Wat vooraf ging
Voor ons is de wintersport al jaren vaste prik rond februari / maart. Hoewel we ook genoeg mooie zomervakanties hebben gehad, hebben we de laatste jaren ontdekt dat het ook wel heel erg lekker is om in het najaar nog een keer de zon en warmte op te zoeken. We wonen in een mooi natuur- en watersportgebied en hebben onze boot altijd klaar liggen. We hoeven dus niet perse in de zomer op vakantie. Dit jaar hebben we tussen de twee banen van Aafke in even gekampeerd, en toen werd het bedenken wat we in de herfst wilden doen.
Mark gaat al jaren zo’n beetje elke winter met een paar fietsmaatjes en de racefiets op trainingskamp op Gran Canaria. Hij vertelt ons elk jaar dat wij het daar ook zeker mooi gaan vinden. Vorig jaar kregen we van Mark en Anke een verrassingsreis cadeau. We meenden toen al dat ze ons naar Gran Canaria zouden sturen. Dat werd Griekenland en was ook een heerlijke vakantie. Dit jaar besloten we maar eens door te pakken.
Als eerste noteerden we al Anke haar vakantieplannen. Yerke kan namelijk het beste naar haar toe. Dat vinden ze allebei leuk. In de tussenliggende weken hadden we nog twee keer een theatervoorstelling gereserveerd die we ook niet wilden missen. De tweede helft van oktober leek het meest geschikt. Toen we aan het einde van de zomer in Meppel voor een reisbureau langs liepen, vroegen we daar naar een eerlijk antwoord over wat zij slim vonden: Nu vast boeken of een last minute? Even later liepen we in de Hoofdstraat voor Tui langs. Daar vroegen we hetzelfde. We werden geadviseerd door een dorpsgenote en vroegen haar om ons wat voorstellen te mailen die pasten bij onze wensen. Die middag kregen we de eerste mail. Een paar mailtjes later hadden we een pakketreis van 9 nachten geboekt bij Sunny Village. Tui was ons destijds naar Bali ook prima bevallen en door een pakketreis te boeken heb je niet ineens een probleem met de accommodatie als de vlucht verandert. Omdat het voor de prijs niet uitmaakte of we via Sunny Cars zelf of via Tui boekten, vroegen we een tijd later om ook een huurauto aan de reis toe te voegen. Deze reservering hebben we nog één keer geannuleerd en opnieuw gemaakt toen dat zo’n 50 euro goedkoper kon. In de periode daarna verzamelden we wat toeristische informatie en sloegen we ook Whatsappjes van Mark op in een notitie op de mobiel. Pas later ontdekten we dat we in de herfstvakantie reisden.
We hadden op de tweede helft van juli en begin augustus na best een aardige zomer en vooral een prima nazomer. En dag of twee nadat de kou zijn intrede deed, hadden we de tassen gepakt (alleen handbagage) en vertrokken we van huis. We reisden op advies van Anke met haar The North Face Base Camp duffel S (50 l) en nog een die we zelf hadden gekocht. Daar kan heel veel in en die mag mee in de cabine. Daar nog een personal bag van de Decathlon bij en zo kregen we alles mee. We gingen naar de warmte dus hadden weinig nodig. In de week voordat we heen gingen was het trouwens extreem warm op Gran Canaria met temperaturen richting de 40 graden. Wij zouden het meestal rond de 27 a 28 graden mee gaan maken. Twee dagen voor vertrek reserveerde Aafke nog een tijdslot bij de security van Schiphol.
Maandag 16 oktober Anke had Yerke in het weekend al mee genomen naar Drachten, We zorgden dat we ons huis schoon en netjes achter lieten en vertrokken na het eten naar Charles en Leona. Dat zijn vrienden uit Zaandijk. Onze vlucht zou de volgende ochtend te vroeg vertrekken om met de trein op tijd op Schiphol te zijn. Mark en Anke zijn gewoon aan het werk. We vertrokken iets te vroeg en dachten onderweg wat tijd te rekken door de toeristische route te nemen maar na Vollenhove konden we niet linksaf. Daarom heel rustig gereden en toch een kwartier te vroeg in Zaandijk, maar gelukkig was dat geen probleem. We hebben gezellig bijgekletst tot het echt tijd werd om hun logeerkamer op te zoeken. De volgende ochtend ging de wekker al heel vroeg.
Dinsdag 17 oktober Het was nog te vroeg voor ontbijt maar een kop thee was wel lekker. Charles en Leona brachten ons samen naar Schiphol. Onze auto bleef bij hen voor huis staan. We zijn werkelijk nog nooit zo snel van auto naar de gate gegaan. Dat tijdslot werkte prima al denken we dat we, ondanks de herfstvakantie, ook vlot door de gewone rij waren gekomen. We stegen mooi op tijd op. Eerst zagen we Amsterdam goed liggen met mooi overzicht hoe Hank pas nog met John hun boot op weg van Katwijk naar Leeuwarden via het Noordzeekanaal achter het CS langs naar het Markermeer was gevaren.
Later zagen we Parijs liggen. Onderweg keek Hank een filmpje op de mobiel die hij vanaf Netflix had gedownload. Aafke had een luisterboek opgezet waarbij ze in slaap viel. Op het vliegveld bij Las Palmas konden we met onze handbagage zo doorlopen. Bij de SPAR vlakbij de uitgang kochten we nog een sandwich. Voor de deur was de ontmoetingsplek van Goby Cars. De chauffeur had nog meer namen op zijn lijst staan maar toen niemand op kwam dagen, bracht hij ons tweetjes in 10 minuutjes naar hun locatie. Onze eerste indruk trouwens: Gran Canaria is droger en minder groen dan we hadden gedacht. We houden wel van woeste landschappen.
De dame van de verhuur vroeg eerst of we wilden bijbetalen voor een tweede bestuurder. Dat vonden wij niet perse nodig. Toen bood ze ons voor 5 euro per dag een grotere auto aan met de tweede bestuurder gratis inbegrepen. Dat klonk ons wel aantrekkelijk dus hebben we daar voor gekozen. We kregen een nieuwe witte Citroën C3 met nog geen 2500 km. op de teller mee. Fijn was dat die ook Android Auto had. Dat was wel zo handig want zo konden we precies hetzelfde navigeren en muziek afspelen als in onze eigen Golf. Kort onderweg zagen we een Lidl. Daar zijn we gestopt zodat Aafke even wat boodschappen kon doen terwijl Hank even keek wat er langs de route te doen was. Aafke kwam terug met onder andere flessen water, fruit, een pot jam en een kuipje boter. We zetten de navigatie op een door water uitgesleten kloof; de Barranco de las Vacas. In een bocht stond een groot bord. Daar stopten we eerst. Hank testte er vast even de drone uit maar we bleken toch verkeerd te zijn. Een eind verder stond er geen bord maar stonden er wel auto’s geparkeerd. We liepen een klein stukje de weg omlaag en daarna een paadje af en zowaar: we waren in die kloof. Die was voor de drone niet zo vliegbaar, ook omdat er andere mensen liepen. Maar we hebben we een paar mooie foto’s.
Daarna gingen we verder via een snelweg naar het zuiden. Het was niet zo ver naar Sunny Village en we konden er de auto vlakbij de ingang aan de straat kwijt. Bij het inchecken bleek dat ze ons al hadden gemist met de Tui airport transfer. We hadden Tui in Meppel al gevraagd dit even door te geven. Zij hadden nota bene onze huurauto geregeld. Als wij aankomen op een vreemd vliegveld dan zoeken we als eerste de autoverhuurder en zitten we er niet op te wachten om ook nog Tui op te zoeken om te vertellen dat we niet mee gaan. Bij de receptie werd ons ook verteld hoe laat het ontbijt was. Dat bleek bij onze reis mee geboekt. Dan de zojuist gekochte boter en jam maar opsmeren voor de broodjes onderweg. Het ontbijt was vanaf 08.30. Van ons had dat trouwens wel een uurtje eerder gemogen trouwens, maar het zij zo.
Het huisje was verder prima. We waren alleen niet echt enthousiast over de bedden. Het waren twee lossen bedden op wieltjes naast elkaar. Wij liggen altijd de hele nacht dicht tegen elkaar aan, dus dan kun je er op wachten dat de bedden midden in de nacht uit elkaar schuiven en één van ons op de grond ligt. In onze eigen auto liggen dan altijd wel spanbanden. Nu vonden we in de buurt (in een winkeltje boven de supermarkt in CC Sandia (Commerical Centre)) grote tie-raps. Daarmee hebben we de poten van beide bedden aan elkaar vast gemaakt. De topdek matrasjes hebben we overdwars neer gelegd. Bij de supermarkt haalden we lunchbroodjes, een brood in plakjes, kipfilet en een soort toetjes van vla met een biscuitje er op. En Tui trouwens, als jullie mee lezen: vraag ook even of ze de airco vast aan zetten voordat de gasten komen en of ze er een gebruiksaanwijzing van in de infomap stoppen. Wij besloten even in het zwembad te plonzen terwijl het huisje afkoelde. Het was tegen de 30 graden.
Sunny Village kan uitsluitend via Tui geboekt worden. Je ziet er dan ook alleen maar Nederlanders. Het ligt in Playa del Inglés op goed 300 meter van CC Yumbo, net zo ver van CC Sandia en zo’n 900 meter lopen van CC Cita. Toen Mark ons vertelde dat we vlak naast de Jumbo zaten, vonden we dat wel handig; zo’n supermarkt naast de deur. Yumbo blijkt echter een groot winkelcentrum te zijn dat hotspot is voor de gay scene. Heel veel homostellen dus, verrassend weinig vrouwen hand in hand. Voor spannende kleding zou Hank er beter kunnen slagen dan Aafke. Verder ook veel ander publiek en neutrale winkels natuurlijk, veel restaurantjes met mensen die je aanspoorden om er te komen eten, maar ook dragshows, homobars en dergelijke.
CC Sandia is een kleiner winkelcentrum met restaurantjes, cafés en bars waar we vooral opvallend veel Duits hoorden. CC Cita is een groot maar verouderd winkelcentrum waar je allerlei winkeltjes hebt en ook veel café’s, barretjes, terrasjes, erotische clubs en zelfs Nederlandse horecagelegenheden zoals eetcafé de Volendammer. We hoorden dat je hier zelfs een frikandel speciaal kan bestellen. Er zijn sportbarren waar vooral voetbal op de tv schermen staat en er is live muziek waarbij je soms van het terras weg zou vluchten; zo vals! Ondanks de oude meuk vonden we Cita altijd wel gezellig en we voelden ons hier beter op onze plek dan in Yumbo of tussen de Duitsers in Sandia.
Woensdag 18 oktober Onze biologische klok stond op half 10 toen we naar het ontbijt konden. We waren de eersten. Je kon kiezen tussen thee of een paar varianten koffie en uit roerei, omelet of spiegelei. Helaas kon je geen gewoon gekookt eitje krijgen. Na een paar dagen zei Hank maar dat hij geen ei meer hoefde. Het buffet kende versgebakken broodjes, plakjes brood om te roosteren, voorverpakte croissantjes, bakjes yoghurt, belegsoorten, muesli, fruit en vruchtensappen. Raar was dat er maar een paar messen in de bak lagen waarmee je fatsoenlijk brood kon smeren. Snijden wel, maar smeren niet. Gelukkig waren we altijd vroeg, Na het ontbijt hebben besloten we het strand maar eens op te zoeken.
We liepen naar de boulevard van Playa del Inglés en gingen daar het strand op. Langs de branding liepen we richting de vuurtoren van Maspalomas. Al snel wordt het textielstrand een naaktstrand. Wij hebben daar geen problemen mee. Bij een strandtent die ons was aangeraden, hebben we zelf ook een tijd aan streeploos bruin gewerkt. Smeren met factor 50 en regelmatig de zee in. Er hing een gezellig sfeertje met goede muziek. We onthielden de grote letters LOVE op een paal voor de strandtent. Witte letters, alleen de O was rood. Later leerden we dat de strandtenten ook nummers hebben, Dit was nummer 7 en werd ons favoriete plekje op het strand. Onthoud dit, want het komt later nog terug. We hebben ook even in de beroemde duinen gekeken.
Een paar mooie foto’s in die duinen en in zee houden we mooi voor ons privé-album. Toen we voelden dat we genoeg zon hadden gehad, liepen we door naar de vuurtoren van Maspalomas en daarna nog iets verder de boulevard op. Hank had het idee om een taxi terug te nemen omdat die hier vrij goedkoop zijn maar we besloten via de andere kant van de duinen terug te lopen. Eerst besloot Aafke echter nog een grote fles water te kopen terwijl we nog een volle bidon hadden zodat Hank mooi wat extra gewicht had om mee terug te dragen.
Na 13 km. bij 28 °C en een hoge luchtvochtigheid hadden we daarna bij het zwembad in Sunny Village wel een Sex on the Beach cocktail verdiend. Het is er van vier tot zes happy hour dus twee voor de prijs van één. Aafke vond hem wat te zoet. Na overleg met de receptie mocht Hank ook de drone even omhoog sturen. We hebben dus ook luchtfoto’s van het resort en ons huisje (nummer drie).
Die avond hebben we lekker gegeten bij grillrestaurant Skansen in CC Yumbo. Daarna hebben we nog even een drankje in CC Cita gedaan. We hebben er bij een gezellige cafeetje leuk gekletst met diverse andere vakantiegangers waaronder leuke mensen uit Noorwegen. We kwamen zelfs bekenden vanuit Nederland tegen die we ooit ergens bij een event hadden gesproken. Hen hebben we deze week een paar keer gezien. We hebben het deze avond niet vreselijk laat gemaakt. We wilden een beetje onze energie verdelen over een vakantie waarin we veel willen zien en doen. Daarna hebben we thuis nog drie dagen om bij te komen.
Donderdag 19 oktober Deze ochtend waren we op tijd wakker dus besloten we voor het ontbijt rond 8.03 uur bij de Dunas de Maspalomas de zon op vanuit zee op te zien komen. We liepen naar hotel Riu. Daar kun je via een mooie tropische doorgang met palmbomen naar een uitzichtpunt. Het was een attractie, zo bleek, want we waren er niet de enigen. We hebben daar de drone ook even laten vliegen. Je mag bijna nergens op Gran Canaria vliegen. We denken vanwege een militaire radarpost midden op het eiland en natuurlijk het vliegveld. Hier was een randje groen, maar je moet er officieel toestemming aanvragen om foto’s of videobeelden te maken omdat het een gebied met naaktrecreatie is. Maar dat formulier was Spaans en ingewikkeld en rond zonsopkomst zal dat naakt wel meevallen. Bovendien zou ik in dat geval het fatsoen wel hebben om daar bij langs te filmen. Het was heel apart om de zon vanuit zee te zien opkomen.
We hebben verder deze dag gesnorkeld bij Playa de Arinaga. We gingen met de auto. Daar heb je een soort stadsstrandje met een soort dam er omheen waardoor er weinig tot geen golfslag is. We zagen veel mooie visjes en hebben er met de GoPro wat opnamen gemaakt.
Daarna zijn we met de auto richting Puerto Rico gereden. Mensen hadden ons verteld dat Playa Amodorea heel erg mooi was en ook mooi snorkelen. We zagen het vanaf de kustweg beneden liggen maar vonden het vreselijk massaal, toeristisch en commercieel aan doen dus zijn we nog een eindje door gereden en toen maar weer omgekeerd. In de omgeving van Puerto Rico zelf waren de berghellingen vol gebouwd met appartementencomplexen. Vreselijk. Halverwege de terugweg parkeerden we de auto bij een zijweggetje waar ook drie andere auto’s stonden en liepen we naar zee. Daar troffen we een klein strandje waar nog ongeveer vijf of zes mensen lagen. We hebben er even in de zon gelegen en in zee gezwommen. Voor snorkelen wierp de branding teveel zand op. We zijn daarna naar de vuurtoren van Maspalomas gereden. Het was er druk en dus even zoeken naar een parkeerplek.
Vervolgens liepen we naar ons favoriete plekje op het strand bij huisje 7. Nog even een beetje zon pakken. Overal…. Terug in Sunny Village gingen we eerst even plonzen. Het was Happy Hour. Die avond kookte Aafke en later op de avond zijn we nog gezellig een glaasje gaan doen bij één van de barretjes in CC Cita.
Vrijdag 20 oktober Vandaag reden we eerst naar Puerto de Mogán.
Gisteren waren we al een aardig eind in de buurt. Deze keer namen we grotendeels de snelweg in plaats van de kustweg. Puerto de Mogán is een leuk stadje waar elke vrijdag een heel grote braderie blijkt te zijn. Voor velen is dat een trekpleister. Wij zouden volgende keer liever een andere dag kiezen. Het oude stadje is wel leuk met mooie straatjes en kanaaltjes onder huizen door.
Onder het motto “dat hebben we nog nooit gedaan” hebben we een rondvaart met een echte onderzeeboot gemaakt. Met de trip naar de Titanic in gedachten, hebben we Mark en Anke nog even gezegd dat we blij zijn hen gekend te hebben en dat ze goed op Yerke moesten passen. Maar we hebben het overleefd en het was leuk. We gingen tot ca. 25 meter onder water, zagen vissen en scheepswrakken en ook nep-decoraties van beton waarop zeebodemleven zich moest ontwikkelen. Grieks-Romeinse pilaren, een walvisskelet en dat soort dingen.
Toen we terug liepen naar de auto waren ze de braderie aan het opruimen. Hank wilde nog wel een groot strandkleed mee nemen. Er hingen er drie achterin de kraam. Hank koos kleur 1. Aafke vond die niet zo mooi (omdat er een nietszeggende olifant op stond). Hank zei dat zij dan maar moest kiezen tussen kleur 1 en 2. Kortom, nummer drie ging mee. Hank vond de kleuren van nummer twee mooier, waarop Aafke vroeg waarom hij die dan niet gekocht had. Het is nooit saai bij ons.
Daarna hebben we een paar door Mark aanbevolen wegen door de bergen gereden. Eerst gingen we via de CG 200 waar ik de drone nog even rond een molen liet vliegen.
Bij La Aldea de San Nicolas de Tolentino gingen we de CG 210 op. We hadden prachtige uitzichten maar het was wel een erg smalle weg met heel veel onoverzichtelijke haarspeldbochten. Daarna namen we de CG 60 terug naar Playa des Inglés. Hank had in zijn totale leven nog niet zoveel haarspeldbochten als op deze dag gereden.
Het is deze dag trouwens 36 jaar geleden dat wij ons in Esch-sur-Sûre in Luxemburg verloofden. Dat gingen we lekker vieren op een terrasje in CC Cita. We drinken er trouwens gewoon cola light en spa rood maar ook dan is het gezellig.
Zaterdag 21 oktober Deze ochtend was het wat bewolkt dus dat leek ons mooi voor op het strand. Dan verbranden we niet zo snel. We zijn door de duinen heen gelopen en met een goed gevoel voor de stand van de sterren en aardmagnetische velden kwamen we perfect uit bij de strandtent die we gezellig vinden. Vandaag wapperde er de regenboogvlag. Aafke zei dat het wel gayday zou zijn of zo. We vinden dat helemaal prima maar dat bracht wel een ander publiek naar de strandtent. We lagen er mooi op tijd op onze baddoek en om ons heen kwamen steeds meer homostellen te liggen. Aafke was op een gegeven moment de enige vrouw in de verre omtrek. Een echt probleem hebben we daar verder niet mee maar we voelden ons niet helemaal op onze plek en besloten een eindje te verkassen. Misschien lagen we hen ook in de weg.
Pas later ontdekten we dat er nóg een strandtent was met grote letters LOVE in het zand. Dat is strandtent nummer 5 met kleurige logootjes op de rode O van LOVE. Toen we over het laatste duin kwamen en dat bord zagen staan, waren we zo tevreden met onszelf dat we in een keer goed waren gelopen dat we niet verder hebben gekeken. We lagen dus op het homostrandje, pakweg 300 meter dichter bij Playa del Inglés en verder van Maspalomas. We kunnen er wel om lachen en gaan deze vergissing niet meer maken.
Grappig detail. Toen we uit zee kwamen, vroeg Aafke waarom mijn achterste een beetje lichtblauw was. Bij haar bleek dat ook zo te zijn. Blijkbaar gaf de blauwe kleur van het grote strandkleed dat we gister voor een tientje op de braderie van Puerto de Mogán kochten, een beetje af. Met zonnebrand kon je het gelukkig wegpoetsen. We hebben toen de badlakens maar op het kleed gelegd. De zon was inmiddels flink gaan schijnen dus we bleven goed smeren met factor 50 en plonsden regelmatig in zee. Op een gegeven moment is het dan verstandiger om te stoppen met in de zon liggen. We zijn toen maar via het strand terug gelopen. Het is 28⁰C als we weer in ons huisje aan komen. We spelen dan met de gedachte om deze avond de zon vanaf het hoogste punt van het eiland onder te zien gaan maar besluiten toch anders. We aten aan de boulevard van Playa del inglés ambachtelijk gemaakte pizza op een plek die Mark ons aangeraden had. We hebben er nog even langs allerlei bars en restaurants gelopen. Op veel plaatsen was er lekkere live muziek. We liepen door naar CC Cita en kwamen daar in gesprek met leuke Italiaanse mensen. Hij kwam van Sardinië waar Mark ooit een driedaagse Giro won. Zij kwam van Bologna waar Arianna gestudeerd heeft. Toen we terug bij ons huisje kwamen, had het geregend dus waren er wat baddoeken nat. Geeft niet. Droogt wel weer op.
Zondag 22 oktober Vandaag werd regen voorspeld. Daarom vonden we dit een mooie dag om een keer naar het Aquarium bij Las Palmas te gaan; “Puma del Mar”. Aafke reed. Het is een mooi aquarium trouwens met metershoge zuilen en een enorme glazen wand waar achter haaien, roggen, zeeschildpadden en talloze andere vissen zwommen.
Omdat we toch in die buurt waren, zijn we wat langs de bananenplantages gereden. Er was in de buurt ook een plantagemuseum maar die was op zondag gesloten. We konden wel bij een oprit mooi tussen de bananenbomen staan voor een paar foto’s.
Op de terugweg zijn we nog in de vallei Barranco de Guayadeque langs grotwoningen gereden. Daar hebben we een korte wandeling gemaakt.
Omdat ik zo’n man die daar woonde wat vroeg, mochten we zelfs even binnen kijken. Hij woonde er met z’n oude moeder. Eerder met drie dus we vermoeden z’n vader ook.
Het was er langs de weg en op de parkeerplaats erg druk. Hank heeft er nog even twee dames in een Fiat 500 behoed voor ernstige blikschade. Die ene kon serieus niet achteruit rijden.
We gingen in Sunny Village nog even het zwembad in. Daarna kookte Aafke. Overigens: Hank kookt thuis bijna altijd dus rolbevestigend is dit niet. Met de F1 op de mobiel liepen we even later naar Yumbo. Daar hadden we voor een drankje afgesproken met de familie Smit van Smits Paviljoen in Giethoorn. Bij een juweliertje kreeg Aafke nog een mooi sexy enkelkettinkje. Ze had de hare thuis vergeten en Hank vindt het nou eenmaal leuk. Aafke zelf ook wel hoor. Het was gezellig met de familie Smit en tussendoor zagen we Verstappen winnen in Austin. Even later zagen we elkaar nog even toen we langs een dragshow liepen. Daarna gingen wij weer gezellig een drankje doen in CC Cita. Aafke raakte er in gesprek met een straaljagerpiloot van de Turkse luchtmacht. We hadden al eerder straaljagers in formatie zien vliegen. Er schijnen oefeningen te zijn. Last of hinder hebben we er niet van.
