger. De huisarts bevestigde het vermoeden van longontsteking. De antibiotica deden hun werk, maar het heeft nog lang geduurd voor de energie terug kwam en hij weer voor halve dagen kon beginnen.
Ondertussen reed Mark in Bormio een sterke Alta Valtellina Trophy en mocht hij daarna naar een trainingskamp in Japan, de Worldcups van Shanghai en Seoul en terug naar China voor de Shanghai Trophy. In Shanghai reed Mark niet in de heat van de relay en werd een zwak rijdend team direct uitgeschakeld. Daardoor was er ook geen kans voor Mark om daar in de halve of hele finale te laten zien wie in Nederland de sterkste relayrijder is. Ook in Seoul ging de heat, opnieuw zonder Mark, moeizaam maar gelukkig wist Sjinkie in de laatste ronde van 3 naar 1 te gaan. Mark reed daarna in de halve en hele finale en heeft daar echt zijn visitekaartje af gegeven. Als tempobeul wist hij de vaart in de ploeg te houden en aanvallen af te slaan. Het werd een zilveren medaille, achter een sterk Korea. Daarmee was Olympische kwalificatie veilig gesteld en had Mark goede hoop gekregen dat hij een plek in het Olympische team had verdiend. Het mocht helaas niet zo zijn. In alle eerlijkheid kunnen we hier geen rationele verklaring voor vinden, en dat steekt. Wij kunnen het werkelijk niet bevatten dat Nederland een van zijn sterkste relayrijders thuis laat en vinden het ontzettend sneu voor Mark. Als iemand zich na alle tegenslagen steeds weer heeft opgericht en zich elke keer weer bewezen heeft, is hij het wel. Onbegrijpelijk, echt…..
We zitten nu in de laatste weken van 2017. Een jaar met mooie momenten en enorm veel onbegrip en teleurstelling aan het eind. Een jaar ook waarin heit goede bloeduitslagen kreeg waar de artsen verbaasd van staan. Een jaar waarin we afscheid moesten nemen van onze Dukky en waarin we Yerke in ons gezin mochten verwelkomen. Een jaar ook met mooie vakanties en lekker varen door de Wieden. We gaan ons best doen om straks van 2018 ook maar weer het beste te maken.