- Niet voor vereenvoudigde weergave kiezen
- translate options available on this site
- klik op een foto voor een vergroting in een nieuw venster
Hoe het begon…..
Het bevalt ons al een paar jaar goed. In de zomer genieten wat onze eigen mooie omgeving te bieden heeft en dan ergens in het najaar op vakantie. Op onze vakantie bucketlist stond ergens nog het noorderlicht met als optie IJsland. Zo zat Aafke deze zomer in de tuin wat op haar mobiel te bladeren en riep ze naar binnen: “Hank, we kunnen in november voor 55 euro met Transavia naar IJsland vliegen!” waarop uit de kamer terug klonk: “Boek maar!” We controleerden nog even of er in deze periode inderdaad goede kans was op het noorderlicht en kozen een terugvlucht 11 dagen later, voor 60 euro. Er kwamen nog een paar kosten bij voor een zitplek naar onze voorkeur en ruimbagage en zo lagen de heenreis op 18 november en de terugreis op de 29e vast.
We oriënteerden ons wat verder op IJsland, werden lid van twee Facebook groepen en vroegen Dilja om wat mee te denken. Zij was in 1990-’91 AFS studente bij Aafke’s oom en tante in Sellingen en was op 19 april 1991 zelfs nog op onze bruiloft. Op basis van de informatie besloten we om voor de hele vakantie een auto te huren die twee stappen boven de goedkoopste klasse lag. Gezien mogelijke weers- en wegomstandigheden leek ons dat wat veiliger dan het kleinste autootje wat we normaal wel genoeg vinden. We kozen niet voor een 4WD omdat we niet van plan waren om omstandigheden op te zoeken waarin dit nodig is. Als we met onze Avensis op winterbanden de Alpen in kunnen, dan komen we ook in IJsland wel waar we willen zijn. We houden het bij de gewone wegen en passen ons rijgedrag wel aan op de omstandigheden. Bovendien was een 4WD ruim twee keer zo duur en we wilden de kosten van onze reis wel een beetje binnen de perken houden. We boekten via Sunny Cars omdat je dan de zekerheid hebt dat alles ruim verzekerd is. Ze hoeven je dan op het vliegveld niks meer aan te praten en je weet zeker dat het in orde is.
We reserveerden ook onze eerste twee nachten en onze laatste nacht vlakbij het vliegveld; Anita’s Guesthouse in Grindavik. Goede beoordelingen en laag geprijsd. Blue Lagoon lag vlakbij en daar wilden we toch heen. Dus reserveerden we ook die online, voor ’s ochtend 9 uur op de ochtend na aankomst. Op goed geluk naar Blue Lagoon gaan wordt zeer afgeraden. Vaak zitten alle tijden al vol. ’s Ochtends vroeg was het voordeligst en zo hielden we de rest van onze dag na aankomst mooi over om Reykjavik te ontdekken. Vliegtickets, auto, deze drie nachten onderdak en de Blue Lagoon was het enige dat we vanuit Nederland gereserveerd hadden. In november blijkt dat prima te doen. En we kochten via een actie vier keer treinvervoer naar en van Schiphol.
Ondertussen hadden we nog steeds contact met Dilja, die nog steeds verbluffend goed Nederlands spreekt, en ze bleek in augustus naar Nederland te komen. Uiteindelijk is zij met haar gezin en een groot deel van haar toenmalige gastfamilie (dus ook Aafke’s familie) op de dag van de Blues bij ons rond Giethoorn wezen varen en hebben we met een deel van dit gezelschap het Bluesconcert op het Wiede bijgewoond. We hebben die dag nog wat doorgepraat op ons bezoek aan IJsland uiteindelijk hebben we ook via Messenger contact afgesproken elkaar op IJsland te ontmoeten en ook in hun vakantiehuis bij Selfoss te verblijven.
We downloadden een paar apps op onze mobiel, waaronder die van Friend in Iceland. Daarop stonden een paar mooie routes. Ons voornemen was om Reykjavik, de zogenaamde Golden Circle, de zuidkust tot en met de gletscher en Snæfellsnes te bezoeken als het weer dit toestond. Alles wat we extra konden doen, zagen we als bonus. De rondweg rond IJsland vonden we in november met een gewone auto te onzeker. Als in het hoge noorden de winter invalt en het lastig wordt om je terugvlucht te halen, heb je stress in plaats van vakantie.
Omdat je in november alles kunt verwachten, moesten we bij het inpakken ook rekening houden met alle omstandigheden. We haalden beiden een waxbare broek van Fjallraven zodat we bij regen of het bezoeken van watervallen niet de rest van de dag met een natte broek in de auto zouden zitten. De skibroeken en thermisch ondergoed gingen mee voor ijskoude nachten waarin we hoopten het noorderlicht te fotograferen. Via Ali Express kochten we ijzers voor onder onze bergschoenen voor extra grip bij het bewandelen van ijzige paden. We haalden online twee keer vier verschillende smaken Adventure Food. Dat was nog wat voordeliger dan bij de Bever. Makkelijk, heel prima te eten zoals we nog van onze fietsreis naar Tirol weten, en ook weer een keuze om de kosten binnen de perken te houden. Een miniflesje zwaar geconcentreerde ranja leek ons ook wel handig voor bij de bidon. Verder gingen er een paar multipacks Snickers, Twix en Mars mee plus mueslirepen voor de vliegreis en de trek onderweg in de auto. Vier pakken stroopwafels voor mensen die we zouden ontmoeten en voor Dilja een fles currysaus. We besloten één tas ruimbagage mee te nemen. Om voldoende volume kwijt te kunnen, kozen we voor de ijshockeytas die Anke uit de USA had mee genomen. Achteraf was dat niet onze handigste beslissing ooit, omdat het tijdens al het reizen erg lastig was om het overzicht in die reuzentas te bewaren en snel wat te vinden. Hij was ook nogal lomp te hanteren.
Verder sloegen we handige tips in de Facebook groepen op in de collectie IJsland en zagen we wat tutorials over noorderlichtfotografie. Daarover meer verderop in deze blog. Anke kreeg de kans trainer te worden bij een symposium in Brussel en ging daar samen met Laura uit Reykjavik heen, die eerst nog even een paar dagen bij ons zou zijn als wij al in IJsland zaten. We spraken af haar nog even in Reykjavik te ontmoeten en werden uitgenodigd bij haar en haar ouders te eten. En zo ging er een mooie zomer voorbij en naderde de datum van 18 november.
Reisdag 1 – Maandag 18 november 2019: de heenreis
Anke bracht ons naar de trein in Meppel. Zelf reed ze door om even met Yerke op de boswachterij Punthorst te wandelen. Een conducteur die langs kwam, herkende ons van het perron waar we vroegen of het klopte dat we met onze barcode op de NS app niet konden inchecken. Hij hoefde daarop in de trein de barcode niet te controleren want hij geloofde het zo ook wel.
Op Schiphol ging het vrij vlot met het inchecken van die grote tas. Bij de veiligheidscontrole werd nog even de cameratas flink geïnspecteerd en toen konden we richting de gate. Via de site van see-buy-fly kregen we nog een actiecode. Aafke moest nog een deo halen. Door de kortingscode hadden we een eerstehulp pocket tastje gratis. Verder haalden we nog een klein plastic flesje Jim Beam, en drie miniflesjes Jack Daniels Tennesse Honey voor koude IJslandse avonden, plus twee repen Tony Chocellony coffee crunch. Dilja vond de breeklijnen van de reep en het verhaal erbij later op IJsland erg interessant. We zagen vanuit het vliegtuig dat onze tas nog werd gebracht en ingeladen. Zou dat te maken hebben gehad met het onhandige formaat?
We hadden een vlotte reis van drie uur met wel wat turbulentie en kochten onderweg een saucijzenbroodje. Bij het inzetten van de landing was het erg slecht weer. We zagen de regen langs de straalmotoren gaan. Eenmaal geland moesten we bijna 3 kwartier in vliegtuig wachten omdat Transavia en het vliegveld eerst de procedures voor het aanmeren aan de gate bij deze storm naast elkaar moesten leggen en bespreken wat er kon en mocht en waar welke verantwoordelijkheid lag. We hoorden later dat een broer van Dilja ooit 7 uur moest wachten omdat er maar aan één gate aangemeerd kon worden en zij het laatste vliegtuig in de rij waren. Onze bagage kwam laat in een bagagehal waar een enorme puffin uit het plafond keek. Aafke ging ondertussen geld pinnen. Het was een lastige automaat waarbij niet helemaal duidelijk was hoeveel je kon opnemen. Achteraf was dat pinnen niet echt nodig omdat je op IJsland echt overal met een pinpas of creditcard kunt betalen. Kies voor betalen in IJslandse kronen ipv euro’s want dan is de koers voordeliger. Handig is ook dat onze Europese mobiele internet- en belbundels gewoon zonder extra kosten in IJsland werken. De meeste plekken hebben ook wifi. Dat IJsland gewoon 220 Volt heeft en dezelfde stopcontacten als wij in West Europa, is ook wel handig.