Maandag 23 oktober Deze ochtend hebben we even rustig aan gedaan en daarna hebben we ons met de taxi vanaf Yumbo naar de vuurtoren bij Maspalomas laten brengen. De taxi’s werken er met vaste tarieven. Deze rit was negen euro. We gaven er tien. Vanaf de taxistandplaats was het zo’n 1400 m. lopen naar onze favoriete strandtent met de O zonder logootjes. Die fout maken we niet opnieuw. Daar hebben we lekker streeploos bijgebruind. Er is weer veel in zee geplonsd en er is bijna een halve fles factor 50 door gegaan. Toen het qua zon wel weer genoeg was geweest, heeft Aafke maar haar Columbia shirt met lange mouwen aan gedaan en zijn we het strand af gelopen naar Playa del Inglés met nog een plonsje onderweg.
Op de boulevard hebben we een half haantje gedeeld. Daarna zijn we langs de boulevard en de duinen door gelopen naar Sunny Village.
Omdat we op de boulevard aan het einde van de middag al dat halve haantje hadden gedeeld, hebben we in ons huisje, met magnetron, het kliekje pasta op gemaakt. Later die avond reden we naar een punt zo’n 15 minuten de bergen in waar je de sterren goed zou kunnen zien. We hadden echter een maan van 71% en wat bewolking die daardoor oplichtte dus het was niks anders dan in Wanneperveen. We hadden op een sterrenhemel als in IJsland gehoopt.
Dan maar een paar foto’s van Playa del Inglés en Maspalomas bij avond gemaakt, de camera weer terug gebracht en nog even naar het uitgaansgebied gelopen. Eerst keken we even bij CC Sandia maar daar hoorden we alleen maar Duits. In CC Cita is het internationaler en dat vinden we veel gezelliger.
Dinsdag 24 oktober We hadden in gedachten om voor het ontbijt te vertrekken en ergens in de bergen een mooie hike rond een meertje te doen. Aafke las echter op internet en in de Komoot app allemaal berichten over gevaarlijk, glad na regen, ontbrekende paden en meer. We hebben dus alsnog aan het zwembad van Sunny Village ontbeten.
Tijdens het ontbijt besloten we om deze ochtend te gaan snorkelen. Deze keer reden we naar Playa del Cabrón. Dat is een mooie rustige baai. We parkeerden er bij een oud vervallen hotel en liepen naar beneden. Daar hebben we weer veel mooie visjes op de GoPro gezet.
Er waren ook straaljagers aan het oefenen. Misschien was het de piloot wel die Aafke eerder in CC Cita gesproken had. Hank vond het jammer dat hij de R6 met telelens niet mee had bij deze gratis vliegshow, want we zouden alleen gaan snorkelen. Bij die plannen heb je ‘m niet echt nodig en kan er op het strand alleen maar wat mis gaan. Maar dan ken je Aafke niet. Kortom: we reden weer de bergen in. Via de GC 130 omhoog met mooie uitzichten naar de Pico de las Nieves; het hoogste punt van Gran Canaria. Ook vanwege de prachtige uitzichten op deze route was het jammer dat de EOS R6 in ons huisje lag.
Het was weer een route met veel haarspeldbochten en hellingen waarvoor we terug moesten naar de tweede en zelfs eerste versnelling. Gelukkig was de weg niet zo smal als de CG210 van een paar dagen eerder dus tegenligger vormden geen uitdaging. Een eindje onder het hoogste punt waren de bomen in herfstkleuren. Gezien de zwart geblakerde bodem denken we dat dit door brand komt. We stopten erven bij een krater om van het uitzicht te genieten. Er stond een kraampje waar ze lokale specialiteiten verkochten. Omdat onze bergrit niet gepland was. hadden we geen lunch mee genomen. Daarom kochten we er een soort klein amandel / marsepein taartje. Er liep een hondje op de weg. Die zou bij een huis in de buurt horen maar schooide graag bij toeristen. Dat taartje vonden we zonde maar er lagen nog wel een paar theebiscuitjes in de auto die Aafke op dag één bij de Lidl tussen vliegveld en Sunny Village had gekocht.
Even later waren we bij het hoogste punt van Gran Canaria; Pico de las Nieves. Het was bewolkt maar af en toe trok dat weg. We zagen zelfs Tenerife liggen. Dat was een heel apart gezicht zo boven de bergen van Gran Canaria waarop wij uit keken. Extra jammer dus dat de grote camera nog in het huisje lag.
Via Cruz de Tejeda (vooral kippen) en het witte stadje Tejeda via de CG 60 terug. In Tejeda hebben we even langs de witte huisjes gewandeld, in de kerk gekeken en koffie met heerlijke koek gehad bij het beroemde bakkerijtje Dulceria Nublo.
Daarna is Aafke gaan rijden omdat ze op het stuk weg dat nu ging komen, vorige week misselijk werd. Deze keer werd Hank dat dus. We waren rond etenstijd terug bij ons huisje nummer 3 in Sunny Village.
Hank was dus een beetje misselijk na al dat gedraai in de bergen en wist al wat hij wilde eten. Gewoon simpel gegrilde kipfilet met Canarische aardappeltjes bij Skansen in Yumbo. Daar werd het al meteen een stuk beter van. Hij dronk er gewoon een cola light en Aafke een spa rood bij. Na het geven van de fooi werden er ineens twee shotjes voor ons neer gezet. Vooruit dan maar. Toen we vroegen wat het was (caramel wodka) kregen we opnieuw, en voor we die half op hadden, werd alweer bijgevuld.
Ook Aafke haar lege glas van de Spa rood begonnen ze te vullen tot we snel “Ho!” riepen. We hebben dat uit het grote glas in het lege spa rood flesje gegoten voor thuis. We vonden het sneu om te laten staan maar hoefden het echt niet. Op de terugweg kwamen we nog dragqueens tegen maar Hank ging gewoon met zijn eigen prinses naar het huisje. Daar hebben we nog even een uurtje bij geslapen. Toen zijn we toch nog even op uit gegaan voor een drankje in CC Cita.
Een dag later hoorden we trouwens dat er vanwege de wind veel mensen het strand tussen Playa del Inglés en Maspalomas hadden verlaten. Je werd er gezandstraald. Het bleek dus een goede dag geweest te zijn om andere dingen te doen.
Woensdag 25 oktober Dit was onze laatste volle dag op Gran Canaria. Het werd een echte stranddag. We zijn even door Yumbo om te zien hoe de sfeer er in de ochtend was, en toen door de duinen gelopen en nu wel in één keer goed naar ons favoriete plekje. We wilden er eigenlijk voor € 7.50 twee ligbedjes met parasol huren maar alles was al bezet. Toen ontdekten we, net voor onze vakantie stopt, dat je er ook alleen een parasol kunt huren. Voor € 2.50 zetten ze die bij je eigen strandlaken neer. Dat scheelt een hoop zonnebrand en we konden nu ook wat langer blijven. Hank heeft mooie foto’s gemaakt van zijn favoriete model maar hij wil Aafke en jullie allemaal natuurlijk ook niet in verlegenheid brengen door deze te delen. We konden iig wel mooi zien dat we aardig zijn bijgekleurd. Af en toe hebben we lekker geplonsd. Verder leuke mensen gesproken met wisselende nationaliteiten. We lagen onder de gehuurde parasol tussen leuke Duitsers en Noren. Een lekker muziekje en sfeertje daar. Als we in zee gaan, laten we altijd onze zonnebrillen in de pet op onze badlakens liggen. Eerder deze week hielpen we nog een Engelsman zoeken die zijn zonnebril in de branding was verloren. Eén op recept nog wel. Door de onderstroom was zoeken een kansloze missie. (Aafke heeft later die dag zijn rug trouwens even ingesmeerd omdat hij precies op dat plekje waar hij zelf niet kon komen, behoorlijk rood werd. Aardig zijn kost niks.) Wij namen zelf al vanaf dag één bewust onze zonnebrillen niet mee de golven in. Deze middag echter troffen we bij terugkomst uit zee Aafke’s Oakley totaal verbogen en gebroken aan. Die van Hank was ook flink verbogen maar was met enige moeite weer draagbaar, maar nog steeds alles behalve in model. Inmiddels heeft de opticien in Steenwijk deze weer weten te herstellen. Die van Aafke is total loss. Dank aan degene die over onze spullen is gelopen.
En terecht. We hebben er prima gegeten al hadden we vast de large portie ook wel op gekregen. Het enige dat jammer was, was dat je buiten vanaf drie kanten verschillende muziek hoorde. Het eten was echter prima, en gezond! ’s Avonds in CC Cita kwamen we de buur-Noren van het strand weer tegen. Ze hadden andere Noorse vrienden bij zich. We hebben gezellig met z’n zessen een paar drankjes gedronken en hebben het verder niet te laat gemaakt. De volgende ochtend moesten we inpakken.
Donderdag 26 oktober
Met alleen handbagage waren we snel klaar met inpakken. We moesten voor 12.00 uur uitchecken. Bij ons laatste ontbijtje bij het zwembad van Sunny Village heeft Aafke haar hier gekochte flesje nagellakremover aan die leuke dame van de bediening gegeven. Dat mag niet mee het vliegtuig in. Wat andere dingetjes uit de koelkast heeft ze aan een ouder echtpaar gegeven. Tassen inpakken, uitchecken en rijden. We checkten tegen 10 uur uit en wilden nog wat dingetjes niet al te ver van de autoverhuur bekijken. Een of andere groene kloof was met een dik hek afgesloten. De bananenplantage was nu wel open.
We hadden geen tijd om op de volgende rondleiding te wachten maar een Nederlander die deze net had gehad vertelde graag de highlights toen we deze bij een tros bananen troffen. We hebben daarna onderweg de auto afgetankt en deze bij Goby Cars ingeleverd. We hebben 778 km in de C3 gereden. Hank heeft zich op het invalidentoilet van Goby Cars vast omgekleed naar de lange broek en er het restant zonnebrand achter gelaten. We vliegen met alleen handbagage dus niet alles kan en mag mee. Met nog twee Nederlanders werden we met de shuttle naar het vliegveld gebracht. Daar kleedde Aafke zich snel even om naar Nederlandse condities. We waren in no time door de security check. De camera en het plastic tasje met vloeistoffen hoefden niet eens bekeken. We aten nog even wat stevigs bij de Burger King want we verwachtten (terecht) niks in het vliegtuig.
We werden vanaf de gate met een bus naar het toestel gebracht. Deze keer vlogen we in een Dreamliner; groter dan de heenweg en nu met schermpjes voor je. We zagen Tenerife weer liggen.
Aafke keek een film waarbij ze steeds in slaap viel. Ik had m’n eigen muziek op de koptelefoon en keek naar het toestel op de kaart en alle vluchtinformatie. Eén knikje in de route waardoor we maar een minimaal puntje van de Golf van Biscaje mee pikten. En bijzonder dat ze speciaal voor ons ook Giethoorn op de kaart projecteerden. Lang taxiën na de landing waarbij ook de feestverlichting even aan ging. Zonder ruimbagage vlot naar Vertrek 3 waar onze vrienden Charles en Leona ons opwachtten. Bij hen thuis in Zaandijk een koffie gehad en daarna nog een soepje en wat mini-loempiaatjes. Betere vrienden kun je niet hebben! Toen in onze auto gestapt en vlot naar huis gereden. Daar hebben we de eerste was in de machine gedaan en de jacuzzi omhoog gezet. Een paar uur later kreeg Aafke thee op bed. Tegen de middag bracht Anke Yerke toen we bij ma op de koffie zaten. Een mooie vakantie zit er op. Ik vind het leuk om onze belevenissen steeds even op Facebook te delen zodat vooral ma en oom Jan en natuurlijk ook anderen op afstand mee kunnen lezen. Ik heb zo ook een mooie basis voor deze blog. Zo kunnen we het ook later zelf nog eens terug kunnen lezen en komen mooie herinneringen weer naar boven.
Resumé
We hebben een heerlijke vakantie gehad waarin we veel gezien en gedaan hebben, ook van de dingen die we op ons lijstje hadden staan. We hadden ons goed voorbereid en veel tips gekregen. We accepteren ook dat je niet altijd alles kunt doen. En we zijn flexibel genoeg om andere dingen te doen die we van plan waren. Het bleek veel warmer dan normaal in oktober op Gran Canaria. Daarom hebben geen e-bike meer gehuurd of lange hikes gedaan. We denken dat we wel weer opnieuw naar Gran Canaria gaan. In het najaar nog even de zon en warmte opzoeken, bijzondere landschappen en plekken zien, leuke dingen doen, relaxen op het strand en ’s avonds bij het uitgaan leuke mensen van alle nationaliteiten spreken: dit bevalt ons wel.
We zaten op een mooi afgesloten appartementencomplex, met zwembad en tropische uitstraling. We waren even afgesloten van het nieuws. De TV met circa 80 zenders hebben we niet gebruikt. Er was een constante doorstroom van Nederlandse vakantiegangers bij het ontbijt. De mensen in de bediening, bij de receptie en de poolman waren allemaal super aardig. Eén middag bestelden we aan het zwembad één hamburgermenuutje om te te delen voor tussendoor, en dat kregen we op twee bordjes met elk een halve hamburger er op.
Op Gran Canaria worden veel huizen en appartementencomplexen tegen de berg opgebouwd. Er zijn veel hoge muren en hekken bij huizen langs de straten; geen open tuinen zoals wij die kennen. Er zijn leuke dorpjes met steegjes en er zijn helaas wat weinig parkeerplaatsen langs mooie bergwegen. Aan de oostkant zie je veel windmolens. Hoge rotskusten en woeste golven in het noorden. We vonden mooie plekken met super helder snorkelwater. Het kan er waaien. Sommige plekken op het strand hebben constant rode vlag, zoals bij de “punt” in het strand tussen Playa del Inglés en Maspalomas, wat trouwens “Veel duiven” betekent. We zagen veel tortelduiven en soms grote groene parkieten.
De CC’s kenden veelal dezelfde soort winkeltjes. Yumbo was “anders”. Als gay hotspot had het een heel eigen sfeer. CC Sandia en CC Cita waren ook op loopafstand. De eerste vonden we te klein en te Duits. De tweede gezellig, afwisselender en internationaler. Door alle wisselingen van binnen naar buiten en andersom heeft Hank met z’n astma nu wel tijdelijk een airco kuchje. Daar hielp geen extra dosis puffer tegen.
Dingen die we op ons lijstje houden voor een volgende keer:
De laatste week van mei ’23 zijn we er gezellig samen even tussenuit geweest. Duitse kennissen hadden gevraagd of we zin hadden om een lang pinksterweekend met hen aan de Werbellinsee door te brengen. Ze hadden vast nooit verwacht dat we zouden komen, maar waarom niet? Het is weer eens wat anders en niet zo ver van Berlijn waar we nog eens heen wilden. We haalden nog een nieuwe tent bij de Decathlon en de trekkingbikes gingen achterop. De cameratas stond klaar maar de auto was al erg vol. Aafke vond het ook geen fijn idee om zulke kostbare apparatuur mee te nemen naar een camping. Daarom besloten we deze dagen alleen foto’s met de mobiel te maken.
Donderdag 25 mei
Na koffie bij ma reden we donderdagochtend rustig die kant op. Anke zou Yerke later de dag bij ma weg halen. We reden lekker rustig aan want we hadden geen haast en wilden zwaar beladen met de fietsen achterop het benzineverbruik binnen de perken houden. Stefan en Sabine waren er voor ons met hun campervan. We bleken op het terrein van een zeilclub te staan. Tijdens corona, toen alle campings sloten, hadden zij als zeilers van een andere club deze mogelijkheid ontdekt. Vrijdagavond zou ons veld vol staan met kanoclubs want de kanovereniging hiernaast had zelf geen plek genoeg voor hun wedstrijden. Zondagavond waren zij allemaal weer vertrokken. Het opzetten van de tent ging vrij vlot.
We gebruikten de opblaasbare veldbedden van de Decathlon die Carolien en Kor ons hadden meegegeven om te proberen. Die bevielen prima, al hebben we na twee nachten wel een spanband om de zelf-opblazende matrasjes gedaan zodat die ’s nachts niet uit elkaar dreven. We aten een soepje en wat hapjes, kletsten wat bij en dronken wat bij het kampvuur. Daarvoor hadden zij een soort matje edelstaal dat op pootjes stond.
Handig. Toen op tijd naar bed.
Vrijdag 26 mei
Vrijdagochtend moest Sabine nog wat werken via de laptop. Wij zijn samen op de fiets naar de Edeka gegaan voor wat boodschappen. Na de lunch zijn we met z’n vieren zo’n 25 km. rondom de Werbellinsee gefietst. Zij op e-mountainbikes. Wij op onze trekkingbikes. Toch hadden wij wat minder behoefte aan rust dan zij. Wij houden van een eind fietsen en stoppen dan misschien om ergens wat te eten. Zij stopten op elk mooi plekje. Dat is ook prima natuurlijk. Wij pasten ons wel aan.
Het was een mooi rondje. Daarna hebben we een ijsje gehaald en die avond hadden we barbecue tussen tent en camper. Het is hier een gebied met veel bos in een licht glooiend landschap en het water van het meer is behoorlijk helder. Langs de oevers zie je soms vraatsporen van bevers.
Zaterdag 27 mei
Die ochtend hebben we als eerste de e-bike van Stefan achterop de auto gezet omdat hij een lekke band had. In het Cube centre iets verderop hebben ze er in nieuwe binnenband in gezet. Daarna hebben we een rondje gereden en aan het eind een visje gegeten. Bij de tent en camper ging de barbecue opnieuw aan. Daarna zwommen we nog even bij de steigers van de zeilclub.
Qua sfeer had dit terrein wel iets weg van Paviljoen Aan ’t Wiede in Wanneperveen, maar dan zonder restaurant.
Zondag 28 mei, eerste pinksterdag.
Deze dag hadden we twee Canadese kano’s gehuurd. De tocht naar een sluis en terug zou twee uur duren maar met een half uur waren we al bij het keerpunt. Op de heen- en terugweg zagen we een bever.
Daarna wilden zij op hun eigen manier relaxen. Wij wilden wat actievers doen en zijn samen nog een rondje op de fiets geweest. Eerst langs de kanoroute kijken of we de bever nog zagen maar helaas. Toen door, om de andere sluis heen en bovenlangs richting de Werbellinsee. Daar hebben we voor een tientje een waterfiets gehuurd voor een uur. Het was mooi weer en zeker 23 graden. Dus een eind het meer op varen, kleren uit en dan zwemmen en zonnen, eerst even in zwemkleding, daarna gewoon lekker zonder. Die laatste foto’s houden we mooi voor onszelf.
Onderweg op de fiets hadden we mensen met een Berlijns kenteken om tips voor Berlijn gevraagd en volgens hen konden we het best gratis parkeren bij Zweirad Stadler fietswinkel.
Terug op de camping maakten we Spätzle met kaas uit zakjes die we bij de Edeka hadden gehaald.
Maandag 29 mei, tweede pinksterdag
Deze ochtend waren Stefan en Sabine al op tijd de camper aan het inpakken. Zij moesten de volgende dag weer aan het werk. Naast ons was een openlucht kerkdienst bezig onder de Askanierturm. De muziek was best te doen. Nadat zij vertrokken, zijn wij naar Schiffshebewerke Niederfinow gereden. Het is een soort sluis waarbij de schepen in een soort badkuip omhoog of omlaag gaan.We liepen er goed 3 km.
Omdat we redelijk dicht bij Polen zaten, zijn we daar ook maar even heen gereden. We keken er bij een heel grote adelaar die het afweren van een Duitse inval van 1000 jaar geleden herdacht.
We tankten voor € 1,48 maar helaas slechts 7,7 liter want we hadden op de heenweg al een keer getankt. Toen hadden we niet verwacht nog naar Polen te rijden. Daarna kwamen we op de Polenmarkt Hohenwutzen terecht. Het was een soort mix van de oude Brenner en Nuevo Laredo vol kraampjes en winkeltjes. Sigaretten, alcohol, kleding, seksshops, eetbaars, prullaria,…. Aafke kocht een leuk zomerjurkje en we aten er iets.
We hebben die nacht weer prima geslapen, alleen op ons veldje. Vandaag reed Mark trouwens de fietselfstedentocht. Fijn dat het blessureleed weer achter hem lijkt te liggen.
Dinsdag 30 mei
We stonden rustig op en reden na het ontbijt in zo’n drie kwartier naar Berlijn. We konden de auto makkelijk parkeren langs de straat bij Zweirad Stadler en fietsten met Google Maps richting de Brandenburger Tor. Fietsen in Berlijn gaat prima trouwens. We kwamen langs de tv toren en besloten eerst maar eens Berlijn van boven te zien. Online boeken op de mobiel bleek zo’n 4 euro per persoon goedkoper te zijn. We zagen dat bepaalde tijdsblokken al niet meer beschikbaar waren. De fietsen zetten we op slot en met een zwaar kettingslot aan elkaar vast.
We konden zo doorlopen de lift in. Boven had je rondom mooi uitzicht en voor de ramen stonden borden met foto’s en tekst. We schreven in een notitie op de mobiel op wat ons interessant leek. Weer beneden stond er al een rij voor de ingang. Dat hadden er dus mooi op tijd gedaan. We liepen eerst een rondje Alexanderplatz en stapten weer op de fiets. Bij de fietsverhuur onderaan de tv toren kregen we een kaartje van Berlijn waarmee we wat beter overzicht kregen.
Eerst maar eens koersen op de Brandenburger Tor. Op bovenstaande foto zie je die op de rand van het bos. Toen iemand met onze mobiel een foto van ons maakte, werd een figuur die verkleed op een kratje stond, kwaad. Hij kwam zelfs van het kratje af en zou de politie wel roepen want we mochten daar niet fietsen. Dat deden we ook niet dus we hebben ‘m lekker laten tieren. Ga daar dan niet zo irritant op de plek staan waar mensen graag foto’s maken. Mafklapper.
We wilden nu door de Tiergarten naar de overwinningszuil fietsen. Daar kon je met tunnels onder de drukke rotonde door om er omheen te lopen. Je kon er ook op maar ze accepteerden alleen maar cash. Jammer dan. Zo makkelijk als je in IJsland overal met de kaart betaalt, zo lastig blijkt dit in (oostelijk) Duitsland. Achteraf bezien hadden we nu beter naar de Gedächtniskirche kunnen fietsen maar we hadden de kaart van Berlijn nog niet zo goed in ons hoofd. Dus zagen we eerst nog in random order een Russisch momument waarbij ons niet duidelijk werd of onder het gazon gesneuvelden lagen, het holocaust monument, de Potsdammer Platz, de Reichstag, een stuk Muur met bezoekerscentrum over WWII, verschillende standbeelden, Checkpoint Charly en meer.
Tiergarten was een mooi groot park met onder andere een rustige Rosengarten, een stuk vol bloeiende rhododendron en grasveldjes waarop mensen lekker konden relaxen. In een hoek van zo’n veldje zagen we ook naaktrecreanten.
