Deze tekst kwamen we bij het opschonen van de computer tegen. Te leuk om verloren te laten gaan đ
Starclass Bolzano 3, 4, 5 oktober 2008
Op woensdag 1 oktober arriveerden laat in de middag, respectievelijk vroeg in de avond ene heer Dennis V. en Gerrit S. te Wanneperveen. De vader van eerstgenoemde nam na het afleveren van zijn zoon nog een Tacx trainer mee om op de terugweg naar het verre Friesland bij Hilda W. af te leveren. De vader van de tweede verzuchtte nog eenmaal: âwat een eind in de rimboeâ voordat hij de terugweg naar het vertouwde heitelĂąn aanvaardde.
Na een vrij rustige nacht die door beide heren en Mark P. op de daarvoor door moeder P. extra opgeruimde zolder werd doorgebracht, ging op half twee in de nacht van deze woensdag op donderdag de tweede oktober de wekker. Het grote avontuur was aangebroken! De heren gingen schaatsen in Bolzano!
De heenreis en het eerste Historische Moment
De heenreis verliep in een vlot tempo. Gerrit ontdekte al snel dat de plek achter Aafkeâs stoel de meeste beenruimte bood, dus met het wisselen van de rijbeurten tussen Hank en Aafke vond ook op de achterbank een ware stoelendans plaats. Vlak voor de grens werd de tank nog even afgevuld en zelfs nog een Telegraaf gescoord. Voor Frankfurt werd besloten het goede advies van de dame op het dashboard te volgen en te gaan voor de kortste route. De weg was goed, we hadden tijd, dus omlaag richting Stuttgart om de Fernpas te nemen.
Om niet zenuwachtig te hoeven worden van de gestaag dalende brandstofmeter, werd onderin Duitsland zekerheidshalve nog even voor 10 euro getankt. Achteraf bleek dat niet nodig, maar de tankbeurt leverde wel het eerste Historische Moment van het Grote Avontuur Bolzano op. Waarschijnlijk praten de mensen van Nesselwang er nog over. Gerrit en Mark in ieder geval. De scheet van D. (dit moest anoniem worden opgeschreven, vandaar D.) duurde minimaal 5 seconden. Mogelijk zelfs 10! Mark werd vervolgens door Gerrit uit het WC-hokje geëvacueerd en ter plekke weer bij bewustzijn gebracht voordat het gezelschap de reis kon vervolgen. Hank bedankte Dennis nog even vriendelijk dat hij deze explosie tot buiten de auto had weten te bewaren en de reis ging voort.
Via kilometerslange tunnels en de fraaie Fernpas werd uiteindelijk Oostenrijk bereikt. Het stuk Fernpas schoot niet echt op, maar we hadden tijd. Zoveel tijd dat we nabij Innsbruck besloten niet de Autobahn, maar de oude Brennerstrasse te nemen. Het bood ons een fraai uitzicht op de EuropabrĂŒcke en 8 euro winst. Foto van de EuropabrĂŒcke op de hyve.
Aankomst in Nösslach
Na 10 uur en zoân 950 kilometer arriveerden de shorttracknomaden in het rustieke Nösslach. Een bergherderinnetje en twee verdwaalde koeien âp mĂ©t bel â keken verbaasd hoe er allemaal tassen, slijpblokken, elastieken, bananen en mueslirepen uit de kofferbak kwamen en in het appartement (www.nosslach.at) verdwenen. Terwijl Dennis en Gerrit de omgeving verkenden op Tiroler schonen, gingen Hank en Aafke met Mark boodschappen doen. Hansi (www.hansi.nl) werd even goeiedag gezegd en bij de M-preis in Steinach werd de boodschappenkar volgeladen met etenswaren en voor Anke, die eenzaam thuis was gebleven om op de hond te passen, Almdudler en LandjĂ€ger.
Ondertussen kwam ook de familie Sijtzema nog even langs. Zij vervolgden hun weg richting Bolzano na een glaasje Almdudler en het bewonderen van het fraaie uitzicht. Terwijl de houtkachels heerlijk warmte afgaven, stond er die avond aardappels met kipschnitzels en een mix van worteltjes, doperwtjes en mais op het menu. Volgens Dennis was het heerlijk, maar hij ontkwam daarmee niet aan de afwas. Gerrit liet halfweg de afwas het water weglopen alsof de pannen niet schoon hoefden, maar uiteindelijk was alles weer klaar voor de dag van morgen en ging iedereen op bed.