Normaal gesproken was Hank al naar de desk van de huurauto’s gegaan terwijl Aafke op de bagage wachtte. Gezien de onzekere situatie door het weer en wanneer de bagage uit het vliegtuig kon, zijn we toch maar samen gebleven omdat Hank niet terug zou kunnen lopen bij bijzonderheden. Uiteindelijk kwam de bagage op de band en al vrij vlot onze grote tas. Bij de huurauto’s waren we de vierde in de rij. Het duurt altijd lang als ze de mensen voor je nog allerlei verzekeringen of toch nog een upgrade naar 4WD gaan aanbieden en die mensen dat dan samen moeten overleggen. Wij konden vrij kort zijn: via Sunny Cars hoeven we geen extra verzekeringen, alleen Hank rijdt en een 4WD is niet nodig. We kregen een Suzuki Baleno mee. Deze bleek spijkerbanden te hebben en helaas geen cruisecontrol. Dat laatste bleek wel lastig voor de afstanden die we hebben gereden (totaal 2260 km in deze auto). Lastig was ook de auto vooraf op schades te moeten controleren in de storm en regen bij een lantarenpaal. We vonden nog wat niet vermelde lakbeschadigingen bij de greep van de achterklep waarvan we een foto maakten die we hebben gemaild. De maximum snelheid op de hoofdwegen is hier 90. In de bebouwde kom liggen veel zebrapaden op een drempel.
Het was een harde stormwind op weg naar Grindavik. Twee handen aan het stuur vanwege de windstoten. Ook was het onwennig rijden op spijkerbanden. We dachten steeds dat er iets mis was met de banden. We hadden vanuit de Panda de autostekker met de GPS hud op het dashboard en de mobielladers. We navigeerden offline via de Sygic app. Bij het appartement moesten we als eerste de schoenen uit doen. Dat blijkt overal in IJsland de gewoonte te zijn. Ze zijn wel makkelijk met het open laten staan van de deuren. Warmte is geen probleem. Er komt warmte genoeg uit de grond. We hadden een mooie ruime kamer. In de keuken aten we Adventure Food pasta. Twee keer vier verschillende maaltijden meenemen heeft ons best veel geld bespaard. Als je niet elke dag patat me een hamburger wil eten dan loopt dat behoorlijk in de kosten. Dat hebben we dus vier keer uit gespaard wat gezien ons banksaldo niet echt verkeerd was. Beetje heet water erbij (water koken kan overal) en het is echt heel prima eten.
Reisdag 2 – Dinsdag 19 november 2019: Blue Lagoon en Reykjavik
Het ontbijt was prima. Er stond yoghurt, melk en boter in de koelkast en ook soorten jam en smeerkaas. Er was brood en er stond een broodrooster. Je kon thee en koffie (Senseo) zetten en er waren cereals. Hank vond de Reese bolletjes wel lekker. In het verblijf bleken ook twee Amerikaanse basketbalsters te wonen. Voor één van hen was het de laatste dag als speelster voor een IJslandse club. Zij ging nu kiezen tussen Frankrijk of Israël.
We waren mooi op tijd voor de Blue Lagoon. Dat was tien minuutjes rijden. Het stormde nog steeds dus de auto werd met de kop in de wind geparkeerd om schade aan deuren te vermijden. We hadden reserveringen voor 9 uur. Het instappakket vonden wij wel voldoende. Dat betekende onbeperkte toegang vanaf de gereserveerde aankomsttijd, een baddoek, masker en drankje. We waren wat te vroeg maar konden vast naar binnen. Hank had zijn kitesurfponcho mee. Lekker handig. Je kwam eerst langs een gebouwtje waar mensen die rechtstreeks vanaf het vliegveld kwamen hun bagage konden stallen. Eenmaal binnen, gingen we elk naar een kleedruimte. Het douchen zou er naakt moeten. Veel mensen op Facebook vonden dat heel erg. Wij zitten er echt niet mee maar er werd niet naar gekeken dus het kon ook gewoon in badkleding. Even flink wat conditioner (daar beschikbaar) in je haar doen zodat je na de Blue Lagoon niet dagen lang met een bos touw op je hoofd rond loopt. Door de storm bleek de rustige lagoon een golfslagbad te zijn.
Het was nog donker en het water was met 38 á 39 graden heerlijk warm. Waar het water de lagoon in kwam, was het nog iets warmer. Toen wij het bad in kwamen, was het nog heel rustig, Als we naar het achterste gedeelte gingen, liep er langs de kant op enige afstand een dik ingepakt lifeguard mee. We hebben wat foto’s met de mobiel proberen te maken maar dat lukte niet omdat het touchscreen door stuifwater en damp nat werd en niet bediend kon worden. Je kon er een plastic hoes voor kopen maar die was zo’n 25 euro en hebben we thuis wel liggen.En ondanks dat de Galaxy S9+ waterdicht is, was dit water in zijn samenstelling misschien ook niet zo goed voor het toestel. Dus hebben we die maar weg geborgen en er de GoPro maar bij gepakt. Dat ging beter. Ondertussen werd het ‘langzaam lichter en ook langzaam drukker. We kregen een masker prut op ons gezicht en ook een smoothie of andere drank zat in ons instappakket.
Na zo’n 2,5 uur vonden we het wel mooi geweest. Dus werd het douchen en omkleden, buiten nog een paar fotootjes maken en in de auto, op naar Reykjavik.
We volgden Sygic naar het centrum van Reykjavik. We hebben er eerst langs de straat geparkeerd en bij een automaat parkeertijd gekocht. Dat ging op het kenteken van de auto. Op de mobiel een timer gezet en toen de stad in. Veel huizen van golfplaat, veel gekleurde huizen en veel muurschilderingen. In het centrum stond een soort kunstwerk/standbeeld van een grote zwarte kat met lampjes er in. Later zagen we dat deze kat onderdeel is van de IJslandse kersttraditie. Er is sowieso al erg veel kerstverlichting op de huizen en in de straten en we hoorden zelfs de eerste kerstsongs op de radio. Die lichtjes snappen we ook gezien de donkere dagen. Ze blijken in IJsland dertien kerstmannen te hebben, elk met hun eigenaardigheid. Elke dag komt er één langs en begin januari is ook de laatste weer weg. Kinderen zetten een schoen met iets voor die specifieke kerstman voor het raam.
Wij liepen even een winkel in waar Hank een koelkastmagneet voor de verzameling kocht en Aafke wel een IJslandse trui paste maar besloot om nog even niets te kopen. Daarna liepen we verder richting de oude havens. We zagen dat veel huizen van golfplaat zijn. In de haven oude zeilschepen, vissersschepen en boten voor walvisexcursies. Boven de baai hing een zeer bijzonder wolk.Het concertgebouw heet Harpa en is een prachtig stuk architectuur vol transparantie en lichteffecten. Overdag natuurlijk, ’s nachts met gekleurde lichtpatronen. Langs de kust staat even verderop het kunstwerk Sun Voyager. Het stelt een soort Vikingschip voor. Omdat er in de verte een groep Aziaten op af kwam lopen, vroeg Aafke even aan twee heren of die heel even een stapje opzij wilden doen zodat we het kunstwerk nog zonder mensen op de foto konden krijgen. De mannen gingen even vriendelijk opzij maar wilden dan wel even met Aafke op de foto.
Daarna liepen we met een omweg langs de Hallgrímskirkja; de beroemde kerk van Reykjavik waarvan de vormgeving is geïnspireerd op een vulkaan. Omdat er een begrafenis was, konden we er niet binnen kijken. Wel een beetje respectloos als je dan mensen selfies ziet maken met op de achtergrond de lijkwagen die net aan komt rijden.
We liepen vanaf de kerk weer omlaag een winkelstraat in. We haalden in een winkeltje als hartig tussendoortje even een soort mini-pizaatje. Daarna vond Aafke in een leuke winkel de IJslandse trui die aan haar verwachtingen voldeed. In IJsland hangen winkels vol met in IJsland hand gebreide truien. Volgens ons zijn alle IJslandse vrouwen in de donkere wintermaanden volop aan het breien. Omdat elke trui met een bepaald patroon door iemand anders is gebreid, moet je even een paar truien passen om te zien welke je het lekkerst zit.
Omdat onze parkeertijd ten einde liep, gingen we eerst even langs de auto. We hadden bij het parkeren een paar auto’s met bekeuring zien staan. Omdat we nog niet klaar waren in de stad, hebben we de auto maar een eindje verderop in een een parkeergarage gezet. Daarna liepen we naar een studio waar je een Viking fotoshoot kon doen. Dat leek ons wel een leuke aanvulling op onze Wild West shoot in Texas. De Vikingshoot was echter veel te duur. Eén foto kostte bijna 60 euro. Je kon nog enigszins betaalbaar een set van zes foto’s laten maken maar als je er samen op wilde dan moest de tweede persoon er ook zo’n set bij kopen. Dan was je voor 12 digitale foto’s zo’n 260 euro kwijt. Niet leuk meer dus we hebben gezegd dat het zijn business is maar ons vakantiebudget dus dat het helaas niet door ging. Hij zal z’n redenen hebben maar hij had ook 25 euro bij 1 set van zes foto’s op kunnen doen als we er ook samen op wilden. Dat was toch omzet geweest en nu had ‘ie niks. En er liep ook geen andere klandizie rond.
