Aafke Prinsen

• Niet voor vereenvoudigde weergave kiezen
• translate options available on this site
• klik op een foto voor een vergroting in een nieuw venster

Hoe het begon…..

Het bevalt ons al een paar jaar goed. In de zomer genieten wat onze eigen mooie omgeving te bieden heeft en dan ergens in het najaar op vakantie. Op onze vakantie bucketlist stond ergens nog het noorderlicht met als optie IJsland. Zo zat Aafke deze zomer in de tuin wat op haar mobiel te bladeren en riep ze naar binnen: “Hank, we kunnen in november voor 55 euro met Transavia naar IJsland vliegen!” waarop uit de kamer terug klonk: “Boek maar!” We controleerden nog even of er in deze periode inderdaad goede kans was op het noorderlicht en kozen een terugvlucht 11 dagen later, voor 60 euro. Er kwamen nog een paar kosten bij voor een zitplek naar onze voorkeur en ruimbagage en zo lagen de heenreis op 18 november en de terugreis op de 29e vast.

We oriënteerden ons wat verder op IJsland, werden lid van twee Facebook groepen en vroegen Dilja om wat mee te denken. Zij was in 1990-’91 AFS studente bij Aafke’s oom en tante in Sellingen en was op 19 april 1991 zelfs nog op onze bruiloft. Op basis van de informatie besloten we om voor de hele vakantie een auto te huren die twee stappen boven de goedkoopste klasse lag. Gezien mogelijke weers- en wegomstandigheden leek ons dat wat veiliger dan het kleinste autootje wat we normaal wel genoeg vinden. We kozen niet voor een 4WD omdat we niet van plan waren om omstandigheden op te zoeken waarin dit nodig is. Als we met onze Avensis op winterbanden de Alpen in kunnen, dan komen we ook in IJsland wel waar we willen zijn. We houden het bij de gewone wegen en passen ons rijgedrag wel aan op de omstandigheden. Bovendien was een 4WD ruim twee keer zo duur en we wilden de kosten van onze reis wel een beetje binnen de perken houden. We boekten via Sunny Cars omdat je dan de zekerheid hebt dat alles ruim verzekerd is. Ze hoeven je dan op het vliegveld niks meer aan te praten en je weet zeker dat het in orde is.

We reserveerden ook onze eerste twee nachten en onze laatste nacht vlakbij het vliegveld; Anita’s Guesthouse in Grindavik. Goede beoordelingen en laag geprijsd. Blue Lagoon lag vlakbij en daar wilden we toch heen. Dus reserveerden we ook die online, voor ’s ochtend 9 uur op de ochtend na aankomst. Op goed geluk naar Blue Lagoon gaan wordt zeer afgeraden. Vaak zitten alle tijden al vol. ’s Ochtends vroeg was het voordeligst en zo hielden we de rest van onze dag na aankomst mooi over om Reykjavik te ontdekken. Vliegtickets, auto, deze drie nachten onderdak en de Blue Lagoon was het enige dat we vanuit Nederland gereserveerd hadden. In november blijkt dat prima te doen. En we kochten via een actie vier keer treinvervoer naar en van Schiphol.

Ondertussen hadden we nog steeds contact met Dilja, die nog steeds verbluffend goed Nederlands spreekt, en ze bleek in augustus naar Nederland te komen. Uiteindelijk is zij met haar gezin en een groot deel van haar toenmalige gastfamilie (dus ook Aafke’s familie) op de dag van de Blues bij ons rond Giethoorn wezen varen en hebben we met een deel van dit gezelschap het Bluesconcert op het Wiede bijgewoond. We hebben die dag nog wat doorgepraat op ons bezoek aan IJsland uiteindelijk hebben we ook via Messenger contact afgesproken elkaar op IJsland te ontmoeten en ook in hun vakantiehuis bij Selfoss te verblijven.

We downloadden een paar apps op onze mobiel, waaronder die van Friend in Iceland. Daarop stonden een paar mooie routes. Ons voornemen was om Reykjavik, de zogenaamde Golden Circle, de zuidkust tot en met de gletscher en Snæfellsnes te bezoeken als het weer dit toestond. Alles wat we extra konden doen, zagen we als bonus. De rondweg rond IJsland vonden we in november met een gewone auto te onzeker. Als in het hoge noorden de winter invalt en het lastig wordt om je terugvlucht te halen, heb je stress in plaats van vakantie.

Omdat je in november alles kunt verwachten, moesten we bij het inpakken ook rekening houden met alle omstandigheden. We haalden beiden een waxbare broek van Fjallraven zodat we bij regen of het bezoeken van watervallen niet de rest van de dag met een natte broek in de auto zouden zitten. De skibroeken en thermisch ondergoed gingen mee voor ijskoude nachten waarin we hoopten het noorderlicht te fotograferen. Via Ali Express kochten we ijzers voor onder onze bergschoenen voor extra grip bij het bewandelen van ijzige paden.  We haalden online twee keer vier verschillende smaken Adventure Food. Dat was nog wat voordeliger dan bij de Bever. Makkelijk, heel prima te eten zoals we nog van onze fietsreis naar Tirol weten, en ook weer een keuze om de kosten binnen de perken te houden. Een miniflesje zwaar geconcentreerde ranja leek ons ook wel handig voor bij de bidon. Verder gingen er een paar multipacks Snickers, Twix en Mars mee plus mueslirepen voor de vliegreis en de trek onderweg in de auto. Vier pakken stroopwafels voor mensen die we zouden ontmoeten en voor Dilja een fles currysaus. We besloten één tas ruimbagage mee te nemen. Om voldoende volume kwijt te kunnen, kozen we voor de ijshockeytas die Anke uit de USA had mee genomen. Achteraf was dat niet onze handigste beslissing ooit, omdat het tijdens al het reizen erg lastig was om het overzicht in die reuzentas te bewaren en snel wat te vinden. Hij was ook nogal lomp te hanteren.

Verder sloegen we handige tips in de Facebook groepen op in de collectie IJsland en zagen we wat tutorials over noorderlichtfotografie. Daarover meer verderop in deze blog. Anke kreeg de kans trainer te worden bij een symposium in Brussel en ging daar samen met Laura uit Reykjavik heen, die eerst nog even een paar dagen bij ons zou zijn als wij al in IJsland zaten. We spraken af haar nog even in Reykjavik te ontmoeten en werden uitgenodigd bij haar en haar ouders te eten.  En zo ging er een mooie zomer voorbij en naderde de datum van 18 november.

Reisdag 1 – Maandag  18 november 2019: de heenreis

Anke bracht ons naar de trein in Meppel. Zelf reed ze door om even met Yerke op de boswachterij Punthorst te wandelen. Een conducteur die langs kwam, herkende ons van het perron waar we vroegen of het klopte dat we met onze barcode op de NS app niet konden inchecken. Hij hoefde daarop in de trein de barcode niet te controleren want hij geloofde het zo ook wel.

Op Schiphol ging het vrij vlot met het inchecken van die grote tas. Bij de veiligheidscontrole werd nog even de cameratas flink geïnspecteerd en toen konden we richting de gate. Via de site van see-buy-fly kregen we nog een actiecode. Aafke moest nog een deo halen. Door de kortingscode hadden we een eerstehulp pocket tastje gratis. Verder haalden we nog een klein plastic flesje Jim Beam, en drie miniflesjes Jack Daniels Tennesse Honey voor koude IJslandse avonden,  plus twee repen Tony Chocellony coffee crunch. Dilja vond de breeklijnen van de reep en het verhaal erbij later op IJsland erg interessant. We zagen vanuit het vliegtuig dat onze tas nog werd gebracht en ingeladen. Zou dat te maken hebben gehad met het onhandige formaat?

We hadden een vlotte reis van drie uur met wel wat turbulentie en kochten onderweg een saucijzenbroodje.  Bij het inzetten van de landing was het erg slecht weer. We zagen de regen langs de straalmotoren gaan. Eenmaal geland moesten we bijna 3 kwartier in vliegtuig wachten omdat Transavia en het vliegveld eerst de procedures voor het aanmeren aan de gate bij deze storm naast elkaar moesten leggen en bespreken wat er kon en mocht en waar welke verantwoordelijkheid lag. We hoorden later dat een broer van Dilja ooit 7 uur moest wachten omdat er maar aan één gate aangemeerd kon worden en zij het laatste vliegtuig in de rij waren. Onze bagage kwam laat in een bagagehal waar een enorme puffin uit het plafond keek. Aafke ging ondertussen geld pinnen. Het was een lastige automaat waarbij niet helemaal duidelijk was hoeveel je kon opnemen. Achteraf was dat pinnen niet echt nodig omdat je op IJsland echt overal met een pinpas of creditcard kunt betalen. Kies voor betalen in IJslandse kronen ipv euro’s want dan is de koers voordeliger. Handig is ook dat onze Europese mobiele internet- en belbundels gewoon zonder extra kosten in IJsland werken. De meeste plekken hebben ook wifi. Dat IJsland gewoon 220 Volt heeft en dezelfde stopcontacten als wij in West Europa, is ook wel handig.

 

Normaal gesproken was Hank al naar de desk van de huurauto’s gegaan terwijl Aafke op de bagage wachtte. Gezien de onzekere situatie door het weer en wanneer de bagage uit het vliegtuig kon, zijn we toch maar samen gebleven omdat Hank niet terug zou kunnen lopen bij bijzonderheden. Uiteindelijk kwam de bagage op de band en al vrij vlot onze grote tas. Bij de huurauto’s waren we de vierde in de rij. Het duurt altijd lang als ze de mensen voor je nog allerlei verzekeringen of toch nog een upgrade naar 4WD gaan aanbieden en die mensen dat dan samen moeten overleggen. Wij konden vrij kort zijn: via Sunny Cars hoeven we geen extra verzekeringen, alleen Hank rijdt en een 4WD is niet nodig. We kregen een Suzuki Baleno mee. Deze bleek spijkerbanden te hebben en helaas geen cruisecontrol. Dat laatste bleek wel lastig voor de afstanden die we hebben gereden (totaal 2260 km in deze auto). Lastig was ook de auto vooraf op schades te moeten controleren in de storm en regen bij een lantarenpaal. We vonden nog wat niet vermelde lakbeschadigingen bij de greep van de achterklep waarvan we een foto maakten die we hebben gemaild. De maximum snelheid op de hoofdwegen is hier 90. In de bebouwde kom liggen veel zebrapaden op een drempel.

Het was een harde stormwind op weg naar Grindavik. Twee handen aan het stuur vanwege de windstoten. Ook was het onwennig rijden op spijkerbanden. We dachten steeds dat er iets mis was met de banden. We hadden vanuit de Panda de autostekker met de GPS hud op het dashboard en de mobielladers. We navigeerden offline via de Sygic app. Bij het appartement moesten we als eerste de schoenen uit doen. Dat blijkt overal in IJsland de gewoonte te zijn. Ze zijn wel makkelijk met het open laten staan van de deuren. Warmte is geen probleem. Er komt warmte genoeg uit de grond. We hadden een mooie ruime kamer. In de keuken aten we Adventure Food pasta. Twee keer vier verschillende maaltijden meenemen heeft ons best veel geld bespaard. Als je niet elke dag patat me een hamburger wil eten dan loopt dat behoorlijk in de kosten. Dat hebben we dus vier keer uit gespaard wat gezien ons banksaldo niet echt verkeerd was. Beetje heet water erbij (water koken kan overal) en het is echt heel prima eten.

Reisdag 2 – Dinsdag 19 november 2019: Blue Lagoon en Reykjavik

Het ontbijt was prima. Er stond yoghurt, melk en boter in de koelkast en ook soorten jam en smeerkaas. Er was brood en er stond een broodrooster. Je kon thee en koffie (Senseo) zetten en er waren cereals. Hank vond de Reese bolletjes wel lekker. In het verblijf bleken ook twee Amerikaanse basketbalsters te wonen. Voor één van hen was het de laatste dag als speelster voor een IJslandse club. Zij ging nu kiezen tussen Frankrijk of Israël.

We waren mooi op tijd voor de Blue Lagoon. Dat was tien minuutjes rijden. Het stormde nog steeds dus de auto werd met de kop in de wind geparkeerd om schade aan deuren te vermijden. We hadden reserveringen voor 9 uur. Het instappakket vonden wij wel voldoende. Dat betekende onbeperkte toegang vanaf de gereserveerde aankomsttijd, een baddoek, masker en drankje. We waren wat te vroeg maar konden vast naar binnen. Hank had zijn kitesurfponcho mee. Lekker handig. Je kwam eerst langs een gebouwtje waar mensen die rechtstreeks vanaf het vliegveld kwamen hun bagage konden stallen. Eenmaal binnen, gingen we elk naar een kleedruimte. Het douchen zou er naakt moeten. Veel mensen op Facebook vonden dat heel erg. Wij zitten er echt niet mee maar er werd niet naar gekeken dus het kon ook gewoon in badkleding. Even flink wat conditioner (daar beschikbaar) in je haar doen zodat je na de Blue Lagoon niet dagen lang met een bos touw op je hoofd rond loopt. Door de storm bleek de rustige lagoon een golfslagbad te zijn.

 

Het was nog donker en het water was met 38 á 39 graden heerlijk warm. Waar het water de lagoon in kwam, was het nog iets warmer. Toen wij het bad in kwamen, was het nog heel rustig, Als we naar het achterste gedeelte gingen, liep er langs de kant op enige afstand een dik ingepakt lifeguard mee. We hebben wat foto’s met de mobiel proberen te maken maar dat lukte niet omdat het touchscreen door stuifwater en damp nat werd en niet bediend kon worden. Je kon er een plastic hoes voor kopen maar die was zo’n 25 euro en hebben we thuis wel liggen.En ondanks dat de Galaxy S9+ waterdicht is, was dit water in zijn samenstelling misschien ook niet zo goed voor het toestel. Dus hebben we die maar weg geborgen en er de GoPro maar bij gepakt. Dat ging beter. Ondertussen werd het ‘langzaam lichter en ook langzaam drukker. We kregen een masker prut op ons gezicht en ook een smoothie of andere drank zat in ons instappakket.

Na zo’n 2,5 uur vonden we het wel mooi geweest. Dus werd het douchen en omkleden, buiten nog een paar fotootjes maken en in de auto, op naar Reykjavik.

We volgden Sygic naar het centrum van Reykjavik. We hebben er eerst langs de straat geparkeerd en bij een automaat parkeertijd gekocht. Dat ging op het kenteken van de auto. Op de mobiel een timer gezet en toen de stad in. Veel huizen van golfplaat, veel gekleurde huizen en veel muurschilderingen. In het centrum stond een soort kunstwerk/standbeeld van een grote zwarte kat met lampjes er in. Later zagen we dat deze kat onderdeel is van de IJslandse kersttraditie. Er is sowieso al erg veel kerstverlichting op de huizen en in de straten en we hoorden zelfs de eerste kerstsongs op de radio. Die lichtjes snappen we ook gezien de donkere dagen. Ze blijken in IJsland dertien kerstmannen te hebben, elk met hun eigenaardigheid. Elke dag komt er één langs en begin januari is ook de laatste weer weg. Kinderen zetten een schoen met iets voor die specifieke kerstman voor het raam.

 

Wij liepen even een winkel in waar Hank een koelkastmagneet voor de verzameling kocht en Aafke wel een IJslandse trui paste maar besloot om nog even niets te kopen. Daarna liepen we verder richting de oude havens. We zagen dat veel huizen van golfplaat zijn. In de haven oude zeilschepen, vissersschepen en boten voor walvisexcursies. Boven de baai hing een zeer bijzonder wolk.Het concertgebouw heet Harpa en is een prachtig stuk architectuur vol transparantie en lichteffecten. Overdag natuurlijk, ’s nachts met gekleurde lichtpatronen.  Langs de kust staat even verderop het kunstwerk Sun Voyager. Het stelt een soort Vikingschip voor. Omdat er in de verte een groep Aziaten op af kwam lopen, vroeg Aafke even aan twee heren of die heel even een stapje opzij wilden doen zodat we het kunstwerk nog zonder mensen op de foto konden krijgen. De mannen gingen even vriendelijk opzij maar wilden dan wel even met Aafke op de foto.

 

Daarna liepen we met een omweg langs de Hallgrímskirkja; de beroemde kerk van Reykjavik waarvan de vormgeving is geïnspireerd op een vulkaan. Omdat er een begrafenis was, konden we er niet binnen kijken. Wel een beetje respectloos als je dan mensen selfies ziet maken met op de achtergrond de lijkwagen die net aan komt rijden.

 

We liepen vanaf de kerk weer omlaag een winkelstraat in. We haalden in een winkeltje als hartig tussendoortje even een soort mini-pizaatje. Daarna vond Aafke in een leuke winkel de IJslandse trui die aan haar verwachtingen voldeed. In IJsland hangen winkels vol met in IJsland hand gebreide truien. Volgens ons zijn alle IJslandse vrouwen in de donkere wintermaanden volop aan het breien. Omdat elke trui met een bepaald patroon door iemand anders is gebreid, moet je even een paar truien passen om te zien welke je het lekkerst zit.

 

Omdat onze parkeertijd ten einde liep, gingen we eerst even langs de auto. We hadden bij het parkeren een paar auto’s met bekeuring zien staan. Omdat we nog niet klaar waren in de stad, hebben we de auto maar een eindje verderop in een een parkeergarage gezet. Daarna liepen we naar een studio waar je een Viking fotoshoot kon doen. Dat leek ons wel een leuke aanvulling op onze Wild West shoot in Texas. De Vikingshoot was echter veel te duur. Eén foto kostte bijna 60 euro. Je kon nog enigszins betaalbaar een set van zes foto’s laten maken maar als je er samen op wilde dan moest de tweede persoon er ook zo’n set bij kopen. Dan was je voor 12 digitale foto’s zo’n 260 euro kwijt. Niet leuk meer dus we hebben gezegd dat het zijn business is maar ons vakantiebudget dus dat het helaas niet door ging. Hij zal z’n redenen hebben maar hij had ook 25 euro bij 1 set van zes foto’s op kunnen doen als we er ook samen op wilden. Dat was toch omzet geweest en nu had ‘ie niks. En er liep ook geen andere klandizie rond.

