jaaroverzichten – Aafke Prinsen

Terugblik 2023

jaaroverzichten Reacties uitgeschakeld

dec 072023

Kies niet voor vereenvoudigde weergave
translate option in the menu

Weer is een jaar voorbij gevlogen. Bij het schrijven van deze blog meenden we even te moeten beginnen met een schaatswinter. De natuurijsperiode lag echter in december van het vorige jaar. Dit jaar begon voor ons bij kennissen in Stiens. Vanuit hun zolderraam hadden we een prachtig uitzicht op alle vuurwerk in de wijk. Het was een gezellig begin van het nieuwe jaar. Vanuit Stiens brachten we de nieuwjaarswensen eerst bij heit en mem in Franeker, daarna bij ma in Giethoorn.

Ook dit jaar gingen we er graag af en toe even samen op uit. We hadden een hotelbon die we in februari verzilverden in Callantsoog. Daar mocht Yerke ook mee en het was heerlijk om even uit te waaien op het strand. Op de terugweg bezochten we nog even Aafke’s neef Jan Gerlof die in Den Helder woont dus ook dat was leuk. Daarna werd het tijd om aan de wintersport te gaan denken.

In maart vertrokken we weer naar Steinach am Brenner. Anke ging ook mee en nam ook collega Lieneke mee. Die kon je er wel bij hebben. Omdat normaal Anke vaak op Yerke past als wij weg zijn, ging hij deze keer ook mee. Het was even inschikken maar best te doen met z’n vieren plus hond in de Golf. We hadden een mooie vakantie met goed weer en prima sneeuw, al was het jammer dat de wind de natuursneeuw bij de Hochsonnlift had weg geblazen. Ook Arianna kwam langs om een dagje met ons mee te skiën. Dit jaar was het tenminste de 50e wintersport van Hank in Steinach. Op z’n zesde begonnen. Een keer overgeslagen bij corona maar ook wel eens met de kerstdagen extra geweest plus daarbij pakweg tien keer in de zomer. De VVV Wipptal vond dat een goede reden voor een Gäste-Ehrung. Dat was een mooie mijlpaal.

Een dag voordat we op wintersport gingen, had Aafke op haar werk en leuke functie langs zien komen. Arbeidsdeskundige Voorzieningen had haar altijd al interessant geleken en nu vond ze het een mooi moment om voor een nieuwe uitdaging te gaan. Ze mailde de functie naar huis en wilde daar in de vakantie naar kijken. Helaas bleek de opmaak van de vacature in de privémail onleesbaar. Thuis van wintersport moest ze op haar werk eerst nog wat andere dingen doen en toen ze naar de vacature keek, bleek dat ze die dag nog moest reageren. Aafke vond het te kort dag om nog een goede brief en een CV op te stellen, dus helaas. Een tijdje later sprak ze een collega die op de afdeling Voorzieningen werkte en vroeg ze naar de nieuw aangenomen collega. Er bleek echter nog niemand aangenomen, en de vacature ging nu extern. Hierop besloot Aafke alsnog te solliciteren. Half juli kon ze beginnen.

Tot juli ging Aafke gewoon verder in haar eerdere functie en gaat ook het leven thuis gewoon door. Na de wintersport gaat het bij ons altijd jeuken om de boot weer in het water te doen. Nu mag het voorjaar beginnen. Vanaf april varen we weer. We hebben ook de jacuzzi na de wintersport weer gevuld. Door de idiote regels van dat energieplafond zou het extreem duur zijn om in de wintermaanden de jacuzzi warm te houden, ondanks dat we in de zomer met onze 33 panelen stroom zat over houden. Omdat Hank last bleek te krijgen van de lage dosering chloor in de jacuzzi. probeerden we het nu met een zoutwater onderhoudssysteem. Dan heb je bijna helemaal geen chloor meer nodig. Deze Aquafinesse Dead Sea Experience bevalt ons goed.

Het voorjaar is ook altijd een mooie tijd om mooie natuurfoto’s te maken. Hank kreeg eindelijk de blauwborst mooi voor de lens. Een andere bijzondere foto was een vlucht ganzen voor de maan langs.

Andere foto’s maakten we in april in Roden. Mark won er in 2022 een wielerronde en tussen de prijzen zat een waardebon voor een shoot bij Foto Joke. Het zou zonde zijn om daar niks mee te doen en zo werd het een leuke serie foto’s.

In mei werd het Pinksteren. Bekenden van ons uit oostelijk Duitsland hadden gevraagd of we het leuk vonden om het pinksterweekend met hen te kamperen aan de Werbellinsee. We vonden dat een leuk idee als we het konden combineren met een bezoekje aan Berlijn. We plakten er dus een paar dagen bij aan. We hebben er in de buurt gefietst, een sluizencomplex met scheepsliften bezocht, zelfs even een waterfiets gehuurd, kort in Polen gekeken en uiteindelijk zijn we met de fietsen achterop naar Berlijn gereden. We hebben er in een dag heel veel gezien. Een compleet verslag van ons pinksterweekend hebben we HIER staan.

Het was begin juni dat Yerke een beetje zielig deed in de hoek van de keuken. Toen we met ‘m wilden lopen, ging hij met zijn kop naar z’n flank. Toen Hank keek, zag hij een enorme vleeswond. We hebben meteen de dierenarts gebeld waar we snel terecht konden. Eén blik van de dierenarts was voldoende. Hier blijven en hechten. Toen we Yerke ’s middags weer ophaalden, had hij een hele winkelhaak in zijn zijde gehecht. Ook onderhuids was er gehecht. Volgens de dierenarts was het geen bijtwond. Yerke moet ergens achter zijn blijven haken. We hebben het hele huis en de tuin afgezocht op uit stekende spijkers maar niks raars gevonden. Het enige dat we konden bedenken was dat hij in de tuin een kat heeft willen wegjagen en toen achter een gesnoeide tak van de vlinderstruiken is blijven hangen. Toen de hechtingen er uit mochten, bleek een deel huid in de winkelhaak te zijn afgestorven. Dat is verwijderd waardoor er een open wond open bleef. Drie keer daags schoonmaken en insmeren met honingzalf en een paar weken later was het eindelijk dicht. Inmiddels is de vacht van Yerke weer gegroeid en er niks meer van te zien.

In juni kwam ook Arianna weer bij ons op visite. Het is altijd leuk om onze Italiaanse bonusdochter weer te zien. Inmiddels woont ze en werkt ze als microbiologe in Tübingen, Duitsland. We zijn met haar en twee schoolvriendinnen uit haar AFS jaar bij ons wezen varen. Het was in het begin van de zomer nog mooi weer. We zijn regelmatig even met de boot op pad geweest, wezen fietsen of wandelen. De eerste twee weken van juli had Aafke vrij genomen, als overgang tussen haar oude en haar nieuwe functie bij UWV. Echte plannen hadden we niet maar het zou zonde zijn om deze weken voorbij te laten gaan en dan alleen maar in en om huis te zijn geweest. We hadden een nieuwe tent, het was mooi weer dus besloten we te gaan kamperen. In de eerste week boekten we drie nachten bij Flevo Natuur. Dat is een naturistencamping bij Zeewolde. We gaan vaak genoeg naar de sauna om geen problemen te hebben met naakt dus we wilden wel eens ontdekken hoe het daar was. Met Yerke bij ons kwamen we op een kampeerveld voor mensen met hondjes te staan; heel gezellig. We hadden zo’n 20 meter schapengaas gehaald waardoor we Yerke bij de tent konden houden als we zelf bijvoorbeeld naar het zwembad of de sauna gingen. Dat werkte prima. Voor extra schaduw hadden we onze event-shelter voor de tent gezet. We vonden het zo apart om naakt te fietsen dat we een overbuurman hebben gevraagd of hij met onze eigen mobiel een foto van ons wilden maken. Hank ze meteen: “Die komt op de kerstkaart.”

De laatste dag op Flevonatuur hebben we de tent snel ingepakt voor er noodweer zou komen. Na een dag of twee thuis, werd het weer mooi weer en besloten we naar Texel te gaan. Op camping Loodsmansduin vonden we een mooi plekje. Het was iets minder warm dan de week er voor maar we hebben ons prima vermaakt op het strand en op de fiets. Ook deze keer bleef Yerke achter het schapengaas terwijl wij naar zeehondencentrum Ecomare fietsten.

Half juli begon Aafke in haar nieuwe functie en met haar opleiding. Als Arbeidsdeskundige Voorzieningen ga je over praktische hulpmiddelen die het mensen met een beperking mogelijk maken aan het werk te gaan of een opleiding te volgen. Dat kan variëren van een vervoersregeling of een aangepaste auto tot aangepaste schoenen, een brailleregel, traplift of speciale software. Voor haar opleiding ging Aafke vanaf half juli elke woensdag naar Utrecht en verder met mensen uit haar opleidingsklasje door het hele land voor verdieping in bepaalde onderwerpen of op bezoek bij leveranciers. Haar standplaats blijft Zwolle maar ze kan nog steeds veel thuis werken.

Fotografie is al heel lang een hobby van Hank. Hij vindt het ook altijd interessant om weer eens wat nieuws te ontdekken. Hij heeft er lang tegenaan gehikt maar uiteindelijk deze zomer een drone gekocht: de DJI min 3 pro. Daar heeft hij deze zomer al flink mee geoefend en in de herfst heeft hij ook zijn dronebewijs A1 – A3 gehaald. Voor deze drone van minder dan 250 gram is dat niet nodig maar het is altijd goed om de regels te kennen en wie weet wat de toekomst verder brengt. Hank is nog steeds huisman. Hij zorgt vaak voor lunch en het avondeten en doet extra veel in de huishouding. Hij zou liever een leuke, uitdagende parttime baan hebben maar kan nog steeds niks vinden dat aansluit bij zijn HB zijn. Hij laveert nu tussen acceptatie en dan maar wat andere uitdagingen in het leven zoeken, en de hoop om toch weer iets te vinden dat net zo goed bij hem past als destijds bij UMCG Ambulancezorg voordat die functie door een reorganisatie totaal werd uitgehold. Ondertussen besteedt hij nog elke dag aandacht aan zijn privéproject en ook daar haalt hij veel voldoening uit. Hij is deze zomer zelfs gastspreker over dit project op een themadag geweest. Dat lag best wel buiten zijn comfortzone maar het tóch te doen, gaf best voldoening.

Deze zomer hebben we allebei wel even in de lappenmand gezeten. Hank had kiespijn. Dat werd een wortelkanaalbehandeling. Daarna kwam de kiespijn terug. De kies zou toen getrokken worden maar de tandarts wilde toch nog een poging wagen bij de kaakchirurg. Daar kreeg Hank een wortelpuntbehandeling. Toen Hank een paar dagen later belde dat het leek alsof toch weer een ontsteking onder de kies ontstond, werd hij afgescheept door de assistente van de kaakchirurg. Dat kon niet na een geslaagde ingreep. Na een week pijn lijden constateerde de kaakchirurg zelf dat het toch zo bleek te zijn. Opnieuw aan de antibiotica en toen was Hank voorlopig wel even klaar met alles wat op tandarts lijkt. In dezelfde periode had Aafke een flinke oorontsteking. De huisarts had het nog niet eerder zo ernstig gezien dus dat wil wel wat zeggen. Aafke moest dagelijks op controle maar gelukkig bleek opname in het ziekenhuis niet nodig. En zo gingen we langzaam richting de herfst, maar eerst vertellen we nog wat over de rest van de familie.

Met Mark en Ella gaat het goed. In mei is Ella bij Mark ingetrokken. Eind dit jaar was de grote verbouwing van de badkamer in Mark’s huis in Heerenveen. Het is er flink van opgeknapt. Deze zomer zijn de ouders van Ella gezellig een keer met ons mee wezen varen. Onderweg maakte Hank varend en wel in een snelle reactie een bijzondere foto van een buizerd met prooi die werd aangevallen door een zwarte stern. Een heel bijzondere foto.

Aan het eind van de zomer zijn wij een keer met Mark, Ella en haar broer met hun eigen karts wezen karten bij Eefde. Dat doen we graag nog een keer, liefst als er niet allemaal kindertjes aan het trainen zijn voor hun wedstrijd van een dag later. Verder zijn Mark en Ella natuurlijk veel aan het fietsen. Tijdens hun mountainbikevakantie in Oostenrijk werden ze in de skilift overvallen door een vreselijk noodweer dat onverwacht over Tirol trok. Wij zijn blij dat ze er zonder kleerscheuten vanaf zijn gekomen. Zij zijn blij dat ook de mountainbikes heel zijn gebleven. Mark was dit jaar profwielrenner bij Scorpions Cycling Team; een nieuwe Continental ploeg. Het was een seizoen met veel materiaalpech, een nare valpartij en minder successen dan vorig seizoen. Volgend jaar fietst Mark weer voor Houttec Cycling Team Fryslân.

Met Anke gaat het ook prima. Ze heeft sinds begin dit jaar een leuke vriend in Kars. Ze zijn al een paar keer samen met zijn camper weg geweest en volgens ons hebben ze het wel naar hun zin. Anke woont nog steeds in Drachten. Kars woont vlakbij Ruinerwold, dus dat is ook vanaf hier lekker in de buurt. Anke houdt erg van duurzaamheid. Als je je haar wast met een shampoobar, dan scheelt dat verpakkingsmateriaal. Ze bezocht in 2023 de volgende plaatsen: België meerdere keren, Steinach, Luxemburg, London, Reims, Vlieland, Griekenland, Warschau en Egypte. Dat was allemaal al geboekt voor ze Kars leerde kennen trouwens.

Op 22 augustus waren heit en mem 60 jaar getrouwd. Wij wisten natuurlijk al dat de wethouder namens de gemeente Waadhoeke zou komen feliciteren dus zorgden we dat we er zelf ook waren. Onderweg haalden we de oranjekoek op die Ingrid had geregeld.

Het weekend er na hadden ze een gezellig feestje in Wier. We hebben er een leuk fotoboek voor hen van gemaakt. Toen we van het feestje naar huis reden, hadden we geen puf meer om ’s avonds nog de Gondelvaart van Giethoorn te bekijken. Het is niet anders. We zagen deze zomer wel die in Belt Schutsloot. Daar zijn we met vrienden in onze boot heen gevaren. Ook dat was heel gezellig.

Met ma gaat het ook goed. Haar nieuwe woning wordt steeds meer haar eigen plekje. We brengen er vrij regelmatig een prakkie eten als we wat over hebben en lunchen ook vaak op zaterdag een kiploempia van de markt in Steenwijk met haar. We zijn deze zomer spontaan een middagje met ma naar Urk geweest om een visje te eten, omdat ze dat vroeger ook graag met pa deed.

Op haar verjaardag had ma geen zin om thuis te zijn. Toen zijn we naar Hattem geweest waar we hebben gewandeld, twee musea bezochten en lekker hebben gegeten. Later aten we ook nog een keer gezellig met onze kinderen en aanhang pannenkoeken in Vledder met oma.

Eind augustus belde een bekende van ons. Hij was door verdrietige omstandigheden in het bezit van een boot gekomen en die moest nu van Katwijk naar Leeuwarden. Hij zelf was geen watersporter dus of Hank het zag zitten om daarbij te assisteren. Op de derde dag lag de Makma Cabin sloep op de plek in Leeuwarden. De eerste dag via de Kagerplassen tot net voor Haarlem. Dag twee door Haarlem, via het Noordzeekanaal, achter CS Amsterdam langs en dan via het Markermeer bij Lelystad naar het IJsselmeer tot Lemmer en dan de laatste dag door naar Leeuwarden. Het was een bijzondere ervaring en leuk dat Aafke in Lemmer nog even mee uit eten ging.

De zomer was trouwens niet echt geweldig. We hebben een tijd lang weinig gevaren en gefietst. Aan het eind van de zomer werd het beter en hebben we de boot weer meer gebruikt en wat vaker de racefiets gepakt. We zijn ook een paar keer wezen kitesurfen.

Verder zijn we dit jaar een paar keer naar de sauna en het theater geweest. We zagen een stuk in het Shakespeare openlucht theater in Diever en aan het Zuiderpad in Giethoorn zagen we Fanfare. In het Woudagemaal te Lemmer bezochten we de voorstelling Floed. We fietsten naar de Oldtimerdag in Ruinerwold. Volgende keer kunnen onze eigen Solexen er ook wel staan, of Cornelis met z’n eend en brommers. In De Meenthe zagen we Toby Kooiman. Die voorstelling had Hank uitgekozen nadat hij in het voorjaar met ma naar de previews was geweest. De film Barbie zagen we in het Luxor in Steenwijk en was ook best leuk. Bij de Tocht, over de Elfstedentocht, eind november, had Hank last van een luchtweginfectie. Daarom is Aafke daar met Anke heen gegaan.

Tegen het najaar hebben we onze NEFIT combiketel vervangen. Deze was bijna 15 jaar en het einde van de levensduur was in principe in zicht. De overheid lijkt aan te sturen op een verplichte vervanging van een ketel door een hybride ketel met warmtepomp. Ons huis en het verwarmingssysteem is helemaal niet geschikt voor een duur systeem met warmte van een lagere temperatuur dus maken we liever zelf een keuze die voor ons het beste werkt. We hebben nu een ATAG ketel met een verwachte levensduur van rond de 25 jaar. Wie dan leeft, die dan zorgt.

Elk najaar komt het moment waarop we de boot opruimen. Dit jaar deze we dat begin oktober. Op 17 oktober vertrokken we voor het eerst naar Gran Canaria. Het was een heerlijke vakantie waarover we hier niet zoveel vertellen omdat de hele blog HIER te vinden is. We hebben inmiddels alweer geboekt voor het najaar van 2024.

De blog over deze vakantie eindigt trouwens met het airco hoestje van Hank. Deze groeide uit tot een flinke luchtweginfectie. Die scheen te heersen en komt bij Hank met z’n astma altijd net wat harder aan. Dus dubbele pufjes en gelukkig maakten een paar pilletjes codeïne een einde aan onbedaarlijke, doodvermoeiende hoestbuien.

Eind november hadden we nog een hotelbon liggen die in 2023 op moest. We boekten een hotel in De Koog op Texel, waar Yerke ook welkom was. We kwamen aan op een vrijdag bij zware noordwesterstorm. Het strand was niet te doen. Het was een zandstorm die we onszelf, maar ook zeker Yerke niet aan wilden doen. In de duinen was het beter. We hebben museum Kaap Skil weer bezocht en heerlijk gegeten bij Burgers, Beer en Blues.

De volgende ochtend liepen we eerst met Yerke over het strand vlakbij het hotel. Dat was al een stuk beter dan de dag eerder, maar toen we na het uitchecken bij de Slufter wilden lopen, was het natte hagel, wind en kou. Toen hebben we maar de boot van 11.00 terug gepakt. Nog even via heit en mem in Franeker en de badkamerverbouwing van Mark in Heerenveen en toen waren we mooi op tijd thuis voor de kwalificatie van de F1 in Abu Dabi.

We zitten nu in de laatste weken van 2023. Het mooie van het afgelopen jaar was dat we het weer samen mochten beleven. Op naar weer een nieuw jaar om mooie herinneringen te maken. Kerstkaarten sturen we in print alleen nog naar de oudere generatie en broers en zussen. Voor elk ander staan hier onze digitale wensen voor kerst en nieuwjaar. Klik op de kaart voor een vergroting.

PS met kerst heeft Aafke griep. Hank probeert haar zo goed mogelijk te verzorgen.

Terugblik 2022

jaaroverzichten Reacties uitgeschakeld

dec 162022

Ons traditionele eindejaarsblog

niet vereenvoudigde weergave kiezen
translate option available in the menu

Geen ijs, wel wintersport
Het jaar 2022 begon rustig. We hadden helaas geen natuurijswinter en we vermaakten ons vooral met wat wandelen, een enkel fietstochtje, een sauna bezoekje en natuurlijk onze heerlijke jacuzzi. In maart hadden we mogelijk het beste weer ooit op wintersport. We hebben de hele week geen wolkje gezien en door lage, maar niet bitterkoude temperaturen bleef de sneeuw de hele dag perfect. Het was leuk dat Arianna vanuit Italië een dagje mee kwam skiën en ook Mark en Ella ontmoette.