We hebben nog wat rond gestruind, fotootjes gemaakt bij Rainbow Road en zijn even lekker gaan zitten in Cafe Babalu; een café met een leuk sfeertje. We kochten een bak koffie met gratis refill. Aafke had per ongeluk de grootste beker gepakt dus hadden we wel een beetje erg veel koffie. Het toilet had er het Starwars thema. Na dit rustmomentje zijn we weer naar de auto gelopen en richting de ouders van Laura gereden.
We meenden nog even dat we geflitst werden en daar klopte dan niks van maar dat bleken later waarschuwingslampen te zijn in die borden die je snelheid weergeven. Bij Laura aangekomen werden we hartelijk ontvangen door Caroline, Steinar, Laura en Ivar. Zij zijn ook een echte AFS familie en Anke kent Laura van een symposium in Noorwegen. Laura zou dus twee dagen later naar Nederland vliegen. We hebben heerlijk IJslands gegeten. Zalm, rijst en een toetje met bevroren besjes en een chocorozijntjes en een mars in stukjes en dat dan in de oven. Lekker! Iets typisch IJslands, vooral voor februari, is het opdienen van een schapenkop. Zoiets afkluiven dan wel leeg lepelen, had ons eerlijk gezegd niet echt aangetrokken. Niet al te lang na het eten zijn wij weer naar Grindavik gereden. Het werd al laat. De volgende dag zouden we Dilja ontmoeten.
Reisdag 3 – Woensdag 20 november 2019: Met Dilja naar Þingvellir
Na wederom een prima ontbijt hebben we onze spullen in de auto gezet en zijn we vroeg vertrokken. Het was rustig op de weg en bleef lang donker. We stopten de auto om de zonsopkomst te zien aan zee met zwart strand. Het was prachtig licht. Door de lage zon duurt het “gouden uurtje” met mooi warm licht voor fotografie hier op IJsland in november de hele dag.
Daarna reden we door naar Selfoss; de grootste stad van Zuid IJsland. We hadden afgesproken bij een Google Maps locatie die Oili Selfoss heette en dat bleek een tankstation. We parkeerden en meldden Dilja dat we er waren. Internet haperde even dus kwamen we er 10 minuten later achter dat zij binnen zat terwijl wij op de P stonden. We zijn naar binnen gegaan en toen eerst met haar auto boodschappen gaan doen. Daarna hebben we de huurauto opgepikt en is Hank achter Dilja en Aafke aan gereden naar het vakantiehuis van de familie, even buiten Selfoss. Dat bleek een heel mooi plekje met twee houten huizen en een jacuzzi die normaal gesproken leeg staat en gevuld wordt met heet water uit de bodem zodra je ergens een kraan open draait. Er stonden zelfs een paar bomen. Die zie je op heel IJsland bijna niet.
Na een snelle lunch gingen we weer op pad met de auto van Dilja. We reden door nationaal park Þingvellir waar we een mooie wandeling maakten. We zagen de scheur (Almannagjá) in het landschap waar twee continentale platen onder IJsland zo’n 2 cm/jaar uit elkaar drijven. In het park kun je bij Sifra ook duiken in de kloof tussen de continenten. Ergens bij de kloof is ook een plek waar mensen muntjes in het water gooien voor geluk. Hoewel we al erg gelukkig zijn, hebben we dat toch ook even gedaan. Verder zagen we de mooie Öxarárfoss waterval. Aan de overkant van het grootste meer van IJsland zagen we de stoompluimen van de heetwaterfabriek voor Reykjavik. Het hete water wordt gewoon uit de grond gehaald. Je ruikt rond Reykjavik dan ook heel licht een zwavelachtig geurtje als je de warme kraan open draait.
Het park is voor IJsland historische grond waar het parlement zitting had en en recht gesproken werd. De doodstraf voor vrouwen werd vroeger door verdrinking voltrokken. Na een mooie wandeling reden we terug. In het vakantiehuis maakten we lekker eten en een tijd laten stapten we in de jacuzzi. Deze was erg heet, gevuld met water diep uit de grond. Af en toe moesten we even op de rand zitten om af te koelen. Het was een super heldere nacht onder de Melkweg. We zagen ook meerdere vallende sterren. Elke heldere nacht zagen we die. Van ons mag in in Nederland een stuk minder straatverlichting om ook veel meer van de sterrenhemel te kunnen zien. Hank zette de camera klaar op het statief met de groothoek zoomlens maar we zagen geen noorderlicht opdoemen. Ook vanuit bed hebben we nog een paar keer gekeken maar niks gezien.
De volgende ochtend zagen we een notificatie van de Aurora app maar die had geen geluid gegeven omdat onze mobiel ’s nachts op “niet storen” staan. Dat hebben we dus maar uit gezet. Overigens was het ’s ochtends al vroeg aan het regenen dus mogelijk hebben we er sowieso niks aan gemist. Toch jammer.
Reisdag 4 – Donderdag 21 november 2019: Watervallen en toch nog op de avondboot
Na een lekker ontbijt met Skyr, geroosterd brood en een gekookt eitje, gingen we op weg naar de boot naar Vestman eiland, waar Dilja met haar gezin woont. Zo’n overtocht met de boot duurt ongeveer 40 minuten maar bij verkeerde wind moet de boot naar een andere haven aan de vaste wal en dan duurt het ongeveer drie uur. Daarom neemt Dilja altijd haar auto mee op de boot want je weet nooit zeker of je weer bij je auto wordt afgezet. Dilja had in haar auto een grote koffer staan omdat ze zelf met een vriendengroepje naar Schotland gaat en die hebben we even tijdelijk in onze huurauto gezet. Op weg naar de boot kregen we bericht dat onze overtocht om 9.45 uur niet zou vertrekken. We besloten de volgende te nemen en om de tijd door te komen het Lava expocentrum te bezoeken. Dat was erg interessant. Eerst kregen we een film te zien. De zitzakken lagen lekker.
Toen een soort chronologisch overzicht van uitbarstingen, daarna zag je hoe IJsland op een soort magma kolom zit, vervolgens uitleg over soorten vulkanen en uitbarstingen en uiteindelijk kwam je in een grote ruimte met een soort experience van een uitbarsting waarin je op een panorama ook per bestaande vulkaan allemaal informatie kon lezen.
Ondertussen kwam er bericht dat ook de volgende boot niet ging omdat die stuk was. Daarom zijn we eerst maar eens wat gaan eten in afwachting van een volgende boot. Ondertussen had Dilja contact met een IJslandse vriendin van Dilja die in Canada woonde en ook weer even thuis kwam. Zij zat in de veerhaven op dezelfde boot te wachten. Ook was Inky, de man van Dilja, ondertussen ook aan de vaste wal met hun zieke kat. Er is geen dierenarts op hun eiland en met de dierenarts op de vaste wal is besloten het diertje te laten inslapen. Toen de boot van kwart voor 1 ook niet ging, besloten we eerst maar eens watervallen te bezoeken. Inky pikte die vriendin op en ontmoette ons later.
Wij reden eerst het langs het BH hek. Daar heeft iemand na een feestje ooit een paar BH’s (van de waslijn gehaald?) aan het hek gehangen en inmiddels zijn daar talloze bij gekomen. De eigenaar van het hek laat ze hangen en haalt af en toen weg wat geen BH is. Even later reden we langs een zus van Dilja maar zij bleek niet thuis. Haar man is afgelopen zomer overleden en ze is druk met de afhandeling. We rijden er door indrukwekkende landschappen. De zus woont naast de vulkaan Eyjafjallajökull, die in 2010 uitbarstte en het Europese vliegverkeer lange tijd verstoorde. Als eerste bezochten we de Skogafoss waterval. Deze is zo’n 60 meter hoog. Het regende flink. Nadat we beneden bij de waterval hadden gekeken, ging Dilja even in de auto zitten terwijl wij een lange trap omhoog liepen naar de bovenkant van de waterval. We zagen er mensen over een hekje op de rand stappen voor een selfie. Zo’n onnodig risico. Boven zijn we op aanraden van Dilja even verder door gelopen dan iedereen deed en daar vonden we nóg een waterval. Eenmaal terug op de parkeerplaats zouden we samen in de verkeerde auto stappen. De man achter het stuur keek ons erg vreemd aan toen we elk een rechterportier openden. “Sorry, wrong car!” Gelukkig kon hij er wel om lachen. Dilja ook.
Vervolgens hebben we nog even snel in de regenbui een paar plaggenhutten onder een rots bekeken. Onze regenpakken hadden we in onze huurauto gelaten want we hadden naar Vestman eiland zullen gaan. Tsja……
Daarna reden we door naar de Seljalandsfoss waterval. Deze is 65 meter hoog en je kunt er je achterlangs lopen. Echt imposant. Ietsje verder was er nog een waterval in een kloof, de Glúfrabuí. Je moest er over stenen in het water naar toe lopen maar het water stond hoog en ze waren er bezig dikke stenen te leggen zodat mensen toch met droge voeten de kloof in konden lopen. Ondertussen kwam Inky er met hun vriendin aan rijden. De man die bij de waterval aan het stenen leggen was, had ons de tip gegeven dat verderop nog een mooie waterval was die bijna niemand kende.