 

We hebben nog wat rond gestruind, fotootjes gemaakt bij Rainbow Road en zijn even lekker gaan zitten in Cafe Babalu; een café met een leuk sfeertje. We kochten een bak koffie met gratis refill. Aafke had per ongeluk de grootste beker gepakt dus hadden we wel een beetje erg veel koffie. Het toilet had er het Starwars thema. Na dit rustmomentje zijn we weer naar de auto gelopen en richting de ouders van Laura gereden.

 

We meenden nog even dat we geflitst werden en daar klopte dan niks van maar dat bleken later waarschuwingslampen te zijn in die borden die je snelheid weergeven. Bij Laura aangekomen werden we hartelijk ontvangen door Caroline, Steinar, Laura en Ivar. Zij zijn ook een echte AFS familie en Anke kent Laura van een symposium in Noorwegen. Laura zou dus twee dagen later naar Nederland vliegen. We hebben heerlijk IJslands gegeten. Zalm, rijst en een toetje met bevroren besjes en een chocorozijntjes en een mars in stukjes en dat dan in de oven. Lekker! Iets typisch IJslands, vooral voor februari, is het opdienen van een schapenkop. Zoiets afkluiven dan wel leeg lepelen, had ons eerlijk gezegd niet echt aangetrokken. Niet al te lang na het eten zijn wij weer naar Grindavik gereden. Het werd al laat. De volgende dag zouden we Dilja ontmoeten.

Reisdag 3 – Woensdag 20 november 2019: Met Dilja naar Þingvellir

Na wederom een prima ontbijt hebben we onze spullen in de auto gezet en zijn we vroeg vertrokken. Het was rustig op de weg en bleef lang donker. We stopten de auto om de zonsopkomst te zien aan zee met zwart strand. Het was prachtig licht. Door de lage zon duurt het “gouden uurtje” met mooi warm licht voor fotografie hier op IJsland in november de hele dag.

 

 

Daarna reden we door naar Selfoss; de grootste stad van Zuid IJsland. We hadden afgesproken bij een Google Maps locatie die Oili Selfoss heette en dat bleek een tankstation. We parkeerden en meldden  Dilja dat we er waren. Internet haperde even dus kwamen we er 10 minuten later achter dat zij binnen zat terwijl wij op de P stonden. We zijn naar binnen gegaan en toen eerst met haar auto boodschappen gaan doen. Daarna hebben we de huurauto opgepikt en is Hank achter Dilja en Aafke aan gereden naar het vakantiehuis van de familie, even buiten Selfoss.  Dat bleek een heel mooi plekje met twee houten huizen en een jacuzzi die normaal gesproken leeg staat en gevuld wordt met heet water uit de bodem zodra je ergens een kraan open draait. Er stonden zelfs een paar bomen. Die zie je op heel IJsland bijna niet.

 

Na een snelle lunch gingen we weer op pad met de auto van Dilja. We reden door nationaal park Þingvellir waar we een mooie wandeling maakten. We zagen de scheur (Almannagjá) in het landschap waar twee continentale platen onder IJsland zo’n 2 cm/jaar uit elkaar drijven. In het park kun je bij Sifra ook duiken in de kloof tussen de continenten. Ergens bij de kloof is ook een plek waar mensen muntjes in het water gooien voor geluk. Hoewel we al erg gelukkig zijn, hebben we dat toch ook even gedaan. Verder zagen we de mooie Öxarárfoss waterval. Aan de overkant van het grootste meer van IJsland zagen we de stoompluimen van de heetwaterfabriek voor Reykjavik. Het hete water wordt gewoon uit de grond gehaald. Je ruikt rond Reykjavik dan ook heel licht een zwavelachtig geurtje als je de warme kraan open draait.

 

Het park is voor IJsland historische grond waar het parlement zitting had en en recht gesproken werd. De doodstraf voor vrouwen werd vroeger door verdrinking voltrokken. Na een mooie wandeling reden we terug. In het vakantiehuis maakten we lekker eten en een tijd laten stapten we in de jacuzzi. Deze was erg heet, gevuld met water diep uit de grond. Af en toe moesten we even op de rand zitten om af te koelen. Het was een super heldere nacht onder de Melkweg. We zagen ook meerdere vallende sterren. Elke heldere nacht zagen we die. Van ons mag in in Nederland een stuk minder straatverlichting om ook veel meer van de sterrenhemel te kunnen zien. Hank zette de camera klaar op het statief met de groothoek zoomlens maar we zagen geen noorderlicht opdoemen. Ook vanuit bed hebben we nog een paar keer gekeken maar niks gezien.

 

De volgende ochtend zagen we een notificatie van de Aurora app maar die had geen geluid gegeven omdat onze mobiel ’s nachts op “niet storen” staan. Dat hebben we dus maar uit gezet. Overigens was het ’s ochtends al vroeg aan het regenen dus mogelijk hebben we er sowieso niks aan gemist. Toch jammer.

Reisdag 4 – Donderdag 21 november 2019: Watervallen en toch nog op de avondboot

Na een lekker ontbijt met Skyr, geroosterd brood en een gekookt eitje, gingen we op weg naar de boot naar Vestman eiland, waar Dilja met haar gezin woont. Zo’n overtocht met de boot duurt ongeveer 40 minuten maar bij verkeerde wind moet de boot naar een andere haven aan de vaste wal en dan duurt het ongeveer drie uur. Daarom neemt Dilja altijd haar auto mee op de boot want je weet nooit zeker of je weer bij je auto wordt afgezet. Dilja had in haar auto een grote koffer staan omdat ze zelf met een vriendengroepje naar Schotland gaat en die hebben we even tijdelijk in onze huurauto gezet.  Op weg naar de boot kregen we bericht dat onze overtocht om 9.45 uur niet zou vertrekken. We besloten de volgende te nemen en om de tijd door te komen het Lava expocentrum te bezoeken. Dat was erg interessant. Eerst kregen we een film te zien. De zitzakken lagen lekker.

 

Toen een soort chronologisch overzicht van uitbarstingen, daarna zag je hoe IJsland op een soort magma kolom zit, vervolgens uitleg over soorten vulkanen en uitbarstingen en uiteindelijk kwam je in een grote ruimte met een soort experience van een uitbarsting waarin je op een panorama ook per bestaande vulkaan allemaal informatie kon lezen.

Ondertussen kwam er bericht dat ook de volgende boot niet ging omdat die stuk was. Daarom zijn we eerst maar eens wat gaan eten in afwachting van een volgende boot. Ondertussen had Dilja contact met een IJslandse vriendin van Dilja die in Canada woonde en ook weer even thuis kwam. Zij zat in de veerhaven op dezelfde boot te wachten. Ook was Inky, de man van Dilja, ondertussen ook aan de vaste wal met hun zieke kat. Er is geen dierenarts op hun eiland en met de dierenarts op de vaste wal is besloten het diertje te laten inslapen. Toen de boot van kwart voor 1 ook niet ging, besloten we eerst maar eens watervallen te bezoeken. Inky pikte die vriendin op en ontmoette ons later.

 

Wij reden eerst het langs het BH hek. Daar heeft iemand na een feestje ooit een paar BH’s (van de waslijn gehaald?) aan het hek gehangen en inmiddels zijn daar talloze bij gekomen. De eigenaar van het hek laat ze hangen en haalt af en toen weg wat geen BH is. Even later reden we langs een zus van Dilja maar zij bleek niet thuis. Haar man is afgelopen zomer overleden en ze is druk met de afhandeling. We rijden er door indrukwekkende landschappen. De zus woont naast de vulkaan Eyjafjallajökull, die in 2010 uitbarstte en het Europese vliegverkeer lange tijd verstoorde. Als eerste bezochten we de Skogafoss waterval. Deze is zo’n 60 meter hoog. Het regende flink. Nadat we beneden bij de waterval hadden gekeken, ging Dilja even in de auto zitten terwijl wij een lange trap omhoog liepen naar de bovenkant van de waterval.  We zagen er mensen over een hekje op de rand stappen voor een selfie. Zo’n onnodig risico. Boven zijn we op aanraden van Dilja even verder door gelopen dan iedereen deed en daar vonden we nóg een waterval. Eenmaal terug op de parkeerplaats zouden we samen in de verkeerde auto stappen. De man achter het stuur keek ons erg vreemd aan toen we elk een rechterportier openden. “Sorry, wrong car!” Gelukkig kon hij er wel om lachen. Dilja ook.

 

Vervolgens hebben we nog even snel in de regenbui een paar plaggenhutten onder een rots bekeken. Onze regenpakken hadden we in onze huurauto gelaten want we hadden naar Vestman eiland zullen gaan. Tsja……

 

Daarna reden we door naar de Seljalandsfoss waterval. Deze is 65 meter hoog en je kunt er je achterlangs lopen. Echt imposant. Ietsje verder was er nog een waterval in een kloof, de Glúfrabuí. Je moest er over stenen in het water naar toe lopen maar het water stond hoog en ze waren er bezig dikke stenen te leggen zodat mensen toch met droge voeten de kloof in konden lopen. Ondertussen kwam Inky er met hun vriendin aan rijden. De man die bij de waterval aan het stenen leggen was, had ons de tip gegeven dat verderop nog een mooie waterval was die bijna niemand kende.

 

Dus zijn we met z’n allen in de auto van Inky door gereden tot de weg een gravelweg werd en even later konden we rechtsaf slaan naar de waterval bij NaUhúsagil. Nog even met de 4WD door een stroompje heen en toen kwamen we bij een parkeerplaats. We zijn eerst door het water de kloof in gelopen tot het water te diep werd. Daarna zijn we terug gegaan en langs de zijkant van de kloof omhoog gelopen. Alleen de vriendin had totaal ongeschikte schoenen aan en bleef bij de auto. Eenmaal boven had je een mooi uitzicht op de waterval. Als je om keek en op de terugweg naar beneden, keek je een schitterend landschap in.

 

 

We waren hier de enigen. Op de weg terug zijn we nog even heel kort bij de waterval geweest waar de stenen inmiddels hoog genoeg boven het water uit staken om de kloof in te lopen, Daarna heeft Inky ons bij de auto van Dilja af gezet en reden we achter elkaar aan naar de veerhaven. De boot zou inmiddels toch nog om 19.15 uur gaan en het leek ons handiger om de avondboot te pakken dan eerst weer naar het vakantiehuis te gaan en dan de volgende ochtend weer terug. Na het parkeren van de auto in de boot, gingen we met een lift omhoog naar de passagiersruimte. Bij binnenkomst van de haven op Vestman eiland wees Dilja op een kerkje dat je niet zag omdat het donker was en het kerkje zwart.

 

Dilja en Inky hebben een mooi huis met mooi uitzicht. We aten er vis die Inky zelf gevangen heeft. Hij werkt op een vissersschip. We zijn daarna nog even met Dilja naar een donker deel van het eiland gereden, maar het was veel te bewolkt om ook maar iets van eventueel noorderlicht te kunnen zien.  We zijn vervolgens nog even in de jacuzzi geweest (deze wordt gewoon met stroom verwarmd) en daarna was het bedtijd.

Reisdag 5 – Vrijdag 22 november 2019: Vestmannaeyjar (Vestman eiland)

Na het ontbijt gingen we met Dilja de noordkust van Vestman eiland langs. Helaas was het te bewolkt om alle toppen van de oude vulkanen te kunnen zien. Ze hebben hier trouwens de meeste wind van Europa. We zien een groepje rotsen uit zee opdoemen die namen dragen die met kip en haan te maken hadden. Als eerste stoppen we bij gestold lava aan de kust met alle grillige vormen. Een bijzonder gezicht. Daarna reden we door naar de grote berg op een soort schiereiland van Vestman eiland. Hier is een soort vogelkijkhut maar het is geen puffin (papegaaiduiker) seizoen. Die zitten nu ver op zee. In de zomer vangen de inwoners van Vestman eiland puffins  om te eten. En in een slecht jaar voor de jongen vangen ze die op om later weer aan zee uit te zetten. Nu willen we ook een keer ergens echte puffins in het wild zien. Dilja vertelde van een aanval van Algerijnse of Marokkaanse piraten op het eiland in 1627. Ze werden nota bene aangevoerd door een Nederlander. De inwoners van het eiland konden geen kant op en er zijn ook veel verhalen over. Zij noemen het de Turkse aanval omdat men in die tijd het onderscheid tussen de islamitische landen niet goed kende.

 

Op de terugweg stopten we bij een feestterrein. Elk jaar in de eerste week van augustus is daar een groot festival. De inwoners van het eiland hebben er witte tenten. Duizenden gasten van elders kamperen iets verderop. Naast het terrein ligt een grote golfbaan en staan er twee plaggenhutten. In een inham zwommen mooi gekleurde eendjes, dus even de extender op de telelens gezet.

 

Vervolgens reden we door naar de haven. Bij een visnettenfabriek keken we even binnen. Het zijn kennissen van Dilja en Inky maar er was niemand. Daarna was het tijd voor lunch bij Dilja thuis en gingen we weer op pad. Inky en dochter Tara gingen ook mee (de zoon woont trouwens in Reykjavik). We reden eerst even langs de ouders van Dilja. Katrin Sjöfn bleek een aardige en bereisde vrouw. In een veld tegenover het huis staat een rots die in het IJslands de Elfenvrouw-rots heette. Dilja speelde daar vroeger en toen vroeg een buurvrouw haar de elfenvrouw niet te storen. Omdat Dilja zich nooit aan die rots bezeerd heeft, denken ze dat de elfenvrouw haar altijd beschermd heeft. Veel IJslanders geloven rotsvast in elven en trollen. Wegen maken een bocht om hun woongebieden te omzeilen.

 

We reden door langs de nieuwe lavavelden van de laatste uitbarsting in 1973 (vulkaan Eldfell). Het grondoppervlak van het hoofdeiland  Heimaey werd toen in enkele maanden met 1/3 uitgebreid. Inmiddels wonen weer zo’n 4000 mensen op het eiland. Voor de uitbarsting waren dat er meer. We keken bij de vuurtoren. Omdat de nieuwe lava ook weer erodeert, moest de vuurtoren al een paar keer verplaatst worden. Midden in de lavavelden lag een soort klein parkachtig tuintje: Gaujulundur. Een echtpaar heeft hier geprobeerd weer wat leven in wildernis te brengen. Er bloeien ’s zomers talloze plantensoorten. We reden nog even door en kwamen vlakbij de plek van de uitbarsting. Dichterbij kon niet. Vervolgens reden we nog even naar de ingang van het fjord waar het kerkje zwaar in de teer stond. Inky heeft er de verlichting aan gezet.

 

Daarna gingen we naar het Sæheimar museum. Dilja, Inky en Tara hadden een abonnement. Wij betaalden een vrij pittige entree. In het museum zagen we een paar levende puffins en de hoofdattractie waren twee beluga walvissen die nieuwsgierig aan het raam kwamen kijken. Ze zijn ooit gevangen naast Siberië, in China beland en via Scandinavië naar Vestman eiland gekomen. Op het eiland hebben ze trouwens ook geprobeerd de orka uit Free Willie klaar te maken voor terugkeer in de natuur, maar dat is geen succes gebleken omdat orka’s alleen in familieband functioneren.

 

Na het museumbezoek keken we nog even bij het tankstation van Dilja’s vader. Een heel vriendelijke man die blij was met de stroopwafels. Hotdogs schijnen wat speciaals te zijn op IJsland en deze (dus van het Olis Klettur tankstation) blijken echte uitblinkers. We probeerden ook een mix van maltbier (kerstbier, alcoholvrij) en soort sinas. Dit drankje hoort op IJsland typisch bij kerst. Wat we wel apart vonden is dat er op zo’n klein eiland maar liefst tweee tankstation zijn die tot 11 uur ’s avonds open zijn! Vader Magnus serveert gratis koffie en een deel van de shop is een echte snoepwinkel.

 

 

Hierna brachten we Inkje en Tara naar huis. Wij reden door naar museum Eldheimar dat ook wel het Pompeii van het noorden wordt genoemd. Bij de vulkaanuitbarsting van 1973 zijn op het eiland veel huizen onder de as en lava verdwenen. Eén huis hebben ze weten uit te graven en daar is het museum overheen gebouwd. Alle voorwerpen die de bewoners achter hebben moeten laten, zijn nog in de restanten as te vinden. Hank kreeg lichte flashbacks naar de brand van het eigen ouderlijk huis in 1983. Verder laat het museum zien hoe de uitbarsting destijds is beleefd. Hoe ze er met grote hoeveelheden water in zijn geslaagd om lava te laten stollen en delen van het dorp te sparen en hoe ze zelfs vanaf boten de lava hebben gekoeld om de ingang van de zo belangrijke haven open te houden. Dilja vertelde dat de as zo fijn was dat mensen in die tijd de kozijnen dicht tapeten en dat de as zo scherp was dat de ritsen van kleding er stuk van gingen.

 

Een deel van het museum is ook gewijd aan Surtsey. Dat is een vulkaaneiland dat vanaf 1963 in vier jaar vanaf de zeebodem omhoog is gekomen. Biologen doen er nu studies naar het koloniseren van nieuw land door de natuur. Surtsey is ook alweer aan erosie onderhevig. Samen met het eerder bezochte lava museum geeft dit een goed beeld en gevoel van de invloed van vulkaanactiviteit op IJsland. IJsland is erg groot maar het overgrote deel is onbruikbaar. Het bestaat uit reusachtige velden gestolde lava en brokstukken lava in alle soorten en maten. Soms begroeid met een beetje of juist veel mos. Je kunt er verder weinig mee. Op het oog zagen wij weinig natuurlijke activiteit. Nauwelijks bomen. Wat zeemeeuwen, een paar raven en een soort merels en op onze laatste dag zagen we één roofvogeltje op een paal langs de weg. IJsland heeft nog geen 400.00 inwoners en daarvan wonen er zo’n 120.000 in Reykjavik en nog eens ongeveer 80.000 daar direct omheen.

