De laatste donkere dagen in december 2014. Tijd om terug te blikken op alweer een bijzonder jaar. Of is niet eigenlijk elk jaar bijzonder? We proberen elke dag al bijzonder te maken. Ook in 2013 maakten we een jaaroverzicht. Dat jaar eindigde verdrietig met het overlijden van onze zwager Jacob. Het gemis van Jacob, dat door Petra en de kinderen natuurlijk nog veel intenser beleefd wordt dan door ons, speelt nog steeds een grote rol in 2014. Voor ons gaat het leven verder, terwijl dat voor hen stil voelt te staan. Het is ook voor ons moeilijk daar mee om te gaan. Er zijn momenten dat je je bijna schuldig voelt dat wij gelukkig zijn en ook andere dingen hebben, omdat we soms merken dat Petra hierdoor des te harder voelt wat ze mist. Het is daarom, om haar steun te geven en om met duizenden anderen een vuist te maken tegen kanker, dat we volgend jaar weer naar Alpe d’Huzes gaan. Petra had ooit gezegd dat ze daar aan mee wilde doen en nu ze zover is, gaan wij mee. Ons team heet Climb4Hope, we hebben al de nodige acties gehad om geld bijeen te krijgen en al jullie steun daarbij is meer dan welkom! Wat dit jaar ook speelde, waren de chemo’s van heit. Gelukkig slaan ze goed aan en schieten alle waardes met sprongen de goede kant op. Zo zie je maar dat er met geld voor onderzoek en ontwikkeling goede dingen gedaan worden.
Verder draaide ons leven vooral weer om ons gezin, waarbij we dit jaar meer dan ooit allemaal onze vleugels uitsloegen. Nooit eerder waren we allemaal op zoveel verschillende plaatsen zo ver van thuis. Maar laten we beginnen bij een mooi moment in januari 2014. Het Nederlands Kampioenschap shorttrack in Amsterdam waar zowel Mark als Anke individueel prima reden en waarop ze beide met hun relayteam van SCThialf Nederlands Kampioen werden. Mark bij de heren senior en Anke bij de meisjes junioren. We konden na afloop pas laat weg vanwege de dopingcontrole van Mark en op de terugweg moesten we bij HaJe in de polder erg lang op ons eten wachten. Maar twee Nederlands Kampioenen in huis was best bijzonder.
Mooi was ook dat we in 2014 voor het eerst sinds lange tijd weer eens samen met z’n allen op wintersport konden. Mark’s wedstrijdseizoen zat er op tijd op dus hij mocht met ons mee naar Steinach. Het was echt fijn dat we weer eens als gezin samen de pistes op konden en we troffen het met weer en sneeuw. Genieten dus! Toen het voorjaar kwam, fietsten we ook met z’n allen de Duin- en Bollentocht, de Tecklenburg Rundfahrt en met pinksteren de Elfstedentocht. Hoewel we ons bij de eerste opdeelden in de mannelijke en de vrouwelijke helft van ons gezin, hoewel bij de tweede Mark samen met Koen in dezelfde tijd zo’n 60 kilometer extra reden en ook de Elfstedentocht in verschillende ploegen gefietst werd, waren we goed bezig samen! O ja, en via een veilingsite hadden we ook twee keer twee overnachtingen voor twee personen in Winterberg bemachtigd dus daar hebben we ook nog lekker met z’n viertjes gemountainbiked.
Voor Anke stond 2014 vanaf het voorjaar vooral in het teken van haar HAVO eindexamen en voorbereidingen op haar AFS jaar naar Amerika. En in het teken van haar rijbewijs dat ze direct na haar verjaardag in één keer haalde. Tijdens één van de laatste ijstrainingen had ze een enkelblessure opgelopen en samen met alle exameninspanningen zorgde dat voor een kleine achterstand toen ze de trainingen weer helemaal kon oppakken. Maar het was de moeite waard. Als ze van een examen thuis kwam en de punten optelde, maakten we ons soms wat zorgen maar ze is uiteindelijk met een heel fraaie cijferlijst geslaagd. Ze heeft ondanks dat ze al geslaagd was een herexamen gedaan en daarmee haar eindcijfer maar liefst twee punten opgehaald. Dat was een instelling die ons als ouders extra trots maakte. En met haar HAVO diploma op zak, stond niets haar vertrek naar Amerika meer in de weg! Voor haar afscheid organiseerden we een grote barbecue in onze tuin. Perfect weer, een grote opkomst en prima eten dus dat was zeer geslaagd.