Dus zijn we met z’n allen in de auto van Inky door gereden tot de weg een gravelweg werd en even later konden we rechtsaf slaan naar de waterval bij NaUhúsagil. Nog even met de 4WD door een stroompje heen en toen kwamen we bij een parkeerplaats. We zijn eerst door het water de kloof in gelopen tot het water te diep werd. Daarna zijn we terug gegaan en langs de zijkant van de kloof omhoog gelopen. Alleen de vriendin had totaal ongeschikte schoenen aan en bleef bij de auto. Eenmaal boven had je een mooi uitzicht op de waterval. Als je om keek en op de terugweg naar beneden, keek je een schitterend landschap in.
We waren hier de enigen. Op de weg terug zijn we nog even heel kort bij de waterval geweest waar de stenen inmiddels hoog genoeg boven het water uit staken om de kloof in te lopen, Daarna heeft Inky ons bij de auto van Dilja af gezet en reden we achter elkaar aan naar de veerhaven. De boot zou inmiddels toch nog om 19.15 uur gaan en het leek ons handiger om de avondboot te pakken dan eerst weer naar het vakantiehuis te gaan en dan de volgende ochtend weer terug. Na het parkeren van de auto in de boot, gingen we met een lift omhoog naar de passagiersruimte. Bij binnenkomst van de haven op Vestman eiland wees Dilja op een kerkje dat je niet zag omdat het donker was en het kerkje zwart.
Dilja en Inky hebben een mooi huis met mooi uitzicht. We aten er vis die Inky zelf gevangen heeft. Hij werkt op een vissersschip. We zijn daarna nog even met Dilja naar een donker deel van het eiland gereden, maar het was veel te bewolkt om ook maar iets van eventueel noorderlicht te kunnen zien. We zijn vervolgens nog even in de jacuzzi geweest (deze wordt gewoon met stroom verwarmd) en daarna was het bedtijd.
Reisdag 5 – Vrijdag 22 november 2019: Vestmannaeyjar (Vestman eiland)
Na het ontbijt gingen we met Dilja de noordkust van Vestman eiland langs. Helaas was het te bewolkt om alle toppen van de oude vulkanen te kunnen zien. Ze hebben hier trouwens de meeste wind van Europa. We zien een groepje rotsen uit zee opdoemen die namen dragen die met kip en haan te maken hadden. Als eerste stoppen we bij gestold lava aan de kust met alle grillige vormen. Een bijzonder gezicht. Daarna reden we door naar de grote berg op een soort schiereiland van Vestman eiland. Hier is een soort vogelkijkhut maar het is geen puffin (papegaaiduiker) seizoen. Die zitten nu ver op zee. In de zomer vangen de inwoners van Vestman eiland puffins om te eten. En in een slecht jaar voor de jongen vangen ze die op om later weer aan zee uit te zetten. Nu willen we ook een keer ergens echte puffins in het wild zien. Dilja vertelde van een aanval van Algerijnse of Marokkaanse piraten op het eiland in 1627. Ze werden nota bene aangevoerd door een Nederlander. De inwoners van het eiland konden geen kant op en er zijn ook veel verhalen over. Zij noemen het de Turkse aanval omdat men in die tijd het onderscheid tussen de islamitische landen niet goed kende.
Op de terugweg stopten we bij een feestterrein. Elk jaar in de eerste week van augustus is daar een groot festival. De inwoners van het eiland hebben er witte tenten. Duizenden gasten van elders kamperen iets verderop. Naast het terrein ligt een grote golfbaan en staan er twee plaggenhutten. In een inham zwommen mooi gekleurde eendjes, dus even de extender op de telelens gezet.
Vervolgens reden we door naar de haven. Bij een visnettenfabriek keken we even binnen. Het zijn kennissen van Dilja en Inky maar er was niemand. Daarna was het tijd voor lunch bij Dilja thuis en gingen we weer op pad. Inky en dochter Tara gingen ook mee (de zoon woont trouwens in Reykjavik). We reden eerst even langs de ouders van Dilja. Katrin Sjöfn bleek een aardige en bereisde vrouw. In een veld tegenover het huis staat een rots die in het IJslands de Elfenvrouw-rots heette. Dilja speelde daar vroeger en toen vroeg een buurvrouw haar de elfenvrouw niet te storen. Omdat Dilja zich nooit aan die rots bezeerd heeft, denken ze dat de elfenvrouw haar altijd beschermd heeft. Veel IJslanders geloven rotsvast in elven en trollen. Wegen maken een bocht om hun woongebieden te omzeilen.
We reden door langs de nieuwe lavavelden van de laatste uitbarsting in 1973 (vulkaan Eldfell). Het grondoppervlak van het hoofdeiland Heimaey werd toen in enkele maanden met 1/3 uitgebreid. Inmiddels wonen weer zo’n 4000 mensen op het eiland. Voor de uitbarsting waren dat er meer. We keken bij de vuurtoren. Omdat de nieuwe lava ook weer erodeert, moest de vuurtoren al een paar keer verplaatst worden. Midden in de lavavelden lag een soort klein parkachtig tuintje: Gaujulundur. Een echtpaar heeft hier geprobeerd weer wat leven in wildernis te brengen. Er bloeien ’s zomers talloze plantensoorten. We reden nog even door en kwamen vlakbij de plek van de uitbarsting. Dichterbij kon niet. Vervolgens reden we nog even naar de ingang van het fjord waar het kerkje zwaar in de teer stond. Inky heeft er de verlichting aan gezet.
Daarna gingen we naar het Sæheimar museum. Dilja, Inky en Tara hadden een abonnement. Wij betaalden een vrij pittige entree. In het museum zagen we een paar levende puffins en de hoofdattractie waren twee beluga walvissen die nieuwsgierig aan het raam kwamen kijken. Ze zijn ooit gevangen naast Siberië, in China beland en via Scandinavië naar Vestman eiland gekomen. Op het eiland hebben ze trouwens ook geprobeerd de orka uit Free Willie klaar te maken voor terugkeer in de natuur, maar dat is geen succes gebleken omdat orka’s alleen in familieband functioneren.
Na het museumbezoek keken we nog even bij het tankstation van Dilja’s vader. Een heel vriendelijke man die blij was met de stroopwafels. Hotdogs schijnen wat speciaals te zijn op IJsland en deze (dus van het Olis Klettur tankstation) blijken echte uitblinkers. We probeerden ook een mix van maltbier (kerstbier, alcoholvrij) en soort sinas. Dit drankje hoort op IJsland typisch bij kerst. Wat we wel apart vonden is dat er op zo’n klein eiland maar liefst tweee tankstation zijn die tot 11 uur ’s avonds open zijn! Vader Magnus serveert gratis koffie en een deel van de shop is een echte snoepwinkel.
Hierna brachten we Inkje en Tara naar huis. Wij reden door naar museum Eldheimar dat ook wel het Pompeii van het noorden wordt genoemd. Bij de vulkaanuitbarsting van 1973 zijn op het eiland veel huizen onder de as en lava verdwenen. Eén huis hebben ze weten uit te graven en daar is het museum overheen gebouwd. Alle voorwerpen die de bewoners achter hebben moeten laten, zijn nog in de restanten as te vinden. Hank kreeg lichte flashbacks naar de brand van het eigen ouderlijk huis in 1983. Verder laat het museum zien hoe de uitbarsting destijds is beleefd. Hoe ze er met grote hoeveelheden water in zijn geslaagd om lava te laten stollen en delen van het dorp te sparen en hoe ze zelfs vanaf boten de lava hebben gekoeld om de ingang van de zo belangrijke haven open te houden. Dilja vertelde dat de as zo fijn was dat mensen in die tijd de kozijnen dicht tapeten en dat de as zo scherp was dat de ritsen van kleding er stuk van gingen.
Een deel van het museum is ook gewijd aan Surtsey. Dat is een vulkaaneiland dat vanaf 1963 in vier jaar vanaf de zeebodem omhoog is gekomen. Biologen doen er nu studies naar het koloniseren van nieuw land door de natuur. Surtsey is ook alweer aan erosie onderhevig. Samen met het eerder bezochte lava museum geeft dit een goed beeld en gevoel van de invloed van vulkaanactiviteit op IJsland. IJsland is erg groot maar het overgrote deel is onbruikbaar. Het bestaat uit reusachtige velden gestolde lava en brokstukken lava in alle soorten en maten. Soms begroeid met een beetje of juist veel mos. Je kunt er verder weinig mee. Op het oog zagen wij weinig natuurlijke activiteit. Nauwelijks bomen. Wat zeemeeuwen, een paar raven en een soort merels en op onze laatste dag zagen we één roofvogeltje op een paal langs de weg. IJsland heeft nog geen 400.00 inwoners en daarvan wonen er zo’n 120.000 in Reykjavik en nog eens ongeveer 80.000 daar direct omheen.