De eerste wedstrijddag met het tweede Historische Moment
De wekker ging de volgende ochtend, we schrijven inmiddels vrijdag, om een uur of zes. Opstaan, snel wat eten met eitjes die toch nog even iets langer in het water mochten, en op naar Bolzano. In een klein uurtje tijd wisselden de Alpen voor de Dolomieten en werd het ijsstadion gevonden. Hier troffen we rond een uur of acht ook de families Sijtzema en Wijnja. Inrijden, teamleadersmeeting en we kregen de caps, maar wisten nog niet wie welk nummer had. Even later was dat ook geregeld. Het was een prachtige hal trouwens, met tribunes rondom en ruime kleedkamers.
Toen het programma bekend werd, bleken Mandy, Dennis en Mark âs ochtends en begin van de middag te rijden, en Gerrit en Hilda vanaf halfweg de middag tot in de avond. Er is in deze dagen zoveel gebeurd dat niet alle ritten meer precies te reconstrueren zijn. We verwijzen daarom naar www.shorttrackonline.info en beperken ons tot wat algemeenheden. Mandy deed het prima. Na Ă©Ă©n rit op de 1000 meter wist ze dat ze niet voluit op kop van start moest gaan en dat Italiaantjes en andere niet-Friezinnen ook hard kunnen rijden. De tweede 1000 meter ging al een stuk beter, maar tegen meiden die tot drie jaar ouder zijn is het niet altijd makkelijk schaatsen. Mandy reed in ieder geval prima, heeft echt karakter getoond en veel geleerd. Dennis kwam heel aardig mee, had leuke acties maar wist niet altijd door te dringen in hogere finales. Mark reed ook goed maar had de pech dat hij tijdens de kwartfinale in een valpartij met nog twee rijders werd meegenomen. Hij heeft hard geknokt om zich nog te plaatsen, maar kon dat nĂ©t niet redden. Uiteindelijk werd Mark 14e op de 1500.
Na afloop van het ochtendprogramma dachten we even de kamers te betrekken, die op krap vijf kilometer afstand van de Eiswelle te vinden waren. Bolzano blijkt niet de meest autovriendelijke stad. Waarvoor de Wijnjaâs al hadden gewaarschuwd, bleek bewaarheid. Het kostte bijna drie kwartier om aan de andere kant van de stad te komen. Daarbij overigens naar goed voorbeeld door pappa Wijnja niet altijd even goed gehoor gevend aan borden die eenrichtingsverkeer aangaven en rotondes op soms creatieve wijze te nemen. Truus Dashboard gaf keurig aan welke weg rechtdoor moest worden gevolgd, maar ja; welke van de drie rechtdoor? Uiteindelijk keurige kamers. Wat hier verteld moet worden is Historisch Moment nummer 2 van Dennis V. Hij was zo moe van de wedstrijd dat een oud vrouwtje van naar schatting 100 jaar, misschien wel 150, zijn tas de trap op moest tillen. En nĂłg kon Dennis V. haar niet bijhouden, Ja, ja beste lezers; shorttracken vraagt wat van de sporter!
Na een poosje settelen en rust dachten we later in de middag met zân viertjes wat te gaan eten., Daarna zouden Mark en Dennis nog wat verder kunnen rusten en op tijd naar bed kunnen gaan, terwijl Aafke en Hank naar de ijshal gingen om Gerrit op te halen. Leer Ă©Ă©n ding van Italianen: behalve dat ze geen fatsoenlijke kruisingen aan kunnen leggen, doen ze de restaurants ook niet voor zes uur open. En al vind je een restaurant, dan nog kun je er niet parkeren. Uiteindelijk kwamen we dus weer bij de ijshal aan, waar Gerrit en Hilda met redelijk succes hadden gereden.
Je zou daar om zes uur kunnen eten, dus dat leek ons wel wat. Leer nog wat van Italianen: behalve dat ze geen kruisingen aan kunnen leggen en de restaurants pas laat open doen, kunnen ze ook slecht plannen. Rond kwart over zes bleek dat je pas vanaf acht uur kon eten. Daar wilden we niet op wachten, want rust en herstel zijn ook belangrijk in een zwaar toernooi als deze, dus Hank met Mark en Dennis langs de Mac. Die bevond zich op een paar honderd meter van de Eiswelle en werd in zoân 20 minuten bereikt (ja, ja, Bolzano is geen autovriendelijke stad). Bij de praatpaal werden we in het Italiaans te woord gestaan. Nee, ze kon geen Duits, vandaar dat Hank in het plat Gieters verder ging. In paniek werd de manager gehaald. Die kon wel Duits maar een shake bij het menu; dat kon nu net weer niet.