We aten een Berliner Currywurst met Pommes nadat we gevraagd hadden of we konden pinnen. In die omgeving hingen ook borden met naam en toedracht van mensen die hun vlucht over de muur niet overleefden. Best heftig. Toen wilden we richting de mooiste brug van Berlijn; de Oberbaumbrücke. Dat was een eindje uit de richting maar wel een mooi stukje fietsen zo.
Daar vlakbij stond ook een grote lengte Muur, vol beschilderd; de East Side Gallery.
Anke had ons een adres geappt zonder te vertellen wat dat was. We gingen een ingang te vroeg in, en kwamen bij allemaal hofjes vol winkeltjes. Later vonden we ook het straatje vol vlaggetjes en volgeplakte muren dat Anke bedoeld had. Toen wilden we als laatste nog de Gedächtniskirche zien. Dat was weer een eindje fietsen waarbij we o.a. langs de Zoo reden.
Omdat we weer naar de auto moesten navigeren en de mobiels aardig leeg waren, hebben we bij MacDonalds aan het plein een mikshake en McChicken-menuutje genomen terwijl de mobiels aan onze dubbele snellader hingen. Zo lukte het om de auto terug te vinden. In totaal fietsten we 50 kilometer.
Op de terugweg bogen we bij Eichhorst nog even af naar de Edeka waar we nog wat flessen holunder (vlierbes) ranja scoorden, wat lekkers voor de terugweg in de auto, Nudossi; het lekkerdere Nutella en twee zakjes pasta plus een bak griesmeelpudding. Zo’n tien kilometer verder aten we even later de pasta en pudding bij onze tent. Toen we de afwas gingen doen en de mobiels aan de laders legden, nodigden Duitse mensen ons uit voor een worstje bij de barbecue. Zo konden we gezellig pratend wachten tot de mobiels weer goed vol waren. Toen maar snel naar bed.
Woensdag 31 mei
Ook nu werden we wakker van de vogeltjes. ’s Avonds hoor je op de camping eerst vogels, dan kikkers. Er zit een vogel bij met een heel aparte roep die we in de verste verte niet thuis kunnen brengen.
We gingen langzaam ontbijten en opruimen. Alles paste weer in de auto. We reden weer lekker relaxed en werden door Maps vanwege vertragingen iets omgeleid. We kwamen bij Nieuweschans de grens over. Op de heenweg was dat bij Zwartemeer. Thuis hebben we meteen de auto leeg gepakt en deze snel even gewassen. Door bos en stuifmeel zag die er niet uit. Ook de fietsen sopten we snel af en we konden de jacuzzi de wekelijkse beurt geven. Karina had ‘m al voor ons op 38 graden gezet. We draaiden twee wasjes en hingen die buiten aan de lijn. Het meeste campingspul staat alweer boven.
Het was een heerlijk uitje tussendoor naar een voor ons onbekend stuk Duitsland. We hadden er heerlijk weer bij: niet te warm en niet te koud en elke dag zon. Berlijn was super leuk en ook Polen kan worden aangevinkt. De tent beviel prima dus gaan we zeker weer vaker kamperen. Wie meer tijd wil doorbrengen in Berlijn, raden we www.doeninberlijn.nl aan. Jammer dat we Emma niet meer getroffen hebben.
Op 19 april waren wij 31 jaar getrouwd. Iets waar we verder niet zoveel aandacht aan besteden. Ook onze eigen verjaardagen vieren we altijd bescheiden of niet, en zonder cadeaus. Vooral Hank heeft weinig met bijzondere datums. Wij proberen van elke dag iets moois te maken en een spontaan bloemetje tussendoor heeft voor ons veel meer waarde dan op een verjaar- of trouwdag “verplicht” met iets aan te komen.
Mark en Anke dachten hier anders over: “Wij hebben jullie bijna nooit iets gegeven op jullie verjaardagen of trouwdagen. Nu hebben we onze eigen plek en een baan en sturen we jullie op een verrassingsvakantie. Geef maar aan wanneer jullie kunnen. Wij kiezen dan de bestemming.”
Frontpage (Iceland 2021)
For translate: Lieve pappa en mamma. Van harte gefeliciteerd met jullie 31e trouwdag! Alweer zoveel jaar samen. Twee grandioze kinderen, een fantastische Italiaanse bonusdochter en een heel lief hondje! Jullie boffen maar! Nu covid eindelijk een beetje voorbij is, is het tijd voor alle trouwdagen en verjaardagen van de afgelopen jaren! Hiervoor gaan wij een heel speciaal cadeau regelen, namelijk ….. EEN VERRASSINGSREIS! Waar jullie heen gaan, zeggen we uiteraard niet. Dan is het geen verrassing meer. Maar het wordt vast en zeker een mooi avontuur!! Hoe zit dit er uit? – jullie geven ons een aantal tijdbestekken waarop jullie weg kunnen gaan -wij zoeken een onvergetelijke reis voor jullie – wij vertellen jullie de nodige details om goed voor te kunnen bereiden – jullie worden verrast met een legendarische bestemming!! Gieniet van de voorbereidingen en nogmaals GEFELICITEERD!! Mark en Anke ♡♡
We gingen puzzelen met onze agenda’s. Hoe lang? Twee maanden? In dat geval mochten we met een tent op een camping in Wanneperveen gaan staan en dan brachten Mark en Anke ons broodpakketjes. Uiteindelijk maakten we twee weken in september vrij en konden Mark en Anke gaan boeken. Op een gegeven moment wisten we dat het een zonnige bestemming zou worden dus de winterjassen hoefden niet mee. We hintten wat op de Canarische eilanden maar we werden geen steek wijzer. Wel werd onze vlucht een dikke dag vervroegd. Anke wist dat met de accommodatie te regelen en onze agenda was voor die dag al vrij. We lieten Anke op onze kosten bij Sunnycars een compacte huurauto boeken omdat zij meende dat wij dit wel handig zouden vinden. Na het vervroegen van de heenreis bleek annuleren en opnieuw een dag langer boeken voordeliger dan een dag verlengen en zelfs goedkoper dan de eerste boeking.
Op zondag 11 september kwam Anke bij ons thuis om ons de volgende ochtend vroeg naar Schiphol te brengen. Onze tassen stonden klaar voor een warme bestemming. De bagage hadden we over twee tassen verdeeld. De helft van Hank bij Aafke in en andersom. Zo ben je iets minder beperkt als er in de chaos op Schiphol een tas zoek raakt. ’s Middags vertelde Anke dat de bestemming Athene werd zodat we nog tijd hadden om eventueel iets aan onze bagage aan te passen. Ze deed dat met een envelop vol reisbescheiden en een reisgidsje. De bagage aanpassen, bleek niet nodig. We hadden natuurlijk veel te veel mee. De lange broek hadden we alleen op de heen- en terugreis aan dus de extra lange broek was overbodig, De bergschoenen ook. Het was te warm om noordelijk van Athene te hiken en het gebied was bovendien zwaar gehavend door bosbranden. De TEVA sandalen waren wel helemaal top omdat we zouden ontdekken dat veel strandjes kiezelstranden zijn en er onder water ook veel scherpe stenen en zee-egels zijn. Hank downloadde nog wel even snel de kaart van Griekenland in de offline navigatie app Sygic.
Maandag 12 september – Schiphol
We vertrokken al vroeg met onze auto naar Schiphol. Hank reed heen. We hadden geen haast dus reden rustig aan door de polder. We dachten dat het met zo’n vroege vlucht wel lekker rustig zou zijn. Goed drie uur voor vertrek kwamen we op Schiphol aan. Anke reed weer naar Wanneperveen om nog even te dutten en haar eerste online overleg vanuit ons huis te doen. Daarna nam ze Yerke mee naar haar appartement in Drachten.
Wat een rijen op Schiphol. De twee reistassen bij de zelf incheck-balie ruimbagage ging nog wel. Daarna een hele lange rij. Eerst naar buiten, dan weer terug, vertrekhal 1 door, de trap op, en dan slingeren naar de security check. In de rij werden mensen al zenuwachtig of ze hun vlucht wel zouden halen. Daar waren wij niet bang voor maar wat vlotter had gerust gemogen. Vlak voor de Security wurmde zich een man naar voren. “Sorry, my flight leaves in half an hour.” Hank antwoorde “Mine in 20 minutes”. Verschrikt keek de man om. “Just kidding!” maar het was toch een klein prikje dat je niet vanzelfsprekend meer haast hebt dan een ander.
Bij de gate ontdekte Hank dat zijn nieuwe Galaxy S20 geen aansluiting had voor de noice canceling koptelefoon die hij mee had. Er was nog tijd voor hem om even naar de shops te gaan. Een mooie JBL bluetooth koptelefoon was dik 200 euro. Dat was iets te gortig dus even maar even naar een alternatief vragen. Een Sony bleek iets onder de 100. Dat was al beter. Toen Hank de reden uitlegde, bleek er ook een USB-C naar koptelefoon snoertje te bestaan. Dat was nog beter. Voor 11 of 12 euro was het probleem opgelost.
Anke had priority boarding voor ons geboekt. Dan weet je zeker dat je handbagage in de cabine mee mag. Wel zo fijn voor de rugzak met wat basisdingetjes maar vooral voor de fototas met kostbare camera en objectieven. We zaten rechts, net voor de vleugel.
Onze vlucht vertrok met ongeveer 40 minuten vertraging. Er waren zes mensen te laat en dan schrijven de veiligheidsregels voor dat hun bagage van boord moet. En dat kon vanwege personeelstekort iets langer duren. Dus door personeelstekort krijg je lange rijen en missen mensen hun vlucht waardoor de druk op het personeel nog groter wordt door extra taken. Naar ons idee had het vast korter geduurd als we gewoon even op die mensen hadden gewacht, die wellicht door het raam van de gate zagen hoe wij stonden te wachten tot hun koffers van boord werden gehaald…. Later die dag kregen we van het thuisfront berichtjes en lazen we ook op teletekst over de totale chaos op Schiphol. Wij mochten dus nog blij zijn.
Overigens denken wij dat Schiphol kan halveren door het hubmodel met die overstappers los te laten waar onze samenleving niks aan heeft behalve extra herrie, stikstofkrapte en fijnstof. Ons land is te klein om bus- en tankstation voor alle vluchten van en naar Europa te zijn. Met een half Schiphol kunnen we meer huizen bouwen en boeren houden en kan nog steeds elke Nederlander op vakantie en weer thuis komen. Maar dat terzijde.
Onderweg hadden we stralend weer met mooie uitzichten. We zagen de Alpen met Achensee en Inntal en vliegend over Kroatië zagen we over de Adriatische zee Italië liggen. De hak en voet van de “laars” konden we heel goed herkennen. Via de Sygic app (GPS werkt ook in de vliegtuigstand) konden we zien welke Italiaanse kuststeden we zagen liggen.
Na de landing verliep alles vrij vlot. Buiten vielen meteen de vele gele taxi’s op en even later zaten we in een busje op weg naar de autoverhuur. Tussen het ophalen van de auto en dat we ons appartement in konden, moesten we nog wat tijd doden dus vroeg Hank de chauffeuse om een mooi strand. Ze adviseerde Rafti.
Bij de autoverhuur boekten we voor 70 euro een extra verzekering bij waarmee de auto ook op veerboeten verzekerd was voor schade. Achteraf weg gegooid geld omdat we dit niet hebben gedaan. We kregen een zilverkleurige Opel Corsa mee. Slechts 6000 km op de teller maar wel een beste deuk in het bestuurdersportier. Deze en andere kleine krasjes werden op papier en op de foto gezet, de bagage werd ingeladen en toen gingen we op weg naar Rafti beach. De mobiel met navigatie op het been. Na een paar kilometer vonden we een mooi plekje om de auto even aan de kant te zetten. Hank had in het display op op het dashboard gezien dat de Corsa Android Auto had en dat heeft onze VW Golf GTE ook. Eerst even in het menu de taal van de auto op Nederlands instellen. Daarna proberen de mobiel via bluetooth en USB te verbinden. Dat lukte even niet, dus reden we door richting Port Rafti. Langs de kustweg zagen we allemaal strandjes met ligstoelen, parasols en een enkele Baywatch hoogzitter. Van veel bomen was de stam wit geschilderd. Op een plek die ons leuk leek, zijn we gestopt. Het was even zoeken in de tassen op de achterbank maar even later konden we zwemmen. Het water was heel helder, we zagen visjes en maakten een paar foto’s. Daarna zijn we op strandstoelen van een restaurantje gaan liggen en bestelden we wat voor lunch. Aafke een Griekse salade. Hank iets met kip.
Veel eerder dan gedacht appte Anke dat ze bericht van de accommodatie had dat we in ons appartement konden. Even later reden we richting Kitsou 36A in Athene. Athene is een stad met vijf miljoen inwoners. Dat was te merken. Het was erg druk en het weggebruik op z’n zachtst gezegd creatief te noemen. De rijstroken lagen dicht op elkaar en soms stond er iemand op de rechter rijstrook geparkeerd of juist op de linkerbaan stil om af te slaan. Het meest irritant waren de vele motorrijders die als een zwerm horzels dwars door alle verkeer heen hun weg zochten. Niet behoedzaam en voorzichtig maar gewoon met een behoorlijk snelheidsverschil links en rechts langs auto’s, zonder helm en in T-shirt en korte broek alsof ze negen levens hebben. Wij durven de verwachting uit te spreken dat deze motorrijders de gemiddelde levensverwachting in Griekenland aardig omlaag halen. Je ziet vrijwel geen auto zonder deuken. Je durfde een motorrijder die ineens rechts rakelings voorbij schoot geen extra ruimte te geven omdat er links ook ineens een kon opduiken. Desondanks wisten we ons appartement te bereiken zonder iets of iemand te raken.
Het appartement zag er netjes uit. Het lag aan een steile straat en net op die plek was de straat wat vlakker. We konden precies voor de deur tussen parkeren. De sleutel zat in een sleutelkluisje. Binnen stond de airco aan. In de koelkast lagen twee pilsjes en een flesje wijn. Op het aanrecht lag al wat eetbaars. Er was een woonkeuken, een slaapkamer en een badkamer met douche en toilet. Bij de voordeur was een zitje. Via de achterdeur kon je naar een dakterras en ook een soort wit betonnen tuin. Daar hebben we tijdens ons verblijf geen gebruik van gemaakt.
We hebben onze tassen uitgeruimd en wat geïmproviseerd met eten. Boterhamen die we nog mee hadden en iets van wat er op het aanrecht lag. Hank probeerde zijn mobiel met een betere USB kabel met de Corsa te verbinden en toen werkte Android auto prima. Dus gewoon navigeren, muziek en bellen vanaf de mobiel via het scherm in de auto. We hadden van Anke een boekje, mails, appjes en andere informatie over Athene gekregen maar dat was best veel leesvoer. We besloten eerst zelf eens te googelen en kwamen al snel op Baja bikes die Nederlandstalige fietsexcursies rond het centrum van Athene aanbood. Aafke vond zelfs nog een kortingscode en boekte voor de volgende ochtend. In de mail die we hierop kregen, stond het verzoek om even te bellen maar toen kregen we een antwoordapparaat. Later kreeg Aafke een bevestiging in de Whatsapp dus wisten we dat alles goed was door gekomen en de excursie door ging. Ondertussen downloadde Hank nog een groot gebied rond Athene als offline kaart in Google Maps. Sygic werkt ook fijn maar Maps geeft vaak een beter real time beeld.
Dinsdag 13 september – fietsexcursie
Na opstaan en wat geïmproviseerd ontbijten (we hadden nog geen boodschappen gedaan) liepen we het hoger gelegen stadsdeel omlaag richting Baja Bikes dat redelijk dicht bij het centrum ligt. Het was een wandeling van 4,7 kilometer. Onderweg zag Hank ineens iemand met een foil onder de arm de straat over steken. Hij schoot er op af om die man te vragen waar je in de buurt van Athene kunt kitesurfen en gear kunt huren. Van die man kreeg hij gegevens van iemand die hem misschien verder kon helpen.
Vlak voor Baja bikes liepen we ineens gelijk op met een Belgisch gezin die ook met de mobiel in de hand hun weg zochten. Ook zij bleken mee te fietsen. Het was ter plekke even zoeken want de fietsverhuur lag naast een trappetje maar al snel hadden we beide een Cortina damesfiets met drie versnellingen in de hand. Onze gids was Marieke. Zij had tijdens haar studie in Griekenland haar liefde ontmoet en was er blijven hangen. Ze vertelde leuk over de dingen die we onderweg zagen en ook hoe het leven voor haar en haar gezin in Griekenland aardig afwijkt van een leven in Nederland. In de zomer is het zo heet dat veel mensen van 3 uur ’s middags tot 3 uur ’s nachts op zijn en en dus de ochtend en het begin van de middag slapen. Ook haar kinderen dus. De fietstocht was 9,2 kilometer en gaf ons een mooi beeld van de layout van het centrum van Athene met alle (archeologische) bezienswaardigheden.
We bezochten een oude Taverne, zagen graffiti van een beroemde hond die bij elke demonstratie bij CNN in beeld was, het antieke Olympische stadion, de poort van Hadrianus, de vis- en vleesmarkt en meer en aten een yoghurtje met walnoot en honing. Bij de wisseling van de wacht legde Marieke wat symboliek van de kleding uit. Rood van het bloed, de tranen van de vrouwen en 400 plooitjes voor de 400 jaar Ottomaanse overheersing. Hank sprak met de militair die op alles toe zag. Het blijkt dat traditionele functie een erebaantje is waar de familie apetrots op is. De wachters trainen eerst drie maanden, zijn dan drie maanden wachter en verdienen hier 8 euro per maand mee. De militair was hiervoor zelf ook paleiswachter geweest, moest er op toezien dat het publiek niet in de weg liep en moest de wachters beoordelen op hun uitvoering van de bijzondere choreografie.
Op het eind van de fietsexcursie wees Marieke ons een goede plek voor lunch aan en daarna kwamen we weer terug ons startpunt. Daar nam Monique, die het kantoor naar ons idee runde, even tijd voor ons om met ons mee te denken over dingen die we de komende anderhalve week in er rond Athene zouden kunnen doen. Dat was wel even fijn omdat we door het verrassingselement van onze reis zelf geen plan hadden kunnen maken. En iemand die met je meedenkt en aan wie je vragen kunt stellen, werkt fijner dan je eindeloos inlezen. Uiteindelijk hebben we vrijwel alles gezien en gedaan wat Monique voor ons op een papiertje had geschreven.
We hebben de huurfietsen gehouden tot het eind van de volgende dag om Athene nog iets beter in eigen tempo te verkennen. Als eerste fietsten we naar het lunchrestaurantje vlakbij Baja bikes. Daar at Aafke een Mousaka en Hank weer iets met kip. We raakten in gesprek met het meisje dat ons bediende en zij was super enthousiast over het door Monique aangedragen idee om het eilandje Agistri te bezoeken. Ook hier bij het terras waren de stammen van de bomen wit geschilderd dus we vroegen haar waarom dit was. Ze vroeg daarop haar vader (de eigenaar?) en het bleek tegen schimmel te zijn.
We hebben deze middag wat rond gefietst in en rond het centrum. Als we de fietsen parkeerden dan zetten we die extra op slot met het kabelslot dat we van Baja mee hadden gekregen. Voor Mark, Anke en Ella kochten we leuke T-shirts als souvenir. Voor zichzelf kocht Aafke een leuk zonnehoedje om wat schaduw in het gezicht te hebben. Hank kocht later ook een luchtig hoedje. Voor de pet was het te warm. We hebben die middag nog ruim 12 kilometer gefietst en gelopen en beklommen onder andere de Acropolis. Dat is dus de berg, en niet het beroemde zuilencomplex dat er op staat.
Dat is het Parthenon. We kochten voor 30 euro per persoon een toegangsbewijs waarmee we vijf dagen lang ook andere archeologische bezienswaardigheden konden bezoeken. Bij het Parthenon hadden we een mooi uitzicht over Athene.
De weg naar ons appartement ging creatief. Soms op straat, soms over de stoep. Het laatste stuk was pittig, niet meer fietsbaar steil omhoog. De fietsen zetten we in de woonkeuken. De tafel hadden we wat in de hoek geschoven. Later in de avond zijn we een eindje terug gelopen om nog wat te eten. We hadden een soort Gyros kip wraps of hoe dat ook maar heet. Aafke een wijntje erbij. Hank een Grieks biertje. Normaal zijn we niet zulke bierdrinkers maar aan het einde van een hete dag in Athene was een koel pilsje heerlijk. Op de terugweg naar het appartement stopten we bij een avondwinkel voor flessen water (het drinken van kraanwater in Athene werd niet geadviseerd), een fles cola, cornflakes met tropisch fruit en met chocola, een melk, kwark en een doos met 8 cornetto’s.
Woensdag 14 september – fietsen
Deze dag hebben we bijna 40 km gefietst. Er loopt een mooi fietspad vanuit het centrum naar de kust. Monique van Baja bikes had ons een online fietsroute gegeven. Bij de kust waren we zo gewend om niet meer op de mobiel te kijken maar gewoon het fietspad te volgen, dat we even verkeerd reden. Ook dat werd met creatief weggebruik opgelost. Als eerste kwamen we bij jachthaven Flisvos, vol superjachten.
Er stond een tankwagen zoals die benzinestations bevoorraadt om zo’n jacht af te tanken. Echt niet normaal wat daar lag. Daarna zijn we een eind de kust langs gefietst. Bij een strandje hebben we omstebeurt even gezwommen. We werden gewaarschuwd om de fietsen mee het strand op te nemen om diefstal te voorkomen. Daarom zijn we ook maar niet tegelijk het water in gegaan. Terug in Athene hebben we een paar archeologische sites bezocht.
Daarna hebben we bij Baja de fiets ingeleverd en zijn we naar de oude taverne gelopen die we tijdens onze fietsexcursie hadden bezocht. Daar hebben we lekker gegeten. Ondertussen zette Hank de Beat Athene taxi app op de mobiel zodat we een taxi konden bestellen en vooraf wisten wat die ging kosten. Zeven tot negen euro zou het zijn. In twee minuten reed de taxi voor. We wilden een tientje geven inclusief fooi en toen de chauffeur een tientje wilden afrekenen terwijl de meter op negen euro stond, heeft hij die ook gehad. We pakten onze spullen in want voor de volgende ochtend hadden we de veerboot naar Agistri geboekt. De boeking van een hotelletje had Anke voor ons gedaan. Monique van Baja bikes had voor ons op Agistri e-bikes gereserveerd.
Donderdag 15 september – naar Agistri
Het verkeer onderweg naar de haven van Piraeus was verschrikkelijk. Een dik uur over 15 kilometer. We kwamen niet echt lekker langs de ideale route bij de haven aan omdat we de navigatie eerst op Piraeus hadden gezet in plaats van op de haven. Toch zagen we ineens een Parking langs de weg richting veerterminal E8. Hoewel er 5 euro op een groot bord stond, betaalden we 13 euro voor twee dagen. We hadden niet eens zin meer om opheldering te vragen, maar wie weet was de nacht 3 euro. Fijn was dat het parkeerterrein ’s nachts met een hek werd afgesloten. Lastiger was dat het hek om 22.00 uur al dicht ging. Maar onze boot terug zou de volgende volgende avond rond 9 uur aan komen dus dat hoefde geen probleem te zijn. Voor de zekerheid kregen we een visitekaartje met route en mobiel nummer mee.