We zagen nog hoe op lantarenpalen stond aangegeven hou hoog de as in de straat lag en de restanten van een huis dat door de lava was verzwolgen. Terug bij het huis van Dilja en Inky pakten we onze tas weer in en aten we. Ondertussen hadden we voor de volgende dag een Airbnb overnachting geboekt in Höfn (spreek uit als Höpn). IJslands is een ingewikkelde taal. We brachten nog even een tas van Dilja’s ouders naar Tara die deze avond op het tankstation werkte en reden door naar de boot. We hadden deze avondboot geboekt zodat we de boot van de volgende ochtend nog als reserve hadden als er weer problemen zouden zijn. Wij moesten naar Höfn en Dilja en Inky zouden de volgende dag met vrienden naar Schotland vliegen. Op de boot troffen we deze vrienden. Eén vriendin had een paar jaar in Nijmegen gewoond en sprak dus ook Nederlands. Aan boord ook een lokaal handbalteam. Hun coach was ook de coach van de Nederlandse handbalheren. We zagen bij het weg varen het kerkje mooi aangelicht staan, met dank aan Inky die eerder deze dag de stekker van de verlichting in het stopcontact had gestoken. Een kleine drie kwartier later reden we naar het vakantiehuis. Daar trokken we een zak chips los en probeerden ook “vis-jerky”. Zo noemden wij de gedroogde vis die met wat boter wordt gegeten. We zijn toch meer van de beef jerky. We dronken nog iets, gingen de jacuzzi nog even in en toen naar bed. Het was bewolkt dus was er geen kans op het noorderlicht.
Reisdag 6 – zaterdag 23 november 2019: De Zuidkust van IJsland
We stonden redelijk op tijd op, hebben ontbeten en afscheid genomen van Dilja en Inky. We zijn erg blij dat we hen weer hebben ontmoet. Het was gezellig en Dilja wist ons heel veel te vertellen. De sleutel van het hek hebben we onderaan de paal gelegd omdat zij na ons zouden vertrekken. Het eerst stuk was donker maar dat hadden we al gehad. We reden langs de LAVA-expo, het BH-hek en de Skogafoss waterval. Toen we bij het vliegtuigwrak stopten, was het redelijk licht geworden. Hier is op 24 november 1973 een Amerikaanse DC-3 neergestort op het zwarte strand. Alle inzittenden hebben dit overleefd. Het wrak ligt er nog steeds, zonder vleugels en staartstuk. Volgens een informatiebord bij de parkeerplaats zou het heen en weer wandelen zo’n 3 à 4 uur duren. Die tijd hadden we niet, maar net toen we verder wilden rijden, kwam er een shuttlebus aan.
Achteraf bleek dat de wandelduur op het bord was bedoeld voor bejaarden met een rollator, maar dit was ook wel lekker. Het duurde even voor we wat kansen kregen het wrak zonder mensen op foto te zetten. Er stonden twee jonge Aziatische dames in een bijzondere outfit uitgebreid voor elkaar te poseren. Ze hadden zelfs een pruik mee. We hebben er vol verwondering naar gekeken. Is dit de Instagram generatie influenzers? We hopen dat ze naast het bezig zijn met zichzelf ook van alle bijzondere plekken op het mooie IJsland hebben kunnen genieten.
Terug bij de auto reden we verder naar Dyrhólaey; een mooi uitzichtpunt op de mooie rotspartijen aan de kust en op de gletscher Mÿrdalsjökul. Hier hadden we ook uitzicht op Kirkjufjara Beach, een zwart strand. Je kunt vanaf de andere kant van de baai ook op dat strand komen maar dat hebben we later overgeslagen. We konden het ook van deze kant zien en het woeste water met de sterke stroming maken het een gevaarlijke plek. We hebben daar beelden van gezien. We keken nog even bij de “lofsalahellir grot” die ooit gebruikt werd als opslag- en schuilplaats voor boeren, maar nu trokken vooral de meeuwen er aandacht.
De reis ging verder door de bergen richting Vik. Daarna stopten we nog kort bij een watervalletje en reden we door het enorme lavaveld Skaftáreldahraun, ongeveer 565 km2 groot. Onherbergzaam. Onbegaanbaar. Met mos begroeide lavabulten zo ver het oog reikt. Regelmatig werd onze 2 baansweg onderbroken door en brug met maar 1 rijstrook. Daarna kwam de grootste ijskap van Europa in beeld met met uitlopers van de gletschers. We stopten bij Jökulsárlón oftwel de gletscherlagune. Het was prachtig. Het is een meer waarin de gletscher afbrokkelt en grote ijsschotsen drijven. Een natuurlijk proces, alleen is door de opwarming van de Aarde het evenwicht zoek en worden de gletschers steeds kleiner.
Op het strand langs het gletschermeer spoelen ijsbrokken aan. Op het zwarte strand langs de Atlantische Oceaan zijn ook grote blokken ijs die op het strand zijn aangespoeld of in de branding tuimelen. We hadden er ook nog eens mooi avondlicht op de bergen en hebben veel mooie foto’s gemaakt. Daarna was het nog een klein uurtje rijden naar Höfn. Bij de invallende duisternis reden we langs de gletschers. Je kunt in dit gebied veel (outdoor)activiteiten doen maar we hadden er de tijd niet voor en alles is enorm kostbaar.
Op de autoradio moesten we deze hele reis en ook op andere dagen steeds van zender wisselen. Als ze eenmaal beginnen te praten dan houden ze niet op. Dus weer zappen naar een ander station en hopen dat ze daar niet aan het praten zijn. Het verkeer in IJsland rijdt erg netjes ten opzichte van voetgangers en zo. Ze stoppen als ze zien dat je wilt oversteken. Er waren echter wel vaak bumperklevers en dimmen bij een tegen- of voorliggen doen ze hier ook niet al te vlot. Dat kunnen natuurlijk ook toeristen zijn geweest. Veel auto’s hebben de verlichting niet op orde. Wij hadden rechtsvoor ook geen dimlicht. Alleen stads- en groot licht. We geloofden het wel. Als het de andere kant was geweest of de eigen auto dan was de lamp snel vervangen maar nu even niet.
In Höfn gingen we eerst even tanken en kort daarna betraden we in het donker onze eerste Airbnb ooit via een sleutelkluisje. Höfn is een havenstadje met uitzicht op de gletcher Vatnajökul. De gletcher heeft qua volume de grootste ijskamp in Europa. In de Airbnb waren we de enige gasten. In de keuken aten we Adventure Food stamppot met rundvlees. Aafke sloot ons per ongeluk buiten onze kamer. Niet handig dat zo’n kamerdeur op slot valt en niet op slot gedraaid moet worden, maar met één telefoontje kwam iemand het snel oplossen. Daarna douchen en slapen. Het was een nette Airbnb maar de kamer was zo klein dat het ons benauwde. We hebben daarom met de deur open geslapen. Nog steeds te bewolkt voor het noorderlicht. Ondertussen hebben we de volgende Airbnb geboekt. Een cabin niet te ver van de geisers in de Golden Circle. Dat één dag vooraf boeken gaat prima in november.
Reisdag 7 – zondag 24 november 2019: Op naar de Golden Circle
Deze ochtend zijn we al vroeg vertrokken . Zo konden we in het donker alle plaatsten passeren die we de dag er voor al bij daglicht gezien hadden en hielden we genoeg tijd over om nieuwe dingen te zien voor het weer donker werd. Het voordeel van deze korte dagen en lage zon is trouwens wel dat je de hele dag in het “gouden uurtje” foto’s kunt maken met mooi warm licht. We reden dus met de geldende maximumsnelheid van 90 (OK, ietsje meer dan, maar niet veel) langs Chrystal beach, lavavelden, black beach en het vliegtuigwrak. Onderweg weer veel one lane bruggen. Je moet dan eerst terug naar 70 en dan naar 50. Je ziet dat al van ver aankomen door het oranje knipperlicht bij de brug. We hadden nauwelijks verkeer op de weg dus hebben maar één keer te maken gehad met tegenliggers bij de brug. Eén brug was trouwens wat langer en had twee uitwijkstroken op de brug. Onze eerste stop in de ochtendschemer was bij nog even bij de Sólheimajökull gletscher.
In de buurt van Selfoss was het licht geworden en reden we noordwaarts de Golden Circle in. We stopten even bij Urriðafoss, een mooie waterval waar het ochtendzonnetje onder de wolken door ons op een mooie regenboog in de druppels trakteerde. Het was er koud en glad maar wel mooi.
Vervolgens stopten we bij de Kerið vulkaankrater. Deze is ongeveer 6500 jaar oud, zo’n 270 meter lang, 170 meter breed en 55 meter diep. Men rekende een bescheiden toegangsprijs. We hebben er een keer op de kraterrand bovenlangs gelopen en een keer onderin rond het kratermeer dat tussen de 7 en 14 meter diep is en deels bevroren was.
Daarna reden we naar de geisers. Let hier op want je mag er 50 rijden maar er liggen flinke drempels in de weg aan weerszijden van deze plek. Zet er dan 30 neer, denken wij dan. Het parkeren en de toegang zijn er gratis. Je loopt eerst langs een aantal kleinere stoompunten. Dan kom je langs de Strokkur geiser die gemiddeld eens in de 12 minuten spuit. De andere is Geysir. Deze is soms een tijdje actief maar ligt alweer heel wat jaren alleen maar zacht te bubbelen.
Hierna reden we door naar de Goðafoss waterval. Ook hier gratis parkeren en toegang. We hebben deze mooie waterval van onderaf en bovenlangs bekeken. Daarna hebben we nog een paar IJslandse paarden geaaid. Bij het weg rijden kwam het avondzonnetje er ineens bij dus zijn we weer afgeslagen naar de parkeerplaats onderaan de waterval: een afslag eerder als je aan komt rijden. We maakten nog een paar foto’s en vertrokken toen echt.