Mark en Ella kwamen na een wielerkoers van Mark met het vliegtuig en haalden we op vanuit Innsbruck. Ella heeft haar ski-vaardigheden deze paar dagen enorm opgeschroefd met aanwijzingen van Mark en van Hank. Een vriendin van haar heeft haar ook nog een dag les gegeven. Na de vakantie reden Mark en Ella met ons mee naar huis. Ella reed het laatste stuk. Die bekeuring hebben we haar vast als verjaardagscadeautje betaald.

Niet meer diesel rijden
Net voor onze vakantie was Poetin Oekraïne binnen gevallen, de idioot. Behalve dat oorlog op zich al triest genoeg is, schoten ook de brandstofprijzen omhoog. De diesel nog veel harder dan de benzine. Toen onze roverheid de accijns op benzine veel meer verlaagde dan die op diesel, werd ons nogmaals duidelijk dat het rijden op diesel ondanks andere logica, zwaar ontmoedigd moet worden. We reden door al het thuiswerken toch al te weinig kilometers voor een diesel, maar hadden in onze Avensis echt een heerlijke, luxe en reeds betaalde auto. Nu besloten we echter toch maar anders. We konden hem heel erg goed inruilen op een iets jongere VW Golf GTE. Daarmee rijden we de eerste 47 á 48 km. op onze zonnepanelen. Daarna gaan we gewoon verder op benzine. Onze wegenbelasting ging van 470 naar 110 euro per kwartaal , de verzekering ging per maand 25 euro omlaag en we rijden nu, omdat Aafke veel bedrijfsbezoeken in de eigen regio aflegt, tenminste 1:300. Zuiniger kan de boordcomputer niet aangeven. Eigenlijk hadden we dit dus veel eerder moeten doen.

De Golf heeft 250 pk, is in de GTE stand een beest maar het voordeel is vooral dat ‘ie ook onze trailer met boot mag trekken. Ma kreeg deze zomer nieuwe zonnepanelen op haar huis. De vier die er bij oplevering op zaten, hebben we op het dakje van onze aanbouw gelegd. Deze kunnen het laden van de Golf GTE redelijk afdekken, denken we. Met nu 33 panelen en totaal 8875 Wp houden we zelfs met onze jacuzzi nog steeds veel stroom over. Het jaar 2022 was qua zon sowieso een recordjaar. We isoleerden in 2022 ook onze kruipruimte door deze door Drowa (sponsor van Houttec Cycling Team) vol te laten blazen met kunststof schelpjes en hebben niks te klagen over onze energie rekening.

We hebben het wel serieus te doen met gezinnen die veel huur betalen voor een slecht geïsoleerde woning en daar dan nog eens een enorme energierekening bovenop krijgen. Steunpakketten door de roverheid kunnen verlichting bieden maar we zien liever structurele aanpassingen in het systeem waardoor grote marktpartijen zich niet meer verrijken op kosten van de samenleving.

De ouders
Een ander voertuig dat we na de Golf GTE aanschaften, was een scootmobiel voor heit. In Franeker vonden ze dat niet nodig, maar wij dachten anders. Ze vonden het eerst heel confronterend, maar na een paar dagen belde mem hoe blij ze er mee waren. We zetten er nog wel even een nieuwe accu in. Kort daarna lieten heit en mem weten dat het niet de beste scootmobiel was en dat er veel betere waren. Dat wisten wij ook wel, maar die kopen wij niet zomaar even om eens te proberen. Heit heeft daarop in Franeker zelf een echt mooie gebruikte scootmobiel gekocht en wij hebben die andere scootmobiel met nieuwe accu zonder verlies of winst doorverkocht aan iemand anders die er ook heel blij mee was.

Met heit en mem gaat alles z’n gangetje. Heit wordt fysiek langzaam wat minder. De Kahler lijkt stabiel maar hij krijgt steeds meer ongemakken. We hopen dat hij er toch nog een tijdje lekker met de scootmobiel op uit kan. Mem kreeg deze zomer de schrik van de diagnose darmkanker. Gelukkig was de operatie succesvol en lijkt het herstel voorspoedig te gaan. Wel merkt ook zij dat ze ouder wordt. Aafke heeft rechtstreeks contact met het maatschappelijk werk van de gemeente Waadhoeke. Inmiddels lijkt een taxivoorziening geregeld en ook worden heit en mem geholpen met het vinden van activiteiten om hun wereld weer wat groter te maken dan de huiskamer en hen twee. Toen mem in juni 80 werd, gebeurde het onmogelijke: de hele familie compleet tijdens een etentje; geen enkel kleinkind in een ver buitenland. Uniek!

Ma zit lekker op haar plek in het nieuwe huis aan de Vlier in Giethoorn noord. Het wordt steeds meer haar eigen plekje. Inmiddels staat ook de carport en kan ze haar e-bike kwijt in het nieuwe schuurtje. Ze fietst bijna elke dag en soms meer dan 40 kilometer. Vaak halen wij op zaterdag kiploempia’s op de markt in Steenwijk en hebben we die dan als lunch met en bij haar. We komen regelmatig even aanwippen om een kliekje te brengen of een kop koffie te drinken en volgens ons vindt ze dat altijd wel gezellig. Na haar 80e verjaardag in oktober aten we gezellig samen met Mark, Anke en Ella bij Silverado.

Tirol en corona
In de zomer hebben we veel gevaren, een paar keer is Hank wezen kitesurfen en we zijn nog een weekje naar Steinach geweest. Dat hebben we met Voegel en met Dukky gedaan en nu is ook Yerke een echte Alpenhond. We hebben lekker gewandeld en gefietst op een e-mountainbike. Toen we bij het hutje van Franz de fotoshoot uit 2013 van Aafke in dirndl over wilden doen, bleek deze iets te klein te zijn geworden.

In Innsbrück vonden we een mooie nieuwe dirndl met een mooie aanbieding dus hebben we nu twee dirndl fotoshoots in 2022. Bij het maken van de tweede fotoshoot was Hank niet topfit. Aafke meende daarna zeker dat er ergens een paadje binnendoor was waarna we de halve berg rond liepen.

We zouden na een weekje Steinach door rijden naar Italië om Arianna en haar familie op te zoeken. Daarom deed Hank voor de zekerheid maar een corona thuistest: positief! Daarom hebben we ons bezoekje aan onze favoriete bonusdochter helaas af moeten zeggen. Aafke ging de laatste vakantiedag met Yerke in de bus naar Gschnitz en wandelde terug terwijl Hank op goede momenten het appartement bij Christa wat opruimde en schoon maakte. Toen we de volgende dag naar huis reden, werd Aafke ziek. Precies op dat moment was Hank over zijn vermoeidheid heen en reed hij zonder problemen het laatste stuk naar huis. Aafke testte daar ook positief. We hebben nu dus de antistoffen binnen en zien geen noodzaak voor weer een nieuwe door de commercie opgedrongen booster. We zijn allebei 1 á 2 dagen erg moe geweest en dat was het dan.

Mark en Ella
Behalve veel varen, wat wandelen en fietsen hebben we een paar koersen van Mark bezocht. Hij reed deze zomer criteriums en klassiekers voor Houttec Cycling Team. Het zal er niet veel naast zitten als we zeggen dat hij dit jaar vaker op de eerste plek stond dan niet op het podium.

Na een mooie tijd bij Houttec is het een goed moment om een stapje hoger te gaan. Deze zomer tekende Mark een profcontract bij Scorpions Racing Team. Voor dit team reed Mark al 24 uurs races. SRT won dit jaar alles wat er te winnen viel. We zagen dat met eigen ogen op het Circuit van Zandvoort. Verder reed Mark in Feltre (Italië), Le Mans en een 300 km. race in Finland. We zijn benieuwd wat de Continental koersen van volgend jaar gaan brengen.

Mark heeft een superleuke vriendin in Ella. Ook zij is een fervent fietser, op race en mountainbike. Omdat ze beide bijna tegelijk jarig zijn, hebben we dat met een bbq bij Ella haar ouders gevierd. Zij zijn ook met ons in de boot mee geweest naar het Drijf In Bluesfestival in Giethoorn. Mark zit lekker in zijn eigen huis in Heerenveen. We hebben er nog een middagje geholpen met het isoleren van de zolder. Deze zomer zijn Mark en Ella lekker op vakantie geweest. De racefietsen natuurlijk mee en ze hebben er ook de F1 in Monza bezocht.

Anke
Anke zit lekker op haar plekje in Drachten. Ze heeft inmiddels een vaste aanstelling en mag wat extra taken op zich nemen. In het voorjaar heeft ze onze Avensis mee gehad voor wintersport met vriendinnen in Oberstdorf . Ze kwamen met corona thuis. Gelukkig had ook Anke er weinig last van. Hun terugreis was tijdens een zware storm. Wegen waren afgesloten maar we wilden hen zo vlak voor onze vakantie ook liever niet hier hebben met corona. Gelukkig hebben ze een route naar huis weten te vinden. In november is ze bijna vier weken op reis geweest door Brazilië waar ze veel vrienden vanuit haar uitwisselingsjaar in de USA heeft opgezocht.

Ze vindt het gezellig om af en toe op Yerke te passen wat voor ons ook wel weer fijn is als we een keer weg willen. Daar willen we heit, mem en ma liever niet meer mee belasten. Op de Worldcup schaatsen in Thialf, tijdens Anke’s reis door Brazilië, stonden een paar van haar oud ploeggenoten van Glen Elynn Speedskating Chicago aan de start. De broer van Ethan sliep bij ons en bij Mark en samen met de ouders van Ethan zijn we nog uit eten geweest bij Hendrik en Janneke in Giethoorn. Anke baalde vreselijk dat de Worldcup samen viel met haar vakantie maar misschien krijgt ze bij het WK in maart 2023 een nieuwe kans om deze mensen weer te zien. Anke liep dit jaar ook haar eerste Mudrun en heeft zich al op gegeven voor de tweede.

Arianna
Onze Italiaanse bonusdochter zagen we voor het laatst op wintersport. Ze behaalde dit najaar haar Master in Science in Biotechnologie en is in de buurt van Stuttgart gaan wonen en werken. Dat ligt ongeveer halverwege Cavareno en Wanneperveen dus wie weet biedt dat nog mogelijkheden om elkaar weer wat vaker te zien.

Concert, Griekenland en Limburg
Op 19 april waren wij 31 jaar getrouwd. Wij maken ons nooit zo druk om trouwdagen en verjaardagen. We proberen van elke dag wat moois te maken. Daar is geen datum voor nodig. Maar dit jaar kwamen de kinderen met een mooi cadeau. We kregen een verrassingsreis, gaven data door waarop we konden en zo hoorden we op een zondagavond in september waarheen het vliegtuig ons maandag zou brengen. Dat bleek Athene te zijn. We hadden een heerlijke vakantie in en vanuit deze stad. De blog staat HIER online, dus hoeven we hier niet in herhaling te vallen.

In juni zijn we naar het Concert van Two Steps From Hell in Amsterdam geweest. De kaartjes lagen al van voor corona in huis en eindelijk was het dan zover. Machtig mooi! We bezochten verder in Utrecht de musical Tina Turner en in het Shakespeare openluchtheater van Diever de Koopman van Venetië. We waren ook bij de première van de film Grutte Pier; de roemruchte Fries die bij Aafke in haar stamboom staat. Aafke bezocht in december ook nog het concert van de Dolly Dots met een vriendin.

In oktober zijn we nog een paar daagjes naar Zuid Limburg geweest. Een kennis heeft een huisje in Mechelen. Als we hem een dagje hielpen te klussen dan konden we er gratis bij in. Hij kon het dan toch niet verhuren. Zo gezegd, zo gedaan.

Vanwege de weersvoorspellingen besloten we de fietsen thuis te laten. Yerke ging uiteraard wel mee. We hebben ondanks een paar buien lekker gewandeld en op een onverwacht mooie dag nog e-bikes gehuurd. Yerke in het mandje achterop. Het was echt even lekker zo tussendoor een paar daagjes in on-nederlands Nederland.

Oom Harm
Eind oktober hoorden we dat oom Harm op zijn verjaardag zijn heup had gebroken. Hij is nog geopereerd maar het was allemaal teveel voor een man in een kwetsbare leeftijd. Hij overleed een week of drie na de val. Het afscheid was in besloten kring dus wij hebben volstaan met een kaartje. Toch fijn dat we hem achterin de zomer nog even aan de weg hebben gesproken toen we langs reden en hem buiten zagen lopen. Van de drie broers is nu alleen oom Jan nog over. We hopen dat we hem nog vaak uit Den Haag mogen ophalen of terug mogen brengen.

Onszelf
Aafke werkt nog steeds overwegend thuis. Ze krijgt ook nog steeds elke zondag ontbijt op bed. Sommige tradities moet je koesteren. Verder krijgt ze lekker koffie, lunch en avondeten verzorgd en is er al een boel in de huishouding gedaan. Hank vindt het mooi dat ze hier blij mee is, maar voor hemzelf geeft het niet bepaald de uitdaging en voldoening waar hij naar verlangt. Terug naar het oude en aan het werk in functies en organisaties waar hij als HB’er opnieuw vastloopt in verveling en irritatie, wil hij echter ook niet meer. Die schade daardoor is al te groot. Er zit een project aan te komen waarin hij mag bijdragen aan de aansluiting van HB’ers zoals hij zelf op de arbeidsmarkt. Dat project heeft helaas wat vertraging opgelopen door de aankomende recessie. Af en toe doen we een wandeling met andere HB’ers omdat het fijn is anderen te ontmoeten die snappen wat het voor je betekent. Ondertussen vindt hij wat voldoening in zijn privé project waar we niks over kwijt willen (dus ook niet naar vragen) maar we hopen nog steeds dat er iets nieuws op zijn pad komt. Iets waarin hij zijn uitdaging en voldoening vindt en in zijn HB zijn niet slechts getolereerd wordt maar juist gewaardeerd. Tussendoor loopt hij af en toe een extra rondje met Yerke of gaat hij soms kitesurfen met Mark.

Basic Fit
Dit najaar hebben we een abonnement op de Basic Fit genomen. Voorheen waren we elke avond met Mark en/of Anke onderweg naar ijsbanen en zo. Dat hoeft niet meer dus hebben we tijd zat over om actievere dingen te doen dan in de jacuzzi liggen, tv kijken, een stukje wandelen of een rondje fietsen. Het abonnement staat op Aafke haar naam vanwege een vergoedingsregeling op haar werk en ze mag elke keer iemand mee nemen. Meestal is Hank dat.

In Meppel zit een grote Basic Fit waar ze ook veel groepslessen aanbieden. Inmiddels heeft Aafke alles geprobeerd; Yoga, Sh’bam, Booty, Body Balance, – Combat, – Pump en -Attack en Zumba. Ze weet nu wat ze het leukste vindt. Hank vindt Body Attack ook een fijne actieve training maar zijn kuit dacht daar na de eerste keer anders over. Die was ondanks alle fitheid en andere beweging dat gespring niet gewend. De fysio heeft dat met dry needling, massage en goed advies behandeld en inmiddels is hij opnieuw begonnen, maar dan met iets meer opbouw.

Al die training konden we half december nog mooi gebruiken want toen hadden we zowaar ineens kort natuurijs. IJs en vis moet je nemen als het er is. We hebben allebei voor het eerst onze Zweedse kluunschaatsen geprobeerd en dat beviel prima!

Resumé
Het jaar 2022 was het jaar waarin we na corona de draad weer wat oppakten. We maken er samen wat moois van en dat lukt heel aardig.

We zien dat Mark, Anke en Arianna het goed doen en zijn blij met Ella. Op naar een nieuw jaar. De wintersport in maart is alweer bij Christa besproken. We denken dat we in de zomer gewoon wat van onze boot en mooie omgeving gaan genieten en zo na de zomer met vakantie is ons ook wel bevallen. Ons motto is echter: het loopt toch anders en daar moet je dan het beste maar van maken, dus we zien wel.

Dan hier onze digitale kerstkaart. We sturen die in print alleen nog naar de oudere generatie en een paar anderen. Voor ieder ander is de digitale versie net zo welgemeend. Klik op onderstaande kaart voor een vergroting. We wensen iedereen het allerbeste voor 2023. Maak er wat moois van!

Terugblik 2021

jaaroverzichten Reacties uitgeschakeld

dec 082021

Als 2021 begint, zitten we nog steeds in onze kleine coronabubbel. We willen zelf niet ziek worden en het virus ook niet bij onze ouders brengen. Anke zit nog in IJsland en Mark woont in een woning via het CTO in Heerenveen. Aafke werkt elke dag thuis. Hank doet wat meer in het huishouden en verzorgt koffie, lunch, fruit en het avondeten. We wandelen en fietsen wat en in dit kleine wereldje zijn we extra blij met de jacuzzi in onze achtertuin.

In februari mogen we eerst genieten van sneeuw, dan begint het te vriezen. Hank heeft iets meer tijd over dan Aafke en benut elk van de vijf schaatsdagen optimaal. Het slechte ijs op sprintbuizen heeft hij nog weken in zijn schenen gevoeld. Ook reed hij een paar mooie rondjes met Aafke. Echt puur genieten van onze mooie omgeving. Mark baalde terecht als een stekker dat het NK marathon op natuurijs ondanks een bubbel die tien keer dichter zat dan het profvoetbal, niet door kon gaan. Hij ging daarop met een paar marathonmakkers de Wieden in. Helaas kende hij als gids de standaard zwakke plek bij het gemaal op De Wetering niet. Hier gingen ze met vijf rijders door het ijs. Aafke heeft er een paar met de auto opgehaald. Mark schaatste met de rest terug, al had ook hij tot zijn nek in het water gezeten. Mark ging ook ijskiten op de Stille Belter, samen met Floris Jan Jansma. Een prachtig gezicht en veel bekijks bij snelheden van bijna 85 kmh. Als deze ijspret compenseerde toch een beetje dat we door corona niet op wintersport konden. Voor Hank was het de eerste winter in zo’n 45 jaar dat hij niet in Steinach kwam.

In maart overleed heel onverwachts tante Bob. Zij was weduwe van de broer van Hank’s moeder. Hank is samen met zijn moeder in Barendrecht afscheid gaan nemen. Op de terugweg bezochten ze in Den Haag oom Jan. De uitvaartdienst van tante Bob hebben we via de livestream gezien.

Ondertussen had Mark al enige tijd zijn vaste aanstelling bij Accel. Dat was voor hem aanleiding om in Heerenveen naar een eigen huis uit te kijken. Dat viel niet mee in een overspannen woningmarkt. Twee keer werd hij fors overboden op een woning aan de Dovenetel. Maar ergens in maart werd hij gebeld door een makelaar voor een andere woning in dezelfde straat. De verkoper wilde niet een proces met kijkers en biedingen in maar zocht gewoon iemand die de vraagprijs wilde betalen. De makelaar bleek een groot schaatsliefhebber en dacht daardoor als eerste aan Mark. Hank is met Mark mee gegaan om de woning te bezichtigen. Er bleek nog één andere partij te komen kijken dus werd met de makelaar afgesproken dat Mark de eerste keus zou hebben. Voordat Hank weer thuis was, belde Mark al dat hij het huis gekocht had.