De veerboot bracht ons na aan korte stop op het grote eiland Egina naar het prachtige eilandje Agistri. We belden met de fietsverhuurder en die pikte ons even later op bij de kerk met het blauwe dak waar we heen gelopen waren. De fietsverhuur was schuin tegenover hotel Meltemi studios waar we onze bagage vast neer mochten zetten. We kregen twee mooie e-bikes mee. Hank wees de verhuurder nog even op wat speling in het balhoofd wat snel hersteld werd. Toen zijn we gaan fietsen. Agistri is een mooi overzichtelijk en verkeersluw eiland met de nodige hoogteverschillen waar we blij waren met onze e-bikes. We zwommen en snorkelden onder andere bij Dragona beach (het vrije gedeelte) en bij een verborgen baai vlakbij een meertje.
Daar waren ook twee iets oudere mensen aan het zwemmen. Hij zocht een soort mini-oestertjes die goed zouden smaken bij Ouzo. Aafke heeft er een geprobeerd. We fietsten een e-bike rondje met snorkelstops voor (20 km) en na (16 km) het inchecken op onze mooie hotelkamer.
Na een mooie zonsondergang bij Dragona Beach gingen we eten bij een restaurantje onderaan de straat dat ons door de fietsverhuurder was aanbevolen. De laders van de fietsen hadden we voor de zekerheid mee genomen naar de hotelkamer maar omdat we zo dicht bij zaten en op tijd terug waren, hadden we de fietsen weer ingeleverd tot de volgende ochtend. Aafke at seafood; wat leek op een paella met ook een paar grote garnalen en naar ze vermoedde ook inktvisringen. Hank hield het weer veilig (en betaalbaar) bij iets met kip. Om ons heen allemaal schooiende katten. zeker toen Hank hen garnalenkoppen voerde.
Terug in het hotel namen we beide een plons in de hotelpool die verrassend koel was. Daarna probeerden we samen een Ouzo. Best te doen, met mooi uitzicht richting Egina. In een club vlakbij werd live gezongen. Niet al te zuiver….
Vrijdag 16 september – Agistri
Deze ochtend werden we voor zonsopkomst wakker. Vanaf ons balkon hadden we een prachtig uitzicht op voor anker liggende zeiljachten in de opkomende zon.
Vanaf iets over acht in de ochtend kon je ontbijten. Wij kozen er voor om het ontbijt op het terras naast de hotelpool te gebruiken; Aafke met roerei, Hank met twee gekookte eitjes. Na het ontbijt zwom Hank nog even in de hotelpool en zwommen we samen nog even in zee vlak voor het hotel. Toen hebben we uitgechekt. De vriendelijke dame van ons hotel vond de tattoo van Hank erg mooi. Onze reistas konden we bij de fietsenverhuurder neer zetten. Helaas was de oude baas vergeten onze fietsen aan de lading te zetten. Daarom kreeg Hank de accu vanaf een andere fiets. Aafke’s fiets leek beter geladen. We gingen naar Chalikiada beach; een mooie baai met kiezelstrand en naaktrecreatie. Helaas staat het strand niet echt lekker aangegeven vanaf de weg. We parkeerden de e-bikes aan een boom op de plek die Google Maps aangaf. Rechts van ons leek een pad omlaag te lopen. Dat pad werd wel steeds slechter en dat op badslippers. Op het eind stond Hank al aan een steile klif. Hij zag het strandje al liggen maar de weg verder omlaag leek te gevaarlijk, laat staan dat je er ooit weer omhoog komt.
Toen we terug liepen, zagen we een ander pad. Nog steeds niet best maar die kwam wel opzij van het strand uit waar we anderen al over een paar rotsen het strand zagen bereiken. We hebben er heerlijk aan streeploos bruin gewerkt en tussendoor steeds gesnorkeld. Ook maakten we een paar mooie foto’s waarvan de meeste in ons privé-album gaan belanden. Hank maakt nu eenmaal graag foto’s van wat hij mooi vindt.
Toen we terug omhoog wilden, vroegen we anderen of er een makkelijk pad was. Dat zou zo zijn, maar we kwamen weer op ons moeizame pad uit. Een toevallig daar lopende Oostenrijker met in Griekenland wonende familie, liep met ons mee. Eenmaal bij de fietsen aangekomen, zagen we rechts van ons het moeilijke pad dat wij hadden genomen. Links van ons kwam iemand fluitend op badslippers tussen de bomen weg gelopen. Mensen op Agistri, als jullie dit lezen; één bordje, please! In het stadje bij de haven aten we crêpes. Daarna fietsten we door en hebben we nog twee baaien bezocht om nog wat te snorkelen. Bij de eerste baai zagen we veel plastic en andere vervuiling. Zo zonde! We leverden de e-bikes in na bij een dagafstand van ongeveer 24 kilometer. De verhuurder bracht ons naar het kerkje met het blauwe dak. Daar vonden we op een terrasje een mooie plek in de schaduw en wind. Heerlijk! We hebben hier wat gegeten terwijl Hank zijn mobiel er aan de lading mocht leggen. Nog even wandelden we door het dorpje. Toen hebben we bij de haven gewacht op de veerboot van 19.15 uur. Heel apart hoe opnieuw de auto’s al op en af reden terwijl alleen nog maar de klep op de kade lag.
Agistri is een prachtig eiland waar we graag nog eens terug zouden willen komen. Een aanrader voor wie rond Athene leuke dingen wil doen.
De rit in onze huur-Corsa naar het appartement dat Mark en Anke voor ons geboekt hadden, ging redelijk vlotjes al blijven die motorrijders die de ruimte tussen de auto’s als extra rijbaan zien, zwaar irritant.
Zaterdag 17 september – Athene
Deze dag hebben we zo’n 17 km door Athene gewandeld. Eerst had Aafke het lumineuze idee om via een berg met soort kerkje er op, St. George, naar het centrum te lopen. En dat op een dag met ca. 35°C. Op de weg omhoog vroeg Hank of ze er wel rekening mee wilde houden dat de rugzak zwaar was. Ze mocht deze tot de volgende bocht zelf achterop doen en dan kiezen of ze deze terug wilde geven. Dat wilde ze wel graag en daarna liep ze ietsje rustiger. Het was een hele klim maar wel met mooi uitzicht over Athene en op de Acropolis.
Toen liepen we aan de andere kant via een soort tuin omlaag. Bij een drogisterij haalden we een tube Gehwol om de ruwe hakken van al dat gezwem en gewandel even goed in te smeren. Bij de Engelse ambassade hing de vlag halfstok. Het leek alsof je er een condoleanceregister voor Queen Elisabeth kon tekenen maar we geloofden het wel. Later zagen we in een zijstraat ook de Nederlandse ambassade. We liepen richting het antieke Olympiastadion. Daar bleek een ander ticket voor nodig dan het vijfdaagse multi-ticket dat we hadden gekocht dus zijn we door gelopen naar de Olympische tempel. Van Aafke werd nog een Pisa-foto gemaakt maar dan met een zuil bij deze tempel.
Daarna liepen we langs de boog van Hadrianus. In een winkeltje aan de overkant had Hank een dag eerder al een leuk Grieks zomerjurkje voor Aafke gezien maar die bleek haar in werkelijkheid niet te staan. Een ander wel, maar die vonden we voor een souvenir domweg te duur. Een eindje verder hebben we op een stoepje onze broodjes gegeten terwijl Hank op de mobiel vast tickets voor het Acropolis museum kocht. Dat was drie minuutjes werk en bij aankomst konden we zo langs de lange wachtrij.
Het was een mooi museum, net als de opgraving er onder. En ze hadden er heerlijk airco. Voor dames is het advies om in het Acropolis Museum ook met heel warm weer niet commando te gaan ,want je kijkt zo door de verdiepingsvloeren omlaag en dus ook omhoog.
Na het museum zijn we via toeristenstraatjes afgezakt naar het kloosterplein. Als mooi souvenir kochten we een echt mooie glazen schaal met typische kleuren. Aafke kocht een leuk Grieks zomerjurkje dat een stuk beter geprijsd was dan het eerder jurkje. Daarmee zijn we opnieuw even de bibliotheek van Hadrianus in gegaan voor een snelle fotoshoot Griekse stijl. Officieel mochten we er op onze kaart niet meer in omdat we de kaart hier al gebruikt hadden maar de mevrouw bij de toegang kneep een oogje dicht. Overigens staan vlakbij de ingang van deze locatie mannen van Afrikaanse komaf armbandjes uit te delen. We hebben elke keer vriendelijk maar beslist geweigerd omdat we al gehoord hadden dat ze, als het armbandje eenmaal vast geknoopt is, vervelend gaan doen over donaties.
Toen hadden we genoeg gelopen. Hank wilde een taxi regelen. Aafke had een ander idee. Voor een euro of 8 p.p. koop je in Athene een vijfdagenkaart voor het lokale openbaar vervoer. De aankoop op het station naast het Monastir Square ging makkelijk. Toen moesten we nog de goede metro in. Lang leve het Griekse Alfabet want met wat hulp van omstanders bij het kiezen van de eerste metro en de overstap, kwamen we kwamen totaal verkeerd uit. We moesten naar Ambelokipi en kwamen uit bij Anthoulopie. En dat dan in Grieks alfabet. Buiten het station wilden we met hulp van Google Maps de route voor de laatste kilometer naar het appartement vinden, maar die bleek bijna 10 kilometer. Hank was er helemaal klaar mee en wilde een taxi regelen maar Aafke besloot dat we opnieuw de metro in gingen. Eerst terug, dan goed overstappen en dan nog drie haltes. We hebben zo aan het eind van een lange dag een dik uur verspeeld. Dit was overigens de enige middag waarop we onze vijfdagenkaart hebben gebruikt. Het levert in ieder geval weer een mooi verhaal op. In de metro werd trouwens in het Grieks, Engels en Duits omgeroepen dat mondmaskers verplicht waren. De Duitse versie deed door toon en stem heel erg aan WWII denken. Iets minder dan de helft hield zich er trouwens aan. Wij niet. We kookten zelf: pasta.
Zondag 18 september – Tempel van Posseidon
Deze dag begon al goed. De gehuurde Corsa stond op zo’n steil stuk van de straat geparkeerd dat Hank ‘m niet achteruit omhoog kreeg om afstand te nemen van de auto die er voor stond. Hij kon gewoon geen toeren maken om desnoods met piepende banden achteruit te rijden. Gelukkig zag de eigenaar van de auto voor ons het gespartel vanaf z’n balkon en reed hij zijn auto even weg waardoor wij vrij baan hadden om vooruit weg te rijden. Eerst reden we naar een plekje bij de kust waar iemand wel even met Hank wilde kitesurfen. Dit nog als vervolg op de man met de foil onder de arm die we eerde op straat aanspraken. We ontmoetten Jean en zijn vrouw Annie bij de windsurfclub maar helaas was de wind niet sterk genoeg. Hank vroeg nog even bij de naastgelegen surfzaak of hij dan misschien een surfplank kon huren maar die waren allemaal bezet voor les. We hebben wel gezellig gekletst en nog even een Club Sandwich geluncht.
Vervolgens reden wij langs de kust naar de tempel van Posseidon. De zonsondergang moet er magisch zijn. We informeerden of een ticket eenmalig of voor de dag was en het eerste was het geval. Daarom zeiden we dat we voor zonsondergang wel terug zouden komen.
We moesten dan vooral op tijd zijn, zei de dame bij de entree, vanwege de lange rij mensen. We zochten daarop een klein, verstopt strandje op en besloten na het zwemmen geen zin te hebben om zo lang te wachten en dan in de mensenmassa de zon onder te zien gaan. Op het strandje waren ook twee Griekse stellen die stomverbaasd waren dat wij Hollanders dit plekje hadden ontdekt. Ze waren tot dusver altijd alleen op hun vaste favoriete plekje. Een van de mannen had een tweelingbroer met een hotel op een authentiek Grieks eilandje. Aafke en hij voegden elkaar toe op Facebook zodat hij makkelijker iets voor ons kon regelen.
Hank kreeg bij het zwemmen iets van stookolie of teer tussen twee tenen maar, lang leve de wetenschap, vettigheid verwijder je met vettigheid en zonnebrand ging prima. We zijn daarna de kustweg omhoog gereden die we al op ons lijstje hadden staan, Het was zondag maar onderweg zagen we toch een supermarkt open. Aafke liet hier een blikje bier stuk vallen in het gangpad en bij de kassa een muntje klemvast in een opening vallen. Hank haalde aan de overkant bij de bakker een soort broodje voor onderweg. Terug bij het appartement wisten we de auto iets verder weg redelijk vlak te parkeren. We aten het prakkie van een dag eerder. We wilden de Acropolis nog bij nacht zien vanaf St. George. Hank pakte de fototas met alle lenzen en bestelde een taxi met de Beat app. Deze keer wilden we wat makkelijker omhoog en dan omlaag terug lopen. Voor € 6,80 plus fooi waren we boven. Er waren veel mensen die foto’s boven nachtelijk Athene maakten en Hank legde velen uit hoe je iemand met een andere mobiel bij kunt lichten als je een avondfoto zonder flits maakt.
Zo’n foto maakten we zelf natuurlijk ook, plus mooie met de wijde lens van de stad en met de telelens van de Acropolis.
De 150-600 was niet lichtsterk genoeg maar met de 70-200 en extender ging het prima. Wat een iso performance van de R6. We zijn weer aan de achterkant door die tuin omlaag gelopen om ook foto’s van een lagere hoogte te kunnen maken. Onderaan was het nog 2.6 km lopen naar het appartement.
Maandag 19 september – Naupilon
Deze dag reden we richting Nauplion. Dat is een mooi en pittoresk havenstadje, voor Athene de eerste hoofdstad van Griekenland zelfs. Op de heenweg hebben we genavigeerd met “tolwegen vermijden” waardoor we langs de kust en later door de binnenlanden meer zagen van Griekenland dan op de snelweg. In een bocht waar we parkeerden om een foto te maken, kwam er opeens een hond uit de bosjes. En daarna nog een paar, en vanaf de andere kant. We vonden zo’n roedel zwerfhonden niet zo prettig dus zijn we snel ingestapt en verder gereden. Een eind verderop moesten we 25 minuten op een brug wachten om het kanaal van Korinthië over te steken. We konden met 5 minuten omrijden over de snelweg maar wilden graag zien hoe dat met die brug dan ging want we zagen ‘m niet. Die bleek vanaf de kanaalbodem in één stuk naar boven te komen. We staken het kanaal over en gingen eerst op zoek naar een mooi uitzichtpunt. Omdat het kanaal ongeveer 6,5 km. lang is, reden we eerst naar het andere einde.
Eerst zagen we bij de andere ingang van het kanaal een weggetje omhoog. Daar zagen we hetzelfde megajacht waarop we eerder gewacht hadden, langs varen. Toen besloten we een stoffig weggetje vol kuilen en gaten omhoog te rijden omdat we op Google Maps een brug gezien hadden. Slechte wegen kenden we van IJsland wel, dus dat durfden we wel aan. Zo reden we per ongeluk een groot bouwterrein op. Het hek stond open en toen liepen we zo naar een soort werkbrug over het kanaal.
Het was natuurlijk niet de bedoeling naar we mochten van twee werklui doorlopend die brug op gaan om foto’s te maken. Aan de overkant liepen mensen een soort toeristisch pad maar daar stond een hek voor de brug waarop wij dus stonden met het best denkbare uitzicht op het kanaal. Nu kwamen er boten vanaf de andere kant waardoor we mooi overzicht hadden op de brug aan die kant die ook vanaf de kanaalbodem omhoog kwam.
Daarna reden we door een heuvelachtig gebied met veel olijfboomgaarden. We stopten voor een ijsje en daarna bij Mykines, ook door Monique van Baja bikes aanbevolen.
Dit waren de restanten van een paleis van 3500 jaar geleden. We bezochten de ruïnes, het museum en de vlakbij geleden tombe van Atreus. Vanwege de warmte hebben we ongetwijfeld de nodige bordjes met uitleg en restanten gemist. Het zij zo maar we hebben wel een mooie indruk gekregen.
Daarna reden we door naar Nauplion. Hier staat een burcht op een berg en een op zee en er zijn veel pittoreske straatjes.
We hebben er wat rond gekeken, geluncht en reden toen langs de kust omhoog richting Athene. Net voor het kanaal van Korinthië namen we de snelweg. Aafke reed en bij binnenkomst van Athene heeft Hank het stuur weer over genomen want dat verkeer zag ze niet echt zitten. Onderweg naar Athene heeft Hank online de veerboot naar Hydra geboekt. Dat gaf nogal wat verwarring omdat de mail met het reserveringsnummer sprak van 24-48 uur verwerkingstijd voor je bij de tickets kon. Terwijl we over een uur of 14 al zouden varen. Hank parkeerde de auto in Kitsou helemaal bovenaan op een straathoek. Achteruit, strak langs een container en op een iets vlakker stuk. zodat we de volgende dag makkelijker weg zouden kunnen rijden dan eerder. In het appartement belde Hank met de rederij wat we moesten doen als we de volgende dag wel een reserveringsnummer maar geen tickets hadden. Net op dat moment kwam op Aafke’s mobiel de mail binnen waarmee we online konden inchecken voor de veerboot. Anke reserveerde vervolgens voor ons op Hydra hotel Filenia dat we zelf al hadden uitgezocht. We belden ook nog even met de vrouw van de parkeerplaats in Piraeus omdat onze boot terug om 21.55 uur aan zou komen en zij het hek om 22.00 uur sluit. We konden bellen als de boot aanlegde. We aten wat losse knabbels en pakten onze tas in voor Hydra. Die nacht lag Aafke tegen half drie gestresst wakker. Ze zag het al helemaal voor zich dat de Corsa de volgende dag in alle vroegte opnieuw zou zakken voor de hellingproef. En dan dat drukke verkeer nog door. Hank zei dat de auto geen probleem zou zijn en we anders alsnog tijd zat hebben voor een taxi. En we hadden de reistijd ruim ingepland. We konden vanaf 07.00 uur de parkeerplaats op. De boot ging om 08.00 uur. Het was tien minuten lopen van de parkeerplaats naar de boot, dus niks om over wakker te liggen.
Dinsdag 20 september – naar Hydra
Deze ochtend zijn we heel vroeg uit Athene weg gereden. Hank reed eerst zonder enig probleem de auto van z’n plek. Daarna stapte Aafke in met de bagage. De straten van Athene hebben we nog nooit zo rustig gezien als deze dinsdag, voor dag en dauw. We waren dus veel te vroeg in Piraeus. Het hek van de parkeerplaats links van ons in de zijstraat was nog dicht en toen zagen we voor ons iemand vanaf een andere parkeerplaats lopen. Daar zijn we dus ook maar eens gaan vragen. We hadden er Google Translate op de mobiel voor nodig maar het bleek dus dat de man van de parkeerplaats het hek om 14.00 afsloot, maar je kreeg een sleutel van het hek die je via een buis in een bakje op het terrein kon deponeren nadat je de auto weer op straat had staan en het hek had afgesloten. Dat leek ons een betere oplossing, en nog een euro voordeliger ook. Op weg naar opnieuw veerterminal E8 hebben we extra lang over een bak koffie (Douwe Egberts) gedaan. Toen zijn we verder naar de boot gelopen.
We voeren met een snelle catamaran veerboot (69 kmh volgens GPS). We hadden er gewoon een mooi plekje bij het raam gevonden. Later bleken de tickets op stoelnummer. Wisten wij veel. Noem dat op de tickets dan ook “seats” ipv “class”. Maar we konden mooi blijven zitten tot aan Hydra. In tegenstelling tot de veerboot naar Agistri, waar mondmaskers werden aanbevolen en nauwelijks gebruikt, was het in deze boot verplicht. Wij hebben het onzinnige ding half op een oor gehangen en een beetje bij geschoven als er een bemanningslid langs kwam.
De haven van Hydra is erg pittoresk. Het stadje heeft vooral nauwe straatjes en steegjes. Gemotoriseerd verkeer en fietsen zijn er niet. Er rijdt alleen een vuilnisautootje en eventueel ander onderhoudsverkeer maar na een uur of 11 ook dat niet meer. Vervoer gaat er te voet, met ezeltjes of paardjes of per boot. Bij de haven staan de ezeltjes en paardjes al klaar voor vervoer van bagage.
Wij konden het zelf wel af met een rugzak en een tas op wielen. We besloten eerst maar naar het hotelletje te gaan om de tas vast kwijt te kunnen. We werden supervriendelijk ontvangen door Rebecca en konden meteen al de kamer in. Ze vond het helemaal prachtig dat Mark en Anke deze reis als verrassing voor ons hadden geboekt en kwam er keer op keer op terug wat een fantastische kinderen dat moesten zijn. Op advies van Rebecca namen we meteen om 11 uur een boot naar St. Nicolaas beach. Voor 18 euro per persoon was het een half uur varen waarbij we weer de nodige kapitale megajachten zagen varen Toen de boot aanlegde, zagen we rechts een strand vol ligbedden en parasols. Kosten: 15 euro voor twee ligbedden met parasol. We hadden echter al gezien dat links van de boot, achter een rotsblok, ook een klein strandje uit het zicht lag. Het ging ons niet eens om het bedrag maar we lagen liever lekker samen op ons privéstrandje dan op zo’n commercieel strand.
We zijn er weer verder streeploos bijgekleurd. De foto’s zijn ook mooi maar houden we mooi voor onszelf. We hebben tussendoor veel gesnorkeld met onze duikmaskers en met de GoPro onder water gefilmd. Er was op een gegeven moment één klein visje dat echt continu onder en rond Aafke bleef zwemmen. Die dacht misschien dat zij een walvishaai was of zo. Of z’n moeder. En dat dus de gehele zwembeurt van pakweg 20 minuten. Waar Aafke zwom, zwom dat visje onder haar mee. Heel apart.
We konden tot 18.00 uur bij het strand blijven maar hebben de boot van 16.00 uur terug gepakt. Het was lang genoeg geweest. Na aankomst in de haven, hebben we bij het supermarktje vlakbij het hotel kwarkjes en rijstepapjes als ontbijt voor de volgende dag, wat eetbaars voor overdag en wat drinken gehaald. In de hotelkamer hebben we eerst gedoucht. Tegen zonsondergang zaten we bij de ingang van de haven om de zon in de zee te zien zakken.
Daarna zijn we naar een restaurantje gelopen dat Rebecca van het hotel ons had aanbevolen. Alle tafeltjes buiten bleken gereserveerd maar toch konden we gaan zitten. Later werden er mensen door gestuurd omdat er geen plek meer was. We aten beide een andere verse vis en deelden een karaf witte wijn. Ook hier waren de nodige katten aan het schooien. Een oudere Amerikaanse man aan een tafeltje verderop heeft zelfs een foto van ons tafeltje met al die katten gemaakt en die uiteindelijk aan ons gemaild. Daarna zijn we via een klein omweggetje naar Hotel Filenia gelopen. Het brood dat we niet op hadden, hadden we maar mee genomen.