Op de terugweg keken we nog één keer bij de geiser. We reden toch langs. In de winkel zochten we nog even naar een trui van IJsland die Hank al een paar keer had gezien. De laatste in blauw en maat L had echter een paar haakjes aan de wol dus hebben we die laten liggen.
Het was niet meer zo ver naar onze Airbnb in Tjarnargevur. We pakten de oprit die de navigatie aan gaf en belden aan bij de boerderij. Een bejaarde man deed open en met enige moeite werd duidelijk dat we één oprit verder het erf op moesten. Daar stond een huis waar de schoondochter woonde die de cabin verhuurde. Echt de mooiste Airbnb van de vakantie. En op een mooie plek met vrij uitzicht op het noorden! We hebben Adventure Food chicken-curry gegeten en zijn even lekker gaan douchen met warm water uit de grond. De lucht klaarde ondertussen. Het was helder en we zagen de hemel vol sterren. Later op de avond zagen we ineens wat aan de hemel. Is dit dan het noorderlicht? En ja hoor. De camera stond al klaar. Het werd een prachtig mooi schouwspel.
Onze eerste keer dat we het poollicht zagen dansen! Vanaf het boerenerf scheen er wat licht op de akker. Dat laat zich nog wel wegshoppen maar we zijn ook nog even ietsje verder gereden voor opnamen zonder dat licht. We zijn zo blij met deze eerste ervaring en de foto’s. We hebben ook nog een vanaf het bed naar buiten gemaakt. Dat moest zonder statief dus heeeeeel stil liggen! Onder het laatste restje noorderlicht zijn we samen heerlijk in slaap gevallen.
AURORA BOREALIS
Wikipedia: Het poollicht wordt veroorzaakt door de zonnewind. Deze zonnewind is vooral sterk bij uitbarstingen (van plasmawolken) op de zon, waarbij grote hoeveelheden geladen deeltjes het heelal in geslingerd worden. Dan wordt het poollicht ook beter zichtbaar tot extreem veel sterker. Het aardmagnetisch veld zorgt ervoor dat de deeltjesstroom in de omgeving van de aarde wordt afgebogen en in de buurt van de Noord- en Zuidpool met verhoogde snelheid de atmosfeer binnendringt. De van de zon afkomstige deeltjes bevatten veel energie, die in de bovenste kilometers van de atmosfeer door botsingen wordt overgedragen op zuurstof- en stikstofatomen. Die energie komt uiteindelijk weer vrij en wordt op 80 tot 1000 kilometer hoogte uitgestraald in de vorm van het kleurrijke poollicht.
Via bijvoorbeeld de app Autora kun je voor je actuele locatie de voorspelling zien. Daarvoor zijn de zonne-activiteit en bewolking van belang. De eerste wordt met een indexcijfer aangegeven. Hoe hoger, hoe beter. Tussen wolken door kun je het noorderlicht alleen fotograferen als de wolken niet door lichtvervuiling worden aangeschenen.
FOTOGRAFIE
Op basis van een aantal tutorials hadden we vooraf elk van de drie voor te programmeren settings op onze Canon Eos 7D mkII een iets andere instelling gegeven. Witbalans stond op automatisch. We fotografeerden met de Canon EF 16-35 1:2.8 L USM mk II, handmatig ingesteld op oneindig. De camera stond stevig op een statief.
- Lage intensiteit: 30″ f2.8 -3200 iso.
- Gemiddelde intensiteit 30″ f3.2 – 1250 iso.
- Hoge intensiteit: 20″ f5.6 – 2500 iso.
Vanuit deze instellingen hebben we nog wat andere settings geprobeerd. Bij een foto met een persoon stelden we de focus handmatig bij. De persoon bleef tijdens de opname zo stil mogelijk staan en we flitsten in door er met het lampje van de mobiel ongeveer een seconde op te schijnen. Dat werkte best heel aardig. Een andere keer zouden we bij sterk dansend poollicht de belichtingstijd inkorten en dat compenseren met een hogere iso en/of een groter diafragma. Ook willen we beter nakijken of oneindig op het objectief werkelijk de scherpste focus geeft op de sterren of dat je er nog net een puntje voor moet gaan zitten. Dat laatste lijkt het geval en hadden we even moeten weten. Groethoek scherp stellen op sterren is nauwelijks te zien dus vertrouw je op de maatschaal van het objectief. Niet meer doen dus. Tikje terug draaien. Een supergroothoek of fisheye objectief zou ook mooi zijn om de hele boog te kunnen vastleggen. Maar we zijn erg blij met onze foto’s en sowieso met het feit dat we dit spektakel uiteindelijk maar liefst vier avonden achtereen samen mochten beleven!
Reisdag 8 – maandag 25 november 2019: Mooi Snaefellsnes
Deze ochtend hebben we rustig ontbeten, de auto ingepakt en het huisje netjes achter gelaten. Op naar Snaefellsnes. Dat is het schiereiland ten noordwesten van Reykjavik dat ook wel “klein IJsland wordt genoemd. Als eerste reden we het gebied van de Golden circle uit. Het was al licht en er was al redelijk veel verkeer. Eén stroom Dacia Dusters. Wat moet het hier ’s zomers vreselijk druk zijn. We kozen een alternatieve route die iets langer was, maar veel rustiger en die door een mooi woest bergachtig landschap ging. De andere route zouden we op de terugweg wel pakken. We reden langs het grootste fjord van IJsland en kwamen door een zes kilometer lange tunnel onder het fjord door. Aafke meende dat we nu binnen drie uur online tol moesten betalen maar dat geldt niet meer voor deze tunnel. De tol is hier recent verdwenen.
We keken eerst nog even in Borgarnes. Er was een leuk kerkje. Aafke deed wat boodschappen en we besloten om even in een klein winkelcentrum te kijken. Bij de bakkerij kochten we voor elk een soort warme appelkoek. Er was ook een toeristisch informatiecentrum waar we geholpen werden door een Nederlandse dame. Haar advies was om eerst onderlangs het schiereiland rond rijden vanwege het uitzicht op de gletscher. We gebruikten de route op de app Friend in Iceland en reden zo van bezienswaardigheid naar bezienswaardigheid. We tankten nog even bij een Orkan tankstation. Dat was de goedkoopste maar die pakte onze pinpas niet. Gelukkig de creditcard wel.
We zagen op onze route mooie, wisselende landschappen en woeste uitgeslepen kusten. We rijden langs kraters , waaronder de Eldborg krater die 60 meter boven de lava landschappen uitsteekt. Ook was er een mooi stuk kust “Gerðuberg” met grote basaltpilaren en het zwart kiezelstrand “Djüpalónsandur” met brokstukken van de in 1948 vergane Britse trawler Epine. We zijn de gletscher Snaefelljokul rond gereden en reden langs de kust naar een fjord waar onze volgende Airbnb wachtte.
Dit was op een boerderij met schapen en melkvee. We werden daar hartelijk ontvangen met koffie. Toen bleek dat we beide als gastouder én ouder van een eigen kind ervaring hadden met AFS was het helemaal leuk. Ze boden aan dat we mee mochten eten. Nadat zij het vee gemolken hadden, aten we lamsvlees van eigen schapen. Die lammetjes leven onbezorgd in de bergen van gewas en bessen en worden op de boerderij geslacht als ze twee maanden oud zijn. Prima en eerlijk vlees en een heel gezellige avond. Er grazen schapen van meerdere boerderijen op de berg en aan de inkepingen die in de oren worden geknipt, herkent elke boer zijn eigen vee. De schapen worden twee keer in het jaar geschoren. Eén keer voor de winter omdat ze dan warm naar binnen gaan. De boerderij stond trouwens al weer een tijdje in de schaduw van de berg. In maart krijgen ze hun eerste zon weer. Sneeuw vinden ze lekker want daar wordt het lichter van.
Toen het bedtijd werd, zijn zij naar bed en wij op aurora-jacht gegaan. Het was een heldere nacht. We vonden wat mooie donkere plekken, ook bij een bevroren poel en aan het water. Daardoor kreeg je mooie reflecties onderin de foto’s. En het was er heel donker dus we hadden geen enkele last van lichtvervuiling, op één passerende vrachtwagen na. Waarschijnlijk vis op weg naar Reykjavik. We zijn erg blij met deze foto’s en dat we weer samen het dansende noorderlicht mochten beleven. We maakten foto’s aan weerszijden van een brug over het fjord.
Nog niet zo lang geleden moest je om het fjord heen rijden maar door de brug kan dat nu korter. Soms zwemmen er orka’s onder de brug. In 2013 is er een grote school haring het fjord in gezwommen en daar door zuurstofgebrek omgekomen. Met man en macht en vrijwilligers en hele schoolklassen kinderen is zo’n 30.000 ton dode haring opgeruimd om een verdere milieuramp en enorme overlast te voorkomen. Wij waren tegen 2 uur ’s nachts terug van het foto’s maken en hebben daarna best geslapen. De Airbnb voor de volgende dag is alweer geboekt.
Reisdag 9 – dinsdag 26 november 2019: Borgarfjörður route met lavatunnel
We deden ’s ochtends rustig aan omdat we veel wilden zien vanaf het moment dat we onderweg gingen. En als je in IJsland in november niet in het donker wil vertrekken dan is half 10 á 10 uur een goede tijd. Iets na half 11 komt de zon op. In Nederland gaan we nooit meer zeuren over de korte dagen in de winter.
