Kooikerhondje

Wij hebben iets met kooikerhondjes. We vinden het mooie en fijne hondjes. Hoewel we ook even hebben staat twijfelen of we zonder hond niet vrijer in ons doen en laten waren, was het na het overlijden van Dukky toch te stil en leeg in huis. Dus is Yerke, na Voegel en Dukky, ons derde kooikerhondje. Al onze hondenamen hebben iets te maken met de eendekooi waar dit oud-Hollandse ras oorspronkelijk voor gefokt werd. Op deze pagina na een uitleg over het ras en de eendekooi, onze drie kooikers Voegel, Dukky en Yerke.

Het kooikerhondje en de eendenkooi

Kooierhondjes zijn leuke hondjes. Ze zijn slim, aanhankelijk en actief. Ze hebben strakke leiding nodig, anders kunnen ze erg dominant worden. Dat kan soms voor problemen zorgen. Kooikerhondjes zijn doorgaans erg gesteld op de eigen gezinsleden en erg gereserveerd naar vreemden toe. Dat laatste gold erg sterk voor Voegel; Dukky is een stuk vriendelijker naar anderen.  Yerke is nog even afwachten maar we hebben er ook vast een fijne vriend aan. Hier een link naar de website van de kooikervereniging.

Het Nederlands kooikershondje is een oud-Hollands ras dat in de eendekooi gebruikt werd/wordt. Kooikershondjes worden door de kooiker in de eendekooi gebruikt om eenden te lokken. Een eendekooi is een plas water in een bos, met allerlei slootjes die vanuit de plas een bepaalde kant op lopen. Deze slootjes zijn aan weerszijden voorzien van schermen, zodanig dat je vanuit het slootje tegen de schermen aankijkt. Van achter de schermen kijk je er echter tussen door het slootje in.

Aan het einde van zo’n slootje, ook wel vangpijp genoemd, is er gaas links, rechts en boven. Aan het einde van het gaas zit een soort val. De eigen eenden van de kooiker wonen in de kooi, waar het voor hen goed toeven is. Zij vliegen overdag uit en nemen ’s avonds wilde soortgenoten mee. Als de kooiker hen bij zo’n vangpijp voert (hij kiest er één uit naar gelang de windrichting), zwemmen de eigen eenden de vangpijp in. De wilde eenden zwemmen mee.

Het kooikershondje wordt door de kooiker met handgebaren gestuurd. Hij loopt tussen de schermen zijn route. Dan zien de eenden hem wel, en dan opeens weer niet. Met zijn witte pluimstaart trekt hij goed de aandacht. De eenden, nieuwsgierig als ze zijn, zwemmen steeds verder de pijp in. Ze worden tussen de schermen door gadegeslagen door de kooiker. Die zien ze niet, want zelf kijken de eenden tegen de schermen aan.

Dan opeens laat de kooiker zich zien. De eigen eenden kennen hem wel, maar de wilde eenden vliegen verschrikt naar een uitweg. het enige licht dat ze zien, is aan het einde van de vangpijp. Het gaas is namelijk afgeschermd met takken en dergelijke, behalve bij de val.

Uiteindelijk komen de eenden in de val terecht. Vroeger voor consumptie (toen gingen ze letterlijk “de pijp uit”), tegenwoordig voor onderzoek. Natuurmonumenten heeft in De Wieden als eerste de eendekooien aangekocht. Dit waren mooie stukjes natuur, en ze kregen tevens het afpalingsrecht in handen. Vanuit het hart van een werkende kooi mag er in een straal van ca. 1200 meter geen verstoring plaats vinden.

Voor meer informatie over de eendekooi: bezoek het bezoekerscentrum van Natuurmonumenten in St. Jansklooster. Er is een fietsroute vanuit Giethoorn die daar langs (en langs de (ex-)kaasboerderij van Evert van Benthem) voert.

Yerke van de Ukkesteijn
Geboren op 1-1-2017 in Marum (waar we ook Dukky en Voegel vandaan haalden) kwam Yerke op zaterdag 25 maart bij ons wonen. Het is een vrolijk, lief, actief beestje met karakter. We hopen dat hij net zo’n fijne vriend in ons gezin wordt als zijn voorgangers. Yerke is Fries voor woerd (mannetjeseend) waarmee we de traditie in eend-gerelateerde naamgeving voort zetten.