Woensdag 21 september – Hydra
We waren al op tijd wakker en hebben op het mooie binnenplaatsje buiten de hotelkamer ontbeten met yoghurtjes en rijstepapjes uit de koelkast van de hotelkamer. Ook de broodjes vanaf het restaurant konden we nu mooi opeten. Thee konden we op de kamer zetten. Koffie ook. We hebben nog even overwogen om voor de dag een kleine rib met 60 pk te huren (€120 plus benzine) maar zagen daar toch van af. We geven al meer geld uit dan de bedoeling was en hebben thuis wel een boot, aldus Aafke. Onze bagage konden we bij Rebecca kwijt tot de veerboot ging. Dus gingen we lopend richting Mandraki beach en zijn kort daarvoor een kleiner, gemoedelijker en betaalbaarder strandje op gegaan.
We huurden er twee ligstoelen met parasol voor een tientje en hebben gewoon lekker lui afwisselend in de zon en schaduw gelegen en tussendoor steeds gesnorkeld. Er waren enorme scholen lange dunne visjes met een naald-spitse neus, na even googelen needle-fish geheten. Een filmpje daarvan staat alvast op YouTube. Er is nog veel meer materiaal te bekijken en monteren.
Een eind in de middag besloten we om maar eens wat bij het strandje te gaan eten. Nadat we op de uitgebreide kaart onze keus hadden bepaald, bleek het meeste niet beschikbaar. Dus moesten we snel schakelen. Aafke koos voor meatballs in tomatensaus. Hank keek bij de salades. Omdat hij niet van komkommer en olijf houdt, dacht Aafke dat de spinazie-salade wel wat voor hem was. Zij kreeg lekkere gehaktballetjes met patatjes. Hank kreeg een bord warme spinazie. Die hebben we dus maar gedeeld en hij bestelde hetzelfde als Aafke bij.
Daarna zijn we weer richting de haven gelopen. Hank vond de zonnebril aan één kant irriteren op de neus en ontdekte dat een neusvleugeltje miste. Een zonnebrillenwinkel met Oakley zei dat ze dat vleugeltje op typenummer moesten bestellen. Bij een andere zonnebrillenwinkel trok de man een doosje open, verving beide neusvleugeltjes, boog ze nog wat bij, poetste de bril en dat allemaal als service. Bij het hotel hebben we onze zwemtas in de reistas gestopt. Die haalden we op voor we op de boot gingen. Toen hebben we nog wat random zonder plan door de steegjes van Hydra gewandeld. Zo kwamen we op ongedachte plekje waar we een mooi uitzicht op de haven hadden en waar we zagen waar de paardjes en ezeltjes woonden. Een lollig hondje liep zeker een half uur enthousiast met ons mee.
Toen het even licht begon te regenen zijn we op een terrasje bij de haven onder een groot zonnescherm neergestreken voor koffie (Aafke koude, Hank cappucino) en een wafel met maple syrup. We haalden de tas op en daarna de ferry van kwart over 8. Het was inmiddels donker op Hydra.
Door de aangetrokken wind was het water hier en daar wat choppy. We kwamen met een kwartier vertraging in Piraeus aan dus het was maar goed dat we geen parkeermevrouw hoefden te bellen maar gewoon zelf een hek konden openen. Het verkeer van Athene was op dit tijdstip redelijk te doen. Hank kon mooi rechts op een vrij vlak stuk straat fileparkeren maar toen Aafke de deur open wilde doen, bleken we strak langs een stoeprand van een dikke halve meter hoog te staan. Daarop is ze via de bestuurderskant uit de auto gekropen.
Donderdag 22 september – kiten en vliegen
We zijn onze laatste dag mooi op tijd opgestaan, hebben ontbeten, de laatste spullen in gepakt, hebben een fooi en een pak stroopwafels achtergelaten voor de extra dag die we kregen toen Transavia de heenreis vervroegde, en zijn Athene uit gereden naar de kust. Daar hebben we bij de windsurfclub opnieuw Jean ontmoet. Hij kitesurft veel en wilde me wel helpen omdat hier nauwelijks kiteverhuur is. Hij had wel een kite en board over die Hank mocht lenen. Wij zouden dan de lunch betalen. Mooie deal. Het was een hele beste wind met flinke vlagen en stevige golven. In het begin ging Hank wel lekker, met zelfs een voorzichtige jump want hij wilde het board niet kwijt raken.
Dat gebeurde toch toen een windvlaag hem bij het starten in de golven over de punt van het board trok. Upwind bodydrag ging niet zo goed dus ging Hank maar naar de kant, wat al lastig genoeg was. Er was niemand met een bootje dus onze nieuwe kennis ging met z’n eigen board de baai in. Op een gegeven moment zagen we hem via de telelens aan de overkant maar daarna niet meer. Daarom reden wij met de huurauto de baai rond om hem te zoeken en op te pikken. In de tussentijd had hij echter zijn gear bij de hem bekende beachclub Albatros neer gelegd en was hij via het strand de baai rond terug gelopen. Die lunch had hij dus dik verdiend. We met de auto naar diezelfde beachclub Albatros gegaan waar zijn vrouw (Annie) zich bij ons voegde. We zagen mensen windsurfen met mooie aanlandige wind en vroegen ons af of dit niet een betere spot bij deze wind was geweest.
Ondertussen ontdekte Aafke dat haar hoedje nog aan de andere kant van de baai in een boom hing. Annie haalde die op. Na de lunch namen we afscheid en hebben we de huurauto ingeleverd. Bij de autoverhuur wisselden we onze zwemkleding voor gewone kleren. Daarna werden we met een busje naar het vliegveld gebracht. We organiseerden eerst onze twee tassen bagage. Het was erg rommelig bij de bagage dropoff maar de security check ging vlot en we waren ruim op tijd bij de gate. Jean appte ondertussen dat het vermiste board terecht was. Gelukkig!
Het poortje naar de gate stond open dus was iedereen daar vast gaan zitten. We vonden er een stopcontact voor de mobielladers. Toen de gate echt open ging, moest iedereen er weer uit om vervolgens met boardingpas weer naar binnen te mogen. We lieten eerst gewoon onze rugzak en fototas in de gate staan, maar dat mocht niet. Dankzij de door Anke geboekte priority boarding zaten we snel in het vliegtuig dat overigens van een andere maatschappij was maar wel een Transavia vluchtnummer had. Daar was eerder al mail over gekomen. Anke had ons ingecheckt en er op gelet dat we onze mooie zitplaatsen behielden.
We vlogen westelijker dan de heenreis die o.a. over München ging. Tijdens de vlucht gaf Flitsmeister meldingen over landen die we binnen kwamen en zelfs van een paar flitspalen onder ons. We zagen opnieuw Italië liggen en zelfs Venetië. Later zagen we ook Brussel goed liggen. Dit waren de meldingen van Flitsmeister in Griekse tijd:
Op Schiphol kwamen onze koffers redelijk vlot op de band. Mark stond ons in de ontvangsthal op te wachten. We reden in zijn auto naar huis waar we rond 2 uur aan kwamen. De eerste was ging in de machine en wij naar bed. Vrijdag bezochten we onze ouders en ruimden we verder op. Zaterdag bracht Anke ons kooikerhondje Yerke weer thuis.
Griekenland is een mooi land met aardige mensen. We hebben samen een prachtige vakantie gehad. Wie weet komen we er ooit nog eens. Het lijkt Hank nu al mooi om zelf met een zeilboot eilanden zoals Agistri en Hydra langs te gaan.
Mark en Anke, heel erg bedankt voor dit mooie en originele cadeau. En wat Rebecca op Hydra zei: jullie zijn fantastische kinderen!
Wij houden van natuur, woeste landschappen en minder van drukke plekken, luxe resorts etc. Het Noorderlicht stond hoog op ons lijstje. In de zomer van 2019 riep Aafke vanuit de tuin naar binnen dat we voor in november goedkoop naar IJsland konden vliegen. Hank riep terug: “Boek maar!” Het was een prachtige vakantie. Zie DEZE BLOG. Dit mooie land wilden we nog wel eens in de zomer bekijken. Niet in de laatste plaats om ook de puffins te zien waarover Diljá ons veel verteld had.
Een paar maanden daarna kreeg Anke de kans om een jaar lang vanuit Reykjavik voor AFS IJsland te gaan werken. Wij dachten haar dan mooi ergens in de zomer te kunnen bezoeken en trouwens ook dat Anke vanwege de terminale de ziekte van haar opa nog een keer een weekend terug kon komen. En toen kwam Covid-19. Wij zelf deden twee keer een paar dagen Texel en Anke kreeg de kans om gedurende haar jaar extra voordelig een extra rustig IJsland te ontdekken.
Toen onze eerste vaccinatie geprikt was en wisten dat we 25 juni prik 2 van Astra Zeneca zouden krijgen, begonnen we langzaam aan vakantie te denken. IJsland stond nog steeds hoog op ons lijstje en was bovendien een land dat corona-gezien door een erg consistente aanpak (schoolvoorbeeld voor Rutte en De Jonge hoe het ook kan!) steeds erg veilig was. Volledig gevaccineerd konden we zonder tests en quarantaine inreizen. We boekten onze vluchten via Icelandair omdat zij ook in coronatijd een heel goed omboekingsbeleid hebben en ook omdat KLM en dochter Transavia in onze ogen hun credit door hun door kerosinebelangen gestuurd nalatig coronabeleid behoorlijk hebben verloren. Anke wist via de IJslandse versie van de website en haar IJslandse telefoon- en sofinummer extra voordelig een Campervan voor ons te reserveren bij Go Campers. Dat scheelde meer dan de helft met de normale prijs.
We bestelden online een grote kaart van IJsland. Daarop plakten we samen met Anke etiketten met pijltjes naar de belangrijkste bezienswaardigheden. Dat werkt beter dan onderweg allerlei opgeslagen linkjes opzoeken. De dingen die we zeker niet wilden missen, gaven we een fluor roze accent. We plakten oranje pijltjes op de kaart die naar campings wezen die waren aangesloten bij de Campingcard. Daar konden we na aanschaf van deze kaart voor € 159,- gratis overnachten. Normaal komt daar bij de camping nog toeristenbelasting bij maar vanwege Corona niet. Op onze mobiel stond nog steeds de Friend in Iceland app, met GPS verschillende routes en hun bezienswaardigheden. Aanrader! We bestelden voor de vlucht medische mondkapjes FFP2 via Amazon uit Duitsland en een aantal maaltijden Adventure food.
Eind juni kregen we de uitnodiging voor de tweede vaccinatie. Deze bleek één dag uitgesteld naar 26 juni. We lieten de vaccinatie ook opnemen in ons gele boekje, waar vanwege onze reis naar Bali ook de Hepatitis prikken staan opgenomen. Drie dagen voor vertrek naar IJsland moesten we ons online registreren om IJsland binnen te reizen. Daarbij bleek dat IJsland (terecht) strikt twee weken na de laatste prik hanteert om van volledige vaccinatie te spreken. Wij kwamen dus één dag tekort. Om alle stress en onzekerheid te vermijden, hebben we onze heenreis een dag omgeboekt en de terugvlucht twee dagen. Bij Go Campers boekten we een dag bij. Het begin van onze campervanhuur was nog flexibel omdat test- en quarantainebeleid bij het boeken nog wat wisselde maar ook dat was nu duidelijk. Voor zover alles dat vooraf ging. Vanaf hier een verslag van onze reis van dag tot dag. Voor ons zelf leuk om nog eens terug te lezen, misschien ook voor anderen en wie weet interessant en informatief voor mensen die nog plannen hebben om dit prachtige land te bezoeken.
Zaterdag 10 juli, de heenreis:
Anke bracht ons in onze eigen Toyota naar Schiphol. Ik reed zelf heen. Anke is daarna met Yerke door gereden naar Friesland. Het was erg warm op Schiphol. De rij voor het afgeven van de koffers was redelijk lang. Er was maar 1 balie van Icelandair open. We hadden de medische mondkapjes op die we voor deze reis vanuit Duitsland hadden besteld en vermeden verder zoveel mogelijk drukte. We vertrokken wat later dan gepland maar de vlucht verliep verder voorspoedig. Noice canceling koptelefoon op met eigen muziek vanaf de mobiel die via de USB aansluiting naast het schermpje aan de lading lag.
Vlak voor de landing zagen we tientallen walvissen in zee. We hoorden later dat dit mogelijk “pilotwhales” zijn geweest. Wel een heel mooi gezicht. Op het vliegveld van Keflavik konden we gevaccineerd en wel zo doorlopen. Ons vaccinatiebewijs was in orde. De taxi van Go Campers was iets later. De chauffeur vertelde ons wat interessante dingen, zoals over de opvallende en massaal vertegenwoordigde Alaska lupine bloemen die eigenlijk pas sinds ca. 1920 zijn geïntroduceerd. Via bacteriën op de wortels brengen ze stikstof in de bodem waardoor deze vruchtbaarder wordt. Op zich wel lekker met al die lavavelden maar velen hebben ook een hekel aan deze exoot.
Bij Go Campers kregen we onze campervan. Een Dacia Dokker met matras achter de voorstoelen en daarboven aan de achterkant een stelling met bergvakken waarin boxen stonden met kook- en eetgerei. We hadden als extra een koelbox, twee stoelen en een tafeltje bij gehuurd en kregen er bij navraag ook een jerrycan voor water bij. De eerste werd gevuld en bleek bij het kraantje te lekken. De tweede was wel waterdicht. We meenden dat we slaapzakken moesten huren maar omdat onze campervan geen verwarming had, zaten die er toch bij. Anke had al geregeld dat we slaapzakken van AFS IJsland mochten lenen dus nu hadden we vier slaapzakken. Later bleek tijdens een paar koude nachten dat dit niet verkeerd was. We kochten ook nog een vol gasflesje. Bij de sleutels van de campervan zaten twee druppels. Eén voor korting bij de Orkan tankstations en een voor korting bij N1. Voor de laatste kregen we ook een boekje met coupons voor gratis koffie.
We installeerden onze eigen splitter met USB aansluitingen, GPS hud en 12-120 volt omvormer van 300 W. plus twee usb aansluitingen en hebben de binnenspiegel zo gezet dat we tijdens het rijden elkaar in de ogen konden kijken. Je kon ‘m anders toch niet gebruiken en zo konden we toch af en toe een knipoog geven….. Als eerste deden we wat inkopen bij de Bonus die om de hoek zat. Samen met de Kronan en de Nétto zijn dat zo’n beetje de goedkoopste supermarkten van redelijk duur IJsland. We haalden o.a. bananen, brood, jam, chocopasta, pasta, eieren, muesli en crusli en natuurlijk Skyr. De melk die Aafke kocht, bleek later karnemelk te zijn. Melk zit in een geel of blauw pak; karnemelk in groen. We kopen er nog twee koelelementen naast de twee die Go Campers bij de koelbox levert maar die stonden op de vriezer in plaats van er in. Dat heeft Hank even hersteld voor volgende kampeerders. Voor de aangebroken zakken crusli en muesli hadden we trouwens vanuit Nederland een pak 3 liter ziplockbags mee genomen. Dat bleek ideaal. We hadden ook voor hikes een paar grote fietsbidons mee, en drie kleine knijpflesjes geconcentreerde ranja. Zo konden we ook tijdens het rijden af en toe wat drinken.
Hierna reden we naar het huis vlak naast de binnenstad van Reykjavik waarin Anke een jaar haar kamer heeft gehad. Anke zelf navigeerde ons het laatste stukje via Whatsapp videobellen. We hadden haar IJslandse SIM-card in onze oude Galaxy S7 edge gezet en hier samen met Anke voor zo’n 50 euro 250 GB data bij gekocht. Deze mobiel gebruikten we om online te navigeren en als hotspot voor de eigen mobiels. We hadden in de campervan op splitter en omvormer 4 usb poorten om steeds de drie mobiels te laden en een powerpack waarmee de mobiels de avond en nacht door kwamen als de auto stil stond. Aan de omvormer hing een Canon acculader waarmee de Eos 7DII met z’n twee accu’s de hele vakantie steeds ruim voldoende stroom had.
Bij Anke’s huis werden we opgewacht door Anke’s AFS collega en vriendin Nathalie uit Tsjechië die ons twee slaapzakken van AFS gaf en nog een halfvol gasflesje. Natuurlijk keken we ook nog even binnen. Hierna vertrokken we naar camping Sandgerdi. We wilden eerst zien hoe het er daar uit zag voordat we bij onze kennissen Kalli en Anna in Keflavik op bezoek zouden gaan. We hadden hen in 2019 gesproken en via Whatsapp een paar leuke foto’s gestuurd en het contact is daarna wat blijven hangen. Toen we meldden weer naar IJsland te komen, nodigden ze ons uit. Echt aardige mensen die IJslanders. De camping had geen hek of beheerder. We hebben eerst nog even snel de campervan en onze bagage wat geordend. Voor de reis hadden we onze kleding over de twee tassen verdeeld voor het geval (vanuit de USA wel eens gebeurd) er een tas de vlucht mist maar nu konden alles weer overzichtelijk verdeeld over elk onze eigen tas met kleding. Bij Kalli en Anna aten we heerlijke lasagne en hebben we gezellig bijgepraat. Kalli is oud-visser die op een bepaald moment heeft besloten op de wal te willen werken. Toch had hij bijzondere verhalen zoals die keer dat hij twee walvissen met hun staart zag “tennissen” met een dikke boomstam en dat orka’s domme beesten zijn die metershoog kunnen springen maar zielig met de kop boven water liggen te piepen als ze worden ingesloten door een net.
Terug op de camping vonden we een mooi plekje en gingen we onze eerste nacht in de campervan in.
Zondag 11 juli, vulkaan en eerste stukje zuidkust:
We hebben lekker maar kort geslapen. Zo zijn we om half 5 al gaan douchen. In Nederland was het op dat moment half 7 dus wat dat betreft een heel normale tijd voor ons. We zijn gaan ontbijten naast de campervan en vertrokken. We hebben geen beheerder gezien en er werd dus geen nacht van de Campingcard afgeboekt. Dat schijnt vrij normaal te zijn. We reden via de kust naar Grindavik door een mooi gebied met veel visdiefjes, weidevogel en bloemen. Bij Grindavik hebben we gevraagd hoe we het beste bij de vulkaan Falgradalsfjall konden komen. Langs de weg richting Selfoss bleek links een grote nieuwe parkeerplaats te liggen. Je kon er via een QR code 1000 Kronen (€ 6,70 volgens de QE app) parkeergeld betalen en dat vonden we alleen maar fair gezien de aanleg van de parkeerplaats voor bezoekers aan de vulkaan. In de eerste dagen van de eruptie stonden er auto’s geparkeerd tot voorbij Grindavik en hadden mensen al 10 kilometer gelopen voor ze de heuvels in konden. Het moet veruit de langste file ooit op IJsland geweest zijn.
In het begin konden mensen vlakbij de eigenlijke eruptie komen maar nu de vallei vol ligt met deels rokende en gloeiende lava, is er een trail over de heuvels die begint met een pittige klim. Rond een antenne met webcams en computerkasten kun je in de krater kijken, maar er zat nogal wat nevel tussen. We hoorden ‘m wel bulderen. Op dat moment ging de vulkaan ongeveer om het kwartier. Omdat het pad nog verder ging, zijn we een eindje door gelopen en hebben we iemand gevraagd die ons tegemoet kwam of het de moeite waard was. De man liet foto’s van goed 15 minuten verderop zien en dat was meer dan genoeg reden om door te lopen. We kwamen op een heuvel te zitten en zagen de vulkaan vuur spuwen. In de verte zagen we gloeiende lava stromen. Af en toe was het mistig maar een paar keer was de mist op het goede moment grotendeels weg. We moesten wel een waasje uit de foto’s filteren maar het was echt heel bijzonder. Hank nam een stuk nieuwe lava met mooie kleuren mee voor op de vensterbank thuis.
De terugweg naar de auto was het flink drukker op het pad. Veel mensen zonder geschikte kleding en schoeisel voor dit ruwe terrein. In totaal hadden we ongeveer 10 km. gelopen. Op de P was inmiddels de snackwagen open gegaan. We kochten twee hotdogs een een patatje om te delen. Lekker warm en inmiddels wel verdiend.
Kijkend op onze kaart besloten we door te rijden naar Hella waar zich een camping bevond die was aangesloten bij de Campingcard. Diljá had voor de volgende dag (met korting) tickets voor ons gekocht voor de veerboot naar Vestmannaeyjar (Vestman eiland) waar zij met haar gezin woont. Diljá was AFS uitwisselingsstudent in het gezin van Aafke’s oom Wim en tante Rika in Sellingen en bezocht in haar uitwisselingsjaar zelfs nog onze bruiloft (19 april 1991). We hebben haar sindsdien een paar keer terug gezien in IJsland en Nederland. Hank had ondertussen onder voorbehoud van onze flexibele planning gemaild met de mensen van de ribtours op het eiland dat we bij Diljá op bezoek gingen en of maandag een tour beschikbaar was. Eerst kregen we mail terug dat alles vol was maar later bleek dat ze met Diljá hadden gebeld en toch een mogelijkheid hadden gevonden.
De camping in Hella was een groot veld met een gebouwtje met voorzieningen. Helaas waren er geen douches. We aten er Adventurefood Pasta Bolognese met Skyr na en besloten de dag met een slokje Jim Beam Bourbon Whiskey uit de fles die we in Nederland hadden mee genomen. Drank is in IJsland ruim twee keer zo duur als bij ons. We zijn geen grote drinkers maar een slaapmutsje aan het einde van een mooie dag is soms wel lekker. De campingbeheerder kwam langs om een nacht van onze campingcard af te boeken. Hij had haast want hij wilde de finale van het EK voetbal zien. Wij hebben een stukje via de livestream op de mobiel gezien maar besloten het er bij te laten. We riepen nog een keer “Forza Italia!” en zagen de volgende dag dat het geholpen had. Football didn’t come home.
Maandag 12 juli: Vestmannaeyjar:
We stonden vroeg op zodat we op tijd bij de veerboot naar Vestman Island waren. De campervan lieten we op het vasteland staan. Wat overigens ook een eiland is, maar dat terzijde. Diljá pikte ons op. We gingen meteen puffins kijken want het weer zou minder worden. De allereerste foto van een puffin werd later de foto op de voorkant van onze hallmark kaart naar ouders, oom Jan en Gré. Het weer werd daarna te slecht voor de ribtour. Het is niet anders. We deden een boodschapje en Aafke pinde wat geld om Diljá de tickets voor de veerboot te betalen en wat kleingeld voor campingdouches op zak te hebben. Bij het Klettur Oily tankstation van Diljá’s familie haalden we hun heerlijke hotdog. Bij Diljá thuis aangekomen, gaven we haar de fles curry die we net zoals in november 2019 voor haar hadden mee gebracht. Ze is er gek op maar het is in IJsland niet te koop.
Toen het weer even iets opklaarde, bezochten we nog wat mooie plekjes aan de kust en zagen we nog wat puffins. De jongen vliegen in augustus uit. Veel vliegen naar het licht van het dorp de verkeerde kant op. Vrijwilligers verzamelen ze en werpen dozen vol jonge puffins in zee waar ze horen. We doen het daarna even rustig aan, eten uiteraard vis op het eiland dat draait om de visvangst en plonzen ook nog even de jacuzzi in. We voelen ons hier echt thuis!