 

We zagen nog hoe op lantarenpalen stond aangegeven hou hoog de as in de straat lag en de restanten van een huis dat door de lava was verzwolgen. Terug bij het huis van Dilja en Inky pakten we onze tas weer in en aten we. Ondertussen hadden we voor de volgende dag een Airbnb overnachting geboekt in Höfn (spreek uit als Höpn). IJslands is een ingewikkelde taal. We brachten nog even een tas van Dilja’s ouders naar Tara die deze avond op het tankstation werkte en reden door naar de boot. We hadden deze avondboot geboekt zodat we de boot  van de volgende ochtend nog als reserve hadden als er weer problemen zouden zijn. Wij moesten naar Höfn en Dilja en Inky zouden de volgende dag met vrienden naar Schotland vliegen. Op de boot troffen we deze vrienden. Eén vriendin had een paar jaar in Nijmegen gewoond en sprak dus ook Nederlands. Aan boord ook een lokaal handbalteam. Hun coach was ook de coach van de Nederlandse handbalheren. We zagen bij het weg varen het kerkje mooi aangelicht staan, met dank aan Inky die eerder deze dag de stekker van de verlichting in het stopcontact had gestoken. Een kleine drie kwartier later reden we naar het vakantiehuis. Daar trokken we een zak chips los en probeerden ook “vis-jerky”. Zo noemden wij de gedroogde vis die met wat boter wordt gegeten. We zijn  toch meer van de beef jerky. We dronken nog iets, gingen de jacuzzi nog even in en toen naar bed. Het was bewolkt dus was er geen kans op het noorderlicht.

Reisdag 6 – zaterdag 23 november 2019: De Zuidkust van IJsland

We stonden redelijk op tijd op, hebben ontbeten en afscheid genomen van Dilja en Inky. We zijn erg blij dat we hen weer hebben ontmoet. Het was gezellig en Dilja wist ons heel veel te vertellen. De sleutel van het hek hebben we onderaan de paal gelegd omdat zij na ons zouden vertrekken. Het eerst stuk was donker maar dat hadden we al gehad. We reden langs de LAVA-expo, het BH-hek en de Skogafoss waterval. Toen we bij het vliegtuigwrak stopten, was het redelijk licht geworden. Hier is op 24 november 1973 een Amerikaanse DC-3 neergestort op het zwarte strand. Alle inzittenden hebben dit overleefd. Het wrak ligt er nog steeds, zonder vleugels en staartstuk. Volgens een informatiebord bij de parkeerplaats zou het heen en weer wandelen zo’n 3 à 4 uur duren. Die tijd hadden we niet, maar net toen we verder wilden rijden, kwam er een shuttlebus aan.

 

Achteraf bleek dat de wandelduur op het bord was bedoeld voor bejaarden met een rollator, maar dit was ook wel lekker. Het duurde even voor we wat kansen kregen het wrak zonder mensen op foto te zetten. Er stonden twee jonge Aziatische dames in een bijzondere outfit uitgebreid voor elkaar te poseren. Ze hadden zelfs een pruik mee. We hebben er vol verwondering naar gekeken. Is dit de Instagram generatie influenzers? We hopen dat ze naast het bezig zijn met zichzelf ook van alle bijzondere plekken op het mooie IJsland hebben kunnen genieten.

 

Terug bij de auto reden we verder naar Dyrhólaey; een mooi uitzichtpunt op de mooie rotspartijen aan de kust en op de gletscher Mÿrdalsjökul. Hier hadden we ook uitzicht op Kirkjufjara Beach, een zwart strand. Je kunt vanaf de andere kant van de baai ook op dat strand komen maar dat hebben we later overgeslagen. We konden het ook van deze kant zien en het woeste water met de sterke stroming maken het een gevaarlijke plek. We hebben daar beelden van gezien. We keken nog even bij de “lofsalahellir grot” die ooit gebruikt werd als opslag- en schuilplaats voor boeren, maar nu trokken vooral de meeuwen er aandacht.

 

De reis ging verder door de bergen richting Vik. Daarna stopten we nog kort bij een watervalletje en reden we door het enorme lavaveld Skaftáreldahraun, ongeveer 565 km2 groot. Onherbergzaam. Onbegaanbaar. Met mos begroeide lavabulten zo ver het oog reikt. Regelmatig werd onze 2 baansweg onderbroken door en brug met maar 1 rijstrook. Daarna kwam de grootste ijskap van Europa in beeld met met uitlopers van de gletschers. We stopten bij Jökulsárlón oftwel de gletscherlagune. Het was prachtig. Het is een meer waarin de gletscher afbrokkelt en grote ijsschotsen drijven. Een natuurlijk proces, alleen is door de opwarming van de Aarde het evenwicht zoek en worden de gletschers steeds kleiner.

 

 

Op het strand langs het gletschermeer spoelen ijsbrokken aan. Op het zwarte strand langs de Atlantische Oceaan zijn ook grote blokken ijs die op het strand zijn aangespoeld of in de branding tuimelen. We hadden er ook nog eens mooi avondlicht op de bergen en hebben veel mooie foto’s gemaakt. Daarna was het nog een klein uurtje rijden naar Höfn. Bij de invallende duisternis reden we langs de gletschers. Je kunt in dit gebied veel (outdoor)activiteiten doen maar we hadden er de tijd niet voor en alles is enorm kostbaar.

 

Op de autoradio moesten we deze hele reis en ook op andere dagen steeds van zender wisselen. Als ze eenmaal beginnen te praten dan houden ze niet op. Dus weer zappen naar een ander station en hopen dat ze daar niet aan  het praten zijn. Het verkeer in IJsland rijdt erg netjes ten opzichte van voetgangers en zo. Ze stoppen als ze zien dat je wilt oversteken. Er waren echter wel vaak bumperklevers en dimmen bij een tegen- of voorliggen doen ze hier ook niet al te vlot. Dat kunnen natuurlijk ook toeristen zijn geweest. Veel auto’s hebben de verlichting niet op orde. Wij hadden rechtsvoor ook geen dimlicht. Alleen stads- en groot licht. We geloofden het wel. Als het de andere kant was geweest of de eigen auto dan was de lamp snel vervangen maar nu even niet.

In Höfn gingen we eerst even tanken en kort daarna betraden we in het donker onze eerste Airbnb ooit via een sleutelkluisje. Höfn is een havenstadje met uitzicht op de gletcher Vatnajökul. De gletcher heeft qua volume de grootste ijskamp in Europa. In de Airbnb waren we de enige gasten. In de keuken aten we Adventure Food stamppot met rundvlees. Aafke sloot ons per ongeluk buiten onze kamer. Niet handig dat zo’n kamerdeur op slot valt en niet op slot gedraaid moet worden, maar met één telefoontje kwam iemand het snel oplossen. Daarna douchen en slapen. Het was een nette Airbnb maar de kamer was zo klein dat het ons benauwde. We hebben daarom met de deur open geslapen. Nog steeds te bewolkt voor het noorderlicht. Ondertussen hebben we de volgende Airbnb geboekt. Een cabin niet te ver van de geisers in de Golden Circle. Dat één dag  vooraf boeken gaat prima in november.

Reisdag 7 – zondag 24 november 2019: Op naar de Golden Circle

Deze ochtend zijn we al vroeg vertrokken . Zo konden we in het donker alle plaatsten passeren die we de dag er voor al bij daglicht gezien hadden en hielden we genoeg tijd over om nieuwe dingen te zien voor het weer donker werd. Het voordeel van deze korte dagen en lage zon is trouwens wel dat je de hele dag in het “gouden uurtje” foto’s kunt maken met mooi warm licht. We reden dus met de geldende maximumsnelheid van 90 (OK, ietsje meer dan, maar niet veel) langs Chrystal beach, lavavelden, black beach en het vliegtuigwrak. Onderweg weer veel one lane bruggen. Je moet dan eerst terug naar 70 en dan naar 50. Je ziet dat al van ver aankomen door het oranje knipperlicht bij de brug. We hadden nauwelijks verkeer op de weg dus hebben maar één keer te maken gehad met tegenliggers bij de brug. Eén brug was trouwens wat langer en had twee uitwijkstroken op de brug. Onze eerste stop in de ochtendschemer was bij nog even bij de Sólheimajökull gletscher.

 

In de buurt van Selfoss was het licht geworden en reden we noordwaarts de Golden Circle in. We stopten even bij Urriðafoss, een mooie waterval waar het ochtendzonnetje onder de wolken door ons op een mooie regenboog in de druppels trakteerde. Het was er koud en glad maar wel mooi.

 

Vervolgens stopten we bij de Kerið vulkaankrater. Deze is ongeveer 6500 jaar oud, zo’n 270 meter lang, 170 meter breed en 55 meter diep. Men rekende een bescheiden toegangsprijs. We hebben er een keer op de kraterrand bovenlangs gelopen en een keer onderin rond het kratermeer dat tussen de 7 en 14 meter diep is en deels bevroren was.

 

Daarna reden we naar de geisers. Let hier op want je mag er 50 rijden maar er liggen flinke drempels in de weg aan weerszijden van deze plek. Zet er dan 30 neer, denken wij dan. Het parkeren en de toegang zijn er gratis. Je loopt eerst langs een aantal kleinere stoompunten. Dan kom je langs de Strokkur geiser die gemiddeld eens in de 12 minuten spuit. De andere is Geysir. Deze is soms een tijdje actief maar ligt alweer heel wat jaren alleen maar zacht te bubbelen.

Hierna reden we door naar de Goðafoss waterval. Ook hier gratis parkeren en toegang. We hebben deze mooie waterval van onderaf en bovenlangs bekeken. Daarna hebben we nog een paar IJslandse paarden geaaid. Bij het weg rijden kwam het avondzonnetje er ineens bij dus zijn we weer afgeslagen naar de parkeerplaats onderaan de waterval: een afslag eerder als je aan komt rijden. We maakten nog een paar foto’s en vertrokken toen echt.

 

Op de terugweg keken we nog één keer bij de geiser. We reden toch langs. In de winkel zochten we nog even naar een trui van IJsland die Hank al een paar keer had gezien. De laatste in blauw en maat L had echter een paar haakjes aan de wol dus hebben we die laten liggen.

 

Het was niet meer zo ver naar onze Airbnb in Tjarnargevur. We pakten de oprit die de navigatie aan gaf en belden aan bij de boerderij. Een bejaarde man deed open en met enige moeite werd duidelijk dat we één oprit verder het erf op moesten. Daar stond een huis waar de schoondochter woonde die de cabin verhuurde. Echt de mooiste Airbnb van de vakantie. En op een mooie plek met vrij uitzicht op het noorden! We hebben Adventure Food chicken-curry gegeten en zijn even lekker gaan douchen met warm water uit de grond. De lucht klaarde ondertussen. Het was helder en we zagen de hemel vol sterren. Later op de avond zagen we ineens wat aan de hemel. Is dit dan het noorderlicht? En ja hoor. De camera stond al klaar. Het werd een prachtig mooi schouwspel.

 

Onze eerste keer dat we het poollicht zagen dansen! Vanaf het boerenerf scheen er wat licht op de akker. Dat laat zich nog wel wegshoppen maar we zijn ook nog even ietsje verder gereden voor opnamen zonder dat licht. We zijn zo blij met deze eerste ervaring en de foto’s. We hebben ook nog een vanaf het bed naar buiten gemaakt. Dat moest zonder statief dus heeeeeel stil liggen! Onder het laatste restje noorderlicht zijn we samen heerlijk in slaap gevallen.

AURORA BOREALIS

Wikipedia: Het poollicht wordt veroorzaakt door de zonnewind. Deze zonnewind is vooral sterk bij uitbarstingen (van plasmawolken) op de zon, waarbij grote hoeveelheden geladen deeltjes het heelal in geslingerd worden. Dan wordt het poollicht ook beter zichtbaar tot extreem veel sterker. Het aardmagnetisch veld zorgt ervoor dat de deeltjesstroom in de omgeving van de aarde wordt afgebogen en in de buurt van de Noord- en Zuidpool met verhoogde snelheid de atmosfeer binnendringt. De van de zon afkomstige deeltjes bevatten veel energie, die in de bovenste kilometers van de atmosfeer door botsingen wordt overgedragen op zuurstof- en stikstofatomen. Die energie komt uiteindelijk weer vrij en wordt op 80 tot 1000 kilometer hoogte uitgestraald in de vorm van het kleurrijke poollicht.

Via bijvoorbeeld de app Autora kun je voor je actuele locatie de voorspelling zien. Daarvoor zijn de zonne-activiteit en bewolking van belang. De eerste wordt met een indexcijfer aangegeven. Hoe hoger, hoe beter. Tussen wolken door kun je het noorderlicht alleen fotograferen als de wolken niet door lichtvervuiling worden aangeschenen.

FOTOGRAFIE

Op basis van een aantal tutorials hadden we vooraf elk van de drie voor te programmeren settings op onze Canon Eos 7D mkII een iets andere instelling gegeven. Witbalans stond op automatisch. We fotografeerden met de Canon EF 16-35 1:2.8 L USM mk II, handmatig ingesteld op oneindig. De camera stond stevig op een statief.

• Lage intensiteit:               30″ f2.8 -3200 iso.
• Gemiddelde intensiteit  30″ f3.2 – 1250 iso.
• Hoge intensiteit:              20″ f5.6 – 2500 iso. 

Vanuit deze instellingen hebben we nog wat andere settings geprobeerd. Bij een foto met een persoon stelden we de focus handmatig bij. De persoon bleef tijdens de opname zo stil mogelijk staan en we flitsten in door er met het lampje van de mobiel ongeveer een seconde op te schijnen. Dat werkte best heel aardig. Een andere keer zouden we bij sterk dansend poollicht de belichtingstijd inkorten en dat compenseren met een hogere iso en/of een groter diafragma. Ook willen we beter nakijken of oneindig op het objectief werkelijk de scherpste focus geeft op de sterren of dat je er nog net een puntje voor moet gaan zitten. Dat laatste lijkt het geval en hadden we even moeten weten. Groethoek scherp stellen op sterren is nauwelijks te zien dus vertrouw je op de maatschaal van het objectief. Niet meer doen dus. Tikje terug draaien. Een supergroothoek of fisheye objectief zou ook mooi zijn om de hele boog te kunnen vastleggen. Maar we zijn erg blij met onze foto’s en sowieso met het feit dat we dit spektakel uiteindelijk maar liefst vier avonden achtereen samen mochten beleven!

Reisdag 8 – maandag 25 november 2019: Mooi Snaefellsnes

Deze ochtend hebben we rustig ontbeten, de auto ingepakt en het huisje netjes achter gelaten. Op naar Snaefellsnes. Dat is het schiereiland ten noordwesten van Reykjavik dat ook wel “klein IJsland wordt genoemd. Als eerste reden we het gebied van de Golden circle uit. Het was al licht en er was al redelijk veel verkeer. Eén stroom Dacia Dusters. Wat moet het hier ’s zomers vreselijk druk zijn. We kozen een alternatieve route die iets langer was, maar veel rustiger en die door een mooi woest bergachtig landschap ging. De andere route zouden we op de terugweg wel pakken. We reden langs het grootste fjord van IJsland en kwamen door een zes kilometer lange tunnel onder het fjord door. Aafke meende dat we nu binnen drie uur online tol moesten betalen maar dat geldt niet meer voor deze tunnel. De tol is hier recent verdwenen.

 

We keken eerst nog even in  Borgarnes. Er was een leuk kerkje. Aafke deed wat boodschappen en we besloten om even in een klein winkelcentrum te kijken. Bij de bakkerij kochten we voor elk een soort warme appelkoek. Er was ook een toeristisch informatiecentrum waar we geholpen werden door een Nederlandse dame. Haar advies was om eerst onderlangs het schiereiland rond rijden vanwege het uitzicht op de gletscher. We gebruikten de route op de app Friend in Iceland en reden zo van bezienswaardigheid naar bezienswaardigheid. We tankten nog even bij een Orkan tankstation. Dat was de goedkoopste maar die pakte onze pinpas niet. Gelukkig de creditcard wel.

 

We zagen op onze route mooie, wisselende landschappen en woeste uitgeslepen kusten. We rijden langs kraters , waaronder de Eldborg krater die 60 meter boven de lava landschappen uitsteekt. Ook was er een mooi stuk kust “Gerðuberg” met grote basaltpilaren en het zwart kiezelstrand “Djüpalónsandur” met brokstukken van de in 1948 vergane Britse trawler Epine. We zijn de gletscher Snaefelljokul rond gereden en reden langs de kust naar een fjord waar onze volgende Airbnb wachtte.

 

 

Dit was op een boerderij met schapen en melkvee. We werden daar hartelijk ontvangen met koffie. Toen bleek dat we beide als gastouder én ouder van een eigen kind ervaring hadden met AFS was het helemaal leuk. Ze boden aan dat we mee mochten eten. Nadat zij het vee gemolken hadden, aten we lamsvlees van eigen schapen. Die lammetjes leven onbezorgd in de bergen van gewas en bessen en worden op de boerderij geslacht als ze twee maanden oud zijn. Prima en eerlijk vlees en een heel gezellige avond. Er grazen schapen van meerdere boerderijen op de berg en aan de inkepingen die in de oren worden geknipt, herkent elke boer zijn eigen vee. De schapen worden twee keer in het jaar geschoren. Eén keer voor de winter omdat ze dan warm naar binnen gaan. De boerderij stond trouwens al weer een tijdje in de schaduw van de berg. In maart krijgen ze hun eerste zon weer. Sneeuw vinden ze lekker want daar wordt het lichter van.

