Aafke Prinsen

Elk jaar bakken we eind december knieperties. Deze wafeltjes zijn een traditie van deze streek. Voor de jaarwisseling hoor je ze “plat” te eten omdat het jaar achter je ligt en afgerold is. In het nieuwe jaar eet je ze als rolletjes omdat dat jaar nog voor je ligt en zich nog af moet wikkelen.

In het verleden belden of bezochten we bijna elk jaar mevrouw Geertje Woltman-Krikke aan de Jonenweg in Giethoorn om het recept. Voor ons Tante Geertje. Inmiddels is zij niet meer onder ons maar het recept staat op de doos van ons knieperties-iezer.

Om het nooit meer te vergeten en met jullie te delen, hier het Old Gieters recept voor knieperties van tante Geertje:

250 gram boter smelten
500 gram kristalbloem
500 gram gewone suiker
2 eieren
Lepeltje kaneel
Aanlengen met lauw water tot het zo dik is als “dikke vla”

Bakken maar!

Posted from WordPress for Android

In juni ga ik als vrijwilliger met Hank en zijn team mee naar de Alpe d’Huzes. Op die manier kan ik ook een klein steentje bijdragen aan de strijd tegen kanker. Ik ga Hank en overige teamleden aanmoedigen, wat ondersteunen en ook zelf een keer de berg op fietsen. Ook via mij kunnen vrienden, bekenden, familie en collega’s het onderzoek naar deze ziekte sponsoren. Maar het liefste hebben we dit via de actiepagina’s die je via de site van Hank kunt aanklikken.

Ter nagedachtenis aan Clason, die de strijd verloor

Lees ook de blog op de site van Hank.

Zomaar even een update. Deze zomer zijn we weer op vakantie naar Tirol geweest. Natuurlijk weer naar Steinach am Brenner. Het was weer een mooie, actieve vakantie. Het heeft even geduurd maar de videobeelden zijn ook gemonteerd tot onderstaand filmpje:

Kort na thuiskomst van vakantie arriveerde Tihare op Schiphol. Zij komt uit Chili en blijft tot in juli bij ons. Het was op sommige momenten even wat wennen aan elkaar maar het is gezellig en ze begrijpt al steeds meer in het Nederlands.

Het shorttrackseizoen is ook weer begonnen. Mark reed een geweldig goede Invitationcup en Anke won zowel het Herfsttoernooi als de Opening Games. Het verstand staat weer op nul en de blik op oneindig en zo rijden we weer van ijsbaan naar ijsbaan. Thialf, Leeuwarden, Groningen, Turnhout en binnenkort gaat de reis naar Dresden, Dordrecht en zo gaat het verder.

Ik nader nu het einde van mijn opleiding tot Arbeidsdeskundige. Ik ben de laatste opdrachten aan het afronden en moet een dag thuiswerk inhalen omdat een verslag bij het backuppen naar een USB stick door een windows storing verloren is gegaan. Flink balen maar je doet er verder weinig aan.

De boot is opgeborgen. We gaan de winter in. Naast al het shorttrack gebeuren hopen we natuurlijk ook op weer een echte natuurijswinter. Ondertussen ben ik weer begonnen met schaatsen bij STGiethoorn op het trimmersuur. Verder hebben we dit jaar mooie feestjes gehad van moeders die 70 werden en heeft Mark een paar weken geleden zijn rijbewijs gehaald.

Vandaag hebben we een kleine reünie gehad. 5 schoolvriendinnen van de lagere school (1973-1979) kwamen bijeen met partner en sommigen met kinderen. Leuke herinneringen opgehaald en lekker gevaren in Giethoorn en de Wieden.

In de dorpsgracht. V.l.n.r. Feikje, Aafke, Carla, Janny en Anja. En Dukky.