Eind februari kwam Anke terug van haar jaar in IJsland. Het was voor haar een prachtige belevenis in een geweldig mooi land en ze heeft er veel geleerd. Nog vanuit Reykjavik had ze online een sollicitatiegesprek gehad bij Wij Zijn GERRIT in Drachten. Voor die functie werd ze niet aangenomen, maar een week later werd ze gebeld dat ze een goede, enthousiaste indruk had gemaakt en ze haar graag een half jaar junior-/traineefunctie wilden aanbieden, met kans op een vervolg. Bijna daags nadat wij haar ophaalden van Schiphol, reed ze naar Drachten voor een persoonlijke kennismaking. Het aanbod werd aanvaard en toen werd het tijd om te kijken naar woonruimte. Op Funda stond een appartement in de middelste Tjaardaflat, maar die bleek al vergeven. Een dag later werd Anke gebeld dat de flat was terug gegeven en zij hem kon huren. Keuken, badkamer en toilet bleken vernieuwd dus het appartement was nog mooier dan op Marktplaats. Even later konden we laminaat leggen en Anke verhuizen. Inmiddels heeft Anke een jaarcontract gekregen. Ze woont nu op 500 meter lopen van haar werk.

In april waren we er hard aan toe om er even tussenuit te gaan. Texel was ons eind ’20 (zie vorige blog) goed bevallen en dezelfde bungalow bleek een midweekje vrij. We zijn wandelend en op de fiets heerlijk uitgewaaid en ook Yerke vond het heerlijk op het strand.

Nadat Mark in mei de sleutels van zijn woning kreeg, konden we de opgedane ervaring in het laminaat leggen mooi bij hem toepassen. Het huis bleek behoorlijk vies en uitgewoond maar een flinke schoonmaak- en sausbeurt en het nieuwe laminaat zorgden voor een ware metamorfose. Erg trots zijn we op de zelf gemaakte plinten met ingebouwde stopcontacten. Er liggen nog steeds kleine klusjes te wachten maar Mark heeft het al heel aardig op orde. Er liggen inmiddels 15 zonnepanelen op het dak en de kruipruimte is vol gespoten met isolatiekorrels. Twee sporters huren een kamer bij Mark. Dat is gezellig en zo kan hij mooi sparen voor dubbel glas in nieuwe kunststof kozijnen op de verdieping.

Op 19 april waren we 30 jaar getrouwd. We hebben er verder weinig aandacht aan besteed want verliefd zijn we elke dag al. Maar het is toch een mijlpaaltje. Behalve klussen bij Mark en Anke, deden we dat ook in eigen huis. Eindelijk nam Hank eens de tijd om de kozijnen in de woonkamer aan de binnenkant te schilderen. Toen Aafke in de veilingen van BVA keek naar een tv-meubel voor Mark, zag ze ook een leuk tv-meubel met ingebouwde sfeerhaard voor onszelf. Onze tv stond nog steeds op de betonblokken uit onze studietijd en de eikenhouten planken die we bij punterwerf Schreur hadden gehaald toen we in Wanneperveen kwamen wonen. We boden op BVA en wonnen het tv meubel met de sfeerhaard. Daarop haalden we het oude “meubel” weg en sausde Hank de muur. Omdat we toch bezig waren, sausde Hank ook de keuken, de voor- en achtermuur van de woonkamer en de badkamer. Toen bleek dat ons op BVA gewonnen kavel niet geleverd kon worden, besloten we zelf een nog mooier tv-meubel te maken. We vonden een inbouw-sfeerhaard die nog veel mooier en luxer was dan die op de veiling. Daaromheen ontwierpen en bouwden we samen met eiken meubelplaat ons eigen tv-meubel waar we nu erg trots op zijn.

Van de coronapandemie hadden we persoonlijk niet heel veel last. We hielden onze bubbel klein en vermaakten ons met andere dingen dan theater en sauna. De meeste last had en heeft vooral Hank met zijn ergernis over visieloos, strategieloos, willekeurig, onsamenhangend en onlogisch beleid dat daarmee ook extra ruimte schept voor ruis. De betrouwbaarheid van en het vertrouwen in de overheid lijdt daaronder en daarmee ook het draagvlak voor maatregelen. Hij als analytisch denker die in alles de logica en de verbinding zoekt en vanuit het totaalplaatje denkt, kan zich mateloos irriteren aan Rutte, de Jonge, het hele kabinet en de zwakke Tweede Kamer en pers. Zo ook ten aanzien van de vaccinaties, die in een onnavolgbaar gecompliceerde en inefficiënte aanpak werden uitgerold. Toen daarbij ook nog allerlei discussie over Astra Zeneca ontstond, sprak hij zich op Facebook uit dat ze hem daarmee gerust mochten vaccineren als die doses toch bleven liggen of weggegooid werden. En zo kreeg hij in april een appje van een kennis die aan het einde van een vaccinatiedag inderdaad doses Astra Zeneca in de Kliko moest gooien en bedacht dat die beter nuttig gebruikt konden worden. Ook voor Aafke bleek er nog wel een prik over. Die eerste vaccinatie voelde als een opluchting. Eindelijk iets van bescherming tegen die onzichtbare dreiging. De volgende dag waren we iets vermoeid, maar dat kan ook komen omdat we de dag eerder het grootste deel van de bestrating van onze oprit hadden verwijderd. Inmiddels netjes weer opgestraat door Hoveniersbedrijf (neefje) Arno Smit uit Giethoorn.

Twee weken na de vaccinatie begon Aafke weer met inachtneming van andere voorzorgsmaatregelen af en toe voor haar werk een bedrijfsbezoek af te leggen. Toen we wisten wanneer de tweede vaccinatie gegeven zou worden, begonnen we ook weer aan een vakantie te denken. We hadden in 2020 Anke in de zomer op IJsland willen bezoeken en besloten dat prachtige land dan maar een jaar later te gaan bewonderen. We wilden in ieder geval graag puffins zien en de actieve vulkaan. We boekten twee weken na de geplande prik: via Icelandair omdat die heel flexibel zijn in omboeken en we van bijvoorbeeld Transavia tegengestelde verhalen hoorden. Dat bleek een goede keuze toen de tweede vaccinatie een dag later werd gegeven dan gepland en we dus ook een dag later pas zonder extra toestanden konden vliegen. Anke regelde voor ons voordelig een campervan en de rest van deze geweldig mooie vakantie is te lezen in DEZE BLOG (klik hier).

Terug van deze heerlijke vakantie besloten het normale leven weer zo goed mogelijk op te pakken. We hebben te lang niemand gezien. We gaan gewoon op visite en krijgen ook weer vrienden en bekenden bij ons thuis op bezoek. Als wij of zij klachten zouden hebben, dan zeggen we gewoon af. De drukte zoeken we nog steeds niet op maar we houden de bubbel niet meer zo angstvallig klein als voor de vaccinaties. We vinden ook dat het groene vinkje bij de QR code een verkeerd signaal over veiligheid geeft. We doen er dan ook niet aan mee omdat we tegen de invoering van een social creditsysteem zijn en qua corona veel meer geloven in investeren in de zorg, in een gezonde levensstijl en in de eigen verantwoordelijkheid van mensen. Want dat corona blijft, daar twijfelen wij niet aan.

Ook leuk om te vermelden: Met wol die we in juli in Reykjavik kochten, breide Aafke haar eigen IJslandse trui (Lopapeysa) en Anke breide er een voor Hank. Dat campervannetje op IJsland was ons trouwens goed bevallen. Hank wilde wel op zoek naar een leuke bestelbus om daar zelf een leuk project van te maken maar Aafke zag het niet zitten om dan daarmee de stad in te moeten in plaats van in de Panda. Toen bedachten we ons dat de Avensis achter de voorstoelen dik twee meter ruimte heeft. Hank bestelde een goedkoop matras van 200 x 140 centimeter en sneed daar de wielkasten uit. We prutsten wat gordijntjes in elkaar en zetten onze dakkoffer op het dak. De eerste testnacht was achter de grote woonboerderij van Aafke’s nichtje Anje en haar man Hittjo, nadat we eerst in die regio een wielerwedstrijd van Mark zagen. Yerke vond het wat apart maar het ging prima. Later bezochten we Elroy en Hanneke in Ouddorp en sliepen we een nacht in de auto op een camping omdat de naastgelegen camperplaats vol was. Wie weet waar onze Toyota ons de komende jaren op die manier nog gaat brengen maar er moet nog wel een tent-achtig iets bij voor bij regen.

Onze heerlijke boot hebben we zelden zo weinig gebruikt als dit jaar. We hadden steeds wat anders en het weer zat ook lang niet altijd mee. We zijn een paar keer wezen kitesurfen. Hank vindt dat ‘ie best lekker gaat al halen zijn sprongen het niet bij die van Mark. Anke pakt het ook heel aardig op en ook Aafke gaat goed. Zij voelt zich echter nog lang niet comfortabel als het druk is.

Fotografie blijft een hobby van Hank. Hij had in IJsland de Canon Eos R6 van een Duitse buurman op de camping bewonderd en was zich er thuis in gaan verdiepen. Uiteindelijk is de 7DII voor niet teveel door Anke over genomen en heeft hij dit mooie spiegelloze fullframe toestel gekocht. Het is even wennen maar de foto’s zijn echt nóg mooier. In november kon de camera mee naar Terschelling waar we gezellig drie dagen bij vrienden doorbrachten die daar een huisje hadden gehuurd. We hebben in november ook nog een hotelvoucher verzilverd met een overnachting in Almere. Daar waren we nog nooit geweest. Op de heenreis bezochten we Bataviastad en ’s avonds bekeken we het centrum van Almere. Eten scoren zonder een QR code te willen gebruiken, bleek even lastig maar ook dat lukte. De hotelkamer en het ontbijt waren prima en de volgende dag reden we via de Afsluitdijk voor koffie in Franeker. Zo werd het een mooi rondje Markermeer en IJsselmeer.

Heel 2021 stond ook in het teken van ma haar nieuwe woning aan de Vlier 27 in Giethoorn. De bouw ging een stuk minder voorspoedig dan was toegezegd en ook na de oplevering in november heeft het project nog wel wat restpuntjes op te lossen. Maar we zijn blij dat ze haar eigen plekje krijgt en dat de familie Van Vossen, de nieuwe eigenaar van Beulakerweg 137, haar alle tijd heeft gegeven om tot de verhuizing in haar oude woning te blijven wonen. Op 18 december verhuisten we haar met z’n allen naar haar nieuwe plekje. We hopen dat ze er nog lang met veel plezier en in goede gezondheid mag wonen.

Bij heit en mem in Franeker gaat alles zijn gangetje. Helaas bleek de behandeling van heit tegen de ziekte van Kahler niet meer aan te slaan. Voor een nieuwe behandeling bezoekt hij nu wekelijks het Medisch Centrum Leeuwarden. Gelukkig kan dat met de taxi. We hopen dat het nog een hele tijd relatief goed blijft gaan. De eerste uitslagen na de nieuwe behandelingen lijken in ieder geval positief. In augustus vierden heit en mem hun 58e trouwdag. Op deze dag hebben ze een rondtoertje gehad langs het huis van Mark en de flat van Anke.

Begin december gaf Anke zichzelf een mooi Sinterklaascadeautje. Tot dusver had ze vanaf haar verhuizing naar Drachten onze Fiat Panda gebruikt, maar nu Aafke steeds meer op bedrijfsbezoek gaat, beginnen we in ons dorp zonder openbaar vervoer de tweede auto toch wel te missen. Dus hielp Hank haar zoeken en vond ze een nette Suzuki Alto. Een leuke, betrouwbare en zuinige occasion waarvan we hopen dat ze er nog lang en zonder extra kosten plezier van heeft. Verder rondde Hank medio december een eigen project af waarover we niks kunnen vertellen maar waar we wel heel erg trots op zijn. Toch hopen we dat hij die met zijn HB lang niet overal op zijn plek valt, toch nog een keer een leuke functie en werkplek vindt waar dat wel zo is.

Bij het schrijven van deze blog hebben we nog een paar dingen op de rol staan. Als het nodig is, passen we het laatste stukje tekst nog aan. Mark gaat nog op vakantie op Gran Canaria, we zullen dan nog wel wat op te ruimen hebben aan de Beulakerweg en als alles mee zit dan zitten wij samen in het oude jaar nog een paar daagjes in de buurt van Berlijn.

En zo gaat weer een jaar ten einde….. We wensen iedereen met onderstaande kaart fijne feestdagen en een heel goed, gezond, gelukkig en hopelijk snel weer zo normaal mogelijk 2022!

(Klik op de kaart voor een vergroting)

Terugblik 2020

jaaroverzichten Reacties uitgeschakeld

dec 182020

We mogen 2020 gerust een soort rampjaar noemen. Desondanks zijn we op het eind dankbaar voor het vele mooie dat we in ons leven hebben en alle bijzondere momenten die we dit jaar met elkaar mochten beleven. We beginnen met het afscheid nemen van pa.

Het was in het begin van 2020 dat Hank met pa en ma naar de neurochirurg in Zwolle reed voor een consult. Op dat moment dachten we nog dat de twee of drie puntjes in de hersenen van pa die op de scan te zien waren, misschien nog met een operatie of bestraling te verwijderen waren. Hoe rauw op ons dak viel ons het nieuws dit slechts de eindjes van een grote hersentumor waren en dat pa nog hooguit een half jaar te leven had, met behandeling misschien nog een maand of drie langer. In volgende gesprekken spraken we met de regieverpleegkundige en de radiologe over het vervolg. Pa besloot de enige strohalm te grijpen die hij nog had. Hij koos voor een biopsie om te achterhalen om welke tumor het ging en welke behandelmogelijkheden hij had om nog een paar extra maanden te krijgen. Deze biopsie wees uit dat de hersentumor een erg agressieve variant betrof. Een chemo zou niks uithalen en gezien de goede conditie van pa werden hem drie weken bestraling op elke werkdag aangeboden. Hier heeft pa vervolgens voor gekozen.

In deze drie weken reden we hem en ma omstebeurt naar Zwolle. Anke zou in februari voor een jaar naar IJsland vertrekken (daarover later meer) en mede daarom ging zij ook een keer met opa naar de bestraling. Zo hadden zij nog een extra kostbaar moment met zijn tweetjes samen. Omdat Anke vanwege haar baan in IJsland een sollicitatiegesprek bij Radiologie in Zwolle had moeten afzeggen, raakte ze hierover in gesprek en mochten zij en opa achter de schermen van de grote machines kijken. Ook pa vond dat super interessant. We spreken af om ’s avonds coronaproof thee met appelgebak te nuttige bij de zonsondergang aan de Stille Belter. Luc en Marja nemen pa en ma coronaproof mee in een rondvaartboot door Giethoorn. Petra gaat met pa naar de bollenvelden. Allemaal mooie momenten samen waarvoor vroeger gek genoeg nauwelijks tijd werd genomen.

Of en hoe de bestralingen effect gehad hebben, zullen we nooit weten. Feit is wel dat het ineens heel hard achteruit ging met pa. Achteraf bezien vonden we al wat langer dat hij niet altijd zichzelf was zoals we hem kenden. Wat sneller geïrriteerd, soms wat onredelijk en nukkig, maar dat brachten we altijd in verband met leeftijd en de vermoeidheid van het nog dagelijks runnen van het hele bedrijf. Daarom ook hadden hij en ma eind vorig jaar besloten alles te koop te zetten. Deze verkoop werd vanwege pa’s ziekte begin 2020 op pauze gezet. Inmiddels weten we ook dat de tumor in het gedeelte van de hersenen zat waar het karakter zit. Dat verklaart een hele hoop. Naar het einde toe uitte de tumor zich eerst in verwardheid. Pa kon me vol verbazing vragen hoe het kon dat alle klokken 15 uur 40 aangaven terwijl het zes uur was. Ook voor ma was dit confronterend en vermoeiend. Daarna kwam de fysieke achteruitgang. De coördinatie liet hem steeds meer en vaker in de steek. Eten werd lastig vanwege trillende handen, fietsen lukte niet meer en lopen ging met de wandelstok. We hebben pa in een paar maanden oud zien worden. Pa was erg blij toen hij een rollator kreeg waarmee hij toch weer buiten kon lopen. Twee dagen later kon ook dat niet meer. We moesten hem in en uit de stoel assisteren en helpen als hij voetje voor voetje door de kamer liep. Toen ook het eten en drinken niet meer lukte, hielpen we hem hier mee.

Op 29 april kan pa niet meer uit bed komen. Hij heeft die dag een videogesprek met Anke maar blijft in deze periode steeds weer denken dat zij onderweg is naar huis. Hij vraag regelmatig of ze al in de lucht zit of is geland. Oom Jan is ook uit Den Haag gekomen. Die avond krijgt pa weer een epileptische aanval. De dokter komt. De volgende dag kan pa niet meer eten en drinken. De thuiszorg zegt dat iedereen maar afscheid moet komen nemen. De coronaregels doen er even niet meer toe. Wie reden heeft om iets in die richting te veronderstellen, moet maar weg blijven. Iedereen komt langs maar niet alles komt bij pa binnen. Er wordt een hoog-laag bed voor in de woonkamer gebracht. Mark, Stefan en Luc tillen pa over. Die eerste nacht waken Luc en Petra omstebeurt met pa. De komende nachten lossen we elkaar af. Ook wij slapen samen op een matrasje in de woonkamer en zijn omstebeurt wakker bij pa.

Op 1 mei lijkt pa iets herstel van de epileptische aanval. Er komt meer bij hem binnen. Hank leest hem voor wat hij had opgeschreven om pa te bedanken voor alles. Je ziet dat dit hem raakt. De komende dagen heeft pa afwisselend heldere momenten. We vragen Arianna en Anke om een videoboodschap te sturen die we op zo’n helder moment kunnen laten zien. We vragen Anke ook om duidelijk te maken dat ze heel erg mee leeft maar door corona niet naar Nederland kan komen. Deze videoboodschappen raken pa enorm. Op 4 mei eten we in Giethoorn een thuisbezorgd aspergemenu van De Otterskooi. We kijken met elkaar de Dodenherdenking op de uitgestorven Dam. Anke kijkt mee in IJsland. Het rare is dat pa, die nog steeds niet kan eten en drinken, steeds helderder wordt naarmate zijn lichaam uitdroogt. De druk van de tumor in de hersenen wordt waarschijnlijk minder. Je emotie vraagt om sondevoeding. Je ratio niet. Omdat de huisarts ook een kennis van ons is, belt Hank haar om beter gevoel te krijgen bij zijn innerlijke tweestrijd. Gelukkig wordt de ratio bevestigd.

Op Bevrijdingsdag zegt pa ’s ochtends mensen van vroeger gezien te hebben in “het dorp aan de overkant”. Hij is klaar om te gaan. Maar kort daarna is hij klaar om uit bed te stappen, een broodje te eten en de pomp open te doen. De dokter komt en vraagt of pa wil slapen. Dat wil hij wel. Wil pa dan blijven slapen? “Nee, tot een uur of half elf is wel goed” zegt pa. Mark kwam nog even langs om bij opa te kijken. Die kijkt hem bij vertrek na tot hij hem niet meer kan zien. Elke keer weer zo emotioneel afscheid nemen. Het wordt te zwaar. Als de dokter weer komt ,wil pa wel blijven slapen. Terwijl de dokter daarvoor de medicijnen haalt, nemen we eerst allemaal omstebeurt afscheid en halen daarna samen nog wat herinneringen op. Als het slaapmiddel wordt toegediend, kijkt pa iedereen nog even omstebeurt aan. Als hij lijkt weg te zakken, opent hij nog één keer zijn ogen om ma aan te kijken. Dan valt pa in slaap. Die nacht waken wij bij hem. Waar we pa voorgaande nachten nog zachtjes gerust stelden als hij onrustig was, zijn we nu behoedzaam stil om zijn rust niet te verstoren.

Als we op 6 mei ’s ochtends thuis in de jacuzzi bijkomen en ons afvragen hoe lang dit kan gaan duren, worden we gebeld. Pa is in alle rust overleden. Hank plaatst een tekst op Facebook die hij al had voorbereid. We gaan naar Giethoorn en daar blijkt ineens heel veel geregeld te moeten worden. De begrafenisondernemer komt. Hank maakt een eerste voorstel voor een rouwkaart die na wat kleine aanpassingen gebruikt gaat worden. Ook zijn foto blijkt een mooie voor op de kaart.