Als eerste reden we naar Stykkishólmur. Het is een oud vissersplaatsje met veel Deense invloeden. We reden rustig even het dorpje door, maakten wat foto’s en kochten bij een bakkerijtje twee lekkere en grote soort van koffiebroodjes. Dit is nu het noordelijkste punt waar wij tot dan ooit geweest zijn.
En verder ging het weer richting Borgarfjörður. Die rondrit had Aafke in de Friend in Iceland app opgezocht. Het landschap was er mooi maar de route omvatte wel heel erg veel gravelwegen met soms beste gaten en kuilen. Omdat het ook glad was, moest Hank zijn aandacht meer bij de weg dan bij het landschap houden. We zagen een mooi kerkje bij de oudste brug van IJsland (1899). Ook dit kerkje was van golfplaten.
De Hraunfossar waterval was 900 meter breed en echt mooi om te zien. Daarna reden we over een gravelweg naar Viðgelmir grot, een lavatunnel. Dit was 1100 jaar geleden een grote dikke lavastroom waarvan de bovenkant door afkoeling is gestold terwijl de onderkant door stroomde en uiteindelijk in niveau zakte. Zie het als een soort opvriezende rivier waarin het water daalt en waarvan de ijslaag over blijft. Het lavadak is dus over gebleven. We waren de enige twee gasten dus de gids Pete kon rustig de tijd nemen. Het was een mooie ervaring vanwege de hele uitleg over het hele vulkanische gebeuren. Qua beeld hebben we wel mooiere grotten gezien maar het was wel super interessant.
Omdat men in vroegere tijden geloofde dat er geesten en trollen in grotten zaten, moest je wel heel wanhopig zijn om daar te willen schuilen. Er zijn dingen gevonden die op het verblijf van voortvluchtigen duiden. Uit de tunnel gekomen, was het inmiddels min 9. Dat is het koudste dat we gezien hebben. Meestal zat de temperatuur net onder of boven het vriespunt. In de schemer zijn we verder gereden naar ons mini-huisje van Kria Cottages. We hadden mooi vrij uitzicht op het noorden. We moesten wel nog even beddengoed bijboeken want dat hadden we over het hoofd gezien. We hebben onze laatste porties Adventure Food gegeten: nassi cashew.
Laat op de avond nam Hank de camera mee naar buiten maar de aurora was zeer zwak. Toen we echter daarna vanuit bed naar buiten keken, werd het poollicht ineens heel actief en erg goed zichtbaar. We hebben meteen alle kleren weer aangetrokken en buiten veel mooie foto’s kunnen maken. Toen het licht af nam, zijn we in bed met de gordijnen open onder de laatste restjes aurora in slaap gevallen.
Reisdag 10 – woensdag 27 november 2019: Reykjavik met walvistour
De volgende ochtend zijn we rustig opgestaan, hebben we lekker ontbeten en het huisje netjes achter gelaten. In de ochtendschemer vertrokken we naar Reykjavik. We reden weer door de tunnel onder het fjord door. Voor Reykjavik zijn we nog even gestopt om een journalist die ons belde de mobiele nummers van pa en ma te geven. Het ging over een artikel in de Steenwijker over de verkoop van het bedrijf. Deze stop was bij een mooi uitzichtpunt op Reykjavik. Even later parkeerden we bij de haven en hebben we geïnformeerd naar de walvistocht die om 13:00 uur zou gaan. Deze hebben we maar geboekt. Eerst konden we nog even de stad in. Hank vond z’n trui. Aafke haalde nog een mooie IJslandse hand gebreide muts met wanten. Daarna hebben we bij de auto nog even de zonnebrillen gepakt en de gekochte dingen achter gelaten. Toen gingen we naar de boot.
Het was heerlijk weer met prachtige vergezichten. We kregen een superwarm pak aan en zagen de gletscher op de verste punt van van Snaefellsnes waar we twee dagen daarvoor nog omheen gereden hadden. Dat was echt uitzonderlijk volgens de gids. Voor de walvissen of dolfijnen moesten we op de drie B’s letten: Body’s, Breathing en Birds. We zagen de birds: een grote groep vogels druk op het water. Het bleek een groep witsnuitdolfijnen. Later vonden we een tweede groep. Er was in dit seizoen nog een kleine kans op een dwergvinvis maar die liet zich helaas niet zien. In andere jaargetijden is er behoorlijke kans om deze of de bultrug te zien.
Op de terugweg naar de haven konden we aan boord voor weinig geld (500 kronen per persoon is totaal goed 7 euro voor 2 personen) nog tickets kopen voor het walvismuseum. Als we flink doorstapten, hadden we nog goed drie kwartier om daar te kijken. Gelukkig was het een prikkie want hoewel leuk opgezet, waren wij er snel uit gekeken. Daarna gingen we eten bij Koffi Loki, vlak tegenover de kerk. Dit op advies van Anke’s vriendin Laura uit Reykjavik, die op dat moment met Anke bij ons thuis in Wanneperveen was. We kozen beiden iets IJslands. Hank had daarna nog wat trek en ook wel zin in iets warms. Hij bestelde een pannenkoek met Skyr. Die bleek ook koud en hebben we samen als dessert genuttigd.
Op weg naar de auto haalden we nog twee blikjes van die malt/sinas drank en bij Rainbow Road vonden we een met noorderlicht beschilderde kerstbal. We vonden ook een cadeautje voor Liv die tijdens onze vakantie 4 jaar is geworden: een paar puffin-sokken. Daarna gingen we op weg naar ons onderkomen voor deze nacht. Dat was The Blue House vlakbij de Grotto vuurtoren aan de westelijke kant van Reykjavik. Het was even zoeken naar de ingang maar een belletje bood uitkomst. We bleken e-mail met instructies te hebben maar hadden uitleg in de inbox van de Airbnb app verwacht. Het was een mooie ruime kamer met een tv die we niet snapten. Er lag een QR code om lid te worden van een Whatsapp groep over het noorderlicht. ’s Avonds namen we de auto richting de vuurtoren. Dat hadden er meer gedacht. We moesten aan de kust echt even onder de rand op de rotsblokken staan om geen last te hebben van autolampen die aan en af reden. De vuurtoren zelf was voor lange belichtingstijden iets te sterk aangelicht zodat het meer een hinderlijk object dan een leuk onderdeel van de compositie werd. Toch hebben we vanaf verschillende plekken een aantal mooie opnames van het dansende licht kunnen maken. En dankzij andere mensen ook één van ons samen.
Je moet iemand hebben die tijdens de 30 seconden opname even een seconde met het lampje van de mobiel op je schijnt. We hadden dit ook met de flitser op het tweede gordijn geprobeerd maar dat was veel te sterk. Het vraagt teveel tijd om het allemaal anders te programmeren en met de mobiel werkte prima. Terug in het huis zijn we heerlijk in slaap gevallen onder de laatste restjes noorderlicht. Dit was de vierde avond op rij dat we heel mooi de aurora borealis konden zien en fotograferen en daarmee hebben we echt heel erg veel geluk.
Reisdag 11 – donderdag 28 november 2019: De omgeving van Grindavik
De laatste volle dag op IJsland vertrokken we na douchen en ontbijt weer richting Grindavik. Maar eerst reden we nog even kort Reykjavik in omdat we nog steeds niet in en bovenop de Hallgrímskirkja waren geweest. Op onze tweede dag was daar net een begrafenis en na de walvistocht was het te laat. De architectuur van de kerk is geïnspireerd op een vulkaan. Van binnen is deze erg sober maar er was wel een prachtig mooi orgel. Boven in de toren kwam je na het kopen van een kaartje met de lift. We hadden door de randen van de klokken aan alle kanten mooi uitzicht over de stad en een verdieping hoger (trappetje) waren er uitzichtpunten naar alle kanten. De zon was aan het opkomen. Ondertussen gingen de klokken een keer en het was grappig daar een paar mensen erg van te zien schrikken. Hierna gingen we weer naar de auto.
We volgden een route op de Friend in Island app. Als eerste kwamen we langs het leuke Kälfatjörn kerkje dat in de vroege ochtendzon en tegen de donkere lucht prachtig op de foto kwam. Na een korte wandeling om het kerkje reden we verder. Eerst keken we bij een paar vuurtorens en toen kwamen we bij Sandgerðie met een haven en een kunstwerk. Interessanter was echter dat er een klein vissersschip gelost werd. Metalen bakken werden uit het ruim omhoog gehesen en op de kant gezet. Met een heftruck werden deze dan opgetild en boven een grote kunststof bak geleegd. Hier liep via grote gaten water en bloed onderuit. Een ander iemand op de wal gooide een enkele vis in een andere bak en schepte grote scheppen ijs bovenin de kunststof bakken. We hadden op Snaefellsnes al gehoord dat de vis meteen met vrachtwagens naar Reykjavik gaat voor verdere verwerking en veel export.
We kwamen daarna bij het zwarte kerkje Hvalsnes uit 1887. Hier zagen we op de begraafplaats ook een aantal kruizen van lampjes bij de graven staan. Dat kenden we niet maar ergens toch wel mooi dat er zo ook aan de overleden dierbaren wordt gedacht.