 

Toen het bedtijd werd, zijn zij naar bed en wij op aurora-jacht gegaan. Het was een heldere nacht. We vonden wat mooie donkere plekken, ook bij een bevroren poel en aan het water. Daardoor kreeg je mooie reflecties onderin de foto’s. En het was er heel donker dus we hadden geen enkele last van lichtvervuiling, op één passerende vrachtwagen na. Waarschijnlijk vis op weg naar Reykjavik. We zijn erg blij met deze foto’s en dat we weer samen het dansende noorderlicht mochten beleven. We maakten foto’s aan weerszijden van een brug over het fjord.

 

Nog niet zo lang geleden moest je om het fjord heen rijden maar door de brug kan dat nu korter. Soms zwemmen er orka’s onder de brug. In 2013 is er een grote school haring het fjord in gezwommen en daar door zuurstofgebrek omgekomen. Met man en macht en vrijwilligers en hele schoolklassen kinderen is zo’n 30.000 ton dode haring opgeruimd om een verdere milieuramp en enorme overlast te voorkomen. Wij waren tegen 2 uur ’s nachts terug van het foto’s maken en hebben daarna best geslapen. De Airbnb voor de volgende dag is alweer geboekt.

Reisdag 9 – dinsdag 26 november 2019: Borgarfjörður route met lavatunnel

We deden ’s ochtends rustig aan omdat we veel wilden zien vanaf het moment dat we onderweg gingen. En als je in IJsland in november niet in het donker wil vertrekken dan is half 10 á 10 uur een goede tijd. Iets na half 11 komt de zon op. In Nederland gaan we nooit meer zeuren over de korte dagen in de winter.

 

Als eerste reden we naar Stykkishólmur. Het is een oud vissersplaatsje met veel Deense invloeden. We reden rustig even het dorpje door, maakten wat foto’s en kochten bij een bakkerijtje twee lekkere en grote soort van koffiebroodjes. Dit is nu het noordelijkste punt waar wij tot dan ooit geweest zijn.

 

En verder ging het weer richting Borgarfjörður. Die rondrit had Aafke in de Friend in Iceland app opgezocht. Het landschap was er mooi maar de route omvatte wel heel erg veel gravelwegen met soms beste gaten en kuilen. Omdat het ook glad was, moest Hank zijn aandacht meer bij de weg dan bij het landschap houden. We zagen een mooi kerkje bij de oudste brug van IJsland (1899). Ook dit kerkje was van golfplaten.

 

De Hraunfossar waterval was 900 meter breed en echt mooi om te zien. Daarna reden we over een gravelweg naar Viðgelmir grot, een lavatunnel. Dit was 1100 jaar geleden een grote dikke lavastroom waarvan de bovenkant door afkoeling is gestold terwijl de onderkant door stroomde en uiteindelijk in niveau zakte. Zie het als een soort opvriezende rivier waarin het water daalt en waarvan de ijslaag over blijft. Het lavadak is dus over gebleven. We waren de enige twee gasten dus de gids Pete kon rustig de tijd nemen. Het was een mooie ervaring vanwege de hele uitleg over het hele vulkanische gebeuren. Qua beeld hebben we wel mooiere grotten gezien maar het was wel super interessant.

 

Omdat men in vroegere tijden geloofde dat er geesten en trollen in grotten zaten, moest je wel heel wanhopig zijn om daar te willen schuilen. Er zijn dingen gevonden die op het verblijf van voortvluchtigen duiden. Uit de tunnel gekomen, was het inmiddels min 9. Dat is het koudste dat we gezien hebben. Meestal zat de temperatuur net onder of boven het vriespunt. In de schemer zijn we verder gereden naar ons mini-huisje van Kria Cottages. We hadden mooi vrij uitzicht op het noorden. We moesten wel nog even beddengoed bijboeken want dat hadden we over het hoofd gezien. We hebben onze laatste porties Adventure Food gegeten: nassi cashew.

 

Laat op de avond nam Hank de camera mee naar buiten maar de aurora was zeer zwak. Toen we echter daarna vanuit bed naar buiten keken, werd het poollicht ineens heel actief en erg goed zichtbaar. We hebben meteen alle kleren weer aangetrokken en buiten veel mooie foto’s kunnen maken.  Toen het licht af nam, zijn we in bed met de gordijnen open onder de laatste restjes aurora in slaap gevallen.

Reisdag 10 – woensdag 27 november 2019: Reykjavik met walvistour

De volgende ochtend zijn we rustig opgestaan, hebben we lekker ontbeten en het huisje netjes achter gelaten. In de ochtendschemer vertrokken we naar Reykjavik. We reden weer door de tunnel onder het fjord door. Voor Reykjavik zijn we nog even gestopt om een journalist die ons belde de mobiele nummers van pa en ma te geven. Het ging over een artikel in de Steenwijker over de verkoop van het bedrijf. Deze stop was bij een mooi uitzichtpunt op Reykjavik. Even later parkeerden we bij de haven en hebben we geïnformeerd naar de walvistocht die om 13:00 uur zou gaan. Deze hebben we maar geboekt. Eerst konden we nog even de stad in. Hank vond z’n trui. Aafke haalde nog een mooie IJslandse hand gebreide muts met wanten. Daarna hebben we bij de auto nog even de zonnebrillen gepakt en de gekochte dingen achter gelaten. Toen gingen we naar de boot.

 

Het was heerlijk weer met prachtige vergezichten. We kregen een superwarm pak aan en zagen de gletscher op de verste punt van van Snaefellsnes waar we twee dagen daarvoor nog omheen gereden hadden. Dat was echt uitzonderlijk volgens de gids. Voor de walvissen of dolfijnen moesten we op de drie B’s letten: Body’s, Breathing en Birds. We zagen de birds: een grote groep vogels druk op het water. Het bleek een groep witsnuitdolfijnen. Later vonden we een tweede groep. Er was in dit seizoen nog een kleine kans op een dwergvinvis maar die liet zich helaas niet zien. In andere jaargetijden is er behoorlijke kans om deze of de bultrug te zien.

 

Op de terugweg naar de haven konden we aan boord voor weinig geld (500 kronen per persoon is totaal goed 7 euro voor 2 personen) nog tickets kopen voor het walvismuseum. Als we flink doorstapten, hadden we nog goed drie kwartier om daar te kijken. Gelukkig was het een prikkie want hoewel leuk opgezet, waren wij er snel uit gekeken. Daarna gingen we eten bij Koffi Loki, vlak tegenover de kerk. Dit op advies van Anke’s vriendin Laura uit Reykjavik, die op dat moment met Anke bij ons thuis in Wanneperveen was. We kozen beiden iets IJslands. Hank had daarna nog wat trek en ook wel zin in iets warms. Hij bestelde een pannenkoek met Skyr. Die bleek ook koud en hebben we samen als dessert genuttigd.

 

 

Op weg naar de auto haalden we nog twee blikjes van die malt/sinas drank en bij Rainbow Road vonden we een met noorderlicht beschilderde kerstbal. We vonden ook een cadeautje voor Liv die tijdens onze vakantie 4 jaar is geworden: een paar puffin-sokken. Daarna gingen we op weg naar ons onderkomen voor deze nacht. Dat was The Blue House vlakbij de Grotto vuurtoren aan de westelijke kant van Reykjavik. Het was even zoeken naar de ingang maar een belletje bood uitkomst. We bleken e-mail met instructies te hebben maar hadden uitleg in de inbox van de Airbnb  app verwacht. Het was een mooie ruime kamer met een tv die we niet snapten. Er lag een QR code om lid te worden van een Whatsapp groep over het noorderlicht. ’s Avonds namen we de auto richting de vuurtoren. Dat hadden er meer gedacht. We moesten aan de kust echt even onder de rand op de rotsblokken staan om geen last te hebben van autolampen die aan en af reden. De vuurtoren zelf was voor lange belichtingstijden iets te sterk aangelicht zodat het meer een hinderlijk object dan een leuk onderdeel van de compositie werd. Toch hebben we vanaf verschillende plekken  een aantal mooie opnames van het dansende licht kunnen maken. En dankzij andere mensen ook één van ons samen.

 

Je moet iemand hebben die tijdens de 30 seconden opname even een seconde met het lampje van de mobiel op je schijnt. We hadden dit ook met de flitser op het tweede gordijn geprobeerd maar dat was veel te sterk. Het vraagt teveel tijd om het allemaal anders te programmeren en met de mobiel werkte prima. Terug in het huis zijn we heerlijk in slaap gevallen onder de laatste restjes noorderlicht. Dit was de vierde avond op rij dat we heel mooi de aurora borealis konden zien en fotograferen en daarmee hebben we echt heel erg veel geluk.

Reisdag 11 – donderdag 28 november 2019: De omgeving van Grindavik

De laatste volle dag op IJsland vertrokken we na douchen en ontbijt weer richting Grindavik. Maar eerst reden we nog even kort Reykjavik in omdat we nog steeds niet in en bovenop de Hallgrímskirkja waren geweest. Op onze tweede dag was daar net een begrafenis en na de walvistocht was het te laat. De architectuur van de kerk is geïnspireerd op een vulkaan. Van binnen is deze erg sober maar er was wel een prachtig mooi orgel. Boven in de toren kwam je na het kopen van een kaartje met de lift. We hadden door de randen van de klokken aan alle kanten mooi uitzicht over de stad en een verdieping hoger (trappetje) waren er uitzichtpunten naar alle kanten. De zon was aan het opkomen. Ondertussen gingen de klokken een keer en het was grappig daar een paar mensen erg van te zien schrikken. Hierna gingen we weer naar de auto.

 

 

We volgden een route op de Friend in Island app. Als eerste kwamen we langs het leuke Kälfatjörn kerkje dat in de vroege ochtendzon en tegen de donkere lucht prachtig op de foto kwam. Na een korte wandeling om het kerkje reden we verder. Eerst keken we bij een paar vuurtorens en toen kwamen we bij Sandgerðie met een haven en een kunstwerk. Interessanter was echter dat er een klein vissersschip gelost werd. Metalen bakken werden uit het ruim omhoog gehesen en op de kant gezet. Met een heftruck werden deze dan opgetild en boven een grote kunststof bak geleegd. Hier liep via grote gaten water en bloed onderuit. Een ander iemand op de wal gooide een enkele vis in een andere bak en schepte grote scheppen ijs bovenin de kunststof bakken. We hadden op Snaefellsnes al gehoord dat de vis meteen met vrachtwagens naar Reykjavik gaat voor verdere verwerking en veel export.

 

We kwamen daarna bij het zwarte kerkje Hvalsnes uit 1887. Hier zagen we op de begraafplaats ook een aantal kruizen van lampjes bij de graven staan. Dat kenden we niet maar ergens toch wel mooi dat er zo ook aan de overleden dierbaren wordt gedacht.

 

Volgende stop was Sandvik “the bridge of the continents”. IJsland ligt op twee continentale platen die zo’n twee cm/jaar uit elkaar drijven. Deze scheidslijn is over het hele eiland heen in het landschap te zien. Hier verbindt een brug boven een lage kloof het Noord-Amerikaanse en het Europese continent met elkaar. We maakten er een korte wandeling en een paar foto’s en gingen door naar de volgende stop. Dat was een lage vulkaankrater waar je bovenop kon staan. Toen zag je vlakbij nog een paar kraters liggen (Stampar).

 

Vervolgens gingen we naar de Gunnuhver warmwaterbronnen op Grindavik. Vlakbij stonden al fabrieken waar de aardwarmte wordt afgegeven aan een warmwaternet en/of gebruikt om elektriciteit te maken. Volgens ons zijn ze op IJsland ook bezig warmte te winnen uit zeewater. De Blue Lagoon ligt ook in dit gebied en maakt gebruik van deze aardwarmte. Bij de Gunnuhver heetwaterbronnen waren we eerst als enigen. Op allerlei plekken borrelde en stoomde het uit de bodem. Van mini-plekjes tot aardige stoompluimen en op één plek donderde een enorme stoompluim de grond uit. Aan de basis zag je het kokende water spatten. Hier kwam een ontzaglijke hoeveelheid energie uit de aarde vrij. Erg indrukwekkend.

 

Zoals op veel bijzondere plekken op IJsland is ook aan dit gebied een sage uit vroeger tijden verbonden. Deze ging over de vrouw Gudrúnu die door een advocaat van haar laatste bezit, een kookpan werd beroofd. Deze Gunna (roepnaam) werd woest, weigerde heilig water te drinken en viel dood neer. Toen men haar kist naar de begraafplaats brachten, werd deze ineens lichter. Bij het graf hoorde men “graaf niet diep, ik lig hier niet lang”. De dag er na werd de advocaat bont en blauw en dood in het veld gevonden. Zijn vrouw stierf kort daarna. Mensen werden gek of overleden na het zien van de geest van Gunna. Het is een priester gelukt de geest van Gunna te vangen en bij het hete water kun je in het geruis soms nog haar schreeuw herkennen.

Dit soort sagen staan overal op plekken in IJsland aangegeven. We hebben wat over het terrein gelopen. Inmiddels waren er twee auto’s bij gekomen en toen we weer naar de auto liepen, kwam er net een bus aan. Mooie planning zo.

 

De weg naar Reyjanesviti, de oudste vuurtoren van IJsland, was afgesloten. Wel bezochten we de woeste kustlijn van Valahnükur. Hier heb je normaal gesproken veel wind. Gelukkig viel het vandaag mee. Het was een strand met grote basaltkolommen die uit zee op rezen. Er stond een standbeeld van de inmiddels uitgestorven Grote Alk. Deze werd veel bejaagd en was een makkelijke prooi omdat ‘ie niet kon vliegen. De laatste werd in 1844 gedood op verzoek van een Deense verzamelaar. De weg naar dit strand was het slechtste stuk gravelweg dat we tot dusver hadden gereden. Koop nooit een gebruikte auto op IJsland!

Voordat het donker werd, konden we nog net langs Krýsuvík / Seltún; het actiefste hetebronnengebied van Zuidwest-IJsland. We reden Grindavik voorbij en volgden de route die we op dag 3 richting Selfoss reden. Leuk omdat gedeelte ook nog even in het licht te zien. Een eind verderop sloegen we linksaf. We zagen langs de weg onze eerste en enige roofvogel op een paaltje. Het leek een soort valkje.  Toen we een mooi watertje zagen en uitstapten voor een foto, roken we de zwavelgeur al. Verderop zag je de stoompluimen.

Wat een stank! Deed Hank denken aan die keer ooit dat hij een zwanenei wilde uitblazen dat verrot bleek. We wisten ook niet echt welke invloed dit zwaveldioxide kon hebben op de astma van Hank dus hij deed ook daarom de buff maar voor de mond langs.  Het was mooi om te zien maar we waren ook wel weer blij dat we weg konden. Toen we even later de foto’s bekeken, roken we het opnieuw. Bij Krýsuvík / Seltún sneeuwde het ook heel even licht.

In Grindavik meldden we ons bij Anita’s Guesthouse waar we onze eerste twee nachten op IJsland ook geslapen hadden. We kregen deze keer helaas een behoorlijk kleinere kamer. Met het uitzoeken en inpakken van al onze bagage voor de terugreis was het dus even behelpen. We aten in de keuken onze laatste Knäckebröd met kaas en jam op en maakten met onze laatste zakjes oploskoffie een koffie amaretto. Daarna zijn we even lekker en gezellig samen  in een warm bad geweest. We kleedden ons alvast om in de kleren voor het vliegtuig en reden naar een fish & chips restaurant. Buiten was het spek- en spiegelglad van de ijzel maar de spijkerbandjes van de huurauto deden het prima en we reden voorzichtig. Hank bestelde schotel 7 die bestond uit patat, gefrituurde visstukjes, een beetje salade en een flesje cola. Aafke had nummer 9 wat een soort broodje was gevuld met vis en spek en wat groente-achtig spul. Ook zij had er een cola bij. Dit kostte ons in totaal bijna 40 euro om even een beeld te geven van het meest simpele cafetariamenuutje in IJsland.

 

Hierna reden we terug naar ons verblijf waar we nog wat dronken en uitzochten waar we het noorderlicht nog zouden kunnen zien. Rond 11 uur reden we weg. Het was soms even zoeken en oriënteren waar het noorden was maar onze mee gebrachte GPS HUD op  het dashboard geeft ook de rijrichting aan en met sterrenbeeld Orion in de rug sta je ook aardig goed. Tussen de wolken waren grote open plekken met sterren te zien. Helaas werd het noorderlicht op elke foto overstemd door lichtvervuiling op de wolken die van onderaf werden aangeschenen. We zijn toen weer naar Grindavik gereden en gaan slapen. Overigens hadden Anke en IJslandse Laura ondertussen bij ons thuis twee uur stroomstoring.

Reisdag 12: Vrijdag 29 november 2019: Weer naar huis

We werden kort voor de wekker wakker en zijn toen maar opgestaan en gaan ontbijten. Daarna hebben we de tanden gepoetst, onze spullen in de auto gelegd en zijn we gaan rijden. Het was nog steeds erg glad. Net voor het vliegveld tankten we de auto af en na kort zoeken konden we ‘m inleveren bij AVIS Budget. We hadden er 2260 km mee gereden. De auto werd nagekeken en akkoord bevonden. Een shuttle bracht ons naar de vertrekhal. Eerst leverden we bij de taxfree desk nog de ingevulde aankoopbonnetjes in van de truien van Aafke en Hank en de muts en handschoenen van Aafke. We gaan op onze creditcard ontdekken wat dat nog oplevert. Daarna ging de tas met deze aankopen weer in de grote tas voor de ruimbagage en konden we deze afgeven. De veiligheidscontrole ging vlot dus hadden we ruim de tijd om nog even op de winkels in de luchthaven rond te kijken, waarbij we ternauwernood uit de kookpot van een trol wisten te ontsnappen.