Er komen briefjes op de pomp dat we wegens omstandigheden gesloten zijn en de website wordt aangepast. Hank oppert het idee om belangstellenden in coronatijd in de gelegenheid te stellen om na de kerkdienst langs de Beulakerweg een laatste groet aan pa te brengen. We mogen dit niet in de advertentie zetten maar wel op de rouwkaart. Deze scannen we en delen we op social media in een aantal groepen. Daarmee lijkt het bereik groter dan van een advertentie. Hank schrijft op verzoek van de Steenwijker Courant een artikel over pa dat ongewijzigd wordt geplaatst. Ook staat hij de Stentor te woord.

De uitvaart wordt gepland op 11 mei; een dag voor Mark’s verjaardag. In de kerk zitten we met 19 personen. Pa heeft nooit een grootste begrafenis gewild. “Dankzij” corona krijgt hij zijn zin. We zitten met 19 personen in de kerk in Giethoorn-noord. Dominee Elsje Pot verzorgt de uitvaart. Anke en Arianna kijken via de livestream mee vanuit IJsland en Italië. Als we na de dienst naar het crematorium in Meppel rijden, staan overal langs de Beulakerweg en zelfs aan de overkant van het kanaal mensen. Mark rijdt met oma achter de rouwauto. Daar achter rijdt Luc met zijn gezin. Dan rijden wij met oom Jan in onze auto. Dan Petra, haar kinderen met aanhang en dan oom Harm en tante Janny en dominee Pot. Bij ons tankstation stopt de stoet voor een moment van herdenking. Een kippenvelmoment. Hank had fotojournalist Wilbert Bijzitter gevraagd of hij met de drone kon filmen en deze beelden zijn zeer indrukwekkend. Bij het crematorium in Meppel mogen we omstebeurt met z’n tweetjes naar binnen om nog één keer in een rouwkamer afscheid te nemen van pa. Daarna rijden we naar huis, pikken we Yerke op en hebben we bij ma thuis soep met broodjes en een kroketje.

dronebeelden met dank aan Wilbert Bijzitter (c)

We willen hier en nu nogmaals al die mensen bedanken die langs de Beulakerweg stonden om pa een laatste groet te brengen. Dit was indrukwekkend en ook voor ma en ons een enorme steun.

Anke
We memoreerden in het bovenstaande stuk tekst al aan Anke, die voor een jaar naar IJsland vertrok. Na het afronden van haar opleiding Mens en Techniek (gezondheidszorg technologie), is ze in de zomer van 2019 eerst op rondreis door oostelijk Europa gegaan en daarna op zoek naar een leuke baan. Die was niet van de ene op de andere dag gevonden en net toen ze werd uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek bij Isala in Zwolle, kreeg ze ook de kans om voor een jaar naar IJsland te gaan om daar via de Erasmus+ regeling te werken bij AFS in IJsland. Omdat ze moest beslissen over die kans voordat ze uitsluitsel had voor de baan in Zwolle en omdat deze kans eenmalig zou zijn, heeft ze op een nette manier het gesprek in Zwolle afgezegd. Vanwege de situatie rond opa was het geen makkelijke beslissing maar opa en oma hebben haar opgedragen hier geen rekening mee te houden. Het laatste bezoek aan opa en oma was hartverscheurend maar gelukkig kunnen we videobellen en begin februari dachten we nog dat een weekendje naar huis of een bezoekje aan IJsland ergens in de loop van 2020 altijd wel een keer in te plannen was. En toen kwam corona. Anke haar opdracht in IJsland kreeg een heel andere invulling maar ze zijn allemaal erg tevreden over hoe ze dat oppakt. Bezoeken over en weer bleken niet mogelijk als je vanwege corona niet wilt vliegen en daar komen later in het jaar de IJslandse quarantaineregels nog bij.

Doordat het toerisme in IJsland grotendeels plat ligt, kon Anke wel supervoordelig auto’s huren om door IJsland te reizen en allerlei activiteiten ondernemen. En hoewel ze nog nooit eerder gebreid had, heeft Anke inmiddels haar tweede zelfgebreide prachtige IJslandse trui af. We genieten van haar mooie foto’s en verhalen en zijn super trots hoe zij zich in deze tijd staande houdt. We hopen dat Anke nog mooie dingen mag beleven maar kijken er ook weer naar uit dat ze weer fijn naar Nederland komt.

Mark
Mark heeft de laatste maanden van opa actief mee gemaakt. In februari wisten we opa de dag voor zijn eerste bestraling nog mee te krijgen naar Hoorn. ’s Middags bezochten we eerst het (aanrader!) Museum van de twintigste eeuw. Daarna gingen we naar de ijsbaan en zagen we Mark in een marathon naar het podium rijden. Pa was enorm geëmotioneerd en ook deze dag was weer een enorm kostbaar moment. We zijn apetrots op de rust en volwassenheid die Mark ook in deze moeilijke periode uitstraalde. Cycling Team Fryslân had alles prima voor elkaar voor het nieuwe seizoen maar corona zette een heel dikke streep door de wielerkalender. Voor heel veel sporters jammer, maar zeker ook voor Mark die in geweldige vorm verkeerde. Zo won hij bij gebrek aan wedstrijden een uitdaging over 100 kilometer met een gemiddelde snelheid van 43,4 kmh. Hij vertelde ons wel dat hij dit voorlopig niet meer ging proberen. Marathonteam ZiuZ ging op in Or-Quest Bouw en Techniek. Helaas zette corona ook een streep door de eerste schaatsmarathons. En het NK Massstart ging niet door terwijl Mark na twee kwalificatiewedstrijden tweede in het klassement stond. Wat wel door ging was het kitesurfen. Mark verwisselde dit jaar zijn set F-one Bandits voor Crazyfly kites en de sprongen worden steeds hoger en ingewikkelder.

Tussendoor helpt Mark samen met Hank om Aafke het laatste stapje naar zelfstandig kiten te zetten. Zij nam de oude F-One Bandits (9 en 12 m. van 2016) over van Mark. Ondertussen werkt Mark met veel plezier en waardering bij Accel waar inmiddels het ontwerp voor een testopstelling uit zijn afstudeerproject wordt gerealiseerd. Half december kreeg hij een vaste aanstelling en een leuke opslag. Overigens is Mark sinds begin dit jaar weer vrijgezel, dus dames…..!

Arianna
We hebben nog steeds regelmatig contact met onze Italiaanse bonusdochter. Ze is dit jaar afgestudeerd in de biotechnologie en is aan een vervolgstudie in Bologna begonnen.

https://www.instagram.com/p/CCx0ikaDCB8hnZuwJO-gDiRk6i278jQcUadSP80/

De laatste keer dat we Arianna zagen was rond kerst 2019 op de Stubaigletscher maar er komen weer betere tijden. Het is overigens verbluffend hoe goed Arianna nog steeds Nederlands spreekt.

Aafke
Sinds corona in Nederland een dagelijks terugkerend onderwerp werd, werkt Aafke thuis. In de zomer gebruikte ze daarvoor Hank’s werkplek in de kamer die zoveel jaar geleden we op onze garage bouwden. Nu het na de zomer kouder wordt, hebben we Mark’s oude slaapkamer omgebouwd tot thuiswerkplek. Deze is comfortabeler en energiezuiniger dan de kamer op de garage. Via BVA-veilingen wonnen we tegen aantrekkelijke kosten een elektrisch hoog-laag bureau, een mooi kantoorkastje en een bijpassend ladenblok. Ook wonnen we op een andere veiling een mooi schilderij voor aan de muur. Van het werk mocht Aafke een goede bureaustoel meenemen en kreeg ze een extra monitor. Later boden we weer op BVA op een doos met redelijk onbekende inhoud maar in ieder geval met één of twee JABRA Evolve 65 headsets. Deze gok pakte goed uit. Behalve dat Aafke en Anke nu zo’n mooie headset hebben, konden we de nodige andere mensen er voor een nette prijs blij maken en zo kwamen we zelfs op een beetje winst te staan. Aafke werkt nu lekker thuis en Hank verzorgt haar goed met koffie lunch, avondeten en wat extra huishoudelijke taken. Ze krijgt in principe elke zondag ontbijt op bed met verse croissantjes, een eitje, thee en jus.

Verder gaat ze heel aardig met kitesurfen en is het nog maar een kleine stap naar vol vertrouwen zelfstandig tussen anderen varen.

Hank
Nadat Hank vorig jaar ontdekte wat de diepere oorzaak is dat hij zich in banen en functies steeds weer begint te ergeren en vervelen, heeft hij een coachingtraject gevolgd over de valkuilen en de kansen van hoogbegaafdheid. Hij wil nu erg graag met vernieuwde inzichten een bijzondere betekenis brengen in organisaties maar herkent in de meeste aangeboden functies denkbeelden die hem niet de ruimte gaan geven die hij nodig is om uit de verf te komen. Hij kiest niet voor functies waarin een volgende beschadiging bij voorbaat ligt besloten en we accepteren dat lekkerder in je vel zitten belangrijker is dan een extra inkomen, al zouden we het graag anders zien. Omdat Hank zich is gaan realiseren dat precies hetgeen hij bij uitstek graag wil brengen, niet gevraagd lijkt te worden, heeft hij ergens in oktober besloten om hier dan maar een punt achter te zetten. Door niet vast te houden aan het verleden, ontstaat er ruimte voor nieuw kansen in de toekomst. De website is aangepast. LinkedIn is verwijderd. Eerst lucht, dan weer verder. Hank heeft dit jaar echter niet stil gezeten. Hij is enorm druk geweest om in het bedrijf in Giethoorn alle restpartijen, voorraad en inventaris een voor pa zo respectvol mogelijke bestemming te geven. Sommige dingen zijn verkocht, andere dingen weg gegeven al dan niet tegen een donatie voor ons Alpe d’HuZes team Climb4Hope gaat Harder. En helaas moesten sommige dingen de container in. Daarnaast hebben wij steeds gezorgd dat de benzine- en dieselpompen steeds op de adviesprijzen van Avia stonden en dat de website steeds up to date was voor de betreffende openingstijden en opruimingen. Daarnaast gaat Hank steeds lekkerder met kitesurfen en begint hij na aanmoediging van Mark zelfs al een beetje te springen.

Geld dat we door het thuiswerken niet hoefden te besteden aan diesel, werd voor een deel gestoken in een nieuw board, een nieuw wetsuit en een winterset met neopreen schoenen, handschoenen en cap. Verder zoekt Hank wat extra uitdaging in fotografie.

Corona
Ergens begin februari werden we al wat zenuwachtig over wat ons te wachten stond en toen corona Nederland letterlijk in z’n grip kreeg, werden we er op momenten letterlijk misselijk van. Ook omdat je er nog zo weinig van wist, voelde de dreiging extra groot. We hadden de beelden van de Italiaanse ziekenhuizen gezien, Hank heeft astma net als Anke en die zit in IJsland, Mark is de astma uit z’n jeugd te boven maar je weet niet wat dit voor het virus betekent en onze ouders zijn al een dagje ouder. In de eerste periode was ons huis onze veilige vesting. Aafke werkte al vanaf het begin thuis, we lieten de boodschappen bezorgen en als Mark met de racefiets langs kwam dan dronken we een glas in de tuin. Uit verveling is er het nodige in en rond huis opgeknapt maar dat Hank bij het snoeien van de aardbeienplanten ergens in maart een vingertop afknipte, hielp niet echt. Later werd het iets relaxter. Mark kwam gewoon logeren als dat zo uit kwam en we deden gewoon weer zelf de boodschappen maar wel op rustige tijden en alleen. In de sauna, het theater of winkelcentra kwamen we niet meer. Uit bescherming voor onze ouders en onszelf mijden we alle drukte en houden we onze bubbel klein. Geen sauna, geen theater, geen vrienden en bekenden op bezoek of een gezellige avond bij hen, niet even de stad in tenzij heel gericht voor die ene boodschap op een rustig moment…

Vooral Hank die in zijn werk en in zijn denken altijd op zoek is naar logica, samenhang en consistentie was (is) de Nederlandse corona-aanpak een voortdurende bron van ergernis. Omdat we het luchtvaartdossier vanwege de dreiging van Lelystad Airport vrij intensief volgen, herkennen we patronen en belangen van de luchtvaarlobby tot in de aanpak van corona. En dat terwijl we al ruim voor de zomer voorspelden dat het besmettingsgevaar in vliegtuigen en op vliegvelden en de ongehinderde import van het virus op Schiphol een grote rol zouden spelen bij het verloop van corona in Nederland. We misten in Nederland een consistente aanpak van corona vanuit visie en strategie, los van verborgen (politieke) belangen en zagen via Anke hoe de aanpak in IJsland een stuk logischer was, wat ook weer een positief effect had op de betrouwbaarheid van de overheid en het draagvlak van de maatregelen. Wij hebben vooral onze eigen verantwoordelijkheid genomen. Gingen niet naar Ikea, Intratuin, winkelcentrum , sauna, theater of met het vliegtuig maar telden ook niet met hoeveel we in huis waren als dat toevallig even samen viel bij het opruimen in Giethoorn. Van ons mag dat vaccin er snel komen en dan hopen we dat alles snel weer wat normaler wordt.

Overige bezigheden
We hadden dit jaar aanvankelijk gedacht om in maart nog naar de wintersport te gaan. Omdat vorig jaar ineens bleek dat we rond kerst samen met de kinderen konden, hadden we toen de skivakantie maar naar voren gehaald. Achteraf bleek dat maar goed want vanwege corona was skiën in maart niet mogelijk geweest. We hebben nu onder het voorbehoud van corona weer bij Christa in Steinach gereserveerd voor februari en hopen dat dit door kan gaan. We vinden het corona gezien veiliger om samen in de auto dan met honderden vreemden in het vliegtuig te reizen en als ze het rond de skipiste goed hebben geregeld…. Naar de supermarkt moeten we thuis ook, koken doen we we zelf wel en met aprés ski hebben we nooit wat gehad.

Sowieso maakt corona het er allemaal niet leuker op. We hebben gelukkig een goed huwelijk, een fijn huis met lekkere tuin en jacuzzi, een boot en we wonen in een gebied met alle ruimte. Maar ook wij missen het contact met anderen, Aafke haar schaatsen, het spontaan ergens op bezoek gaan, als supporter naar een wedstrijd van Mark gaan. We maken ons zorgen om de eenzaamheid van ouderen maar ook om de jeugd. Sommigen hebben extra moeite om met deze situatie om te gaan en ook in onze nabije omgeving zagen we, al dan niet door corona, gebeuren dat sommige mensen het moeilijk hebben.

In het begin van de zomer zijn we op een avond naar Zandvoort gereden en een week later hebben we een hotelletje in Hillegom geboekt om bij Noordwijk naar het strand te gaan en zeevonk te beleven. We kenden het nog niet en vonden de blauw oplichtende golven een prachtig gezicht! En we fotografeerden midden in de nacht de sterrenhemel met komeet Neowise.

Aafke moest daarna in de zomer wat dagen opnemen en die bleken precies tijdens de hittegolf te vallen. We probeerden elke ochtend iets actiefs dan wel nuttigs te doen (fietsen – huishouden) en gingen daarna elke middag op de Beulaker voor anker. Heerlijk luieren in de schaduw van de biminitop en af en toe overboord springen voor wat extra verfrissing. Yerke vond het helemaal prima. Verder hebben we wat mooie routes in de Kop van Overijssel gevaren en zo is onze heerlijke boot weer goed gebruikt. Eén vaartochtje met meerdere boten stond helemaal in het teken van pa. Aan waterskiën zijn we dit jaar zelf niet toe gekomen. ’s Avonds duiken we nog steeds vaak onze jacuzzi in. Naar drukkere plekken waar we niet strikt noodzakelijk moeten zijn, gaan we niet. Met het oog op onze ouders, Hank’s astma en omdat we liever deel van de oplossingen dan van het probleem zijn, houden we onze bubbel klein.

Na het overlijden van pa kwamen we in de werkplaats de Solex van oom Koop, de broer van Hank’s opa, nog tegen. Deze heeft Hank nog iets opgeknapt en hebben we bij de RDW in Groningen laten keuren voor een kenteken. Eenmaal verzekerd, mochten we er officieel mee op de openbare weg. Maar één Solex is geen Solex. Omstebeurt een rondje rijden is niet zoveel aan. Dus kregen we van Aafke’s broer Cornelis één van zijn oude Solexen. Daar zat iets meer werk in maar ook die is inmiddels door de RDW goedgekeurd en voorzien van kenteken en verzekering. Het eerste rondje samen hebben we er al op zitten.

Aan het eind van het jaar vonden we dat we er toch nog even tussenuit mochten. Hank was nog nooit op Texel geweest en die overtocht mag (moet) je in de eigen auto blijven zitten. De eerste dag op Texel werden de corona maatregelen verscherpt. Maar wij zaten prima in ons eigen bungalowtje en op het strand en in de duinen was het vrijwel uitgestorven.

We hebben gewandeld en een dag gefietst. De eigen fietsen waren mee. Yerke vond het prachtig om over het strand te rennen en Hank maakte een paar echt mooie foto’s.

Helaas bleven de kitespots leeg en alleen het voor ons vreemde water van Noord- en Waddenzee op gaan, leek ons geen goed idee. We hebben samen een heerlijk midweekje uit gehad. Eigen land is ook mooi.

Heit en mem
Ook de ouders in Franeker worden een dagje ouder. We komen er regelmatig. Heit doet het met de ziekte van Kahler al jaren beter dan gehoopt maar dit jaar werd het toch ineens een stuk minder. Verzakkende rugwervels zorgden vanaf begin augustus voor hevige pijn en het duurde nogal even voor alle diagnoses gesteld waren en de zorg op orde was. Inmiddels staat er een bed in de kamer en hij zal zich moeten dwingen om geen klusjes in en rond huis te gaan doen op dagen dat het beter gaat. De hele situatie leverde ook voor mem de nodige stress op en daar kreeg zij zelfs fysiek last van. Gelukkig lijkt het zorgnetwerk zich nu rond hen te sluiten en dat dan mede dankzij de geweldige coördinerende rol die schoonzus Ingrid hierin gespeeld heeft. We hopen dat het lukt om heit en mem nog lange tijd fijn samen in eigen huis te laten wonen.

Ma
Tot slot nog even over ma. Zij heeft het dit jaar flink voor de kiezen gehad. Van de diagnose tot de zorg en het afscheid van haar man. En dan alles wat er bij komt kijken om de zaak nog even voort te zetten en af te ronden. Administratie, notaris, makelaar en gedoe met de ING die fout op fout stapelt waardoor belangrijke overschrijvingen niet verwerkt werden. We hebben allemaal op onze eigen manier ons best gedaan om haar te helpen bij dit alles. Als we een prakkie over hadden, dan ging dat naar Giethoorn. Hank was er vaak ’s ochtends zodat ma even de boel de boel kon laten om een rondje te fietsen. We hopen dat ze met de verkoop van het bedrijf en woning in december de rust krijgt om een punt te zetten en verder te gaan met een nieuwe fase in van haar leven. Ze mag nog een tijdje in het huis blijven wonen zodat ze in alle rust uit kan kijken naar andere woonruimte. Wat we voor 2020 ook nog willen noemen is het verlies van Oom Jan, die met ma’s zus tante Ida getrouwd was. Triest dat door corona in de eindfase van zijn leven zoveel afzondering en verwarring ontstond. De uitvaart hebben we online gezien.

* Klik op de kaart voor een vergroting *

En zo gaat weer een jaar ten einde. We gaan ons 2020 herinneren als een hectisch jaar met het nodige verdriet maar vooral ook heel veel dankbaarheid. Dat we gezond zijn. Dat Mark en Anke het goed doen. Dat we lekker kunnen varen en kitesurfen en skiën komt ook wel weer. Dat we op zo’n mooie manier pa konden begeleiden en afscheid konden nemen en dat het met heit en mem ook weer wat op orde lijkt. Onze traditionele kerstkaart vol foto’s uit het afgelopen jaar versturen we sinds vorig jaar alleen nog naar de oudere generatie, broers en zussen en de families in Texas en Canada. Voor alle anderen staat ‘ie hier digitaal. Door er op te klikken en daarna in Flickr te vergroten, is die beter te bekijken. We hopen dat 2021 een jaar wordt waarin de wereld weer wat terug keert naar het normale en dat we nog veel mooie momenten mogen beleven waarvoor we dankbaar kunnen zijn. Dat wensen we iedereen toe!