Volgende stop was Sandvik “the bridge of the continents”. IJsland ligt op twee continentale platen die zo’n twee cm/jaar uit elkaar drijven. Deze scheidslijn is over het hele eiland heen in het landschap te zien. Hier verbindt een brug boven een lage kloof het Noord-Amerikaanse en het Europese continent met elkaar. We maakten er een korte wandeling en een paar foto’s en gingen door naar de volgende stop. Dat was een lage vulkaankrater waar je bovenop kon staan. Toen zag je vlakbij nog een paar kraters liggen (Stampar).
Vervolgens gingen we naar de Gunnuhver warmwaterbronnen op Grindavik. Vlakbij stonden al fabrieken waar de aardwarmte wordt afgegeven aan een warmwaternet en/of gebruikt om elektriciteit te maken. Volgens ons zijn ze op IJsland ook bezig warmte te winnen uit zeewater. De Blue Lagoon ligt ook in dit gebied en maakt gebruik van deze aardwarmte. Bij de Gunnuhver heetwaterbronnen waren we eerst als enigen. Op allerlei plekken borrelde en stoomde het uit de bodem. Van mini-plekjes tot aardige stoompluimen en op één plek donderde een enorme stoompluim de grond uit. Aan de basis zag je het kokende water spatten. Hier kwam een ontzaglijke hoeveelheid energie uit de aarde vrij. Erg indrukwekkend.
Zoals op veel bijzondere plekken op IJsland is ook aan dit gebied een sage uit vroeger tijden verbonden. Deze ging over de vrouw Gudrúnu die door een advocaat van haar laatste bezit, een kookpan werd beroofd. Deze Gunna (roepnaam) werd woest, weigerde heilig water te drinken en viel dood neer. Toen men haar kist naar de begraafplaats brachten, werd deze ineens lichter. Bij het graf hoorde men “graaf niet diep, ik lig hier niet lang”. De dag er na werd de advocaat bont en blauw en dood in het veld gevonden. Zijn vrouw stierf kort daarna. Mensen werden gek of overleden na het zien van de geest van Gunna. Het is een priester gelukt de geest van Gunna te vangen en bij het hete water kun je in het geruis soms nog haar schreeuw herkennen.
Dit soort sagen staan overal op plekken in IJsland aangegeven. We hebben wat over het terrein gelopen. Inmiddels waren er twee auto’s bij gekomen en toen we weer naar de auto liepen, kwam er net een bus aan. Mooie planning zo.
De weg naar Reyjanesviti, de oudste vuurtoren van IJsland, was afgesloten. Wel bezochten we de woeste kustlijn van Valahnükur. Hier heb je normaal gesproken veel wind. Gelukkig viel het vandaag mee. Het was een strand met grote basaltkolommen die uit zee op rezen. Er stond een standbeeld van de inmiddels uitgestorven Grote Alk. Deze werd veel bejaagd en was een makkelijke prooi omdat ‘ie niet kon vliegen. De laatste werd in 1844 gedood op verzoek van een Deense verzamelaar. De weg naar dit strand was het slechtste stuk gravelweg dat we tot dusver hadden gereden. Koop nooit een gebruikte auto op IJsland!
Voordat het donker werd, konden we nog net langs Krýsuvík / Seltún; het actiefste hetebronnengebied van Zuidwest-IJsland. We reden Grindavik voorbij en volgden de route die we op dag 3 richting Selfoss reden. Leuk omdat gedeelte ook nog even in het licht te zien. Een eind verderop sloegen we linksaf. We zagen langs de weg onze eerste en enige roofvogel op een paaltje. Het leek een soort valkje. Toen we een mooi watertje zagen en uitstapten voor een foto, roken we de zwavelgeur al. Verderop zag je de stoompluimen.
Wat een stank! Deed Hank denken aan die keer ooit dat hij een zwanenei wilde uitblazen dat verrot bleek. We wisten ook niet echt welke invloed dit zwaveldioxide kon hebben op de astma van Hank dus hij deed ook daarom de buff maar voor de mond langs. Het was mooi om te zien maar we waren ook wel weer blij dat we weg konden. Toen we even later de foto’s bekeken, roken we het opnieuw. Bij Krýsuvík / Seltún sneeuwde het ook heel even licht.
In Grindavik meldden we ons bij Anita’s Guesthouse waar we onze eerste twee nachten op IJsland ook geslapen hadden. We kregen deze keer helaas een behoorlijk kleinere kamer. Met het uitzoeken en inpakken van al onze bagage voor de terugreis was het dus even behelpen. We aten in de keuken onze laatste Knäckebröd met kaas en jam op en maakten met onze laatste zakjes oploskoffie een koffie amaretto. Daarna zijn we even lekker en gezellig samen in een warm bad geweest. We kleedden ons alvast om in de kleren voor het vliegtuig en reden naar een fish & chips restaurant. Buiten was het spek- en spiegelglad van de ijzel maar de spijkerbandjes van de huurauto deden het prima en we reden voorzichtig. Hank bestelde schotel 7 die bestond uit patat, gefrituurde visstukjes, een beetje salade en een flesje cola. Aafke had nummer 9 wat een soort broodje was gevuld met vis en spek en wat groente-achtig spul. Ook zij had er een cola bij. Dit kostte ons in totaal bijna 40 euro om even een beeld te geven van het meest simpele cafetariamenuutje in IJsland.
Hierna reden we terug naar ons verblijf waar we nog wat dronken en uitzochten waar we het noorderlicht nog zouden kunnen zien. Rond 11 uur reden we weg. Het was soms even zoeken en oriënteren waar het noorden was maar onze mee gebrachte GPS HUD op het dashboard geeft ook de rijrichting aan en met sterrenbeeld Orion in de rug sta je ook aardig goed. Tussen de wolken waren grote open plekken met sterren te zien. Helaas werd het noorderlicht op elke foto overstemd door lichtvervuiling op de wolken die van onderaf werden aangeschenen. We zijn toen weer naar Grindavik gereden en gaan slapen. Overigens hadden Anke en IJslandse Laura ondertussen bij ons thuis twee uur stroomstoring.
Reisdag 12: Vrijdag 29 november 2019: Weer naar huis
We werden kort voor de wekker wakker en zijn toen maar opgestaan en gaan ontbijten. Daarna hebben we de tanden gepoetst, onze spullen in de auto gelegd en zijn we gaan rijden. Het was nog steeds erg glad. Net voor het vliegveld tankten we de auto af en na kort zoeken konden we ‘m inleveren bij AVIS Budget. We hadden er 2260 km mee gereden. De auto werd nagekeken en akkoord bevonden. Een shuttle bracht ons naar de vertrekhal. Eerst leverden we bij de taxfree desk nog de ingevulde aankoopbonnetjes in van de truien van Aafke en Hank en de muts en handschoenen van Aafke. We gaan op onze creditcard ontdekken wat dat nog oplevert. Daarna ging de tas met deze aankopen weer in de grote tas voor de ruimbagage en konden we deze afgeven. De veiligheidscontrole ging vlot dus hadden we ruim de tijd om nog even op de winkels in de luchthaven rond te kijken, waarbij we ternauwernood uit de kookpot van een trol wisten te ontsnappen.
We kochten nog drie van die blikjes maltbier/sinaasappelsap zodat we er nu vijf hebben: voor onszelf, Mark, Freya en Anke. Er was nog een miniflesje IJslandse borrel met de naam Freyja dus dat is ook duidelijk. Een boek over de dertien kerstmannen van IJsland was in een souvenirwinkel nogal duur en lieten we dus met enige spijt liggen. In de boekwinkel er tegenover was datzelfde boek flink goedkoper en dan ging er ook nog eens 30% Black Friday korting af. Het boek ging dus alsnog mee. Hank haalde toch nog een pluche puffin en twee t-shirts en dat was het dan. We maakte hiermee de laatste nog contante IJslandse kronen op.
Het vliegtuig vertrok iets later dan bedoeld. We kregen nog een prachtig uitzicht op Vestman eiland en hebben nog even naar Dilja gezwaaid en mooie foto’s gemaakt. Ongeveer twee uur en drie kwartier na vertrek landden we op Schiphol. De tas kwam redelijk snel en niet al te lang daarna zaten we in de trein. Vanaf de overstap in Zwolle moesten we staan tot Meppel waar Anke de Panda al klaar had staan voor ons. Zij was die ochtend met Laura uit Reykjavik vertrokken naar Brussel voor een AFS gerelateerd kamp waar zij trainer zijn. Nog even snel langs de Aldi en naar huis. Yerke was erg blij. Terwijl Aafke hem uit liet (’s morgens en ’s middags hadden pa en ma dat nog gedaan) haalde Hank de auto leeg. We aten lekker simpel een bak mihoen uit de magnetron met een sateetje en gebakken eitje en dat was het dan. De wasmachine kon draaien en wij sliepen weer in ons eigen bed. Het was een prachtige vakantie!
We zijn bezig de mooiste foto’s op te bergen in een Flickr foto-album: LINK
Foto-album op Facebook: KLIK HIER
Aafke heeft de reis bij gehouden op PolarSteps: LINK
Zie ook onze blog van IJsland juli 2o21