 

We kochten nog drie van die blikjes maltbier/sinaasappelsap zodat we er nu vijf hebben: voor onszelf, Mark, Freya en Anke. Er was nog een miniflesje IJslandse borrel met de naam Freyja dus dat is ook duidelijk. Een boek over de dertien kerstmannen van IJsland was in een souvenirwinkel nogal duur en lieten we dus met enige spijt liggen. In de boekwinkel er tegenover was datzelfde boek flink goedkoper en dan ging er ook nog eens 30% Black Friday korting af. Het boek ging dus alsnog mee. Hank haalde toch nog een pluche puffin en twee t-shirts en dat was het dan. We maakte hiermee de laatste nog contante IJslandse kronen op.

 

Het vliegtuig vertrok iets later dan bedoeld. We kregen nog een prachtig uitzicht op Vestman eiland en hebben nog even naar Dilja gezwaaid en mooie foto’s gemaakt. Ongeveer twee uur en drie kwartier na vertrek landden we op Schiphol. De tas kwam redelijk snel en niet al te lang daarna zaten we in de trein. Vanaf de overstap in Zwolle moesten we staan tot Meppel waar Anke de Panda al klaar had staan voor ons. Zij was die ochtend met Laura uit Reykjavik vertrokken naar Brussel voor een AFS gerelateerd kamp waar zij trainer zijn. Nog even snel langs de Aldi en naar huis. Yerke was erg blij. Terwijl Aafke hem uit liet (’s morgens en ’s middags hadden pa en ma dat nog gedaan) haalde Hank de auto leeg. We aten lekker simpel een bak mihoen uit de magnetron met een sateetje en gebakken eitje en dat was het dan. De wasmachine kon draaien en wij sliepen weer in ons eigen bed. Het was een prachtige vakantie!

We zijn bezig de mooiste foto’s op te bergen in een Flickr foto-album: LINK

Foto-album op Facebook: KLIK HIER

Aafke heeft de reis bij gehouden op PolarSteps: LINK

Zie ook onze blog van IJsland juli 2o21

Nadat we eind 2014 halsoverkop naar Texas vertrokken, was het niet de bedoeling om snel weer naar Amerika te gaan. Maar toen kwam daar de uitnodiging voor de 30-jarige reünie van de Class of ’86 van George West Highschool en bleek dat een week of twee later Jayson en Lindsey zouden trouwen. Dus besloten we toch weer opnieuw die kant op te gaan, maar dan wilden we ook graag de familie Bosman ontmoeten, waar Anke in 2014/15 als AFS uitwisselingsstudent deel van is gaan uitmaken. Toen we vroegen of dat schikte, en of dat dan het beste voor de reünie, na de bruiloft of er tussenin zou kunnen, bleek dat een week voor de reünie Anke’s gastzus Leah met Eric zou trouwen. We werden hier ook voor uitgenodigd, dus boekten we de vluchten voor een lange vakantie.

Donderdag 16 juni
Op 16 juni bracht Anke ons mooi op tijd naar Schiphol vanwaar we met United Airlines naar Chicago vlogen. Op advies van Anke waren we links gaan zitten voor een mooi uitzicht op de Skyline van de Windy City, maar bij het landen was het bewolkt dus daar hebben we helaas niks van gezien. Omdat we op onze huidige paspoorten al eerder met een ESTA Amerika hadden bezocht, hoefden we niet in de rij bij Immigrations maar konden we langs een zelfscanner en snel naar de bagageband. De koffers kwamen snel. In de aankomsthal belden we Rebecca; een goede vriendin van de Bosman’s die op dat moment ook bij hen in huis woonde.

Vervolgens reden we met Rebecca een uur of 7 noordwaarts op weg naar Hayward, Wisconsin waar de familie Bosman een mooi vakantiehuis aan Grindstone Lake heeft. Onderweg gezellig gepraat, even gestopt voor een burger en veel om ons heen gekeken. Roberta had ook onze Amerikaanse SIM_card in de auto liggen, dus hadden we vanaf dat moment ook internet. Onderweg was het heel anders dan Texas. Echt de Amerikaanse Mid-West met karakteristieke bouwstijl van boerderijen. Uiteindelijk kwamen we op onze bestemming aan en maakten we kennis met Anke’s Amerikaanse familie. Geweldig aardige mensen en we zijn blij dat Anke juist hen heeft getroffen tijdens haar AFS jaar. We zwommen nog even in het meer met prachtig helder water en na zo’n heel lange dag was het ondanks jetlag vrij makkelijk om in slaap te komen.

Vrijdag 17 juni
De dag begon met een duik in Grindstone Lake en daarna hebben we geholpen met de voorbereidingen op de bruiloft. Dat betekende stoelen klaarzetten en twee tenten opzetten. Het was mooi weer dus we kregen het lekker warm. Op één of andere manier waren wij vrij doortastend bij het opzetten van de tenten en er werd gevraagd of Hank toevallig ingenieur was. Dat is inderdaad correct, maar had er weinig mee te maken. Uiteindelijk stond alles op de plek en was het tijd voor de “rehearsal”. Zoals we later ook in Texas zouden ervaren, trouwen ze in Amerika (vaak?) over twee dagen. De eerste dag wordt alles geoefend en is er daarna het rehearsal dinner. De dag daarna gaat het dan echt gebeuren: de trouwerij en een feestje.

Tussendoor gingen wij nog even Hayward in. Terwijl de Bosman dames hun nagels en dergelijke lieten doen voor de bruiloft, bezochten wij het musky festival in Hayward. Deze dagen staat alles in het teken van Amerikaanse snoeken vangen en is er ook van alles te doen in Hayward. We liepen over een soort braderie in een leuke winkelstraat. Gek genoeg vroeg een standhouder na een praatje ineens of we soms uit Zuid-Texas kwamen….! We kochten allebei in een grote winkel vol T-shirts een shirt van Hayward en een soort poeder waarmee je van wijn een soort slush-ijs kon maken.  We zagen ook nog mooi gepoedercoat ijzersnijwerk maar het moet allemaal mee op het vliegtuig dus dat hebben we laten hangen. Wel oefende Hank hoe snel hij een baseball op een doel kon gooien. Dat ging redelijk goed leek het, maar daarna kwam er een jochie dat nog wat harder gooide. Ach, wij zijn beter in pootje over…

Toen de dames Bosman klaar waren, reden we weer mee terug naar het vakantiehuis aan Grindstone Lake. Inmiddels hadden we ook de ouders van Eric Cepuran (de bruidegom en langebaancoach van de Amerikaanse junioren) ontmoet en met hen zijn we opnieuw naar Hayward gereden voor nieuwe wielerschoenen voor hun andere zoon Ethan. Daarna hebben ze ons afgezet bij een watersportwinkel waar we ons in Hewitt Boatlifts hebben verdiept. We zouden hiermee voor onze boot een heel stuk voordeliger uit zijn dan met wat er in Nederland te koop is. Later maar eens een keer bekijken wat er mogelijk is. We liepen vervolgens naar het hotel waar de Cepuran’s verbleven waarbij we onderweg nog een hert in het water zagen staan. Even later waren zij klaar voor de rehearsal en reden we weer mee naar Grindstone Lake.

De rehearsal verliep vlotjes en zo kregen we ook alvast een idee hoe het de volgende dag zou gaan. Daarna gingen we met de ouders van Becky mee richting Hayward, waar we bij Coop’s Pizza de rehearsal dinner hadden. Dat smaakte prima en na afloop reden we met Micah en Becky terug.

Zaterdag 18 juni
De dag van de bruiloft begon met zwemmen in Grindstone Lake. Daarna legden we de laatste hand aan de voorbereidingen. De tafels werden mooi opgemaakt en we zetten met losse tegels de dansvloer in elkaar. Becky had gedroomd dat er een beer op de bruiloft zou komen en Micah had de dag ervoor nog een beer zien lopen dus ze hadden op één tafel een beeldje van een beer gezet. Voor de onverwachte gasten. Voor de tafelschikking hadden ze kiezels uit het meer met gouden pen beschreven en zo vonden wij onze namen op een tafel die we deelden met wat mensen uit de schaatswereld.

Het was een mooie trouwerij aan het meer. Hank heeft ook nog flink wat foto’s gemaakt. Het was leuk om allemaal mensen te ontmoeten die Anke kenden, vooral van het schaatsen. Hannah en Ethan deden een hilarische speech. Tessa ook, en er was een goede barbecue. De barbecue van Eric is van het formaat flinke aanhangwagen en het smaakte prima. Er werden wat spelletjes gedaan en er werd wat gedanst. Je kon zelf bier tappen maar we hebben het bescheiden gehouden. Na wederom een mooie zonsondergang boven Grindstone Lake en wat napraten, gingen we naar bed.

Zondag 19 juni
’s Ochtends begonnen we mooi op tijd met het afbreken van de tenten en de dansvloer en het opruimen van tafels, stoelen, etc. Toen twee zware aluminium palen niet uit elkaar wilden en Hank wat extra kracht zette met de vinger op het knopje dat je moest indrukken, schoten ze ineens uit elkaar en was hij het vingertopje kwijt. Balen maar gelukkig verder niet veel last van gehad en met een paar dagen pleisters was ook dat weer achter de rug.

Na de voorbereidingen zijn wij nog even met de Canadese kano op stap geweest. We gingen over Grindstone Lake via een doorgang naar een ander meer maar daar stond vol de wind op dus keerden we weer om. Onderweg zagen we een American Eagle vliegen, dus daarna was Hank er op gespitst om deze goed op de foto te krijgen.

Deze dag gingen we ook op de Seadoo het meer op. Deze jetski was begrenst op 70 MpH (ca. 100 KmH) en dat is ook hard genoeg. Aafke vond het te hard. We maakten ook foto’s van visarenden en American Eagles. Tegen schemer stapten we met Micah, Hannah en Ethan in de boot om te vissen. We vingen er allemaal wel een paar. Toen het donkerder werd en er ook onweer naderde zijn we naar binnen gegaan en uiteindelijk ook naar bed.

Maandag 20 juni
Deze dag zijn we met Becky op pad gegaan naar Duluth, Minnesota. Op de heenweg kwamen we nog langs de outlet van Jack Links waar we flink wat beef jerkey kochten. Daarover later meer. We bezochten Enger Tower en de Peace Bell en gingen daarna door naar Lester Park waar je vanaf hoge rotsen bij een waterval in een diepe poel kunt springen. Dat hebben we natuurlijk ook even gedaan.

Vervolgens hebben we nog even bij wat winkels gekeken. In Minnesota betaal je geen tax over kleding dus het was de moeite waard om juist hier even te shoppen. We kochten een paar Under Armour T-shirts en beide een paar Under Armour sportschoenen. Daarna gingen we eten bij Panera Bread. Dat moest van Anke en we appten even met haar om te weten wat we moesten bestellen. We keken daarna ook nog even bij de brug en een maritiem museum over the Great Lakes. We spraken er ook iemand die jaren in Nederland gewerkt had. Interessant om ineens het belang van deze meren voor de USA te beseffen. Er kwam ook juist een enorm schip door de brug om Lake Superior op te varen.

Hierna reden we weer richting Hayward. We kochten onderweg nog iets tegen muggebulten en een pakje pleisters voor de vingertop van Hank. De volgende dag zouden we naar Bayfield gaan en zou Micah ook mee. We hadden op internet een boottocht in die buurt naar de Seacaves gevonden en deze voor ons allemaal geboekt. Als bedankje voor de gastvrijheid en als een leuke belevenis samen.

Dinsdag 21 juni
’s Ochtends eerst wat foto’s van American Eagles en visarenden bij het vakantiehuis aan Frndstone Lake gemaakt. We vertrokken daarna mooi op tijd richting Bayfield. Een leuk plekje aan Lake Superior. Onderweg stopten we eerst bij een mooie oude Mid-West schuur bij Hayward en daarna nog even bij een bezoekerscentrum en een antiekmarkt. Daar ontdekten we ook dat er een rat (?) in de velg van de auto hing. Raar gezicht. RIP.

We bezochten een bezoekerscentrum, wandelden een stukje door Bayfield en lunchten op een dakterras met uitzicht over Lake Superior. Daarna gingen we naar Cornucopia waar we bij Good Earth Outfitters een boattour langs de Seacaves hadden geboekt. Na een hele veiligheidsinstructie (echt Amerikaans) voeren we naar een stuk kust vol door de golven uitgeslepen rode rotsformaties. Een mooie belevenis. Terug haalden we nog even wat verse vis op de kleine afslag van het haventje en stonden we nog even tot de knieën in het ijskoude Lake Superior.

 

Op de terugweg zagen we een nest met visarenden en een American Eagle in een weiland die we nog mooi op de foto kregen. Daarna gingen we onze spullen inpakken want de volgende dag zouden we met Micah richting hun huis in Oak Brook vertrekken.

Woensdag 22 juni
Nadat we eerst nog een mooie specht achter het vakantiehuis op de foto zetten, vertrokken we mooi op tijd. In de pickup met ook een racefiets achterop. We kozen een route die ons langs Amish zou voeren, maar zagen in die buurt niet echt het soort koetsjes waarop we hadden gehoopt. Desondanks een mooie route waar Aafke ons even een stukje terug liet rijden maar de beren die ze zag, bleken kalkoenen.

We stopten onderweg nog even bij een restaurant dat Rebecca ons op de heenweg had aanbevolen omdat ze daar prima burgers hadden en passeerden een bord dat aan gaf dat we halverwege de Noordpool en de evenaar zaten. Een paar uur later naderden we Chicago. We reden eerst nog even langs Willowbrook Highschool om te zien waar Anke een jaar naar school was geweest en daarna door naar het huis van de familie Bosman in Oak Brook.

Een prachtige, grote woning met ruimte tuin eromheen en aan een beekje. We kregen een kamer in de basement en Hank maakte vast backups van alle foto’s tot nu toe  van de camera naar USB stick. Die avond gingen we eten bij Portillo’s: Anke’s favoriet. Het eten was er prima. We fietsen heen en weer terug en zagen op die manier ook iets van de omgeving.

Donderdag 23 juni
We vroegen ons ineens af waar de beef jerkey van de Jack Links outlet was gebleven. We belden naar Becky om uit te kijken en uiteindelijk bleek dat er bij het opruimen van de kamer in Hayward afval in het plastic tasje met de beef jerkey was gestopt, en dat daardoor deze tas bij de vuilnis was gegaan. Die was inmiddels weggebracht dus zo heb je $50 aan beef jerkey en zo heb je niks….

Van Anke hadden we inmiddels een routebeschrijving van Chicago gekregen met alle bezienswaardigheden tot en met waar je naar de wc kon en welke popcorn je bij Garret’s moest bestellen. Micah bracht ons naar het treinstation van Elmhurst waar we een 10-rittenkaart kochten. Even later stapten we in een grote zilverkleurige dubbeldekker trein. Heel apart. Onderin zat je gewoon op bankjes en zat je door een opening over de lengte van de hele coupé te kijken naar de voeten van de mensen die daar op een rij met hun rug tegen de zijkant van de trein zaten.

De wolken hingen laag in Chicago dus het bovenste van de wolkenkrabbers zag je niet. We besloten om eerst in de watertaxi te gaan en kochten hier een dagkaart. De watertaxi stopte vlakbij de Trump building. Daarna liepen we richting de Navy Pier. Hier was nog weinig loos. Je kon er nog geen kop koffie drinken. Je zag de skyline van Chicago in de wolken verdwijnen. We besloten dus eerst maar wat dingen op de begane grond te doen. We liepen eerst langs Buckingham Fountain (bekend van de intro van Married with children) vandaar dat Hank even in een Al Bundy pose op de foto moest.

Daarna liepen we door naar The Bean. Ondertussen werd het langzaam iets helderder. Aafke kocht een pet van de Blackhawks en daar vroegen we waar je deep dish pizza kon eten. Dat bleek net om de hoek aan de achterkant van hun block te zijn dus zaten we even later bij Giordano’s. We bestelden een deep dish pizza met kip en bbq saus. Het duurde zo’n drie kwartier om te maken (het was binnen geweldig druk en je heb ook tijd nodig voor het bakken van zo’n pizza) maar hij smaakte prima en we waren blij dat we geen grotere hadden besteld.

Daarna liepen we door richting Hancock Observatory. Onderweg bezochten we op dringend advies van Anke een enorme snoepwinkel en kwamen we langs de Under Armour store waar Hank nog een mooi Chicago T-shirt kocht. Ook kocht hij een paar zwarte UA sportschoenen want het paar dat hij eerder in Duluth had gekocht, bleek toch te klein als je de sokken aan deed, ondanks dat de vermelde maat juist leek te zijn. Gelukkig pasten die Mark later goed. Inmiddels was het helder geworden dus gingen we Hancock tower op waar je op één van de bovenste verdiepingen helemaal rondom uit kon kijken.

We hadden een prachtig uitzicht en Aafke deed ook The Tilt. Dan ga je tegen een glazen wand aan leunen die dan naar buiten helt, waardoor je dus naar buiten komt te hangen. Hank deed het niet. “Dat werd te duur” (hij heeft het niet zo op hoogtes).

Na deze tower liepen we weer terug. Onderweg keken we nog even in de Hershey winkel (Aafke’s oom uit Canada heeft altijd bij Hershey gewerkt). Daarna hebben we weer bij de Navy Pier gekeken waar het inmiddels wat drukker was. Bij Bubba Gump kocht Hank nog een leuk T-shirt en daarna gingen we weer in de watertaxi. Omdat we de volgende dag vroeg moesten vliegen, hebben we het niet te laat gemaakt in Chicago. Micah pikte ons weer op bij Elmhurst Station en terug in Oak Brook gingen we inpakken voor Texas. Een deel van onze spullen lieten we in onze kamer liggen omdat we toch weer terug zouden komen. Aafke had deze dag in Chicago trouwens op Strava opgenomen. We hebben onderweg bijgehouden hoe ver de watertaxi was en met aftrek van deze ritjes hebben we deze dag 27 km. gelopen!