Terugblik 2019

jaaroverzichten Reacties uitgeschakeld

dec 122019

(let op: bij vereenvoudigde weergave op de mobiel stopt de blog halverwege bij een ingevoegde instagram-foto)

Traditiegetrouw ook dit jaar weer een terugblik. Altijd leuk om later nog eens terug te lezen. Het jaar begon met talloze containers die in Waddenzee belandden. Wat een enorme puinzooi op de stranden van de Waddeneilanden. Net terug van Vlieland waar wij samen met Yerke tussen kerst en nieuwjaar even uitwaaiden, stapten we op één van de eerste dagen van het jaar met Anke op de boot naar Terschelling om daar te helpen met opruimen. We werden er in de haven ontvangen door de burgemeester en met bussen naar de stranden gebracht. Nadat we een heel stuk strand hadden gedaan en een vuilniszak gevuld hadden met vooral kleine plastic brokstukjes in alle kleuren, werden we door een voertuig van de KNRM van het strand gehaald en naar een restaurant gebracht voor de nieuwjaarsbijeenkomst van Terschelling. We kregen soep en broodjes en drinken dus de verzorging was prima. En we hebben zo ook een klein steentje bij gedragen aan het opruimen van de enorme vervuiling. Verder bracht het begin van het jaar ons wat sneeuw maar helaas geen natuurijs.

Ergens in maart gingen we samen naar de wintersport. We vonden weer een superdeal met Transavia waardoor we de auto thuis lieten. Over vliegen binnen Europa straks meer. Helaas bleek het liftbedrijf van Raffl achter skigebeid Bergeralm in het nazeizoen de Hochsonnlift niet in bedrijf te hebben. Dit ondanks de goede skicondities. Het was ze gewoon te rustig. Volgens ons moet je dat gemiddeld zien maar zij denken er anders over. Daarom beginnen wij er zo langzamerhand over na te denken om na al die jaren een ander skigebied te te zoeken. Bergeralm zonder de prachtige Hochsonnlift is voor meerdere dagen gewoon te beperkt. We zijn dan ook een keer met de skibus naar de Stubaigletscher geweest. Een hele onderneming maar een dag heerlijk geskiet. Ook leuk was dat Arianna nog een dagje langs kwam om mee te skiën en dat ook Petra en Riette er een deel van onze vakantie waren. Dat de Hochsonnlift niet ging, was een enorm gemis maar we hadden verder heerlijk weer en de hele piste soms voor ons alleen.

In het voorjaar was er een informatiebijeenkomst over Lelystad Airport in de Meenthe. Wij dachten aanvankelijk dat het allemaal wel mee zou vallen maar schrokken van de impact die dit vliegveld op onze mooie en rustige omgeving gaat hebben. We schrokken nog veel harder van alle bewust gemaakte fouten in de rapportages van het ministerie. Geluidsbelasting die creatief werd uitgerekend op basis van één vliegtuigmotor per toestel en risico’s op botsingen met vogels die werden berekend na het gemakshalve vergeten van de halve vogelstand in Nationaal Park Weerribben en Wieden en vervolgens voor het oppervlakte van een sportvliegtuigje om maar binnen de veiligheidsnorm te blijven. We zijn daarop de ontwikkelingen rond het vliegveld nauwer gaan volgen en geschrokken van de manier waarop minister en ministerie de kluit belazeren en met inspraak (niet) om gaan. Zeker in het licht van de stikstofdiscussie werd ook Lelystad Airport steeds actueler. Wij kunnen er met ons rationele verstand niet bij hoe dit project ondanks en ten koste van alles wordt doorgedramd. Wij zien hier echt een andere taak voor de overheid die in deze tijd moet inzetten op andere mobiliteit en via o.a. krimp van de luchtvaart geluidsoverlast, fijnstof, geluidshinder, CO2 en stikstof zou moeten terugdringen. Dat kan onder andere door vliegen niet te bevoordelen maar belasting op kerosine te steken in snelle en betaalbare Europese treinverbindingen. Hoewel we de belangrijkste rol voor de overheid zien en het mensen niet kwalijk nemen als ze naar hun portemonnee kijken en er voor kiezen voor weinig geld snel op hun bestemming aan te komen, hebben wij besloten in ieder geval volgende vakantie niet naar de wintersport te vliegen. We houden alle ontwikkelingen rond Lelystad nauwlettend in de gaten en waar mogelijk proberen we via reacties op Social Media de echte feiten rond dit project breed te delen. Wij houden van betrouwbare politiek en eerlijke besluitvorming. Zie HIER voor meer informatie.

Mark reed ondertussen zijn marathons en als dat in de buurt was, probeerden we te supporteren. Hij had helaas een vervelende en hardnekkige knieblessure opgelopen, waardoor hij op de Weissensee niet tot competitief schaatsen kwam en ook in het begin van het wielerseizoen bang was om schade te verergeren. Een scan van de knie gaf uitkomst: het was een soort botkneuzing die wat tijd nodig had maar bij belasting niet tot meer schade kon leiden. Met dat vertrouwen kon Mark echt gaan bouwen en gingen ook de koersen steeds beter. Cycling Team Fryslân had de zaken goed op de rit staan. Mooie nieuwe fietsen en ook het ploegenspel ging steeds beter. Het team heeft vele koersen gekleurd en Mark was de eerste die een Elitekoers op zijn naam wist te schrijven, in Roden. Een dag daarna won hij opnieuw, in Bedum. CTF heeft deze zomer verschillende malen en met verschillende rijders op het podium gestaan.

Mark reed ook nog een 24 uurs race op de Nürburgring waar hij met Team Sarto ondanks materiaalpech in de laatste ronde een mooie tweede plek pakte. Aansluitend is hij met Freya door gereden naar Tirol voor een mooie vakantie in de berghut van onze goede vriend Franz. Ook dit jaar mocht Mark in de profronde Het Spektakel van Steenwijk koersen, waar hij na aankomst van de kopgroep de pelotonsprint won.

Tweede Pinksterdag fietste Anke de Elfstedentocht in Friesland. Wij zelf hebben alleen op een paar plekken langs de route aangemoedigd en haar en oud-buurjongen Robin van pannenkoeken en meer voorzien. Wij zelf hebben dit jaar weinig gefietst. Aafke had een kleine maar zeer hardnekkige blessure. Omdat Hank samen fietsen leuker vindt dan alleen, zijn we andere dingen samen gaan doen. Het was een mooie zomer dus de boot is goed gebruikt.

Hank had de eerste maanden van het jaar geprobeerd om voor zichzelf op een rijtje te zetten wat hij qua werk nou eigenlijk precies wilde en hoe hij daarvoor zijn eigen kansen zag. De laatste opdracht in de laatste maanden van 2018 had hem helemaal niet gebracht wat hij er van verwachtte en daardoor was de twijfel bij hem gegroeid. Hij kwam er maar niet uit en heeft op enig moment gemeend al zijn twijfels, constateringen en ergernissen op een feitelijke manier op Facebook (friends only) te delen. Door twee mensen werd hij daarop gewezen op Hoogbegaafdheid (HB). Nou had hij bij die term altijd het beeld van vroeg-wijze kindertjes die op hun 6e Chopin spelen, op hun elfde zeven talen spreken en op hun 14e al twee universitaire studies hebben afgerond. Maar dat bleek het helemaal niet te zijn. Hoogbegaafdheid is de combinatie van een hoog IQ met een heel andere manier van denken: complexer, sneller, conceptueler, etc. Ongeveer twee à drie procent van de bevolking heeft dat. Het zijn mensen met een sterk rechtvaardigheidsgevoel, vernieuwers, verbeteraars en ontwikkelaars. Ze hebben de ruimte nodig om zich te ontwikkelen en uitgedaagd te worden en gaan zich vervelen als routine intreedt. Als je niet weet dat je HB’er bent, ontstaat er ergernis als anderen je niet kunnen volgen, want wat je zegt is toch zo logisch en vanzelfsprekend. En er ontstaat twijfel aan jezelf. HB’ers zijn niet per definitie overal goed in, maar als iets hun interesse heeft, dan willen ze er alles van weten om het te snappen.

Dit alles staat heel mooi omschreven in het e-book van Adrienne van de Bos van Gifted People. Dit boek is HIER gratis op te vragen, en heel interessant, vooral ook als je Hank een beetje wilt begrijpen. Het boek gaat voor 99% over hem. Hank is daarop het Insight coachingtraject van een jaar bij Adrienne gaan volgen. Hij neemt de tijd om een functie en werkplek te vinden die hem blijft uitdagen op zijn specifieke kernkwaliteiten en die niet na een paar maanden verveelt of irriteert. Hij wil niet weer tegen een muur lopen. Hij wil ook niet meer van zijn echte doel afgeleid worden door ondertussen dingen te gaan doen die niet bij hem passen. Dat betekent in praktische zin dat het eten tegenwoordig klaar is zodra Aafke thuis komt. Het betekent ook dat hij zijn ups en downs heeft omdat hij het te lang vindt duren en zich thuis verveelt. We vragen iedereen om het begrip dat het tijd kost om na jarenlange geleidelijke beschadiging jezelf weer op te bouwen. Hij popelt in ieder geval om weer gewoon ergens van bijzondere en bovengemiddelde betekenis te zijn met zijn specifieke kwaliteiten. En vanaf nu kan dat in de wetenschap dat HB een heleboel verklaart waar hij altijd tegenaan liep en dat hij daar dan ook dankzij de coaching een stuk handiger en met minder twijfel, irritatie en frustratie mee kan omgaan.

Tegen de zomer hadden we twee afstudeerders. Eerst werd Anke ingenieur gezondheidszorgtechnologie en nog geen week later werd Mark werktuigbouwkundig ingenieur. We zijn er trots op hoe ze allebei heel vlot hun opleiding met een mooi resultaat hebben afgerond. Mark ook nog eens naast een topsportcarrière. Hij kon meteen kiezen uit een aantal functies en begon na de zomer bij Accell. Hij krijgt van zijn nieuwe werkgever genoeg ruimte voor sport en kan dus blijven fietsen voor Cycling Team Fryslân en schaatsten voor team ZiuZ. Anke besloot eerst naar een congres van AFS in Oostenrijk te gaan en daaromheen door Oost Europa te reizen. Daarna heeft ze nog een opleiding tot trainer in Denemarken gehad en heeft ze vervolgens als trainer een congres van EFIL in Brussel begeleid. Het valt voor haar nog niet mee om betaald werk te vinden dat aansluit op haar opleiding, maar ze is volop bezig met solliciteren. We hoop dat het binnenkort lukt om een leuke baan te vinden.

Verder hebben wij deze zomer veel gevaren. Het was mooi weer en we wonen zo mooi dat we tegenwoordig liever in het najaar voor vakantie weg gaan. Zo gebeurde het deze zomer dat Aafke vanuit de tuin naar binnen riep: “Ik zie dat we in november voor 55 euro naar IJsland kunnen vliegen”, waarop Hank vanuit huis terug riep: “Boek maar!”. We controleerden nog even of dit een goede tijd was om eventueel het noorderlicht te kunnen zien en boekten een vakantie van 18-29 november.

Maar eerst gingen we nog kitesurfen leren. Mark en Freya hadden dat inmiddels heel behoorlijk onder de knie en vonden voor ons een actie met een introductieles in Workum. Zelf hadden ze trouwens nog een mooie kitevakantie in Portugal gehad begin dit jaar. Bij Soal Surf in Workum ging het wel aardig goed. We kregen een mooie basis om met wat hulp en tips van Mark zelf wat verder te gaan oefenen. We wilden echter niet afhankelijk zijn van zijn materiaal dus kochten op Marktplaats voor een leuke prijs een mooie kiteset, bestaande uit een Gaastra Spark 13 m2 van 2015 plus bar, twee boards en een trapeze. Helaas bleek deze kite zich slecht te laten doseren. Dus bij harde wind of een vlaag, reageerde de kite nauwelijks met verminderde trekkracht op het depoweren. Daardoor werd Aafke soms door het water gesleurd en had ook Hank soms onnodig veel moeite terwijl het op die momenten met een kite van Mark of Freya wel lekker ging. De kite met bar hebben we toen voor een nette prijs weer verkocht op Marktplaats waardoor we nog steeds erg voordelig twee boards en een trapeze over hielden. Daarop hebben we via Marktplaats een heel weinig gebruikte F-one bandit van 12 m2 uit 2018 met bar gehaald. Toen Hank later ook een ongebruikt prijzig macro-objectief kon verkopen, volgde een nette F-one Bandit van 9 m2, ook uit 2018 en compleet met bar. Het varen met deze kites is een wereld van verschil vergeleken bij die Gaastra Spark en het kiten ging dan ook steeds lekkerder. Hank heeft de basis al aardig onder de knie. Aafke heeft door de ervaringen met de Spark wat teveel ontzag gekregen voor de power van een kite en gaat het volgend voorjaar opnieuw proberen met eerst weer een dagje cursus. Anke bleek een dikke maand na een dagje introductieles en een paar uur na een nachtelijke reis vanuit Praag zomaar met kite en board weg te kunnen varen. Ze kreeg via Facebook een kapotte kite van 9m2 die nog repareerbaar bleek, kocht via Marktplaats een mooie Bandit van 11m2 en kreeg alvast voor haar verjaardag een mooi gebruikt Cabrinha boardje. Dus in 2020 zal ze ons even wat laten zien!

Eind augustus is in Giethoorn traditioneel het Blues Festival en daarna de Gondelvaart. We hadden ontdekt dat Dilja uit IJsland rond de blues in Nederland was. Zij was in 1990-’91 AFS uitwisselingsstudent en gastdochter van een oom en tante van Aafke en destijds zelfs nog op onze trouwerij. We hadden elkaar via Facebook nog in beeld en hadden haar gevraagd wat mee te denken over onze reis naar IJsland. Op de dag van de Blues is ze met een groot deel van haar eigen en haar gastgezin op visite geweest. We hebben die dag een mooi eind gevaren, eerst in de zon en daarna in de stromende regen en het Bluesfestival bezocht. We hebben ook afgesproken voor in november op IJsland. Dat werd een prachtige reis. We hebben veel meer van IJsland gezien dan waar we op gehoopt hadden en zelfs vier nachten achtereen samen het noorderlicht mogen beleven. Een verslag van deze hele reis staat HIER.

Ondertussen is het december. Op de valreep besloten we rond kerst een wintersport te boeken met Mark, Anke en Freya omdat bleek dat we met z’n allen konden. Steinach lukte niet met onderdak maar Neustift in het Stubaidal is ook een mooie uitvalsbasis. Ondertussen kunnen we al een beetje terug kijken op weer een mooi jaar samen. Een jaar waarin Mark en Anke afstudeerden, we veel leuke dingen hebben gedaan en een prachtige vakantie hadden. Een jaar waarin voor Hank alle puzzelstukjes na het lezen van een e-book over hoogbegaafdheid ineens op hun plek vielen. Daarmee viel ook ineens een hele last van zijn schouders en dat schept ruimte om weer vooruit te kijken, al heeft dat tijd nodig. Een jaar waarin onze ouders er gelukkig nog allemaal zijn. Heit gaat naar omstandigheden goed. De chemo’s doen hun werk.. Mem heeft last van haar oog gehad maar gelukkig lijkt dat de goede kant op te gaan. Voor pa en ma was het best een hele grote stap om uiteindelijk toch het hele bedrijf inclusief woning te koop te zetten. We hopen dat er snel een geschikte koper is en dat ze daarna ook snel hun plekje en bezigheden weer vinden. Hoe alles lopen gaat? Het nieuwe jaar 2020 zal het ons leren. We wensen iedereen het allerbeste en hopen er ook zelf weer wat moois van te maken!

(klik voor vergroting)

Terugblik 2018

jaaroverzichten Reacties uitgeschakeld

dec 072018

Zoals gebruikelijk schrijven we ook nu een terugblik over het afgelopen jaar. Een jaar dat met sneeuw en ijs begon, en daarna vooral erg zonnig en warm was. Onderaan deze blog staat onze kerst- en nieuwjaarskaart voor jullie!

Het jaar begon met de nieuwjaarsduik in de Zwarte Dennen bij Staphorst. Aafke en een Amerikaanse uitwisselingsstudente waren onder de vele dapperen die de vijver in gingen. Die studente vertrok overigens volslagen onverwacht zo’n anderhalve maand voor het einde van haar uitwisselingsjaar. Vanwege de knullige manier waarop dit door haar zelf, haar moeder en AFS is afgehandeld, hebben wij er een streep achter gezet en het achter ons gelaten en voelen we geen enkele behoefte om hier in deze blog verder nog aandacht aan te besteden.

Kort daarna was het NK shorttrack op Thialf. Mark had begin december de onbegrijpelijke beslissing te horen gekregen dat hij als de sterkere relayrijder niet mee ging naar de Spelen (waar het vervolgens precies zo mis ging als we hadden voorspeld) en kon het niet opbrengen om het beste uit zichzelf te halen, want waarvoor nog?

Hij haalde nog de A-finale op de 1500 meter en besloot in die race de knuppel in het hoenderhok te gooien met een vroege ontsnapping. Die werd helaas doorzien en daarna heeft hij de race laten lopen om zich vervolgens af te melden voor de rest van het NK. Om in vorm te blijven voor een eventuele reserveplek op de Spelen, is hij toen marathons gaan rijden. Dat ging prima, al moest vooral zijn rug erg wennen aan het langdurig tempo rijden bij de A-rijders.

Omdat in januari alleen de Olympische Ploeg naar het EK shorttrack in Dresden zou gaan, gooiden wij onze plannen om via dat EK door te reizen naar de wintersport om, en gingen we rechtstreeks naar Steinach. We hebben een paar dagen heerlijk geskied, zijn ook een dag naar Racines geweest waar we Arianna en haar familie troffen en hebben een lekkere dag op de Stubaigletscher geskied. Hank’s nieuwe Stöckli Laser GS skiën trouwens geweldig en zijn nieuwe Spyder jack en Alpina helm zitten ook lekker. Na al die jaren in hetzelfde tenue had het dus ook weer extra zin om foto’s te maken. Eén dag waarop het zoals voorspeld erg slecht weer zou zijn en veel liften zouden sluiten, zijn we samen naar een sauna in het Stubaital geweest. Ook heerlijk om tussendoor in de sneeuwstorm af te koelen.

Kort daarna kwam Anke terug van haar minor op Bali. Ze heeft er een fantastische en leerzame tijd gehad waarover ze uitgebreid heeft geblogd op haar website. >> LINK.

Vervolgens begon het te vriezen en hebben we nog een paar keer heerlijk op natuurijs geschaatst. Eigenlijk was het niet overal vertrouwd, maar ijs en vis moet je nemen als het er is, en met wat kennis van het gebied en prikkers om de nek kun je best wat gecalculeerde risico’s nemen. Het was ook leuk om de laatste dag samen met Mark, Anke en Freya te rijden maar toen we aan het einde van de middag op het Wiede van ijsschots naar ijsschots moesten springen, werd het tijd om te stoppen.