Op dinsdag 12 augustus gingen we met ons gezin nog een keer lekker uit eten bij de Otterskooi en daarna nam Anke voor een jaar afscheid bij opa en oma. Dat dit hard aan kwam merkten we al in de auto het laatste stukje naar huis. Maar verrassing! Daar zaten haar beste vriendinnen in onze woonkamer om er nog een leuke laatste avond van te maken en haar de volgende dag mee naar Schiphol te brengen. En een dag later was het zover. Zo lang naar toe geleefd en dan laat je ineens je 17-jarige dochter los om voor een jaar naar Amerika gaan. Inmiddels zijn we een paar maanden verder en zien we op haar blogs alleen maar prachtige belevenissen en hoe ze op elke foto straalt. Dat maakt het loslaten een stuk makkelijker. We zijn dankbaar dat ze in de familie Bosman in Oak Brook zo’n fijne gastfamilie heeft gevonden en dat Anke zelf ook alle kansen helemaal aangrijpt om er een prachtig jaar van te maken.
Op de terugweg van Schiphol kon Tineke met de andere meiden mee dus zaten we samen in de auto te constateren dat het eigenlijk prachtig weer was om te fietsen. We hadden gepland om een dag later weg te gaan maar hebben thuis toch snel de laatste dingetjes geregeld en zijn nog rond de middag vertrokken op onze fietstocht naar Steinach am Brenner. In 12 dagen fietsen we 1140 km, 8593 hoogtemeters om op ons vaste adres aan te komen en na een dagje relatieve rust ook nog 113 kilometer ( 2353 hm) tot in Bozen/Bolzano Italië om van daar met de trein terug naar Steinach te rijden. Het was een prachtige ervaring en we hebben ons doel bereikt. Het was mooi fietsen door het landschap dat we bijna alleen vanaf de Autobahn kennen en lekker relaxed om niks te plannen en wel te zien waar de dag ons brengt. En we deden het fijn samen dus we kunnen maar weer trots zijn op elkaar. We hebben de fietsen en een deel van de bagage in Steinach laten staan en zijn voor een prikkie met Transavia van Innsbrück naar Eindhoven gevlogen.
Onze fietsvakantie bleken we precies gepland te hebben in de periode dat het in Nederland slecht weer was. En aangekomen in Oostenrijk werd het daar eindelijk mooi weer. Weer thuis in Nederland begon daar de zomer weer dus we kunnen wel stellen dat we qua weer heel veel geluk hebben gehad deze zomer. Het jaar 2014 was sowieso een goed jaar voor onze zonnepanelen. We maakten thuis weer wat mooie boottochtjes en net toen Aafke weer aan het werk was gegaan kwam woensdagavond dat ene WhatsAppje uit Texas. Jamye: “Hey, can you call me?” Donderdag tegen middernacht lokale tijd parkeerden we de huurauto in Terry Street, George West. Vrijdag was de condoleance en op zaterdag namen we definitief afscheid van een heel bijzondere vrouw in ons leven. Norma Williams, in 1985/86 de AFS gastmoeder van Aafke en sinds die tijd een deel van onze familie, granny voor Mark en Anke. We zijn dankbaar dat we het konden redden om haar de laatste eer te bewijzen en te merken dat we ook echt als deel van de familie gezien worden. Aafke tussen de twee zussen op de eerste rij. Hank tussen de mannen van de familie als drager van de kist. Het was ook apart op een paar 100 kilometer langs Anke te vliegen. En dat terwijl Mark op dat moment in Spanje fietste. We hebben onze belevenissen van een hectische week opgeschreven in dit blog.