We hadden het idee om ’s avonds nog naar een ijshockeywedstrijd te gaan waar een paar van de Bosman’s zouden spelen maar het begon heel hard te regenen. Toen we net met Micah onderweg waren en al flinke plassen door moesten terwijl de radio waarschuwde dat je thuis moest blijven, hebben we rechtsomkeert gemaakt.

Vrijdag 24 juni
Micah bracht ons al vroeg naar het vliegveld. Even later zaten we op een Delta vlucht naar Atlanta. Deze vertrok te laat, wat ons met het oog op de korte overstaptijd licht nerveus maakte. Onderweg speelde Hank een soort kenniskwis op het entertainment systeem van het vliegtuig en ondanks dat sommige vragen te typisch Amerikaans waren, stond hij aan het eind van de vlucht vier keer in de Top 10 van de highscores. Overigens hadden we bij het opstijgen door het raampje aan de andere kant met de telelens een mooi uitzicht op Chicago tegen de opkomende zon in Lake Michican.

In Atlanta bleken we bij de gate hetzelfde vliegtuig weer in te moeten voor San Antonio dus dat was lekker makkelijk. Bij de bagageband ontmoetten we Jeri die met een andere, iets eerder vlucht vanuit Atlanta was gekomen. Zo goed om haar weer te zien! Onze koffers kwamen vlot en Hank had zich bij Alamo car rent al voor de bij Sandra Boer van de Travelclub Giethoorn geboekte auto gemeld, waarna we met een shuttlebus naar de autoverhuur gingen. Eerst was het daar wat onduidelijk waar of bij wie we ons moesten melden maar toe was daar toch ineens een knalrode vierdeurs Chevrolet Cruze. De weg vinden richting Corpus was makkelijk en eenmaal en route werd ook ontdekt hoe de cruisecontrol werkte.

Net voor de afslag naar George West was er nog wat vertraging door wegwerk. We zagen grote pickups via de berm naar de parallelweg rijden, maar dat hebben we met deze auto toch maar niet gedaan. Uiteindelijk reden we Terry Street in en ontmoetten we ook Jamye weer. Sisters reunited!

’s Middags reden wij en Jeri nog even naar het huis aan de Nueces River waar we Lindsey troffen die net weg zou gaan voor een vrijgezellenfeestje. Zoveel herinneringen op deze mooie plek aan de rivier, maar toch was het anders. Toen Norma er nog was, was het echt een thuis; nu JAyson en Lindsey er woonden waren we even welkom, maar voelde het anders dan vroeger. Iets meer als visite.

Op de terugweg deden we boodschappen in George West wat we eigenlijk opvallend duur vonden. We kookten zelf en Jeri had lekker Guacamole gemaakt. Het pak blikjes bier bleken mini-blikjes te zijn. Everything is bigger in Texas, maar deze dus net even niet 🙂 . Kim en Jasin kwamen ook nog even langs. Ze waren beiden flink afgevallen, dankzij een gastric bypass. We sliepen in Norma’s vroegere slaapkamer. De foto van Anke als pupilletje op de shorttrackbaan stond nog op het kastje. Lindsey kwam nog een topdek matrasje en nieuw beddegoed brengen. De internet dekking van T-mobile in dit deel van George West was zeer matig. Net Wanneperveen.

Zaterdag 25 juni
De dag van de reünie van 30 jaar Class of 1986 van George West Highschool. We reden eerst naar de inmiddels vernieuwde Highschool waar we een rondleiding kregen. Buiten werden de eerste groepsfoto’s al gemaakt. Hook ‘em horns!

’s Avonds reden we achter Missie en Aubrey aan naar het Collosseum. Een ruime hal die feitelijk wat aan de grote kant was voor het gezelschap, maar gezelligheid moet je uiteraard zelf maken. Er was een prima buffet, er werd een taart aangesneden en een diskjockey verzorgde de muziek. in de hoek stond een foto-wand met verschillende attributen om je foto aan te kleden. Er werden wat T-shirts uitgedeeld, o.a. voor degene die het verst had gereisd voor de reünie, en dat was uiteraard Aafke. Op de tafels stonden wat foto’s van het highschool jaar en Aafke kon die met haarzelf na afloop mee naar huis nemen.

Je kon icetea pakken of frisdrank of bier kopen. Sterke drank moest je zelf meenemen en zo hadden sommigen een papieren zak met fles op tafel staan. Een bijzondere gewaarwording voor ons. Maraschino kersen in drank waren ook lekker. Aafke was de BOB. Aan het einde van de avond deden ze ook een soort linedance in een rondje. Toen wist Aafke het weer: Aan de buitenkant moet je het snelste lopen. Deze avond heeft Aafke oude klasgenoten na heel lang weer gesproken en Hank ze ontmoet. Uiteindelijk ging iedereen weer op huis aan.

Zondag 26 juni
We hadden tijdens ons vorige bezoek van Missie (oud-klasgenote van Aafke en buurvrouw van Norma in Terry Street) gehoord dat zij en haar man Aubrey altijd naar de cowboy church gingen. Hoewel wij niet religieus zijn, wilden we dat wel eens meemaken dus reden we deze ochtend samen met Jeri achter Missie aan naar de Brush Country Cowboychurch. Aubrey speelde er in de band, dus hij was er al. We parkeerden onze huurauto tussen de dikke pickups. Binnen werden we hartelijk ontvangen. De ouders van Missie waren er ook. We gingen samen met hen aan een tafel achterin zitten. Je kon donuts pakken en (ice)tea of koffie inschenken. De kerk werd steeds voller. Je zag veel cowboyhoeden en mensen liepen rond om een praatje te maken.

Er waren zelfs mensen die hun hond mee namen naar de kerk. De band met Aubrey speelden vlotte country muziek en de dominee (Pastor Pat) liep rond en maakte met iedereen een persoonlijk praatje. Zo ook met ons en Aafke gaf hem een paar houten klompjes waarvan we er een heel aantal als aardigheidjes hadden meegenomen. Toen de dienst begon en de hele kerk voor een 80-jarige had gezongen, werden wij ook nog genoemd als bezoeker vanuit het verre Nederland en kregen we een heel applaus. We kregen elk ook een kleine cowboybijbel. We hadden er bij binnenkomst ook al één gekregen dus we hebben er ook ééntje aan Becky en bij thuiskomst aan buurman Willem gegeven.

De dienst begon ook met het bidden voor mensen die op een lijstje stonden. Mensen kunnen briefjes inleveren voor wie gebeden moeten worden. Politie-, brandweer-, ambulance- en meldkamerpersoneel zit er standaard bij.Ondanks dat wij niet gelovig zijn, had Pastor Pat een mooie preek over de fundamenten van je huis; de waarden in je leven. Dat sprak ons wel aan, alleen doen wij dat zonder bijbel. Na afloop werd er nog iets gezegd over de Rodeo in Sinton dus deden we daar nog even navraag naar. Omdat we toch verder geen plannen hadden, zijn we hier na afloop van de dienst heen gereden. Met onderweg lekkere stukjes gedroogde ananas waarvan we in de kerk een zakje mee hadden gekregen.

Het was even zoeken naar de Fairgrounds van San Patricio maar met Sygic op het dashboard en een beetje hulp van Google kwamen we bij de rodeo aan. Voor het eerst in al die jaren Texas zag Hank een echte rodeo. Het was de jeugd deze keer, maar niet minder leuk en interessant. De moeten stevig gaan zitten en dan gaat het hek open. Het is dan zaak te blijven zitten tot de bel gaat en dan krijg je een score op tijd en op stijl. De stieren hebben een goed leven en worden in een lange trailer naar de rodeo gebracht. De oudere jongens hebben moeilijker stieren. Ook meer ervaren want die lopen bijna vanzelf weer naar de uitgang als de rijder er af ligt. Andere moesten met lasso door drie cowboys gevangen worden.

Na de rodeo gingen we even op bezoek bij Ryan en Joey. Zij had net een nieuw pistool voor haar verjaardag gekregen. Het blijft Texas dus een heel andere wereld dan in Nederland. Je kunt best uitleggen wat anders is, maar een discussie over wapens in de USA is zinloos. Dat doen we dus ook niet. Dit jaar zijn we overigens niet aan schieten toe gekomen. We aten deze avond in Terry Street zelf gebakken pannenkoeken.

Maandag 27 juni
Deze dag gingen we een paar boodschapjes doen in Corpus en naar South Padre Island. Als eerste gingen we langs het kerkhof van George West. We reden met de auto het kerkhof over tot bij de graven van Norma, Gene en Bryan en die van Clasyon.  We legden op beide graven een klein porseleinen klompje.

Daarna reden we naar Corpus en stopten eerst bij Cavenders (Boot City) om naar spijkerbroeken te kijken. Aafke vond een paar leuke spijkerboeken en -shorts en Hank een jeans van Cinch. Daarna reden we door naar Academy; altijd een leuke sportwinkel. We vonden nog een paar mooie Under Armour shirts voor een nette prijs en Anke kocht een paar voordelige sneakers met de Amerikaanse vlag er op. Hank kocht een LED Maglite voor 3 batterijen en voor de aardigheid een goedkope mini-drone. Hierna stopten we nog even kort bij de James Avery winkel. Aafke vond er een mooie zilveren hanger van een sanddollar en kreeg van Jeri een bedel voor haar armband met “special sister”. Ze vonden in de winkel eigenlijk de armband waaraan Aafke haar J.A. bedels heeft hangen mooier dan hun eigen.

Even later reden de SPID af richting Port Aransas. Daar kochten we in de beachshop een permit om met de auto op het strand te mogen en wat zonnebrand. Het water van de Golf van Mexico was weer heerlijk warm om te zwemmen terwijl om je heen de pelikanen omlaag doken om een visje te verschalken. Jeri vond op het strand mooie stukjes drijfhout waar ze creatieve plannen mee heeft.

We aten ergens (Moby Dick was helaas dicht) en hebben ons daarna geïnformeerd naar de mogelijkheden van zeevissen. Dat hadden we ook nog nooit gedaan in Texas en stond op aafke’s lijstje. Vervolgens gingen met de veerpont naar de andere kant. Hank wist tijdens de overtocht weer dolfijnen op de foto te krijgen. We reden richting Ingleside en bezochten de schoonvader van Jeri, mr. Davis en zijn vriendin Jill. Hen kennen we ook al vele jaren.

Na wat icetea en bijpraten reden we door richting Corpus. We stopten nog even onderaan de Harbor Bridge bij het Texas State Aquarium en de Lexington om wat foto’s van deze mooi kleurig verlichte brug te maken. Hierna reden we weer naar George West.

Dinsdag 28 juni
Een zus van Aafke’s gastvader Gene is met haar man verhuisd. Dus bezochten we Ida May en Jimmy in hun nieuwe huis. Onderweg gingen we in Beeville nog even langs de Wallmart waar we onder andere pilletjes tegen zeeziekte kochten en after sun. Daar heeft Hank nog even geholpen een TL balk in een bouwkeet op te hangen en daarna gingen we naar een Mexicaans restaurant waar we ook hun zoon Jimmy-Ray en zijn echtgenote troffen.

We aten een soort combi-menuutje met verschillende typisch Mexicaanse gerechten. Daarna gingen we door via een toeristische route. We reden langs Orange Grove waar we de beste denkbare beef jerkey kochten, en om Lake Corpus Christi weer richting George West.Onderweg belden we met Joey en Ryan en spraken we af voor het zeevissen.

Woensdag 29 juni
We waren al vaak in San Antonio maar hadden daar nog nooit de missions bezocht, behalve natuurlijk de Alamo in downtown San Antonio. Dat moest dus nu maar eens gebeuren. Als eerste bezochten we de Mission San José. Echt een heel mooie site en ook heel informatief om  op hoofdlijnen een stukje Texaanse geschiedenis uitgelegd te krijgen in het bezoekerscentrum.

Daarna gingen we door naar de Mission Concepción. Deze was ook mooi, leek wel wat op de vorige maar was iets kleiner.

Hierna reden we door naar Boerne. Daar hadden we afgesproken met de ouders van Kathy; een AFS uitwisselingsstudente die twee jaar geleden een jaar in Wanneperveen woonde en regelmatig met ons ging fietsen. We ontmoetten hen bij hun thuis. We hadden voor Kathy speculaas meegenomen en de familie had voor ons nog een bidon staan waarmee je ook een verfrissende nevel kunt spuiten. Daarna gingen we eten bij de Dodging Duck Brewhaus. Het was een prima lunch met prettig gezelschap. Hank at een bison burger. Helaas kon Kathy er zelf niet bij zijn want die zat op dat moment voor een soort kort programma in Jordanië. Ook leuk.

Na de lunch moesten zij weer aan het werk en liepen wij door Boerne. Een leuk stadje met veel Duitse invloeden en artistieke winkeltjes. We kochten er alleen een kleine metalen barnstar die we nu op de deur van ons toilet thuis hebben hangen. Uiteindelijk stapten we weer in de auto en reden we terug richting San Antonio. Daar besloten we nog een laatste mission te bezoeken. De Mission Espada was wat lastig te vinden vanwege een omleiding maar ook dat lukte.

Een kleine missie met een mooie gevel en bloemrijke tuin. Hier wist Hank nog een kolibri vast te leggen op camera en daarna reden we weer naar George West.

Donderdag 30 juni
Al vroeg in de ochtend stond Ryan in Terry Street. Omdat hij weer op tijd terug moest zijn, reden we met twee auto’s via Corpus naar Port Aransas. Hank reed met Ryan in zijn grote Ford pickup en Jeri en Aafke in de rode Cruze huurauto. Het regende vooral rond Corpus behoorlijk maar eenmaal bij de boot werd het droog. Het was mooi weer en een kalme golfslag. We hadden de pilletjes tegen zeeziekte voor de zekerheid genomen maar waarschijnlijk was het niet nodig geweest.

Het was een tocht van een uur varen naar een oud boorplatform, twee uur vissen en een uur terug. Je kreeg een hengel, moest een garnaal aan de haak doen en die dan laten zakken tot ‘ie op de grond lag. Dan voelen wat er gebeurde en af en toe ophalen om te kijken of er nog aas aan zat.

Hank ving twee vissen die te klein waren en terug moesten en ondertussen haalde Ryan zijn eerste haai binnen. Later Aafke ook, en Jeri en ook Hank haalde een haai naar boven. Ryan ving er nog twee en Aafke ook nog één. Je moest best werken om zo’n haai aan de oppervlakte te krijgen.

Daarna haalden de deckhands hem met een lange paal met ijzeren haak eraan binnenboord. Eigenlijk best wel zielig, ook als ze daarna je initialen in de haai kerven.

Je mag maar één haai per persoon mee nemen dus op elke volgende haai komen de initialen van een ander. Eenmaal terug in de haven wordt er een foto van de totale vangst gemaakt en dan krijgt ieder zijn gevangen vissen. Je kunt dit dan ter plekke laten schoonmaken en zo reed Ryan met vier haaien in filetvorm terug naar huis terwijl wij nog even naar het strand gingen. De permit zat toch op de voorruit van de huurauto.

Wel bijzonder dat Aafke deze keer vanaf het strand naar Hank riep dat hij niet te ver de Golf van Mexico in mocht gaan terwijl dat een paar dagen eerder geen punt was. Zou dat met haaien te maken hebben?

Ondertussen hadden we vandaag contact gehad met Delta. We hadden toch het idee dat we liever een extra dag met Anke in Chicago zouden hebben dan opnieuw een dag in Texas. Dus hebben we onze tickets om geboekt en vertrekken we één dag eerder uit Texas.

Vrijdag 1 juli
Deze dag was het de hoogste tijd om eens bij Taylor en Cameron te kijken. Op één of andere manier hebben we nog nooit hun huis gezien. Ze wonen mooi landelijk in een mooi huis met veel ruimte. Zelf het hondenhok had airco. Op de terugweg zagen we roadrunners lopen waarvoor we even stopten om er een foto van te maken. We stopten ook even bij Oakville, een leuk plekje met wat oude spulletjes aangekleed. In George West kwam Sheri Lynn ook nog even langs. Toen we in 85/86 bij elkaar in een temt sliepen, had oom Jimmy een bordje “the three little piggies’aan de tent gehangen.

’s Avonds reden we naar Threerivers om bij Ryan en Joey haai te gaan eten.

Gezellig dat Jamye er ook was. Ze is deze dagen druk met alle voorbereidingen op de trouwerij van haar zoon Jayson met Lindsey. Vooral het naaiwerk voor alle kindertjes kost haar veel tijd. Ook apart trouwens dat we uitgerekend tijdens Shark Week op Discovery haaien hebben gevangen en er nu één van gingen op eten. Het smaakte prima. Naar vis en dan iets steviger dan anders.

Zaterdag 2 juli
Deze dag zou Jeri ’s middags terug vliegen naar Alabama. We besloten eerst wat dingen in San Antonio te doen en haar daarna af te leveren bij het vliegveld. Als eerste gingen we opnieuw naar Mission San José. Deze keer mét de Samsung Gear 360 graden camera die we de vorige keer niet mee hadden. Na een paar fotootjes reden we richting centrum en parkeerden we bij de Rivercentre Mall. We bekeken een paar winkels en liepen toen naar buiten. Bij de Alamo was het enorm druk met erg lange rijen. Omdat we de Alamo wel kenden, sloegen we hem deze keer over. Op zoek naar Hard Rock Café want daar moesten we van Anke eten. Langs de Riverwalk vonden we een tafeltje op het terras. Jeri wilde graag wat kleins en bestelde nacho’s. Een halve kon niet besteld worden en even later kwam er een schaal, groot genoeg voor een weeshuis. We lieten de spaarpunten bijschrijven op het account van Anke en haalden voor haar ook nog een mooi T-shirt van Hard Rock Café San Antonio.