Ondertussen was Mark ook gaan wielrennen en verbaasde hij iedereen in de clubcompetitie van de wielerclubs van Leeuwarden en Sneek. Nadat in Pyongchang bleek dat het relayteam zonder Mark teveel power miste, werd Mark wel geselecteerd voor de WK shorttrack in Montreal. Mooi, maar toch blijven we het gemis van de Spelen als onterecht voelen. In een halve finale, die mogelijk nog sterker bezet was dan de hele finale, liet Mark zien dat hij als geen ander de power had om het tempo in het team te houden en met een tweede plaats gingen de Nederlandse heren door naar de A-finale. Daar stelde Otter in plaats van Mark Adwin Snellink op en liet hem de laatste beurt overslaan. Adwin reed goed, maar precies waar de teamgenoten de overgeslagen beurt van Adwin op moesten vangen, verloor het team de aansluiting en werd het een vierde plek. Ergens vragen we ons af of de tactische blunder van Otter een bewuste keuze was om te verbloemen dat hij voor de Spelen de verkeerde keuze had gemaakt, maar misschien is dat te ver gezocht. Hoe dan ook: Mark stopte daarna met shorttrack en Otter en O’Reilly zijn voor ons volslagen door het ijs gezakt.

In deze blog legt Mark zijn besluit om te stoppen uit: >> LINK

Na wat puzzelen ontdekten we dat we rond de Pasen met het opnemen van weinig verlofdagen samen met Mark, Anke en Freya naar de wintersport konden. Helaas waren onze vaste appartementen bij Christa bezet, maar we konden wel in een ruime woning van haar schoonzus terecht. Dus reden we in maart voor de tweede keer naar Steinach. We hebben een paar heerlijke dagen geskiet, waarvan één dag in Racines en de laatste dag op de Stubaigletscher. Stel je voor: vijf volwassenen plus 4 paar ski’s en één snowboard in een auto zonder dakkoffer….. Maar het lukte! (niet de heen- en terugweg want onze eigen ski’s blijven bij Christa staan en Freya had huurski’s)

In Racines troffen we Arianna en haar zusje Azzura weer. We beleefden nog een avontuur toen we wat gingen eten in de Flecknerhütte. Die is net aan de andere kant van de berg en je wordt dan met de sneeuwscooter terug gebracht naar de piste. Het was ondertussen zo mistig geworden in de sneeuwstorm, dat de sneeuwscooter met Mark en Freya die als eersten gingen, half omsloeg / vast bleef zitten in een sneeuwduin en de jongen die ‘m reed, niet meer wist waar hij was. Uiteindelijk kwam er hulp met een andere sneeuwscooter en werden we omstebeurt naar de piste terug gebracht. Daar kon je het eerste stuk naar beneden de punten van je eigen ski’s niet eens zien, dus blij dat er lager op de piste weer wat meer zicht was.

Een of twee dagen later in Steinach skiede Hank volle bak vanaf de 2000 meter naar beneden op een piste met wat nieuwe sneeuw, toen zijn bergski in de rulle sneeuw beet en naar boven weg schoot. Daardoor viel hij, en precies met zijn knie over de binding van de andere ski. De skibroek en thermische onderbroek lagen over 30 cm. open en verder had hij een diepe kras langs de knie en wat bloed bij het oog. Daarop heeft Hank beneden in het dal een andere skibroek gehaald en bij de Pistenrettung een grote pleister. Zo ging het wel weer.

’s Nachts echter begon de knie zo’n pijn te doen dat hij zich nauwelijks nog om durfde te draaien in bed en niet meer wist hoe hij liggen moest. Overigens had Aafke ook al een koprol gemaakt in de diepsneeuw bij de Hochsonnlift waarbij haar schouder mogelijk even uit de kom was geschoten, dus we lagen er lekker brak bij samen. Hank is er ’s nachts nog uit geweest, naar de badkamer gehinkeld en heeft nog een tijd de knie onder de badkraan gekoeld. ’s Ochtends kon hij maar moeizaam lopen. Hij besloot de knie in te tapen, de e-reader in de tas te doen en toch maar mee te gaan de berg op, en nam voor de zekerheid de ski’s toch maar mee. Boven aangekomen, wilde hij eerst toch even proberen hoe het voelde op de ski’s en ging hij voor het eerst in jaren in de babylift. Als hij niet teveel druk zette, ging het nog wel en zo heeft hij toch die dag lekker geskied, zij het minder sportief dan anders.

De volgende ski-dag was de laatste. We gingen al vroeg op weg naar de Stubaigletscher; Hank de knie extra goed ingetapet. Halverwege het Stubaital vroeg Anke of we haar snowboardschoenen wel in de auto hadden gedaan. Dus mochten op de gletscher eerst op zoek naar een paar huurschoenen voor Anke. Omdat ze een mooie aanbieding hadden, werden dat koopschoenen. We hebben die dag heerlijk geskied en wij samen zijn voor het eerst in al die jaren ook binnenin de gletscher geweest.

De knie heeft zich goed gehouden, blijkt ook uit een topsnelheid die dag van ruim 103 kmh. Een beetje behoudend nog, maar toch niet verkeerd. Toen Hank na een paar weken toch naar de fysiotherapeut ging, bleken de kniebanden gekneusd. Doorskiën was achteraf niet verstandig, zei Sybout, maar hij kon het wel begrijpen. Met een paar weken rust lag ook dat weer achter ons.

Na deze heerlijke vakantie; voor het eerst sinds lang weer samen met z’n allen, reden we terug naar Nederland. Het gewone leven begon weer: Mark en Anke aan de studie. Freya ook, maar die ging er ook nog als docent bij werken, Aafke werk en de nodige studies en opleidingen en Hank op zoek naar een volgende klus of baan.

In het voorjaar ging de boot weer in het water en zagen we Mark een paar mooie, goede koersen rijden. Hij reed in inmiddels bij de amateurs en mocht als gastrijder mee met Cycling Team Friesland naar een driedaagse koers op Sardinië. Een leuke ervaring; maar ook nog eens erg succesvol. Hij stond elk van de drie dagen op het podium en uiteindelijk ook met een ruime voorsprong als winnaar van het eindklassement. Als amateur won Mark later ook nog het districtskampioenschap van de KNWU in Gieten en kort daarna werd hij elite-rijder en lid van Cycling Team Fryslân.

Hij reed nog een paar mooie uitslagen, waaronder een 13 plek op het NK elite in het Zeeuwse Phillipine. Uitslagen zijn te vinden op zijn website: >> LINK

In maart werd onze jacuzzi bezorgd en daar hebben we tot dusver nog veel plezier van. We hadden eerder al eens een opblaasbare jacuzzi geprobeerd maar die kon niet in de winter buiten staan. Terwijl het juist dan ook zo lekker is. Maart was echter bij vlagen wel erg koud met een snijdende oostenwind vol op onze jacuzzi, dus zaten we op een gegeven moment met de muts op in het warme water. Om het extra stroomverbruik door de jacuzzi te compenseren, plaatsten we aan de achterkant van ons huis nog eens 13 extra zonnepanelen á 275 Wp. Samen met de 16 x 250 Wp voor hebben we nu ruim voldoende stroom voor ons huishouden inclusief jacuzzi in de tuin. Na de zomer hebben we de jacuzzi nog wel extra geïsoleerd. Met een geleende warmtecamera konden we precies zien waar hij nog de meeste warmte verloor en zo hebben we ‘m nog een stuk zuiniger gemaakt.

We liggen bijna elke avond wel even in het warme water. Het is voor ons een heerlijke geniet-momentje. In plaatst van op de bank voor de tv hangen, zie je buiten de vogeltjes, vleermuizen, sterrenhemel en soms een satelliet of een vallende ster.

Eind april kwam Arianna met haar ouders en zusje op visite. We hebben de natuurlijk met hen de tulpenvelden in de Noordoostpolder bezocht en een eind gevaren. Toen bleek dat haar moeder ooievaars heel bijzonder vond, zijn we ook nog even bij de Lokkerij wezen kijken. Zonder ons hebben ze nog Amsterdam en de Zaanse Schans bezocht en toen zat het bezoek er alweer op. Wij zien Arianna echt als extra dochter en haar ouders en zus zijn ook heel plezierige mensen.

We hadden dit jaar geen zomervakantie gepland, In plaats daarvan hebben we wat korte uitstapjes gemaakt. Zo zijn we in het weekend plus een extra dag rond het IJsselmeer gefietst. De eerste dag naar Franeker en bij Heit en Mem geslapen. Daarna door over de Afsluitdijk en bij Vrienden op de Fiets in Enkhuizen geslapen. De laatste dag via de Houtribdijk en Lelystad weer terug. Op de racefiets en omdat het zulk mooi weer was, hadden we genoeg aan één klein rugzakje met daarin het minimale.

Een paar weken later hebben we het zuidelijke deel van de Zuiderzeeroute gefietst. Weer op de racefiets met dat ene kleine rugzakje mee. Omdat we het noordelijke deel met ons rondje IJsselmeer al grotendeels hebben gehad, hadden we aan deze drie dagen genoeg. De eerste dag zijn we net voor Naarden omlaag afgebogen naar Laren, waar een vriendin van ons op een huis paste en ook nog eens jarig was. Na een gezellige avond hebben we in haar camper geslapen en hebben we de volgende dag de route weer opgepakt tot Enkhuizen. We hebben daar ook nog even het Zuiderzee (binnen) museum bezocht en sliepen vlak voor Enkhuizen bij Vrienden op de Fiets. De volgende ochtend pakten we de boot naar Stavoren en van daar zijn we langs de route naar huis gefietst.

Aafke moest voor een driedaagse cursus naar Veenendaal en had daar vlakbij, in Ederveen, ook een mooi adresje van Vrienden op de Fiets gevonden. Zij vertrok ’s ochtends met de auto naar cursus en Hank is op de racefiets die kant op gereden. Die avond hebben we onze oude buren Willem en Anita op hun camping in Voorthuizen bezocht en gezellig met hen gegeten. Zij verkochten eerder dit jaar in een paar dagen hun woning, nadat Hank onze nieuwe buren Arjan en Karina had getipt dat deze te koop zou komen. Zou makelaar een nieuwe carrière voor hem kunnen zijn?

De tweede dag van Aafke’s cursus heeft Hank nog wat in de omgeving gefietst en daarna met de auto wat musea bezocht. Zo hebben we ook nog wat aan de Museumjaarkaart. ’s Avonds zijn we ergens richting Ede pannenkoeken gaan eten en ondertussen in de bioscoop van Ede met kaartjes via de ING rentepunten de film The Bookclub gereserveerd. Een leuke film en zo mooi de avond weer doorgebracht. Omdat het de laatste cursusdag van Aafke prutweer was met een flinke noordelijke wind, besloot Hank niet terug te fietsen maar met de auto naar huis te rijden. Aafke kon met een collega mee rijden naar Friesland waar Mark de Panda nog had staan. Dus pikte hij Aafke op, werd weer thuis afgezet en zo had Aafke haar auto ook weer thuis staan.

Wat deze zomer ook erg mooi was, waren de Reuzen in Leeuwarden (Foto-album). We hadden na het zien van de enorme mensenmassa op tv al besloten niet te gaan, maar deden het toch. We parkeerden de auto in Grouw en reden met de trein (Hank per ongeluk zwart) naar de stad. Daar zagen we eerst even kort de Reuzen bij het FEC en daarna vonden we een mooi plekje vooraan langs de route. Toen de Reuzen langs waren geweest (en de reuzenhond even kennis had gemaakt met Yerke), gingen we snel via een wijk en een parkje naar het water waar we ook nog redelijk op tijd waren voor een goede plek vooraan. Zo zagen we ze nog een keer langs varen. Terug op het Station bleek er een storing te zijn waardoor en voorlopig geen treinen reden, en werden de poortjes voor onze neus gesloten. Maar volgens ons ging er nog één trein, dus gingen we via het Arriva poortje het perron op, checkten we om en liepen we achter de versperrende NS medewerkers langs naar het goede perron waar we inderdaad kort daarna de laatste trein wisten te pakken. Vanuit Grouw reden we nog even naar Franeker en moedigden we bij Kiesterzijl Maarten van der Weijden aan die zijn monstertocht aan het zwemmen was. Daarna ging het huiswaarts.

We bezochten ook nog de musical Elisabeth op Paleis Soestdijk. We hadden van iemand kaartjes gekregen, hebben de auto bij de moeder van Fenny neer gezet en zijn na de thee eerst eens gaan fietsen, om van daar uit in de regen de musical te zien. Ook een leuk dagje zo. En we bezochten een mooie expo in de Kunsthal in Rotterdam en meteen de molens aan de Kinderdijk. Prachtig was de uitvoering van Storm over de Beulaker in de open lucht aan de dorpsgracht van Giethoorn. We hadden deze zomer ook een terrasarrangement op het Vrijthof in Maastricht bij een concert van André Rieu en bezochten op de terugweg de volgende dag het witte stadje Thorn en het oorlogsmuseum in Overloon.

Een laatste zomers uitstapje was naar Brugge. Via Vakantieveilingen had Hank voor weinig een kamer in het Velotel en om er een weekend van te maken, boekten we een kamer in Zeeuws Vlaanderen bij. Goede Raad: boek NOOIT een kamer bij hotel Elderschans. Bij de reservering staat niks over parkeerkosten en als je incheckt dan is het 10 euro betalen of oprotten. De klacht bij Booking.com loopt nog. Trage lui daar ook. Maar verder hebben we wel een leuk weekend gehad en Brugge is en blijft een mooie stad.

Vanwege het mooie weer hebben we verder veel gevaren deze zomer. Heerlijk genoten van de Wieden en ook nog een enkele keer wezen waterskiën en kanoën. Met zo’n zomer hoef je ook niet weg als je in zo’n mooi gebied woont en zo’n lekkere boot hebt. We hebben ook veel gefietst samen en Hank alleen nog veel meer. Verder hebben we het Corso in Sint Jansklooster bezocht, Aafke en Anke dat in Vollenhove, en samen de blues en de Gondelvaart.

Na de zomer begonnen Mark en Anke aan hun laatste studiejaar, en was het dan tijd voor onze vakantie. We vlogen met Transavia vanaf Schiphol naar Montpellier waar een witte Fiat 500 klaar stond om ons naar Agde te brengen. We hadden een heerlijk relaxte strandvakantie met heerlijk weer en hebben ondertussen wat bezienswaardigheden in de regio bezocht. Zo zijn we naar het pittoreske kunstenaarsdorpje Pezenas geweest en naar de middeleeuwse burcht Carcasson. We aten oesters in Marseillan en bezochten het Venetiaans aan doende stadje Sète. Het was een heerlijke relaxte vakantie samen, en om zo (net als vorig jaar met Bali) na een lekkere zomer thuis buiten het seizoen weg te gaan, is ons uitstekend bevallen.

Anke ging in de zomer naar een seminar van AFS in Noorwegen en bezocht met shorttrackvriendin Esmée via een verrassingsreis het Poolse Wroclaw. Ze was ook nog lang in de race om met tallship de Morgenster mee te mogen op een etappe van een wereldreis waarop jongeren met duurzame thema’s bezig gaan, maar helaas viel ze in de laatste ronde af. Ze werd wel op haar hogeschool Avans voor één dag in de week aangenomen als medewerker van Green Office, waar ze aan duurzaamheid op school werken.

Mark kreeg het in de zomer rond voor het aankomende winterseizoen. Hij is nu lid van de heren marathonploeg van ZiuZ; het bedrijf waar hij ook een stage liep. Het is een leuk, regionaal en talentvol team dat eerst maar eens bij de Beloften begint. Ondertussen reed hij de laatste wielerwedstrijden. Een memorabel topmomentje voor ons als ouders was wel toen hij bij de profronde “Het Spektakel van Steenwijk” een premiesprint won van Dylan Groenwegen. En dat was geen afgesproken werk, zei Mark.

Ondertussen was Hank begonnen aan een tijdelijke klus bij een gemeente. De functie van communicatieadviseur werd daar echter zo totaal anders ingevuld dan vanuit zijn visie op het vak dat dit geen succesvolle match bleek. Het vrat energie om in een rol proberen te komen die je totaal niet ligt. Jammer, maar het was goed dat dit een wat kortere klus werd dan aanvankelijk gedacht. Zo leer je weer wat voor jou belangrijk is in je werk, en nu hopen dat zo’n klus of functie zich binnenkort weer aan dient. Verder moesten we afscheid nemen van Aafke’s oude trouwe Panda. Nieuw gekocht in 2004 en veel plezier van gehad, maar de kosten om ‘m door de APK te krijgen was hij niet meer waard. We vonden in Heerenveen een mooie witte van 7 jaar jonger en met 60.000 km minder op de teller en dat is ‘m nu geworden. Dat we daar ook maar veel plezier van mogen hebben.

We bezochten verder Cirque du Soleil met de voorstelling Toruk in Rotterdam Ahoy en via Aafke’s werk de Kerstmarkt in Düsseldorf. Als twee van Anke’s oude teamgenoten van Glen Elyn Speedkating half december de Worldcup in Thialf rijden, gaan we met moeder en zus van één van hen nog een keer naar een Duitse Kerstmarkt. Mark reed al twee mass-starts en een flink aantal marathons in het tenue van team ZiuZ en het hele team doet het erg goed. In het laatste weken van het jaar ging hij met wat schaatsers nog even lekker fietsen op Gran Canaria. Helaas is daarbij een knie wat overbelast, waardoor hij zich moest afmelden voor het NK Massstart waarvoor hij gewalificeerd was. Hopelijk gaat het snel beter.

Zelf pakten we de twee dagen voor oudjaarsdag nog spontaan twee daagjes Vlieland. De fietsen en Yerke mee op de boot en zo hebben we nog even heerlijk uitgewaaid.

Verder is 2018 het jaar waarin beide vaders 80 werden. Pa in januari, Heit in december. Gelukkig hebben we alle ouders nog. Pa zal een keer moeten kijken wat hij met het bedrijf wil. Bij heit gaat het met wat ups en downs goed. Ma heeft altijd last van haar (kunst)knie maar fietst nog dagelijks de Beulaker rond. Mem had in het najaar een vervelende staar-operatie maar gelukkig lijkt het weer goed te gaan. We hopen nog lang in goede gezondheid van ze te kunnen genieten.

Vooruit kijkend naar 2019 hopen we dat Mark en Anke beide mooi aan het einde van het schooljaar hun studie kunnen afronden en hun weg vinden. Dat Mark met zijn hernieuwde plezier in sport lekker kan fietsen en marathons schaatsen en wie weet zien we Anke ook weer een keer op de schaatsen? Het werk van Aafke is altijd in beweging en ze vindt het leuk steeds nieuwe opleidingen te doen en uitdagingen aan te gaan. We hopen ook dat Hank een klus of functie op zijn pad vindt waarin hij het plezier en de voldoening vindt die hij zo nodig heeft, en kan laten zien wat hij waard is.

En Yerke is en blijft een heerlijke enthousiaste knuffel waarbij het altijd fijn thuis komen is.

We wensen iedereen het allerbeste voor 2019. Omdat we nu eenmaal in een digitale wereld leven, zijn we gestopt met het breed versturen van kerstkaarten. Wie hem dus niet heeft gekregen, hier is hij:

Terugblik 2017

jaaroverzichten Reacties uitgeschakeld

dec 072017

Het jaar begon na de nieuwjaarswensen zoals meestal met het NK shorttrack. Mark reed degelijk naar de vijfde plek in Amsterdam en haalde brons op de 1000 meter. In de halve finale 500 meter kwam hij ten val en brak twee ribben. Daar kwam hij een paar weken later achter.

Het was een raar toernooi met wazige beslissingen. We hoorden achter de jurytafel scheidsrechters conculderen dat een ritwinst in de A-finale een Penalty moest zijn. “Ik kan het nu ook niet meer terug draaien” hoorden we de hoofdscheidsrechter zeggen. Het is belangrijk om te weten dat uitslagen op deze toernooien mede bepalend zijn voor kwalificaties voor o.a. Worldcups, EK en WK. Topsporters verdienen de beste arbitrage en dat was in Amsterdam helaas zeker niet het geval. Mark plaatste zich niet voor het EK maar hoopte dat de Worldcups in Dresden en Minsk, die hij wel mocht rijden, alsnog toegang zouden geven voor het WK in Ahoy.