Yerke heeft het Instagram account van Dukky onder een nieuwe naam overgenomen: KLIK HIER

 

Dukky van de Ukkesteijn  was ons tweede kooikerhondje. Hij is geboren op 21 juni 2005 en kwam in augustus bij ons wonen. Hij was onze eerste keuze uit het nestje. Dukky is mogelijk de meest gefotografeerde hond van Nederland! 🙂

Begin 2017 werd Duk ziek.Hij viel sterk af en wilde bijna niet meer eten. Urine- en bloedonderzoek wezen nierfalen uit, mogelijk met nog een andere verborgen oorzaak. Een tweedaags infuus leverde slechts even een lichte verbetering op. Daarna gingen Dukky en zijn bloedwaarden hard achteruit. Om hem een lijdensweg te besparen, hebben we hem rustig in laten slapen. Een moeilijke beslissing als je zag hoe hij nog genoot van een wandeling en hoe blij hij was als hij je zag. Maar toch een rationele keuze als je vervolgens zag hoe hij in de kamer zielig lag te rillen en piepen en met de wetenschap van de bloedwaardes in je hoofd. We hebben in Dukky een heel lieve en prachtige hond verloren, en een goede, trouwe, vrolijke vriend. Rust zacht lieve Duk!

 

Voegel van de Ukkesteijn, 0nze eerste kooiker

 

 

 

 

 

 

 

Rust zacht, lieve Voegel

16-9-1990 – 14-7-2005

Als ik straks oud ben, ziek en zwak,
En pijn verjaagt de slaap,
Als onrust neemt van mij bezit,
Doe dan wat onvermijdelijk is,
En laat me gaan…….
De laatste goede daad.

Beslis voor mij en wees niet laf.
Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf,
Of uitstel……tot het beter past bij een verloren strijd?
Ik ben niet bang tijdens die laatste gang.
Jij loopt niet weg: je kijkt me aan,
Je noemt me bij de naam die jij me gaf  en houdt me stevig vast.

Vandaag voor het laatst groet ik je met mijn hondenstaart….
Wat jij liet doen, deed je voor mij:
je hebt me nog meer pijn bespaard,
voor zinloos lijden mij bewaard.
Een zwaar besluit?
Neen…….huil nu niet.
Een wijs besluit, dat werd gegrond op een oud en een uniek verbond:
Jij bent mijn baas en ik…..jouw hond.

Aan het einde van 1990 ging Aafke vanuit een werk-bezoek kijken in Marum bij een nestje jonge kooikers. Er was er één bij die voor half geld weg mocht wat ons als student ook wel aansprak. Deze bleek de witte bles scheef over de kop te hebben lopen, en dat maakt hem minder waard voor fokken en  tentoonstellingen. Nu vonden wij dat koppie juist extra leuk en fokken of tentoonstellingen lagen niet in de planning, dus kwam Aafke ’s avonds met een klein bolletje wol thuis, met scheve bles!

We noemden hem Voegel! De kooiker in Noordwest Overijssel spreekt niet van eenden   maar van “voegels” dus vonden we dat wel een mooie naam voor een kooikershondje. Bovendien: we wisten niks beters te bedenken! Omdat we zo vaak met de boot weggaan, hoopten we maar dat onze hond dat wel leuk zou vinden. Op dit punt is hij uiteindelijk een beetje doorgeschoten! Voegel is gek op water. Zodra we de Beulaker op varen moet ik hem eerder zeggen dat hij in de boot moet blijven dan dat hij mag zwemmen. Als we varen probeert hij vaak met alle vier poten op het kleine puntje van de boot te staan. Hij heeft echte “zee-pootjes”?

Voegel luisterde goed maar onthield slecht! Bij mij blijven, lig, af, zit, in de mand: gaat allemaal prima, maar even later wil hij toch weer z’n eigen gang gaan. Dat is vooral lastig als de kids de deur of het hekje los laten staan. Dan wilde Voegel nog wel eens een eindje gaan wandelen, en dat was niet onze bedoeling.

Met Mark en Anke ging het ook prima, alleen met het eten moesten ze bij hem weg blijven, en dat weten ze inmiddels. Vooral tijdens het morsen van eten maakten Mark en Anke Voegel tot dikke vriend!

Ouderdom komt met gebreken. Heel veel ongemakken hebben we voor lief genomen, maar in de nacht van 13 op 14 juli 2005 kreeg Voegel een herseninfarct of iets dergelijks. Hij liep tegen de muur en viel om. Daarom besloten we met zijn allen dat inslapen het beste was dat we voor hem konden doen. Rond 15.10 is Voegel heel vredig ingeslapen. Volgens ons heeft Voegel tot 14 juli een prachtig, lang en actief leven gehad. Wij hebben in Voegel een hele trouwe vriend gehad en zullen hem enorm gaan missen. We zijn dankbaar voor alles wat hij voor ons betekend heeft.

We hebben de as van Voegel uitgestrooid op de Beulaker. Samen met bloemetjes die Mark en Anke voor hem geplukt hebben. Voegel is nu voor altijd op de plek waar hij zo graag was en wij komen nog heel vaak bij hem.

Onze garagedeur

De truc: een foto scannen met als contrast alleen zwart of wit, geen grijs. Deze scan groot printen en daar weer een dia van maken. Deze dia werd ’s avonds op de garagedeur geprojecteerd en de lijntjes nagetrokken. Vervolgens inschilderen en klaar was Kees (Hank). De karakteristieke kop van Voegel kijkt je meer dan levensgroot vanaf de garagedeur aan.