Na de lunch liepen we langs de Riverwalk terug richting de auto. Aafke zette nog even een hondje op de foto met een felroze vacht. Waarom? Het was erg warm en Jeri is iets minder gewend einden te lopen dan wij. We hadden nog wel een eindje verder kunnen lopen maar het was ook wel weer mooi geweest toen we in de Mall kwamen. We hebben daarna Jeri mooi op tijd afgeleverd op het vliegveld en zijn daarna naar Threerivers gereden.

Daar was het Salsafest. Het was opnieuw een dag van ruim 40 graden Celsius en de springkussens en opblaas-hindernisbanen werden dan ook weinig gebruikt. We belden Ryan die we even later troffen bij een soort stoer golfkarretje op diesel dat ze voor de golfclub aan het verloten waren. Nog even later kwamen ook Joey en Jamye met de kindertjes aan. Vervolgens kregen we een mooie vuurwerkshow voorgeschoteld en daarna reden wij samen naar George West.

Zondag 3 juli
We begonnen de zondag opnieuw bij de Brush Country Cowboy Church. De eerste zondag van de maand hebben ze daar na de dienst een potluck. We wisten niet helemaal wat we daarvan moesten verwachten dus hadden we zelf een zak blueberry bagels mee genomen. Die bleken niet nodig dus deze hebben we later onderweg opgegeten.

Voor de dienst begon kreeg Aafke van een man die we de week ervoor ook hadden gesproken, de letters Jezus in de vorm van een kruis als halsketting, zelf gezaagd uit een boom van zijn ranch. De man was dierenarts overigens. Pastor Pat was er weer en maakte opnieuw een persoonlijk praatje maar zijn dienst sprak ons een stuk minder aan dan de week er voor. Als je niet volledig in Jezus gelooft dan ga je naar de hel, kort gezegd. Dat is niet hoe wij denken en wat ons aanspreekt helaas. We mogen dan naar de hel gaan, maar in ieder geval zullen al onze vrienden er zijn…  De potluck was overigens erg lekker. Mensen hadden echt hun best gedaan met het heerlijkste vlees, salades, gebak, etc. Een prima lunch maar vooral ook een mooie samenkomst van zo’n gemeenschap. Voor zo ver wij er kijk op hebben, kunnen de kerken in Nederland heel wat leren van de cowboychurch.

We hadden geen plannen, alle tijd en benzine voor een prikje. Daarom besloten we een toeristisch rondje te rijden op zoek naar wat mooie cactussen, longhorns en leuke plekjes. Uiteindelijk besloten we naar Freer te rijden; halverwege George West en Nuevo Laredo in Mexico. Dat is rattlesnake city of Texas, maar meer dan de grootste ratler in polyester was er niet te vinden. Zelfs de Diary Queen had er niet wat Hank wilde bestellen. En op de heenweg staken er ook nog twee suïcidale roadrunners over. Hoe Hank ook remde en stuurde; ze wilden erg graag onder de auto komen. Sorry Texas! De weg tussen George West en Freer is trouwens gewoon ruim 70 km. leegte, maar dat is dan ook wel weer een belevenis. In Nuevo Laredeo komen we op aanraden van de familie al jaren niet meer gezien de gevaarlijke situatie voor buitenlanders door de drugsbendes.

Deze avond aten we met Jamye in het George West Steakhouse. Fijn dat ze ondanks alle drukte voor de bruiloft nog even tijd nam om samen met ons door te brengen. En prima eten daar!

Maandag 4 juli
The fourth of July is Amerika’s belangrijkste feestdag. Dus wilden we hier die dag ook echt iets van mee krijgen. Na wat googelen een dag eerder wisten we dat er in Corpus een parade was. Op weg daarheen zag je bij grote bedrijven al reusachtige Amerikaanse vlaggen aan hijskranen hangen. Everything’s bigger in Texas! We parkeerden vlak langs de boulevard en wandelden vervolgens langs de baai, onder de palmbomen door en langs de garnalenvissers bij de T-heads.

Het was weer erg heet en er stond een flinke wind, wat het gevoel gaf in een heteluchtoven te staan. Voor de parade begon, vonden we een plekje in de schaduw van een palmboom. De parade zelf was wel leuk om te zien; echt Amerikaans met eerst een reeks lokale VIPS in golfkarretjes en cabrio’s en een flinke dosis patriotisme.

Op de terugweg besloten we even te stoppen bij een grote loods van Alamo Fireworks langs de highway. Waar we in Nederland een minimale voorraad vuurwerk in de winkel mogen hebben en de rest in de kluis staat, stonden de schappen hier vol geladen. We kochten uiteindelijk één fontein “Snowcone” genaamd voor later die dag aan de rivier. We bogen af bij Swinney Switch en pakten de parrallelbaan langs de highway om nog even wat longhorns van Hailey Ranch op de foto te zetten. Daarna sloegen we af naar Antilope Road, ofwel Granny Road om naar het huis aan de rivier te gaan.

Daar troffen we Jayson, Lindsey, Taylor en Cameron met de kids en Jamye. We aten prima vlees van de barbecue onder het huis en hadden mooi tijd om met iedereen bij te praten. We speelden ook een paar keer de “washer game” waarbij Lindsey en Hank vrijwel onverslaanbaar bleken. Toen het donker werd, staken we wat vuurwerk af. Op momenten naar ons idee best eng met de kleine kindertjes en hun “kindervuurwerk” (waar wij niet in geloven) maar onze Snowcone gaf een mooie show met heel bijzondere, heldere kleuren. Daarna vertrokken we redelijk op tijd weer naar Terry Street want de volgende ochtend zouden we op tijd vertrekken.

Dinsdag 5 juli
We stonden mooi op tijd op voor een tweedaagse Roadtrip door de Hill Country. Dat is het stuk Texas grofweg tussen San Antonio en Austin met leuke stadjes in een fraai heuvelachtig landschap. Omdat we lid zijn van een paar Texas-gerelateerde Facebook groepen, en op aanraden van bekenden, hadden we al een paar plaatsjes in gedachten en een globaal idee van een route. We hadden Sygic op de mobiel op het dashboard staan voor offline navigatie en dat werkte prima. Eerst naar cowboy city Bandera. Een leuk plekje waar we een paar leuke winkeltjes bekeken. Daarna op zoek naar de River Company omdat we Tubing wilden doen op de Medina River. Ze bleken verhuisd en daardoor lastig te vinden maar uiteindelijk lukte dat toch. Het was een sjofel kantoortje en toen we ons omkleedden in het toiletgedeelte was het zo vies dat we geen behoefte hadden om de autosleutels achter te laten. Ondanks dat ze erg vriendelijk waren. We twijfelden even over kleding maar ondanks dat een heel deel van de route onder de bomen was, besloten we beiden om een zwemshirt met lange mouwen aan te trekken. Zo kon Hank ook de autosleutels en mijn mobiel (ondanks dat de S7 waterdicht is) in een ziplock bag onder het shirt bewaren. Doordat hij daarvoor zijn short oprolde, kreeg hij een mooie rode buik met een duidelijke streep naar een niet verbrande borst.

We werden met een aftandse pickup zonder airco naar de rivier gereden en stapten met onze grote zwembanden in het water. De Medina River kabbelde rustig langs de cipressen met hier en daar een leuke stroomversnelling. We zagen ook onze eerste schildpadden. Toen we langs wat recreatieplaatsen kwamen, viel ons op hoe enorm veel afval er op de kant lag Vooral wegwerpservies en -bestek. Misschien extra veel zo kort na de 4th of July maar schokkend dat mensen zoveel troep achter laten. Uiteindelijk kwamen we bij het eindpunt waar we na een SMS’je met een oude schoolbus werden opgehaald.

Hierna reden we langs Kerrville richting Fredericksburg. Een leuk stadje met een sterk Duits karakter. We bezochten hier wat leuke winkeltjes en aten in de Buffalo Nickel Bar & Grill. Hank een salade met bizon. Er waren verder veel winkeltjes waar je van alles en nog wat kon proeven. Een leuk stadje om langer te blijven maar toch gingen we door op onze route. Next stop: Luckenbach.

Dit gehucht, genoemd naar een Duitse immigrantenfamilie bestaat nu vooral uit een oud café met vrijwel continue live muziek en een grote dancehall. We hebben er gezellig op het terras onder de schaduw van de bomen gezeten, genietend van de relaxte omgeving en gezellig bandje. Uiteindelijk moesten we toch weer door, richting Wimberly.

Op weg naar Wimberly zagen we bij Blanco in een bocht een grote ambulancepost. Omdat Hank bij UMCG Ambulancezorg werkt, wilde hij wel eens kijken. We stopten en kregen uitleg over ambulancezorg in Texas. Wat opvalt is dat Nederland met automatisering op de auto toch een eind verder is (navigatie, patiëntgegevens) en dat zij wel snel bij een patiënt kunnen zijn, maar dan nog ruim een uur onderweg moeten om een ziekenhuis te bereiken. Later deze week werden we op de highway ook ingehaald door een ambulance. Geen geblindeerde achterramen waardoor je goed zicht had op de patiënte. In Nederland ondenkbaar.

Net voor Wimberly liepen we nog even door een rivier. Later ontdekten we dat er ook in Blanco een mooie plek met water was geweest, maar ja, soms mis je iets. Het is niet anders…..  Wimberly had een leuk plein met leuke winkeltjes maar het hotel daar was niet open. Het telefoonnummer bij de deur werd eerst niet opgenomen en daarna zei de man dat hij vol zat. We geloofden er niks van overigens.  Al googelend vonden we de Mountain View Lodge. Ze hadden een kamer, wat duurder dan bedoeld maar voor die ene nacht hotel in een maand USA, ach…. De navigatie stuurde ons eerst nog de verkeerde kant op maar uiteindelijk waren we er. Een mooie kamer met goede wifi. Een zwembadje en Aafke al zei dat ze de volgende ochtend wilde wandelen, viel met haar neus in de boter. Ze hadden een eigen trail met echte afdruk van een dinosaurus poot.  ’s Avonds hebben we eerst even kort gezwommen en daarna wilden we via internet op de mobiel reserveren voor Jacob’s Well. Helaas bleek de eerstvolgende mogelijkheid om deze te bezoeken ergens een week later te zijn.

Woensdag 6 juli
Deze ochtend  begonnen we met ontbijt en een wandeling over de korte trail van het hotel. We zagen de dinosaurus pootafdruk en een nest jonge kardinaalvogels. Op weg naar Blanco kwamen we langs Jacob’s Well Road dus daar toch maar eens kijken en net doen of we van niks weten. Ze gingen om 10.00 uur open en wij waren de tweede auto rond 09.50. Vriendelijk en blij gemeld dat we helemaal uit Nederland kwamen omdat we hoorden dat je hier zo mooi kon zwemmen. Dat vonden zijn ook en ze vroegen of we gereserveerd hadden. “Nee, moest dat dan?” Voor deze keer wilden ze ons wel matsen. We mochten er in. Dat was dan 2 x 9 dollar plus een dollar transactiekosten op de creditcard. Een tijdje later kwam de beste man met twee poslbandjes uit zijn hokje. Hij kreeg het apparaat voor de creditcard niet aan de praat dus we zwommen gratis. Zonder geluk vaart niemand wel.

Jacob’s Well was prachtig. Je moest een klein stukje lopen naar een riviertje en daar tussen de rotsen zat een gat van 4 á 5 meter doorsnee dat naar een ondergrondse grot leidde. Het gat zelf ging 7 meter loodrecht omlaag en ging daarna over op een grottenstelsel van zo’n 40 meter diep en 3 km. lang. Maar zo ver gingen we niet. Gewoon vanaf de rotsen in dat gat springen was voldoende. Een prachtige omgeving, heerlijk schoon en  fris water en mooi weer. Wat wil je nog meer? Wij sprongen wat vaker dan een aantal andere mensen die er inmiddels ook waren. Zij vonden het eigenlijk wat te koud. Wij vonden het heerlijk. Uiteindelijk toch weer de korte broek en t-shirts aan en op naar Buda.

In Buda wilden we naar Cabela’s. Volgens Missie en Aubrey een mooie outdoor winkel, vergelijkbaar net de Bass Pro Shops. Het was inderdaad een enorm grote winkel. Hank vond er nog wat aanbiedingen in Jack Links beef jerkey en een Under Armour shirts. Ook een handig RVS gereedschapje voor in de boot. Omdat het er wel tijd voor was, lunchten we in het restaurant. Beide een eland-burger.

Na Buda reden we naar San Marcos. Hier keken we eerst even bij de Glass Bottom Boats maar voordat je überhaupt kon zien wat het was, moest je al parkeergeld betalen. Die volgorde stond ons wat tegen en we hadden de inruk dat het niet alles verschilde van Wieden en Weerribben. Dus weer terug naar het Rio Vista Park . Een serie watervallen waar druk gezwommen wordt. Toen Hank met zijn mobiel in de hand te dicht bij de eerste waterval kwam, riep hij Aafke of zij achter hem de mobiel wilde aanpakken voordat hij omlaag werd getrokken door de kracht van het water. Maar zij kwam te dicht bij en ging ineens de waterval af. Dus Hank met moeite terug en daarna met een wijde boog om de waterval heen. Eenmaal op de andere oever een paar filmpjes van Aafke in de waterval gemaakt en daarna Aafke van hem. Een mooi plekje.

Daarna bezochten we twee outletcentre’s naast elkaar bij San Marcos. Beide reusachtig groot. De eerste had wat minder aansprekende merken dus zijn we vrij vlot naar de ander gegaan. We hebben de helft gelopen en de andere helft met de auto gedaan. De score: een heerlijk dun vest van Columbia voor Aafke en nog een twee shirts en een paar blauwe gympen in de Under Armour store voor Hank.

Hierna reden we naar Gruene, maar niet voordat we eerst even bij Buc’Ees waren gestopt. Alleen een fles drinken gekocht voor in de auto maar het blijft een erg leuke winkel waar je shopneigingen flink moet weten te bedwingen. Gruene is erg leuk met de oudste Dancehall van Texas waar deze middag toevallig nog de Hot Texas Swing Band speelde.

Als we er hadden willen eten. dan was dat bij de Gristmill geweest, maar we vonden het nog wat te vroeg en misschien speelde de dure hotelovernachting nog wat mee. Ze maakten er Old Time Pictures en dat leek ons wel een keer grappig. Maar toen na even wachten op een fotoshoot de deur weer open ging, gingen ze net sluiten. Jammer, maar het idee liet ons niet los. Dus mailden we even om wat meer info en of je de foto’s ook digitaal kon krijgen. Ondertussen zaten we alweer halfweg George West. Even wat halen bij een Diary Queen langs de highway en even later weer in George West. We wilden eigenlijk wel een tikje in de cola en moesten toch nog wat boodschappen doen. Dus in de winkel gevraagd maar de dichtstbijzijnde plek waar je iets kon kopen, was Beeville. Een goed half uur heen, een goed haf uur terug. Dan maar niet.

Donderdag 7 juli
Deze ochtend reden we naar Joey in Threerivers.

Met haar gingen we eerst langs Choke Canyon State Park en daarna reden we naar de Mission in Goliad. Deze bezochten we en Carolyne mocht er zelfs de klok luiden. We reden nog even door het park wat er bij hoorde en zagen nog een vos in de berm. Hij dook net weg toen Joey stopte en ik de camera pakte. Helaas. Later bleek dat er nog een andere Mission vlakbij was. Die bewaren we dan maar voor een andere keer.

Op de terugweg aten we in Goliad bij The Hanging Tree Restaurant. De boom zelf stond aan de andere kant van de weg. Het eten was prima. Daarna liepen we nog een rondje om het mooie stadhuis langs leuke winkeltjes en toen reden we terug naar Threerivers. Er schijnt bij Beeville ook een Amish gemeenschap te zitten en Joey had van haar vader aanwijzingen gekregen hoe daar te komen. Maar we kwamen er niet goed uit en toen werd het tijd om baby Payne op te halen en weer naar huis te gaan. Wij hadden die avond ook een afspraak met Bridgett; die 30 jaar geleden de AFS vrijwilliger van Aafke in Texas was. Met haar hebben we prima gegeten bij George West Steakhouse en daarna zijn we nog even langs haar huis gegaan.

Aafke kreeg nog de originele papieren van haar uitwisseling destijds, die Bridgett nog had liggen. Erg leuk. We kregen als souvenir ook nog een bus Texas Brush Country kruiden voor de bbq mee. Daarna moesten we weer naar Terry Street want Jamye zou nog komen. Met haar hebben we nog wat bijgepraat en daarna zat de dag er weer op.

Vrijdag 8 juli
We hadden behalve de rehearsal voor de trouwerij van Jayson en Lindsey ’s middags niks op het programma staan, en inmiddels bericht van de fotostudio in Gruene dus besloten we weer naar Gruene te rijden. We hadden afgesproken als eerste aan de beurt te zijn en dus op niemand te hoeven wachten. Het is te zot voor woorden, maar dit is Texas, dus reden we een uur en drie kwartier naar Gruene voor een foto, en weer terug. Bij het maken van de foto’s moest Hank steeds serieus kijken en Aafke omstebeurt serieus en lachend. Daarna maakten ze ook nog een paar foto’s van Aafke alleen. We bestelden elke foto zo klein mogelijk in print en allemaal digitaal op een CD ROM.

Daarna wilden we nog even naar de zwem-locatie in Landa Park in New Braunfels . We zagen er een groot tubing centre maar Landa Park bleek verder op te liggen. Dat was een mooi park maar het zwem-gedeelte bleek een zeer beperkt soort pierenbadje in de rivier. Dat viel dus wat tegen. Daarna zijn we in één rit door gegaan naar San Patricio waar de rehearsal van Jayson en Lindsey was. Onderweg wilden we nog even wat eten bij Diay Queen.