Dinsdag 13 juli, de zuidkust:
We staan op tijd op om de eerste boot te halen. Diljá’s zoon Jon is net terug van een nacht werken op de visfabriek. Hij wil wat extra verdienen dus zijn werk in de telefoonwinkel in Reykjavik is even op pauze gezet. Dochter Tara hadden we de dag van aankomst al gezien. Echtgenoot Inky zit met zijn vissersboot op zee. Na ontbijt met Skyr en thee brengt Diljá ons naar de boot. We rijden de zuidkust af naar het oosten en zien als eerste de bekende waterval Seljalandfoss, waar je achterlangs kunt lopen. Omdat we dit al eens hadden gedaan, houden we het nu op een fotootje vanaf de parkeerplaats. Ook bij Skogafoss waren we al eens eerder. De trap omhoog (waarna je ook nog verder kunt lopen naar een andere serie watervallen die de meeste mensen missen) laten we voor wat het is. We maken een paar fotootjes beneden en rijden naar het er naast gelegen Kverufoss. Dit is een fraaie waterval aan het eind van een mooi klein dal.
Ergens rond deze watervallen, rijden we ook langs het BH-hek. In november 2019 zetten we dit nog op de foto maar nu waren alle BH’s verdwenen. Men zegt dat het op dit stuk weg te gevaarlijk werd dat toeristen stopten op foto’s te maken. Dus kon Aafke haar BH gewoon aan houden.
De volgende stop was Reynisfara beach. Een zwart strand met mooie rotsformaties in zee en een grote wand basaltzuilen. Grote borden waarschuwen voor onvoorspelbare gevaarlijke golven. Op YouTube staan veel filmpjes van toeristen die er in zee gesleurd worden. Maar wij stapten weer droog in onze auto en reden verder richting Vik.
In Vik stopten we eerst bij de Icewear store. Hank kocht er een muts die past bij de Icewear trui die hij in november 2019 kocht en haalde twee borrelglaasjes van het noorderlicht op IJsland en twee tinnen bekertjes van IJsland. Zo hoefden we de rest van de Jim Beam niet als bodempje uit de plastic theebeker te drinken. Op aanraden van Anke stopten we bij Scool coffee; een oude Amerikaanse schoolbus die was ingericht als knusse koffiebar. Na drie pogingen om te tanken bij Orkan was het de vierde pomp waarvan de zuil niet in storing ging bij het invoeren van de betaling.
De volgende stop was een mooie kloof: Fadragjulfur. We raakten er in gesprek met een jong Nederlands stel en voor we het wisten ging het even over coronabeleid in Nederland, en de ergernis daarover die je als HB’er extra voelt omdat je meer overziet en anders denkt. De term was spontaan tussen neus en lippen door gevallen en hij, Cas, bleek ook HB te zijn. Een feest van herkenbare verhalen en ervaringen en we noteerden elkaars 06. Altijd fijn om met mensen te praten die snappen wat het voor je betekent.
Na een reis door de eindeloze met mos begroeide lavavelden en onafzienbare paarse velden vol lupine, parkeerden we om de klim naar Svartifoss te maken. Een mooie in basaltzuilen gelegen waterval. We maakten een kort omwegje terug naar beneden. Bij het gletsjermeer Fjallsárlón zagen we mensen in een rib langs de machtige gletscher varen. Het volgende gletsjermeer was Jökulsárlón. We zagen er minder ijsbergen dan in november 2019 maar wel een zeehond.
Ook op Diamond beach lag flink minder ijs. Er liep een gepanikeerde man te zoeken naar zijn autosleutels die hij op het zwarte strand kwijt was geraakt. We namen ons voor nog beter op te letten om de autosleutels consequent veilig op te bergen. Steeds op dezelfde plek achter rits of drukknoop op een plek waar geen andere dingen zitten die je nodig hebt. We reden langs de uitlopers van de gletsjer door naar Höfn en zagen ook fietsers. Zelf zijn wij ooit naar Tirol gefietst maar dit vonden we toch van een andere orde. Zulke lange stukken hetzelfde, weer en wind, lange klimmen en op wegen met nauwelijks fietspaden. Áls we er al aan zouden beginnen, dan toch echt met een fluor shirt, jack of hesje aan en met fel knipperend LED licht achterop. Wij namen bij het inhalen van fietsers altijd maximaal afstand. Bij de N1 hebben we getankt en fish & chips gegeten. Gratis koffie er bij na inlevering van een coupon. Bijna hier tegenover lag een grote camping. Deze was niet aangesloten bij de Campingcard maar een andere camping lag te ver weg of terug. Dus wordt dit de enige overnachting die we moeten afrekenen.We betaalden, vonden een mooi plekje en ruilden er onze inmiddels ontdooide koelelementen om voor een bevroren stel. De mogelijkheid om koelelementen in te vriezen of om te ruilen vonden we in het algemeen te beperkt tijdens onze reis. Daar gaan we de organisatie achter Campingcard nog een keer over tippen. ’s Avonds laat zien we dat Cas en Malou ook op de camping zijn aangekomen. Wij zijn toe aan een slaapmutsje Jim Beam maar zij moeten nog eten. In tegenstelling tot destijds in november kun je nu lange dagen maken want de nacht bestaat uit een paar uurtjes lichte schemering ergens tussen grofweg 1 en 3 uur. Je ziet rond middernacht kinderen op de camping spelen. Hoe dan ook gaan wij naar bed. Onze bagage en de klapstoeltjes gaan voorin de auto en de dekens en slaapzakken worden neergelegd. Mummie-slaapzakken zijn niet of lastig aan elkaar te ritsen tot een tweepersoons dus doen we het anders. Twee opengeklapte slaapzakken van Go Campers overlappen elkaar op het matras iets waardoor wij er fijn bovenop tegen elkaar aan kunnen liggen zoals we gewend zijn. Ook bovenop laten we ze overlappen. De AFS slaapzakken leggen we er nog als extra laag overheen. Deze nacht is dat wel nodig want die nacht daalde het kwik tot een graad of twee. Daarom zetten we de koelbox vaak ’s nachts naast het achterwiel van de campervan.
Woensdag 14 juli: de oostkust omhoog:
We worden ’s ochtends wakker van een vogel op de auto. We staan op een veldje langs een soort lagune die ons aan de Waddenzee doet denken. De steltlopers die er voedsel zoeken ook. We zien deze vakantie veel meer vogels dan toen in november. Wulpen, grutto’s. tureluurs en ook heel veel sterntjes en andere gevederde vriendjes. Er vloog zelfs een keer een uil voor de auto langs. We koken zoals elke ochtend twee eitjes, drinken een kopje thee en eten crusli (Hank) en muesli (Aafke) met Skyr. Voor we weg rijden, leggen we nog even twee zakjes uit Nederland meegenomen oploskoffie amaretto neer op het tafeltje bij de campervan van Cas en Malou. We rijden de Ringroad weer op en pakken net voor de tunnel de gravelweg rechtsaf naar Stokkness. We zijn inmiddels verder gekomen dan in november 2019, toen we tot in Höfn zijn gekomen. Het is prutweer. We doen de regenpakken aan en zien een vuurtoren, de zee, mooie rotsen, zeehondjes en zetten zelfs met de 600 mm. lens een walvis op de foto die we vanaf de wal zien. Later blijkt dat een bultrug te zijn. We lopen op een zwart strand met zwarte duintjes voorzien van groen helmgras. Er staat ook een filmdecor van een Vikingdorp waar we even doorheen lopen.
We draaien even later rechtsaf de Ringroad 1 op, gaan de tunnel door en vervolgen onze route langs een kust met mooie uitzichten. Bij Djúpivogur zien we reusachtige eieren om de haven staan. Als we bij een waterval even van de weg af draaien, komen we toevallig Cas en Malou weer tegen. We besluiten even verderop om niet de gravelroad door de bergen te pakken maar ook niet de omweg langs de kust te blijven volgen. Dat brengt ons op een gravelroad door een soort hoger gelegen, door bergen omzoomd dal. Vooral als we op het eind omhoog de bergen over moeten, levert dat een prachtig uitzicht op. Het weer klaart inmiddels wat op. We slaan bij het centraal gelegen Egilsstaðir rechtsaf want we zijn van plan om op de camping in Seyðisfjörður te overnachten. Dit is de plaats waar de veerdienst naar het Deense Hirtshals aankomt en vertrekt. Deze hadden we ook nog overwogen. Maar in onze eigen Avensis rijden en slapen met de dakkoffer bovenop op de boot via de Faroer eilanden werd ons domweg te kostbaar en kost ook extra dagen. Bovendien raadde Anke het ons niet aan met alle gravelwegen die we onderweg tegen zouden komen.
We reden via een hoog geleden gletscherachtig landschap met sneeuw, ijs en water omhoog en weer naar beneden. We zagen een groot cruisechip liggen maar weten achteraf niet of dat nou de veerboot was of een ander schip. De veerboot zou namelijk de volgende ochtend vertrekken en het schip lag er de volgende ochtend niet meer. De camping was overvol met vooral Duitsers in campers, met caravans en auto’s met een tent op het dak. Op een bepaalde plek stonden ze in parkeervakken naast elkaar als was het bij de Albert Hein. Niet echt aantrekkelijk dus maar gelukkig vonden wij een klein veldje waar je nog enigszins een campinggevoel kreeg. We liepen kort het dorpje in en maakten wat foto’s op de beroemde Rainbow Road voor het kerkje. We deden in de lokale supermarkt een paar kleine boodschapjes, waaronder kipfilet. In de regen kookten we rijst met kip in IJslandse chicken tonight, die we op aten achter het dashboard. Daarna gingen we maar op tijd naar bed. Volgens ons zijn we op deze dag Hank’s Serengeti zonnebril kwijt geraakt. Die heeft hij vrijwel altijd op achter het stuur maar zet hij buiten bij regen op het voorhoofd vanwege de spetters. Met de cap van het regenpak op het hoofd is dat waarschijnlijk ergens mis gegaan. Om knijpoogjes bij het rijden te vermijden heeft hij de verdere vakantie de Serengeti uit Bali van Aafke gedragen en heeft zij bij de N1 in Egilsstaðir een merkloze zonnebril gehaald.
Donderdag 15 juli, Stuðlagil en Hengifoss
Achteraf bezien toont deze dag een onlogische route maar het weer dwong ons tot prioriteiten die niet noodzakelijkerwijs logistiek voor de hand lagen. We hadden prima geslapen en na het standaard ontbijt van eitje, thee en Skyr met crusli dan wel muesli deden we eerst een ochtendloopje. Zoals al geschreven was het grote schip dat we de dag ervoor zagen, verdwenen maar wel werd alles bij de veerterminal gereed gemaakt voor de veerboot. De eerste auto’s stelden zich al op. Omdat het op Rainbow road nu mooi rustig was maakten we er nog een paar foto’s. Al dan niet toevallig had Hank de regenboogonderbroek van American Eagle aan die we ooit in Amerika hadden gekocht, gewoon omdat we wel van een beetje kleur en afwisseling houden. Van ons mag iedereen zijn wie en hoe die wil dus we vonden het wel een leuk statement om even in de onderbroek op deze weg op de foto te gaan. En toen liep daar net een mevrouw bij een huis maar omdat we elkaar toch niet kennen en het sowieso in onze ogen nog best wel fatsoenlijk was, hebben we gewoon de foto gemaakt. Ze kon er wel om lachen.
Op naar de puffins. Volgens Anke moesten we daarvoor naar Borgarfjörður Eystri. Dat was na de tocht over de hoog gelegen winterwereld richting Egilsstaðir rechtsaf en een klein uurtje naar het noorden. Daar weer een berg over en het fjord in rijden, het dorpje door en eindigen bij een vissershaventje met grote rots er naast. Daar bleek het inderdaad vol met puffins. Op een gegeven moment is Hank gestopt met foto’s maken. Hij wilde alleen nog heel graag een mooie foto van een puffin met een rij visjes in de snavel. Deze puffins echter komen vanaf zee vliegen, landen voor hun hol en zijn een halve seconde later verdwenen. Toen kwam er een puffin met visjes aan die rustig ging zitten, zich eens omdraaide, een eindje verder liep en zich weer van alle kanten liet zien. Hij poseerde echt voor ons. Hank heeft soms het gevoel dat zijn vader er invloed op heeft dat er zo vaak mooie momenten in de natuur zijn. Hoe dan ook: we hadden de foto en konden weer onderweg.
In Egilsstaðir hebben we de campervan bij de N1 afgetankt en brood gehaald, plus skyr en bij gebrek aan bevroren koelelementen een zak ijsklonten. En natuurlijk ruilden we twee coupons in voor een lekker bakje koffie-to-go. Het was mooi weer maar we wisten niet voor hoe lang en we vonden de Stuðlagil canyon belangrijker dan de Hengifoss waterval. Daarom reden we daar het eerst heen. Na een tijdje op een asfaltweg sloegen we linksaf een gravelroad op. Afstand van de voorganger hielden we niet alleen vanwege opspattend gravel en het feit dat we ruitschade niet verzekerd hadden, maar ook vanwege de enorme stofwolken. Alsof het hier niet geregend had. We kwamen aan bij een parkeerplaats met twee bruggen: een historische en een nieuwe en zouden bijna parkeren om naar Stuðlagil te lopen. Toen zagen we dat het pad voorbij de (nieuwe) brug verder ging en zijn we toch maar door gereden. Dat pad was een flink stuk slechter, maar geen F-road dus we mochten er rijden. Pakweg 2,5 kilometer verder was er opnieuw een parkeerplaats en daar parkeerden we. Een T-shirt en hemdje waren vandaag genoeg dus hebben we ons goed ingesmeerd met zonnebrand en zijn we gaan lopen. Na zo’n 2,5 kilometer waren we bij een prachtig diepe kloof met basaltzuilen en blauw water. We hebben we wat rond gelopen en veel foto’s gemaakt. Het was dan ook een prachtige plek.
Op de heenweg hadden we op een paaltje een mooie blauwe North66 muts zien hangen. Die hing er op de terugweg nog. Wij zijn best lang in de canyon geweest en naar onze eerlijke inschatting zou de eigenaar ‘m vast niet meer halen. Omdat we ‘m dan liever zelf een nuttige bestemming gaven dan een willekeurig ander iemand, hebben wij ‘m mee genomen. Om hygiënische redenen deden we ‘m in de zak met wasgoed. Karma sloeg later toe. Op weg vanaf de parkeerplaats hadden we medelijden met de mensen die hun auto bij de brug neer hadden gezet. Altijd je ogen open houden en na blijven denken dus. Dat scheelde toch 4 kilometer langs een stoffig paadje lopen, bovenop de ca. 5,7 kilometer die we sowieso al deden.
Omdat we nog tijd genoeg hadden, reden we de hele weg terug en sloegen we vlak voor Egilsstaðir rechtsaf naar Hengifoss. Deze waterval is bekend om zijn gekleurde aardlagen. Op het einde van de middag werd alleen de rechterkant nog wat door de zon beschenen dus mensen die ‘m optimaal willen zien, raden we aan rond de middag te komen. In een half uur á drie kwartier loop je naar boven. Naar beneden gaat wat sneller. We kwamen op het pad omhoog ook iemand in een AFS t-shirt tegen. Dat bleek een Italiaanse jongen uit Bergamo te zijn die zijn uitwisselingsprogramma iets eerder had afgebroken om met zijn Belgische gastgezin op vakantie naar IJsland te kunnen. De bofkont!
Bij Hengifoss spraken we een paar Duitsers die vertelden dat je ietsje verderop een weg met haarspelbochten omhoog kunt rijden naar een hoogvlakte waar je mooi uitzicht hebt op de Vatnajökul. Zo gezegd, zo gedaan. We maakten een paar foto’s, reden weer omlaag en besloten een brug over te steken om langs de andere kant van het water terug te rijen naar Egilsstaðir om daar de camping op te zoeken. Deze bleek echter overvol. Met wat goede wil hadden we de campervan wel ergens tussen kunnen drukken maar die wil was er niet. Dus reden we nog zo’n anderhalf uur door, opnieuw langs de afslag Stuðlagil maar dan door naar de camping in Möðrudalur. Dat bleek een heel leuk sfeervol plekje met een kerkje en gras op de daken in de middle of nowhere waar plek genoeg was om redelijk vrij te parkeren. We aten rijst met het restant van de kipfilet en een blikje mais. Daarna even een heerlijke douche waarvoor Hank bij het gezellige restaurantje 1000 kronen van de pinautomaat op Vestman eiland wisselde voor 10 muntjes van 100. Twee muntjes gaven een paar minuten warm water. Aafke had niet goed gelezen en meldde zich na het douchen in het restaurant om te vertellen dat de douche koud was. Tsja: met één muntje klopt dat. Op het kampeerveld liepen twee kleine geitjes en op een gegeven moment kwam er een vrouw uit een camper waarschuwen dat er één in onze campervan zat. Vanaf dat moment lieten we de deuren goed dicht. Deze avond ontdekte Aafke trouwens dat ze bij de Bonus naast Go Campers karnemelk had gekocht.
Vrijdag 16 juli, Dettifoss
Na het ontbijt vertrokken we van deze leuke camping. De westkant van de massieve Dettifoss waterval is de meest bezochte maar volgens Anke moesten we de weg aan de andere kant nemen.We kregen dat net te laat in de gaten dus reden we terug en belandden we op 30 kilometer gravelroad. Dettifoss toonde een imposante, massieve watermassa maar de Selfoss waterval na pakweg 2 kilometer stroomopwaarts lopen, was zeker zo mooi. Bij de campervan maakten we koffie en een broodje terwijl een groepje Amerikanen hun Dacia Duster met veel gekraak met de voorkant van een groot rotsblok wisten te drukken. Omdat de gravelroad wegens onderhoud voor doorgaand verkeer na Dettifoss was afgesloten, reden we de deze 30 kilometer terug en reden we kort daarna opnieuw langs Dettifoss maar dan van de andere, de meer toeristische kant. Inderdaad was de oostzijde mooier.
We vervolgden onze weg naar het noorden op weg naar Ásbyrgi. Daar bevindt zich een soort bijzonder hoefijzervormig dal tussen rotsformaties waar volgens de verhalen het paard van een god had gestapt. Het regende echter flink dus hebben we ons vanuit de auto proberen voor te stellen hoe het was maar niet een uur lange wandeling gemaakt. We hebben er wel getankt. Dat deden we steeds als de brandstofmeter onder half stond want de afstanden in IJsland zijn groot, we kennen de auto niet en we hebben geen enkele behoefte om er zenuwachtig over te worden.
Via een mooie kustweg reden we hierna richting Husavik. Op last van Anke stopten we bij het Mánárbakki museum want daar was zo’n aardige man die zoveel vertelde en die zo’n leuke hond had. We gaven de oude man een paar porseleinen klompjes namens Anke (want die had ze destijds niet mee). Blijkbaar was dit een ander mannetje want die snapte er niks van en vertelde niet heel erg veel . Maar hij was wel erg aardig en we kwamen er niet met goed fatsoen onderuit om door het museum te lopen en dus ook de entree van 1000 kronen per persoon te betalen. Bijna 15 euro down the drain maar ach: het verhaal is ook wat waard.
Bij het binnen komen in Husavik speelden we vanaf de mobiel het mooie nummer van de Fire Saga. Daarmee had IJsland het echte Songfestival kunnen winnen, zo denken wij. We informeerden ons bij Gentle Giants whale tours naar de mogelijkheden voor een walvisexcursie. Omdat we via Anke’s IJslandse mobiele abonnement bij Nova in Akureyri een whaletour met 2 voor de prijs van 1 konden maken, kregen we hier 10% korting aangeboden. Omdat Husavik dé plek is en we de ribtour van Vestman eiland al gemist hadden, kozen we voor de ribtour maar dan voor zondag in plaats van zaterdag. Het weer voor zaterdag leek niet zo geweldig en zondag zou het een heel stuk beter zijn. We aten aan de haven fish & chips en reden een kwartiertje door naar Camping Heiðarbær met zwembad en hottub. En we laten er twee van onze vier koelelementen invriezen. Het is hier een geothermisch gebied. Aan de overkant van de straat staan kassen en komt stoom uit de berg. Aafke neemt even de tijd om een knoop van haar IJslandse wollen vest vast te zetten met het reissetje naaigerei. We gaan even plonzen in het zwembad en praten in de hottub met mensen uit Polen. We horen deze vakantie veel talen: naast natuurlijk IJslands veel Slavische talen, Spaans Italiaans, veel Duits, Frans en eigenlijk weinig Nederlands. Als Aafke ’s nachts nog even naar het toilet gaat, ziet ze de zon boven de berg uit komen.
Zaterdag 17 juli, Godafoss, Mývatn area:
Als we opstaan, is het koud. We doen zelfs de handschoenen aan. We rijden eerst naar Godafoss. Deze waterval heet zo omdat een bekerende priester heel lang geleden IJslandse godenbeelden in deze waterval heeft geworpen. Onderweg genieten we van de mooie landschappen. In de auto is het lekker warm in de zon. In de verte zien we mist en wolken. Prachtige uitzichten in dalen. Aafke noteert voor het blog gele paaltjes en schaapjes langs weg, watervalletjes en veel groene velden. Als achtergrondmuziek draaien we via bluetooth de playlist met ~tig nummers van 2Steps from Hell. Deze epische muziek past prima bij het overweldigende IJslandse landschap.
Godafoss is een mooie waterval die we vanaf twee kanten bekijken. We zien een regenboog in de waterdruppels en hoe mensen onderin de kloof een grote forel (?) vangen. Daarna rijden we door. Grjótagjá is een ondergrondse grot met warm water in een lavaveld. Omdat de temperatuur sterk kan wisselen, mag je er niet gaan zwemmen, We zien wel iemand uitglijden en een natte voet halen. Een auto met Nederlandse jongeren staat met een lekke achterband en ze weten niet zo heel goed wat ermee te doen. Wachten op de garage? Hank leg hen uit hoe je eerst de wielmoeren licht los draait, dan de auto opkrikt bij het merkteken en na het wisselen kruislings de moeren aan draait. Dan kunnen ze in ieder geval weer verder.
Wij gaan naar geothermisch gebied Hverir. We doen de buff om en trekken deze over het gezicht vanwege de stank van rotte eieren. Later horen we dat je nog iets verder kunt rijden en dan aan de andere kant van de doorgaande weg een gravelroad in kunt slaan naar en vers geothermisch en nog rokend lavagebied. Dus voor de liefhebber of een andere keer…. Als we de stank zat zijn, rijden we naar de Hverfjall krater. Deze wandeling van 4,4 kilometer blijkt een ware 360 graden uitzicht experience. Het is inmiddels helder en mooi weer en we hebben prachtige uitzichten rondom.
We vinden dat we het na deze wandeling en alles dat we in de afgelopen dagen gedaan hebben, wel verdiend hebben. Dus gaan we naar Nature Baths Mývatn. Het is een soort Blue Lagoon maar kleiner en betaalbaarder. Het is er heerlijk. Als we dorst krijgen, neemt Aafke (de BOB) een Appelsin en Hank een Viking bier. We spreken een stel uit Reykjavik waarvan hij ook met AFS weg is geweest. Zij is een zeer aantrekkelijke dame. We proosten en als zij weer verder gaan, geeft ze een kushandje. Hank krijgt het er bijna warm van maar dat kan ook aan het hete bronwater liggen.