Toen de Toyota na nog weer een half uurtje weer aan de Lorenzstrasse stond en Dennis en Mark naar de kamer konden, meende Hank dat hij ook net zo goed meteen terug kon naar de ijshal. Oei: plannen konden de Italianen ook wat moeilijk, dus nét op tijd aangekomen om Hilda een prima 1500 meter te zien rijden, was het bericht dat ze die avond een heel deel van het zaterdagprogramma wilden doen, zodat het zondag extra kort kon. Volgens de announcement zou het zondag 14.00 afgelopen zijn, maar dat zou toch wel wat uurtjes later worden. Dat was zeker ook vliegtuig-gezien voor een aantal mensen wat bezwaarlijk, dus het werd een lange avond. Ondertussen was het wel acht uur geworden, dus konden Hank en Aafke in het stadion eten. Toen ook Gerrit zijn laatste rit erop had zitten, werd voor hem rond 22.00 een bord eten gehaald dat in de auto werd opgegeten. Het was trouwens een dag met veel regen en flink onweer. Een rare gewaarwording als je vanuit de Eiswelle naar buiten stapte. Ineens realiseer je je dat er buiten ook nog een wereld gaande is.
De tweede wedstrijddag
De volgende ochtend stond rond half acht de tafel gedekt voor vier. We overlegden dat Mark en Dennis (hadden een Ă©Ă©npersoons kamer) en Gerrit naar de kamer zouden verhuizen die we hadden besproken en waar we ook konden koken. Die was de dag ervoor nog bezet geweest. Even later vertrokken we met Mark en Dennis weer naar de ijshal wat gelukkig wat vlotter ging dan de dag ervoor. Iedereen deed het prima op de 500 meter. Mark wist de B-finale te halen. Daar stond hij dan: een klein ventje tussen drie grote kerels. Die schrokken vervolgens zo hard dat dit Hollandse kereltje steeds weer een goede positie bemachtigde dat voor de laatste bocht eerst degene met wie Mark om de plekken Ă©Ă©n of twee vocht, door zân hoeven ging en daarna prompt ook de andere twee de kussens in gingen. Mark ging in zân derde 48âer en daarmee derde PR als eerste over de streep en keek vervolgens verbaasd waar iedereen gebleven was. De vijfde plek was binnen.
Ondertussen arriveerde ook Gerrit met zijn nieuwe mem Dora en de rest van de familie Wijnja. Die had naast een pizza in de stad ook een mooi bierglas gescoord, dus zijn dag kon eigenlijk al niet meer stuk. Hoewel; in een poging om vanaf plek twee de eerste positie te pakken, werd hij links en rechts voorbij gestoken waardoor de vierde plek uiteindelijk het gevolg was. De rit was te kort om er verder nog iets aan te doen, dus helaas. Gerrit reed inmiddels met geleende handschoenen, de helm van Hilda en een geĂŻmproviseerde helmcap. Zijn spullen waren weg.
Ook Hilda had die avond wat pech, met een disk. Mark en Dennis lagen op dat moment trouwens al moe maar voldaan en volgegeten met heerlijke eigengemaakte macaroni op bed. Die macaroni werd later die avond opgewarmd zodat ook Gerrit zijn voorraad koolhydraten weer op peil kon brengen. Eerder in de avond hadden we ook nog een korte wandeling langs de wijngaarden gemaakt en Aafke had âs middags nog even met de bus Bolzano verkend. Op de terugweg naar de kamers met Gerrit âs avonds, was er een Italiaan druk aan het knipperen achter ons. We stopten, raam open, hij roep wat en wees naar onze auto. Geen idee wat hij bedoelde maar we zagen niets. Later bleken we een wieldop verloren. Ach, als dat alles was.
De laatste wedstrijddag met het derde Historische Moment
De laatste dag werd het huisje afgerekend en kregen we van de mevrouw (de dochter van de 150-jarige) een zak appels mee. Ja, het waren nu eenmaal fruitboeren. De eerste ochtend hadden we bij het ontbijt eigen yoghurtjes opgegeten. De tweede ochtend had zij yoghurtjes voor ons neergezet. Kijk, zulke mensen. Als we weer in Bolzano moeten schaatsen, zullen we ze meteen bellen. We ontbeten deze ochtend met zân allen en vertrokken ook met zân vijven naar de ijsbaan. Mandy reed weer een PR op de 800. Dennis reed leuke 1000 meters en Mark reed een technisch prima, maar tactisch dramatische rit die hem een disq opleverde. Hij herstelde dat in de D finale door eerder in de aanval te gaan maar werd op de meet door de achtervolger toch nog met 4/100 geklopt. Toch prima gereden. Gerrit reed inmiddels weer met zĂjn eigen spullen. Die bleken in een Italiaanse kleedkamer te liggen, maar gelukkig weer terug! Mark was ook nog even bij de Italianen, om fotoâs over te zetten naar een laptop van Ă©Ă©n van hen. Nadat we ook nog een prachtig spectaculaire A-finale van de jongens A zagen, was het tijd te vertrekken.