Hank herinnerde zich nog de medium milkshake (enorm) van kort geleden dus bestelde een small Blizzard, samen met een chicken burger. De serveerster bracht eerst een lachwekkend klein ijsje. Even later kwam er iets met kip dat ook weinig voorstelde. Toch maar even checken en toen bleek dat hij een mini-meal voor een klein kind in de hoek van het restaurant had gekregen. Maar hij was er al aan begonnen dus toen begonnen ze er nog even over dat we moesten bijbetalen om het bestelde te krijgen. Dat niet dus. Zij hebben het nummer van de bestelling op tafel gezet en brengen ons wat anders. Uiteindelijk toch gekregen wat we wilden en verder gereden naar de rehearsal.

De rehearsal en later de trouwerij was op The Ranch in San Patricio.  Het was weer erg warm. Wij liepen van de ranch naar de trouwzaal maar de meesten pakten voor deze 300 meter de auto.Na de rehearsal was het diner. Aubrey en Missie verzorgden dit. Het eten was prima voor elkaar. We maakten het niet te laat want de volgende dag kwam ook nog en het was toch weer een uurtje rijden.

Zaterdag 9 juli
Deze dag eerst nog even langs Ryan en Joey en toen richting de trouwerij. Het was tot in de puntjes verzorgd en ze zeiden allebei “ja”. Het was leuk om op het feest ook andere familie terug te zien.

We vonden het wat eng toen ze op het eind van het feest buiten nog een foto-moment met sterretjes deden, met al die synthetische kleding en kindertjes maar ook dat ging gelukkig goed. Uiteindelijk zijn we niet heel laat naar huis gegaan. Het was mooi geweest. Vandaag was ook de dag waarop Anke naar Chicago vloog en Arianna terug naar Italië.

Zondag 10 juli
Vandaag de laatste dag in Texas en tijd voor familie. We gingen naar het huis aan de rivier waar we ook de familie uit Hamlin troffen en het kersverse echtpaar. We gingen nog even met Jayson in de boot de rivier op om te kijken naar alligators maar het was te heet. Dan zitten ze liever in de rivier dan dat ze op de zandbanken liggen. Toch een leuk boottochtje op de Nueces River gehad zo.

Daarna zijn we meegereden naar de begraafplaats van George West waar de bloemen van de bruiloft neer werden gelegd. We zijn niet meer mee gereden toen de laatste bloemen naar Threerivers werden gebracht. Terug in Terry Street zijn we nog even op bezoek geweest bij Missie en Aubrey en even later kwam Joey nog even dag zeggen. Daarna pakken en de wekker zetten voor de volgende dag.

Maandag 11 juli
We stonden mooi op tijd op om zonder stress naar het vliegveld te kunnen rijden. Voor San Antonio tankten we de Chevy Cruze nog even af. Zo’n 20 dollar. Aafke rekende uit dat dit in Nederland zo’n € 11o zou zijn geweest. Daarna misten we een afslag dus moesten we een extra rondje rijden voor het vliegveld. We leverden de huurauto in en hoorden dat we er in twee weken 2773 mijl mee hebben gereden (4463 km.). We waren mooi op tijd en vlogen via Minneapolis naar Chicago waar Micah en Becky na een telefoontje met Anke voor kwamen rijden en ons oppikten. Deze avond had Becky wat lekkers gekookt en hebben we beneden gepoold. Toen werd het tijd om naar bed te gaan.

Dinsdag 12 juli
We vertrokken mooi op tijd naar downtown Chicago. Micah bracht ons naar Elmhurst Station. We bezochten als eerste Willis Tower en kozen voor een combiticket waarmee we ’s avonds nog een keer konden. Het was er niet zo druk dus we konden vlot naar boven en ook vlot op de ledge. Dat is een soort balkonnetje van rondom glas dus je kijkt zo 103 verdiepingen naar beneden. Niet echt Hank z’n ding.

Daarna aten we Chiplotle en gingen we bij het planetarium de Chicago skyline bekijken. We pakten eerst een stukje de bus terug en daarna liepen we weer verder. Langs de Bean. De Chicago style hotdog daar was niet echt een succes.

We bezochten de Wall en het begin van Route 66 en Anke wist precies de chocoladewinkels waar je bij binnenkomst een sample kreeg. We namen de watertaxi naar Chinatown waar we heel kort konden rond lopen voor de laatste boot terug ging.

Hierna gingen we weer naar de Willis Tower. Chicago bij avond is ook mooi vanaf de 103e verdieping.

Daarna was het hard lopen om de trein te halen, wat net lukte en nat van het zweet terug naar Elmhurst waar Hannah ons oppikte.

Woensdag 13 juli
De laatste dag in Chicago. We gingen met Anke en Hannah naar het outletcentre in Aurora waar Anke een paar mooie Under Armour schoenen vond en in een andere winkel een mooie blouse en spijkershorts. In de Spyder store vonden we allebei goedkope ski-jacks die bij ruim 30 graden nog eens extra waren afgeprijsd. We waren beide toch aan een nieuw ski-jack toe dus voor een fractie van de Europese prijzen kunnen wij weer een paar jaar vooruit. Op de terugweg zijn we ook nog kort in een winkelcentrum vlakbij Oak Brook geweest.

Terug in Oak Brook hebben we de familie uitgenodigd (zij moesten wel rijden) om vlakbij nog één keer deep dish pizza bij Giordano’s te eten. Micah, Becky, Hannah. Jed, Anke en wij reden door de regen heen. We moesten even wachten op een tafeltje maar konden alvast bestellen. Zo eindigde onze laatste dag in Chicago.

Donderdag 14 juli
Becky, Hannah en Anke brachten ons ’s ochtends vroeg naar het vliegveld. Bij de controle moest Aafke’s handbagage open en werd dat spul uit Hayward om slush-wijn te maken en het busje kruiden van Bridget nauwgezet bekeken. Daarna was het een tijd wachten maar uiteindelijk vlogen we over Lake Michican richting Toronto.

We zagen de skyline met die hoge radiotoren en moesten lang wachten voor we een gate kregen toegewezen, maar uiteindelijk konden we het vliegtuig uit. Ik had al lopen bellen over onze stoelen voor de volgende vlucht naar Schiphol en het zou geregeld zijn, maar we stonden nog steeds op twee stoelen ver uit elkaar. We wisten overigens pas sinds een dag dat die vlucht door Air Canada verzorgd zou worden. Wij meenden Lufthansa voor United.

Hank heeft bij de gate gewacht tot de balie bezet was en zodat hij er als eerste achteraan kon en toen kregen we twee mooie plaatsen samen, nog bij een raampje ook. Toch raar dat e niet eens weet dat een ander je vlucht gaat doen en dat ze twee personen op één boeking niet naast elkaar zetten.

Bij vertrek hebben we lang op de taxibaan gestaan omdat het erg slecht weer was. Uiteindelijk stegen we dan toch op. We zagen wat van Canada uit de lucht, probeerden wat te slapen, zagen Engeland en de Nederlandse kust en even later stonden we weer op vaderlandse bodem.

Inmiddels was het vrijdagochtend.Het was erg lang wachten voor de paspoortcontrole bezet was en de rijen begonnen te lopen en toen op naar de bagageband. Daar bleek één koffer te ontbreken dus eerst daarvan aangifte doen. Deze werd zondag thuis bezorgd. Gelukkig maar. Stefan haalde ons op met onze auto en toen zat deze blog er op!

Het was een bijzondere vakantie met twee trouwerijen en een reünie en daarnaast hebben we vreselijk veel gezien, gedaan en beleefd. Het was fijn om veel mensen te ontmoeten en opnieuw te zien. Amerika is een mooi land en we willen er graag nog meer van zien, maar we hopen nu eerst dat onze familie’s in Texas en Illinois ook deze kant op komen.

Op maandagavond 30 maart 2015 gaan we onder deskundige begeleiding van de “Groenste man van Drenthe” Albert Kerssies een natuurwandeling maken rond Havelterberg. Ook u kunt meelopen! Deelname is minimaal € 10,00 per persoon en uw gehele bedrag gaat via ons team Climb4Hope en Alpe d’Huzes naar het KWF. Geef u op via dit formulier. Betalen kan via de actiepagina’s van Alpe d’Huzes onder vermelding van uw naam en “natuurwandeling 30 maart” en het aantal personen. Eventueel kunt u ook nog voor aanvang met gepast geld betalen.

(klik in het formulier eerst op submit, controleer dan uw aanmelding, klik dan op confirmed. U ziet dan de bevestiging van uw aanmelding en krijgt deze ook per mail)

Om bij het aanmelden allerlei meldingen rond de betaling te vermijden, hebben we het evenement in het formulier gratis gemaakt. Het is dus vanaf 10 euro p.p.

Geef je snel op. De wandeling gaat door vanaf 10 personen en de maximale groepsgrootte is 35 personen. Steun het KWF en geniet van de mooie natuur met boeiende uitleg! Blijf ook vooral onze teampagina bezoeken voor interessante veilingen en andere nieuwtjes.

• Aanmelden kan op DEZE PAGINA

Via Vakantieveilingen hadden we een arrangement naar het Oktoberfest in München gewonnen. We hadden daar deze zomer al rekening mee gehouden toen we na onze fietsreis naar Steinach de fietsen bij Christa hadden laten staan. Die zouden we nu ook ophalen. Omdat we zondag 5 oktober al om 12.00 in onze gereserveerde box in de Hofbrautent moesten zijn, besloten we al eerder naar Beieren af te reizen. De hotels in en rond München bleken zeker bij het Oktoberfest vrij prijzig, maar we wonnen op Hotelkamerveiling voor een prikkie twee nachten in Warmensteinach; bovenin Beieren.

Zo vertrokken we dus al op vrijdag naar Beieren. Het was de dag van de Duitse eenwording dus we hadden weinig verkeer en konden vlot doorrijden, deze keer maar eens via de Sauerlandroute. In Warmensteinach parkeerden we bij de Steinacherstüberl en toen gingen we met de bus (gratis op de gastenkaart) en met de lift de Ochsenkopf op. Daar hebben we even boven gekeken en op een overvolle uitkijktoren het uitzicht bewonderd. Toen zijn we naar beneden gelopen en terug naar het hotel gewandeld. Omdat het bovenop de Ochsenkopf vreselijk druk was, wilden we daar niet eten. We besloten om onderweg op te steken. Het restaurant had een bediening die zo onervaren was, dat het gewoon komisch was om er naar te kijken. Het duurde wel een uur voor onze simpele bestelling op tafel stond maar we zaten lekker in het zonnetje. Daarna zijn we doorgelopen, deden we in het hotel een klein tukje en hebben we ’s avonds daar gegeten. Mooie hersftkleuren trouwens.

Zaterdag zijn we maar eens met de auto op ontdekkingsreis gegaan. We kwamen uit bij het Felsenlabyrint in Luisenburg. Dat was een mooi en bijzonder stukje landschap. Voor de wandeling omhoog en weer naar beneden tussen en onder alle rotsblokken door was je zo’n anderhalf uur kwijt. Hierna zijn we in Unterwarmensteinach een paar keer met een soort kart de berg af gesjeesd en toen hebben we de zwemkleding in de tas gedaan om in Bayreuth naar een Thermen te gaan. Op de terugweg ergens gegeten en zo weer een dag goed besteed samen.

Zondag stonden we op tijd op om in zo’n tweeënhalf uur naar München te rijden. Het AO Hostel in München Laim was snel gevonden en we parkeerden op een paar 100 meter afstand aan de straat. We namen de reistas vast mee naar het hotel en kleedden ons om in de bagageruimte. Er liepen er al meer in Lederhose en Dirndl rond. Wij hebben een paar jaar geleden in Innsbrück een keer in een aanbieding deze kleding gekocht om op de berg mooie foto’s te maken en zo kwam de kleding weer mooi van pas.

Daarna in de S-bahn een paar stations verder uitstappen. Het was al een hele belevenis om in een hele stoet mensen waarvan de meeste in Dirndl en Lederhose naar de Wies’n te lopen. Daar was het nog niet zo druk dus zijn we eerst maar eens rond gaan lopen. Zo wisten we alvast waar de Hofbrau tent was waar we van 12.00 – 17.00 uur een gereserveerde plek hadden. We zagen het beeld van Frau Bavaria die voor Beieren staat en kregen in het reuzenrad een mooi overzicht over het enorme terrein van de Wies’n. Daarna nog een stuk over de kermis lopen en ruim op tijd de Hofbrau tent in.

De organisator had box 14 gereserveerd en daar troffen we al twee oudere heren die hun plek al hadden gevonden. Zij waren die nacht aan komen rijden. Later kwamen er mensen die eerst meenden dat ze verkeerd waren omdat wij er in vol tenue zaten maar nog weer later een aantal heren die ook in de Lederhose liepen. Ieder van ons had een waardebon voor een halve haan, twee waardebonnen voor een Mass (1 liter) bier en één van € 7,50 om nog meer eten of drinken te bestellen. We namen eerst maar eens elk een halve haan. We waren al vroeg op dus hadden we zin in eten en dat leek ons ook wel verstandig voor we aan de andere waardebonnen begonnen. Bij elke bestelling komt er trouwens een bedrag van rond de 90 cent bedieningsgeld bij de waardebon of het bedrag op.

Daarna bestelde Hank een liter bier en Aafke een liter Radler. De tweede ronde (alweer een heel eind verder) nam Hank nog een Radler en deelden we er één. De laatste kregen we niet eens op. In de tent speelde een kapel en af en toe klonk er gejoel en gejuich als er iemand op de bank ging staan om een liter bier in één keer weg te drinken. Of vrolijk boe-geroep als dat niet lukte. Toen een paar mensen de box hadden verlaten (die ook niet echt vol werd) verving de serveerster het bordje “gereserveerd” door een bordje “vrije plaatsen”. Daarna kwamen er ook andere mensen in de box en met een stel uit Philadelphia hebben we nog gezellig zitten praten. Zij gingen de volgende dag naar Amsterdam dus hebben we ze ook nog even op Giethoorn gewezen. Ondertussen kwamen ze ook steeds langs met krakelingen, lebkuchen, souvenirs, rozen, etc. Hank heeft alleen een Hofbrau T-shirt van het Oktoberfest 2014 gekocht. Er kwam ook een vrijgezellenfeestje dames langs. Zij moest allemaal dingen verkopen want anders mocht ze niet trouwen. Dat zou zielig zijn, dus heeft Aafke nu een fraaie roze string. En we gebruikten elk de waardebon van 7,50 met een kleine bijbetaling voor een bord Kaiserschmarrn.

Iets na kwart over vijf kwamen er drie man van de Security vertellen dat we de box moesten verlaten omdat die klaar gemaakt moest worden voor de volgende groep. Daarna zijn we nog even een rondje over de kermis gegaan en keken we nog even in een andere tent. Het was inmiddels behoorlijk drukker buiten. Uiteindelijk namen we maar weer de S-bahn naar het hotel. De route naar het station kende nu twee stoeten. Eén die naar huis ging en één die nog een laatste avond naar de Wies’n ging. Maar wij vonden het mooi geweest en gingen redelijk op tijd slapen. Een mooie belevenis rijker en helaas een armband met bedeltjes van Aafke armer. Die hebben we inmiddels bij het Fundburö opgegeven maar eerlijk gezegd hebben we weinig hoop dat we die weer zien.

 

OKTOBERFEST

• 2014 ca. 6,5 miljoen bezoekers, ca. 6,5 miljoen liter bier
• Hofbrautent:
  • Grootste tent, 85 x 62 meter
  • Inclusief balkons ca. 6870 plaatsen
  • In 2013; in 16 dagen 780.000 l. bier
  • en 92.000 halve kippen
  • en 4200 rollades
  • en 6000 Duitse worsten
  • en 2.800 spareribs

Op maandagochtend waren we al mooi op tijd wakker dus hebben we maar uitgecheckt en zijn we naar Steinach gereden. Via Garmisch. De Alpen binnen rijden, voelt als thuis komen. We dronken een kop koffie bij Christa, die we meteen een mand Hollandse lekkerheden gaven als dank voor de zomer en dat onze fietsen er mochten staan. We konden er die nacht ook slapen want het kleine appartement was vrij. We hebben meteen de winter vastgelegd want die stond nog in potlood. Daarna haalden we onze fietsen uit de kelder. In de fietstassen zat nog wielerkleding dus de wielerbroek kon weer aan. We fietsen via het mooie Gschnitztal via Trins, Gschnitz en Feuerstein naar de Laponesalm. Via de Wiesenweg heen en de Waldweg terug. Bij de Laponsalm hebben we even wat gegeten en gedronken.

Terug in Steinach zijn we nog even langs Franz gereden maar die was niet thuis. We lieten een zak mini-stroopwafels voor hem achter en reden door naar de Brenner. Na een bezoek aan het Outletcenter reden we terug naar Steinach. Christa dronk nog een bakje koffie bij ons  en bekeek op de tablet de foto’s van de zomer. Daarna hebben we gegeten bij Platzl en gingen we redelijk op tijd naar bed.

We hadden dinsdag de hele dag tijd dus vertrokken niet voor dag en dauw. Dus konden we bij Christa in de keuken ontbijten en ze had zelfs een taartje mét kaarsje voor Hank die jarig was. We waren in München nog 40 geschat dus daar houden we het maar op. Daarna reden we via de Fernpas naar huis. Het was best druk met wat files en wegwerk en we kwamen op ongelukkige tijden langs een grote stad als Stuttgart en door het Ruhrgebied. We reden ook redelijk rustig met de fietsen achterop en na een uur of elf rijden haalden we Dukky uit Giethoorn op. We hebben in een paar dagen weer vreselijk veel gezien en gedaan!

• Fotoselectie van deze dagen in een set op Flickr.

PS: Christa Seehauser heeft in Steinach am Brenner twee prachtige appartementen en o.a. in januari 2015 zijn nog enkele weken vrij! Tel +43 (0)5272 6778

PS: en dan komt Aafke zo weer op haar werk 🙂