We horen Amerikanen spreken over hun plannen en geven hen een paar tips. Zij zijn wel eens in Nederland geweest. In Arnhem om precies te zijn want ze hebben veel interesse in de Tweede Wereldoorlog. Zij spraken daar een mevrouw die 8 was bij operatie Market Garden. Haar vader wilde de schuilkelder in toen hij de vliegtuigen hoorde die de zweefvliegers met troepen trokken. Haar moeder wilde in de keuken blijven omdat het eten op stond. Zij haalde hen over om toch buiten te gaan kijken want dit was anders. Toen het gezin buiten stond, viel er een dikke staalkabel waarmee de zweefvliegers gesleept werden na loskoppelen naar beneden en verwoestte hun keuken. Deze vrouw had dus als kind van 8 haar familie gered. Een bijzonder verhaal.
In het stoombad sprak een man ons aan omdat hij wat had opgevangen over onze plannen richting Landmannalaugar. Hij was er jaren gids geweest en gaf allemaal tips die door de vele moeilijke namen niet te onthouden waren. Maar aardig was het. Toen we uitgebadderd waren, reed Aafke de campervan voor de tweede nacht naar Camping Heiðarbær. Deze keer lieten we zwembad en hottub voor wat het was. We kwamen immers net uit de Nature Baths. We aten Adventure Food stamppot en ook een toetje van dit merk. Bij het eten nemen we trouwens altijd een glas water met een vitamine bruistablet. Het zijn vermoeiende dagen en een paar vitamientjes extra zijn dan vast niet verkeerd. Het glaasje Jim Beam noemen we niet altijd in de blog, slaan we ook wel eens over, maar smeert de keel wel lekker voor het slapen gaan.
Zondag 18 juli, Husavik whaletour
Na opstaan en ontbijt zijn we mooi op tijd onderweg. We komen zelfs op tijd om met de eerste ribtour mee te kunnen, maar die blijkt al vol dus we houden het bij de oorspronkelijke afvaart van 09.30. We horen dat alle tours van gister zijn afgelast vanwege het weer. Het was dus een goede keuze om onze twee dagen om te gooien. IJsland vraagt om een flexibele planning en inspelen op /aanpassen aan de omstandigheden en accepteren dat het soms anders loopt. Onze gids blijkt een Nederlander met de naam Koen. Hij is in IJsland blijven hangen toen hij dit werk kon gaan doen. Een oud-visser vaart de rib. Wij vinden ons plekje op de voorste twee stoelen. Uiteraard! Gewoon alvast een praatje met de schipper gaan maken tot de rest vanaf de andere kant van de straat aan komt lopen. Als eerste varen we langs een eiland met ongelofelijk veel puffins. In zwermen vliegen ze rond. Overal op zee schieten ze voor de boot weg. Op het eiland zijn twee mensen met een soort groot schepnet die proberen puffins te vangen. Dat mag twee weken in het jaar en ze schijnen prima te smaken. We weten niet of dat deze keer het doel ook is. Dat lijkt ons wat vreemd in het broedseizoen van een soort die, hoewel hier massaal aanwezig, ook een zeker mate van bedreigd wordt.
Dan gaan we op zoek naar walvissen. Die laten zich vandaag lastig vinden. Aan de overkant van de baai vinden we wel dolfijnen. Dan komt er bericht van de andere schepen dus varen we met gezwinde spoed die kant op. We kunnen een paar keer een bultrug bewonderen voor de tijd gaat dringen en de boot terug moet. Hij kan goed 50 knopen en we komen daar af en toe aardig in de buurt, zo ziet Hank op zijn Polar Vantage M. In totaal varen we net geen 60 kilometer.
We vervolgen onze weg door het mooie landschap rond Mývatn richting de hoofdstad van het noorden: Akureyri. Op advies van Anke nemen we een klein en mooi omweggetje om de tol van de saaie tunnel te vermijden. Dat is twee keer winst. We bezoeken het Christmas house / garden net ten zuiden van Akureyri. Je moet er van houden. Vooral Hank is er snel uitgekeken. We halen er wel een koelkastmagneet van de IJslandse Yulad voor de verzameling reismagneten en een potje lemonachtige chutney waarvan het proefje wel lekker was. In Akureyri zelf doen we wat boodschappen bij de Bonus. Bij het stoplicht zijn we wat laat om op de foto te kunnen zetten dat het stoplicht een hartje was. Ze wisten gewoon dat wij langs kwamen. Gelukkig moeten we opnieuw voor hetzelfde licht wachten.
In Saudarkrokur bevindt zich het Battle of Iceland museum met veel VR elementen. Anke heeft ‘m al twee keer gemist en ook wij hebben weinig geluk. We rekenen uit dat we bij aankomst nog een half uurtje hebben tot het museum al om 17.00 uur sluit. De volgende dag opent het museum pas om 11 uur. Een bezoek aan dit ene museum kost ons domweg teveel tijd dus rijden we door. We slaan nog wel even af voor het oudste Vikingkerkje van IJsland; het Víðimýrarkirkja in Skagafjörður.
Het is echt een pareltje dat via de status van cultureel erfgoed van de teloorgang gered kon worden. Als wij IJslanders waren dan waren we niet in de Gieterse punter maar daar getrouwd. De kroonluchter in het kerkje is in 1942 van Duitsland gekocht en waarschijnlijk roofkunst uit Nederland.
We rijden langs Blonduos waar Aafke even bij de kerk wil stoppen omdat die beeldbepalend is voor deze plek. Voor het licht uit de goede hoek staat er een lelijke container in de weg en voor de goede hoek staat het licht verkeerd. Deze heeft Instagram niet gehaald. We vervolgen onze route en navigeren op Hvítserkur. Volgens de Friend in Iceland app doet deze rotspartij in zee aan een draak denken. Volgens Anke is het meer een neushoorn. Wij gaan met Anke mee.
Op de gravelroad naar Hvítserkur rijden we kilometers achter een zeer voorzichtig rijdende camper waarvan de bestuurder vermoedelijk denkt dat elk gebruik van de buitenspiegels geld kost. Eindelijk bij een tegenligger, kunnen we er langs. We parkeren bij Hvítserkur. Als we een paar honderd meter verderop langs het klif zij afgedaald naar het keienstrand, zien we twee orka’s zwemmen. Hank haast zich terug naar de campervan om de grote lens te halen, maar we zien ze niet meer. Weer naar boven geklommen, treffen we een Nederlands echtpaar met twee jonge dochters die in eigen elektrische auto met de veerboot zijn gekomen. We vertellen hen om op te letten dat er in in zee orka’s kunnen zwemmen. Als we terug lopend naar de auto over de schouder achterom kijken, zien we een fonteintje in zee. We rennen terug en het blijkt een bultrug.
We rijden daarna via de gravelroad de landtong verder rond, zien veel groen met mooie rotspartijen en IJslandse paardjes. Aangekomen bij camping Hvamstangi eten we Knorr pasta carbonara die we in de Bonus bij Go Campers hadden gehaald. We kunnen echter de gebruiksaanwijzing niet lezen. Beginnen we nu met koud of heet water? IJslandse mensen in een camper naast ons kunnen het ook niet lezen want het blijkt Noors. Maar zij kent het product en zo kwam alles toch nog goed.
Maandag 19 juli, de Westfjords, Dynjandi:
Het wordt tijd om eens aan het thuisfront te denken. We sturen een ansichtkaart met vakantiegroet naar ma, heit en mem, oom Jan en Gré Koster. Dat doen we via Hallmark zodat de kaart er een dag later al is en niet pas weken na onze thuiskomst. We uploaden mooie foto’s, zetten de eerste puffinfoto van Vestman eiland voorop en een paar mooie andere aan de binnenkant. Als we later bij de bestelbevestiging kijken, zien we dat de voorkant slechts een stukje bloemetjes van de hele foto laat zien, zonder puffin. Een telefoontje naar Hallmark leert ons dat de kaart wel goed is, en dat blijkt later ook, maar dit is niet erg handig van Hallmark en dat hebben we ook doorgegeven.
We vertrekken naar de Westfjords en kiezen er voor vooral het zuidelijke deel te bekijken. Het kost ons gewoon teveel tijd om elk fjord in het noorden rond te rijden en dat is aan de zuidkant ook mooi. We zien veel aangespoelde houtstammen langs de kust en meteen al een zeearend vliegen. Ook hier veel visdiefjes en we stoppen even bij een kolonie om er een paar mooie foto’s van te maken. Het zijn zo sportief-sierlijke vogeltjes.
In Broddanes zien we de nieuwe instagram hotspot van de Westfjords onstaan: Het dak van de regenboogschuur is aan de wegzijde al klaar. Aan de andere kant staat iemand de paarse baan te schilderen. Even later maken we een halve noodstop als er direct achter een blindhæd” (een bult waar je overheen rijdt zonder dat je de andere kant kunt zien) een groepje schapen op de weg staat. We zien ook schaapjes in zeewater staan. We zien mooie fjorden met blauw water en kwelderachtige gebieden. Dan slaan we rechtsaf om de Dynjandi waterval te bezoeken. We belanden op de slechtste weg tot dan toe. Stenen en gaten, kuilen, bulten in de weg. Geen begroeiing, alleen maar stof en stenen. Later wordt het landschap mooier en groener maar de weg blijft belabberd. En daar rijden dan ook gewoon auto’s met joekels van caravans over. Onze campervan doet het prima al klappert en rammelt alles wat los en vast zit. Koop nooit een gebruikte auto op IJsland.
Dynjandin is een prachtige waterval. Ze doet ons denken aan een bruidsjurk met veel laagjes. Al op de parkeerplaats zien we mensen met een spuitbus. “Is dat zonnebrand of insectenspray?” Dat laatste blijkt het geval. Of wij ook even mogen, en dat mag. We zien hier voor het eerste mensen met een muskietennet om hun hoofd lopen. We lopen langs andere mooie watervalletjes naar boven en zien bovenin ook nog een regenboog in Dynjandi. We zien mensen op een rots in het stromende water vlak voor de volgende trap klimmen voor een foto. De Darwin Award lonkt.
Als we rammelroad weer terug zijn gereden en onze weg naar het westen vervolgen, komen we langs Reykjafjardurlaug; een geothermisch buitenzwembad in de middle of nowhere. Daar moeten we natuurlijk even in badderen. De Kitesurfponcho is toch niet voor niks mee gekomen. Later horen we dat 20 meter naast het bad een beek loopt waarin je ook heerlijk kunt relaxen. Opnieuw: voor de liefhebber die dit leest of een volgende keer. We eindigen de dag bij Camping Bildutatur. We staan op een prachtige plek aan een fjord. De camping heeft wasmachine en droger. We hadden babyshampoo mee omdat je daarmee je haar, de vaat en je kleding kunt wassen maar er is gewoon waspoeder. De zak wasgoed wordt geleegd en terwijl de wasmachine draait, maken wij een wandelingetje. Het is een klein vissersdorpje met ook enig verval zo links en rechts. ’s Avonds ligt het in de schaduw van de kliffen / bergen. Het zeemonsters museum is om 18.00 uur dicht.We bekijken het haventje en de zelfgebreide truien die een mevrouw in een partytentje naast huis te koop aanbiedt. Bij een winkeltje kopen we twee appelpunten voor vanavond. Maar eerst Adventurefood cashew nassi. Die smaakt prima. Aafke brengt de koelelementen naar de vriezer van de campingreceptie en doet de was in de droger. Hank waarschuwt nog voor de eerder gevonden 66North muts maar karma strikes. Aafke ziet ‘m pas als ze de droger weer leeg trekt. Misschien dat ‘ie nog past als je een heel groot hoofd hebt, maar alle rek en vorm zijn verdwenen. Behalve een appelpunt bij de koffie vullen we deze avond de Noorderlicht borrelglaasjes voor de laatste keer met Jim Beam. Dan is de fles (0,7 liter in de actie bij de Sligro gekocht) leeg. Proost! En weltrusten!
Dinsdag 20 juli, Hotpods en veerboot:
We slapen heerlijk aan het grootste fjord van IJsland. Hank is als eerste wakker. Aafke krijgt haar thee op bed. We ontbijten en halen de twee bevroren koelelementen bij de receptie op. We rijden eerst kort het dorpje in om te tanken en koersen daarna op de Pollurin hotpod. We zijn mooi vroeg en blijken er alleen te zijn. De badkleding kunnen we dus nog even droog houden . Het is heerlijk water met een prachtig uitzicht het fjord in.
Dan horen we ineens een auto over de gravelroad aankomen en omhoog draaien. Het blijkt een groene Nederlandse VW camper. Terwijl Aafke snel haar badpak aanschiet, draait de camper om en rijden ze weer weg. Jammer: voor niks de badkleding nat.
Even later doen we in het wat grotere plaatsje Patreksfjörður een paar boodschapjes. IJslandse hotdogworstjes, klein flesje coctailsaus, een bakje gare en voorgesneden stukjes kip en twee blikjes bier. De mevrouw van de winkel vraagt of we wel weten dat dit alcoholvrij is. Voor echt bier moet je twee deuren verder naar de slijter. Alcohol mag niet in een supermarkt verkocht. Dus doen we dat. We halen twee blikjes gewoon IJslands bier, één Viking bier en ook nog een roze blikje met een drankje waar Viking op staat. Zo kunnen we ons beide Viking voelen. Hierna rijden we verder westwaards naar Látrabjarg. Dat is het meest westelijke punt van IJsland, en in feite dus ook van Europa. Of telt Groenland dan mee? We komen nog langs een Noors vissersschip dat gestrand ligt in de rand van een fjord en kijken buiten bij een museum waar buiten een vliegtuig van de US Navy staat. De man van het museum is erg aardig maar we kiezen er toch niet voor het museum te bezoeken.
Onderweg zien we nu ook witte zandstranden en duinen van wit zand, Voor ons heel normaal; op IJsland heel bijzonder. Bij Látrabjarg is het koud, nevelig en winderig. We zien er puffins, alken en meeuwen. Het is een tot 400 meter hoge hoge klif en er staat een vuurtorentje. Nadat we er even rond gelopen hebben, maken we in de luwte van de campervan een lekker warm broodje hotdog met coctailsaus. Lekker!
We zijn al twee dagen aan het mailen met de veerdienst tussen de Westfjords en Snæfellsnes want hun site is voor ons vrij onduidelijk als het gaat om vertrektijden en reserveren. De telefoon wordt niet opgenomen. We hebben per mail laten weten graag dinsdag met onze campervan en twee personen naar Snæfellsnes te varen en delen het kenteken en onze namen. Uiteindelijk is de vertrektijd helder en vragen ze of ze moeten te reserveren. Dat vinden wij prima. De bevestiging die we deze ochtend krijgen, spreekt echter over donderdag. Dus moeten we er weer achteraan. Deze keer wordt de telefoon wel opgenomen en zo is ook dat geregeld. De boot vertrekt om 18.15 uur vanaf Brjánslækur, stopt onderweg bij het vogeleilandje Flatey en vaart dan door naar Stykkishólmur op IJslands schiereiland Snæfellsnes. De totale overtocht duurt ongeveer drie uur. Sommige mensen, veelal vogelaars, overnachten op Flatey en vervolgen de overtocht een dag later. Hun auto wordt dan aan de overkant klaar gezet want die gaat bij Flatey niet van boord. Wij willen uiterlijk half zes bij de veerboot zijn. Dat geeft ons tijd om de laatste twee hotpods in de zuidelijke Westfjords te bezoeken.
Maar eerst stoppen we nog even bij een wit strand. Een paar minuten de neus in de wind en verder naar de tweede hotpod van vandaag. Dat blijkt een soort zwembassin aan de kust met daaronder nog een in ruwe steen uitgehouwen pool. We willen de boot niet missen dus besluiten tot een bliksembezoek. Hank is als eerste bij het kleedgebouw, vraagt netjes aan een paar mensen of hij er even langs mag, doucht, schiet in de zwembroek (ja dát is de volgorde op IJsland!) en plonst het bad in. Als Aafke aan komt lopen, hoort ze dan ze moet betalen. “But my husband is already in there!” “Yes, he was fast!” waarna Aafke voor ons beiden betaalde. Hank heeft later nog even netjes zijn excuses aangeboden en uitgelegd dat hij niet wist dat dit een betaalde hotpod was en dat zij er bij hoorde. En dat we een beetje snel wilden om de volgende hotpod en de boot te halen. Na een minuut of twintig reden we weer. Met de badslippers aan de voeten. Die hadden we ’s nachts ook steeds onder de schuifdeur van de campervan liggen voor nachtelijk toiletbezoek. Dat werkt toch makkelijker dan alle lussen van de bergschoenen.
De laatste hotpod , Hellulaug, was een natuurlijk bad. Heerlijk warm en pal aan de oceaan. We hebben er kort met z’n tweetjes gelegen voor er steeds meer mensen bij kwamen. Een Frans echtpaar, een Amerikaans gezin. Toen vonden we het mooi geweest. Hank liep nog even de zee in maar die was ‘m toch te koud. We kleedden ons weer aan en stonden een kleine tien minuten later redelijk vooraan in de rij voor de veerboot.
De veerboot bleek de oude veerboot tussen Harlingen en Vlieland te zijn. Mogelijk hebben we er al eens mee gevaren. We mochten redelijk als eerste aan boord. Aafke te voet en Hank reed als chauffeur de campervan aan boord. Hij mocht deze strak bakboord langs de rand tussen parkeren en moest de auto via het rechterportier verlaten. Boven in de salon had Aafke inmiddels een mooi bankje met verlengsnoer en meerwegstekker gevonden. We liepen wat achterop met het laden van alles. Daarom gingen we omstebeurt naar het restaurant benedendeks voor een hamburgermenuutje. Daar kwamen we bij de Nederlandse familie met de twee dochtertjes en hun elektrische Hyundai te zitten die we twee dagen eerder hadden ontmoet. Aangekomen op Snæfellsnes reden we een tijdje achter hen. Aafke maakte een paar mobiele foto’s van hun auto in het mooie landschap. Ze zijn waarschijnlijk wel te vinden met het werk dat we van haar gehoord hebben en de namen van hun dochters. We knipperden nog even naar hen toen wij afsloegen naar de boerderij van Bjarni en Gunna waar we hartelijk werden ontvangen. In november 2019 hadden we een AirBnb bij hen geboekt en hen leren kennen als AFS familie IN en OUT. Dan ben je meteen een soort familie dus hadden we een extra gezellig verblijf. In haar jaar in IJsland mocht Anke ook met hen mee schapen voor de winter uit de bergen halen. Nathalie was er kort geleden ook nog geweest en haar familie komt er een maand na ons. Ook Anke is er inmiddels alweer op bezoek geweest. Zij heeft er een geweldige indruk achter gelaten en blijft daar altijd welkom, zo werd ons benadrukt. We eindigden de dag gezellig in hun jacuzzi. In tegenstelling tot thuis was het badkledingdag. Helaas sneuvelde er een glas, zij het gelukkig aan de buitenkant. We hebben inmiddels een kunststof glazenset besteld en zorgen dat die hun kant op komt. Voor alles wat ze voor ons en Anke hebben gedaan. Dat is veel veiliger bij een jacuzzi dan echt glas.
Woensdag 21 juli, Snæfellsnes:
Snæfellsnes is een prachtig schiereiland dat ook wel klein-IJsland genoemd wordt omdat alle landschappen er te vinden zijn. Omdat Gunna nog wat in en rond huis te doen had, nam Bjarni ons mee op pad. Eerst reden we een oude weg door prachtige lavavelden waar we ook even stopten voor een paar foto’s en toen reden we naar een haaienfarm. Hier maken ze gefermenteerde haai. Dat is Groenlandse haai die heel diep leeft en soms als bijvangst naar boven komt. Vroeger in barre tijden was elk eten kostbaar maar dit vlees was giftig. Naar het schijnt omdat urine van de haai via het vlees het lichaam verlaat. Toen ontdekte men dan je het vlees kunt laten rijpen waarbij in een week of tien de gifstoffen verdwijnen. Als je je het daarna nog een tijd droogt dan vinden ze het zelfs lekker en is het mooi houdbaar. Het fermenteren deden ze vroeger in een gat in de grond maar nu in houten kisten. Daarna hangt het vlees in een drooghuis.
Na een korte uitleg mochten we zelf gefermenteerde haai proeven. Het advies was om dat eerst op een prikkertje met een stukje donker brood te doen en daarna zonder. Eerst proef je weinig maar dan na een paar keer kauwen komt de smaak los. Het viel mee maar het wordt voor ons geen delicatesse. Wel een ervaring rijker.
Na lunch op de boerderij pakte Bjarni de grote 4×4 pickup truck met 6,6 liter V8 van 500 pk en ging ook Gunna mee. In 2019 hadden we al een groot deel van de bezienswaardigheden op Snæfellsnes bekeken, maar omdat de dagen toen erg kort waren, hadden we Kirkjufell gemist. Nu zijn de dagen extra lang en kun je dus extra veel zien op je roadtrip. Kirkjufell is beroemd sinds een bekend iemand er een foto van plaatste en omdat de typische berg in Game of Thrones voorkomt, waarvan wij overigens nog geen aflevering gezien hebben.
Terwijl wij de gletscher van Snæfellsnes op reden via wegen die geen wegen meer genoemd konden worden, landde Anke op Keflavik. We reden tot in de sneeuw omhoog en bij het keren moesten er even wat dikke keien opzij. We waren blij dat we zonder schade aan de auto weer bij de gewone weg kwamen. Wat hadden we ons schuldig gevoeld.
We kwam nog op de omweg terug naar de boerderij nog langs de Singing cave (echo) en een minerale bron. Na het eten liet Bjarni nog even zijn klassieke Corvette Stingray zien met nieuwe 600 pk motor. Die werd gestart en daarna werd de power eerst met Aafke en daarna met Hank gedemonstreerd. Gelukkig geen flitspalen op dat stukje weg. We eindigden de dag opnieuw in de jacuzzi waar we IJslandse les kregen van een nichtje dat inmiddels ook op de boerderij was gearriveerd. Ook de dochter van Bjarni en Gunna was met kleinzoon Baldur op de boerderij aangekomen. Zij is met AFS een jaar naar de USA geweest en is nu zwanger van haar tweede.
Donderdag 22 juli, Reykjavik
We stonden rustig op en pakten onze spullen alvast weer in de campervan. Bij Bjarni en Gunna sliepen we in de gastenkamer. Hank hing net als de dag ervoor de IJslandse vlag van de boerderij weer in top. We haalden de koelelementen uit de vriezer (elke dag hadden we er twee in gelegd) en na het ontbijt gingen we weer op pad. Maar niet nadat we van Gunna een doos met 1,2 kilo IJslandse bonbons kregen en de toezegging dat ze ook een keer bij ons op visite komen. Wat zijn dit toch geweldig fijne mensen.
We namen de weg bovenlangs naar de Ringroad 1. Mooie uitzichten en mooie regenbogen. De auto zag er al snel uit als een beest. We hadden het idee om de Golden Circle in te duiken, om te beginnen naar de Tomato-farm, maar vanwege het slechte weer stelden we onze plannen bij. We lieten we Anke weten naar Reykjavik te komen. * Het was een mooie route en bij Borganes of Akraness zagen we de Nederlandse familie met elektrische Hyundai weer staan. We toeterden nog even.