Met twee vriendinnen was het contact altijd gebleven. Die waren ook op onze bruiloft en wij op die van hen. De derde vriendin kwamen we deze winter zomaar in Zweden tegen, bij Starclass shorttrackwedstrijden. De vierde vond ik een paar weken geleden via Facebook terug. Met elk een ander soort contact en nu iedereen voor het eerst sinds 1979 weer bij elkaar. Een bijzonder moment en een leuke dag!

V.l.n.r. Carla, Aafke, Janny, Anja, Feikje.

Toen ik  in 1986 van mijn AFS jaar in Texas terug kwam, en meteen al verkering kreeg met Hank, had ik al in mijn achterhoofd dat ik ooit nog eens een AFS’er in huis wilde hebben. Bij mijn ouders thuis waren we wel eens opvang voor studenten, mijn zus was in Californië geweest, ik in Texas en in onze studententijd deden Hank en ik de begeleiding van talenkampen en dat soort vrijwilligerswerk.

Op een gegeven moment ben je druk met je maatschappelijk leven en gezin opbouwen maar zo’n drie jaar geleden kwam ik via de twitter van Hank weer in contact met AFS. Ik ben toen in de noordelijke regio weer als vrijwilliger gaan ondersteunen  met huisbezoeken en dergelijke.

Zo zagen wij twee jaar geleden dat AFS voor een een Franstalige Belg die voor een trimesterprogramma een gastgezin zocht. Het waren een leuke drie maanden met Quentin en toch vonden we het eigenlijk te kort. Voordat alles echt een beetje op zijn plek viel in ons gezin was het alweer bijna tijd voor hem om richting Wallonië af te reizen.

Als we nog een jaarstudent wilden, zoals we het ons al jaren min of meer hadden voorgenomen, dan moest het nu gebeuren. Komend schooljaar zit Anke in Havo 4 en het jaar daarop heeft ze eindexamen. We wisten wel precies wat we zochten:

• een meisje (leuk voor Anke en een jongen hadden we al even gehad)
• niet te oud (vanwege Anke, dat ze die niet zou overvleugelen)
• ingesteld op activiteit en sport (om in ons gezinsgebeuren mee te kunnen)
• uit een westers georiënteerde cultuur (om niet een al te groot cultuurverschil te moeten overbruggen; ons leven is soms al hectisch genoeg).

In de profielen vonden we unaniem dat Tihare uit Chili helemaal in dit beeld paste. De knoop dus doorgehakt en onze aanmelding gereed gemaakt. Pakweg twee dagen later zagen we dat Anke al op Facebook verbonden was aan Tihare. Toen we al bijna wilden mopperen dat ze niet zo snel contact moest zoeken, vonden we zelf ook uitnodigingen van Tihare op onze Faceboeken. De match was dus al heel snel gemaakt en Tihare had ons gevonden!

Eergister hebben we op Skype even contact gehad met de ouders van Tihare en ook haar broertje en zus al door beeld zien schuiven. Anke is al in het Nederlands met Chili aan het twitteren. Dankzij google translate spreken wij op Facebook al Spaans en Tihare Nederlands. We moeten Tihare zelf eerdaags ook maar even op Skype treffen, zodat we via de webcam ook vast wat dingen kunnen laten zien. De voorpret is al leuk! Kortom: we maken er een mooi jaar van!

met mijn Texaanse gastzus en beste vriendin in Texas, zomer 2008

Nog even over hoe dingen binnen AFS kunnen gaan en over mijn jaar in Texas: wij zijn daar gewoon familie. Mijn gastmoeder is 21 jaar en een goede week geleden bij ons geweest toen wij trouwden. Als Texaanse in een met bloemen versierde punter door de dorpsgracht van Giethoorn. Toen Mark anderhalf was, kwam ze op kraamvisite en hebben we met haar Parijs bezocht. Nog voor ons trouwen waren Hank en ik al samen naar Texas geweest en nadien nog drie keer met Mark en Anke. Volgens ons ca. 5 jaar -schema zoudern we er volgend jaar weer ongeveer heen “moeten”. Banden voor het leven dus, over de hele wereld. Dat is AFS!