Niet al te lang na deze reis vertrokken we alweer, maar deze keer gepland. We hadden via een veilingsite voor een redelijk bedrag een arrangement naar het Oktoberfest in München bemachtigd. We vertrokken iets eerder naar Warmensteinach in Beieren waar we via weer een andere veilingsite voor bijna niets twee nachten een hotelkamer wonnen. Zo waren we vast een beetje in de buurt. Na twee dagen daar rond gekeken te hebben, beleefden we het enige echte Oktoberfest. In dirndl en lederhose vielen we niet op in de Hofbrautent. Het was boeiend om zo’n groots en traditioneel feest een keer in het echt te ervaren. Een dag later reden we naar Tirol om onze fietsen op te halen die daar nog in de kelder van Christa stonden. We maakten er nog een mooie dag van op de fiets het Gschnitztal uit tot de Laponesalm en weer een dag later reden we, op Hank’s verjaardag, weer naar huis. De fietsen achterop.
Vanaf hier pakten we na een hectische zomer het gewone leven weer op. Wel een stuk rustiger trouwens dan al die jaren voor de zomer, waarin we vrijwel elke avond naar een training reden. Aafke is weer aan het werk. Hank weer op zoek naar klussen in de crisistijd. Anke haar leven in Oak Brook en Mark het zijne op de ijsbaan. Mark die overigens aan zijn studie Werktuigbouw is begonnen en inmiddels verkering heeft met Freya. Het is een leuk stel samen. Na een paar mooie oefenwedstrijden begon het echte shorttrackseizoen voor Mark met de Invitationcup. Na geweldig goede trials, zat het echter op het hoofdtoernooi niet mee. Penalties horen bij het risico van een rijder die er voor gaat, maar met een Penalty op de 1000 en op de 500 meter haal je geen punten voor het Nederlandse klassement dat belangrijk is voor de Worldcups. Gelukkig toch de aanwijsplek gekregen voor Salt Lake City en ook naar Seoul maar een volgende kwalificatie toch maar iets calculerender rijden misschien, ook al is dat niet je stijl.
Het hele jaar heeft Hank wat kleinere losse opdrachten gedaan voor verschillende opdrachtgevers. De interimmarkt ligt helaas redelijk op zijn gat. Dan komt er toch aan het einde van het jaar een telefoontje van Yacht. Over een klus in Groningen, en zo begon Hank half november weer aan een leuke opdracht bij DUO. Het is fijn om weer met het vak bezig te kunnen zijn en weer meer invulling aan de dagen te kunnen geven dan de vaatwasser uitruimen, de was ophangen en de aardappels schillen. Hopelijk het begin van weer een nieuwe periode na een erg lastige tijd.
Nu, aan het einde van het jaar kijken we ook weer vooruit naar 2015. Het jaar waarin Anke eind juni of begin juli weer thuis komt, maar het zal niet dezelfde dochter zijn. Ze zal in de kern het plezierige, hulpvaardige en enthousiaste meisje zijn dat op 13 augustus op het vliegtuig stapte. Maar ze zal ook een stuk volwassener, zelfverzekerder en zelfstandiger zijn. Ze neemt een heel jaar vol ervaringen mee in haar leven en kan dus niet meer dezelfde zijn. Ze zal gegroeid zijn als persoon, en dan bedoelen we hopelijk niet al te zeer in de breedte. Dat zal even wennen zijn maar bovenal ook fijn dat ze er weer is. Het jaar begint met het NK voor Mark en hopelijk nog mooie wedstrijden daarna. Het EK shorttrack is dit seizoen in Dordrecht. Wat zou het mooi zijn….. Verder gaan we in juni naar Alpe d’Huzes. Hank om te fietsen, Aafke als ondersteuner van het team. We hopen natuurlijk veel geld op te halen voor het KWF maar vooral ook dat dit moment Petra helpt bij de verwerking van haar grote verlies en om haar weg naar de toekomst weer te vinden.
Wij gaan proberen ook in 2015 proberen van elke dag weer iets moois te maken samen. We hopen dat het voor iedereen een heel mooi jaar wordt!