Sijtzema was al eerder vertrokken en Wijnja ging tegelijk met ons. Omdat we een SMSâje van Sijzema kregen dat het dikke file was voor de tol op de Autostrada, hebben wij de oude route beneden langs genomen. Mooi toeristisch en op een klein stukje wegwerk na, geheel zonder problemen. Hoewel âŠ..? Gedurende het Grote Shorttrackavontuur in Bolzane was gebleken dat je jongens het nummer âItâs me bitchesâ wel erg leuk vonden en dat de Toyota best een fraaie stevige bas heeft. Al in Bolzano gingen bij stoplichten de ramen open, moest het nummer op en de speakers op vol en werd door de heren een beetje stoer naar buiten gekeken. Zo moest het ook gebeuren op de terugweg toen we in druk verkeer door Brixen reden, waar flink geflaneerd werd. Op het moment dat Dennis twee agenten zag die autoâs aanhielden die verderop gelaserd waren, maakte hij fraaie uitdagende gebaren onder het roepen van âItâs me bitchesâ. Even later zag Hank in de spiegel al blauwe zwaailichten opdoemen. O, nee; dat was de avond ervoor in Bolzano toen die ambulance heel handig de weg vrijmaakte waardoor we extra snel door de stad heen konden. Dus ook het derde Historische Moment; de  actie van Dennis met de politie van Brixen liep weer goed af.
Snel in Steinach naar de lift, maar die ging niet meer. Daarom weer snel omhoog naar Nösslach waar Aafke met de jongens tot aan het eind werden gebracht. Zij zijn omhoog gewandeld naar de Nösslachhutte en langs de andere kant weer omlaag. In een beekje werden de voeten gewassen en de wedstrijd de handen zo lang mogelijk in de sneeuw houden, eindigde onbeslist en met erg koude vingers. Ondertussen pakte Hank de auto uit. In het huisje brandden de houtkachels behaaglijk en bij Paul en Gaby kreeg hij koffie met gebak.
Toen de jongens eenmaal omgekleed om het huis liepen, wist Hank, twee dagen voor zijn 42e verjaardag, toch nog even iets van zijn vroegere jeugdigheid te hervinden. Vanuit de vreemdste hoeken regende het vervolgens sneeuwballen op de jongens, die geen flauw idee hadden waar die vandaan kwamen. De voltreffer recht bij Gerrit op het achterhoofd was verreweg de allermooiste. Of het moest zijn de sneeuwbal van de jongens die Aafke op het balkon diep uit haar fraai gevormde decolleté moest vissen. Daarover kan misschien eerdaags op de hyve gestemd worden.
Het eten bracht daarna opgebakken Hollandse aardappelen met gehakt en boontjes. Alleen Hank at zijn bordje niet netjes leeg, maar ja, die had ook net een flink stuk gebak op. Even later kwam Gaby met dochter Maria; een fraaie jonge Tiroolse boerendochter n die Mark âs zomers en âs winters het hoofd op hol weet te brengen, nog even langs met vers gebakken brood en eigen gemaakte kaas voor onderweg en thuis. Maria wilde graag even de jongens bekijken, maar bleek ter plekke toch nogal verlegen; vooral toen Gerrit en Dennis haar hun spierballen toonden. Voorlopig zal ze het wel bij Mark houden, zo is het vermoeden, want hij komt in augustus alweer, dus daar heeft ze meer aan. Dat wordt wel oppassen, want Mark en Maria hebben allebei een beugel, maar dat is van later zorg.
De terugreis
De afwas werd gedaan, de auto werd ingepakt, Hank en Aafke gingen naar bed en de jongens keken nog een DVD. Volgens Dennis zijn zijn scheten lang, maar Gerrit laat er meer. Wie de waarheid wil weten, kan het aan Mark vragen. Hij is ervaringsdeskundige. Op de terugweg ging het wel over de Brennerautobahn, maar daarna werd weer de Fernpas genomen. âs Nachts lekker rustig en toch zoân 100 km korter. Bovendien geen drukte bij MĂŒnchen, NĂŒrnberg of Frankfurt. Bij Zwolle wisten we nog de file te omzeilen door via Hasselt en Zwartsluis te rijden en na zoân 9,5 uur rijden stopten we in Wanneperveen. Even later werd Dennis afgehaald door zân moeder die hem vreselijk gemist had. Gerrit kreeg een lift richting Leeuwarden door de pake en beppe van Mark die op Anke hadden gepast. Zijn ouders zouden wel vreemd opkijken omdat Gerrit had gezegd dat âie dinsdag thuis zou komen. Hank kon dit verhaal aftypen dat hij in de auto was begonnen. Het was het einde van een intensieve 3 dagen waarin goed gereden en veel geleerd is.