We ontmoetten Anke bij het AFS kantoor en haalden in hetzelfde gebouw pitabroodjes als lunch. Deze nuttigden we op het kantoor waar Anke een jaar had gewerkt. Daarna keken we even bij de 66North outlet en bij de Icewear outlet. Bij een kantoorwinkel vlakbij haalden we Scotch tape om de vouwranden van onze IJsland kaart te verstevigen voor die verder scheurden. Hierna parkeerden we de auto gratis bij de haven van Reykjavik en bezochten we als eerste Fly over Iceland. Een mooie experience al had volgens Hank de keuze wat meer op de film mogen liggen en wat minder op de rollercoaster kermiseffecten. Hij vond dat afbreuk doen aan de mooie beelden. Op weg naar het centrum van Reykjavik haalden we als eerste een ijsje bij Anke’s favoriete ijssalon. Zwembaden en ijs zijn echte IJslandse cultuur-dingetjes. In dezelfde winkel waar Aafke in 2019 haar IJslandse vest kocht en waar Anke later haar wol haalde, vonden we de juiste wol en een boek patronen waarmee Aafke aan haar eigen IJslandse trui kan beginnen (meerjarenproject?) en Anke een trui voor Hank kan breien. Ook voor zichzelf vond Anke mooie wol. Nog een paar breipennen er bij en klaar.
Voor Tim (de baby van Jenniek) kochten we puffinsokjes en om Liv niet met lege handen te laten laten staan, kwam daar een IJsland frisbee bij. En Hank kocht een nieuwe North66 muts. Het trieste verhaal van wasmachine en droger in de Westfjords leverde nog 10% korting op toen hij die uitgezakte muts liet zien. Deze gaf hij daarna af bij het Rode Kruis schuin tegenover de winkel. Met rainbow road, Hallgrimskirkja en de Sun Voyager hadden we de belangrijkste dingen wel weer gezien. Terwijl Anke met onze autosleutels langs de haven liep om de wol daar af te leveren en daarna lopend iets verderop haar gehuurde 4×4 voor de komende dagen te halen, bezochten wij het Penismuseum van Reykjavik. Doe eens gek. De grootste collectie piemels ter wereld; van hamster via rendier tot walvis en olifant. Bijzonder waren ook de zilverkleurige afgietsels van het Olympische handbalteam va IJsland dat zilver had gewonnen. Terwijl Aafke bedacht dat ze niks te klagen had, vroeg Hank zich af hoe dat idee en die gesprekken in hemelsnaam gegaan waren. Kom er maar eens op.
Op de parkeerplaats bij onze campervan troffen we Anke met haar 4×4 Dacia Duster met Nathalie, Karen en onze autosleutels. Wij gingen hen alvast een eind vooruit richting Landmannalaugar waar we de volgende dag samen heen zouden. Dat zijn F-wegen waar wij met de campervan niet mogen rijden van de verhuurder. We reden door vreselijk slecht weer naar camping Camping Álfaskeið, die moeilijk te vinden was. Volgens de GPS waren we er al maar we stonden op een stuk wegwerk in uitvoering. Gelukkig liep er iemand in het veld die ons het landweggetje wees waar we in moesten draaien. We vonden aan het eind een soort bergweide de camping met een gebouwtje zonder stroom en warm water, maar wel met een paar toiletten en een lekke afwasgootsteen. Er stonden in totaal met ons er bij vijf kampeervoertuigen. Een Fransman die in zijn camper aan kwam rijden, vroeg ons waar de receptie was. We hebben hard gelachen. Deze nacht is niet op onze Campingcard geboekt. We aten rijst met kip en IJslandse chicken tonight en dronken koffie. Daarna werd de wekker gezet en gingen we naar bed.
Vrijdag 23 juli, Landmannlalaugar:
Terwijl Anke en twee vriendinnen in slecht weer vanuit Reykjavik onderweg waren, reden wij hen vast een eindje vooruit op zoek naar een geschikte parkeerplaats op de route. Die vonden we na een kwartiertje waarna we er ontbeten en de spullen bij elkaar zochten. Op het dashboard legden we een half A4’tje met de uitleg dat we er alleen vandaag stonden om met een 4×4 verder te gaan naar Landmannalaugar. Dat niet iemand zich zorgen gaat maken en de auto openbreekt omdat er niet wordt gereageerd als je aanklopt. Even later stapten we in Anke’s 4×4 Duster.
Door een woest landschap reden we naar Landmannalaugar waar het weer steeds beter werd en we uiteindelijk voor een rivier parkeerden. Anderen reden nog driehonderd meter verder door de rivier heen, maar met deze 4×4 mocht Anke geen rivieren oversteken. Wij liepen de 400 meter naar het startpunt van de hikes en staken met een bruggetje het water over. Terwijl we de mogelijkheden bespraken, raadde een Nederlands koppel ons een mooie wandeling van ca. 10 km en 2 a 3 uur aan. Dat was ongeveer wat we in gedachten hadden dus liepen we door een lavaveld, een vallei, door stroompjes en een berg op.
Even bleven we de witte paaltjes volgen terwijl we verder moesten met de rode, maar daar kwamen we vrij snel achter. We hadden al een snackpauze gehad toen er dames een lunchpauze wilden. Hank vond dat prima, maar hij wilde liever doorlopen omdat hij er voor zichzelf de vaart in wilde houden en ook wel aan een toiletbezoek toe was. Dus is hij het laatste stuk vooruit gelopen en lag hij al in de hotpod toen de rest ook binnen kwam.
Nadat iedereen een tijdje lekker in het warme, soms hete, water had gelegen. gingen we weer naar de auto en op weg naar een soort geheime waterval.
Deze staat niet met bordjes en hikes aangegeven maar Sigöldugljufur was werkelijk prachtig. Een kort stukje op de gok lopen en we stonden op de rand van een kloof met veel groen, een blauwe rivier en meerdere watervallen die zich vanuit de wand naar beneden stortten.
Daarna wilden we nog de waterval Haifoss bekijken maar na de rit over gravel omhoog bleek het er te mistig en nat voor een wat langere hike. Ook dat is IJsland. Soms zit het mee, soms zit het tegen. We werden door Anke bij onze campervan afgeleverd en reden met z’n tweetjes naar camping Þorlákshöfn. Een mooi veld bij een kerkje en naast een groot zwembad. Daar aten we onze laatste Adventurefood; chicken curry aangevuld met extra kip die we van de dag eerder hadden overgehouden. Deze camping had heerlijke en gratis douches. Inmiddels regende het weer. We dronken achterin de campervan onze Viking blikjes; Hank zijn biertje en Aafke haar roze blikje mixdrank, toen er werd aangeklopt voor het afrekenen via de campingcard.
Zaterdag 24 juli, Geen vulkaan en dan toch nog
Hank nog begon de dag met nog een keer lekker douchen en Aafke thee op bed brengen. We ontbeten achter de campervan. Van een stel Duitsers naast ons kregen we een ui en boter. Zij moeten hun Mercedes 4×4 camper later die dag inleveren. Het plan voor deze dag was om rond 10 uur bij de Parkeerplaats van de vulkaan te zijn, omdat het rond de middag een paar uur zou opklaren. Op weg hadden we nog wat tijd over. We bezochten het Strandarkirkja en Krysuvik geothermal area. Dat lag op de route van Anke dus daar ontmoetten we haar. Ze had vriendinnen en Ragnar van de vriendengroep uit Reykjavik mee. Inmiddels was het weerbericht weer veranderd dus de vulkaan was een kansloze optie geworden. Plan B was de Gulfoss waterval vanaf de andere kant, maar ook daarvoor was het te slecht weer. Daarom kozen we er voor ons vermaak laag bij de kust te zoeken. Eerst reden we achter Anke’s Duster 4×4 aan een gravelroad af naar kliffen met zeevogels. We zagen puffins vliegen maar de rand van het klif was te gevaarlijk om over het randje naar beneden te kijken. Wel zagen we op het kiezelstrand beneden een dode vis liggen, mogelijk een walvis-achtige. Het Nederlandse stel met de twee dochters kwam ook aan rijden. Sowieso kom je langs de ringroad vaak dezelfde mensen tegen maar dit was wel weer toevallig. Maar we hebben nu ook hun 06 om ze de foto’s te appen. Zij dachten er ook aan om naar de vulkaan te gaan maar zagen daar vanwege het weer van af.
De gravelroad naar het verlaten vissersdorp Selatangar was slecht. Dat was echt terrein rijden tussen gaten en keien door. Aan de kust lagen veel keitjes met rare gaten er in. Eén daarvan ligt nu bij ons achter huis op de fontein met de verzamelde bijzondere stenen en keien vanaf overal. Terug Bij de auto zag Hank twee keer een fontein van een walvis ver in zee maar het dier zelf hebben we niet gezien.
In Grindavik hebben we getankt en een burgertje gegeten bij hetzelfde station waar we ook in 2019 al eens aten. Daarna keken we bij een soort natuurlijke pool in de rotskust: Brimketill. Het was er echter beslist geen zwemplek want koud en gevaarlijk. Leuk waren de visdiefjes die het beslist vervelend vonden dat wij op de parkeerplaats stonden.
Hierna bezochten we de enorme bron blazende stoom van Gunnuhver. Erg imposant: zoveel energie die bulderend en blazend vrij komt. In dit gebied wordt dan ook ook massaal warmte gewonnen. Blue Lagoon is eigenlijk afvalwater van de energiefabriek.
Bij de Bridge of Continents worden de Europese en de Noordamerikaanse aardplaat met elkaar verbonden. De scheiding hier tussen loopt door heel IJsland en wordt elk jaar zo’n 2 centimeter breder. Hierna vonden wij het mooi geweest. We zeiden Anke en haar gezelschap gedag en reden naar de camping in Grindavik. Die ligt mooi dichtbij de vulkaan, voor als het de volgende dag beter weer zou zijn.
Bij aankomst wilden we ons melden maar de campingbaas was echt zo’n baasje die meteen begint over mondkapjes (de cijfers in IJsland lopen weer op) en schoenen uit en de openingstijden van zijn bureau. Eerst maar eens eten naast de campervan. Daar zaten we ineens in de zon! We keken om en zagen de bergtoppen bij de vulkaan. Het was er helemaal opgeklaard. We aten snel ons bord leeg, reden naar de vulkaan en belden Anke dat ze naar de vulkaan moest. Wij dachten dat een andere parkeerplaats misschien een ander perspectief gaf maar het pad kwam op dezelfde trail uit alleen dat was iets verder dan vanaf de andere P. Dat lieten we ook Anke weten die inmiddels weer op weg was vanuit Reykjavik. We hadden meteen boven, nog voor de antenne al zicht op de krater. Niks elk kwartier spuwen maar volcontinu actie. We zien een man met kind op de rugdrager poseren op de lava. Die gaat voor de Darwin Award en dat zeggen we hem ook. Daaronder kan het heet en vloeibaar zijn. Poseren op een korstje als dun ijs. Omdat we in de verte lava zagen stromen, liepen we door, ook de plek van de eerste keer voorbij, tot we op de laatste heuvel echt niet verder konden omdat je dan in de hete lava zou stappen. Het was prachtig en we hebben er lang gezeten.
Met de verrekijker zag je extra goed hoe vreselijk snel de lava stroomde. Als een woeste bergbeek. Op de weg terug kwamen we Anke en haar gezelschap tegen. We hebben haar gezegd dat ze echt door moest tot het laatste heuveltje. Op de terugweg was het mistig. Mensen zaten bij de antenne te wachten met camera op statief. We hebben hen gewaarschuwd om door te lopen tot het einde. Gelukkig bevestigde een fotootje van Anke in de Whatsapp dat het daar nog steeds helder was. We denken dat velen ons dankbaar zullen zijn. We kregen regen en wind tegen en waren rond kwart over 11 terug bij de auto. Die gebruikten we in het half uur naar de camping als rijdende föhn. Verwarming vol aan op de benen gericht. We hadden geen reden meer om naar de camping in Grindavik met z’n strakke manager te gaan dus kozen we dezelfde camping als de vorige nacht. Dat was een beter uitgangspunt voor de Golden Circle en had als het anders werd een lekker zwembad naast de deur. We kwamen rond middernacht aan. Behalve in een soort discobus was iedereen in rust. We hebben dus lekker samen gedoucht en daarna heerlijk geslapen. Anke was trouwens rond 5 uur ’s nachts weer in Reykjavik. Toen zij weer op de P bij de vulkaan aan kwamen (dat moet rond kwart voor 4 geweest zijn) vertrokken er nog mensen naar de vulkaan.
Zondag 25 juli, Golden Circle:
De Golden Circle is een gebied waar je dicht bij elkaar en dichtbij Reykjavik veel attracties vind die je in één dag kunt bezoeken. Onze dag begon met thee op bed voor Aafke. Toen we klaar waren om te gaan, hadden we geen zin om nog drie kwartier te wachten tot het zwembad open ging. In onze ogen raar dat zwembaden in IJsland weekends beperkter open zijn dan door de week. We begonnen te rijden richting Geysir. Bij de Kronan in Selfoss kochten we bananen, Skyr en eten. Omdat we de weg herkenden, belden we Diljá om te vragen of ze heel toevallig in het zomerhuis zat. Dat bleek zo te zijn. Ze was er met haar echtgenoot Inky en haar zus. We maakten er een gezellige spontane koffiestop van. Leuk om ook Inky weer te zien want die zat op zee toen we bij hen thuis op Vestman eiland waren.
In de regen brachten we een bliksembezoek aan Geysir met waar we Stokkur twee keer zagen spuiten. De tomatenfarm Friđheimar vonden we te druk en we besloten er daarom niet te gaan eten. We vonden het wel een leuk concept trouwens; een restaurant in de kas met producten uit die kas. We reden door naar Secret Lagoon waar we lekker zo’n anderhalf uur hebben gebadderd. Rond het bassin waren er ook kleine sputterende bronnen en een mini-geisertje. En er stonden elfenhuisjes.
Daarna waren we mooi op tijd op camping Stokkseyri. We begonnen met een broodje hotdog en daarna hebben we er een was gedraaid. In het gebouwtje hebben we de was op het droogrekje voor de kachel gedroogd. Eén handdoek droogde slecht. Die bleek later van de buurman op de camping en was er dus later bij gehangen. Oeps. Anke kwam die avond ook met haar campervan naar deze camping. Zij gaat nu ook op roadtrip. Ze kwam aan nadat er iemand langs was geweest om af te rekenen via de campingcard. Die mazzel heeft ze maar weer. Wij gingen de laatste nacht in onze campervan tegemoet.
Maandag 26 juli, Reykjavik:
Na een nacht met veel regen, was het ’s ochtends gelukkig droog. Zo konden we makkelijk al onze overtollige spullen overpakken: de S7 met haar IJslandse nummer, onze campingcard, ons eigen extra gasbrandertje, ons extra kooksetje en bestek, eten en drinken dat we over hadden, twee koelelementen, de GPS hud, omvormer, splitter, etc. Daarna vertrokken wij naar Reykjavik. Onderweg knalde er bij wegwerk nog nog een steen van af de wielen van een tegemoet komende vrachtwagen op onze voorruit. Gelukkig ging het goed. Ruitschade hadden we niet bijverzekerd. Als eerste bezochten we Perlan.
Dit is een mooi museum in een mooi gebouw me markante koepel maar na tweeënhalve week coronavrij in natuur en landschap rondtoeren, voelde het ineens beklemmend tussen mensen met mondkapjes te staan. We zijn er niet lang blijven hangen. IJsland voert een heel strikt, logisch en efficiënt coronabeleid met visie en strategie. De cijfers worden nauwgezet gevolgd en men doen meteen wat nodig is om de ze laag te houden. Omdat de besmettingen opliepen, moeten er weer mondkapjes in openbare gebouwen en moeten ook gevaccineerden zich weer laten testen bij binnenkomst. IJslanders ergeren zich aan de gratis quarantainehotels met gratis eten voor toeristen. We hoorden van een groep die gewoon vijf dagen eerder op vakantie is gegaan. Gratis vijf dagen in een hotel met goed eten, op de laptop betaald doorwerken en daarna het land in trekken. Handig, maar ook van ons mag dit op eigen kosten. Verder zie je overal in IJsland handsanitizers en handenwasinstructies. Degelijkheid troef.
We wilden nog steeds graag Valdur persoonlijk ontmoeten, van Your Friend in Reykjavik. We hadden wat contact gehad over nieuwe acties voor zijn business zonder toeristen maar hij was nu erg druk met de verhuizing naar Groot Brittannië. We hadden een korte ontmoeting bij zijn huis en reden door naar Caroline en Steinar: de ouders van Anke’s vriendin Laura die in Wageningen studeert. Zij hebben ook een beetje op Anke gelet die in een lastige tijd in Reykjavik zat met corona en het overlijden van haar opa. We waren er vroeger dan gedacht maar hebben gezellig bijgepraat en een heerlijke lunch gehad. Ze vonden het ook leuk onze campervan naast hun huis te bekijken. Na onze mededeling dat het best lekker lag en je voor andere activiteiten even een goede positie moest zoeken maar dat ook dit prima ging, haastte Laura zich weer naar binnen. TMI 🙂
Steinar vertelde nog over het tekort aan huurauto’s. Toen het toerisme onder corona inzakte, zijn er veel verkocht, maar nu kan er mede door corona niet snel genoeg aangevuld worden. Wij hadden onze campervan nog voor een dumpprijs, Anke had een leuke korting maar mensen nu betalen vaak meer dan het dubbele voor een auto, als die er al is. Ze denken hier ook dat de vulkaan een soort microklimaat in het zuidwesten creëert. Het is een slechte zomer terwijl juist noord IJsland erg warm is. Uitstoot van de vulkaan waait vaak naar zee en komt dan later terug. Dat veroorzaakt pieken in de luchtkwaliteit en waarschuwingen voor mensen met astma en om kinderen niet in de kinderwagen in de tuin te zetten.
Daarna was het tijd om onze campervan terug te brengen. We tankten ‘m af en reden naar Go Campers. Terwijl Hank binnen de administratie afwikkelde, haalde Aafke alles uit de auto. De wagen werd goed gekeurd en op Hanks verzoek werd hier voor getekend. We hebben er 3840 kilometer mee gereden. Voeg daarbij Landmannalaugar in de 4×4 van Anke, de vele wandelingen en de overtocht per veerboot, dan hebben we dik 4000 kilometer op IJsland afgelegd. Een shuttlebus reed ons richting Keflavik. Daar wilden ze ons eerst nog voor laten betalen maar dat was niet de afspraak en gebeurde dus ook niet. Eerst werd een jong Duits stel afgeleverd bij een airport hotel. Daarvan hoorden we later dat die in de vorm van compleet ingerichte containers uit China was gekomen, in een week in elkaar is gezet en daarna in een half jaar is afgewerkt. Wij werden vervolgens afgeleverd bij het appartementengebouw van Kalli en Anna. Zij hadden het zo gezellig gevonden dat ze ons de logeerkamer hadden aangeboden en om ons de volgende ochtend naar het vliegveld te brengen. Kalli kwam er net aan lopen. Na de koffie reden we met hen nog een rondje door de omgeving. Onder andere langs een mooi kerkje met vissersmonument. We aten vers gevangen schol en dronken een wijntje. We hebben gezellig bijgepraat met zicht op de gloeiende lucht boven de vulkaan tot het echt tijd werd om een paar uur slaap te pakken. De wekker werd om 4 uur gezet.
Dinsdag 27 juli, de terugreis:
Nadat de wekker was gegaan, ontbeten we snel met Skyr met crusli. Kalli bracht ons daarna in een paar minuten naar het vliegveld. Dank jullie wel Kalli en Anna. Jullie zijn fijne mensen. Altijd welkom bij ons! Officieel moet je de tax-free claim doen voor je de koffers afgeeft maar het loket was dicht en het zou erg druk worden. We hadden een sms van Icelandair gehad om vroeg te komen en dat inchecken vanaf 04.30 kon. Een boardingpas werd niet via de app aangeboden. We stonden redelijk mooi voor in de rij maar al snel stond achter ons de hele hal vol. Later stuurde Kalli ons een nieuwsberichtje dat de rijen tot op straat stonden. Mooi dus dat we zo vroeg waren. Het meisje aan de balie was nieuw en wist even geen raad met een vraag op haar scherm, maar dat ging er alleen om dat we in het vliegtuig een verklaring moesten invullen als we Nederland in wilden. We leverden de tassen in, elk rond de 20 kilo, en kregen onze boarding passen. Daarna bleek de balie van de tax free claim wel open en dat was binnen drie minuten geregeld. Vooral de wol voor drie IJslandse truien zal wel wat teruggave opleveren.
De security check ging snel. In het shopping centre kochten we twee trollenboekjes die bij het boek met het IJslandse kerstverhaal horen en een goedkoop leesbrilletje want die van ons zaten ergens in de bagage, maar waar? Op de mobiel lazen we een mail van Go Campers dat ons statief nog in de auto lag. Aafke had alleen de twee tassen en rugzakken uit de campervan gepakt. Dat betekent dus ook dat het personeel van Go Campers verblijd is met twee bananen en vier blikjes IJslands bier, waarvan twee alcoholvrij. Anke gaat dat statief aan het eind van haar roadtrip oppikken. Kuki campers zit vlakbij, heeft dezelfde eigenaar als Go Campers.
We zochten een rustig plekje bij gate C21 en konden even later boarden. We hadden bij onze boeking plekken linksachter geboekt en er niet meer naar om gekeken maar zaten ineens in het middenpad. Gelukkig waren achterin zowel links als rechts nog rijen vrij. Van de stewardess mochten we daar gaan zitten dus ging Hank links en Aafke rechts aan het raam zitten. Dubbel kans om de vulkaan nog vanuit het vliegtuig te zien. Hank was de gelukkige. De vulkaan zat te dicht onder het vliegtuig om de Canon met 70-200 tegen het raam te zetten maar de mobiele foto is best aardig gelukt. Daarna zijn we naast elkaar gaan zitten.
Verder was het onderweg een kwestie van een beetje dutten met eigen muziek (Hank) en twee documentaires van de onboard entertainment kijken (Aafke). Op het eind nog even creatief gedaan met de mondmaskers.
Op Schiphol duurde het wachten op de bagage vreselijk lang. Naar het formulier dat we in het vliegtuig moesten invullen, werd niet gevraagd. Wat een farce: coronamaatregelen op Schiphol. Jammer dat er geen trein naar IJsland gaat en dat de boot niet te betalen is. Een dame van 123-parking belde toen Hank net de tweede tas van de band pakte. Even later stonden we buiten tussen Arrivals 1 en 2 en werden we opgepikt en naar onze auto gebracht. Hank reed ‘m naar huis. Een grijze BMW station probeerde ons nog een inhaalactie te laten afbreken door knetterhard van achter op ons in te rijden en te gaan bumperkleven maar dan gaat Hank alleen maar ietsje later en wat trager weer naar rechts. In een dikke file na een ongeluk op de Ketelbrug reden we ‘m in de rechterbaan weer dik voorbij. Omdat de snelweg na de file zo druk was, reden we langs Schokland en Ens. De brug bij Vollenhove was op maar de volgende twee gelukkig niet. In Giethoorn was Yerke erg blij om ons te zien. Volgens ma had hij ons erg gemist en had hij sacherijnige buien. Na een bakje koffie zijn we naar huis gereden waar we een eerste was draaiden. Een dag later kwam wasje nummer twee en hebben we de jacuzzi weer gevuld. En deze blog getypt.
Wat een overweldigend prachtig land is IJsland en wat hebben we genoten samen. Zoveel gedaan en zoveel gezien. Mooi om dit later in deze blog nog een keer terug te lezen.
Translation option available in the menu on the right
Strava links bevatten vaak ook foto’s
Instagram posts bevatten vaak meer dan één foto
Vereenvoudigde weergave toont geen instagram foto’s