Het was ook in deze periode dat Dukky steeds zieker werd. Als je met hem liep, dan leek alles prima, maar thuis lag hij continue te trillen en zachtjes te janken. Bij de dierenarts bleken zijn bloedwaarden erg slecht. Met een dag infuus en medicijnen hebben we geprobeerd dat te herstellen en het proces te keren. De waarden leken even verbeterd, maar een week later waren ze nog veel verder achteruit gegaan. We konden toen niet anders dan onze goede trouwe vriend in laten slapen. In onze ogen het beste dat we hem konden gunnen in plaats van langer laten lijden en aftakelen. Rust zacht lieve Dukky; je was een fijne hond!

Wij hadden een paar maanden eerder via Vakantieveilingen voor een paar euro een midweek hotel in het Oost-Duitse Jöhstadt gewonnen. Het idee was dat Mark en Freya daar dan in de zomer mooi samen heen hadden gekund. In de week dat zij konden, was het hotel echter niet beschikbaar. Met niet verzilveren was maar een paar euro verloren gegaan, maar het kwam nu mooi uit. We besloten om naar de Worldcup in Dresden te gaan, dan aansluitend een midweek naar Jöhstadt en dan meteen door naar de wintersport in Steinach.

Mark reed een nette Worldcup in Dresden. Hij reed mee in de relay en het team won er zilver. Individueel ging het ook heel aardig. Dresden is een mooie stad en die hebben we uiteraard ook weer goed bekeken. Na de Worldcup reden we eerst nog even naar de Bastei; een mooi stukje landschap met bijzondere brug vlakbij Dresden, en daarna naar Jöhstadt. Het hotel was zoals verwacht van Nederlanders, die niet helemaal begrepen dat je op een menukaart meer dan alleen varkensvlees en vis moet aanbieden als je graag wilt dat gasten in het hotel gaan eten. Maar gelukkig was er even verderop een restaurantje waar het allemaal prima in orde was. Vanuit Jöhstadt brachten we een bezoek aan o.a. het prachtige Praag, aan Karlovy Vary met alle warmwaterbronnen en aan de echte voormalige oostblokstad Chemnitz. Kortom, we hebben ons wel vermaakt en reden vervolgens door naar Tirol.

We reden eerst naar Innsbrück om Anke van het vliegveld op te pikken die ook een paar dagen mee wilde skiën. Haar vliegtuig had flinke vertraging wegens een lekke band van een militair toestel op de startbaan. Daarom hebben we die tijd maar in winkelcentrum DEZ doorgebracht. Maar uiteindelijk hadden we haar in de auto en zijn we doorgereden naar Cavareno in Italië. Onderweg was het even flink glibberen in de sneeuw op de Mendelpas. In Cavareno was het even zoeken naar het huis van Arianna maar ook dat lukte. We aten met haar en ons gezin pizza (met ananas) en reden toen naar het huis van Arianna’s oma waar we die nacht zouden slapen. De volgende ochtend vertrokken we naar Steinach. Arianna en haar vriend kwamen ook mee voor een dagje skiën.

Het was twee nachten wat krap in het appartement, maar met een beetje improviseren lukte het prima. We hebben lekker met z’n allen geskiet, daarna ging Arianna met de trein terug en was Anke er nog even. Met haar hebben we ook nog een dag op de Stubaigletscher geskiet. Daarna werd Anke door Christa op het vliegveld afgeleverd, hebben we zelf nog in Steinach en Racines geskiet en vervolgens reden we huiswaarts. Tijdens ons eerste weekend in Steinach reed Mark de Worldcup in Minsk. Hij reed erg sterk naar twee B-finales en haalde goud op de relay.

Ondertussen was Hank gestopt met zijn werk. Hij was als senior adviseur binnengehaald maar de beoogde strategisch adviserende rol werd mede door een organisatieverandering steeds meer uitvoerend. Bedrijf en werkveld waren leuk, maar de voldoening in het werk verdween. Het was beter om te stoppen en op zoek te gaan naar nieuwe kansen dan om met tegenzin naar het werk te gaan, dus heeft hij ontslag gevraagd en gekregen

Thuis was het ook rustig zonder Dukky. In ons huis hoort gewoon een hond. Een blik op Marktplaats leerde ons dat de fokker waar zowel Voegel als Dukky vandaan kwamen, een hondje beschikbaar had. Hij was als eerste was uit het nest uitgezocht, maar de beoogde nieuwe eigenaar had een arm gebroken en besloot nog even te wachten met een pup. Op Facebook hadden we gevraagd mee te denken over een geschikte naam die een relatie met een eend had (kooikerhondje). Nog op de oprit van de fokker kwam er een appje van Ingrid dat een collega van haar Yerke voorstelde: Fries voor woerd. Die naam vonden we meteen mooi en zo reed Yerke met ons mee terug naar Wanneperveen. Yerke kon meteen beginnen bij de puppycursus van Kwispel en slaagde later in het jaar ook voor de jonge honden cursus. Het is een vriendelijk, gezellig beestje.

Mark had goede hoop dat hij op basis van zijn rijden op het NK, bij de laatste twee Worldcups en tijdens trainingen zou worden geselecteerd voor het WK Shorttrack in Ahoy. Het mocht helaas niet zo zijn. Later dit jaar zou blijken dat het WK relayteam automatisch geplaatst was voor de eerste Worldcups van het nieuwe seizoen, en daarmee een voorsprong nam in de Olympische kwalificatie. Dit betekent dus dat een eerste kwalificatietoernooi tussen buitenlanders (Invitationcup 2016) en slechte arbitrage op het NK direct invloed hebben op de kwalificatie voor de Olympische Spelen in het volgende seizoen. Wij vinden dat een buitengewoon kwalijke zaak, maar zijn helaas niet bij machte dit te veranderen.

Anke was ondertussen rond aan het kijken voor een minor en ontdekte dat ze via Windesheim in een project op Bali mee kon doen. Ze solliciteerde en werd uitgekozen. Op de warmste dag van de zomer haalde Hank met haar de studentenkamer in Tilburg leeg. Een paar weken na de zomervakantie vertrok Anke naar Indonesië. Toen wij in de zomer met haar mee keken naar tickets, vonden we voor onszelf een mooie aanbieding van TUI voor een 12-daagse reis naar Bali. Vliegen met Emirates en een mooi hotel met ontbijt. We hadden na een informatieavond al gehoord wat een bezoek aan de Olympische Spelen zou kosten (om te beginnen 500-700 dollar p.p.p.n voor een hotel, plus de rest, terwijl het nog maar afwachten was of Mark zich zou kwalificeren) en besloten na overleg met Mark om daar in ieder geval niet heen te gaan. Dus boekten we Bali voor de herfstvakantie en de halve week daarna.

Eind augustus kwam Sophia aan op Schiphol. We hadden toch maar weer besloten via AFS een uitwisselingsstudent in huis te nemen, en deze keer kwam die uit Virginia. Nog diezelfde avond bezochten we het corso in Sint Jansklooster en kort daarna de Blues en Gondelvaart. We hebben deze zomer redelijk wat gevaren en een enkele keer gewaterskiet. Sophia kon in haar eerste weken mooi met Anke op stap, tot zij naar Bali vertrok.

Hank had in augustus een prettig gesprek gehad bij de gemeente Tynaarlo en kon een paar dagen later tot het eind van het jaar beginnen. Aafke deed zo links en rechts nog wat workshops en trainingen en startte de opleiding Bedrijfsadviseur inclusieve arbeidsorganisatie. Anke werkte op Bali aan haar projecten en deed ook veel mooie dingen, Mark trainde hard en Sophia begon haar schooljaar op Stad en Esch.

Het shorttrackseizoen 2017-2018 begon voor Mark goed bij de KNSBcup en wat minder bij de Invitationcup. Tijdens het kwalificatietoernooi kwam hij net één plekje tekort voor de eerste Worldcups. Het relayteam van het WK in Ahoy bleek namelijk al geplaatst. Daarmee begon de Olympische kwalificatie via de nieuwe Worldcups feitelijk al onzuiver. Het WK team werd namelijk bepaald in een seizoen dat begon met een onzuivere selectiewedstrijd in het begin van shorttrackseizoen 2016-2017, namelijk de Invitationcup. De uitkomsten van die wedstrijd worden altijd sterk beïnvloed door de deelname van buitenlandse rijders en dan heb je geluk of pech. Daarna kwam er nog een NK met slechte arbitrage en zo werkt een onzuiver seizoen meteen door in de Olympische kwalificatie tijdens het volgende seizoen. Het WK relayteam had daarom nooit mogen worden aangewezen voor de eerste Worldcups. Het zijn allemaal jongens die van elkaar kunnen winnen en verliezen en die verdienen allemaal een eerlijke kans in een nieuw seizoen. Eerlijker zou zijn geweest om de NTS rijders en een paar RTC rijders in twee weekenden elke afstand twee keer te laten rijden om de Worldcup tickets. Dan heb je een zuivere kwalificatie waarbij niemand een beschermde status van Sjinkie zal betwisten. Helaas was dit niet het geval, en stond Mark al aan het begin van het seizoen op achterstand voor de Olympische Spelen.

In oktober vertrokken wij naar Bali. Het werd een heerlijke vakantie waarin we ook nog een paar dagen met Anke en vriendinnen op stap waren. We hebben veel gezien en gedaan. Vooral het snorkelen vonden we geweldig. Al onze belevenissen staan van dag tot dag beschreven in >> deze blog <<.

Op de terugweg in het vliegtuig bleek de overgang van tropische, vochtige, warme lucht naar een dag airco in het vliegtuig voor Hank verkeerd uit te pakken. Het hoesten begon al in het vliegtuig en werd thuis snel erger. De huisarts bevestigde het vermoeden van longontsteking. De antibiotica deden hun werk, maar het heeft nog lang geduurd voor de energie terug kwam en hij weer voor halve dagen kon beginnen.

Ondertussen reed Mark in Bormio een sterke Alta Valtellina Trophy en mocht hij daarna naar een trainingskamp in Japan, de Worldcups van Shanghai en Seoul en terug naar China voor de Shanghai Trophy. In Shanghai reed Mark niet in de heat van de relay en werd een zwak rijdend team direct uitgeschakeld. Daardoor was er ook geen kans voor Mark om daar in de halve of hele finale te laten zien wie in Nederland de sterkste relayrijder is. Ook in Seoul ging de heat, opnieuw zonder Mark, moeizaam maar gelukkig wist Sjinkie in de laatste ronde van 3 naar 1 te gaan. Mark reed daarna in de halve en hele finale en heeft daar echt zijn visitekaartje af gegeven. Als tempobeul wist hij de vaart in de ploeg te houden en aanvallen af te slaan. Het werd een zilveren medaille, achter een sterk Korea. Daarmee was Olympische kwalificatie veilig gesteld en had Mark goede hoop gekregen dat hij een plek in het Olympische team had verdiend. Het mocht helaas niet zo zijn. In alle eerlijkheid kunnen we hier geen rationele verklaring voor vinden, en dat steekt. Wij kunnen het werkelijk niet bevatten dat Nederland een van zijn sterkste relayrijders thuis laat en vinden het ontzettend sneu voor Mark. Als iemand zich na alle tegenslagen steeds weer heeft opgericht en zich elke keer weer bewezen heeft, is hij het wel. Onbegrijpelijk, echt…..

We zitten nu in de laatste weken van 2017. Een jaar met mooie momenten en enorm veel onbegrip en teleurstelling aan het eind. Een jaar ook waarin heit goede bloeduitslagen kreeg waar de artsen verbaasd van staan. Een jaar waarin we afscheid moesten nemen van onze Dukky en waarin we Yerke in ons gezin mochten verwelkomen. Een jaar ook met mooie vakanties en lekker varen door de Wieden. We gaan ons best doen om straks van 2018 ook maar weer het beste te maken.

Terugblik 2016

jaaroverzichten Reacties uitgeschakeld

dec 152016

Het jaar 2016 begon op 1 januari met de Nieuwjaarsduik in de Zwarte Dennen. Aafke en Arianna waren de dapperen. Anke was mee maar ging zo kort voor het NK shorttrack niet het koude water in. Hank moest op de vaste wal blijven om foto’s te maken. Het was een goed georganiseerde Nieuwjaarsduik met veel deelnemers. Na afloop bleken we de Nieuwjaarsduik in Wanneperveen nog te kunnen halen, dus om haar Nederland-ervaring compleet te maken, ging Arianna opnieuw het koude water in.

Een paar dagen later was het Nederlands Kampioenschap shorttrack in Amsterdam. Anke wist daar zowaar een bronzen medaille op de 500 meter te pakken en Mark haalde op elke afstand de A-finale. Daarin pakte hij echter steeds net niet de punten voor een hoge klassering. Wel werd hij op basis van zijn sterke en constante rijden aangewezen voor de laatste Worldcups en vervolgens het WK. In Dresden liep het team in de A-finale een Penalty op.

In een uitverkocht Dordrecht werd het zilver na een spannende semi- en A-finale. Op het WK in Seoul draaide het team niet lekker in de halve finale waardoor het de B-finale werd. Daarin werd beter gereden maar in de eindfase ontstond verwarring doordat het schot voor de laatste wissel en het rondebord niet klopten met de werkelijkheid. Een Penalty vanwege een verkeerde wissel was helaas het gevolg.

Na het NK gingen we zo langzaamaan aan de wintersport denken. Anke en Arianna reden mee naar ons vaste adres in Steinach am Brenner. Het was een heerlijke ski-vakantie in de krokusweek waardoor we weer veel oude bekenden tegen kwamen. Eén middag zijn we iets eerder opgehouden met skiën om de ouders en het zusje van Arianna in Cavareno op te zoeken. Zo’n vijf kwartier rijden; achter Bolzano de heerlijke Mendelpas omhoog. Da’s pas autorijden in al die haarspeldbochten. We zijn er een paar uurtjes geweest en kregen heerlijke echte Italiaanse pasta geserveerd. Mooi was de reactie van Arianna’s zusje die niets wist van ons bezoek, en grappig was hoe Arianna de enige was die het Italiaans van haar familie én het Nederlands van ons kon verstaan.

Na de wintersport werd het tijd voor lente. De boot ging weer het water in. Deze keer met een 115 pk Evinrude E-tec. De 90 had wat problemen met de injectoren waarvan wat onduidelijk was of het garantie zou worden of niet. Boatland maakte ons daarom een prettige inruildeal op een nieuwe 115. De vier cilinders lopen als een zonnetje. De snelheid van de boot ligt met zo’n 75 kmh ietsje hoger dan voorheen maar vooral de trekkracht is door de extra cilinder nu echt enorm. Lekker voor het waterskiën.

Op 19 april waren wij 25 jaar getrouwd. We hebben er weinig aan gedaan. Wel lekker een weekend naar Brugge geweest met Anke en Arianna. Later in het voorjaar hebben we een tuin-barbecue georganiseerd waarin we alle verjaardagen van het jaar en dit huwelijksjubileum hebben gevierd, en dat we meteen alvast als afscheidsfeestje voor Arianna hebben gebruikt. We fietsten op eigen gelegenheid een route van 100 kilometer door de bollen wat vooral voor Arianne een mooie nieuwe belevenis was. Nadat we ook nog even met Arianna en Anke de Friese Elfstedenfietstocht reden (240 km; heel knap van Arianna al kreeg ze het in de ZuidWesthoek wel wat zwaar met de tegenwind) werd het tijd om afscheid te nemen van onze AFS bonusdochter.

Wij vertrokken namelijk voor een goede maand naar de USA, en Pake en Beppe kwamen in ons huis zodat Arianna de laatste 3 weken van haar uitwisseling niet meer ergens anders heen hoefde. Wij hadden een fantastische maand in de VS. Het was leuk de geweldige familie Bosman te ontmoeten waar Anke sinds haar AFS jaar deel van uit maakt en fijn om alle familie en bekenden in Texas weer te zien.

Ook leuk om nog even een paar dagen Anke mee te maken in haar tweede familie in Oak Brook bij Chicago. Twee bruiloften, een Higschool reünie en de vele andere belevenissen staan allemaal beschreven in ons blog over deze mooie vakantie.

Na terugkomst uit de USA was het gewoon weer werken wat de klok sloeg. Een paar mooie dagen en avonden gingen we vaak liever varen dan fietsen waardoor het aantal kilometers op STRAVA wat achter blijft bij de goede voornemens, maar we hebben er wel van genoten. Het bluesfestival en de Gondelvaart waren de jaarlijkse vaste highlights in Giethoorn en zo rolden we de herfst in. Op 7 oktober zag Hank Abraham waar we verder niet veel aan gedaan hebben want we hadden immers die barbecue al in het voorjaar gehad. Maar op het werk bij UMCG Ambulancezorg hadden ze de kamer en het bureau mooi versierd en een heerlijke Abraham taart geregeld. Top!

Rond deze tijd kwam ook de hele familie van de Seip-kant bijeen in Sellingen. Heel bijzonder dat werkelijk alle ooms, tantes, neefjes, nichtjes en kinderen er waren!

Bijzonder was ook de propedeuse uitreiking van Anke. Ze had haar eerste jaar in Tilburg op de opleiding Gezondheidszorgtechnologie / Mens en Techniek zonder vertraging en met alleen maar mooie voldoendes afgerond en in het najaar was de uitreiking op Avans Hogeschool. Natuurlijk waren wij bij deze mijlpaal aanwezig! Mark kreeg ook zijn propedeuse uitgereikt maar dat gebeurde gewoon even tussendoor, op school, terwijl wij aan het werk waren. Hij zit nu heel knap in het derde jaar van Werktuigbouw. Om zijn trainingen heen doet hij het meeste voor school in zelfstudie. Omdat hij ook geen tijd heeft een echte stage te lopen, mag hij nu eerst een minor wiskunde doen. Tussendoor haalde Aafke nog haar diploma’s om nu als arbeidsdeskundige ook als analist inclusief herontwerp werkprocessen binnen arbeidsorganisaties aan het werk te zijn.

De herfst luidt ook altijd het shorttrackseizoen in. Voor Anke, inmiddels overgelopen naar Shorttrack Brabant, begon het allemaal wat haperend met lichte blessures, flinke verkoudheid en dan werd ze ook nog eens door een auto van de fiets gereden. Gelukkig dat het niet erger afliep maar ze heeft er nog een tijdje behoorlijk last van gehad. De Invitationcup was dit jaar in Leeuwarden. Al jaren vinden we het vreemd en principieel onjuist dat een wedstrijd met zoveel invloed van buitenlandse rijders wordt gebruikt om de Worldcuptickets over de Nederlandse rijders te verdelen. Mark was echt beresterk maar het zat ‘m werkelijk op elke afstand tegen.

In zijn blog over de Invitationcup staat uitgelegd hoe het e.e.a. verliep. Op de Starclass in Oslo werd hij onderuit gereden maar in Utrecht reed hij beresterk. Nu hopen op een goed NK dat hem de plek in het team oplevert waar hij hoort te staan voor de laatste Worldcups, het EK en het WK.

Inmiddels is het december. Het was weer een bijzonder jaar. We hopen dat ook 2017 ons weer mooie dingen brengt. De beste wensen allemaal!

Terugblik 2015

jaaroverzichten Reacties uitgeschakeld

dec 152015

Het is alweer eind december. Het was weer een bijzonder jaar in huize Prinsen. Anke vierde haar nieuwjaar in de USA en op afstand lazen we haar blogs mee. Begin januari was het NK shorttrack in Amsterdam. Mark reed best sterk maar de jury was hem met tenminste twee wazige beslissingen niet erg goed gezind. Een dubieuze Penalty en het verzuim om een toevoeging te geven toen hij van achter onderuit gereden werd, stonden een hoge klassering in de weg. Wel werd hij met het herenteam van Shorttrackclub Thialf Nederlands Kampioen op de relay en gaf zijn rijden aanleiding om hem voor twee Worldcups een aanwijsplek te geven.

Begin januari vertrokken wij naar Steinach. Omdat we maar met z’n tweetjes waren en goedkoper konden vliegen dan met de auto, boekten we Transavia naar Innsbrück. Omdat we de grote vakantiewoning van Christa in Steinach hadden, gingen we wat rondvragen en uiteindelijk gingen Jikke en Jaap gezellig met ons mee. We vlogen heen op Aafke haar verjaardag en ze kreeg van de bemanning een extra rondvlucht boven de Alpen (doorstart). Het was een gezellige skivakantie met Jaap en Jikke en vliegen naar de wintersport is best wel een aanrader.

In Dresden reed Mark een ijzersterke relay en won hij zijn eerste, en gouden medaille op een Worldcup shorttrack. Kort daarna hoorden we dat Mark geselecteerd was voor de WK ploeg. Een seizoen dat nooit echt uit de verf kwam, kreeg zo nog extra glans. Zeker toen Mark in Moskou beide relayritten mocht rijden en uiteindelijk met een bronzen WK-medaille thuis kwam.

Ondertussen reed ook Anke haar wedstrijden in de USA. Zij won tijdens Amerikaanse Kampioenschappen medailles op zowel op de langebaan als met shorttrack en had een geweldig jaar bij de familie Bosman. Vooral op haar Hawaii reis waren we allemaal wel een beetje jaloers.

Ondertussen ging bij ons thuis in Wanneperveen alles z’n gangetje. We bezochten het Meisje van de Slijterij Event in Sluis en bezochten op de fiets van daar uit Brugge. De klad zat nog steeds flink in de markt voor ZZP communicatieadviseurs dus begon Hank ook verder om zich heen te kijken. Daarnaast werd er veel gefietst en hadden we veel sponsoracties omdat we in juni naar Alpe d’HuZes zouden gaan. We hadden een leuke waardebon dus deed Aafke in maart een mooie fotoshoot in Lelystad.

Hank pakte na een lange periode van nadenken door en liet bij Danny Lübeck in Hoogeveen een tattoo op zijn linker bovenarm zetten. Het is een mooie, kleurrijke tatttoo geworden die de betekenis heeft die hij zocht en hij is er blij mee. In het leven liever spijt van de dingen die hij gedaan heeft dan van de dingen die hij niet gedaan heeft.

Toen Hank een interessante vacature zag van een functie die hem alles bood wat hij in het werk zoekt, besloot hij te solliciteren op de functie van sr. communicatieadviseur bij UMCG Ambulancezorg. Na een prettig gesprek en een assessment werd hij aangenomen. Het eigen bedrijf is daarmee op een laag pitje komen te staan en gaat om fiscale redenen per 1 januari 2016 onder een ander KvK- en BTW nummer verder.

Eind mei vertrokken we naar Frankrijk voor Alpe d’HuZes. We hadden een bijzondere koersweek waarin Aafke de Alpe een keer op fietste en een keer op liep en op de koersdag wist Hank in de hitte vier keer boven te komen. Ons team haalde zo’n € 16.000 op voor de strijd tegen kanker en het belangrijkste vonden wij dat deelname aan dit evenement Petra veel steun heeft gegeven na het verlies van Jacob. Zij is voornemens veel vaker mee te gaan doen en doet dat komend jaar met het team Climb4Hope gaat Harder. We hopen dat iedereen haar flink gaat steunen. Na de koersweek plakten we er samen nog een heerlijke vakantieweek in de Franse Alpen achteraan. We hebben gefietst, gewandeld en gekke dingen in de Romanche rivier gedaan en het kamperen was best te doen.

Toen we terug kwamen uit Frankrijk, konden we gaan aftellen naar de thuiskomst van Anke na haar jaar met AFS in Amerika. Op woensdag 1 juli landde ze op Schiphol waar wij met Mark, Freya en Dukky haar feestelijk inhaalden. Thuis hadden we nog een klein tuinfeestje met een beetje bbq en toen kon Anke naar de intake gesprekken van de studies waarvoor ze had ingeschreven. Dat werd uiteindelijk Mens en Techniek (gezondheidszorg-technologie) bij Avans in Tilburg, dus konden we daar een kamer gaan zoeken. Dat deden we uitgerekend tijdens de grootste kermis van Europa maar gelukkig hadden we de fietsen mee genomen, dus konden we in Tilburg de auto laten staan en makkelijk alle kamers langs.

We hadden verder wel een mooie zomer waarin we lekker hebben gevaren en ook nog wat gefietst. We bezochten Mark die tijdens trainingsweken in Enschede (Thialf had geen ijs) een massstart reed en we gingen met vrienden uit Aalten naar de Zwarte Cross. Dat was ook een gezellig weekend en een mooie belevenis dus de kaartjes voor volgend jaar hebben we alweer in huis. Een week na de Zwarte Cross liet Hank in Amsterdam zijn ogen laseren. Hij had altijd al een hekel aan zijn bril gehad en toen de zonnebril op sterkte kapot ging was dat een mooi moment om eens door te pakken. We zijn nu ruim 4 maanden verder en hij is er reuze blij mee. Geen vieze of beslagen brillenglazen meer, geen druppels, geen bril krom op de neus of kwijt maar gewoon met minder dan 0,25 afwijking per oog weer scherp zien.

Per 1 augustus begon Hank bij UMCG Ambulancezorg. Een leuke baan waarin hij zelf communicatiebeleid mag opbouwen en uitvoeren met leuke collega’s en in een interessant werkveld. Vier dagen in de week dus houden we de woensdagen samen vrij om leuke dingen te doen, of om achterstallig huishouden weg te werken. Eind augustus kwamen de standaard events weer langs zoals de Drijf Inn Blues en Gondelvaart in Giethoorn. Tussendoor, op 21 augustus, haalden we ook nog even Arianna op van Schiphol.

Deze Italiaanse van toen nog 16 is een jaar via AFS in Nederland en wij hadden ons aangemeld als welkomstgezin. We dachten dat het voor haar misschien niet zo leuk zou zijn in een dorpje als Wanneperveen en zonder Mark en Anke in huis maar dan had ze in ieder geval vast een plekje om verder te kijken. Maar het is reuze gezellig. In ieder geval voor ons en ze zegt ook voor haar dus gaat ze gewoon het hele jaar blijven. Ook Dukky is daar erg blij mee. Arianna viel met haar neus in de boter met het Dorpsfeest Wanneperveen want we maakten een mooie rondvlucht in een helicopter.

Het begin van Mark’s shorttrackseizoen was niet echt geweldig. Hij was moe en zocht op het zware ijs van Leeuwarden de oplossing in eerste instantie in zijn ronding. Tijdens de Invitationcup in Dordrecht zagen we geen schim van de Mark die wij kenden. Na een weekje rustig aan doen en het terug stellen van zijn ronding ging het ineens een stuk beter. Bad timing dus, wat pieken betreft maar aan de andere kant ook niet zo’n ramp. De tweede seizoenshelft is het belangrijkst en daar kan Mark nu mooi naar toe trainen. We duimen dus voor 2 en 3 januari als het NK in Amsterdam is en daarna weten we meer.

Rond Hank’s verjaardag zijn we nog even drie daagjes naar Valkenburg geweest. We hadden nog een hotelkamerveiling-bon en dit was een mooi moment om er even samen tussen uit te gaan en meteen met Hank’s verjaardag niet thuis te zijn want daar heeft ‘ie nooit zo’n zin in. We hebben lekker wat gefietst en rond gekeken en hebben ons verder wel vermaakt.

Ergens in 2015 kwam er een uitnodiging voor Aafke voor de 30-jarige reünie van the Class of ’86 van George West Highschool. We twijfelden of we hier wel heen zouden gaan totdat we ons realiseerden dat Jayson en Lindsey een week hierna gaan trouwen. Maar we wilden dan ook de gastfamilie van Anke in Chicago gaan bezoeken. Toen we hen vroegen, bleek er een week eerder nog een gastzus van Anke te trouwen. We hebben dus weer iets leuks om naar uit te kijken in 2016 en stil zitten kunnen we toch niet, dus we hopen er weer een bijzonder jaar van te maken. We wensen iedereen het allerbeste voor 2016 en doen dat onder meer via onderstaande digitale kerstkaart (klik er op voor groot formaat):

klik voor groot formaat

Terugblik 2014

jaaroverzichten Reacties uitgeschakeld

dec 192014

De laatste donkere dagen in december 2014. Tijd om terug te blikken op alweer een bijzonder jaar. Of is niet eigenlijk elk jaar bijzonder? We proberen elke dag al bijzonder te maken. Ook in 2013 maakten we een jaaroverzicht. Dat jaar eindigde verdrietig met het overlijden van onze zwager Jacob. Het gemis van Jacob, dat door Petra en de kinderen natuurlijk nog veel intenser beleefd wordt dan door ons, speelt nog steeds een grote rol in 2014. Voor ons gaat het leven verder, terwijl dat voor hen stil voelt te staan. Het is ook voor ons moeilijk daar mee om te gaan. Er zijn momenten dat je je bijna schuldig voelt dat wij gelukkig zijn en ook andere dingen hebben, omdat we soms merken dat Petra hierdoor des te harder voelt wat ze mist. Het is daarom, om haar steun te geven en om met duizenden anderen een vuist te maken tegen kanker, dat we volgend jaar weer naar Alpe d’Huzes gaan. Petra had ooit gezegd dat ze daar aan mee wilde doen en nu ze zover is, gaan wij mee. Ons team heet Climb4Hope, we hebben al de nodige acties gehad om geld bijeen te krijgen en al jullie steun daarbij is meer dan welkom! Wat dit jaar ook speelde, waren de chemo’s van heit. Gelukkig slaan ze goed aan en schieten alle waardes met sprongen de goede kant op. Zo zie je maar dat er met geld voor onderzoek en ontwikkeling goede dingen gedaan worden.

Verder draaide ons leven vooral weer om ons gezin, waarbij we dit jaar meer dan ooit allemaal onze vleugels uitsloegen. Nooit eerder waren we allemaal op zoveel verschillende plaatsen zo ver van thuis. Maar laten we beginnen bij een mooi moment in januari 2014. Het Nederlands Kampioenschap shorttrack in Amsterdam waar zowel Mark als Anke individueel prima reden en waarop ze beide met hun relayteam van SCThialf Nederlands Kampioen werden. Mark bij de heren senior en Anke bij de meisjes junioren. We konden na afloop pas laat weg vanwege de dopingcontrole van Mark en op de terugweg moesten we bij HaJe in de polder erg lang op ons eten wachten. Maar twee Nederlands Kampioenen in huis was best bijzonder.

Mooi was ook dat we in 2014 voor het eerst sinds lange tijd weer eens samen met z’n allen op wintersport konden. Mark’s wedstrijdseizoen zat er op tijd op dus hij mocht met ons mee naar Steinach. Het was echt fijn dat we weer eens als gezin samen de pistes op konden en we troffen het met weer en sneeuw. Genieten dus! Toen het voorjaar kwam, fietsten we ook met z’n allen de Duin- en Bollentocht, de Tecklenburg Rundfahrt en met pinksteren de Elfstedentocht. Hoewel we ons bij de eerste opdeelden in de mannelijke en de vrouwelijke helft van ons gezin, hoewel bij de tweede Mark samen met Koen in dezelfde tijd zo’n 60 kilometer extra reden en ook de Elfstedentocht in verschillende ploegen gefietst werd, waren we goed bezig samen! O ja, en via een veilingsite hadden we ook twee keer twee overnachtingen voor twee personen in Winterberg bemachtigd dus daar hebben we ook nog lekker met z’n viertjes gemountainbiked.

Steinach 2014

Voor Anke stond 2014 vanaf het voorjaar vooral in het teken van haar HAVO eindexamen en voorbereidingen op haar AFS jaar naar Amerika. En in het teken van haar rijbewijs dat ze direct na haar verjaardag in één keer haalde. Tijdens één van de laatste ijstrainingen had ze een enkelblessure opgelopen en samen met alle exameninspanningen zorgde dat voor een kleine achterstand toen ze de trainingen weer helemaal kon oppakken. Maar het was de moeite waard. Als ze van een examen thuis kwam en de punten optelde, maakten we ons soms wat zorgen maar ze is uiteindelijk met een heel fraaie cijferlijst geslaagd. Ze heeft ondanks dat ze al geslaagd was een herexamen gedaan en daarmee haar eindcijfer maar liefst twee punten opgehaald. Dat was een instelling die ons als ouders extra trots maakte. En met haar HAVO diploma op zak, stond niets haar vertrek naar Amerika meer in de weg! Voor haar afscheid organiseerden we een grote barbecue in onze tuin. Perfect weer, een grote opkomst en prima eten dus dat was zeer geslaagd.

Op dinsdag 12 augustus gingen we met ons gezin nog een keer lekker uit eten bij de Otterskooi en daarna nam Anke voor een jaar afscheid bij opa en oma. Dat dit hard aan kwam merkten we al in de auto het laatste stukje naar huis. Maar verrassing! Daar zaten haar beste vriendinnen in onze woonkamer om er nog een leuke laatste avond van te maken en haar de volgende dag mee naar Schiphol te brengen. En een dag later was het zover. Zo lang naar toe geleefd en dan laat je ineens je 17-jarige dochter los om voor een jaar naar Amerika gaan. Inmiddels zijn we een paar maanden verder en zien we op haar blogs alleen maar prachtige belevenissen en hoe ze op elke foto straalt. Dat maakt het loslaten een stuk makkelijker. We zijn dankbaar dat ze in de familie Bosman in Oak Brook zo’n fijne gastfamilie heeft gevonden en dat Anke zelf ook alle kansen helemaal aangrijpt om er een prachtig jaar van te maken.

Op de terugweg van Schiphol kon Tineke met de andere meiden mee dus zaten we samen in de auto te constateren dat het eigenlijk prachtig weer was om te fietsen. We hadden gepland om een dag later weg te gaan maar hebben thuis toch snel de laatste dingetjes geregeld en zijn nog rond de middag vertrokken op onze fietstocht naar Steinach am Brenner. In 12 dagen fietsen we 1140 km, 8593 hoogtemeters om op ons vaste adres aan te komen en na een dagje relatieve rust ook nog 113 kilometer ( 2353 hm) tot in Bozen/Bolzano Italië om van daar met de trein terug naar Steinach te rijden. Het was een prachtige ervaring en we hebben ons doel bereikt. Het was mooi fietsen door het landschap dat we bijna alleen vanaf de Autobahn kennen en lekker relaxed om niks te plannen en wel te zien waar de dag ons brengt. En we deden het fijn samen dus we kunnen maar weer trots zijn op elkaar. We hebben de fietsen en een deel van de bagage in Steinach laten staan en zijn voor een prikkie met Transavia van Innsbrück naar Eindhoven gevlogen.

Onze fietsvakantie bleken we precies gepland te hebben in de periode dat het in Nederland slecht weer was. En aangekomen in Oostenrijk werd het daar eindelijk mooi weer. Weer thuis in Nederland begon daar de zomer weer dus we kunnen wel stellen dat we qua weer heel veel geluk hebben gehad deze zomer. Het jaar 2014 was sowieso een goed jaar voor onze zonnepanelen. We maakten thuis weer wat mooie boottochtjes en net toen Aafke weer aan het werk was gegaan kwam woensdagavond dat ene WhatsAppje uit Texas. Jamye: “Hey, can you call me?” Donderdag tegen middernacht lokale tijd parkeerden we de huurauto in Terry Street, George West. Vrijdag was de condoleance en op zaterdag namen we definitief afscheid van een heel bijzondere vrouw in ons leven. Norma Williams, in 1985/86 de AFS gastmoeder van Aafke en sinds die tijd een deel van onze familie, granny voor Mark en Anke. We zijn dankbaar dat we het konden redden om haar de laatste eer te bewijzen en te merken dat we ook echt als deel van de familie gezien worden. Aafke tussen de twee zussen op de eerste rij. Hank tussen de mannen van de familie als drager van de kist. Het was ook apart op een paar 100 kilometer langs Anke te vliegen. En dat terwijl Mark op dat moment in Spanje fietste. We hebben onze belevenissen van een hectische week opgeschreven in dit blog.

Niet al te lang na deze reis vertrokken we alweer, maar deze keer gepland. We hadden via een veilingsite voor een redelijk bedrag een arrangement naar het Oktoberfest in München bemachtigd. We vertrokken iets eerder naar Warmensteinach in Beieren waar we via weer een andere veilingsite voor bijna niets twee nachten een hotelkamer wonnen. Zo waren we vast een beetje in de buurt. Na twee dagen daar rond gekeken te hebben, beleefden we het enige echte Oktoberfest. In dirndl en lederhose vielen we niet op in de Hofbrautent. Het was boeiend om zo’n groots en traditioneel feest een keer in het echt te ervaren. Een dag later reden we naar Tirol om onze fietsen op te halen die daar nog in de kelder van Christa stonden. We maakten er nog een mooie dag van op de fiets het Gschnitztal uit tot de Laponesalm en weer een dag later reden we, op Hank’s verjaardag, weer naar huis. De fietsen achterop.

Vanaf hier pakten we na een hectische zomer het gewone leven weer op. Wel een stuk rustiger trouwens dan al die jaren voor de zomer, waarin we vrijwel elke avond naar een training reden. Aafke is weer aan het werk. Hank weer op zoek naar klussen in de crisistijd. Anke haar leven in Oak Brook en Mark het zijne op de ijsbaan. Mark die overigens aan zijn studie Werktuigbouw is begonnen en inmiddels verkering heeft met Freya. Het is een leuk stel samen. Na een paar mooie oefenwedstrijden begon het echte shorttrackseizoen voor Mark met de Invitationcup. Na geweldig goede trials, zat het echter op het hoofdtoernooi niet mee. Penalties horen bij het risico van een rijder die er voor gaat, maar met een Penalty op de 1000 en op de 500 meter haal je geen punten voor het Nederlandse klassement dat belangrijk is voor de Worldcups. Gelukkig toch de aanwijsplek gekregen voor Salt Lake City en ook naar Seoul maar een volgende kwalificatie toch maar iets calculerender rijden misschien, ook al is dat niet je stijl.

Het hele jaar heeft Hank wat kleinere losse opdrachten gedaan voor verschillende opdrachtgevers. De interimmarkt ligt helaas redelijk op zijn gat. Dan komt er toch aan het einde van het jaar een telefoontje van Yacht. Over een klus in Groningen, en zo begon Hank half november weer aan een leuke opdracht bij DUO. Het is fijn om weer met het vak bezig te kunnen zijn en weer meer invulling aan de dagen te kunnen geven dan de vaatwasser uitruimen, de was ophangen en de aardappels schillen. Hopelijk het begin van weer een nieuwe periode na een erg lastige tijd.

Nu, aan het einde van het jaar kijken we ook weer vooruit naar 2015. Het jaar waarin Anke eind juni of begin juli weer thuis komt, maar het zal niet dezelfde dochter zijn. Ze zal in de kern het plezierige, hulpvaardige en enthousiaste meisje zijn dat op 13 augustus op het vliegtuig stapte. Maar ze zal ook een stuk volwassener, zelfverzekerder en zelfstandiger zijn. Ze neemt een heel jaar vol ervaringen mee in haar leven en kan dus niet meer dezelfde zijn. Ze zal gegroeid zijn als persoon, en dan bedoelen we hopelijk niet al te zeer in de breedte. Dat zal even wennen zijn maar bovenal ook fijn dat ze er weer is. Het jaar begint met het NK voor Mark en hopelijk nog mooie wedstrijden daarna. Het EK shorttrack is dit seizoen in Dordrecht. Wat zou het mooi zijn….. Verder gaan we in juni naar Alpe d’Huzes. Hank om te fietsen, Aafke als ondersteuner van het team. We hopen natuurlijk veel geld op te halen voor het KWF maar vooral ook dat dit moment Petra helpt bij de verwerking van haar grote verlies en om haar weg naar de toekomst weer te vinden.

Wij gaan proberen ook in 2015 proberen van elke dag weer iets moois te maken samen. We hopen dat het voor iedereen een heel mooi jaar wordt!

Older Entries